GREEK SURNAMES

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Οι άγνωστοι Έλληνες που ηταν μεσα στον «Τιτανικο»

Μπορεί οι περισσότεροι να γνωρίζουν την ιστορία των επιβατών του «Τιτανικού» Τζακ και Ρόουζ, όπως τη φαντάστηκε ο Τζέιμς Κάμερον, λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι στο πιο διάσημο ναυάγιο του κόσμου υπήρχαν και Έλληνες επιβάτες.

Οι τέσσερις άντρες κατάγονται όλοι από το χωριό Άγιος Σώστης της Μεσσηνίας και κανένας τους δεν κατάφερε να επιζήσει.

Όλοι οι νεαροί άνδρες ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να χτίσουν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Ο 30χρονος Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος από τους Έλληνες επιβάτες του «Τιτανικού» και ο μόνος που είχε σχέση με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά , ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου στη Νέα Υόρκη και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τη βάπτιση του γιου του.
Η μοίρα…
Παρά τα παρακάλια της συζύγου, λίγες ημέρες μετά αποφάσισε να επιστρέψει και πάλι στη γη της επαγγελίας. Μαζί του αποφάσισαν να ταξιδέψουν και οι δύο άλλοι συντοπίτες του, οι αδελφοί Χρονόπουλοι.

Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Απόστολος Χρονόπουλος, ήταν 26 ετών και ήταν εργάτης. Ο νεαρός άντρας επιβιβάστηκε στον «Τιτανικό» από το Χερβούργο μαζί με τον 19χρονο αδελφό του Δημήτρη.

Καθότι και τα δύο αδέλφια ήταν επιβάτες της τρίτης θέσης, οι σοροί τους δεν βρέθηκαν ποτέ.

Αντίθετα, το άψυχο σώμα του Παναγιώτη Λυμπεροπούλου εντοπίστηκε από τους ναύτες του πλοίου «Mackay Bennet» και αναγνωρίστηκε.

Ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μοναδικός που κατάφερε να επιβιβαστεί σε μία από τις σωστικές λέμβους, και αυτό επειδή μιλούσε αγγλικά και κατάφερε να φτάσει μέχρι το κατάστρωμα.

Η σωστική αυτή λέμβος, όμως, βρέθηκε πολύ αργά και οι επιβάτες είχαν ήδη πεθάνει από ασιτία.

Ο τελευταίος Έλληνας επιβάτης του «Τιτανικού» ήταν επίσης ο 19χρονος Βασίλειος Καταβέλης, ο οποίος ήλπιζε ότι θα καταφέρει να φτάσει στο Μιλγουόκι των ΗΠΑ.

Η σορός του εντοπίστηκε από τα σωστικά συνεργεία και πάνω της βρέθηκε ένα εισιτήριο τρένου από τη Νέα Υόρκη προς το Μιλγουόκι, ένας μικρός καθρέφτης, δύο σημειωματάρια, μια χτένα και ένα κλειδί.

Μάλιστα, τα προσωπικά του αντικείμενα παραδόθηκαν στα αδέλφια του Πέτρο, Παναγιώτη και Λαμπρινή στο λιμάνι του Πειραιά λίγο καιρό αργότερα.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τόσο ο Λυμπερόπουλος όσο και ο Καταβέλης άλλαξαν τα εξιτήριά τους για να μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τους δύο αδελφούς.

Στο ορεινό χωριό του Αγίου Σώστη στη Μεσσηνία υπάρχει ένα μικρό μνημείο για τους τέσσερις άντρες-θύματα του Τιτανικού. «Εις μνήμην των τεσσάρων Ελλήνων θυμάτων του Τιτανικού του έτους 1912 αναζητούντων καλυτέραν τύχην εις ΗΠΑ δι΄ευατούς και οικογενείας των. Βασιλείου Γ. Καταβέλου-Παναγιώτου Κ. Λυμπεροπούλου-Δημητρίου Μ. Χρονοπούλου» γράφει το μνημείο, που δημιουργήθηκε το 2001.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι άγνωστοι Έλληνες που ηταν μεσα στον «Τιτανικο»"

Σκόπια: Όταν οι παππούδες του ΜΠΟΥΤΑΡΗ από το Κρούσεβο ζητούσαν την Ένωση με την Ελλάδα

Απρίλιος 5, 2012.

Όπως έχει δηλώσει δημόσια ο σημερινός Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, η καταγωγή της κουτσοβλάχικης οικογένειάς του είναι από το Κρούσεβο που ανήκει, σήμερα, στο κράτος των Σκοπίων.

Ανατρέχουμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» της 5 Απριλίου του 1919 και βλέπουμε πως οι Κουτσοβλάχοι του Κρούσεβο και του Μοναστηρίου ζητούν την ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Το δημοσίευμα που έχει τον τίτλο «Οι Κουτσοβλάχοι Κρουσόβου και Μοναστηρίου ζητούν την ένωσιν των με την Ελλάδα» αναφέρεται στις προσπάθειες των ομογενών των Σκοπίων να ενωθούν οι περιοχές αυτές με το ελληνικό κράτος.

Απεστάλη η επιστολή αυτή στους τότε ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων και στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σκόπια: Όταν οι παππούδες του ΜΠΟΥΤΑΡΗ από το Κρούσεβο ζητούσαν την Ένωση με την Ελλάδα"

Η φτώχεια είναι η πηγή του πλούτου.

Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα στο οποίο ζούμε είναι συνυφασμένο με την ελευθερία, την ηθική και την αξιοπρέπεια. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Και επειδή ακριβώς το πιστεύουν, θεωρούν ότι η καταλήστευση των φτωχότερων κάθε φορά που αυτό το σύστημα βυθίζεται σε κρίση δεν είναι παρά κάτι παροδικό και πως δεν θα αργήσει να ξημερώσουν γι' αυτούς καλύτερες μέρες.

Όπως διαβάζουμε στο άρθρο του Ρούσου Βρανά στην εφημερίδα Τα Νέα, ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ασφαλώς δεν συγκαταλέγεται ο Μάικλ Πέρελμαν. Καθηγητής της οικονομικής ιστορίας, βρίσκεται «εξόριστος» σε κάποιο άσημο κολέγιο της Καλιφόρνιας (Τσίκο Στέιτ) επειδή εκφράζει περιθωριακές απόψεις. Στο βιβλίο του «Η επινόηση του καπιταλισμού», ο Πέρελμαν εξετάζει σε βάθος τα έργα και την αλληλογραφία του Ανταμ Σμιθ και των συγχρόνων του και γράφει μια ιστορία για τη δημιουργία του καπιταλισμού με τα ίδια τα λόγια των πρώτων καπιταλιστών οικονομολόγων, φιλοσόφων και πολιτικών. Και αυτά τα λόγια δεν είναι καθόλου όμορφα.
Για να δουλέψει ο καπιταλισμός χρειάζεται μια δεξαμενή φθηνής πλεονάζουσας εργασίας. Ομως δεν την έχει πάντα. Πώς την εξασφαλίζει; Με το ζόρι. Ο Πέρελμαν περιγράφει πώς οι χωρικοί εκδιώκονταν από τη γη τους, με νόμους που τους απαγόρευαν το κυνήγι ή που κατέστρεφαν την παραγωγικότητά τους μικραίνοντας τους κλήρους τους, ώστε να μην μπορούν να αυτοσυντηρηθούν. Και απαριθμεί τα παράπονα των συγκαιρινών καπιταλιστών του Ανταμ Σμιθ πως η ανεξάρτητη και άνετη ζωή που έκαναν οι χωρικοί δυσκόλευε την εκμετάλλευσή τους επειδή αρνούνταν να αποδεχτούν μια ζωή μισθωτής δουλείας.

Ο οικονομικός συγγραφέας Αρθουρ Γιανγκ, που τον είχε σε υπόληψη ο Τζον Στούαρτ Μιλ, έγραφε το 1771: «Μόνο ένας ανόητος δεν γνωρίζει πως οι κατώτερες τάξεις πρέπει να διατηρούνται φτωχές. Αλλιώς δεν θα γίνουν ποτέ εργατικές». Ο πολιτικός σερ Ουίλιαμ Τεμπλ συμφωνούσε και πρότεινε τη βαριά φορολόγηση των τροφίμων γι' αυτόν τον σκοπό. «Ο Τζον Λοκ, που θεωρείται ο φιλόσοφος της ελευθερίας», γράφει ο Πέρελμαν, «συνιστούσε να αρχίσει να εργάζεται κανείς από "την ώριμη ηλικία των τριών ετών"».

Aκόμη και ο μέγας ανθρωπιστής Ντέιβιντ Χιουμ εξυμνούσε τη φτώχεια και την πείνα ως θετικές εμπειρίες για τις κατώτερες τάξεις. Ο έμπορος Πάτρικ Κόλκουν, ο οποίος ίδρυσε στην Αγγλία την πρώτη ιδιωτική «προληπτική αστυνομία» για να αστυνομεύει τους λιμενεργάτες, εξηγούσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς η πείνα και η φτώχεια είναι συνυφασμένες με την παραγωγικότητα και τη δημιουργία πλούτου:

«Η φτώχεια είναι εκείνη η κατάσταση όπου το άτομο δεν έχει άλλο τρόπο για τη συντήρησή του παρεκτός από τη διαρκή δουλειά του. Η φτώχεια είναι λοιπόν το πιο αναγκαίο συστατικό της κοινωνίας, χωρίς το οποίο τα έθνη και οι κοινότητες δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σε πολιτισμένη κατάσταση. Είναι η πηγή του πλούτου, αφού χωρίς φτώχεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει εργασία. Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πλούτη, πολυτέλεια, ανέσεις, ούτε κέρδη για εκείνους που είναι πλούσιοι».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η φτώχεια είναι η πηγή του πλούτου."

Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα».

Γιώργος Σεφέρης

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;
Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη που έχει παραμείνει είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη, όμως και τα λέπια από την ίδια λέξη προέρχονται (ένδυμα των ψαριών), ενώ Πηνελόπη σημαίνει την υφάντρα, αυτή που χρησιμοποιώντας πηνίο (σαίτα) κατασκευάζει ύφασμα.

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο αλλά και το άροτρο.

Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία, ενώ η συγγενική της επίσης Ομηρική νόστιμος έχει επίσης διατηρηθεί αυτούσια σαν η επιθυμία επανάληψης/επιστροφής σε γευστική εμπειρία.

Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι - ρύπανση.

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε - η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η αρχική μορφή της λέξεως.
Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

Η γνώση της ετυμολογίας και των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που, σημειωτέον, δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.

Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι σε πολλές τοπικές ελληνικές διαλέκτους (Κρήτης, Πόντου κλπ) έχουν διατηρηθεί αυτοτελείς ομηρικές λέξεις.

Εάν κάποιος που δεν έχει διδαχθεί την Αρχαία Ελληνική διαβάσει το Ομηρικό κείμενο θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι παρ'όλον ότι μπορεί να μην καταλαβαίνει την σημασία αυτών που διαβάζει, εν τούτοις δεν θα έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η γλώσσα που έχει μπροστά του είναι Ελληνική !!!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος."

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ» είναι ελληνική λέξη.

«ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ» είναι ελληνική λέξη - και έχει ένα κεφάλαιο με τίτλο:

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»...

Τι λέει το Κοράνιο;

    «Οι Ελληνες [πάντα] θα νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ» [Surah ΧΧΧ, 1-5] (Φυσικά, με το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο: τον πολιτισμό τους! Τα κανόνια σκουριάζουν. Ο πολιτισμός όμως διαιωνίζεται.)

    Λίγοι γνωρίζουν ότι η ιερή λέξη «Κοράνιο» είναι ελληνικότατη και μάλιστα ομηρική. Προέρχεται από το ιερό ελληνικό ρήμα «κορέω», που σημαίνει σπέρνω -τον Λόγο του Θεού!- και κατ' επέκταση «σαρώνω». Το ρήμα «κορέω» εκφράζει και την ιερή πράξη της δημιουργίας: όταν ο πατέρας μας «εκόρευσε», δηλαδή έσπειρε τον σπόρο του στην κόρη-μάνα μας και έπλασαν εμάς!
    Σήμερα το ρήμα είναι γνωστό ως: «δια-κορεύω», από το κόρη: δια-κορεύω<κόρη. Δηλαδή η πιο δημιουργική πράξη στον κόσμο! Στο «Κοράνιο» (η λέξη είναι ΔΑΝΕΙΟ των Αράβων, Περσών και Τούρκων από το ελληνικό-ομηρικό: κορέω). Το «Κοράνιο» έχει 114 «Κεφάλαια» (η αντίστοιχη «Αραβική» λέξη: «Surah» είναι και αυτή ελληνική, από το «Σειρά»). Αλλά και η λέξη «Αλλάχ» είναι από το ελληνικότατο «άλιος», που είναι η πρωτο-ελληνική λέξη ήλιος: Ο πρώτος πρώτος Θεός του πρωτο-Ελληνα Πελασγού ήταν, όχι ο Δίας, όχι ο Κρόνος, αλλά ο Ηλιος! Που χαρίζει το φως και τη ζωή στους Ανθρώπους: άλιος**ήλιος**Ελλάς (=το Φως)**Hellas****(Η=Χ) Αλλάχ... Και το όνομα «Μωάμεθ» είναι δάνειο από το ελληνικότατο «μεγάθυμος» = ον με πλούσιο κόσμο ψυχής.

Καθηγητής Σταύρος Θεοφανίδης

**Να προσθέσω κι εγώ ότι ΕΛ=ήλιος και ΛΑΣ= πέτρα (εξ ου και σήμερα ακόμα χρησιμοποιούμε το παράγωγο λατομείο).
Έτσι Ελλάς κατ'επέκταση σημαίνει την Φωτεινή Χώρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ» είναι ελληνική λέξη."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Εξελίξεις" Γ.Χατζηεμμανουήλ 9/4/12

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή «Εξελίξεις» με τον Γ. Χατζηεμμανουήλ
Ένα Channel
Δευτέρα 09 Απριλίου 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Εξελίξεις" Γ.Χατζηεμμανουήλ 9/4/12"

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Πρώτη σε αλλοδαπούς η χώρα μας στην Ευρώπη.

Πρώτη σε αλλοδαπούς η χώρα μας στην Ευρώπη - Οι πιο πολλοί είναι Αφγανοί...

Ελάχιστοι, είναι. πλέον, οι λαθρομετανάστες από την Αλβανία. Οι περισσότεροι λαθρομετανάστες, που ζουν στην Ελλάδα είναι Αφγανοί. Τους προηγούμενους μήνες, δεν περιλαμβάνεται στα στοιχεία η τελευταία σκούπα της αστυνομίας, όπου συνελήφθησαν 2. 830 Αφγανοί λαθρομετανάστες.
Να σημειωθεί ότι ελάχιστοι είναι, πλέον, στη χώρα μας οι Αλβανοί παράνομοι μετανάστες. Και αυτό οφείλεται, εκτός από το ότι δεν έρχονται στην Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσης, στο γεγονός ότι από το Δεκέμβριο του 2010 καταργήθηκε η βίζα.

Το σχέδιο για τη σύλληψη και την επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών, που υπολογίζονται σε 800.000 περίπου, αλλά σαφώς είναι πιο πολλοί, θα πρέπει να αποδώσει ορατά αποτελέσματα στις επόμενες οκτώ εβδομάδες, καθώς ο χρόνος που είχε η χώρα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα εκπνέει περί τα τέλη Μαΐου.

Στις αρχές Ιουνίου η Ελλάδα θα αξιολογηθεί από την ΕΕ για το αν μπορεί να παραμείνει στις χώρες που συμμετέχουν στη Συνθήκη Σένγκεν, λόγω της παραμονής στο έδαφός της του μεγαλύτερου αριθμού λαθρομεταναστών από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Ενημέρωση απο την Εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πρώτη σε αλλοδαπούς η χώρα μας στην Ευρώπη."

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΔΡΑΣΗ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΔΡΑΣΗ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΦΡΑΧΤΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Ζούμε την καθημερινότητα γεμάτη αποκλεισμούς, διαχωριστικές γραμμές, ανισότητες, εκμετάλλευση και φράχτες. Μια καθημερινότητα που στοχοποιεί τους πλέον αδύναμους και βυθίζει την κοινωνία στη φτώχεια, αποκλείοντάς την από την πρόσβαση στα μέχρι πρότινος αυτονόητα.

Αυτή η κοινωνία καλείται να πληρώσει 3,5 εκατομμύρια ευρώ για το φράχτη του Έβρου, ενώ τα χωρία του «πνίγονται» από τις πλημμύρες, που για την αντιμετώπισή τους δεν δίνεται δεκάρα.

Τα τείχη του αίσχους από τσιμέντο και συρματοπλέγματα, που χωρίζουν τους ανθρώπους, για πολιτικές σκοπιμότητες, είναι πολλά. Η αξιοπρέπειά μας δεν ‘’σηκώνει’’ κι άλλα!

Δεν κληρονομήσαμε “λεπιδοφόρα συρματοπλέγματα” και “φράχτες- ανοιχτά νεκροταφεία” και δεν θέλουμε να κληροδοτήσουμε τίποτα τέτοιο στα παιδιά μας.

Η ευθύνη να σταματήσουμε το τείχος της βαρβαρότητας στον Έβρο, είναι μεγάλη!

Αν είναι θέμα αρχών το χτίσιμο του φράχτη, είναι θέμα Αξιών να τον σταματήσουμε!

Καλούμε κάθε πολίτη σε ενεργή συμμετοχή στη συγκέντρωση- δράση την

Τετάρτη, 11 Απριλίου 2012, στις 7μ.μ στην κεντρική πλατεία Νέας Ορεστιάδας.

Αν δεν αντισταθούμε εμείς, ποιος θα το κάνει;

Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;

Η ουδετερότητά μας χτίζει “φράχτες”.

Η αντίστασή μας τους σταματά. Δράση τώρα!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΔΡΑΣΗ"

Ν.Λυγερός "Στρατηγική Βόρειος Ήπειρος" Αθήνα 8/4/12

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Στρατηγική Βόρειος Ήπειρος"
στην εκδήλωση με θέμα "Η Βόρειος Ήπειρος
Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον"
Divani Caravel Hotel, αίθουσα Ολυμπία, Αθήνα
08/04/2012

Πηγή: http://lygeros.org/Talks/athens_20120408.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Στρατηγική Βόρειος Ήπειρος" Αθήνα 8/4/12"

ΔΟΜ ΖΟΥΑΝ (του Μολιέρου) - Πρώτη Πράξη (1η και 2η σκηνή)

Ερμηνεία:
ΣΓΚΑΝΑΡΕΛ: ΣΒΕΤΑ ΣΤΑΜΠΟΛΙΔΟΥ
ΓΚΟΥΣΜΑΝ: ΝΙΚΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
ΔΟΜ ΖΟΥΑΝ: ΝΙΚΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: ΟΛΓΑ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ηχογράφηση:
Βαγγέλης Μπόντας

Κείμενο:
ΔΟΜ ΖΟΥΑΝ

Σκίτσο:
http://www.lygeros.org/view.php?number=3680

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΟΜ ΖΟΥΑΝ (του Μολιέρου) - Πρώτη Πράξη (1η και 2η σκηνή)"

Επιχείρηση Νέμεσις (του Ν. Λυγερού)

Ερμηνεία:
Πρόεδρος: Σβέτα Σταμπολίδου
Κατηγορούμενος: Βαγγέλης Μπόντας
Δικηγόρος: Νίκος Λυγερός
Αφηγητής: Όλγα Ραπτοπούλου

Ηχογράφηση:
Βαγγέλης Μπόντας

Κείμενο:
Επιχείρηση Νέμεσις
http://www.lygeros.org/articles?n=8926&l=gr

Σκίτσο:
http://www.lygeros.org/view.php?number=7724

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επιχείρηση Νέμεσις (του Ν. Λυγερού)"

Le secret de Nicolas de Broca (par N. Lygeros)

Voix:
Nikos Lygeros

Le secret de Nicolas de Broca
Nikos Lygeros
http://www.lygeros.org/lygeros/7068-fr.html

Œuvre:
http://www.lygeros.org/view.php?number=8549

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Le secret de Nicolas de Broca (par N. Lygeros)"

Ν.Λυγερός "Η αποτελεσματικότητα της ΑΟΖ" Ελευθερούπολη

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού
με τίτλο: "Η αποτελεσματικότητα της ΑΟΖ"
Αμφιθέατρο Δημοκρατίας, Ελευθερούπολη
Πέμπτη 05 Απριλίου 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Η αποτελεσματικότητα της ΑΟΖ" Ελευθερούπολη"

Ν.Λυγερός "2012 έτος ΑΟΖ" Σέρρες 4/4/12

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με τίτλο
"2012 - Tο έτος της ελληνικής ΑΟΖ". Αίθουσα «Γ. Καφταντζής»
της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών.
Σέρρες
Τετάρτη 04 Απριλίου 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "2012 έτος ΑΟΖ" Σέρρες 4/4/12"

Hommage à Picasso (N. Lygeros)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Hommage à Picasso (N. Lygeros)"

Η Έξοδος του Μεσολογγίου και η σημερινή κρίση

Την Κυριακή των Βαίων του 1826 οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου απετόλμησαν την θρυλική Έξοδο και πέρασαν στην αιωνιότητα. Με πίστη στον Θεό, με τον Ορθόδοξο κλήρο επικεφαλής, με σώφρονα πατριωτισμό, με αυτοθυσία και με στρατηγική σκέψη οι έγκλειστοι αποφάσισαν να σπάσουν τον κλοιό των Τουρκοαιγυπτίων και να αποδείξουν ότι είναι συνεχιστές των μεγάλων ΟΧΙ της ελληνικής ιστορίας.

Το Μεσολόγγι ήταν ο φράχτης που γκρέμισε την αλαζονεία του Ιμπραήμ και του Κιουταχή. Ήταν η εστία του παγκοσμίου θαυμασμού και μία από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι πολιορκημένοι άντεξαν τον πόλεμο και την πείνα σε σημείο που ο Διονύσιος Σολωμός να διαπιστώνει: «Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, μα έγινε πνοή τους». Τους χτυπούσαν αλύπητα επί μήνες «Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου», αλλά δεν παραδόθηκαν. Σε κάθε πρόταση για παράδοση απαντούσαν με το αγέρωχο ΟΧΙ της Ελληνικής Διάρκειας.

Το Σάββατο του Λαζάρου μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων από το χέρι του μετέπειτα Εθνομάρτυρος Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ. Ο Θεσσαλός Ιεράρχης μαζί με τον Κοζανίτη Κασομούλη συνέταξαν το σχέδιο της Εξόδου αρχίζοντας με τη φράση: Εις το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Από τότε όλα τα Συντάγματα του Ελληνικού Κράτους έχουν αυτό το προοίμιο. Για να θυμίζουν σε κάθε Έλληνα πολίτη και σε κάθε ξένο που κατοικεί στη χώρα μας ότι αυτόν τον τόπο τον ελευθέρωσαν αγωνιστές με ελληνορθόδοξο φρόνημα και όχι πολυπολιτισμικοί κουλτουριάρηδες. Σουλιώτες, Μεσολογγίτες, Φιλέλληνες και όλοι οι άλλοι κατέδειξαν για μία ακόμη φορά ότι στην ελληνική ιστορία η φρουρά δεν παραδίδεται. Ή διαφεύγει ηρωικά ή πεθαίνει με το σπαθί στο χέρι. Όλα αυτά οφείλονται στα ιδανικά και στις πνευματικές αξίες των Μεσολογγιτών και όλων των αγωνιστών της περιόδου εκείνης. Είχαν γαλουχηθεί με τα νάματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τη ακλόνητη πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού και είχαν τη δύναμη να βάζουν το εμείς πάνω από το εγώ. Δυστυχώς αυτά τα ιδανικά λείπουν στις ημέρες μας. Έτσι κατρακυλάμε συνεχώς σε ένα κατήφορο υλισμού και ευδαιμονισμού και ζούμε μία πολύπλευρη κρίση.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η κοινωνία μας αφέθηκε ή καθοδηγήθηκε να ξεχάσει τον αγώνα και την πίστη των Ελευθέρων Πολιορκημένων και έπεσε στην παγίδα του άκρατου καταναλωτισμού, του υπερδανεισμού, του ωφελιμισμού και του ωχαδελφισμού. Η τηλεόραση και το σχολείο άφησαν στο περιθώριο τους ήρωες των ειρηνικών και πολεμικών περιόδων και πρόβαλαν συστηματικά τον τυχοδιωκτισμό, την υπονόμευση του θρησκευτικού συναισθήματος, τον χλευασμό του εθνικού συναισθήματος και ροκάνισαν τις παραδοσιακές αξίες σαν δήθεν ξεπερασμένες. Διαβάζοντας σήμερα για το ήθος και το πνεύμα των πολιορκημένων και πολύ ορκισμένων του Μεσολογγίου τα παιδιά μας ίσως αναρωτηθούν: Τι σχέση έχουν αυτά τα ρομαντικά και τα ιδεαλιστικά με την πεζή πραγματικότητα που θα συναντήσουν στη ζωή τους; Κι όμως πιστεύω ότι παράλληλα με τον ρεαλισμό και το προσγειωμένο μυαλό, που πρέπει να έχουν μπροστά στην καθημερινότητα, καλό θα ήταν να παίρνουν και ορισμένα διδάγματα ήθους και αρετής από την Έξοδο του Μεσολογγίου. Για να μην γίνει η ζωή μας κόλαση ατομοκεντρισμού και εγωισμού και για να μην καταλήξουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας κατά το παλιό λατινικό ρητό «Ηomo hominis lupus» (ο άνθρωπος φέρεται σαν λύκος απέναντι στους άλλους ανθρώπους).

Μία έξοδο αναζητούμε και σήμερα. Έξοδο από την κρίση των υλιστικών συμφερόντων και είσοδο σε μία κοινωνία αρχών και αξιών.
http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Έξοδος του Μεσολογγίου και η σημερινή κρίση"

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Λουκιανός ο Σαμοσατεύς: Περί πένθους

“Μέσα από αυτό το ύφος καυτηρίασε, κάθε δεισιδαιμονία, τον παρασιτισμό, την υποκρισία των φιλοσόφων, την απειροκαλία των γραμματικών, πράγματα που τα στιγμάτισε με γελαστούς χαριεντισμούς και δηκτικά σκώμματα. Φωτογράφος των ανθρωπίνων αδυναμιών, σκώπτει και χλευάζει, όχι μόνο για να προκαλέσει γέλιο, αλλά για να διδάξει, επιδεικνύοντας τη φωτεινή διαύγεια της ελληνικής διάνοιας, μπροστά στην μωρία των άλλων συγκαιρινών ή συγχρόνων του”. Μιχάλης Μανιάτης

Ο Λουκιανός γεννήθηκε στα Σαμόσατα, της Συρίας το 120 μ.Χ. και έζησε μέχρι το 192 μ.Χ. Από μικρός που ήταν, έδειξε μεγάλο ζήλο για την μελέτη των ελληνικών, με αποτέλεσμα αργότερα να ξεκινήσει να μάθει τη ρητορική τέχνη στις σχολές της Ιωνίας, όπου εκεί σπούδασε τη σοφιστική -το έκανε αρχικά αυτό, κυρίως ως μέσον βιοπορισμού. Ύστερα άρχισε να ταξιδεύει, επιδεικνύοντας την ρητορική του δεινότητα, σε πόλεις της Ασίας, Ελλάδας, και της Ιταλίας.
Ήταν εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα, εντρύφησε σε πολλές φιλοσοφικές σχολές, ώσπου τελικά τον προσέλκυσαν τα φιλοσοφικά ρεύματα των Επικούρειων και των Κυνικών και σε αυτά έδειξε την μεγάλη συμπάθειά του.
Υπήρξε δεινός σατυρικός συγγραφέας, με κριτικό ύφος, και οξύτατο βλέμμα, που με αυτό διέβλεψε τα πλημμελήματα πολλών εκ των διανοουμένων ή φιλοσόφων της εποχής του.
Μέσα από αυτό το ύφος καυτηρίασε, κάθε δεισιδαιμονία, τον παρασιτισμό, την υποκρισία των φιλοσόφων, την απειροκαλία των γραμματικών, πράγματα που τα στιγμάτισε με γελαστούς χαριεντισμούς και δηκτικά σκώμματα. Φωτογράφος των ανθρωπίνων αδυναμιών, σκώπτει και χλευάζει, όχι μόνο για να προκαλέσει γέλιο, αλλά για να διδάξει, επιδεικνύοντας τη φωτεινή διαύγεια της ελληνικής διάνοιας, μπροστά στην μωρία των άλλων συγκαιρινών ή συγχρόνων του.
Έγραψε πάνω από ογδόντα βιβλία, εκ των οποίων μερικά από αυτά θεωρούνται πλαστά. Ένα από τα βιβλία του είναι και το «Περί πένθους». Μέσα από αυτό, διακωμωδεί τους πενθούντες πάνω από τον νεκρό, περιφρονεί τις υπερβολικές τους συνήθειες, και τους κρίνει ως απαίδευτους. Λοιδορεί τους μύθους του κάτω κόσμου που τους θεωρούν ως αληθινούς, μαζί και όλες τις παράλογες δεισιδαιμονίες των ανθρώπων. Τέλος, απορρίπτει την μεταθανάτια ζωή, την πρόνοια και τον φόβο του θανάτου.
ΠΕΡΙ ΠΕΝΘΟΥΣ
1. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να παρατηρεί κανείς όσα κάνουνε και λένε οι περισσότεροι άνθρωποι σε καταστάσεις πένθους, καθώς και όσα επαναλαμβάνουν κάθε τόσο όσοι προσπαθούνε τάχα να πούνε λόγια παρηγοριάς: Ότι θεωρούν αβάσταχτα όσα συμβαίνουν και στους ίδιους τους πενθούντες και σ’ εκείνους για τους οποίους πενθούν, ενώ, μα τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη, Δεν έχουν καμιά απολύτως σαφή γνώση ούτε αν αυτά είναι δυσάρεστα και αξιοθρήνητα ούτε, αντίθετα, αν είναι ευχάριστα και προτιμότερα για τους εκλιπόντες• παραδίδονται όμως στη λύπη σύμφωνα με το έθιμο και τη συνήθεια. Όταν λοιπόν κάποιος πεθάνει, κάνουν τα εξής —αλλά θα προτιμούσα να πω προηγουμένως ποιες αντιλήψεις έχουν για τον ίδιο τον θάνατο’ έτσι θα γίνει φανερό για ποιο λόγο ακολουθούν όλες εκείνες τις περιττές συνήθειες.
2. Ο πολύς κόσμος λοιπόν, εκείνοι δηλαδή που οι σοφοί τους ονομάζουν απαίδευτους, βασισμένοι για τα ζητήματα αυτά και στον Όμηρο και στον Ησίοδο και στους άλλους μυθοποιούς, και δίνοντας κύρος νόμου στην ποίηση τους, έχουν την πεποίθηση ότι υπάρχει κάτω από τη γη ένας βαθύς τόπος, ο Άδης, που είναι μεγάλος και ευρύχωρος και κατασκότεινος και ανήλιος, και δεν ξέρω πώς νομίζουν ότι φωτίζεται, ώστε να μπορεί ο καθένας να βλέπει τους άλλους παρευρισκόμενους. Σ’ αυτό το χάσμα βασιλεύει ένας αδελφός του Δία, που ονομάζεται Πλούτωνας, και που τιμήθηκε με αυτή την προσφώνηση, όπως μου έλεγε κάποιος από τους ειδικούς σε τέτοιου είδους θέματα, εξαιτίας του πλούτου του σε νεκρούς. Αυτός λοιπόν ο Πλούτωνας, λένε, καθόρισε τη διακυβέρνηση και τη ζωή στον κάτω κόσμο με τον ακόλουθο τρόπο: Ο ίδιος έχει κληρωθεί να είναι άρχοντας των πεθαμένων, και όταν τους υποδεχτεί και τους παραλάβει, τους κρατά με δεσμά από τα οποία δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει, και δεν επιτρέπει σε κανέναν απολύτως να πάρει τον δρόμο για τον επάνω κόσμο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μέσα σε όλους τους αιώνες, και για εξαιρετικά σημαντικούς λόγους.
3. Γύρω από τη χώρα του κυλούν ποτάμια μεγάλα και τρομακτικά, και μόνο από τα ονόματα τους: Ονομάζονται Κωκυτοί και Πυριφλεγέθοντες και τα παρόμοια. Και το σημαντικότερο, η Αχερουσία λίμνη βρίσκεται στην αρχή και υποδέχεται πρώτη τους νεοφερμένους, και δεν μπορεί κανείς να τη διασχίσει ή να την παρακάμψει χωρίς τη βοήθεια του περαματάρη• γιατί είναι και πολύ βαθιά για να την περάσει κανείς περπατώντας, και πολύ μεγάλη για να τη διασχίσει κανείς κολυμπώντας, και γενικά δεν είναι δυνατό να την περάσουν πετώντας ούτε καν τα πεθαμένα πουλιά.
4. Κοντά στην κατωφέρεια και στην πύλη, που είναι από ατσάλι, έχει εγκατασταθεί ο ανεψιός του βασιλιά, ο Αιακός, στον οποίο έχει ανατεθεί η φρουρά, και δίπλα του ένα σκυλί τρικέφαλο με πολύ κοφτερά δόντια, που κοιτάζει φιλικά και ειρηνικά όσους καταφθάνουν, εκείνους όμως που προσπαθούν να δραπετεύσουν τους γαβγίζει και τους τρομάζει με ορθάνοιχτο το στόμα του.
5. Όταν λοιπόν περάσουν τη λίμνη, τους καλωσορίζει παραμέσα ένα μεγάλο λιβάδι, γεμάτο ασφοδέλους, και ένα ποτό που καταπολεμά τη μνήμη• γι’ αυτό άλλωστε ονομάζεται «της Λησμονιάς». Όλα αυτά ασφαλώς τα διηγήθηκαν στους παλαιούς, όταν επέστρεψαν από κει, η Άλκηστη και ο Πρωτεσίλαος, οι Θεσσαλοί, και ο Θησέας, ο γιος του Αιγέα, και ο ομηρικός Οδυσσέας, πολύ σοβαροί και αξιόπιστοι μάρτυρες, που, κατά τη γνώμη μου, δεν θα ήπιαν από την πηγή, γιατί αλλιώς δεν θα τα θυμούνταν.
6. Ο Πλούτωνας λοιπόν και η Περσεφόνη, όπως είπαν εκείνοι, διαφεντεύουν και έχουν την εξουσία πάνω στα πάντα, τους υπηρετούν όμως και συνεργάζονται στη διακυβέρνηση πολύς κόσμος, Ερινύες, Ποινές, Φόβοι, και ο Ερμής, αλλά αυτός δεν είναι πάντοτε μαζί τους.
7. Υπαρχηγοί πάντως και σατράπες και δικαστές είναι διορισμένοι δύο, ο Μίνωας και ο Ραδάμανθης από την Κρήτη, που είναι γιοι του Δία. Αυτοί τους καλούς και δίκαιους ανθρώπους και όσους έζησαν ενάρετα, όταν συγκεντρωθούν πολλοί, τους στέλνουνε, σαν σε αποικία, στα Ηλύσια Πεδία, για να συμμετάσχουν στην πιο υπέροχη ζωή.
8. Αν όμως εντοπίσουν κάποιους κακόψυχους, τους παραδίνουν στις Ερινύες και τους στέλνουν στον χώρο των ασεβών, για να τιμωρηθούν ανάλογα με τις αδικίες τους. Εκεί λοιπόν και τι δεν παθαίνουνε, καθώς τους συστρέφουνε τα μέλη τους και τους καίνε και τους τρώνε οι γύπες και περιστρέφονται δεμένοι σε τροχό και κυλάνε πέτρες σε ανηφόρα. Όσο για τον Τάνταλο, στέκεται αφυδατωμένος ακριβώς στην άκρη της λίμνης, κινδυνεύοντας ο κακόμοιρος να πεθάνει από τη δίψα.
9. Όσοι πάλι έζησαν μέτρια, κι αυτοί είναι πολλοί, τριγυρνούν μέσα στο λιβάδι χωρίς τα σώματα τους, έχοντας γίνει σκιές, και εξαφανίζονται σαν καπνός, μόλις κάποιος τους αγγίξει. Τρέφονται βέβαια με τις προσφορές υγρών και τα αφιερώματα τροφίμων που κάνουμε εμείς πάνω στους τάφους τους. Αν λοιπόν κάποιου δεν του έμεινε πάνω στη γη κάποιος φίλος ή συγγενής, αυτός τριγυρνάει ανάμεσα στους άλλους νηστικός και πεινασμένος νεκρός.
10. Όλα αυτά οι περισσότεροι τα έχουν ενστερνιστεί με τέτοια βεβαιότητα, ώστε όταν πεθάνει κάποιος από τους δικούς τους, πρώτα απ’ όλα φέρνουν έναν οβολό και τον τοποθετούν στο στόμα του, για να αποτελέσει την αμοιβή του περαματάρη για το ταξίδι, χωρίς να εξετάσουν προηγουμένως ποιο νόμισμα ισχύει και κυκλοφορεί στους κάτω, κι αν περνάει σ’ εκείνους ο αττικός ή ο μακεδονικός ή ο αιγινήτικος οβολός, ούτε ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να μην έχουν να πληρώσουν τα ναύλα γιατί έτσι, αν δεν τους παραλάμβανε ο περαματάρης, θα στέλνονταν πάλι πίσω και θα ξαναγύριζαν στη ζωή.
11. Έπειτα τους λούζουν, σαν να μη φτάνει η λίμνη του κάτω κόσμου για το λουτρό των κατοίκων του, και αλείφουν με το καλύτερο άρωμα το σώμα τους, που ήδη αρχίζει να αποσυντίθεται με δυσοσμία, τους στεφανώνουν με όμορφα λουλούδια και τους εκθέτουν αφού πρώτα τους ντύσουν με ρούχα εντυπωσιακά, προφανώς για να μην κρυώνουν στον δρόμο και για να μην τους βλέπει γυμνούς ο Κέρβερος.
12. Ακολουθούν θρηνωδίες και στριγγλίσματα από τις γυναίκες και δάκρυα από όλους, και στήθη που χτυπιούνται, και μαλλιά που ξεριζώνονται, και μάγουλα που γδέρνονται και ματώνουν• σε κάποιες περιπτώσεις και ρούχα ξεσχίζονται και το κεφάλι πασπαλίζεται με σκόνη, και οι ζωντανοί είναι πιο αξιολύπητοι από τον νεκρό: Κυλιούνται κάτω ξανά και ξανά, και χτυπούνε το κεφάλι τους στο έδαφος, ενώ εκείνος, ευπαρουσίαστος και όμορφος και στεφανωμένος με το παραπάνω, είναι εκτεθειμένος σε υπερυψωμένο σημείο και επιβλητικός, σαν να έχει στολιστεί για παρέλαση.
13. Έπειτα η μητέρα ή και, μα τον Δία, ο πατέρας προβάλλει ανάμεσα από τους συγγενείς, τον αγκαλιάζει —ας πούμε ότι είναι εκτεθειμένος κάποιος νέος και ωραίος, για να είναι εντονότερο το σχετικό δράμα— και αρχίζει να βγάζει παράξενες και ανώφελες κραυγές, στις οποίες ο ίδιος ο νεκρός θα μπορούσε να απαντήσει, αν αποκτούσε φωνή. Θα έλεγε δηλαδή ο πατέρας, μιλώντας με αναφιλητά και με μακρόσυρτη την κάθε του έξη: «Πολυαγαπημένο μου παιδί, μου έφυγες και πέθανες και σ’ άρπαξε πρόωρα ο Χάρος, κι εμένα τον δύστυχο με άφησες μονάχο, χωρίς να παντρευτείς, χωρίς να κάνεις παιδιά, χωρίς να πας στρατιώτης, χωρίς να καλλιεργήσεις τη γη, χωρίς να φτάσεις στα γεράματα. Δεν θα γλεντοκοπήσεις άλλο, ούτε θα ερωτευτείς, παιδί μου, ούτε θα ξαναμεθύσεις στα συμπόσια με τους συνομηλίκους σου».
14. Αυτά θα έλεγε και άλλα παρόμοια, νομίζοντας ότι ο γιος του τα χρειάζεται ακόμη όλα αυτά και τα λαχταράει μετά τον θάνατο του, αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί. Αλλά τι λέω; Πόσοι και πόσοι δεν έσφαξαν πάνω στους νεκρούς άλογα και παλλακίδες, μερικοί ακόμη και οινοχόους, και έκαψαν μαζί τους τα ρούχα και τα άλλα στολίδια τους ή τα έθαψαν μαζί με τους νεκρούς, σαν να μπορούσαν εκείνοι να τα χρησιμοποιήσουν και να τα ευχαριστηθούν εκεί κάτω;
15. Ο γέροντας λοιπόν, που θρηνεί με αυτόν τον τρόπο, δεν φαίνεται να διεκτραγωδεί όλα όσα είπα προηγουμένως, και ακόμη περισσότερα, ούτε για χάρη του παιδιού του —γιατί ξέρει ότι δεν πρόκειται να τον ακούσει ούτε κι αν φωνάξει δυνατότερα κι από τον Στέντορα— ούτε βέβαια για τον εαυτό του αυτή τη σκέψη και τη γνώμη θα μπορούσε να την έχει και χωρίς τις κραυγές, μια και κανείς φυσικά δεν χρειάζεται να κραυγάζει στον εαυτό του. Το μόνο που μένει, λοιπόν, είναι ότι λέει αυτές τις ανοησίες για χάρη των παρευρισκομένων, χωρίς να γνωρίζει ούτε τι έχει πάθει το παιδί του ούτε πού έχει πάει, κι ακόμη περισσότερο, χωρίς να εξετάσει καθόλου τι είναι η ίδια η ζωή• αλλιώς δεν θα δυσφορούσε για την απομάκρυνση απ’ αυτήν, σαν να πρόκειται για κάτι το φοβερό.
16. Θα του έλεγε λοιπόν το παιδί του, έχοντας πρώτα ζητήσει από τον Αιακό και τον Αϊδωνέα την άδεια να προβάλει για λίγο το κεφάλι του από την είσοδο του Άδη και να κάνει τον πατέρα του να πάψει να λέει ανοησίες: «Κακόμοιρε άνθρωπε, για τι φωνάζεις; Γιατί μου δημιουργείς προβλήματα; Σταμάτα να ξεριζώνεις τα μαλλιά σου και να κάνεις γρατσουνιές στο δέρμα του προσώπου σου. Γιατί με κακολογείς και με αποκαλείς καημένο και κακότυχο, ενώ είμαι πολύ καλύτερα από σένα και σε πολύ μεγαλύτερη ευδαιμονία; Τι φοβερό έχεις την εντύπωση ότι περνάω; Ή μήπως επειδή δεν έγινα τέτοιος δα γέρος σαν κι εσένα, με φαλακρό το κεφάλι, με ρυτίδες στο πρόσωπο, καμπούρης και αδύναμος στα γόνατα, και γενικά φθαρμένος από τον χρόνο, έχοντας συμπληρώσει πολλά τριαντάμερα μηνών και ολυμπιακές τετραετίες, και μάλιστα στα τελευταία με σαλεμένο το μυαλό μπροστά σε τόσο κόσμο; Ανόητε, τι αξιόλογο νομίζεις πως υπάρχει στη ζωή, που δεν θα το απολαμβάνω άλλο πια; Ή μήπως θα μου πεις, όπως φαίνεται, για τα συμπόσια και τα δείπνα και τα ρούχα και τις ερωτικές απολαύσεις, και φοβάσαι μη μου λείψουν αυτά και αφανιστώ; Δεν καταλαβαίνεις ότι το να μη διψάς είναι καλύτερο από το να πίνεις, και το να μην πεινάς από το να τρως, και το να μην κρυώνεις από το να διαθέτεις πλήθος ρούχα;».
17. Έλα λοιπόν, μια και φαίνεται να βρίσκεσαι σε άγνοια, θα σε διδάξω να θρηνείς πιο αληθινά. Ξεκίνα λοιπόν πάλι από την αρχή και φώναζε: «Καημένο μου παιδί, δεν θα διψάσεις άλλο πια, δεν θα πεινάσεις άλλο πια, δεν θα κρυώσεις. Μου έφυγες ο κακότυχος και γλίτωσες τις αρρώστιες, δεν φοβάσαι πια τον πυρετό, ούτε εχθρό ούτε τύραννο• δεν θα σε λυπήσει έρωτας, δεν θα σε παραπλανήσει συντροφιά, δεν θα ξοδευτείς γι’ αυτό δυο και τρεις φορές τη μέρα, τι συμφορά! Δεν θα σε περιφρονήσουν στα γηρατειά σου ούτε θα σε θεωρήσουν ενοχλητικό οι νέοι βλέποντάς σε».
18. Αν τα πεις αυτά, πατέρα, δεν νομίζεις ότι τα λόγια σου θα είναι πολύ πιο αληθινά και πιο αξιοπρεπή από τα προηγούμενα; Δες όμως μήπως σε στενοχωρεί το εξής, και συλλογίζεσαι το βαθύ και πυκνό σκοτάδι που έχουμε εδώ, κι έπειτα φοβάσαι μήπως πάθω ασφυξία κλεισμένος μέσα στο μνήμα. Για το ζήτημα αυτό θα πρέπει να σκεφτείς ότι, όταν τα μάτια μου σαπίσουν ή, μα τον Δία, καούν, αν έχετε αποφασίσει να με κάψετε, δεν θα χρειαστεί να βλέπουμε ούτε φως ούτε σκοτάδι.
19. Και αυτά βέβαια ίσως να μην είναι υπερβολικά. Αλλά σε τι με ωφελούνε τα στριγγλίσματά σας και τα χτυπήματα στο στήθος με συνοδεία αυλού, και η υπερβολή των γυναικών στο θρηνολόγημα; Σε τι με ωφελεί να είναι στεφανωμένη η πέτρα πάνω από τον τάφο μου; Ή τι νόημα έχει για σας να χύνετε από πάνω ανέρωτο κρασί; Ή μήπως πιστεύετε ότι θα φτάσουν οι σταγόνες του ως εμάς και θα διεισδύσουν ως τον Άδη; Όσο για τα αφιερώματα τροφίμων το βλέπετε κι εσείς οι ίδιοι, φαντάζομαι, ότι το πιο νόστιμο απ’ όσα ετοιμάστηκαν το παίρνει ο καπνός και φεύγει ανεβαίνοντας στον ουρανό, χωρίς να ωφελήσει καθόλου εμάς εδώ κάτω, ενώ το υπόλοιπο που μένει, η τέφρα, είναι άχρηστο, εκτός αν πιστεύετε ότι εμείς εδώ τρώμε στάχτη. Δεν είναι όμως τόσο άγονο και άκαρπο το βασίλειο του Πλούτωνα, ούτε μας τέλειωσε ο ασφόδελος ώστε να ζητήσουμε από σας να μας στέλνετε τρόφιμα. Ώστε εδώ και ώρα, μα την Τισιφόνη, μου ερχόταν να ξεκαρδιστώ στα γέλια με όσα κάνατε και λέγατε, αλλά με εμπόδισε το ύφασμα και το μαλλί με το οποίο μου δέσατε σφιχτά τα σαγόνια. Έτσι είχε, και τον σκέπασε το τέλος του θανάτου.
20. Για όνομα του Δία, αν ο νεκρός γυρνούσε προς το μέρος μας, ανασηκωνόταν στηριγμένος στον αγκώνα του και μας τα έλεγε αυτά, δεν θα θεωρούσαμε ότι τα λέει πάρα πολύ σωστά; Κι όμως οι ανόητοι όχι μόνο κραυγάζουν, αλλά και στέλνουνε και καλούνε κάποιον ειδικό στα θρηνολογήματα, που έχει συγκεντρώσει στο μυαλό του πολλές παλιές συμφορές, και τον χρησιμοποιούν ως σύμμαχο και καθοδηγητή της ανοησίας τους, μοιρολογώντας ανάλογα με το πώς εκείνος διευθύνει το θρηνητικό τραγούδι.
21. Και όσο ο λόγος είναι για τους θρήνους, ισχύει για όλους ο ίδιος κανόνας της ανοησίας. Από κει και πέρα, έχοντας μοιράσει ανάλογα με την εθνικότητα τον τρόπο ταφής, ο Έλληνας καίει τον νεκρό του, ο Πέρσης τον θάβει, ο Ινδός τον περιβάλλει με γυαλί, ο Σκύθης τον καταβροχθίζει, ενώ ο Αιγύπτιος τον ταριχεύει. Αυτός μάλιστα ο τελευταίος —και το λέω επειδή το είδα— αποξηραίνει τον νεκρό και τον στήνει στο τραπέζι για να τρώνε και να πίνουνε μαζί. Πολλές φορές μάλιστα κάποιον Αιγύπτιο, που είχε απόλυτη ανάγκη από χρήματα, τον έβγαλε από το αδιέξοδο ή ο αδελφός ή ο πατέρας του, που δόθηκε ενέχυρο την κατάλληλη στιγμή.
22. Όσο για τους χωμάτινους τύμβους και τις πυραμίδες και τις επιτύμβιες στήλες και τα επιγράμματα, που δεν έχουν και μεγάλη αντοχή, πώς να μην πει κανείς ότι είναι περιττά και ότι μοιάζουν με παιχνίδια;
23. Παρόλα αυτά, και αγώνες οργανώνουν κάποιοι, και επιτάφιους λόγους απαγγέλλουν πάνω στα μνήματα, σαν να είναι συνήγοροι ή μάρτυρες υπεράσπισης του νεκρού μπροστά στους δικαστές του κάτω κόσμου.
24. Στο τέλος όλων αυτών έρχεται το νεκρόδειπνο, όπου είναι παρόντες οι συγγενείς και προσπαθούν να παρηγορήσουν τους γονείς του νεκρού και να τους πείσουν να φάνε κάτι, πράγμα που εκείνοι το κάνουν ευχαρίστως, μα τον Δία, και όχι αναγκαστικά, μια και ήδη έχουν εξαντληθεί από την πείνα τριών συνεχόμενων ημερών. Και μέχρι πότε, φίλε μου, θα θρηνούμε; Άσε να αναπαυτεί η ψυχή του μακαρίτη. Ακόμη κι αν αποφάσισες να κλαις παντοτινά, ακριβώς γι’ αυτό και μόνο πρέπει να μη μένεις χωρίς τρόφιμα, για να αντέξεις στο μέγεθος του πένθους. Τότε ακριβώς είναι που όλοι απαγγέλλουν δύο ομηρικούς στίχους: «κι η Νιόβη η ομορφόμαλλη θυμήθηκε να φάει• και οι Αχαιοί με την κοιλιά νεκρό δεν τον πενθάνε. Κι αυτοί αρχίζουνε να τρώνε, στην αρχή με ντροπή και με φόβο, μήπως φανεί πως μετά τον θάνατο των πολυαγαπημένων τους εξακολουθούν να παρασύρονται από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Αυτά, και άλλα πολύ γελοιότερα απ’ αυτά, θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς εξετάζοντας όσα γίνονται σε καταστάσεις πένθους, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο θάνατος αποτελεί τη μεγαλύτερη συμφορά τους».
Μιχάλης Μανιάτης
Αναδημοσίευση από: http://www.pare-dose.net/?p=4220#ixzz1Jmtq3nzL
http://www.athriskos.gr/?p=1205

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λουκιανός ο Σαμοσατεύς: Περί πένθους"

Από το Μαυροβούνιο στη Βόρεια Ήπειρο

Του Νίκου Λυγερού

Το Μαυροβούνιο ήταν ανεξάρτητο πριγκιπάτο έως το 1910 στη συνέχεια μετατράπηκε σε βασίλειο και ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας το 1918 έως το 1945. Μετέπειτα ανήκε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας έως το 1992. Ύστερα δημιουργήθηκε η Ομοσπονδία Σερβίας και Μαυροβουνίου το 2003, η οποία διαλύθηκε μετά το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου. Το 2006 το Μαυροβούνιο έγινε το 192ο μέλος του ΟΗΕ και το 2007 μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η ιστορική αναδρομή έχει ως στόχο τη διευκρίνιση της κατάστασης ενός κράτους με πληθυσμό μικρότερο του εκατομμυρίου με έκταση 13, 812 km2, με σύνορα 625 χιλιόμετρα και 293, 5 χιλιόμετρα. Αυτά τα αντικειμενικά στοιχεία, που θα παίξουν ένα σημαντικό ρόλο και για τον καθορισμό της ΑΟΖ του Μαυροβουνίου, είναι ενδεικτικό μιας τάσης. Όποιες και αν ήταν οι προσπάθειες της Σερβίας να αφομοιώσει το Μαυροβούνιο όλα αυτά τα χρόνια με διάφορα συστήματα, συνειδητοποιούμε ότι η διαφορά έκανε τη διαφορά και η λύση βρέθηκε μέσω του ευρωπαϊκού πλαισίου. Επιπλέον πρέπει μακροπρόθεσμα να αντιληφθούμε ότι η ένταξη του Μαυροβουνίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναμενόμενη, αφού αποτελεί με τις άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας μια τοπολογική τρύπα. Με αυτά τα δεδομένα είναι δυνατόν όχι μόνο να κάνουμε μια αναλογία αλλά και να δημιουργήσουμε ένα πιθανό μοντέλο για την Βόρεια Ήπειρο. Όπως η Σερβία γνώριζε εξ αρχής τη διαφορά που υπήρχε με το Μαυροβούνιο, έτσι και η Αλβανία γνώριζε τη διαφορά με τη Βόρεια Ήπειρο. Κατά συνέπεια είναι προς όφελός της, ειδικά για την ενταξιακή πορεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση να χρησιμοποιήσει ορθολογικά και στρατηγικά την ύπαρξη της Βορείου Ηπείρου. Αλλιώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επαναληφθεί το σενάριο του Μαυροβουνίου με τη Σερβία. Επιπλέον στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει θρησκευτική διαφορά και το γλωσσικό έχει σχέση περισσότερο με διάλεκτο παρά με γλώσσα, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η διαφορά είναι μεγαλύτερη. Συνεπώς η Αλβανία δεν έχει κανένα όφελος να καταπιέζει τους Βορειοηπειρώτες ειδικά μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης στις 6 Απριλίου 1935 όσον αφορά την απαραίτητη λειτουργία των ελληνικών σχολείων. Αφού η Αλβανία ως κράτος κοσμικό θέλει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διαχωρίσει ξεκάθαρα τις θέσεις από την νέο οθωμανική προπαγάνδα της Τουρκίας και να προωθήσει την ύπαρξη της Βορείου Ηπείρου, αλλιώς το πιο πιθανό είναι να βρεθεί αντιμέτωπη με μια ανάλογη περίπτωση με το Μαυροβούνιο, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί ακόμα και το ευρώ ως νόμισμα ενώ δεν ανήκει βέβαια στην ευρωζώνη για να διαχωρίσει τη θέση του με τη Σερβία που χρησιμοποιεί το δηνάριο. Το μοντέλο ή το σενάριο υπάρχει, στο χέρι της Αλβανίας είναι να επιλέξει την πορεία της για να ενταχθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9051&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από το Μαυροβούνιο στη Βόρεια Ήπειρο"

Από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στο Πρωτόκολλο Κέρκυρας

Του Νίκου Λυγερού

Το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας που υπέγραψαν στις 17 Δεκεμβρίου 1913 οι Μεγάλες Δυνάμεις και πιο συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ρωσία βασίστηκε αποκλειστικά στο κριτήριο της γλώσσας όσον αφορά στα σύνορα της νεοσύστατης Αλβανίας. Έτσι υπό τις πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστρίας, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία, το Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, η Κορυτσά, το Λεσκοβίκι και η Πρεμετή.

Είναι βέβαια γνωστό τώρα ότι η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση. Οι επιπτώσεις αυτής της επιλογής είναι η δημιουργία ενός θύλακα στην τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση εως την ένταξη της Αλβανίας. Τοπολογικά υπάρχει μία τρύπα που δημιουργεί ευάλωτη τοποστρατηγική ζώνη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα δηλαδή αυτή η απόφαση πρέπει να διορθωθεί για να ενισχυθεί η ανθεκτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον αν εξετασθεί πιο ορθολογικά το θέμα τότε συνειδητοποιούμε ότι πρόσφερε υποστηρικτικό έδαφος για την συνέχεια του Οθωμανικού δόγματος στην περιοχή, κάνοντας έντεχνα μία ανάμειξη των Τούρκων και των Αλβανών μέσω του μουσουλμανικού στοιχείου. Με άλλα λόγια έχουμε μία προσπάθεια ανάλογη με την εξέλιξη του Αζερμπαϊτζάν. Ας εξετάσουμε τώρα το Πρωτόκολλο Κέρκυρας πριν συνεχίσουμε αυτήν την ανάλυση.

Το Πρωτόκολλο Κέρκυρας που υπέγραψαν η Διεθνής Επιτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων και ο Πρόεδρος της Αυτόνομης Βόρειας Ηπείρου στις 17 Μαΐου 1914 αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη επίσημη και θεσμική απόδειξη της τελευταίας. Πρέπει να επισημάνουμε επίσης ότι οι Πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων ανήγγειλαν στην Ελλάδα ότι οι κυβερνήσεις το εγκρίνουν. Η αναγγελία έγινε την πρώτη Ιουλίου 1914. Με αυτή την τροποποίηση δίνει ελευθερία γλωσσική και θρησκευτική στις επαρχίες της Κορυτσάς και Αργυροκάστρου μέσω της ειδικής τους διοικητικής οργάνωση και εξασφαλίζει την οργάνωση της Χωροφυλακής. Επιπλέον στις 14 Οκτωβρίου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από την Ελλάδα να ανακαταλάβει την Βόρεια Ήπειρο. Και στην περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας σε Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος τους τότε η ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα θα ήταν πλέον οριστική. Έτσι το Πρωτόκολλο Κέρκυρας άλλαξε τα δεδομένα δίχως όμως να υπερισχύσει οριστικά ακόμα και αν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-41), η Ελλάδα απελευθέρωσε τη Βόρεια Ήπειρο. Όμως με τη γερμανική κατοχή κατέρρευσε αυτή η προσπάθεια.

Βλέπουμε όμως ότι η Βόρεια Ήπειρος αποτελεί το σημαντικότερο θετικό επιχείρημα της ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το χριστιανικό στοιχείο σε ένα κράτος επίσημα κοσμικό αγγίζει τα άλλα κράτη μέλη και θα πρέπει να ενισχυθεί ουσιαστικά και πρακτικά για να γίνει αποτελεσματική η διαδικασία ένταξης.

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=9050&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στο Πρωτόκολλο Κέρκυρας"

Δομικό σημείο της Συμφωνίας Βενιζέλου – Tittoni (Ιούλιος 1919)

Του Νίκου Λυγερού

Η Συμφωνία έγινε μεταξύ Ελευθέριου Βενιζέλου (1864 – 1936) και Tommaso Tittoni (1855 – 1931), τον Υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας. Η Συμφωνία είναι στη γαλλική και αποτελείται από 8 σελίδες που αφορούν την αμοιβαία υποστήριξη στη Διάσκεψη της ειρήνης, τα ζητήματα της κατοχής της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας, της Θράκης και τα όρια κατοχής στη Μικρά Ασία και τα Δωδεκάνησα. Ένα από τα δομικά σημεία της συμφωνίας είναι η παράγραφος 2, που αφορά ειδικά το θέμα της Βορείου Ηπείρου και μάλιστα με τη βοήθεια ενός ιταλικού χάρτη (1: 200.000). Η αρχή αυτή της σημαντικής παραγράφου είναι η εξής: Η Ιταλία δεσμεύεται να υποστηρίξει στη Διάσκεψη, το αίτημα της Ελλάδας όσον αφορά στη προσάρτηση της Νότειας Αλβανίας (Βόρεια Ήπειρο) στα όρια που καθορίζει μια γραμμή, η οποία θα είναι προσεγγιστικά, η ακόλουθη: Από ένα σημείο της ακτής μεταξύ του ποταμού Aspri Ruga και του ποταμού Paljassa, αυτή η γραμμή ανεβαίνει το αντέρεισμα του όρους Cika για να ενώσει το σημείο 2025. Από εκεί ακολουθεί τη ράχη Malji Cika (Krava 1669 Bogunica 1350 – Kalarat 1263- Bersi 1422) και ενώνεται με εκείνη του Papazi (1575), Skivovih (1859) από όπου περνώντας νότια από το Golemi, φτάνει την Suhagora (1800-1750). Από εκεί ακολουθεί τη ράχη του αντερείσματος του Liuzati και πηγαίνει στη συμβολή του Zrinos με Voyusa, συνεχίζει ακολουθώντας την κάτω πλευρά της Voyusa, ανεβαίνοντας τη πέρα από τη συμβολή της Lomnica, από όπου ανεβαίνει το αντέρεισμα στο νότο αυτού του ποταμού φτάνοντας στο σημείο 1475 στα Malji Kokoika. Από αυτό το σημείο ενώνεται με Cafa Skembit και το σημείο 1450 αφήνοντας Fracheri στην Αλβανία, κατεβαίνει το αντέρεισμα Ogoreka, κόβει τον ποταμό Osum και ενώνεται με το σημείο 1400 κοντά στο Kjutesa, περνώντας μεταξύ Kaltani και Cesaraka. Από αυτό το σημείο ακολουθεί τη ράχη ανατολικά της Selenika Pises και από το σημείο 1550 (Bunar) Cafa Liuzates φτάνει στο Malji Ukid (1800). Από εκεί συνεχίζει ανατολικά φτάνοντας Malji Korora (1650) και πιο ανατολικά το σημείο 1650 από όπου, μέσω Pascia Tépé (1585) Peltek (1270), κατεβαίνει στη συμβολή του ποταμού Moscopoli και του ποταμού Kelizoni. Ακολουθεί αυτόν τον ποταμό έως την ένωσή του με τον Dévoli, ανεβαίνει τον Devoli έως τη γέφυρα Malik και από εκεί έως τη λίμνη Malik, που διασχίζει φτάνοντας στο σημείο 837 από όπου μέσω του σημείου 1863 φτάνει Malji Sat στα παλιά σύνορα.
Στη συνέχεια το κείμενο διευκρινίζει τις επιπτώσεις όσον αφορά στην προσάρτηση. Έτσι η Ελλάδα δεσμεύεται να αποζημιώσει την Ιταλία για τα έργα με οριστικό χαρακτήρα που δεν αφορούν πολεμικές ανάγκες (δρόμοι, λιμάνια, δημόσια κτήρια, σχολεία κλπ). Μια επιτροπή όπου η Ιταλία και η Ελλάδα θα έχουν αντιπροσώπους θα εκτιμήσει την αξία τους, επιλέγοντας ένα διαιτητή σε περίπτωση διαφωνίας. Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να νοικιάσει στην Ιταλία ένα μέρος του λιμανιού Santi Quaranta, για πενήντα χρόνια, το οποίο θα αποτελεί μια ελεύθερη ζώνη. Αυτό το δομικό σημείο δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9047&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δομικό σημείο της Συμφωνίας Βενιζέλου – Tittoni (Ιούλιος 1919)"