Κάθε χρόνο, στα μέσα Μαρτίου, στο Τουρκικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο που βρίσκεται στην Κοκκινιά, πραγματοποιείται τελετή, όπου οι Τούρκοι, με προεξάρχοντα τον πρέσβη τους στην Αθήνα, αποτίνουν τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους νεκρούς στρατιώτες τους, που έπεσαν στους Βαλκανικούς πολέμους.
Είναι ένα ιερό, υποχρεωτικό για τους μεταγενέστερους, καθήκον, να τιμούν με τον προσήκοντα σεβασμό τους νεκρούς του πολέμου, χωρίς τυμπανοκρουσίες ώστε να μην προκληθούν ενδεχόμενες αντιδράσεις και βεβήλωση της τελετής από κάποιους θερμόαιμους ή και προβοκάτορες.
Ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, τα οποία οι Έλληνες τιμούν και σέβονται, είναι τα Γερμανικά ( σε Μάλεμε και Διόνυσο), το Ιταλικό μνημείο της Μεραρχίας Ακουϊ στην Κεφαλονιά, τα Σερβικά και τα αγγλογαλλικά των Βαλκανικών πολέμων στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη και τα Τουρκικά της ίδιας περιόδου στην Κοκκινιά.
Στρατιωτικά νεκροταφεία εκτός Ελλάδος υπάρχουν στο Ρίμινι, στην Κορέα και στην Αλβανία. Στην Τουρκία; Υπήρχε στο Ουσάκ.
Μετά εξαφανίστηκε…
Η φονικότερη μάχη που έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία ήταν εκείνη του Αλή Βεράν (17-20 Αυγούστου1922). Το Συγκρότημα του στρατηγού Τρικούπη, (Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού), υποχωρώντας περικυκλώθηκε απο πανίσχυρες τουρκικές δυνάμεις. Λυσσώδης αγώνας, χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους, οι Έλληνες στρατιώτες πέφτουν νεκροί και το αίμα τους ρέει ποτάμι στη χαράδρα του Αλή Βεράν…
Στην ιστορία της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού σημειώνεται: « Αι ελληνικαί δυνάμεις αίτινες επολέμησαν εις Αλή Βεράν, ετίμησαν τα όπλα των μέχρι τέλους. Αλλ’ οι ήρωες του σκληρού τούτου αγώνος, παρέμειναν αφανείς λόγω της ολέθριας εκβάσεως αυτού».
O μεσολογγίτης συνταγματάρχης Κων. Τσάκαλος, διαμελισμένος από οβίδα, προσπαθεί με τα χέρια να σταματήσει την αιμορραγία και καθώς ξεψυχά ενθαρρύνει τους στρατιώτες να εφορμήσουν. Ο σπαρτιάτης συνταγματάρχης Σακέτας αρνείται να παραδοθεί και έφιππος εφορμά κατά των Τούρκων, τους αιφνιδιάζει με τις κραυγές του, αλλά όταν διαπιστώνουν ότι είναι μόνος, συγκεντρώνει τα πυρά τους και πέφτει διάτρητος από τις σφαίρες, νεκρός!..
Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι, μαζί με τον στρατηγό Ν. Τρικούπη. Χιλιάδες οι νεκροί, όπως και οι τραυματίες που αιμορραγούν αβοήθητοι. Τους αποτελειώνουν Τούρκοι χωρικοί και στρατιώτες, συντρίβοντας τα κεφάλια τους με πέτρες και σίδερα…
Μεταφέρω δημοσίευμα της εποχής: « Η ώρα στη χαράδρα του Αλή Βεράν ήταν 21:30. Εκεί που προ μιας ώρας πλημμύριζε ο κόσμος, τώρα βασιλεύει ο θάνατος που τινάζει βαριές, τις μαύρες του φτερούγες. Το βαρύ χέρι του πεπρωμένου σκεπάζει την πένθιμη έκταση, όπου ψυχές φρεσκοδιωγμένες από το σώμα τους, φτερουγίζουν και δέρνονται από το φύσημα της κατάρας. Αφήσαμε το αίμα μας στη γη που είναι ζυμωμένη μέσα σε αστραπές και σε βροντές κανονιών, μέσα στη φρίκη της μάχης.
Όσοι δεν έζησαν την 17η Αυγούστου στο Αλή Βεράν, δεν θα μπορέσουν να μπουν ποτέ στην ψυχή και στη σκέψη μας, να αισθανθούν τον πόνο μας και να συμμαχήσουν μαζί μας…»
Το 2001 η τουρκική εφημερίδα «Ζαμάν» αποκάλυψε ότι σε σπηλιά στο Ουσάκ βρέθηκαν 400 ανθρώπινοι σκελετοί. Ο δήμαρχος της περιοχής είπε ότι ανήκουν σε Τούρκους που… θα πήγαιναν να πολεμήσουν το 1912 στην Ελλάδα και τους σκότωσαν… Έλληνες! Θα έπρεπε για την υψίστη αυτή υπηρεσία συγκάλυψης στον εκουσίως ανιστόρητο δήμαρχο να του δώσουν παράσημο και τα θύματα εκείνο της ανοικτής παλάμης…. Το σίγουρο είναι τα οστά να ανήκουν σε Έλληνες που έπεσαν εκεί ή εκτελέστηκαν ως αιχμάλωτοι. Πάντως, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, εκτός από μια ερώτηση και συζήτηση στη Βουλή, το επίσημο Ελληνικό Κράτος, δεν εδέησε να πράξει τι! Ως είθισται…
Πού είναι οστά των 42.335 νεκρών μας;
Ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, αλλά και τουρκικό στην Κοκκινιά, δυστυχώς στην Τουρκία δεν υπάρχει ούτε μνημείο προς τιμήν
των νεκρών μας. Εύλογα διερωτάται κανείς: Τι απέγιναν τα οστά των 42.335 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, που αφήσαμε στη Μικρά Ασία το 1922; Την τύχη των οστών των δικών μας νεκρών και αιχμαλώτων, την αναφέρει στο βιβλίο του «αιχμάλωτοι του Κεμάλ», ο τότε πολεμιστής και συγγραφέας Αντώνης Πισσάνος. «Τα φόρτωσαν σε ολλανδικό πλοίο στο λιμάνι της Σμύρνης για να τα χρησιμοποιήσουν για βιομηχανικούς σκοπούς…». Είναι έτσι;
των νεκρών μας. Εύλογα διερωτάται κανείς: Τι απέγιναν τα οστά των 42.335 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, που αφήσαμε στη Μικρά Ασία το 1922; Την τύχη των οστών των δικών μας νεκρών και αιχμαλώτων, την αναφέρει στο βιβλίο του «αιχμάλωτοι του Κεμάλ», ο τότε πολεμιστής και συγγραφέας Αντώνης Πισσάνος. «Τα φόρτωσαν σε ολλανδικό πλοίο στο λιμάνι της Σμύρνης για να τα χρησιμοποιήσουν για βιομηχανικούς σκοπούς…». Είναι έτσι;
.png)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου