Την Κυριακή των Βαίων του 1826 οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου απετόλμησαν την θρυλική Έξοδο και πέρασαν στην αιωνιότητα. Με πίστη στον Θεό, με τον Ορθόδοξο κλήρο επικεφαλής, με σώφρονα πατριωτισμό, με αυτοθυσία και με στρατηγική σκέψη οι έγκλειστοι αποφάσισαν να σπάσουν τον κλοιό των Τουρκοαιγυπτίων και να αποδείξουν ότι είναι συνεχιστές των μεγάλων ΟΧΙ της ελληνικής ιστορίας.
Το Μεσολόγγι ήταν ο φράχτης που γκρέμισε την αλαζονεία του Ιμπραήμ και του Κιουταχή. Ήταν η εστία του παγκοσμίου θαυμασμού και μία από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι πολιορκημένοι άντεξαν τον πόλεμο και την πείνα σε σημείο που ο Διονύσιος Σολωμός να διαπιστώνει: «Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, μα έγινε πνοή τους». Τους χτυπούσαν αλύπητα επί μήνες «Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου», αλλά δεν παραδόθηκαν. Σε κάθε πρόταση για παράδοση απαντούσαν με το αγέρωχο ΟΧΙ της Ελληνικής Διάρκειας.
Το Σάββατο του Λαζάρου μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων από το χέρι του μετέπειτα Εθνομάρτυρος Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ. Ο Θεσσαλός Ιεράρχης μαζί με τον Κοζανίτη Κασομούλη συνέταξαν το σχέδιο της Εξόδου αρχίζοντας με τη φράση: Εις το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Από τότε όλα τα Συντάγματα του Ελληνικού Κράτους έχουν αυτό το προοίμιο. Για να θυμίζουν σε κάθε Έλληνα πολίτη και σε κάθε ξένο που κατοικεί στη χώρα μας ότι αυτόν τον τόπο τον ελευθέρωσαν αγωνιστές με ελληνορθόδοξο φρόνημα και όχι πολυπολιτισμικοί κουλτουριάρηδες. Σουλιώτες, Μεσολογγίτες, Φιλέλληνες και όλοι οι άλλοι κατέδειξαν για μία ακόμη φορά ότι στην ελληνική ιστορία η φρουρά δεν παραδίδεται. Ή διαφεύγει ηρωικά ή πεθαίνει με το σπαθί στο χέρι. Όλα αυτά οφείλονται στα ιδανικά και στις πνευματικές αξίες των Μεσολογγιτών και όλων των αγωνιστών της περιόδου εκείνης. Είχαν γαλουχηθεί με τα νάματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τη ακλόνητη πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού και είχαν τη δύναμη να βάζουν το εμείς πάνω από το εγώ. Δυστυχώς αυτά τα ιδανικά λείπουν στις ημέρες μας. Έτσι κατρακυλάμε συνεχώς σε ένα κατήφορο υλισμού και ευδαιμονισμού και ζούμε μία πολύπλευρη κρίση.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η κοινωνία μας αφέθηκε ή καθοδηγήθηκε να ξεχάσει τον αγώνα και την πίστη των Ελευθέρων Πολιορκημένων και έπεσε στην παγίδα του άκρατου καταναλωτισμού, του υπερδανεισμού, του ωφελιμισμού και του ωχαδελφισμού. Η τηλεόραση και το σχολείο άφησαν στο περιθώριο τους ήρωες των ειρηνικών και πολεμικών περιόδων και πρόβαλαν συστηματικά τον τυχοδιωκτισμό, την υπονόμευση του θρησκευτικού συναισθήματος, τον χλευασμό του εθνικού συναισθήματος και ροκάνισαν τις παραδοσιακές αξίες σαν δήθεν ξεπερασμένες. Διαβάζοντας σήμερα για το ήθος και το πνεύμα των πολιορκημένων και πολύ ορκισμένων του Μεσολογγίου τα παιδιά μας ίσως αναρωτηθούν: Τι σχέση έχουν αυτά τα ρομαντικά και τα ιδεαλιστικά με την πεζή πραγματικότητα που θα συναντήσουν στη ζωή τους; Κι όμως πιστεύω ότι παράλληλα με τον ρεαλισμό και το προσγειωμένο μυαλό, που πρέπει να έχουν μπροστά στην καθημερινότητα, καλό θα ήταν να παίρνουν και ορισμένα διδάγματα ήθους και αρετής από την Έξοδο του Μεσολογγίου. Για να μην γίνει η ζωή μας κόλαση ατομοκεντρισμού και εγωισμού και για να μην καταλήξουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας κατά το παλιό λατινικό ρητό «Ηomo hominis lupus» (ο άνθρωπος φέρεται σαν λύκος απέναντι στους άλλους ανθρώπους).
Μία έξοδο αναζητούμε και σήμερα. Έξοδο από την κρίση των υλιστικών συμφερόντων και είσοδο σε μία κοινωνία αρχών και αξιών.
http://national-pride.org/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου