ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Μακρυγιάννης Χρήστος

Ανώτερος Αξιωματικός ε.α

κάτω των 55 ετών

κ. Υπουργέ της Ελληνικής Κυβέρνησης των Οικονομικών και καθηγητά του ΑΠΘ .Σας ερωτώ κοιτάζοντάς  σας στα μάτια και σας καλώ να απαντήσετε αν έχετε το θάρρος να μου απαντήσετε  …

Από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων σε διάγγελμά σας  προς τον Ελληνικό λαό και προς τους συντρόφου σας δείχνοντας την σκληρότητάς σας και την (αντικειμενική )κρίση σας ,προσβάλλοντας τους Έλληνες αξιωματικούς για το έργο τους και την απόφασή τους να αποφασίσουν οι ίδιοι για το πώς θα διαχειρισθούνε το υπόλοιπο της ζωής τους ,χωρίς να σας ρωτήσουν ; (αλήθεια ποιος νομίζετε  ότι είστε κύριε  ;)

Στο τέλος της ομιλίας για να γίνεται ακόμη πιο αρεστός στους συντρόφους σας αναρωτηθήκατε ποια είναι η διαφορά μεταξύ των άλλων συνταξιούχων του δημοσίου  και των στρατιωτικών ;

Ήσασταν και υπουργός Εθνικής Άμυνας  ένα διάστημα και δεν την  καταλάβατε τη διαφορά , αλλά τα γεγονότα σας διαψεύδουν .

Αλήθεια γιατί δεν βγάζετε αύριο το πρωί τους υπαλλήλους του υπουργείου των Οικονομικών να μαζέψουν τα σκουπίδια σας ;

Aλήθεια γιατί δεν βγάζετε αύριο το πρωί τους υπαλλήλους του Υπουργείου Παιδείας να μαζέψουν τα σκουπίδια σας ;’

Aλήθεια γιατί δεν βγάζετε αύριο το πρωί τους υπαλλήλους του ΟΛΘ που για χάρη τους ο κ.Καστανίδης ως αρμόδιος υπουργός των σκουπιδιών ανέβαινε φράκτες για να

μην χάσουν δήθεν την δουλειά τους ;

Tολμάτε ; Μπορείτε να μαζέψετε έστω και μερικούς άνδρες ;

Nα σας πω εγώ κύριε Υπουργέ των Οικονομικών και καθηγητά του ΑΠΘ .

Γιατί εμείς οι Αξιωματικοί ακριβώς εκεί διαφέρουμε από τους άλλους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, εκεί διαφέρουμε και οι Απόστρατοι από τους άλλους συνταξιούχους του δημοσίου .

Πόσοι από τους υπαλλήλους του δημοσίου θα εργαζόντανε χωρίς υπερωρίες  εορτές και Κυριακές ;

Για θυμηθείτε Σεισμούς ,Φωτιές ,Πλημμύρες

Χωρίς εμάς δεν υπάρχετε κύριοι γιατί απλούστατα δεν υπάρχει  η Πατρίδα

                                                                                                    

Επίσης κ. Καθηγητά  του ΑΠΘ μια που τόσα μας σούρατε και τόσα μας φορτώνετε ακόμη και την ευθύνη μας, για το χρέος της Πατρίδος και για τα χάλια της ..

και επειδή ρίχνοντας μια ματιά στο βιογραφικό σας έχω κάποιες απορίες αν μπορείτε να μου απαντήσετε σε μερικές από αυτές !

Κύριε Υπουργέ και καθηγητά του ΑΠΘ

     Επειδή έχετε επιτεθεί με ανοίκειο τρόπο σε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων τα οποία

     για να φτάσουν στη συντάξιμη ηλικία κάτω των 55 ετών και στον βαθμό αποστράτευσής του

     (Συνταγματάρχες ή Ταξίαρχοι) παρεμβλήθηκαν τουλάχιστον 30 χρόνια από την ημέρα που

     αποφοίτησαν από την παραγωγική τους Σχολή,

     και επειδή στην περίπτωσή σας, σας ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ το διδακτορικό 2 μόλις χρόνια μετά την

     λήψη του πτυχίου σας και γίνατε καθηγητής μόλις 6 χρόνια μετά (ενώ ο μέσος απόφοιτος

     παραγωγικής σχολής Στρατού, ναυτικού, Αεροπορίας στο ίδιο χρονικό διάστημα στη δεκαετία

     που εσείς προωθηθήκατε με ταχύτητα πυραύλου, με το ζόρι έπαιρνε ΕΝΑ ακόμη άστρο, αφού

     είχε υπηρετήσει στα Σύνορα ή στη Νησιωτική χώρα)

     Και επειδή εσείς ΔΕΝ ανήκετε στην κατηγορία του τέως συναδέλφου σας Υπουργού του ΠΑΣΟΚ

     κ Δημήτρη Δρούτσα που δήλωνε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βιέννης ενώ ΔΕΝ είχε καν

     τον τίτλο του Διδάκτορα (ενώ εσείς έχετε διδακτορικό από το ΑΠΘ όπου και ήσασταν μέλος ΔΕΠ),

  

     Σας παρακαλούμε με απόλυτα ευγενικό και πολιτισμένο τρόπο να πληροφορήσετε τους Έλληνες πολίτες και τους Έλληνες Αξιωματικούς !

   

     Πόσους μήνες ή χρόνια διήρκεσαν οι μεταπτυχιακές σας σπουδές στο Παρίσι;

     Ποιός μεταπτυχιακός τίτλος και με ποιόν βαθμό σας απενεμήθη;

     Ποιόν ακριβώς μήνα εγκρίθηκε η ένταξή σας σε πρόγραμμα σπουδών για το διδακτορικό δίπλωμα στο ΑΠΘ;

     Πόσους μήνες αργότερα σας απενεμήθη το Διδακτορικό και ανακηρυχθήκατε ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΝΟΜΙΚΗΣ του ΑΠΘ;

Το βιογραφικό σας  ΕΔΩ :  

http://www.evenizelos.gr/el/biography

Και επειδή είσαστε ο αυστηρός κριτής των Αξιωματικών θα παρακαλούσα να μας γνωρίσετε πότε ,πού και πόσο χρόνο υπηρετήσατε στις Ένοπλες δυνάμεις !

Και μην ξεχνάτε αυτό που έλεγαν οι Αρχαίοι υμών πρόγονοι

ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…

ΠΗΓΗ

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ ΒΕΝΙΖΕΛΟ"

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ WORGL. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια μεγάλη απόφαση

(Α : φαντάζομαι πως ειναι ένα παραμύθι που έχει κάθε λόγο για να αναβιώσει ξανά ιστορικά. Τι λέτε ;)

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.


Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

 Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως "Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας", κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.


Τα χρήματα του Wörgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:

Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.
Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος.

Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.
Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:
«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας - Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wörgl
Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.
Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το "θαύμα του Wörgl". Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.
Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:
«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: "Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933". Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»
Το τέλος
Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση "νομίσματος έκτακτης ανάγκης". Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία.

(Βιβλιογραφία: http://www.mindcontagion.org/worgl)
http://dimoskaipoliteia.blogspot.com/ 

http://human-philosophie.blogspot.com/search?updated-max=2011-10-18T02%3A01%3A00-07%3A00&max-results=11

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ WORGL. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ"

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 750 ΧΡΟΝΙΑ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

Του Γεωργίου Παπαθανασόπουλου

Η επέτειος της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τη φράγκικη τυραννία πριν από 750 χρόνια περνά απαρατήρητη. Σημειώνεται ότι η πανηγυρική είσοδος του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου στην Πόλη έγινε ανήμερα της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου του 1261. Στα πολλά μας και σοβαρά προβλήματα επιβίωσης λησμονήσαμε μια από τις σημαντικές επετείους της Ιστορίας του Ελληνισμού. Ο καθηγητής Γεώργιος Θ. Ζώρας, σε άρθρο του στο περιοδικό "Παρνασσός" - του ομωνύμου Φιλολογικού Συλλόγου- έγραψε στην 700ή επέτειο, το 1961:

" Η ανάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι αξιοσημείωτος μόνον διότι επεξέτεινε κατά δύο όλους αιώνας την ζωή της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας, αλλά - και κυρίως - διότι ετόνωσε το εθνικόν φρόνημα και έσωσεν από την πλήρη καταστροφήν τον Ελληνισμόν και την Ορθοδοξίαν. Αν οι Φράγκοι περέμενον επί τινας αιώνας εις την Ελλάδα και τούτους διεδέχετο αμέσως η τουρκική κυριαρχία είναι πολύ αμφίβολον αν ο Ελληνισμός θα είχε δυνηθή να επιζήση. Αλλ' η επί δύο αιώνας αναζωπύρωσις έδωκε την ηθικήν δύναμιν εις το Έθνος δια την πραγμάτωσιν της ενδόξου θυσίας του 1453 και της μακράς αντιστάσεως κατά τα μακρά έτη της τουρκοκρατίας. Χωρίς το 1261 ίσως να μην υπήρχε το 1821".

Η άλωση της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους, το 1204, δεν έχει όμοια της στην Ιστορία, γράφει ο Στίβεν Ράνσιμαν, στην εξιστόρηση του των Σταυροφοριών. Και συνεχίζει πως οι μεν Βενετοί γνωρίζοντας την αξία του πολιτισμικού πλούτου της Κωνσταντινούπολης αφαίρεσαν τα αριστουργήματα της και τα μετέφεραν στην πόλη τους, για να στολίσουν πλατείες, παλάτια και εκκλησίες. Όμως οι Φράγκοι και οι Φλαμανδοί κατέστρεψαν ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους. Δεν άφησαν τίποτε που να μην το καταστρέψουν. Στην Αγία Σοφία μπήκαν οι μεθυσμένοι Φράγκοι και βεβήλωσαν την Αγία Τράπεζα, κατασκίσανε τα πολύτιμα μεταξωτά υφάσματα που είχε πάνω της, κομμάτιασαν το ασημένιο εικονοστάσι του τέμπλου, έκαμαν παρανάλωμα του πυρός πολύτιμα χειρόγραφα και ποδοπάτησαν εικόνες. Τραυμάτιζαν, και σκότωναν αδιακρίτως παιδιά, γυναίκες και γέροντες, και βίαζαν νεαρά κορίτσια. Και όπως γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης ακόμη και οι αλλόθρησκοι Σαρακηνοί έδειξαν στους Έλληνες περισσότερο έλεος από τους, υποτιθέμενους, χριστιανούς. Με περισσή πολιτισμική, πολιτική, θρησκευτική, γλωσσική, ηθική και κοινωνική βία οι Φράγκοι προσπάθησαν να ξεριζώσουν τις ρίζες των Ελλήνων.

Στη μεγάλη αυτή συμφορά ο Ελληνισμός διασώθηκε από την πολιτική και την εκκλησιαστική ηγεσία του. Θα περιγράψουμε απλά τα τότε γεγονότα και τα σχόλια και οι συγκρίσεις του κάθε αναγνώστη. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρης και μια πλειάδα σημαντικών Ελλήνων βρήκαν καταφύγιο στη Νίκαια και ο Θεόδωρος ίδρυσε εκεί την εν εξορία Αυτοκρατορία της Νικαίας και στέφθηκε ο πρώτος της αυτοκράτορας από τον Πατριάρχη Μιχαήλ Αυτωρειανό, που τον είχε ακολουθήσει. Από τον πάτο που βρισκόταν ο Ελληνισμός άρχισε να βρίσκει τα πατήματα του προς τα πάνω. Και για να ανεβούν του καλού τη σκάλα πρώτα ομολόγησαν τα αμαρτήματα τους, που οδήγησαν στην άλωση της Πόλης. Γράφει σχετικά ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος στο βιβλίο του 'Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος":

" Η μοναρχία έδωκε πασίδηλον ομολογίαν των προηγουμένων αυτής αμαρτημάτων' καθαρίζεται εις τα νάματα της δυστυχίας ειλικρινώς και ανυποκρίτως, ασπάζεται την αυθεντίαν της πνευματικής αρχής, και συμμαχεί μετά του ήδη αγωνιζομένου Ελληνισμού άνευ επιβουλής και δολιότητος. Διαδέχονται ο εις τον άλλον άνδρες ενάρετοι και πολεμικοί, βασιλείς τιμώντες μεν την θεολογίαν, τιμώντες δε και τα γράμματα, πολιτευόμενοι εμπείρως μετά των Γενουιτών, των Σικελών και των Ενετών, φειδόμενοι πατρικώς των δημοσίων χρημάτων, συντόνως διοικούντες επ' αγαθώ των υπηκόων τα τε κοσμικά και τα εκκλησιαστικά της Δύσεως πράγματα, εξοικονομούμενοι το περί ενώσεως Εκκλησιών ζήτημα ( όπερ ήτο ακριβώς ό,τι σήμερον διατελεί το Ανατολικόν ζήτημα) μετά σπανιωτάτης ικανότητος και τέλος πάντων διακρινόμενοι καθ' ημέραν επί ανδρεία και ηρωισμώ εις τους κατά βαρβάρων και Λατίνων πολέμους". Επαναλαμβάνω δικά σας τα σχόλια και η σύγκριση με το σήμερα.

Ο Θεόδωρος Λάσκαρης απεβίωσε το 1222 και τον διαδέχθηκε ο γαμπρός του Ιωάννης Βατάτζης. Όταν αυτός απέθανε, το 1254, άφησε μιαν ισχυρή ελληνική αυτοκρατορία, έτοιμη να απελευθερώσει την Κωνσταντινούπολη. Χαρακτηριστικά ο υιός του Θεόδωρος Β' Λάσκαρης έγραψε για τον πατέρα του:

" Ένωσε τη χώρα, που είχε τεμαχιστεί από τους Λατίνους, Πέρσες, Βουλγάρους, Σκύθας, Μογγόλους και άλλους τυραννικούς ξένους. Ετιμώρησε τους άρπαγες και προστάτεψε τη χώρα του".

Ο αρχιμανδρίτης και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Νικόλαος Ιωαννίδης στην μελέτη του για τον Νικηφόρο Βλεμμύδη σημειώνει πως παράλληλα με τις μεγάλες πολεμικές επιτυχίες που είχαν οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες της αυτοκρατορίας της Νικαίας και για να επιτύχουν το σκοπό τους, που ήταν η ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως, θέλησαν να διατηρήσουν και να συνεχίσουν την παράδοση του Βυζαντίου. Γι' αυτό και εργάσθηκαν για την άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών τόσο, που ορισμένοι λόγιοι παρομοίασαν τη Νίκαια με την αρχαία Αθήνα!. Επίσης η Νίκαια εκτός από κέντρο των γραμμάτων αναδείχθηκε και κέντρο κοινωνικής προνοίας. Σημειώνει σχετικά ο π. Νικ. Ιωαννίδης:

" Η κοινωνική πολιτική της αυτοκρατορίας της Νικαίας ήταν έργο κοινό Εκκλησίας και Πολιτείας. Επί της βασιλείας του Ιωάννη Γ' Βατάτζη κτίσθηκαν νοσοκομεία, γηροκομεία, πτωχοκομεία και φιλανθρωπικά καταστήματα. Ο ίδιος ο Βατάτζης ονομάστηκε "ελεήμων" λόγω του φιλανθρωπικού του έργου".

Παράλληλα με την κοινωνική πρόνοια ο Βατάτζης έδωσε ζωή και ανάπτυξη στην οικονομία. Επί των ημερών του άνθισαν το εμπόριο, η βιοτεχνία, η γεωργία, η κτηνοτροφία και η κτιριακή ανοικοδόμηση. Άνθιση είχε και η πολεμική βιομηχανία, που ήταν απαραίτητη για την αμυντική πολιτική της αυτοκρατορίας.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι, όπως γράφει ο ιστορικός Βασίλιεφ, το όνομα του Ιωάννη Βατάτζη ήταν τόσο αγαπητό και σεβαστό από τον Ελληνικό Λαό, ώστε λίγο μετά τον θάνατο του έγινε ένας Άγιος στη λαϊκή ψυχή. Θαύματα άρχισαν να συνδέονται με τη μνήμη του και συγχρόνως συνετέθη " Ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Ευσπλάχνου". Η μνήμη του εορταζόταν πάντα, έως το 1922, στις 4 Νοεμβρίου, στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, όπου ήταν και ο τάφος του. Την ιερή αυτή παράδοση συνεχίζει σήμερα η Μητρόπολη Διδυμοτείχου.

Σήμερα περνάμε μιαν ανάλογη κατάσταση με εκείνη που περνούσαν οι Έλληνες μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Ένας Λάσκαρης και ένας Βατάτζης μας λείπουν.-

Για περισσότερη μελέτη του θέματος -

Γ.Θ.Ζώρα " Η 700ή επέτειος της ανασυστάσεως της βυζαντινής αυτοκρατορίας", "Παρνασσός - περιοδικόν σύγγραμμα κατά τριμηνίαν εκδιδόμενον". Περίοδος Δευτέρα, Τόμος Γ' αρ. 1 (Ιανουάριος-Μάρτιος 1961). -

Σπ. Ζαμπελίου "Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος - Εκδοθέντα μετά μελέτης ιστορικής περί μεσαιωνικού Ελληνισμού". Τυπ. "Ερμής", Κέρκυρα, 1852. -

Κωνστ. Παπαρρηγόπουλου " Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", Εκδ. Οίκος "Ελευθερουδάκης", Εν Αθήναις, 1925 -

Α. Α. Βασίλιεφ "Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας 324-1453" Εκδ. Μπεργαδή, Αθήνα, 1954. -

Αρχιμ. Νικολάου Ιωαννίδη, καθ. Παν/μίου Αθηνών " Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης και η περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος διδασκαλία του", Αθήνα, 2006. -

Steven Runciman " A history of the Crusades ", Penguin History. -
http://www.antibaro.gr/node/3407 

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΙΝ ΑΠΟ 750 ΧΡΟΝΙΑ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Αφύλακτη διάβαση" ΡΙΚ 13/10/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή του Μίκη Κασάπη
"Αφύλακτη διάβαση"
Τρίτο Πρόγραμμα ΡΙΚ
13/10/ 2011

Σκίτσο:
http://www.lygeros.org/view.php?numbero=7519

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/rik_20111013.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Αφύλακτη διάβαση" ΡΙΚ 13/10/11"

ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΑΙ ΚΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Eίναι πολύ πιθανόν, ο τελικός στόχος της Nέας τάξης στα Bαλκάνια να είναι, η επικυριαρχία και έλεγχος της Mαύρης Θάλασσας, των Στενών και του Aιγαίου, περιοχών τεράστιας στρατηγικής και οικονομικής σημασίας για την Pωσία, τις HΠA, την Γερμανία, την Aγγλία, την Γαλλία, αλλά και για μια σειρά άλλων, μικρότερων κρατών, όπως η Eλλάδα, η Tουρκία, η Bουλγαρία κ.α. O πολύ μεγάλος αριθμός των εμπλεκομένων κρατών, στην διεκδίκηση του ελέγχου μέρους, ή του συνόλου των προηγούμενων περιοχών, κάνει, το πρόβλημα εξαιρετικά επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. O εντοπισμός όμως του χώρου της επόμενής, και τελικής ίσως, απειλής για την πατρίδα μας, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πολιτικό παιχνίδι παίζεται στα περιθώρια των συνθηκών της Λωζάνης και του Mοντραί, που καθορίζουν βασικά το νομικό καθεστώς της περιοχής.

Παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες αυτές είναι γνωστές κατ’ όνομα, ελάχιστοι γνωρίζουν κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες τους. Για τον λόγο αυτό ας δούμε κάποια ενδιαφέροντα σημεία τους.

Σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης, ( 24 Iουλίου 1923, άρθρο 4) τα Στενά και τα νησιά του Aιγαίου : Σαμοθράκη, Λήμνος, Iμβρος, Tένεδος, Λαγούσαι νήσοι (Mαυρυαί) ουδετεροποιούνταν, απαγορευόταν δηλαδή η στρατικοποίηση τους.
Tο άρθο αυτό έκανε την Συνθήκη της Λωζάνης εξαιρετικά ευνοϊκή για την τότε Σοβιετική Eνωση, αφού της έδινε το δικαίωμα να βγαίνει άνετα στις ζεστές θάλασσες χωρίς το φόβο στρατιωτικού μπλοκαρίσματος. Aυτό όμως το καθεστός, όπως είναι φανερό, δεν ήταν αρεστό στις δυτικές δυνάμεις, που κατόρθωσαν να ανατρέψουν την κατάσταση και να ξαναεγκλωβίσουν την Σοβιετική Ενωση, μέσω της συνθήκης του Mοντραί (20 Iουλίου 1936), βάση της οποίας στρατικοποιούνταν όλες οι προηγούμενες περιοχές.

Aυτό όμως που θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας καθ’ όλη την διάρκεια των μελλοντικών εξελίξεων στην περιοχή, είναι το άρθρο 28 της σύμβασης του Mοντραί που έχει ως εξής: «H παρούσα συνθήκη θα έχει διάρκεια 20 ετών, αρχής γενομένης από την ημερομηνία ισχύος της. H αρχή του ελεύθερου διάπλου και ναυσιπλοίας, έχει απεριόριστη διάρκεια. Eάν 2 χρόνια πρίν την εκπνοή της προαναφερθείσης περιόδου ( των 20 ετών) καμιά από τις συμβαλλόμενες δυνάμεις δεν έχει καταθέσει μιαπροειδοποίηση καταγγελίας της σύμβασης στην Γαλλική κυβέρνηση, η παρούσα συνθήκη παραμένει σε ισχύ μέχρι να περάσουν 2 χρόνια μετά το στάλσιμο μιας προειδοποίησης καταγγελίας της Σύμβασης από κάποια από τις συμβαλλόμενες δυνάμεις. Eάν η παρούσα Συνθήκη καταγγελθεί σύμφωνα με τις διευθετήσεις του άρθρου αυτού, οι συμβαλλόμενες δυνάμεις υποχρεούνται να παραστούν σε μιά σύνοδο με σκοπό να συμφωνήσουν τους όρους μιας νέας σύμβασης….»

Για την Iστορία αναφέρουμε ότι οι συμβαλλόμενες δυνάμεις, που θα έχουν την ευθύνη μιας μελλοντικής αναθεώρησης της συνθήκης του Mοντραί είναι: Aγγλία, Bουλγαρία, Γαλλία, Γιουγκοσλαϋία, Eλλάδα, Iταλία, Iαπωνία, Pουμανία, Σοβιετική Eνωση, και Tουρκία. Mε βάση την συνθήκη του Mοντραί, τα Στενά δεν ανήκουν στην Tουρκία. Aπλώς έχει ανατεθεί σε αυτήν η φύλαξή τους. Aυτό σημαίνει ότι με μια νέα συνθήκη μπορεί να της αφαιρεθεί η φύλαξη αυτή. Eξετάζοντας προσεκτικά όλα τα προηγούμενα, μπορούμε να καταλήξουμε σε πολύ ουσιαστικά συμπεράσματα. Σεβόμενοι όμως την κρισιμότητα της κατάστασης σημειώνουμε μόνο τα επόμενα:

α. H συνθήκη του Mοντραί, σήμερα εξυπηρετεί τα δυτικά και Tουρκικά συμφέροντα. Eιναι δεδομένο ότι σε δοθείσα ευκαιρία η Pωσία θα αγωνιστεί μέχρι εσχάτων για την κατάργησή της, ανεξάρτητα συνεπειών.
β. H προβλεπόμενη από την συνθήκη του Mοντραί 20ετία έχει λήξει τον Iούλιο του 1956. Σήμερα η Σύμβαση είναι εν ισχύ μόνο επειδή δεν έχει υπάρξει καταγγελία της, εκ μέρους κάποιας από τις συμβαλλόμενες χώρες.
γ. Aνα πάσα στιγμή, κάθε μιά από τις συμβαλλόμενες χώρες, μπορεί να καταγγείλει εξ’ ολοκλήρου την Συνθήκη του Mοντραί, και να ζητήσει μέσα σε 2 χρόνια την αναθεώρησή της με βάση το άρθρο 28. Mιά τέτοια κίνηση θα δημιουργούσε εναν γενικό «χαμό»μέσω μιας δραματικής ανατροπής όλων των παγκόσμιων σχεδιασμών για την περιοχή. Tο δικαίωμα αυτο φυσικά το έχει και η Eλλάδα, (η επισήμανση γίνεται για όσους, φίλους η εχθρούς θέλουν να κάνουν ότι το αγνοούν)
δ. Tο δραματικό του προβλήματος είναι ότι, βάση του άρθρου 28, οι HΠA δεν βρίσκονται ανάμεσα στις συμβαλλόμενες χώρες, οι οποίες έχουν την ευθύνη της αναθεώρησής της, εφ’ όσον αυτή καταγγελθεί. Tο γεγονός αυτό δηλώνει ότι η αναθεώρηση της Συνθήκης του Mοντραί δεν θα γίνει με βάσει το άρθρο 28, αλλά βάσει αδιαφανών μεθοδεύσεων αποστρατικοποίησης της περιοχής, η οποία ελέγχεται στρατιωτικά από την Eλλάδα και την Tουρκία.

H παρέμβαση ξένων δυνάμεων, όπως διδάσκει η σημερινή διεθνής πρακτική, πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, να γίνει με την μορφή ειρηνοποιού δύναμης, η οποία θα δράσει στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου, της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων και αγαθών, μεταξύ χωρών της Eυρώπης, της Mαύρης θάλασσας, της Pωσίας, αλλά και στο όνομα της λειτουργίας πολυεθνικών, εμπορικών και πολιτιστικών, ομάδων και λεσχών, ασχέτωςμε το πώς αυτές θα ήθελαν να λέγονται, και οι οποίες ήδη έχουν συσταθεί και λειτουργούν. Oπως γίνεται φανερό, το παιχνίδι αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά κρύβει κέρδη και ευκαιρίες για την Eλλάδα, αν επί τέλους η Eλληνική διπλωματία δράσει έξυπνα, και συγχρόνως οι πολίτες της Xώρας μας ενδιαφερθούν περισσότερο για αυτήν, και όχι για το προσωπικό κέρδος και τις αστείες φιλοδοξίες τους.

Δρ Mάνος Δανέζης (Eπίκουρος Kαθηγητής Πανεπιστημίου Aθηνών)http://www.katohika.gr/2011/10/t_17.html    

http://isxys.blogspot.com/

http://human-philosophie.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΑΙ ΚΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ"

Τα Οκτωβριανά του 1931-Ένας αγώνας ένωσης με τη μητέρα πατρίδα.

ΤΑ «Οκτωβριανά» υπήρξαν η σημαντικότερη στην ιστορία της αγγλοκρατούμενης από το 1878 Κύπρου, μέχρι την έκρηξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955. Οι αιτίες για το ξέσπασμα της λαϊκής οργής πολλές: Η συνεχιζόμενη «συνταγματική φάρσα» του Νομοθετικού Συμβουλίου, η οικονομική κρίση, η αυταρχικότητα του κυβερνήτη Στορρς, μια σειρά νόμων που προκάλεσαν ένταση (εκπαιδευτικό, ποινικός κώδικας, «νέο δασμολόγιο»), η πάγια υπεροπτική βρετανική στάση που απέρριπτε όλα τα κυπριακά αιτήματα. Η αφορμή δόθηκε με την αιφνιδιαστική παραίτηση (17 Οκτωβρίου) από το Νομοθετικό Συμ-βούλιο του μητροπολίτη Κιτίου Νικοδήμου Μυλωνά, βουλευτή Λευκάρων, ο οποίος στις20 Οκτωβρίου εκφώνησε δύο εμπρηστικούς λόγους στη Λεμεσό:
«Εν ονόματι του Θεού και λαού κηρύττω την ένωσιν μετά της μητρός Ελλάδος και την ανυπακοήν και ανυποταξίαν εις τους ανόμους νόμους του ανηθίκου, φαύλου, και επονειδίστου καθεστώτος, όπερ καλείται “Αγγλικόν καθεστώς”.»
 Ο πύρινος λόγος του Νικοδήμου και οι συγκεντρώσεις της Λεμεσού, ήταν ο σπινθήρας για όσα ακολούθησαν στη Λευκωσία. Μάλιστα, ο Στορρς στην έκθεσή του για τα γεγονότα αναφέρει: «Η εν Λευκωσία βιαιοπραγία εφάνη ότι είχεν εν μέρει παρακινηθή υπό ανταγωνιστικού αισθήματος προς την Λεμεσόν.» (!!!) Την Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου 1931, κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και των διογκωμένων πληροφοριών που έφθαναν από τη Λεμεσό για το μέγεθος της λαϊκής εξέγερσης, παραιτήθηκαν και οι υπόλοιποι Έλληνες βουλευτές, ακολουθώντας τελικά τον Νικόδημο. Μια μεγάλη συγκέντρωση επιδοκίμασε τις βουλευτικές παραιτήσεις και επευφήμησε τον Οικονόμο της Φανερωμένης Διονύσιο Κυκκώτη, που ευλόγησε την ελληνική σημαία και τους διαδηλωτές. Χωρίς τίποτε να προδικάζει το τι θα επακολουθούσε, το πλήθος κατευθύνθηκε από το κέντρο της Λευκωσίας προς το Κυβερνείο.  Η μικρή αστυ-νομική φρουρά αιφνιδιάστηκε και αποδείχθηκε ανεπαρκής. Λίγο πριν τα μεσάνυκτα η λαϊκή οργή εκτονώθηκε απροσδόκητα και ανεξέλεγκτα με τον εμπρησμό του κτηρίου-συμβόλου της Αποικιοκρατίας. Η αποτέφρωση του Κυβερνείου αποτελεί ένα μοναδικό για την κυπριακή ιστορία ξέσπασμα του λαού, που για λίγες ώρες απελευθερώθηκε από τις συσσωρευμένες απογοητεύσεις και το δεσποτισμό 53 χρόνων αποικιακής διακυβέρνησης, σπάζοντας τα δεσμά της «νομιμόφρονος πολιτικής».
Ποιοι ήταν αυτοί; Γράφει ο Στορρς: «Τα πλήθη της καταστροφής απετελούντο μεγάλως εκ χυδαίου όχλου και μαθητών. Η πλειονοψηφία ευυπολήπτων πολιτών είτε δεν έλαβε μέρος ή, διά να αποφύγη το στίγμα της προδοσίας, επευφήμει διά την ένωσιν».
Αν και ο Στορρς γνώριζε άριστα ελληνικά, δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτε… Για τον αντίκτυπο των «Οκτωβριανών» σημειώνει ο Άγγλος ιστορικός Ρόμπερτ Χόλλαντ, κορυφαίος ειδικός για την αποικιακή βρετανική ιστορία:
«Η κυπριακή εξέγερση του 1931 και ο εμπρησμός του Κυβερνείου αποτέλεσαν το πιο ταπεινωτικό κτύπημα που υπέστησαν οι Βρετανοί σε όλες τις Αποικίες του Στέμματος τα χρόνια του μεσοπολέμου και, σε μια βαθύτατη θεώρηση, δεν ανέλαβαν ποτέ πλήρως από το πλήγμα στο νησί».
Άραγε, το «πλήγμα του αγώνα της ΕΟΚΑ» πότε θα το ξεπεράσουν οι Βρετανοί και οι Κύπριοι νοσταλγοί της αποικιοκρατίας;
Πότε οι Νεοκύπριοι κυβερνώντες θα πάψουν να απεμπολούν ανερυθρίαστα το Έθνος μας. Πότε θα σταματήσουν το μεθοδευμένο αφελληνισμό της Νήσου μας, που έχουν θέσει προ πολλού σε εφαρμογή;
Γεώργιος  Χ.
Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης
Τομέας Ιδεολογικού Αγώνα
ΠΗΓΗ
http://antistasi.org/?p=21531

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Οκτωβριανά του 1931-Ένας αγώνας ένωσης με τη μητέρα πατρίδα."

Πώς δεν έλεγαν το νερό - νεράκι στην αρχαία Αθήνα

Αρχαία πηγάδια που ανασκάφηκαν στο κέντρο της Αθήνας
στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό

Συστήματα δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, υδραγωγεία που μετέφεραν νερό από τα γύρω βουνά, πολύ μεγάλο αριθμό πηγαδιών, κρήνες και γενικότερα υδραυλικά έργα μάστευσης και μεταφοράς των υδάτων έχει αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη στην πόλη της Αθήνας. Στην Αρχαϊκή και την Κλασική εποχή δεν υπήρχε ελληνική πόλη χωρίς τα στοιχειώδη: υδραγωγείο, δίκτυο διανομής και κρήνη. Ειδικοί νόμοι εξάλλου όριζαν την χρήση όλων αυτών. 

 «Το λεπτόγεω της Αττικής και οι ιδιαίτερα περιορισμένες βροχοπτώσεις είχαν οδηγήσει τους κατοίκους στην εξαντλητική αξιοποίηση όλων των υδάτινων πόρων, αρχικά από τοπικές πηγές και στην συνέχεια, όταν αυτές δεν επαρκούσαν, από τις πιο απομακρυσμένες», είπε η αρχαιολόγος κυρία Έφη Λυγκούρη στην ημερίδα του υπουργείου Πολιτισμού «Νερό - Περιβάλλον - Πολιτισμός». Σε μία εποχή που το νερό, παρότι στον προηγμένο κόσμο παραμένει εύκολα προσβάσιμο, θεωρείται ήδη αγαθό εν ανεπαρκεία η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο.

Τα ποτάμια της Αττικής αρχικώς, ο Κηφισός και ο Ιλισός που όμως δεν είχαν συνεχή ροή, ο χείμαρρος Ηριδανός που γινόταν ορμητικός μόνον ύστερα από δυνατές βροχοπτώσεις αλλά και πηγές όπως η Κλεψύδρα πάνω στην Ακρόπολη και η Καλλιρρόη δίπλα στον Ιλισό τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη της Αθήνας. Τα αποθέματά τους όμως δεν επαρκούσαν, έτσι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην συστηματική αξιοποίηση των επιφανειακών πηγών και στην υδρομάστευση των υπογείων υδάτων καθώς και στην μεταφορά τους από απομακρυσμένες πηγές που βρίσκονταν στις πλαγιές των βουνών. Από την εποχή του Σόλωνα εξάλλου κάθε σπίτι της Αθήνας είχε πηγάδι στην αυλή του, μόνον στην Αθηναϊκή Αγορά μάλιστα έχουν ανασκαφεί σήμερα 400 πηγάδια.

«Στην Σολώνεια Νομοθεσία υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν το βάθος της εκσκαφής και την απόσταση που έπρεπε να έχουν τα πηγάδια μεταξύ τους καθώς και τα μέτρα που έπρεπε να λαμβάνονται για την εξασφάλιση και την αποφυγή μολύνσεών του. Ειδική επιτροπή με επικεφαλής τον μοναδικό αιρετό άρχοντα που ονομαζόταν "ο των κρηνών επιμελητής" φρόντιζε εξάλλου για την αυστηρή τήρηση των νόμων», είπε η κυρία Λυγκούρη. Αργότερα η διαχείριση του ύδατος περνάει και στους Νόμους του Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει ως πρότυπό του τα δίκτυα για την αποχέτευση και περισυλλογή των νερών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς. Στην ίδια νομοθεσία όμως προβλέπεται και ο εξωραϊσμός του περιβάλλοντος μέσω του ύδατος. Οι κρήνες δηλαδή, που τροφοδοτούνται από πηγές, πρέπει να κοσμούνται με φυτά και ωραία οικοδομήματα, τα ιερά πρέπει να τροφοδοτούνται με νερά για να ποτίζονται τα ιερά άλση που τα περιβάλλουν αλλά και οι ναοί το ίδιο για να είναι όμορφοι όλες τις εποχές του έτους.

Η παρατεταμένη ξηρασία της Αττικής που άρχισε από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οδήγησε στην δημιουργία υπόγειων δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αγωγό. Οι δεξαμενές παρείχαν νερό για πλύσιμο αλλά και το πόσιμο, που η άντλησή του γινόταν από ξεχωριστό πηγάδι. «Πολύπλοκα και πολυδαίδαλα τέτοια συστήματα έχουν ανασκαφεί στην Αθήνα αποδεικνύοντας την σημαντική τεχνογνωσία σε υδραυλικά έργα των Αθηναίων ήδη από τον 6ο πΧ. αιώνα», όπως είπε η αρχαιολόγος. Ένα τέτοιο έργο έχει ανασκαφεί στην ανατολική πλαγιά του Αγοραίου Κολωνού, όπου βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου ενώ ένα ακόμη βρέθηκε από τον Ντέρπφελντ το 1892-1898 στη βόρεια πλαγιά του Αρείου Πάγου.

Η κατασκευή των μεγάλων υδραγωγείων υπήρξε ωστόσο έργο τυράννων: Το Ευπαλίνειο όρυγμα ήταν έργο του Πολυκράτη της Σάμου, το υδραγωγείο της Νάξου ήταν έργο πιθανώς του Λύγδαμι, επίσης υπήρχε η κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα ενώ η Εννεάκρουνος με το αντίστοιχο υδραγωγείο στην Αθήνα δημιουργήθηκε από τους Πεισιστρατίδες. Τμήμα του Πεισιστράτειου υδραγωγείου μάλιστα αποκαλύφθηκε 1995 στην ανασκαφή για το σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αγωγός αυτός αποτελεί τη βασική αρτηρία του υδραγωγείου που μετέφερε νερό στην Αθήνα από τις πηγές του Ιλισού στον Υμηττό, οι οποίες τοποθετούνται πάνω από το δήμο Παπάγου κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Παρόμοιου τύπου ήταν ο αγωγός (530-520 π. Χ.) που τροφοδοτούσε με νερό την κρήνη της Αρχαίας Αγοράς, η οποία έχει ταυτισθεί με την Εννεάκρουνο. Την κρήνη κατασκεύασαν οι Πεισιστρατίδες για να εξωραΐσουν την πόλη και από το πλήθος των αρχαίων αναφορών αποδεικνύεται ότι αποτελούσε ένα από τα πλέον φημισμένα οικοδομήματα, που καταλάμβανε κεντρικό τμήμα της Αγοράς. Τμήμα του υδραγωγείου που κατασκεύασε εξάλλου ο Κίμων θεωρείται και ο αγωγός, που έχει ανακαλυφθεί πίσω από την Ποικίλη Στοά ενώ στην εποχή του Κίμωνα χρονολογεί η αρχαιολόγος και τους αγωγούς που βρέθηκαν στην ανασκαφή του μετρό μπροστά στη Βουλή. Στο πλαίσιο των εγγειοβελτιωκών έργων της αρχαία Αθήνας εντάσσεται όμως η αποστράγγιση της ευρύτερης περιοχής του Κεραμεικού αλλά και η διευθέτηση της κοίτης του Ηριδανού.

Ένας από τους λόγους άλλωστε που οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν ιδρύσει τα Γυμνάσιά τους έξω και μακριά από την πόλη φαίνεται ότι ήταν η εξασφάλιση του νερού, που ήταν αναγκαίο για το λούσιμο των νέων που γυμνάζονταν σε αυτά. Έτσι το Γυμνάσιο της Ακαδημίας ιδρύθηκε κοντά στην τότε όχθη του Κηφισού, το Γυμνάσιο του Λυκείου ακριβώς δίπλα στον Ιλισό, όπως και το Γυμνάσιο του Κυνοσάργους.

«Η έλλειψη του νερού στην Αττική οδήγησε τους κατοίκους της να μελετήσουν την ροή των ποταμών και τη διείσδυση της βροχής μέσα στη γη και να ανακαλύψουν που κρύβονται τα νερά ώστε να τα αντλήσουν αποκτώντας έτσι μία ξεχωριστή τεχνογνωσία. Έτσι ανέπτυξαν έναν πολύ μεγάλο υδροτεχνολογικό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους. Όμως παρά την αγωνιώδη τους προσπάθεια για την εξεύρεση του άριστου αγαθού κατά τον Πίνδαρο, το διέθεταν απλόχερα για τον εξωραϊσμό της πόλης τους αλλά κυρίως των δημοσίων κτιρίων και των ιερών τους, που ιδρύθηκαν μέσα σε πυκνόφυτα άλση και κοντά σε ποτάμια και πηγές», κατέληξε η κυρία Λυγκούρη.

Πηγή: Μ. Θερμού, Εφημερίδα "Το Βήμα"

 http://erroso.blogspot.com/2011/10/blog-post_18.html#ixzz1b7WsR7e5

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς δεν έλεγαν το νερό - νεράκι στην αρχαία Αθήνα"

Η εξάχρονη Ψυχή από τη Μήλο (1ος αιώνας μ.Χ.)

Η ιστορία της προτομής που βρίσκεται στις αποθήκες και αγοράστηκε μόλις 250 δρχ. στο τέλος του 19ου αιώνα.

Η προτομή από παριανό λυχνίτη

Την έλεγαν Ψυχή, ήταν 6-7 ετών, μια μικρή πριγκίπισσα στη Μήλο του 1ου αιώνα μ.Χ. Είχε επίθετο, αλλά όχι και πατέρα. Η μητέρα της ήταν ανύπανδρη, πιθανώς επειδή ο σύντροφός της ήταν δούλος και η ίδια απελεύθερη, δηλαδή ανώτερή του ταξικά. Σχεδόν ίση με τους ελεύθερους πολίτες, κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Αν και κορίτσι, τη δέχθηκε στην οικογένεια ο παππούς, με το επίθετο Στάσιμος. Η μικρή Ψυχή Στασίμη αποχαιρέτησε όμως νωρίς τον μάταιο τούτο κόσμο. Τη γνωρίζουμε λόγω του πένθους της εύπορης οικογένειάς της και τη συνήθεια να δηλώνεται αυτό και μέσα από συγκεκριμένες ταφικές προτομές.

Η αρχαιολόγος Ιωάννα Μένεγκα παρουσίασε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο πλαίσιο των διαλέξεων των φίλων του ΕΑΜ το πορτραίτο της, που βρίσκεται στις αποθήκες.
Η προτομή από παριανό λυχνίτη ακολουθεί τις αρχές των εργαστηρίων της Μικράς Ασίας όπως θα πει η ομιλήτρια. “Εκτέθηκε γύρω στο 1920, εκτοπίστηκε όμως από δυναστικά πορτραίτα επωνύμων, αυτοκρατόρων και αυλικών. Αγοράστηκε έναντι 250 δρχ. στο τέλος του 19ου αι. στη Μήλο. Το ύψος είναι 33 εκ., δηλαδή το φυσικό. Κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η χρήση χρώματος. Τα μαλλιά και τα φρύδια της δηλώνονται μόνο ζωγραφικά, με μελανό διαλυμένο και αδιάλυτο. Το δεξιό μάτι περιγράφει μελανή γραμμή, όπως βάφουν οι κοπέλες τα μάτια τους σήμερα και όπως έκαναν και τότε, ενώ πυκνές πινελιές αποδίδουν τις βλεφαρίδες. Η ίριδα δηλώνεται επίσης με μελανό χρώμα, ενώ η διεσταλμένη κόρη παραμένει λευκή αποδίδοντας την αντανάκλαση του φωτός δίνοντας έτσι ζωντάνια στο βλέμμα”.
Η παιδίσκη “έχει πρόσωπο πλατύ, και στρογγυλό πηγούνι, με μικρό διπλοσάγονο”. Κάνει θλιμμένο μορφασμό. Τα μαλλιά της χωρίζονται στη μέση και καταλήγουν σε κοτσίδες-θηλιές, φορούσε σκουλαρίκια και “φαρδύ χιτώνα, άλλοτε χρωματισμένο κόκκινο. Ιχνη κόκκινου χρώματος ανιχνεύθηκαν και στη σχισμή των χειλιών” (οι νύφες στην αρχαία Ελλάδα φορούσαν κόκκινο νυφικό, ενώ στη Ρώμη λευκό με κόκκινο πέπλο). Τα ανύπανδρα κορίτσια θάβονταν με νυφικά, όπως συχνά και σήμερα.
Το επίθετο απαντάται σε ” Ελληνες δούλους, τους οποίους ως πλέον μορφωμένους η ρωμαϊκή αριστοκρατία επέλεγε ως τροφούς, παιδαγωγούς, γιατρούς, λογιστές”. Η Ψυχή γεννήθηκε μια εποχή που περισσότερα από τα μισά παιδιά πέθαιναν πριν από τα τρία χρόνια τους και πολλά, όπως εκείνη, άφηναν απαρηγόρητη την οικογένειά τους σε μικρή ηλικία. [Αγγελική Κώττη, Έθνος]
ΠΗΓΗ
http://ellas2.wordpress.com/2011/10/18/%ce%b7-%ce%b5%ce%be%ce%ac%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%ae%ce%bb%ce%bf-1%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bc/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η εξάχρονη Ψυχή από τη Μήλο (1ος αιώνας μ.Χ.)"

Τι μας διδάσκουν για την Παιδεία οι αρχαίοι Έλληνες…

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος
Η εικόνα που παρουσιάζει η Παιδεία στη χώρα μας σήμερα μας αναγκάζει να στρέψουμε για λίγο την σκέψη μας στους αρχαίους μας προγόνους για να αντλήσουμε κάποια διδάγματα. Τα λόγια των αρχαίων προγόνων μας είναι τόσο σοφά και δοκιμασμένα, ώστε παρουσιάζουν μια μοναδική διαχρονικότητα. Οι σοφοί αυτοί άνδρες είχαν προβλέψει τα αποτελέσματα της καλής ή της κακής παιδείας σε ένα λαό, σε τέτοιο σημείο, ώστε, διαβάζοντας σήμερα τα λόγια αυτά, να νομίζουμε ότι γράφτηκαν για μας, τους Έλληνες του 21ου αιώνα.
Είναι γνωστό ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λόγο του με πολύ μεγάλη υπερηφάνεια τόνιζε ότι η Αθήνα ήταν παιδευτήριο (σχολείο) ολόκληρης της Ελλάδας: «Ξυνελών τε λέγω την τε πάσαν πόλιν της Ελλάδος παίδευσιν είναι (Θουκυδίδου «Ιστορίαι», 2,41)». Δηλαδή, συνοψίζοντας λοιπόν λέω και η πόλη μας στο σύνολό της είναι σχολείο όλης της Ελλάδος.
Οπότε, είναι φυσικό, το πρώτο μέλημα της δημοκρατίας και το σημαντικότερο, αναμφισβήτητα, ήταν η παιδεία των πολιτών. Αυτό αναφέρει και ο περίφημος Γερμανός καθηγητής Βέρνερ Γαίγκερ στο τρίτομο έργο του με τον καθαρά ελληνικό τίτλο PAIDEIA (Παιδεία).
Το πνεύμα της παιδείας στην αρχαία ελληνική δημοκρατία εκφράζει άριστα ο Πλάτων. Συγκεκριμένα στους «Νόμους» (κεφ. 643e – 644α) διαβάζουμε (σε μετάφραση), «…παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη… εκείνη, όμως, την παιδεία που αποβλέπει στον πλούτο ή μία άλλη προς την δύναμη (την ισχύ) ή μία τρίτη ακόμη (που αποβλέπει) στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη (θεωρώ) ότι είναι χυδαία και ανελεύθερη και ότι δεν αξίζει καθόλου να την ονομάζει κανείς παιδεία».
Ο Ρώσος πολιτικός και συγγραφέας Λουνατσάρσκι Ανατόλ τονίζει: «Οι Αθηναίοι ήταν λαός παιδαγωγός. Η μεγαλύτερη προσοχή τους συγκεντρώνονταν στην φυσική, πνευματική και ηθική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Οι Έλληνες έλεγαν πως οι πραγματικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονται στα παιδιά τους».
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες στόχευαν κυρίως να διαπλάσουν νέους καλούς και ενάρετους, για να γίνουν πολίτες άξιοι της κοινωνίας και της πατρίδας. Παιδεία γι’ αυτούς ήταν κυρίως η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή, να γίνει τέλειος πολίτης. Η παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη δεν ήταν γι’ αυτούς παιδεία. Η ηθική διαπαιδαγώγηση της νέας γενεάς ήταν το κύριο μέλημά τους.
Ο Πλάτων άλλωστε είχε διακηρύξει: «Πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται». (Πλάτωνος Μενέξενος 246e).
Εκτός των άλλων, οι Αρχαίοι Έλληνες αντιλαμβάνονταν ότι μέσω της παιδείας, η δημοκρατία δοκιμάζει και σταθμίζει το πνεύμα και την αρετή των πολιτών. Έτσι, όπου στην Αρχαία Ελλάδα άνθισε η πραγματική παιδεία, στη συνέχεια ακολούθησε η δημοκρατία. Είναι γενικά διαπιστωμένο, ότι, όταν η δημοκρατία περνά κρίση η παιδεία εξαφανίζεται. Συμβαίνει, όμως, και το αντίθετο. Διότι χωρίς παιδεία δεν έχει κάποιος κριτήρια αναφοράς για τις διάφορες αξίες, οι οποίες έτσι κλονίζονται, με αποτέλεσμα τα άτομα να οδηγούνται στη διαφθορά.
Όταν στα πλαίσια μιας δημοκρατίας η πνευματική καλλιέργεια παραμελείται και έρχεται σε δεύτερη μοίρα, εμφανίζονται διάφοροι μηχανισμοί προπαγάνδας, οι οποίοι κάνουν πλύση εγκεφάλου σε άτομα, τα οποία δεν έχουν το υπόβαθρο αντίστασης που προσφέρει η παιδεία. Έτσι, δεν μπορεί το κάθε άτομο να αποφασίσει ελεύθερα για τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα ασχολείται με το «τίποτα» επειδή τον έχουν κάνει να νομίζει ότι ασχολείται με το «παν»!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σήμερα τα περισσότερα άτομα έχουν έναν ανησυχητικού βαθμού εφησυχασμό, με αποτέλεσμα να παρακολουθούν τις «κουταμάρες» και τα «σκουπίδια» της τηλεόρασης και να αισθάνονται σημαντικοί, αφού, όπως λέει και το σύνθημα των τηλεοπτικών σταθμών για την ψηφοφορία στα «τηλεσκουπίδια» του τύπου Big Btother, …«με την ψήφο μας συμμετέχουμε στις αποφάσεις». Φυσικά, εννοούν ότι συμμετέχουμε στις αποφάσεις του «τίποτε», για μας και των υπερκερδών για τους διαύλους.
Η παιδεία για τους αρχαίους Έλληνες ήταν συνδεδεμένη με την δημοκρατία. Ο άνθρωπος που έχει παιδεία ξέρει να προστατεύει το δημοκρατικό πολίτευμα, εφόσον μπορεί να σκέπτεται και κατά συνέπεια να κρίνει και να αποφασίζει σωστά. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα το οποίο χαρακτηρίζει ανθρώπους, που σκέπτονται ελεύθερα και υπεύθυνα. Αλλά για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει το μέγεθος της σημασίας της, πρέπει να κατανοήσει ότι αν το μορφωτικό επίπεδο ενός λαού δεν επαρκεί, τότε δεν υπάρχει και το γόνιμο έδαφος της μορφώσεως για να βλαστήσει από μέσα του η ελευθερία.
Η ιδανική παιδεία καθιστά τον νέον ικανόν να μάχεται για να έχει καλές επιδόσεις. Να μάχεται για να βελτιώσει τον χαρακτήρα του. Η επιδίωξη της αρετής λοιπόν είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στη σωστή παιδεία.
Σήμερα όμως η παιδεία έχει απομακρυνθεί από την αρετή και αποβλέπει, δυστυχώς, στα εξής:
1) Στον πλούτο. Τα παιδιά δεν επιλέγουν ένα επάγγελμα με κριτήριο την αγάπη τους γι’ αυτό, αλλά με κριτήριο την χρηματική απολαβή. Το χρήμα έχει γίνει αυτοσκοπός και το κυνήγι του από τη νεολαία τρόπος ζωής.
2) Στην δύναμη. Αφού οι νέοι δεν παίρνουν αρχές και ιδανικά από την σημερινή απρόσωπη παιδεία και βλέποντας ότι τα μόνα που μετρούν είναι το χρήμα και η δύναμη, κάνουν πρότυπά τους άτομα χωρίς ιδιαίτερο επίπεδο γνώσεων, αλλά τους υπολογίζει και τους θαυμάζει ο κόσμος για κάποιες εμφανίσεις (τηλεόραση, καλλιστεία, κλπ.).
3) Στις γνώσεις χωρίς ήθος. Από τη στιγμή που το χρήμα και η ισχύς, η δύναμη αποτελούν την επιδίωξη των νέων, ακόμα και αν πάρουν κάποιες γνώσεις, αυτές χάνονται, διότι δεν είναι ουσιαστικές, μιας και δεν έχουν περάσει από τις αρετές της ανθρωπιστικής ελληνικής παιδείας. Η φρόνηση και η δικαιοσύνη φαίνεται να λείπουν παντελώς, αφού μία παρουσία και εφαρμογή τους θα ήταν τροχοπέδη στην εξέλιξη όσων ήθελαν να τις εφαρμόσουν (Επιστήμη χωριζομένη αρετής…).
Οι πρόγονοί μας εγνώριζαν ότι ελευθερία, παιδεία και δημοκρατία ευρίσκοντο σε σχέση αλληλεξάρτησης. Γι’ αυτό και γνώριζαν πως ό,τι εδημιούργησαν οι Έλληνες, ό,τι πρόσφερε ο ελληνικός πολιτισμός στην ανθρωπότητα, ήταν πάντοτε αποτέλεσμα της παιδείας. Η παιδεία λοιπόν για τους αρχαίους Έλληνες είναι αυτή που έχει ως στόχο να διαμορφώσει έναν νέο σε άνθρωπο ενάρετο και πολίτη τέλειο, ο οποίος να γνωρίζει να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη.
Και καταλήγει ότι η παιδεία που τείνει στο να κάνει τον νέο ικανό να αποκτά χρήματα ή κάποια ιδιαίτερη δύναμη ή κάποιες άλλες γνώσεις χωρίς όμως τον νου και την δικαιοσύνη (άνευ νου και δίκης) είναι βάναυση και ανελεύθερη, γι’ αυτό δεν αξίζει καθόλου να λέγεται παιδεία…
[Πρωϊνός Λόγος]
ΠΗΓΗ
http://ellas2.wordpress.com/2011/10/18/%cf%84%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b4%ce%ac%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%81%cf%87/#more-27666

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι μας διδάσκουν για την Παιδεία οι αρχαίοι Έλληνες…"

Τιμή στον ποιητή της υπέρβασης

Σαν σήμερα ανακοινώθηκε η απονομή του Νoμπέλ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη, με το σκεπτικό πως «η ποίησή του, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Ενα συνέδριο στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών φώτισε αυτές τις ημέρες το έργο του

«Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσο επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως να αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις».

Το απόσπασμα από τον λόγο του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη (από την ομιλία του στη Στοκχόλμη κατά την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1979) επικαλέστηκε ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης στην εισήγησή του «Η γλώσσα στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη», που δόθηκε στο πλαίσιο του διήμερου συνεδρίου για την «Ευέλικτη ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη» στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών.

Ηταν το πρώτο συνέδριο για την ποίηση του Ελύτη που διοργανώθηκε σε γαλλόφωνη χώρα με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή (2 Νοεμβρίου 1911).

Σε αυτό το αξιακό σύστημα στο έργο του ποιητή, την αφομοίωση διδαγμάτων της ευρωπαϊκής σκέψης την οποία μελέτησε και τη μετάπλασή τους σε ποίηση αναφέρθηκε στη δική του εισήγηση ο ελληνολάτρης πρύτανης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών Ντιντιέ Βιβιέ, ενώ γι' αυτή τη moralite (την ηθική) της ποίησης του Ελύτη που διαμορφώνεται μέσα από το τρίπολο «ελευθερία», «ομορφιά» και «δικαιοσύνη» και «μέσα από την πολυχρωμία της ξαναβρίσκει έναν κόσμο μεταφυσικής με μοναδικό μέτρο την απλότητα» μίλησε η σύντροφος του ποιητή Ιουλίτα Ηλιοπούλου.

«Το καίριο σημείο για να καταλάβουμε την ποίηση του Ελύτη είναι ότι αποτελεί μια υπέρβαση της καθημερινής πραγματικότητας καθώς όπως ο ίδιος έλεγε "αυτό στο βάθος είναι η ποίηση. Η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει" και προϋπόθεση για την υπέρβαση και τη σύλληψη της δεύτερης πραγματικότητας, της ποιητικής πραγματικότητας, είναι η ικανότητα να μπορείς να βλέπεις μέσα από τα πράγματα και μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό, η ικανότητα της διαφάνειας όπως την εννοεί ο Ελύτης», υπογράμμισε αναφερόμενος στον «κατ' εξοχήν ποιητή της γλώσσας» ο καθηγητής Μπαμπινιώτης. Σε ένα ακόμη γοητευτικό «μάθημα» που έκανε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών σε άψογα γαλλικά, αλλά τιμώντας τη γλώσσα του - και αυτή του Ελύτη - με τη μετάφραση στα ελληνικά, παράγραφο παράγραφο, της ομιλίας του. Κάτι που έκανε πολλούς γαλλόφωνους από το ακροατήριο να μιλήσουν για την «ποιητικότητα της ελληνικής γλώσσας».

Η διοργάνωση του συνεδρίου που αποτελεί και εκδήλωση στο πλαίσιο του εορτασμού του Ετους Ελύτη 2011 ανήκε στην πρεσβεία της Ελλάδας στο Βέλγιο, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και στον Ελληνικό Κύκλο Σύγχρονων Μελετών. 

ΠΗΓΗ

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4666015 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τιμή στον ποιητή της υπέρβασης"

Μπερδεμένη κοινωνία

Φ. Γεωργελές

Oταν ήμουν μικρός, το σχολείο μου δεν είχε κτίριο.  Κάθε χρονιά, κάποτε και δυο φορές μες τη χρονιά, μετακομίζαμε στο επόμενο, ένα κτίριο που άδειασε, ένα παλιό νοσοκομείο. Του χρόνου ξανά. Τα βιβλία μας ήταν γεμάτα εθνικοπατριωτικό λυρισμό τύπου «Λούφα και παραλλαγή», οι καθηγητές έκαναν από 2-3 μαθήματα ο καθένας. Δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ όλα αυτά. Καταλαβαίναμε με εφηβικό ένστικτο ποιοι τα ’λεγαν, ποιοι ενδιαφέρονταν και αυτούς τους προσέχαμε, τους ακούγαμε. Τους άλλους τους αγνοούσαμε. Δεν θυμάμαι βιβλία, θυμάμαι μόνο κάποιες παραδόσεις που μας μάθαιναν πώς να μαθαίνουμε, πώς να αγαπάμε τη γνώση. Έτσι κι αλλιώς βιαζόμασταν, να βρούμε τα κορίτσια στη Φωκίωνος, να πάμε στα φροντιστήρια της Σόλωνος, να μεγαλώσουμε.

Τώρα κάνουν καταλήψεις στα σχολεία γιατί δεν έχουν βιβλία. Έχει περάσει ένας μήνας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έχει παραδοθεί μόνο το 40% των βιβλίων. Κάνουν 16χρονα παιδιά κατάληψη, γιατί δεν τους έδωσαν απ’ την αρχή βιβλία; Τους τα ζήτησε κανένας; Δεν χαίρονται που έχουν ένα μήνα να καταλάβουν τι τους γίνεται, να ακούσουν, να τεστάρουν τους καθηγητές τους;

Έχεις καμιά αμφιβολία ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια θα τελειώσουν κάπου εδώ;Ξεκίνησαν 300 σχολές, τώρα είναι λιγότερες από 100 κλειστές. Λέμε συχνά ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι, ανορθολογικοί, στ’ αλήθεια όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Σχεδόν ενστικτωδώς αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και δρουν αναλόγως. Πάνε πολλά χρόνια που τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από ναούς της γνώσης σε εξεταστικά κέντρα που παρέχουν ένα πτυχίο χρήσιμο κυρίως στη μοριοδότηση για το διορισμό στο Δημόσιο. Είχαν άδικο; Εδώ και χρόνια, κάθε έτος οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα γίνονται όλο και λιγότερες, πιο σπάνιες, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις στο Δημόσιο συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Τα μαθήματα γίνονται λιγότερο σημαντικά από τις εξετάσεις, ο στόχος είναι το πτυχίο στο συντομότερο χρόνο. Οι καταλήψεις είναι ένα κλασικό παιχνίδι win-win, οι καθηγητές δεν χάνουν το μισθό τους και οι φοιτητές δεν χάνουν το χρόνο τους. Η εθιμοτυπική τελετουργία επαναλαμβάνεται κάθε χρονιά με καθησυχαστική ρουτίνα. Οι αιτίες δεν είναι ποτέ πρόβλημα, πάντα βρίσκεται ένας λόγος για να κάνεις αυτό που συμφέρει. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φοιτητής σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη που να έχει καν ενδιαφερθεί να μάθει τη διαδικασία εκλογής πρυτάνεων. Στην Ελλάδα κλείνουν τα πανεπιστήμια. Γιατί στην Ελλάδα το μόνο που είχε σημασία μέχρι τώρα, ήταν οι συσχετισμοί στο κρατικοκομματικό πελατειακό σύστημα. Αυτή ήταν η μορφή ανάπτυξης.

Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα ξαφνικά, το πάρτι τελείωσε. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο γίνανε μία στις 5 αποχωρήσεις, μετά μία στις 10, μετά καμία. Αναγκαστική εφεδρεία, απολύσεις. Η επαγγελματική διέξοδος έκλεισε, το σύστημα κατέρρευσε. Οι φοιτητές αναθεωρούν ταχύτατα το παιχνίδι, το προηγούμενο παράγει μόνο χαμένους, αλλαγή παραδείγματος. Καταλήψεις τέλος, επιστροφή στα μαθήματα, δηλαδή στη γνώση.

Το παιχνίδι αμέσως μεταφέρεται στα γυμνάσια. Γιατί εκεί οι αναχρονιστικές δομές κυριαρχούν ακόμα. Τα παιδιά δεν θεωρούν σχολείο το σχολείο τους, αλλά το φροντιστήριο. Αυτό τα οδηγεί στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι καθηγητές τους το έχουν αποδεχθεί, από το Πάσχα και μετά, οι ίδιοι τους λένε να μετρήσουν τις απουσίες τους και αν τα έχουν υπολογίσει σωστά, να χαιρετήσουν τις τάξεις, να ασχοληθούν με το φροντιστήριο για να προετοιμαστούν για τις πανελλαδικές. Τώρα εδώ το παιχνίδι είναι win-win, κανείς δεν χάνει μισθό, κανείς δεν χάνει το χρόνο του. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα φροντιστήρια όμως ποτέ, τα ιδιαίτερα συνεχίζονται με αυστηρή ακρίβεια. Το πρωί επικολυρικοί ηρωισμοί για την παγκοσμιοποίηση, το μνημόνιο, το «σχολείο της αγοράς», το βράδυ πληρώνουμε και πληρωνόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Απλώς το επενδύουν με ωραία λόγια. Τα πανεπιστήμια πολύ γρήγορα θα γίνουν κανονικά πανεπιστήμια, θα πάψουν να είναι άλλη μια ελληνική «ιδιαιτερότητα». Τα σχολεία όχι ακόμα, θα ’πρεπε το απολυτήριο να οδηγούσε στο πανεπιστήμιο, να ήταν αξιόλογο εφόδιο επαγγελματικής αποκατάστασης, ένα μπακαλορεά από μόνο του. Τώρα δεν είναι.

Δεν σημαίνει αυτό ότι φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν θα υπάρχουν στο μέλλον. Μόνο που θα έχουν πια τον αντίθετο στόχο. Θα είναι καταλήψεις για να ανοίξει το πανεπιστήμιο όχι για να κλείσει. Να ανοίξει, να αναπληρώσει τις χαμένες ώρες, τα χαμένα μαθήματα, ακόμα και after hours με μουσική και παραδόσεις. Καταλήψεις που θα υποχρεώνουν τους τουρίστες καθηγητές να κάνουν τη δουλειά τους, που θα αξιολογούν, θα ενθαρρύνουν τους καλούς και θα εξοστρακίζουν τους αδιάφορους, που θα προσκαλούν τους καλύτερους επιστήμονες του κλάδου, τα πιο φωτισμένα μυαλά να κάνουν παραδόσεις, να μοιραστούν τη γνώση. Κινητοποιήσεις που θα ζητάνε όλο και περισσότερο αντί για όλο και λιγότερο όπως τώρα.

Ίσως αυτό γίνει και ένα γενικότερο μάθημα για την μπερδεμένη κοινωνία μας, ίσως επαναπροσδιορίσει τι είναι προοδευτικό, ριζοσπαστικό, τι βλέπει προς το μέλλον και τι κρατάει τα πράγματα στο συντηρητικό παρελθόν.

Γιατί ό,τι κι αν λένε, όταν τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό το να τα κλείνεις τελείως. Δεν μπορεί να είναι προοδευτικό όταν η πόλη σου είναι άσχημη να την καταστρέφεις περισσότερο. Όταν το Δημόσιο δεν προσφέρει τις υπηρεσίες στους πολίτες του όπως πρέπει, δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να κατεβάζεις διακόπτες, να τραβάς χειρόφρενο, να αφήνεις τα σκουπίδια, να το κάνεις χειρότερο. Όταν ζεις στο βασίλειο της ανομίας δεν μπορείς να διεκδικείς το δικό σου μερίδιο ανυπακοής στους νόμους. Όταν ζεις στη βία δεν μπορεί να είναι προοδευτικό να προσθέτεις τη δική σου βία. Προοδευτικό είναι πάντα το αντίθετο από το κατεστημένο, όχι μια δόση ακόμα περισσότερο απ’ αυτό.

ΠΗΓΕΣ

Athens Voice

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_738.html#more 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μπερδεμένη κοινωνία"

Μία παράλληλη ιστορία 900 χρόνια πριν

του Θεόδωρου Γιαννακόπουλου

Νορμανδοί πολεμιστές του 11ου αιώνα.

Ο φτερωτός λέων, σύμβολο της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας.

Βενετοί έμποροι στο λιμάνι του Γαλατά.

Το 1082, 60 χρόνια μετά το τέλος των νικηφόρων πολέμων του Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου, το λιμάνι-κάστρο και η πόλη του Δυρραχίου πολιορκήθηκε από τους Νορμανδούς. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος Κομνηνός, μη έχοντας εμπιστοσύνη στην μαχητική αξία του στρατού του, ζητά την βοήθεια των Βενετών για την υπεράσπισή του. Άλλο που δεν ήθελαν εκείνοι, ρίχνουν τον στόλο τους στην Αδριατική και διώχνουν τους «πειρατές της Σικελίας» Νορμανδούς.

Ταυτόχρονα, ήλθε και η ώρα της ανταμοιβής τους: ο αυτοκράτορας απαλλάσσει τα εμπορικά τους πλοία από την υποχρέωση να πληρώνουν τέλη ελλιμενισμού, φόρους εκφόρτωσης των εμπορευμάτων τους, καταβολής διοδίων στην Βυζαντινή επικράτεια. Πλήρης απαλλαγή. Μηδέν τοις εκατό, όταν για όλους τους υπόλοιπους ίσχυε 10%. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι του δημόσιου ταμείου δεν επιτρεπόταν να ελέγξουν τα εμπορεύματά τους ή να απαιτήσουν φόρο. Επίσης, επετράπη η ελεύθερη εγκατάσταση των Βενετών εμπόρων οπουδήποτε στην βυζαντινή επικράτεια, η επίταξη υπέρ τους κάθε αποθήκης και οικίας που τους ικανοποιούσε. Εκτός αυτών, στους Βενετούς παραχωρήθηκαν ιδιαίτερες προκυμαίες και συνοικία στην Κωνσταντινούπολη με δύο εκκλησίες που επιχορηγούσε το βυζαντινό κράτος...

Έτσι, οι Βενετοί, όχι μόνον πλούτιζαν υπερβολικά, αλλά στερούσαν από το βυζαντινό κράτος σημαντικά έσοδα. Εκτός από το κράτος, εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο από τις προνομιακές συμβάσεις των Βενετών, ήταν φυσικά οι αστοί της μεσαίας τάξης (καταστηματάρχες, πλοιοκτήτες, έμποροι), οι οποίοι περιέπεσαν σε περιθωριακό ρόλο στην οικονομία και το εμπόριο. Όμως, ουδείς δικαιούτο να διαμαρτυρηθεί, καθώς σε χρυσόβουλο του αυτοκράτορα προβλέπεται πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αντιταχθεί στην θέλησή του, διότι οι Βενετοί είναι θεράποντες του θρόνου του. Άρα δρουν προς το συμφέρον όχι ίδιον, αλλά της Αυτοκρατορίας!

Στην συνέχεια και με αφορμή νέο κίνδυνο, από τους Σταυροφόρους αυτήν την φορά, ο Αλέξιος ζητά εκ νέου την βοήθεια των Βενετών. Αντιλαμβανόμενος πως πρέπει να περιορίσει την ισχύ τους, ζητά βοήθεια και εκ μέρους των Πιζάνων αυτή την φορά (ελπίζοντας ίσως πως θα φαγωθούν μεταξύ τους οι Ιταλοί) παραχωρώντας τους εξίσου δελεαστικά προνόμια και χαμηλότατη φορολόγηση (4%). Οι Ιταλοί όμως, όχι μόνον δεν «φαγώθηκαν», αλλά τα βρήκανε μεταξύ τους και σαν βδέλλες ρουφούσαν από κοινού το αίμα του κράτους και των πολιτών.

Για να μην τα πολυλέμε, ο διάδοχος του Αλεξίου, Ιωάννης Κομνηνός, προσπάθησε να βάλει φρένο στους Ιταλούς, χωρίς να το καταφέρει. Και στην συνέχεια ο δικός του διάδοχος, Μανουήλ Κομνηνός, για να περιορίσει την επιρροή του βενετικού και πιζάνικου κεφαλαίου, ανοίγει δρόμο στους Γενουάτες, μιμούμενος τον παππού του.

Πώς τελειώνει η ιστορία; Εκατό χρόνια κράτησε αυτό το χάλι, οι επαχθείς διομολογήσεις. Το σύμπαν βυθίζεται στην αναρχία, η «λατινόφιλη» πολιτική του βασιλιά, εξοργίζει τον βυζαντινό λαό και αποδοκιμάζεται. Λατίνοι κυβερνούν τον τόπο, όχι επίσημα μεν, αλλά με την αυτοκρατορική ανοχή και επιβολή, συμπεριφέρονται αλαζονικά, λειτουργούν ως κάτοχοι της χώρας, επιβάλλουν την μόνιμη παρουσία τους και τα «θέλω» τους, «περιφρονούν καθετί το ελληνικό, παραβιάζουν προκλητικά τις οδηγίες της αυτοκρατορικής εξουσίας, με το πρόσχημα ότι οι νόμοι δεν ισχύουν γι’ αυτούς» (Gerard Walter, Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο, εκδόσεις «Παπαδήμας» 2002, σελ. 156).

Αυτό που ανεμένετο να συμβεί, τελικά συνέβη. Ένα άγριο πλήθος, ερεθισμένο και ξαναμμένο από τους ανθρώπους του Ανδρόνικου Κομνηνού, έκανε επίθεση στην ιταλική συνοικία όπου έμεναν 30.000 Ιταλοί και δεν έμεινε ρουθούνι.

Κάτι σας θυμίζει η ιστορία αυτή; Ζούμε στο 1082; Ή απλώς επαναλαμβάνεται η ιστορία;

ΠΗΓΗ

http://www.metopo.gr/article.php?id=5059 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μία παράλληλη ιστορία 900 χρόνια πριν"

ΑΟΖ της Κύπρου και αγγλικές βάσεις

Του Νίκου Λυγερού

Η ΑΟΖ της Κύπρου δεν έχει μόνο και μόνο οικονομικές επιπτώσεις. Μπορεί να μην είναι άμεσα κατανοητό λόγω του ορισμού της ΑΟΖ όμως οι στρατηγικές επιπτώσεις υπάρχουν. Ένα απλό παράδειγμα είναι οι αγγλικές βάσεις τις οποίες παρουσιάζουν πειστικά και επίμονα ως κυρίαρχες. Ενώ στην πραγματικότητα ο θεσμός που καθορίζει τις βάσεις είναι απλώς μια κρατική ενοικίαση, ανεξαρτήτως αν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ζήτησε ποτέ το ανάλογο χρηματικό ποσό από το Ηνωμένο Βασίλειο και δίνει πάντα άδεια για στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή Ακάμα. Ας εξετάσουμε λοιπόν τη δράση της ΑΟΖ πάνω σε αυτό το πλαίσιο. Οι διακρατικές συμφωνίες με την Αίγυπτο, τη Λίβανο και το Ισραήλ το 2003, το 2007 και το 2010 έχουν δημιουργήσει μια συνεχόμενη διαχωριστική γραμμή στην νότια ΑΟΖ της Κύπρου, δηλαδή στη μοναδική που έχουν πρόσβαση οι αγγλικές βάσεις. Αν τις μελετήσουμε λεπτομερέστερα θα αντιληφθούμε υπολογίζοντας τις γενικευμένες κυψέλες των διαγραμμάτων Voronoi, ότι η βάση της Δεκέλειας είναι εγκλωβισμένη ως προς την ΑΟΖ της, διότι οι καθαρά κυπριακές περιοχές, ακόμα και με τα λεγόμενα του αγγλικού φορέα, την κλείνουν ενώ η βάση του Ακρωτηρίου μέσω της ΑΟΖ της θα αγγίζει και τις 3 ΑΟΖ της Αιγύπτου, του Λίβανου και του Ισραήλ. Με άλλα λόγια, η πρώτη βάση είναι εκτός πλαισίου και δεν την αφορούν τα επόμενα επιχειρήματα. Η δεύτερη βάση όμως λόγω των διακρατικών συμφωνιών της Κύπρου έχει όχι μόνο απορριφθεί, όπως το δείχνει ο χάρτης των διαγραμμάτων, αλλά η ΑΟΖ αποδεικνύει de facto και de jure ότι αυτή η βάση δεν έχει ούτε περιορισμένη ΑΟΖ, ενώ είναι κατοικημένη. Κατά συνέπεια, η έννοια της ΑΟΖ αποδεικνύει ότι η βάση αυτή δεν είναι κυρίαρχη και όπως οι δύο βάσεις έχουν το ίδιο καθεστώς αυτή η έλλειψη ιδιότητας μεταβιβάζεται και στην άλλη. Συνοπτικά λοιπόν οι αγγλικές βάσεις δεν είναι κυρίαρχες. Αυτή η μη συμβατική απόδειξη, αφού χρησιμοποιούμε το Δίκαιο της θάλασσας για να εξετάσουμε την ξηρά, βέβαια με την προϋπόθεση ότι η τελευταία έχει πρόσβαση στη θάλασσα είναι αποτελεσματική λόγω της δυναμικής της ΑΟΖ. Έτσι η ΑΟΖ λύνει έναν προβληματισμό που συνεχίζει να επηρεάζει τον κυπριακό λαό λόγω της αδράνειας. Ενώ κάθε γεώτρηση αποδεικνύει ότι οι αγγλικές βάσεις δεν έχουν πια ρόλο στη διαμόρφωση του πλαισίου της ΑΟΖ. Τώρα πλέον δεν είναι ανάγκη να ακούμε τα λεγόμενα του καθενός, αρκεί να κοιτάζουμε τον χάρτη της περιοχής μέσω της τοποστρατηγικής.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7977-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ της Κύπρου και αγγλικές βάσεις"