Η πρώτη αυτόνομη πτητική μηχανή της αρχαιότητας.

Το όνομά της «Περιστερά»:

Αποτελούνταν από… ένα ελαφρύ αλλά ισχυρό κέλυφος που είχε τη μορφή περιστεριού και έφερε εσωτερικά τη κύστη ενός μεγάλου ζώου. Η αεροδυναμική περιστερά ήταν τοποθετημένη με το άνοιγμα της κύστης προσαρμοσμένο στο ανοικτό άκρο ενός θερμαινόμενου στεγανού λέβητα (ή μιας ισχυρής εμβολοφόρας αεραντλίας).

Όταν η πίεση του ατμού ή του αέρα υπερέβαινε τη μηχανική αντοχή της σύνδεσης, η περιστερά εκτοξευόταν και συνέχιζε την πτήση της για μερικές εκατοντάδες μέτρα με τη βοήθεια της ορμής του εξερχόμενου πεπιεσμένου αέρα της κύστης σύμφωνα με τις αρχές της αεροδυναμικής. Κατασκευαστής της είναι ο Αρχύτας.

ΟΑρχύτας καταγόταν από τον Τάραντα, μια αρχαία ελληνική αποικία στη Σικελία, ήταν γιος του Μνησαγόρα (ή Εστιαίου) και έδρασε ανάμεσα στο 430 και 350 π.Χ. χωρίς να γνωρίζουμε με σαφήνεια το έτος γέννησης και θανάτου του. Επρόκειτο για ισχυρή και έντονα πνευματική προσωπικότητα, φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα. Στοιχεία γι’ αυτόν διασώζει ο Διογένης Λαέρτιος, αν και επιγραμματικά .

Γενικά ο Αρχύτας είναι γνωστός ως φιλόσοφος (πυθαγορικός), ως μηχανικός και, ίσως, ως ο σημαντικότερος μελετητής της ακουστικής. Διαβάζουμε γι’ αυτόν:

Συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή και οι συμπολίτες του τον θαύμαζαν για τις γνώσεις, το ήθος και τις προσωπικές του αρετές τόσο, που τον εξέλεξαν επτά φορές στρατηγό (κυβερνήτη) του Τάραντα, παρόλο που ο νόμος δεν επέτρεπε την κατάληψη αυτού του αξιώματος για διάστημα μεγαλύτερο από ένα έτος. Για τη ζωή και τα συγγράμματα του έγραψαν πραγματείες ο Αριστοτέλης και ο Αριστόξενος, ενώ ο Πλάτων, που ήταν στενός του φίλος, βρήκε στο πρόσωπο του Αρχύτα έναν υποστηρικτή όταν αντιμετώπιζε την εχθρότητα του Διονυσίου Β’ των Συρακουσών. Ο ίδιος ο Πλάτων χρησιμοποίησε τις εργασίες του στα μαθηματικά και υπάρχουν ενδείξεις ότι κι ο Ευκλείδης χρησιμοποίησε πολλά από τα αποτελέσματα του Αρχύτα στο Η’ βιβλίο των Στοιχείων. Τέλος, η παράδοση τον φέρει ως τον πρώτο αερομοντελιστή, αφού αναφέρεται ότι κατασκεύασε ένα ξύλινο περιστέρι, που πετούσε με τη βοήθεια πεπιεσμένου αέρα.

Ο Αρχύτας, σύμφωνα με μαρτυρία του Φαβωρίνου, ιστορικού των αρχαίων παραδόσεων, επινόησε και κατασκεύασε μια περίεργη ιπτάμενη μηχανή, που αποκλήθηκε «πετομηχανή» ή «περιστερά» και που ουσιαστικά ήταν το πρώτο αεριωθούμενο. Ο Φαβωρίνος σημειώνει ακόμα ότι το γεγονός περιγράφει πλήρως ο Ρωμαίος Αύλος Γέλλιος στο έργο του Αττικαί Νύκται.

Ο Αύλος Γέλλιος (Gellius Aullus), λάτρης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, γεννήθηκε στη Ρώμη, αλλά σπούδασε για πολλά χρόνια στην Αθήνα, κατά στην εποχή που φιλέλληνες ρωμαίοι αυτοκράτορες ελάμπρυναν την πόλη χτίζοντας θαυμάσια κτίρια και μνημεία, ενώ η πνευματική της αίγλη βρισκόταν και πάλι σε έξαρση.

Ήταν γύρω στα 150μ.Χ. Ο Γέλλιος, οπαδός του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, επηρεάστηκε επίσης από το έργο του ιστορικού και φιλόσοφου Φαβωρίνου, Παντοδαπή Ιστορία, και θέλοντας να τον μιμηθεί έγραψε το έργο Αττικαί Νύκται (Noctes Atticae). Σ’ αυτό μελετά τις εργασίες 280 περίπου ελλήνων και ρωμαίων συγγραφέων και ενσωματώνει πλήθος πληροφοριών κάθε είδους: ιστορικών, εθνολογικών, εθιμολογικών, τεχνολογικών, και ως εκ τούτου η συμβολή του στην αρχαία γραμματεία είναι σημαντική.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι αυτός που αναφέρει και διασώζει το πείραμα του Αρχύτα είναι σοβαρός και αξιόπιστος. Το 12° κεφάλαιο του Γ’ βιβλίου του Αττικαί Νύκται επιγράφεται: Περί των απίθανων μύθων που ο Πλίνιος ο Δεύτερος με μεγάλη απρέπεια αποδίδει στον φιλόσοφο Δημόκριτο. Ακόμη περί του ιπταμένου ομοιώματος περιστεράς. Σημειώνει τα εξής:

«Ό,τι όμως αφορά εις εν τεχνικόν έργον, το οποίον καθ’ ομολογίαν του ιδίου του κατασκευαστού του Πυθαγορείου Αρχύτου, ούτος κατεσκεύασε, τούτο καίτοι δεν φαίνεται εις υμάς ολιγότερον θαυμαστόν, εν τούτοις μας φαίνεται απίστευτον. Διότι όχι μόνον πολλοί επιφανείς Έλληνες διηγούνται τούτο, αλλά και ο φιλόσοφος Φαβωρίνος, ο μετά ζήλου ερευνητής όλων των παλαιών ιστορικών μνημείων. Όλοι αυτοί μνημονεύουν με έντονον διαβεβαίωσιν την αλήθειαν ενός τεχνικού έργου, γράφουν δηλαδή περί της κατασκευής υπό του Αρχύτου μιας περιστεράς με ωρισμένον σύστημα και διά μηχανικής τέχνης κατεσκευασμένης, η οποία ίπταται εις τον αέρα. Το τεχνικόν αυτό κατασκεύασμα (ως αφ’ εαυτού νοείται) φέρεται δι’ ωρισμένης ωστικής δυνάμεως προς τα ύψη και διά κεκρυμμένου εντός αυτού πεπιεσμένου αέρος τίθεται εις κίνησιν».

Το κείμενο, του οποίου η μετάφραση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση αφού έγινε από ικανότατο μεταφραστή, τον Ευάγγελο Σταμάτη , παρατέθηκε εν εκτάσει ώστε να διαπιστώσει ο αναγνώστης τα πολλά θαυμαστά που περιγράφονται από τον Πλίνιο και για τα οποία ο Γέλλιος απορεί.

Παρά το γεγονός ότι κατακλύζεται με πλήθος πληροφοριών από τον Πλίνιο, τις οποίες προσπαθεί να κατανοήσει και να διαχωρίσει σε βάσιμες ή μη, σχετικά με την περιστερά του Αρχύτα δεν είναι αρνητικός’ Θεωρεί απλώς ότι το όλο γεγονός είναι «απίστευτο». Δεν το θεωρεί ψευδές ή αγυρτεία ή θαύμα, απλώς δεν μπορεί να το πιστέψει, αφού του κάνει μεγάλη εντύπωση. Και τούτο επειδή μαρτυρούν γι’ αυτό «πολλοί επιφανείς Έλληνες», καθώς και ο φιλόσοφος Φαβωρίνος.

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ούτε έναν από αυτούς τους πολλούς επιφανείς Έλληνες, αφού δεν έχει διασωθεί η παραμικρή φιλολογική αναφορά σ’ αυτό. Μόνο ο Φαβωρίνος αναφέρει ότι «ο φιλόσοφος Αρχύτας, ο εκ της πόλεως Τάρας καταγόμενος, ήτο επί πλέον και εξαίρετος μηχανικός και κατεσκεύασε ξυλίνην ιπταμένην περιστεράν, η οποία όμως όταν προσεγειούτο δεν ηδύνατο πάλιν να απογειωθή μόνη της. Διότι μέχρις αυτού…» [σ.σ.: Η συνέχεια δεν υπάρχει].

Πηγή: hellenicspace.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η πρώτη αυτόνομη πτητική μηχανή της αρχαιότητας."

Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού

Του Νίκου Λυγερού

Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού, αλλά εθνικό. Στην αρχή μάς έλεγαν τα ίδια και για τη ΔΕΠΑ και τώρα βλέπουμε πόσο το ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργεί ως ασπίδα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τον ΔΕΣΦΑ, διότι είναι μία από τις δομές μας για το μέλλον. Κατά συνέπεια δεν πρέπει να πωληθεί και ειδικά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης την ώρα που ετοιμάζουμε το μέλλον μας μέσω της ΑΟΖ μας. Η πώληση εξ ολοκλήρου είναι βέβαια απαράδεκτη, διότι κανείς δεν μας αναγκάζει σε τίποτα σε οποιοδήποτε κείμενο. Κατά συνέπεια ο ΔΕΣΦΑ πρέπει να παραμείνει καθαρά ελληνικός, διότι είναι εθνικός πλούτος τώρα και είναι σε φάση να γίνει στρατηγικός εθνικός πλούτος μέσω της ΑΟΖ μας. Τώρα η πώληση ενός μεριδίου μπορεί να έχει αρχικά ένα νόημα σε επίπεδο εμπορικό, αλλά σε βάθος χρόνου τι λογική έχει; Με την ΑΟΖ μας χρειαζόμαστε ένα δίκτυο φυσικού αερίου γιατί με αυτόν τον τρόπο θα ανακουφίσουμε και τους δικούς μας που παλεύουν καθημερινά. Έχουμε πάρει επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να κάνουμε επέκταση του δικτύου μας και τώρα μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις για πώληση. Αν αυτές οι διαπραγματεύσεις είναι καθαρά τυπικές και γίνονται για να γίνονται και μόνο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά όχι και να τις κάνουμε για να γίνουν πραγματικότητα. Διότι αυτή πρέπει να είναι ελληνική. Η πρώτη κίνηση της SOCAR ήταν ήδη παράξενη γιατί είχε προσπαθήσει να αγοράσει και τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ χρησιμοποιώντας έντεχνα το θέμα της απαραίτητης πώλησης. Όμως αυτή η κίνηση δεν κατέληξε ορθώς, διότι δεν υπήρχε λόγος. Στη συνέχεια, προσπάθησε μέσω διάσπασης να αγοράσει μόνο τον ΔΕΣΦΑ αλλά εξ ολοκλήρου. Και αυτή η κίνηση δεν κατέληξε. Και τώρα προσπαθούν να πάρουν ένα ποσοστό μόνο που αυτό δεν είναι απλά μετοχικό, διότι αποτελεί το μεγαλύτερο από όλα και ξεπερνά το 50% του ΔΕΣΦΑ. Και σε αυτό το πλαίσιο άσχετα αν υπάρχει ένα πλαίσιο προπαγάνδας που τείνει να δείξει ότι όλα έχουν γίνει, πρέπει να αντισταθούμε. Ο ΔΕΣΦΑ δεν πρέπει να παραδοθεί στη SOCAR, διότι οι οικονομικές απολαβές είναι γελοίες σε σχέση με το τι προσφέρει. Είναι δυνατόν να κάνουμε μια πώληση 400 εκ. ευρώ για τέτοια υποδομή, ενώ η Κύπρος έλαβε 200 εκ. ευρώ μόνο και μόνο από τα bonus υπογραφής των συμβολαίων για τα θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ της; Η ΑΟΖ μας μάς προσφέρει τη δυνατότητα να μην έχουμε ανάγκη από τέτοιες διαπραγματεύσεις που δεν μας δίνουν τίποτα το ουσιαστικό. Άρα ας προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ κι ας αφήσουμε πέρα διαπραγματεύσεις τέτοιου τύπου που δεν ανήκουν στις στρατηγικές που πρέπει να κάνει η πατρίδα μας.

 Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12419&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού"

Ποιος ειναι ο «πατέρας» Έρντοαν

Ψυχογραφώντας τον «πατέρα» Έρντοαν:--- Απλός πολιτικός ή ιδεολογικός καθοδηγητής;----
Απόλυτος ή διαλεκτικός υπό όρους; Δικτάτορας ή κατατροπωτής του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου; Οπισθοδρομικός και συντηρητικός ή προοδευτικός νεωτεριστής; Δεσποτικός ή δημοκράτης; Αναθεωρητής του πολιτικού Ισλάμ ή έμπιστος σύμμαχος της Δύσης; ---Τελικά τί από όλα αυτά είναι ο Ταγίπ Ρετζέπ Έρντοαν;

Το ανωτέρω ερώτημα και τα εννοιολογικά ζεύγη έχουν προκύψει και απασχολούν ιδιαίτερα την τουρκική και διεθνή κοινή γνώμη μετά την διαχείριση από τον Έρντοαν της πολιτικής κρίσης που προκάλεσαν οι διαδηλώσεις μερίδας των εκκοσμικευμένων Τούρκων στην πλατεία Ταξίμ. Η στιβαρότητα, σταθερότητα αλλά και αυτοέλεγχος με τον οποίο αντιμετώπισε την πρόσφατη πολιτική κρίση ο Τούρκος πρωθυπουργός αντανακλά την προσωπική του κοσμοαντίληψη αλλά και ιδεολογική κλίση του για το μέλλον της τουρκικής κοινωνίας.

Τα διεθνή ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος στη Δύση εκφράσθηκαν αρνητικά για το ισλαμικό και δεσποτικό προφίλ που προωθεί ο Τούρκος πρωθυπουργός. Χαρακτηριστικές είναι οι γελοιογραφίες σε διεθνή περιοδικά και εφημερίδες που τον παρουσιάζουν ως καθήμενο Σουλτάνο, τίτλο που προ μηνών του έχει προσδώσει σαρκαστικά ο Μπασάρ αλ Ασσάντ.

Ο παρεμβατισμός του προς το ισλαμικότερο σε θέματα καθημερινότητας και εν πολλοίς προσωπικού βίου των Τούρκων πολιτών προκάλεσε την οργή των μετριοπαθών Μουσουλμάνων Τούρκων, και ιδιαίτερα της δυτικίζουσας νεολαίας. Ο σαρκασμός με τον οποίο η τελευταία χαρακτήριζε ως “πατέρα” της τον Έρντοαν, έναν “πατέρα” τον οποίο πρέπει να ρωτά για το κάθετί που θέλει να πράξει καταδεικνύει το ιδεολογικό πνευματικό χάσμα που χωρίζει σήμερα το εκκοσμικευμένο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας όχι μόνο από τον Πρωθυπουργό αλλά και από το έτερον ήμισυ του μουσουλμανικού πληθυσμού της χώρας. Είναι και, αν ναι, τί είδους “πατέρας”, λοιπόν, ο Έρντοαν;

Προφανώς στη Δύση σκεπτόμενοι με όρους ορθής και ψυχρής λογικής της πολιτικής φιλοσοφίας των τελευταίων δύο αιώνων δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως την πολιτική σκέψη και δράση του Έρντοαν. Διότι ο Έρντοαν δεν σκέπτεται μόνο λογικά. Σκέπτεται, εξίσου ή ακόμη και κυρίως, μεταφυσικά και ισλαμικά. Δεν θεωρεί τον εαυτό του μόνο ως απλό εκφραστή την λαϊκής βούλησης αλλά κυρίως ως έναν ευσεβή μουσουλμάνο ηγέτη που έχει ηθικό, ίσως άνωθεν, χρέος να επαναφέρει την τουρκική κοινωνία στον ορθό δρόμο του Θεού, έναν δρόμο από τον οποίο η Τουρκία παρεκτράπη κατά τον τελευταίο αιώνα. Για να επιτύχει κάτι τέτοιο, απώτερος σκοπός του δεν μπορεί παρά να είναι η επικράτηση του ιερού νόμου του Ισλάμ, βασική προϋπόθεση για την έλευση της επί γης Θείας Τάξης ως πύλης για την αιώνια ζωή, σύμφωνα με το Ισλάμ.

Σκεπτόμενος με αυτό τον τρόπο ο Έρντοαν, έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι είναι αποφασισμένος να προβεί σε κάθε θυσία, ακόμη και την μέγιστη, για να επιτύχει στην πολιτική υλοποίηση των πνευματικών του στόχων, “φορώντας το λευκό του σάβανο,” όπως έχει ο ίδιος δηλώσει προ καιρού. Όντως ο Έρντοαν βλέπει τον εαυτό του ως “πατέρα” της τουρκικής κοινωνίας (κατ’αντίστροφη αναλογία με τον Μουσταφά Κεμάλ), έναν πατέρα με δύο παιδιά. Αφενός χαϊδεύει το ένα, δηλ. το υπάκουο μουσουλμανικό τμήμα των Τούρκων, αφετέρου νουθετεί το άλλο του παιδί, την εκκομισκευμένη μερίδα, για να το επαναφέρει στο “σωστό δρόμο.” Τελικά ο Έρντοαν δεν βλέπει τον εαυτό του ως απλό πολιτικό διαχειριστή αλλά ως διαμορφωτή του μέλλοντος της τουρκικής κοινωνίας και σε υλικό και σε πνευματικό επίπεδο. Ασφαλώς το σύγχρονο δυτικό πολιτικό μυαλό δεν συμφωνεί, και ίσως δεν κατανοεί ουσιαστικά, μια τέτοια μεταφυσική προσέγγιση. Καλείται όμως να την σκεφθεί για να την ερμηνεύσει, όπως και στην περίπτωση της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν.





--

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης

Ειδικός σε θέματα Ισλάμ και Μέσης Ανατολής

Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής

Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής - ΕΛΙΑΜΕΠ

Βασ. Σοφίας 49

Αθήνα 10676

Ελλάς



Ηλ. Ταχ.: venetis@eliamep.gr

http://www.eliamep.gr/en/about-us/the-team/evangelos-venetis-research-fellow/


Δρ. Ευάγγελος Βενέτης, ΕΛΙΑΜΕΠ, venetis@eliamep.gr










http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_mc3_1_21/06/2013_505188

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ποιος ειναι ο «πατέρας» Έρντοαν"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή του Γ. Σαχίνη "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 21/6/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή του Γ. Σαχίνη "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 21/6/2013 "

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Οι καλόγεροι πολεμούσαν, οι νενέκοι «γονάτιζαν» --

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας ---

Στις 24 Ιουνίου 1827 έλαβε χώρα μία από τις τελευταίες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Η μάχη των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων κατά του Ιμπραήμ και των Τουρκοαιγυπτίων του. Ο Ιμπραήμ, υιοθετημένος γιος του Μεχμέτ Αλή, αντιβασιλέως της Αιγύπτου, είχε πάρει εντολή από τον σουλτάνο να εκκαθαρίσει την Πελοπόννησο από κάθε εστία ελληνικής αντίστασης. Αρχικά είχε επιτυχίες λόγω της διχόνοιας των επαναστατών και λόγω της προδοτικής στάσης μερικών τουρκοπροσκυνημένων, όπως ο διαβόητος Νενέκος.

Οταν ο Ιμπραήμ με 15.000 στρατιώτες βρέθηκε στην περιοχή των Καλαβρύτων, αισθάνθηκε ντροπή που η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου με τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, έργο του ευαγγελιστή Λουκά, έμενε απόρθητη. Οι μοναχοί αξιοποιούσαν το βραχώδες του εδάφους και είχαν μεταβάλει τη μονή της μετανοίας τους σε καστρομονάστηρο. Τους ενίσχυσαν μερικές εκατοντάδες ανδρών υπό τον Ν. Πετιμεζά και ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, ο γνωστός λόγιος Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ο οποίος έγραψε στα Απομνημονεύματά του ότι «οι Τούρκοι αισθάνθηκαν καλογερικό πόλεμο». Στο πλευρό του Ιμπραήμ πολέμησε ο Νενέκος επικεφαλής λίγων προδοτών Ελλήνων.

Τη λεβεντιά της ελληνικής ψυχής και το ήθος του ελληνορθόδοξου κληρικού και μοναχού διατρανώνουν οι πολυάριθμοι τότε μοναχοί του Μ. Σπηλαίου με τις δύο απαντήσεις τους προς τους απεσταλμένους του Ιμπραήμ. Στην πρώτη απαντούν ότι δεν παραδίδονται και ότι θα αγωνιστούν, διότι πιστεύουν στη Θεία Πρόνοια και στην τελική ήττα του Αιγύπτιου στρατάρχη.

Η δεύτερη απάντησή τους αξίζει να αναδημοσιευθεί ολόκληρη. Σημειώνω ότι υπήρχε σε παλαιότερα αναγνωστικά του Δημοτικού, που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από ψευδοπροοδευτικά κείμενα. Θαυμάστε:



«Υψηλότατε αρχηγέ των Οθωμανικών αρμάτων, χαίρε.

Ελάβομεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις. Ηξεύρομεν πως είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου. Ημείς διά να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ορκισμένοι εις την πίστη μας ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες, και κατά το αϊνί (πίστη) μας δεν γίνεται να χαλάσει ο ιερός όρκος της πατρίδος μας. Σας συμβουλεύομεν, όμως, να υπάγεις να πολεμήσεις σε άλλα μέρη, διότι αν έρθεις εδώ να μας πολεμήσεις και μας νικήσεις δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσεις παπάδες. Αν όμως νικηθείς, το οποίον ελπίζομεν άφευκτα με τη δύναμη του Θεού, διότι έχομεν και θέση δυνατή, και θα είναι εντροπή σου και τότε οι Ελληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς, κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου. Εχομεν και γράμματα από την βουλή και αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλει, παλληκάρια και τροφάς, και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ο Ηγούμενος

Και οι συν εμοί παπάδες και καλόγεροι

Την 22αν Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον».



Η μάχη έγινε έπειτα από δύο ημέρες και δίπλα στους Ελληνες ενόπλους πολέμησαν 100 μοναχοί που έβγαλαν τα ράσα και φόρεσαν φουστανέλες. Ο Ιμπραήμ ηττήθηκε και έχασε πολλούς άνδρες. Μετά την Αγία Λαύρα άλλο ένα μοναστήρι των Καλαβρύτων έδωσε το μήνυμα της αξιοπρέπειας στους αγωνιζομένους. Πολλά είναι τα επίκαιρα διδάγματα:



Α) Η υπερήφανη απάντηση των μοναχών εντάσσεται στην παράδοση των πολλών ΟΧΙ του Ελληνισμού, από το Μολών Λαβέ έως το ΟΧΙ του 1940.



Β) Ο καλογερικός πόλεμος και η απώθηση πολλαπλάσιων στρατευμάτων αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πόσο άδικο έχουν οι αποδομητές ιστορικοί που αρνούνται την εθνική προσφορά του ορθόδοξου κλήρου και των μοναστηριών.



Γ) Οι τουρκοπροσκυνημένοι Νενέκοι τότε έπαιρναν τα όπλα υπέρ του κατακτητή. Σήμερα μας υπονομεύουν παραχαράσσοντας την Ιστορία.

Τελικά ηττώνται και χλευάζονται!

πηγή


http://elladasimera.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9953.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ "

Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία

Αμερική: Ύποπτη για παγκόσμια κυριαρχία

Σε αυτό το βίντεο η Χίλαρι Κλίντον παραδέχεται ανοιχτά ότι η Αμερική έχει κατασκευάσει και χρηματοδοτήσει στο ύψος του σοβιετο-αφγανικού πολέμου την Αλ Κάιντα ως μια τρομοκρατική οργάνωση. Ωστόσο, η ίδια αποκρύβει το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν στα ενδιάμεσα 30 χρόνια υποστηρίξει και χρηματοδοτήσει την Αλ Κάιντα για να αποσταθεροποιήσουν με αυτόν τον τρόπο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χάρτη. Ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», στο οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, και έχουν δαπανανήσει έως σήμερα τρισεκατομμύρια δολάρια - δεν στρέφεται εναντίον της Αλ-Κάιντα.

Αντιθέτως, σε αυτό τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα χρησιμοποιούνται όπως το πεζικό. Το «πολιτικό Ισλάμ» και η εισαγωγή ενός «ισλαμικού κράτους» - που διαμορφώθηκε μετά το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: Το τρομοκρατικό κράτος και ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι ένα διαβολικό μέσο μιας συνολικής πολιτικής της κατάκτησης. Με τη βοήθεια αυτών αποσταθεροποιούνται κυρίαρχα κράτη και εκτελούνται «αλλαγές καθεστώτων» - και συνόρων.

Ο διάδοχος της Κλίντον, Τζον Κέρι, είναι, για παράδειγμα, σε άμεση σύνδεση με την τρομοκρατική οργάνωση Dschabhat an-Nusra («Μέτωπο Υποστήριξη του Συριακού Λαού»), μια οργάνωση που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και την ομάδα μάχης της στη Συρία, την οποία τώρα ο Ομπάμα θέλει να ενισχύσει με περισσότερα όπλα.

Είναι αυτό φυσιολογικό; Η Dschabhat an-Nusra είναι στον κατάλογο του Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, και ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών τους προσκομίζει χρήματα και όπλα.

Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα από τη δήλωση Κλίντον:  Έχουμε παρέμβει στο παρελθόν κατ 'επανάληψη στο Πακιστάν. Ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που σήμερα καταπολεμούμε, χρηματοδοτήσαμε και υποστηρίξαμε πριν από 20 χρόνια. Και το κάναμε γιατί ήμασταν [κατά τον χρόνο, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου] σε αυτή την αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση. [Οι Σοβιετικοί] εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, και θέλαμε να τους αποτρέψουμε από το να αναλάβουν τον έλεγχο πάνω από την Κεντρική Ασία. Και έτσι ξεκινήσαμε με την δουλειά. Σε συνεννόηση με το Κογκρέσο, το οποίο τη στιγμή ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς, είπε ο Πρόεδρος Ρήγκαν ότι ήταν μια καλή ιδέα να συνεργαστούμε με την [πακιστανική υπηρεσία πληροφοριών] ISI και τον πακιστανικό στρατό, για να στρατολογήσουμε αυτούς τους Μουτζαχεντίν και [μαχητές από άλλες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία] και να εισάγουμε την έκφρασή του Ουαχάμπι στο Ισλάμ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να νικήσουμε τη Σοβιετική Ένωση. Και τι συνέβη: οι Σοβιετικοί αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν, έχασαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, και τελικά κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα για να καλεστεί ως μια καλή επένδυση ...

Η στήριξη της Αλ-Κάιντα σε διάφορες χώρες από την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γνωστή και καλά τεκμηριωμένη. Σε αυτό τον «ανεστραμμένο κόσμο» το ψέμα κυριαρχεί: Οι παίκτες και οι οπαδοί του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας» δρουν με τρομοκρατικά μέσα. Ένας φαύλος κύκλος: Εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας», στο όνομα της δημοκρατίας, είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τις τρομοκρατικές κατασκευές τους.

http://www.fox2magazine.net/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Έχουμε φθάσει στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας που έχει αρχίσει από το 1973 και φθάνει σήμερα να πλησιάζει τον τελικό της σκοπό. Δεν θα σταματήσω να το τονίζω, όπως ο Κάτων: Delenda Carthago και Delenda*(1) η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. --

Την θέση του Κάτωνος έχουν σήμερα οι κληρονόμοι του ιστορικού γεγονότος που λέγεται «το Ανατολικό Ζήτημα»*(2).

Άρχισε επί Αικατερίνης συνεχίζεται με την Ιερή Συμμαχία και υπάρχει ολοζώντανο μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι πρωταγωνιστές και τα αίτια. Όχι όμως και οι προθέσεις των Ισχυρών. Τα αίτια τότε ήσαν «ο δρόμος προς τις Ινδίες».

Σήμερα είναι «ο θεός Πετρέλαιον».

Και είναι η σαθρή βάση όπου, με την ευθύνη των Αμερικανικών κυβερνήσεων, ετέθη εξ αρχής το θέμα του Ισραήλ. Για το τελευταίο θα βρω ευκαιρία να επανέλθω άλλη φορά διότι δεν είναι το κύριο θέμα αυτού του άρθρου.

Με συντομία θα πω ότι η σαθρότης της βάσεως είναι ότι η δίκαιη απόφαση για ίδρυση του κράτους ακολουθείται με την άδικη μεταχείρηση του λαού της Παλαιστίνης ο οποίος, εξ αρχής εθεωρήθη αλαζονικά από τις ΗΠΑ, ως λαός εσχάτης κατηγορίας.

Το ότι δεν απεκατεστάθη ταυτοχρόνως ο λαός της Παλαιστίνης με ένα πλουσιοπάροχο είδος Σχεδίου Μάρσαλ έχει οδηγήσει σε τραγικό αδιέξοδο που είναι και η κύρια, μάλιστα η μοναδική, αιτία της εξαπλώσεως της τρομοκρατίας και του Μουσουλμανικού κινδύνου που διείδε, κάπως αργά, ο Huntington.

Οι ΗΠΑ επήραν αλαζονικά, μετά τον πόλεμο, τον ρόλο της Πλανητικής Ηγεμονίας.

Αρχικώς τελείως άπειροι και ανώριμοι, απεδείχθησαν ανίκανοι να μάθουν από τα πάθη τους. Ανιστόρητοι θεμελιωδώς, δεν αντελήφθησαν τίποτε από την σοφή πολιτική ψυχολογικής διεισδύσεως του μαθητή του Αριστοτέλους Αλέξανδρου την οποίαν κατόπιν εφήρμοσαν οι Ρωμαίοι, με μίαν Pax Romana όπου κυριαρχεί το Ρωμαίκό Δίκαιο, που εκράτησε σταθερά πάνω από 700 έτη με συνέχειαν άλλων 1000 θαυμαστών ετών της Βυζαντινής κυριαρχίας.

Μετέβαλαν την Pax Romana σε obese αλαζονία που κατέληξε να δημιουργήσει τον τύπο του Ugly American (όπως το έδειξε ένα ομώνυμο φιλμ με ευρείαν απήχηση). Τι συνέβη ακριβώς, το έχουμε όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιήσει; Πώς μία χώρα και ένας περήφανος λαός, από το 1953 μέχρι και το 1973 προχωρούσε με ετήσια άυξηση του ΑΕΠ 8% και των ιδιωτικών επενδύσεων 10% του ΑΕΠ και ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) με την έλευση του «Εθνάρχη» φθάνει το 1975 σε αύξηση ΑΕΠ 3,5% και, το τραγικότερο, πτώση των ιδιωτικών επενδύσεων στο ...0,6%; Μηδέν, κόμμα έξη, που συνεχίζεται και μετά την έλευση το 1981 του «Χαρισματικού» ο οποίος, κατά την Τσαρούχειον δήλωση «μεγάλος οικονομολόγος» εξ Αμερικής, κατόρθωσε να κατεβάσει το ΑΕΠ στο 1,5%! Και έκτοτε η συνέχεια της εκκολάψεως με τον αχαλίνωτο δανεισμό για εξαγορά ψήφων, με το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» τα δανεικά, με την δαιμονοποίηση και δίωξη του επενδυτή επιχειρηματία, με την Orwellική κοπρολόγηση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, προσπάθεια πρωτιάς, αγώνας για εργασία και βελτίωση, με την πιστή εφαρμογή της αποδιδομένης δήθεν στον Kissinger εθνικής εξουθενώσεως και ευτελισμού αλλά εφαρμοζομένης από πλήθος προθύμων «Ελλήνων», η από 1975 εκκόλαψις τελικώς έτεκεν όχι μυν αλλά όρος.

Η Πτώχευση με μουσική υπόκρουση το περίφημο τραγούδι που ξαναθυμώμαστε «Βρέχει την φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Και παρηγοριά για καλύτερες μέρες το Μνημόνιο, ύστερα από «σκληρή διαπραγμάτευση» του αδαούς πηδαλιούχου με το μηδέν στο πηλίκιο και στο σπασμένο πηδάλιο! Βεβαίως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος πιστεύει ότι η Ελλάδα ΔΕΝ θα χρεοκοπήσει. Έχει χρεοκοπήσει ήδη από το 1984 (το 1984!) όταν έγραφα στο βιβλίο μου Ο Μαρξιστικός Μύθος (σελ. 37 Σημ. 2) «η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική καταστροφή». Και προσθέτω τώρα: για τους ίδιους λόγους!

Ποιούς ακριβώς; Αλλά πώς είναι δυνατόν ένας λαός που ανέδειξε την πρώτη Ναυτιλία στον κόσμο (αναπτυσσόμενη εκτός Ελλάδος), που δοξάστηκε με δύο βραβεία Νόμπελ και μεγάλους καλλιτέχνες στο εξωτερικό, που επί μία εικοσαετία (1953-1973) είχε την δραχμή ως «σκληρό νόμισμα», που ήταν δεύτερος στην ανάπτυξη μετά την Ιαπωνία, που όλη η Ευρώπη μίλαγε για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα», πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός ΞΑΦΝΙΚΑ να γίνει διεθνώς περίγελως ως τεμπέλης, ως απατεών, ως ΤΙΠΟΤΑ; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να βλέπει τα παιδιά του να μαθαίνουν στο σχολείο από την ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας ότι «δεν είναι Έλληνες», να ακούει από τον πρωθυπουργό Σημίτη ότι πρέπει «να αποτρέψει με κάθε κόστος την ιδέα του έθνους», να βλέπει τον νυν πρωθυπουργό του να λέει στον Ερντογκάν σαν ψοφοδεής ραγιάς «φοβάμαι μη μου επιτεθείς και μου πάρεις κανένα νησί»; Ποιοί και γιατί τον έκαναν να ντρέπεται για την Ιστορία του και για τα «κίνητρα» που τον έφεραν στην Επανάσταση του 1821;; Θα πω με λίγα λόγια τον λόγο για όλα αυτά.

Μετά την εξουθένωση του πολέμου και την «ολόμαυρη ράχη» που άφησε η κομμουνιστική ανταρσία, οι Αμερικανοί βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Όχι από φιλελληνισμό αλλά διότι εσκέφθηκαν ότι αν τον αφήσουν στην εξαθλίωση θα γινόταν κομμουνιστής. Αλλά με τον θρίαμβο της 20ετίας, την εισροή των Ελλήνων της διασποράς και του επενδυτικού κεφαλαίου προς την πατρίδα, είδαν ότι η κατάσταση του προτεκτοράτου κινδύνευε να τους ξεφύγει από τα χέρια.

Η Ελλάς «κινδύνευε» να γίνει μεγάλη Οικονομική Δύναμις. Έτσι, όπως ο Μαρδόνιος, ανεζήτησαν τους πρόθυμους Εφιάλτες. Είναι πάντοτε παρόντες στην Ιστορία της Ελλάδος, από την αρχαιότητα. Έχουν άλλοτε την ωραία μορφή του Αλκιβιάδη, άλλοτε την αποκρουστική του Σατύρου. Τότε ακούστηκαν οι φωνές για το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού». Τότε άρχισε ο διωγμός των επενδυτών με την επιδοκιμασία των αγυρτών «καλά κάναν και τους τα πήρανε».

Τότε ξεριζώθηκε κάθε βιομηχανία που μόλις είχε αρχίσει να φυτρώνει και αναπτύσσεται. Τότε, μπροστά στην φυγή του κεφαλαίου των επενδυτών που οι αγύρτες «πηδαλιούχοι» προκάλεσαν, άρχισε ο ασύστολος δανεισμός με τις παροχές για την εξαγορά ψήφων. Το υγιες χρέος, από τα 350 εκατ. Δολάρια το 1973 που το άφησε η Χούντα, οι αγύρτες της πολιτικής το έφθασαν 400 δισεκατομμύρια!

Και η Ελλάς έγινε ΤΙΠΟΤΑ. Διατί απορούμε γι’ αυτό το κατάντημα; Όλα αυτά «τυχαίως» έγιναν; «Ο όφις με ηπάτησε» είχε πει η αγαθή πρωτόπλαστη. Λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» είπε ο ποιητής.

Η φιλοσοφία του Ανατολικού Ζητήματος υπό μακράν εκκόλαψη πλέον των 35 ετών έτεκεν τελικώς όρος. Το 1855 ο Τσάρος Νικόλαος Α’ άκουγε τον Βρετανό Πρέσβυ να θέτει την απαράβατη ντιρεκτίβα: «Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη». Και ούτω «επληρώθη το υπό του Προφήτου λεχθέν».



http://kyklwpas.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7565.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ... "

ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ

Είναι πια μια συνηθισμένη λέξη στις παρέες των απανταχού νεαρών Αθηναίων και όχι μόνο όταν πρόκειται να σκιαγραφήσουν τον χαρακτήρα του σημερινού Έλληνα εκθειάζοντας τις αρετές της φυλής μας.---

Χωρίς κανένα δισταγμό χωρίς ίχνος ντροπής ξεστομίζουν απροκάλυπτα τη λέξη---

ΠΑΛΙΟΕΛΛΗΝΑΣ μια λέξη λεπίδα που κόβει μονομιάς τους άρρηκτους δεσμούς του σημερινού πολίτη με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό το πραγματικά αθάνατο Ελληνικό πνεύμα.

Συγκλονισμένοι με όλα αυτά που συμβαίνουν στη αρχή του 21ου αιώνα με τις αντοχές μας να έχουν φτάσει στο όριο της απελπισίας έχουμε άμεσα την ανάγκη να πιστέψουμε ότι ο σημερινός πολιτισμός έχει ακόμα περιεχόμενο για να αξιοποιήσουμε μας προσφέρει έστω και αργά λύσεις στα τρέχοντα προβλήματα άρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.

Και όμως αυτός ο παγκόσμιος πολιτισμός που επάνω του στηρίζονται τα όνειρα και οι ελπίδες κάθε ανθρώπου έχει τις ρίζες του τη στάθμη αναφοράς του ναι, την Ελλάδα μας.

Ο Ελληνικός πολιτισμός ένας πολιτισμός πολυσύνθετος με λεπτό και απρόσωπο ρυθμό ανόδου και πτώσης αλλά και με πλούσια ποικίλα ζωτικών στοιχείων.

Ένας πολιτισμός που έδειξε ενδιαφέρον στη καλλιέργεια της γης τη βιομηχανία και το εμπόριο αλλά και που πειραματίστηκε με τη μοναρχία τη δημοκρατία τη δικτατορία την επανάσταση τα ήθη και έθιμα του αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του.

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του η αγωγή των παιδιών οι σχέσεις των δύο φύλλων και της οικογένειας τα σπίτια οι ναοί οι αγορές τα θέατρα και οι αθλητικοί στίβοι η ποίηση το δράμα η ζωγραφική η γλυπτική η αρχιτεκτονική η μουσική οι επιστήμες οι εφευρέσεις οι δεισιδαιμονίες και η φιλοσοφία όλα αυτά τα στοιχεία μακριά από τη θεωρητική και σχολαστική απομόνωση τους αποτελούν το σώμα και τη ψυχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε αιωνόβιες αξίες στο σύγχρονο πολιτισμό μας.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε σχολεία γυμναστήρια αριθμητική γεωμετρία ιστορία ρητορική φυσική βιολογία ανατομία υγιεινή θεραπεία διακοσμητική ποίηση μουσική τραγωδία κωμωδία φιλοσοφία θεολογία σκεπτικισμό στωικότητα επικούρεια φιλοσοφία ηθική πολιτική ιδεαλισμό φιλανθρωπία κυνισμό τυραννία πλουτοκρατία και τέλος Δημοκρατία.

Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που αν και σπάνια γεννήθηκαν στην Ελλάδα ωστόσο ωρίμασαν από τη πληθωρική δραστηριότητα των Ελλήνων.

Όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα δηλαδή η καταστροφή των δασών η διάβρωση του εδάφους η χειραφέτηση της γυναίκας και ο περιορισμός της οικογένειας η συντηρητικότητα των αποκαταστημένων και η τάση προς πειραματισμό των ατακτοποίητων η ηθική η διακυβέρνηση η διαφθορά στη πολιτική και η διαστροφή στη διαγωγή η σύγκρουση θρησκείας και επιστήμης η εξασθένηση των υπερφυσικών στηριγμάτων της ηθικής ο πόλεμος των τάξεων των εθνών και των ηπείρων οι επαναστάσεις των φτωχών και των οικονομικά ισχυρών πλουσίων αλλά και των πλουσίων

κατά των πολιτικά ισχυρών φτωχών η πάλη μεταξύ της δημοκρατίας και δικτατορίας μεταξύ ατομικισμού και σοσιαλισμού μεταξύ της ανατολής και δύσης όλα αυτά που συγκλόνιζαν τη λαμπρή και ταραχώδη ζωή της αρχαίας Ελλάδας έγιναν μορφές και προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.
Δεν υπάρχει τίποτα στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που να μην φωτίζει το δικό μας σύγχρονο πολιτισμό.

Με το πνεύμα του απελευθερωμένο από τις δεισιδαιμονίες δημιούργησε νέες επιστήμες εκλογίκευσε την ιατρική εκλαΐκευσε την ιστορία ενώ έφτασε στα ύψη τη ποίηση το δράμα τη φιλοσοφία τη ρητορική και τις τέχνες.

Στο τέλος τον βλέπουμε εξαντλημένο στο έδαφος σε αντοχή και πνεύμα να παραδίνεται στην αυταρχικότητα στον εφησυχασμό και στο μυστικισμό της ανατολής.

Έτσι υποδέχεται τους Ρωμαίους κατακτητές διαμέσου των οποίων η Ελλάδα φαίνεται να κληροδοτούσε  στην Ευρώπη τις επιστήμες της τη φιλοσοφία της τα γράμματα της τις τέχνες της που είναι η ζωντανή βάση του πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Οι Έλληνες είμαστε ένας φιλότιμος λαός και αντιπαθούμε εκείνους που πληγώνουν την υπερηφάνεια μας.

Δεν είμαστε Εγωλάτρεις.

Αντίθετα είμαστε μια ιστορική χώρα και ένα έθνος με τεράστια πολιτιστική συνεισφορά στο σύγχρονο κόσμο.

Έτσι είναι αυτονόητο ότι απαιτούμε από τους γείτονες μας μια αξιοπρεπή στάση στα απαράγραπτα δικαιώματα μας.

Δεν ακολουθούμε τη λογική ότι το δίκαιο είναι με τον ισχυρότερο.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε αποδείξει στη πράξη μέσω της ένδοξης ιστορίας μας των χιλιάδων χρόνων ότι κάθε είδος απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας καταλήγει στην αποτυχία των επίδοξων εχθρών μας και στην αναγέννηση του έθνους μας.

Είμαστε δικαιωματικά περήφανοι για τη καταγωγή μας.

Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε οι μοναδικοί.

Είμαστε μετρημένοι αλλά όλοι παρόντες.

Αξίζουμε ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει.

Επιμέλεια παρουσίαση:
Γιώργος Μ. Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ

Ένα σχόλιο για τις εξελίξεις στην Τουρκία και ο Παναγιώτης Κονδύλης----

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία μας αφορούν, προφανώς, άμεσα. Ως η βασικότερη στρατηγική απειλή εναντίον της χώρας, η Τουρκία υποτίθεται ότι αποτελεί αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και ανάλυσης εκ μέρους της χώρας μας, ιδιαίτερα καθώς αποτελεί ιστορικό της και όχι συγκυριακό αντίπαλο.
Αφήνοντας κατά μέρος τις αριστερών προελεύσεως αντιδράσεις – που αντανακλαστικά τάσσονται υπέρ του οποιουδήποτε αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε αστυνομική αρχή – η γενική πεποίθηση που φαίνεται να σχηματίζεται στην κοινή γνώμη είναι πως τα επεισόδια θα αποδυναμώσουν το τουρκικό κράτος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά, κι ενδεχομένως να θέσουν σε κίνηση μηχανισμούς διαλύσεώς του.



Ειδικότερα, ο συλλογισμός είναι ότι οι τελευταίες εξελίξεις έφεραν στην επιφάνεια ένα βαθύ και επί πολλές δεκαετίες υφέρπον χάσμα μεταξύ της εκκοσμικευμένης μεσαίας τάξης των πόλεων, και μάλιστα της δυτικής Τουρκίας, που αποτελούσαν τους στυλοβάτες του κεμαλικού κράτους, και μεταξύ των φτωχότερων αγροτικών, παραδοσιακών μαζών της Ανατολίας που αποτελούσαν τον ισλαμιστικό (ή, εν πάση περιπτώσει έντονα θρησκευόμενο) και καταπιεζόμενο πόλο της γείτονος. Η άνοδος του ισλαμιστικού κινήματος, με την ενίσχυση του κεμαλικού βαθέως κράτους κατά τη δεκαετία του ’70, η χαρακτηριστική πολιτική επιτυχία του Ερντογάν, καθώς και η εμφάνιση μιας ισλαμιστικού προσανατολισμού μεγάλης και μεσαίας επιχειρηματικής τάξης έδωσε αρκετή πολιτική ισχύ στο δεύτερο πόλο ώστε αυτός να κυριαρχήσει και να επιχειρήσει να αντιστρέψει τους όρους, επιδιώκοντας την αλλαγή του προσανατολισμού της Τουρκίας από κοσμική σε ισλαμιστική. Σε μία δεύτερη, βαθύτερη ανάγνωση, η αναταραχή αυτή έχει φέρει στην επιφάνεια την πολυεθνική σύνθεση της Τουρκίας, η οποία αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απειλή για τη συνοχή της.



Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η κρίση θα αποτελέσει βραχυπρόθεσμο πλήγμα για την Τουρκία, την οικονομική της ισχύ και την πολιτική της ισχύ.



Ο τουρκικό τουρισμός υπέστη ένα βαρύτατο πλήγμα, κι αυτό με τη σειρά του θα επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα στην ούτως ή άλλως παραφουσκωμένη τουρκική οικονομία. Επιπλέον, ο ρόλος της Τουρκίας ως ηγέτιδας σουνιτικής δύναμης στο Μεσανατολικό χώρο έχει υποστεί κι αυτός σημαντικό βραχυπρόθεσμο πλήγμα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν ο ρόλος στον οποίον οφείλεται η υπομονή και η ανοχή των ΗΠΑ προς την Τουρκία τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Τα πλήγματα αυτά, δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, είναι ένας μικρός από μηχανής θεός για τη χώρα μας.



Όμως, θα ήταν υπερβολικό να εναποθέσουμε πολύ μεγάλες ελπίδες στον τελευταίο κλονισμό και στη δυναμική που αυτός απελευθέρωσε (ή ελπίζουμε ενδόμυχα ότι απελευθέρωσε) στην τουρκική κοινωνία. Και αυτό για εξής λόγους:



Μία οικονομική κρίση ενός έτους (ή και μεγαλύτερη) μπορεί να ανακόψει την τάση ανάπτυξης μιας οικονομίας, αλλά δεν την αντιστρέφει, τουλάχιστον όχι άμεσα, όχι γρήγορα και όχι εύκολα. Τα συνεχόμενα έτη ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας την έχουν φέρει σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό που ήταν στο παρελθόν. Το επίπεδο αυτό είναι, πλέον κατακτημένο. Αν ανακοπεί η τάση, θα υπάρχουν διακυμάνσεις γύρω από το νέο επίπεδο, αλλά το ίδιο το επίπεδο είναι, πλέον κατακτημένο. Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για τις παραγωγικές δυνατότητες της Τουρκίας. Το μεγάλο άλμα βιομηχανοποίησης και τεχνολογικής προόδου που έκανε κατά την τελευταία δεκαετία η Τουρκία (και, που φυσικά, δεν έγινε εκ του μηδενός αλλά προετοιμαζόταν και με πιο αργούς συνέβαινε ήδη πιο πριν) δεν καταστρέφεται. Παραμένει κατάκτηση και δεδομένο της τουρκικής οικονομίας. Πολύ περισσότερο που το επίτευγμα αυτό δεν είναι απλώς “μακροοικονομικό”, αλλά αποτελεί κοινωνικό και οργανωτικό επίτευγμα. Όταν μια κοινωνία τα επιτυγχάνει, αυτά αποτελούν πλέον κτήμα της. Κι αν, σε μικρό βαθμό υποχωρήσουν, η δυναμική πλέον υπάρχει. Η Τουρκία έχει, δυστυχώς για εμάς, επιλύσει το πρόβλημα της παραγωγικότητάς της.



Με άλλα λόγια: η Τουρκία θα αντιμετωπίσει μια οικονομική δυσχέρεια, ασφαλώς. Αλλά ας μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση που ήταν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Και, κυρίως, μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση οικονομικής αδυναμίας που είχαμε συνηθίσει κατά τις πιο προηγούμενες δεκαετίες, και οι οποίες μας έδιναν μια σχετική άνεση στην αντιμετώπισή της.



Ας θυμηθούμε πως προσέγγισε το θέμα ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης δεκαεπτά χρόνια πριν, στο περίφημο “Επίμετρο” της Θεωρίας του Πολέμου, που τόσο ενόχλησε διάφορες ευαίσθητες και καλλιεργημένες ψυχές στη χώρα μας. Η ακρίβεια με την οποία προέβλεπε το δικό μας σημερινό χάλι, θα όφειλε να μας βάλει σε σκέψεις:



Όμως ποιά οικονομία δικαιούται να χαρακτηρισθεί ακμαία και με ποια κριτήρια; Επειδή ποικίλες οικονομολογικές αλχημείες συσκοτίζουν σήμερα τα πράγματα και τα πνεύματα στο σημείο αυτό, ας μου συγχωρεθεί να παραμείνω απλοϊκός και να πω: ακμαία είναι μια οικονομία όταν παράγει με ανοδικούς ρυθμούς απτά αγαθά, τόσο για την ικανοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγχωρίων αναγκών όσο και για την εξαγωγή προς αποπληρωμή άλλων αγαθών, τα οποία η εκάστοτε χώρα δεν μπορεί ή δεν θεωρεί σύμφορο να παραγάγει η ίδια, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλεόνασμα. Η οικονομία συνίσταται ουσιωδώς στην παραγωγή αγαθών και σε όσες υπηρεσίες προσφέρονται πάνω στη βάση αυτή (και στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι υπηρεσίες συμμετέχουν στη διαμόρφωση του εθνικού εισοδήματος με ποσοστό περίπου 60%, όμως άλλο είναι το 60% πάνω στην παραγωγική βάση της Ελλάδας και άλλο πάνω στην παραγωγική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών). Δεν συνίσταται ούτε σε δείκτες παντοειδών μεγεθών ούτε σε χρήμα. Δείκτες ανάπτυξης του 2 ή 3% δεν σημαίνουν πολλά πράγματα, όταν η ανάπτυξη σημαίνει την αύξηση των «υπηρεσιών» (όπερ προ παντός στην Ελλάδα υποδηλοί τον φρέσκο αέρα)· και η μείωση του πληθωρισμού, δηλαδή το «υγιές χρήμα», επίσης είναι μικρό επίτευγμα, όταν προκύπτει από τη συρρίκνωση της οικονομίας: οπού κανένας δεν αγοράζει τίποτε και κανένας δεν πουλάει τίποτε, εκεί δεν υπάρχει φυσικά ούτε πληθωρισμός. Πλείστοι όσοι χαίρουν, γιατί στην Ελλάδα ο πληθωρισμός περιορίσθηκε το 1997 στο ύψος του 5 ή 6%. Όμως η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη πάνω από μια δεκαπενταετία (δεν είναι τυπογραφικό λάθος), ενώ τα ετήσια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου φτάνουν πλέον τα 16, 17 και 18 δισεκατομμύρια δολλάρια (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό λάθος). Αμφιβάλλω τα μέγιστα αν αυτός είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε μιαν ακμαία οικονομία, ικανή να στηρίξει την άμυνα της χώρας. Η μείωση του πληθωρισμού διόλου δεν αποτελεί επαρκή όρο για την ενθάρρυνση παραγωγικών-βιομηχανικών επενδύσεων, και αυτό θα αποδειχθεί προσεχώς. Εδώ το δραστικό φάρμακο είναι ένα μόνο, και είναι οδυνηρό. Κεφάλαια για επενδύσεις εξοικονομούνται από την περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και όσα κεφάλαια εξοικονομηθούν έτσι πρέπει με τη σειρά τους να επενδυθούν πράγματι παραγωγικά, να δώσουν δηλαδή στη χώρα μιαν αξιόλογη σύγχρονη βιομηχανική υποδομή. Τέτοιες επενδύσεις είναι ασφαλώς πολύ δυσκολότερες από τις επενδύσεις σε παντοειδή «δημόσια έργα» συχνά αμφίβολης χρησιμότητας, γιατί θέτουν πολύ επιτακτικότερα το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της τεχνογνωσίας και της παραγωγικότητας. Η περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού, με τον οποίο έχει συνυφανθεί πλέον ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας, προσκρούει, πάλι, στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάση.

Κι ακόμη:



Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί και καλύπτουν συμμετρικά όλους τους τομείς, από τους οικονομικούς με την ευρύτερη ίσαμε τους εξοπλιστικούς με τη στενότερη έννοια. Αν το 1980 το ελληνικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν αποτελούσε σχεδόν το 80% του τουρκικού, το 1995 είχε πέσει στο 40% περίπου. Αν το 1980 η ελληνική βιομηχανική παραγωγή αποτελούσε το 60% της τουρκικής, το 1995 δεν ήταν πάνω από το 30%, καί ιδιαίτερα στην παραγωγή μηχανολογικού εξοπλισμού η σχέση πέρασε από το 70% του 1980 στο 35% του 1995. Ενώ το 1980 οι ελληνικές εξαγωγές ήσαν σχεδόν τριπλάσιες των τουρκικών, δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποτελούσαν μόλις το 60% εκείνων. Η επίπτωση της δραστικής αυτής μεταβολής των οικονομικών συσχετισμών πάνω στο ύψος των στρατιωτικών δαπανών ήταν γενικότατα η εξής: από το 1985 και μετά οι κατά κεφαλήν στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 80% στην Τουρκία καί μειώθηκαν κατά 20% στην Ελλάδα. Τα συνολικά μεγέθη εξελίχθηκαν ως εξής (σε σταθερές τιμές του 1990): η Ελλάδα ξόδεψε το 1980-1984 κατά μέσον όρον 3.820 εκ. δολλ. καί το 1995 3.893 (περίπου τα ίδια), ενώ η Τουρκία ξεκινώντας από λιγότερα την περίοδο 1980-1984 (ήτοι 3.765 εκ. δολλ.) έφτασε τα 6.379. Αυτό σημαίνει: πρίν από 15 χρόνια η Ελλάδα υπερτερούσε, έστω και κατά 1%, σήμερα υστερεί, και μάλιστα σχεδόν κατά 40%! Ακόμα πιο αισθητή είναι η διαφορά όχι πλέον στις γενικές στρατιωτικές, αλλά ειδικά στις νευραλγικές εξοπλιστικές δαπάνες. Στο διάστημα 1980-1984 η Ελλάδα έδινε για εξοπλισμούς 665 εκ. δολλ. κατά μέσον όρον, για να φτάσει τα 771 το 1995, ενώ η Τουρκία πέρασε στην ίδια δεκαπενταετία από τα 343 στα 2.405 εκ δολλ. – από το διπλάσιο υπέρ της Ελλάδας στο τριπλάσιο υπέρ της Τουρκίας! (Το ίδιο από άλλη οπτική γωνία: το 1977 η Ελλάδα εισήγαγε όπλα αξίας 752 εκ. δολλ. και η Τουρκία 245, το 1987 τα ελληνικά εισαγόμενα όπλα στοίχισαν 187 εκ. δολλ., ενώ τα τουρκικά 925!). Ίσως ακόμα σημαντικότερο μακροπρόθεσμα είναι το γεγονός ότι η Τουρκία συνέδεσε το εξοπλιστικό της πρόγραμμα με την ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας μέσω εκτεταμένων προγραμμάτων συμπαραγωγής· έτσι, σήμερα είναι αυτάρκης κατά το 30% περίπου, με ανοδική τάση και με εξαγωγική κατεύθυνση (προ καιρού π.χ. η Αίγυπτος αγόρασε αεροπλάνα F-16 τουρκικής παραγωγής). Αντίθετα, ο ελληνικός βαθμός αυτάρκειας έπεσε από το 15-20%, όπου βρισκόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στο 5% περίπου – και φοβούμαι ότι σ’ αυτό το 5% περιλαμβάνονται στατιστικά και προϊόντα ουσιαστικώς άχρηστα, όπως λ.χ. το στατικό αντιαεροπορικό σύστημα ΑΡΤΕΜΙΣ 30, στο όποιο επί μία δεκαετία σπαταλήθηκαν αδίκως 110 δισ. δρχ. Πολιτικά σφάλματα εμπόδισαν να μετριασθεί κάπως η ελληνική οργανωτική και τεχνική ανικανότητα μέσω προγραμμάτων συμπαραγωγής.



Αυτή την κατάσταση αποτύπωσε ο Π. Κονδύλης το 1997, πριν από την παραγωγική απογείωση της τουρκικής οικονομίας, και πριν από την παραγωγική κατάρρευση της “ισχυρής Ελλάδος”, και αν τα μεγέθη αυτά προβληθούν στο σήμερα, η εικόνα θα είναι μάλλον εφιαλτική.



Η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται από μια κρίση στον τουρισμό της Τουρκίας…



Ο δεύτερος λόγος που θα έπρεπε να περιορίσει την κρυφή μας ικανοποίηση ή και την ανακούφισή μας για την εκδήλωση του ρήγματος μεταξύ κοσμικών και ισλαμιστών στην Τουρκία είναι η ιστορική συνέπεια αυτής της σύγκρουσης. Και πάλι, το ζητούμενο δεν είναι η βραχυπρόθεσμη επιρροή της κρίσης επί του αντι-σιιτικού ρόλου της Τουρκίας, αλλά η γενικότερη ιστορική προοπτική. Επειδή συχνά, ρητά ή υπόρρητα, υπάρχει η εκτίμηση – αξεδιάλυτη από την ενδόμυχη επιθυμία – να οδηγήσει το ρήγμα αυτό σε διάσπαση της γείτονος, και άρα σε άμβλυνση της πίεσης που δεχόμαστε εξ αυτής.



Ιδού μια άλλη εκτίμηση για την πιθανή εξέλιξη της τουρκικής εσωτερικής ένταση, όπως την αποτύπωνε ο Κονδύλης 13 έτη πριν:



Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Machiavelli, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχείς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ώστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μια χειμαρρώδη επεκτατική ορμή. Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των «εκσυγχρονισμένων» και «πολιτισμένων» «δημοκρατών» εμφανίζεται ως «υπανάπτυξη» καί άρνηση της «κοινωνίας των πολιτών», μεταβάλλεται σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα. Μάζες μισοχορτασμένων ή μισοπεινασμένων, ικανών να φανατισθούν και να πεθάνουν, ζυμωμένων ακόμα με τις πατριαρχικές αξίες – μάζες τέτοιες, καθοδηγούμενες από ξεσκολισμένες, μακροπρόθεσμα και ψυχρά σκεπτόμενες διπλωματικές και στρατιωτικές ελίτ, αποτελούν όργανο επέκτασης πολύ προσφυέστερο από ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του μέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητας. Σε σχέση με τη σημερινή Τουρκία, είναι πρακτικά αδιάφορο σε ποιο χωνευτήρι θα συντηχθούν οι αντιφάσεις, σε ποια κοίτη θα μπουν και με ποια πρόσημα θα προβάλουν, αν δηλαδή θα πάρουν μάλλον ισλαμική, μάλλον στρατιωτικο-κεμαλική ή μάλλον οικονομικο-πολιτική («δυτική») χροιά. Μπροστά στην επεκτατική εκδίπλωση του γεωπολιτικού δυναμικού όλα αυτά είναι επιφανειακά και συμβεβηκότα, πολύ περισσότερο γιατί, όποια ελίτ κι αν πάρει στα χέρια της μακροπρόθεσμα τα ηνία, για να προσελκύσει κατά το δυνατόν ευρύτερες μάζες θα καταφύγει σ’ έναν ελαστικό ιδεολογικό εκλεκτισμό. Οι «κεμαλιστές» στρατιωτικοί, oι οποίοι το 1997 καταπολεμούν τον «ισλαμισμό» φοβούμενοι ότι δεν μπορούν πλέον να τον ελέγξουν, ενθάρρυναν μετά το πραξικόπημα του 1980 μετριοπαθείς θρησκευτικές τάσεις θέλοντας να τις χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο εναντίον του αριστερού ριζοσπαστισμού· το ίδιο έκανε κι ο πρωθυπουργός Οζάλ λίγο αργότερα, παρά τον κατά τα αλλά φιλελεύθερο-οικονομιστικό προσανατολισμό του.



Γενικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους, ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε όσους έχουν εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναμικό, ώστε δεν τους απομένει παρά το άλμα ή η φυγή προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: τα βαθύτερα στρώματα της ιστορικής και κοινωνικής ύπαρξης ενός συλλογικού υποκειμένου προσδιορίζουν το πώς θα λειτουργήσουν oι εσωτερικές του αντιφάσεις. Στη σημερινή Τουρκία δρουν αχαλίνωτες στοιχειακές δυνάμεις, που ωθούν τις εσωτερικές αντιφάσεις προς την επέκταση.



Ασφαλώς, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει το μέλλον. Όμως, αν η εσωτερική ένταση στην Τουρκία δεν οδηγήσει σε διάσπαση, όπως πολλοί νομίζουν ή προβλέπουν, αλλά απλώς σε μία ισορροπία δυνάμεων – καθώς η συνεχής άνοδος των ισλαμιστών θα ανακοπεί κι αυτοί θα εξαναγκαστούν να αναγνωρίσουν τα όρια της ισχύος τους, και να κληθούν να συμβιώσουν με τους διαφόρων αποχρώσεων κοσμικούς – τότε το νέο κράμα που θα προκύψει θα είναι όντως νέο-οθωμανικό. Κι ο δυναμισμός ενός τέτοιου κράματος θα είναι απείρως πιο επικίνδυνος για εμάς, αν δεν έχουμε βγει από την παρούσα ιστορική αφασία μας.



http://belisarius21.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ"

Η φιλόξενη Θράκη

Του Νίκου Λυγερού

Η φιλόξενη Θράκη θα πρέπει να γίνει πιο ισχυρή για να μπορεί να μην επηρεάζεται από κάθε επίσκεψη. Η Θράκη δεν είναι ένας ξεχασμένος τόπος, όπως θεωρούν πολλοί από τους δικούς μας που δεν έχουν πάει ποτέ να δουν τους δικούς μας από κοντά. Στη Θράκη όμως υπάρχει και Μέγαρο Μουσικής και Μουσείο Καραθεοδωρή και σε λίγο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη της Θράκης είναι απαραίτητη, για να είναι πιο ανθεκτική. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι τόσο σημαντικός ο στρατηγικός ορυκτός πλούτος, όπως είναι ο ελληνικός ζεόλιθος. Διότι πρέπει να αξιοποιήσουμε τη γη μας αλλά με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον, αλλιώς θα έχουμε καταστροφικές επιπτώσεις. Η Θράκη δεν είναι νεκρή και μπορεί να ζήσει με τις παραγωγές της. Ο ζεόλιθος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας, να ενεργοποιήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Επιτρέπει επίσης μια κάθετη αξιοποίηση και ακόμα τη δημιουργία μίας προστατευμένης ονομασίας προέλευσης. Με αυτό το παράδειγμα τα κοιτάσματα του Βορείου Έβρου μπορούν να προσφέρουν δυνατότητες και για το Eμπορικό Eπιμελητήριο, έτσι αντί να είμαστε πάντα παθητικοί δίχως να δώσουμε καμία προοπτική στους νέους παρά μόνο φράχτες βαρβαρότητας, ειδικές οικονομικές ζώνες που καταπατούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Θράκης μας. Είναι λοιπόν απαράδεκτο ν' αφήνουμε μία τέτοια περιοχή με τον φυσικό πλούτο που έχει, να πιστεύει ότι δεν έχει μέλλον. Δεν μας αρκούν τα άλλα παραδείγματα καταπάτησης όπως είναι η Ίμβρος, η Τένεδος κι η Κύπρος. Τι περιμένουμε λοιπόν για ν' ασχοληθούμε σοβαρά και ορθολογικά με τη Θράκη; Να γίνει πρώτα Θρακικό, για να τη σώσουμε μετά; Η Θράκη από την Αρχαιότητα ήταν πατρίδα μαχητών κι όσοι έχουν ξεχάσει τον Σπάρτακο, απλώς κάνουν ένα στρατηγικό λάθος. Η Θράκη μέσω της θάλασσας αποτελεί ένα πόλο έλξης για όλα τα Βαλκάνια. Και τώρα που η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι μέλη επί του πρακτέου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Θράκη μπορεί να παίξει ένα αληθινό γεωπολιτικό ρόλο. Έτσι πρέπει να γίνει και επέκταση του ΔΕΣΦΑ και στη Θράκη γιατί είναι μία τακτική κίνηση συμβατή με την υψηλή στρατηγική της αξιοποίησης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που αφήνει πίσω της ένα μίζερο παρελθόν που δεν πίστευε πια σε τίποτα. Είναι σημαντικό και το καράβι-μάνα για την αεριοποίηση του φυσικού αερίου που θα έρχεται με τα καράβια LNG. Πρέπει λοιπόν να συντονιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες για να μην εκμεταλλεύονται άλλοι τα ευάλωτα σημεία της Θράκης. Γιατί δεν αρκεί να κλαιγόμαστε. Ας αφήσουμε πέρα τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια κι ας αρχίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται την ανάδειξη της αξίας του ζεόλιθου. Αυτό το βαθύ λευκό συνδυάζεται απόλυτα με το απέραντο γαλάζιο για την πατρίδα μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12376&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η φιλόξενη Θράκη"

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ supercar

 

• 
• 
• 
• 

Το Korres Project 4 δεν είναι κάποιο καινούργιο καλλυντικό της γνωστής εταιρείας, αλλά ένα ελληνικό super car –σωστά διαβάσατε: ελληνικό super car- που παρουσιάστηκε στο «2ο Τατόι Circuit ΦΙΛΠΑ 2013» από τον Δημήτρη Κορρέ.

Ο Δημήτρης Κορρές είναι αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και εφευρέτης, έχει εξελίξει πρωτότυπες διατάξεις αναρτήσεων εμπνευσμένος από το Citroen 2CV, ενώ πριν από περίπου μια δεκαετία είχε παρουσιάσει το απόλυτο ελληνικό 4x4.

Μέχρι στιγμής και μέχρι να δοθούν στη δημοσιότητα όλες οι πληροφορίες και τα στοιχεία για το ελληνικό υπερ-αυτοκίνητο σημειώνουμε πως το μήκος του δεν ξεπερνά τα 4 μέτρα(!), το πλάτος του προσεγγίζει τα 2, ενώ το ύψος του είναι κανονικά 1.250 χιλιοστά και λόγω της ελεύθερης ανάρτησης μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1.650. Από κει και πέρα το μεταξόνιό του είναι 2.560 χιλιοστά και το βάρος τα 1.600 κιλά.

Αν η τελευταία τιμή σας φαίνεται υπερβολικά μεγάλη θα πρέπει να σημειώσουμε πως παρά τις μικρές εξωτερικές του διαστάσεις το Korres Project 4 κινείται από τον θηριώδη V8 των 7.000 κυβικών της Corvette Z06. Ο μεγάλος 8κύλινδρος αποδίδει 505 ίππους, που μπορούν να κινήσουν το ελληνικό super car μέχρι και με 300 χλμ./ ώρα, την ίδια στιγμή που το 0-100 ολοκληρώνεται σε μόλις 3,8 δεύτερα.

Η ιδιαιτερότητα του δημιουργήματος του Δημήτρη Κορρέ δεν είναι όμως άλλη από την ανάρτησή του, που συνδυάζει διπλά εγκάρσια ψαλίδια με πίσω υστερούντα βραχίονα πρωτότυπης σχεδίασης. Έτσι το Korres Project 4 δεν είναι απλά ένα αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων αλλά και ένα crossover που μπορεί να κινηθεί πολύ γρήγορα και πέρα από την άσφαλτο, χάρη στο βαθμό ελευθερίας της ανάρτησης που μπορεί να αυξήσει την απόσταση από το έδαφος ανά τροχό έως και 400 χιλιοστά!

Γιάννης Σκουφής

Με τη συνεργασία του www.caroto.gr

Πηγή: carzine.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ supercar "

Διπλή βράβευση για την Ελλάδα

EUROPA NOSTRA 2013---

Δύο μεγάλα πολιτιστικά βραβεία για την Ελλάδα!------Η απονομή του βραβείου πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Europa Nostra 2013, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Ιουνίου σε τελετή στην Αθήνα με την παρουσία της επιτρόπου της ΕΕ, Ανδρούλλας Βασιλείου, καθώς και του Πλάθιντο Ντομίνγκο, τενόρου παγκοσμίου φήμης και προέδρου της Europa Nostra.---

Πάνω από πέντε χιλιάδες άτομα στο Ηρώδειο--

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, στους πρόποδες της Ακρόπολης, μπροστά σε ακροατήριο άνω των πέντε χιλιάδων ατόμων. Ο νικητής του «βραβείου προτίμησης του κοινού», που επιλέχθηκε ύστερα από ηλεκτρονική ψηφοφορία μεταξύ των 30 επιτυχόντων για το 2013, είναι το έργο της «Αποκατάστασης της ανωδομής του κεντρικού κτιρίου των Προπυλαίων», στην Αθήνα.

Η κριτική επιτροπή για την κατηγορία των βραβείων «Διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς» εξήρε το υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας που χρησιμοποιήθηκε σε ένα «υποδειγματικό έργο, το οποίο πέτυχε όχι μόνο τη διαφύλαξη αυτού του συμβολικού μνημείου του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και την ενίσχυση των βασικών και κοινωνικών αξιών που ενυπάρχουν σε αυτό».

Διπλή βράβευση

Στην εκδήλωση, η Ελλάδα βραβεύθηκε διπλά, διότι η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως είναι μεταξύ των επτά νικητών των Μεγάλων Βραβείων τους οποίους επέλεξαν οι κριτικές επιτροπές εμπειρογνώμων. Οι υπόλοιποι έξι νικητές είναι οι εξής:

Tallinn Seaplane Harbour, Εσθονία

Ρωμαϊκό θέατρο, Medellin, Ισπανία

Strawberry Hill, Twickenham, Ηνωμένο Βασίλειο

Αποκατάσταση των εξαιρετικών μηχανημάτων της ζυθοποιίας Wielemans-Ceuppens, Βρυξέλλες, Βέλγιο

Ένωση για την προαγωγή της τέχνης και του πολιτισμού στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας (VKF), Βερολίνο, Γερμανία

Έργο SOS Azulejo, Loures, Πορτογαλία

Πλάθιντο Ντομίνγκο

Ο πρόεδρος της Εuropa Nostra, Πλάθιντο Ντομίνγκο, δήλωσε: «Η Αθήνα, το λίκνο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είναι το ιδανικό περιβάλλον για να αποτίσουμε φόρο τιμής όχι μόνο στους νικητές των βραβείων μας, αλλά και σε όλους τους πολίτες και τις κοινότητες που συμμετέχουν ενεργά στις προσπάθειες διαφύλαξης της πολιτιστικής και φυσικής μας κληρονομιάς. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χώρος από την Αθήνα για τον εορτασμό του Ευρωπαϊκού Έτους των Πολιτών και των 50 ετών από την ίδρυση της Europa Nostra. Απόψε στο Ηρώδειο θα απολαύσουμε επίσης παράσταση με διάσημους καλλιτέχνες, εμπνευσμένη από την πλούσια μουσική και λογοτεχνική κληρονομιά της Ελλάδας. Η βραδιά μας στην Αθήνα θα είναι μια πραγματική ωδή στην Ευρώπη του πολιτισμού».

Φωνή της πολιτιστικής κληρονομιάς

Η Europa Nostra είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) πανευρωπαϊκής εμβέλειας που δραστηριοποιείται ως φωνή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Εκπροσωπεί 250 μη κυβερνητικές και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις σε περισσότερες από 50 ευρωπαϊκές χώρες, που συνολικά εκπροσωπούν τουλάχιστον 5 εκατομμύρια πολίτες.

Υποστηρίζεται, επίσης, από περισσότερες από 150 δημόσιες υπηρεσίες και εταιρείες, καθώς και από περισσότερα από 1.500 ανεξάρτητα μέλη. Το τεράστιο δίκτυό της, επαγγελματιών και εθελοντών, εργάζεται με προσήλωση για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης για τη σημερινή γενιά και τις γενιές του μέλλοντος.

[Πηγή naftemporiki.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διπλή βράβευση για την Ελλάδα"

Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός

Του Νίκου Λυγερού
Για όσους δεν το ξέρουν δεν υπάρχει καμία απαίτηση από οποιοδήποτε κείμενο που υπογράψαμε ή που δεν υπογράψαμε για την πώληση του ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) και σε αυτό το σημείο, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά με τη ΔΕΠΑ. Για όσους δεν το ξέρουν οι Αρμένιοι του Αρτσάχ και όχι μόνο ονομάζουν τους Αζέρους, Τούρκους, διότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά. Επιπλέον η SOCAR είναι η μοναδική εταιρεία που υπέβαλε προσφορά στο πλαίσιο του διαγωνισμού, η οποία αφορά και τον ΔΕΣΦΑ και τη ΔΕΠΑ, προσπαθώντας να αποσπάσει τον ΔΕΣΦΑ από μια μη απαραίτητη διαδικασία. Όταν λοιπόν ακούμε από τον πρόεδρο της εταιρείας SOCAR ότι «αυτό σημαίνει πως όλο το σύστημα διανομής φυσικού αερίου θα είναι σύντομα στα χέρια μας» αναρωτιόμαστε αν οι υπεύθυνοι στο ΤΑΙΠΕΔ, έχουν γνώση όλων αυτών των δεδομένων ή προχωρούν σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης δίχως να έχουν ενημερώσει ολοκληρωτικά την πατρίδα μας και ειδικά την κυβέρνηση. Διότι τώρα που γίνονται όλες οι προσπάθειες για να αποκτήσει η Ελλάδα επιτέλους την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και να μπορεί να παράγει η ίδια φυσικό αέριο δεν υπάρχει καμία ανάγκη να πωλήσουμε τον ΔΕΣΦΑ. Γιατί στην ουσία ακόμα και όταν θα έχουμε το δικό μας φυσικό αέριο θα πρέπει να νοικιάζουμε το δίκτυο στη SOCAR για να το παρέχουμε στους δικούς μας. Πρέπει λοιπόν και ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός ΥΠΕΚΑ να είναι γνώστες του θέματος, για να μην έρθει κανένας να μας πει μετά τη λήξη της διαπραγμάτευσης ότι δεν είχαν ενημερωθεί από το ΤΑΙΠΕΔ. Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι μία λεπτομέρεια για την Ελλάδα του μέλλοντος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυσιάσουμε το μέλλον μας, διότι αντιμετωπίζουμε στο παρόν οικονομικά προβλήματα. Διότι τα τελευταία λύνονται μόνο και μόνο με στρατηγικές κινήσεις. Επίσης δεν υπάρχει καμία απαίτηση, καμία οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση που να απαιτεί την πώληση του ΔΕΣΦΑ. Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να έχει απεξάρτηση από την Ρωσία και από το Αζερμπαϊτζάν, για την ενεργειακή ασφάλεια, την ώρα που μας βοηθάει το ευρωπαϊκό κεκτημένο να μην υπογράψουμε αυθαίρετες συμφωνίες, την ώρα που η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο αρχίζουν να παίζουν έναν ρόλο ενεργειακό, μόνοι μας θέλουμε να πωλήσουμε τον ΔΕΣΦΑ δίχως να υπάρχει καμία πίεση από τους δικούς μας. Η SOCAR κάνει τη δουλειά της προσπαθώντας να πιάσει δύο λαγούς ταυτόχρονα, αλλά γιατί εμάς να μας πιάσουν κορόιδα τώρα που επιτέλους σηκώνουμε το ανάστημα για να ξεπεράσουμε ορθολογικά και στρατηγικά τα οικονομικά μας προβλήματα. Δεν λέμε βέβαια να μην πάμε σε διαπραγματεύσεις, αλλά να ξέρουμε τι θέλουμε πραγματικά από αυτές και να μη βιαστούμε να υπογράψουμε μια συμφωνία που θα είναι μη αναστρέψιμη διότι δεν έχουμε δικαίωμα πια να κάνουμε τέτοια λάθη. Άλλο ο προμηθευτής και άλλο ο διαχειριστής. Ο ΔΕΣΦΑ ανήκει στον στρατηγικό μας ορυκτό πλούτο, αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, όπως και τη λαϊκή ρήση που αφορά την υπογραφή. Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός και πρέπει να παραμείνει γιατί ανήκει στο μέλλον μας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12359&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΕΣΦΑ είναι ελληνικός"

ΕΛΛΑΔΑ «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών»,

Πλήρης εγκατάλειψη στη Ζώνη Περάματος. --------------------------Χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και επενδύσεις και με μια εργασιακή τάξη πραγμάτων που παγιώνει αντί να αμβλύνει το αδιέξοδο.--Εισερχόμενος κανείς ανενόχλητος –παρά την πινακίδα περί αυστηρής απαγόρευσης εισόδου στους μη έχοντες εργασία– στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη (ΝΕΖ) Περάματος, αντικρίζει γερασμένους, ακινητοποιημένους γερανούς, αποθήκες με σπασμένα παράθυρα και κενές προβλήτες. Αδέσποτα σκυλιά περιφέρονται νωχελικά από ίσκιο σε ίσκιο, ενώ υπάρχουν πολλά σταθμευμένα αυτοκίνητα, που δεν ανήκουν όμως σε εργαζομένους, όπως σε καλύτερες εποχές, αλλά σε επιβάτες που παίρνουν το φέριμποτ για τη Σαλαμίνα. 
Σε μία από τις δύο πλωτές δεξαμενές, γίνονται κάποιες εργασίες υδροβολισμού σε ένα μεσαίου μεγέθους επιβατηγό-οχηματαγωγό, αλλά η κίνηση γενικά είναι περιορισμένη: η Ζώνη, από πάλλουσα καρδιά της ναυπηγοεπισκευής στην Ελλάδα, έχει μεταβληθεί περίπου σε έρημη χώρα και σε σύμβολο της αδυναμίας της χώρας να εκμεταλλευθεί τα πλεονεκτήματά της. Εδώ και αρκετό καιρό, αλλά με επιταχυνόμενους ρυθμούς στην περίοδο της κρίσης, το Πέραμα βρίσκεται σε παρακμή, θύμα έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού, ανεπαρκών επενδύσεων σε νέες υποδομές, αλλά και μιας εργασιακής τάξης πραγμάτων που παγιώνει, αντί να αμβλύνει, το αδιέξοδο. Σύμφωνα με στοιχεία της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν ακόμα στη Ζώνη 1.730 κύριες επιχειρήσεις.


Σήμερα έχουν απομείνει μόνο 430 κύριες επιχειρήσεις, πολλές εκ των οποίων, σύμφωνα με επιχειρηματίες του κλάδου, κινδυνεύουν με οριστικό λουκέτο. Ο αριθμός των δορυφορικών επιχειρήσεων έχει επίσης βυθιστεί, στις 200 περίπου. Η ανεργία στη ΝΕΖ ξεπερνάει το 90% από τους 5.000 εν δυνάμει εργαζομένους – μόλις 350 με 500 θα βρουν εργασία μία μέση ημέρα.

«Η φθίνουσα πορεία ξεκινάει πριν από μία 15ετία», δηλώνει στην «Κ» ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών, Αντώνης Αθανασόπουλος. Ο κ. Αθανασόπουλος επιρρίπτει βαρύτατες ευθύνες διαχρονικά στον ΟΛΠ –που διαχειρίζεται τη Ζώνη– για την κατάσταση του Περάματος. «Ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη Ζώνη. Σήμερα υπάρχει πλήρης εγκατάλειψη – τα καλώδια του ρεύματος έχουν κλαπεί, οι δέστρες στην Κυνοσούρα έχουν καταστραφεί, ενώ από τα 40 σημεία υδροληψίας, μόνο επτά λειτουργούν». Μηχανήματα της δικής του επιχείρησης, όπως μας λέει, έχουν κλαπεί πέντε φορές από τον χώρο τον τελευταίο χρόνο. Μπροστά μας βρίσκεται το σημείο ελέγχου κοντά στην κεντρική πύλη της Ζώνης, που στήθηκε πρόσφατα κατόπιν πιέσεων από τους επιχειρηματίες του κλάδου και δεν έχει ακόμα ελεγκτή. Στις επανειλημμένες αιτιάσεις τους για καλύτερη φύλαξη, η απάντηση είναι η παραδοσιακή παρτίδα πινγκ-πονγκ μεταξύ ΟΛΠ και λιμεναρχείου με το μπαλάκι των ευθυνών.

Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ωστόσο, κατά τους εργολάβους του Περάματος, αυτά τα διαχρονικά προβλήματα εντάθηκαν. Καταλυτικής σημασίας σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν η ενίσχυση του ανταγωνισμού στη Μεσόγειο από νέες μονάδες, ειδικά στην Τουρκία. Κρίσιμο ρόλο, όμως, όπως λέει ο κ. Αθανασόπουλος, έπαιξε και η αυξανόμενα άκαμπτη στάση των συνδικάτων των εργαζομένων στη Ζώνη, που όλα, με προεξάρχον το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, τελούν εδώ και χρόνια υπό τον έλεγχο του ΠΑΜΕ. Οι καταγγελίες είναι γνωστές: υπέρογκες μισθολογικές απαιτήσεις, που ενίοτε αναπροσαρμόζονται προς τα πάνω υπό την απειλή απεργίας αφού ξεκινήσει η επισκευή, τρομοκρατία κατά εργαζομένων οι οποίοι επιθυμούν να εργαστούν σε επίπεδα χαμηλότερα της επιχειρησιακής σύμβασης που έχουν συνάψει τα συνδικάτα με όσους εργολάβους τις υπέγραψαν από το 2010 και μετά (ημερομίσθιο 100,80 ευρώ, 90,72 ευρώ για τρεις ώρες υπερωρία), συχνότατες επισκέψεις των επιτροπών υγιεινής και ασφαλείας σε ναυπηγοεπισκευαστές που δεν συμμορφώνονται στις απαιτήσεις των συνδικαλιστών κ.ο.κ. Σύμφωνα με την Ενωση Ναυπηγοεπισκευαστών, το ημερήσιο κόστος εργασίας στην Τουρκία είναι μικρότερο του ενός τετάρτου, ενώ στη Ρουμανία είναι το ένα έβδομο.

Μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου που συνάντησε η «Κ» στο παράρτημά τους κοντά στην κεντρική πύλη είχαν μία κάπως διαφορετική ερμηνεία για τα πράγματα. «Σε μια χώρα που δεν έχει δεξαμενές, δεν έχει υποδομές» – το κόστος, για το Πέραμα, της απαγόρευσης ναυπήγησης εμπορικών πλοίων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά από την Κομισιόν τονίστηκε τόσο από εργοδότες όσο και από συνδικαλιστές – «το πρόβλημα είναι τα μεροκάματα του κόσμου!», σχολιάζουν ειρωνικά. Οπως ισχυρίζονται, «δεν ζητάμε αυξήσεις», αλλά την αποφυγή μειώσεων, καθώς «τα ημερομίσθια που δουλεύουμε δεν επαρκούν όταν δεν έρχονται καράβια». Αρνούνται δε ότι προβαίνουν, ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης, σε εκβιαστικές κινητοποιήσεις: «Οι εργολάβοι είναι αυτοί που εκβιάζουν τους εργαζομένους να δουλεύουν για εξευτελιστικούς μισθούς».

Ελπίδες από ενδεχόμενη επέκταση της Cosco

Από μικρή παραθαλάσσια κοινότητα όπου κυριαρχούσαν τα καρνάγια με τα ξύλινα ψαροκάικα προπολεμικά, το Πέραμα εξελίχθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο βασικό ναυπηγοεπισκευαστικό κέντρο της χώρας. Στην περίοδο ακμής του, έως τα τέλη της δεκαετίας του ’70, κορυφαίοι τεχνίτες όπως ο Γιώργος Ψαρρός (έφτιαξε θρυλικά ξύλινα σκάφη αναψυχής όπως τον «Αετό» του Λυκιαρδόπουλου και τη «Σαΐτα» της Μ. Καλλιγά) προήγαγαν τη ναυπηγική τέχνη, ενώ τεχνολογικά πρωτοπόρες εταιρείες όπως η ΝΑΥΣΙ αποτέλεσαν τη βαριά βιομηχανία της ναυπηγοεπισκευής. Κατά τα χρόνια αυτά, το Πέραμα μεταμορφώθηκε σε αυτοτελή δήμο και το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε θεαματικά, αν και όχι με τα πιο άρτια αισθητικά κριτήρια οικιστικής ανάπτυξης.

Σήμερα, η εξάρτηση της τοπικής οικονομίας από τη Ζώνη αποτελεί μυλόπετρα γύρω από τον λαιμό του Περάματος. «Οταν δούλευε η Ζώνη, όλα ήταν καλά. Τα μαγαζιά δούλευαν, υπήρχε χρήμα. Ακόμα και ασθενείς μου στο ιατρείο μου έλεγαν “μη μου γράψεις τα φάρμακα στο ΙΚΑ, θα τα πληρώσω μόνος μου.” Υπήρχε μία άνεση», δηλώνει στην «Κ» ο Παντελής Ζουμπούλης, ιατρός στο επάγγελμα, που εξελέγη το 2010 δήμαρχος Περάματος ως ανεξάρτητος. «Τώρα έχουμε 45%-50% ανεργία στην πόλη». Οι δυνατότητες της δημοτικής Αρχής να στηρίξει τους Περαματιώτες σε αυτήν την εφιαλτική συγκυρία υπονομεύονται αποφασιστικά από τη δραστική περιστολή της κρατικής χρηματοδότησης των ΟΤΑ, στο πλαίσιο των Μνημονίων. «Αντί για 350.000 ευρώ τον μήνα που λάμβανε ο προηγούμενος δήμαρχος για την κάλυψη των υποχρεώσεων μισθοδοσίας, εγώ παίρνω 150.000».

Η απουσία των κονδυλίων αυτών είναι κάτι παραπάνω από αισθητή στο Πέραμα. Η Αννα Μαΐλη, παιδίατρος και νέα πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, το ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους. Η κ. Μαΐλη ήταν μία από τις δύο ιατρούς που άνοιξαν το πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στο Πέραμα, τέλη του 2010. «Πιστεύαμε ότι κυρίως θα εξυπηρετούσαμε μετανάστες χωρίς χαρτιά, που δεν είχαν πρόσβαση στο ΕΣΥ». Οι εξελίξεις την διέψευσαν. Σήμερα, δέχονται επισκέψεις 40 ιατροί στο πολυϊατρείο και «το 90% των περίπου 570 επισκεπτών που δεχόμαστε την εβδομάδα είναι Ελληνες, εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι παιδιά». Το πολυϊατρείο προσφέρει υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φάρμακα, ενώ διεξάγει και εκτεταμένο πρόγραμμα παιδικών εμβολιασμών. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς η κρίση έχει βαθύνει, η κ. Μαΐλη παρατηρεί ότι η αρχική ντροπή των κατοίκων Περάματος που προσέφευγαν εκεί έχει εξανεμιστεί – «πλέον λένε ανοιχτά ότι θέλουν βοήθεια». Αλλά και οι Γιατροί του Κόσμου έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Οπως μας λέει η πρόεδρός τους, «αρχικά είχαμε πολύ αυστηρά κριτήρια και δεν παρέχαμε υπηρεσίες σε ασφαλισμένους. Πλέον, το κάνουμε – κυρίως για ασθενείς με χρόνια νοσήματα που εμφανώς δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή που τους αναλογεί».

Η τραγική κατάσταση που επικρατεί, για την οποία αρκετοί πλέον –συμπεριλαμβανομένου και του δημάρχου– μέμφονται το ΠΑΜΕ, έχει οδηγήσει σε ακροδεξιά αντίδραση. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Περάματος έφτασαν στις εκλογές του Μαΐου 2012 στο 11,49%, από 0,54% –83 ψήφους– στις εκλογές του 2009. To ΚΚΕ, παραδοσιακά ισχυρό στην περιοχή της Ζώνης (το 2009 έλαβε 12,15% των ψήφων στο Πέραμα), είδε τα ποσοστά του τον Ιούνιο του 2012 να υποχωρούν στο 6,57%.

Ισως ως αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης αυτής, επιχειρηματίες της Ζώνης βλέπουν μια βελτίωση της στάσης των συνδικάτων κατά τους τελευταίους 12 μήνες. Το σενάριο απόκτησης του ΟΛΠ, και συνεπώς της Ζώνης, από την Cosco θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για μερική αναγέννηση του Περάματος (η κινεζική εταιρεία φέρεται να έχει δεσμευθεί για σημαντικές επενδύσεις και προώθηση της ΝΕΖ μέσω επιθετικού marketing). Από την έκβαση της διαδικασίας θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του πολύπαθου Περάματος, αλλά και η τύχη της ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής τέχνης, η οποία θα ήταν κρίμα, μετά σχεδόν τρεις χιλιετίες που επιβίωσε και με την Ελλάδα να διαθέτει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, να εκλείψει τώρα.

Οι καλύτεροι τεχνίτες

«Οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι τεχνίτες. Την ποιότητα εργασίας τους, την ευρηματικότητα, τη μηχανική τεχνογνωσία δεν την έχουμε βρει σε καμία άλλη γιάρδα». Αυτά δηλώνει στην «Κ» στέλεχος μιας από τις λίγες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες που εξακολουθούν να στέλνουν τα πλοία τους στο Πέραμα για επισκευές.

Η εταιρεία έχει δεσμούς δεκαετιών με τη ΝΕΖ, τους οποίους δεν επιθυμεί να διαρρήξει. Η τελευταία εμπειρία της, ωστόσο, προ διετίας, αποδείχθηκε τραυματική. Οι διακοπές στη δουλειά εξαιτίας συνελεύσεων των συνδικαλιστικών οργάνων και επισκέψεων της επιτροπής υγιεινής και ασφαλείας ήταν συνεχείς. Εργαζόμενοι εκμυστηρεύονταν κατ’ ιδίαν σε εκπροσώπους της ναυτιλιακής ότι ήθελαν να εντείνουν τους ρυθμούς των εργασιών ώστε να βγει η δουλειά, αλλά φοβούνταν την αντίδραση του συνδικάτου. «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών», αποφαίνεται το ναυτιλιακό στέλεχος.

Πρόσφατα, η εταιρεία έστειλε για πρώτη φορά ένα από τα νεότερα πλοία της για επισκευές στην Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι τεχνίτες, παρότι δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο των Ελλήνων όσον αφορά στις πιο σύνθετες εργασίες που απαιτούν παλαιότερα καράβια, αποδείχθηκαν συνεπείς και κατά πολύ φθηνότεροι.

Ο διεθνής ανταγωνισμός αποδυναμώνει, ούτως ή άλλως, εδώ και δεκαετίες τους δεσμούς της ελληνόκτητης ναυτιλίας με το Πέραμα…

Πηγή: «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ «Οι συνδικαλιστές καταπνίγουν το φιλότιμο των τεχνιτών», "

«Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα».

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ Η ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΝΕΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ---

Για να καταλήξουμε στην σχεδίαση ενός πολεμικού πλοίου πρέπει να καθορίσουμε τις απαιτήσεις. ---Οι απαιτήσεις αυτές που αποτελούν συνισταμένες / παραμέτρους, δημιουργούν ένα χαοτικό, κατ΄ αρχάς περιβάλλον. --Εξετάζοντας όμως μια – μια παράμετρο, σταδιακά αποσαφηνίζονται τα πράματα και οδηγούμεθα σε μια πιο καθαρή πρόταση.

Δεν είναι απλό μια πληθώρα παραμέτρων διαφορετικών -κατ΄ αρχάς και φαινομενικά- στοιχείων να συνυπάρχουν σε ένα τόμο. Εδώ φαίνεται και ο ρόλος που μπορούν να έχουν, σήμερα, οι Στρατιωτικές Σχολές ακολουθώντας την εξέλιξη του ρόλου των Πανεπιστημιακών σχολών.

Εν προκειμένω και λόγω της φύσεως του αντικειμένου ο ρόλος ανήκει στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Αλλά τα πράματα δεν γίνονται μόνα τους, κάποιος πρέπει να τα εμπνευστεί και να «τρέξει» την εφαρμογή τους. Σε αυτή την περίπτωση η ιδέα και ο συντονισμός της καινοτόμου αυτής προσπάθειας, ανήκει στον τομέα Ναυπηγικής και Ναυτικής Μηχανολογίας. Και επειδή τα πράγματα ποτέ δεν είναι απρόσωπα επιβάλλεται να αναφέρουμε ότι του τομέα προΐσταται ο Καθηγητής Ηλίας Υφαντής ο οποίος και υπογράφει τον συλλογικό αυτό τόμο.

Βλέποντας τον παγκόσμιο χάρτη, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα είναι γη σπαρμένη στην θάλασσα.

Κάπως έτσι ξεκινάει και η υπ’ όψη μελέτη. Αναφέρεται κατ΄ αρχάς στο φυσικό γεωγραφικό περιβάλλον, περνάει στην γεωπολιτική που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομία και καταλήγει σε στρατιωτική τεχνολογική εφαρμογή για το Πολεμικό Ναυτικό.

Ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, πριν 2500 χρόνια είπε το γνωστό σε όλους μας «Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα».

Αυτό ισχύει για κάθε χώρα που είναι σε επαφή με την θάλασσα, πάντοτε και παντού. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. ο Καθηγητής Ηλιόπουλος αναφέρει την δήλωση της Προέδρου της Ινδονησίας, (2001), μιας χώρας που αριθμεί περί τα 17000 νησιά, κατά την υποδοχή της σε επίσημη επίσκεψη στην Κίνα: «Μια ισχυρή ναυτική δύναμη αντικατοπτρίζει την αξιοπρέπεια ενός έθνους, άρα (έχοντας την) μπορούμε να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων χωρών του κόσμου».

Υιοθετώντας κάποιες έννοιες στην αρχή του βιβλίου, Ο Δρ Ηλίας Ηλιόπουλος, καθηγητής σε όλες σχεδόν τις Ανώτατες Σχολές των Ε.Δ., αναφέρει, πολύ εύστοχα, τον όρο «αποφασιστική ναυμαχία» και τον προσδιορίζει ως τη ναυμαχία που δεν την χαρακτηρίζει το μέγεθος των άμεσων ζημιών που προκλήθηκαν στον εχθρικό στόλο αλλά το πως διαμορφώνεται η κατάσταση στην θαλάσσια περιοχή μετά το πέρας της μάχης. Δηλαδή στο ποιος κυριαρχεί στην θαλάσσια περιοχή μετά την μάχη.

Πολύ εύκολα κάποιος θα πει ότι ο Στόλος δεν είναι μόνο για να ναυμαχεί, νωρίτερα υπάρχει η έννοια της αποτροπής. Αυτή η αποτροπή όμως επιτυγχάνεται με την θεωρία του κορυφαίου Clausewitz ότι «ένας επιθετικός Στόλος αποτελεί μια περιζήτητη συμμαχία, ενώ ένας αμυντικός δε έχει καμία αξία», και ότι «ο πόλεμος πρέπει να διεξάγεται στην όχθη του εχθρού». Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, «αποφασιστική ναυμαχία», «στην όχθη του εχθρού», συνυπήρχαν στις ναυμαχίες Έλλης – Λήμνου.

Ο κ. Γρίβας, καθηγητής της ΣΣΕ και του Πανεπιστημίου Αθηνών στην συγγραφική παρέμβαση του καταδεικνύει ότι, όπως τα νησιά μας τα αποκαλούμε σταθερά πλοία, κατά την ίδια έννοια, και τα πολεμικά πλοία αποτελούν «κινητές νησίδες ισχύος», δημιουργώντας μια «μεταβλητή γεωγραφία» του Εθνικού χώρου.

Σε αυτή την μεταβλητή γεωγραφία στηρίζει την άποψη του ο κ. Γρίβας ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη επαρκούς αριθμού κομβικών δυνάμεων επιφανείας, οι οποίες στο πλαίσιο μιας δικτυοκεντρικής λειτουργίας, θα επιτυγχάνουν μια σύνθεση δυνατοτήτων, η οποία θα ξεπερνά κατά πολύ το αριθμητικό άθροισμα τους, και τονίζει, ότι ένα «υπερπλοίο» δεν μπορεί να αποτελέσει ένα δίκτυο, ενώ δέκα μικροτέρων δυνατοτήτων μπορούν.

Η τρέχουσα συγκυρία, κατά την οποία η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη, και μάλιστα προς χώρες που είναι και οι κύριοι προμηθευτές μας σε αμυντικό υλικό, προκαλεί ανασχέσεις στο να στραφούμε στο εθνικό δυναμικό για την σχεδίαση αλλά και την παραγωγή πολεμικού πλοίου. Αυτό είναι και το εισαγωγικό σημείο των κ. Μηγιάκη και Ζομπανάκη. Οι χώρες αυτές είναι βέβαιο ότι θα προβάλλουν -άμεσα ή έμμεσα- τις «αντιρρήσεις» τους σε κάθε απόπειρα απομάκρυνσης από το πελατολόγιο τους. Και τούτο, μολονότι είναι γνωστό ότι είμαστε «υποχρεωμένοι» να επιλέξουμε επί μέρους τεχνολογικά συστήματα παραγωγής τους που οικονομικά εξακολουθούν να μην είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.

Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός με την γείτονα χώρα δύσκολα θα σταματήσει, δεν θα πάψει να μας απασχολεί και πάντα θα υπάρχουν συγκριτικοί πίνακες.

Εδώ επισημαίνεται ότι μόνον, περίπου, το 2,5% του συντελεστού αμυντικών δαπανών αντιστοιχεί σε εγχώριο παραγωγή αμυντικού υλικού.

Ξεκινώντας από αυτή τη βάση οι κύριοι Μηγιάκης και Ζομπανάκης, διακεκριμένα στελέχη της Τράπεζας Ελλάδος, θεωρούν ότι η στροφή στην εγχώρια βιομηχανία είναι η λύση με την οποία αποφεύγεται η εκροή πόρων που συνεπάγεται οικονομική εξάντληση της χώρας. Συγχρόνως επισημαίνουν ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει μακροπρόθεσμος σχεδιασμός.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τους αύξηση των αμυντικών δαπανών, οι οποίες περιλαμβάνουν και την κατασκευή υλικού από εγχώριες βιομηχανίες, κατά 10% προκαλεί άνοδο του ΑΕΠ κατά 0.4%. Αντίστοιχα, η εισαγωγή αμυντικού υλικού οδηγεί σε μείωση του ΑΕΠ.

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν σε διεθνές επίπεδο, κατά την άποψη των πολιτικών ηγεσιών, εξυπηρετούντο και μέσω των αμυντικών προμηθειών με αποτέλεσμα να συρρικνώνουν ή και να στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, τα ναυπηγεία μας ανέπτυξαν συνεργασίες με διεθνείς οίκους και έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια εργατοώρες από άλλες χώρες να μεταφερθούν στον τόπο μας συγχρόνως με τεχνογνωσία. Τεχνογνωσία η οποία σε βάθος χρόνου συμβάλλει και στην ανάπτυξη αρχικής σχεδίασης.

Σε μια άλλη ενότητα οι κ Μπουλουγούρης και Παπανικολάου τονίζουν την διάσταση του κόστους χρήσης και συντήρησης ενός πολεμικού πλοίου. Έχουμε παραδείγματα από το παρελθόν όπου ακολουθήθηκε η λογική (σκοπίμως ή όχι), να αποκτήσουμε κάτι αγνοώντας το κόστος λειτουργίας και συντήρησης καθώς και αυτό του εκσυγχρονισμού σε εύλογο χρόνο.

Στο σημείο αυτό οι κ. Μπουλουγούρης και Παπανικολάου, διακεκριμένοι ερευνητές και οι δύο στο Εργαστήριο Μελέτης Πλοίου του ΕΜΠ, μας παραθέτουν ένα στατιστικό στοιχείο από το Γαλλικό Ναυτικό για αντιτορπιλικό της τάξεως των 5-6 χιλιάδων τόνων και για κύκλο ζωής 30 ετών. Συγκεκριμένα ενώ το κόστος κατασκευής αντιστοιχεί στο 23% της δαπάνης, το κόστος του πληρώματος είναι της τάξεως του 38%. Δεν είναι λοιπόν καθόλου ευκαταφρόνητη η εκροή χρήματος, εκτός συνόρων, για κάλυψη δαπανών εκπαίδευσης, διακίνησης, διαβίωσης κλπ του προσωπικού όταν αυτά είναι επιβεβλημένα να γίνουν εκτός συνόρων. Παράλληλα επισημαίνεται και δεν πρέπει να ξεχνάμε, το κόστος υποδομών για την υποστήριξη ενός σκάφους (ελλιμενισμός, παροχή ενέργειας κλπ)

Περνώντας στην καθαρά τεχνική πλευρά ο ίδιος ο τομέας ναυπηγικής και Ναυτικής Μηχανολογίας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, δια των διακεκριμένων καθηγητών κυρίων Παριώτη και Κατσάνη και σε συνεργασία με το Μετσόβιο μελετά τις τεχνικές διαχείρισης και εξοικονόμησης ενεργείας. Επισημαίνεται ότι το κόστος ενέργειας αντιστοιχεί στο 13% του συνολικού κόστους κτήσης ενός σκάφους. Επομένως πρέπει να εξετάζεται κάθε δυνατότητα βελτίωσης της απόδοσης του προωστηρίου σκεύους αλλά και συγχρόνως εκμετάλλευση των παραγώγων της καύσης χωρίς να παραμελείται η βελτίωση της ναυπηγικής σχεδίασης, προς τον σκοπό αυτό, παράλληλα και με τις επιχειρησιακές αποστολές του συγκεκριμένου τύπου πλοίου.

Οι ίδιοι μελετητές καλύπτουν το ιδιαίτερο θέμα των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από την λειτουργία ενός σκάφους. Μία παράγραφο ξεχώρισα για το θέμα αυτό και την μεταφέρω για τους αδαείς επι του θέματος, όπως εγώ. Αναφέρεται ότι το διοξείδιο του άνθρακα παραμένει σταθερό στην ατμόσφαιρα από 50 έως 100 χρόνια και συμβάλλει στο να εγκλωβίζεται η αντανακλώμενη από την γη ηλιακή ακτινοβολία. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την σημασία των ρύπων που βγαίνουν από τις τσιμινιέρες των πλοίων.

Της βελτίωσης της απόδοσης του προωστηρίου σκεύους επιβάλλεται να προηγηθεί η επιλογή του και η συντήρηση του. Και αυτή η παράμετρος συμπεριλαμβάνεται στην συγκεκριμένη έκδοση και αναλύεται και πάλι από τους εξαίρετους Καθηγητές του τομέα Ναυπηγικής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων τους κυρίους Ρουμελιώτη και Ζάννη. Οι ερευνητές εστιάζονται τόσο στην πρόγνωση όσο και στην διάγνωση βλαβών και οδηγούνται σε ασφαλή οικονομικά συμπεράσματα αναδεικνύοντας μειονεκτήματα της προληπτικής συντήρησης (κυρίως δια αντικαταστάσεως) έναντι της «υπό συνθήκη συντήρησης» μειώνοντας το κόστος συντήρησης ακόμη και κατά 30%.

Πρέπει να εστιαστούμε στο ότι έχουμε τις δυνατότητες με την συνδρομή εγχώριων φορέων όπως το Μετσόβιο, τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, έμπειρων ιδιωτικών συμβούλων ναυπηγών και μηχανολόγων, των ναυπηγείων της χώρας μας και οι δορυφόρων αμυντικών βιομηχανιών, να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε ναυτικές μονάδες ανάλογες με τις δικές μας απαιτήσεις και δυνατότητες. Μην ξεχνάμε ότι το έχουμε κάνει στο παρελθόν. Τα αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ σχεδιάστηκαν από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού με την καθοριστική συμμετοχή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με προδιαγραφές για τα Ελληνικά δεδομένα και επιχειρησιακές απαιτήσεις, κατασκευάσθηκαν δε στα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τις κανονιοφόρους τύπου osprey που κατασκευάστηκαν στα Ελληνικά Ναυπηγεία στο Σκαραμαγκά.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο θέμα αυτό

Ισπανία

Ιταλία

Γαλλία

Μ. Βρετανία

Γερμανία

Δανία

Ολλανδία

Τουρκία

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι το 2010, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, κατά την τελετή καθέλκυσης του αποβατικού σκάφους C-151 στο ναυπηγείο της Τούζλας, αναφερόμενος στην εξέλιξη της αμυντικής βιομηχανίας είπε: "Ο στόχος μας είναι στο τέλος του χρόνου οι αμυντικές μας ανάγκες να καλύπτονται κατά 50% από τουρκικές εταιρίες. Η εξάρτησή μας από το εξωτερικό στο θέμα κατασκευής στρατιωτικών πλοίων έχει πλήρως εξαλειφθεί".











Νορβηγία

Σουηδία

Ελλάδα

Θα ήθελα να επισημάνω ότι στην πρόσφατη και τρέχουσα περίοδο το Πολεμικό Ναυτικό έχει εκπαιδεύσει 33 αξιωματικούς στο ΜΙΤ, το κορυφαίο Τεχνολογικό Ίδρυμα, οι οποίοι έλαβαν πτυχίο Ναυπηγού με διάκριση κατά κανόνα και αρκετοί αρίστευσαν. Από αυτούς τους ανθρώπους, που η πατρίδα μας μέσω του Ναυτικού επένδυσε, δεν πήρε πίσω, όχι αυτό που θα μπορούσε να πάρει αλλά αυτό που οι ίδιοι θα θέλανε και ευχερώς μπορούσαν να προσφέρουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα και με μεγαλύτερους αριθμούς.

Ο Έλληνας διαπρέπει διεθνώς ενώ αντιμετωπίζει δυσκολίες όχι να αναδειχθεί στην πατρίδα του αλλά να αξιοποιηθεί από αυτή.

Πρέπει η πολιτεία να πειστεί να χρησιμοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό της στο οποίο έχει επενδύσει.

Να σταματήσουμε να λέμε ότι «Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πολλαπλασιαστής ισχύος» και να δούμε επιτέλους «εν τοις πράγμασι» το γινόμενο, το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού που προκύπτει από την χρήση του Εθνικού Δυναμικού (πνευματικού και υλικού).

Μετά την σχεδίαση του Πολεμικού Πλοίου ακολουθεί η κατασκευή του σκάφους παράλληλα με την ενσωμάτωση των οπλικών του συστημάτων. Ποιος μπορεί πιστέψει ότι η πρώτη σε πλοιοκτησία χώρα, σήμερα, δεν διαθέτει ένα βιώσιμο ναυπηγείο; Πως δικαιολογείται αυτό; Τεράστιες υποδομές και εμπειρίες προσωπικού απαξιώνονται και σύντομα θα εκλείψουν.

Παράλληλα, πολλές μονάδες διαθέτουν σήμερα την βασική υποδομή για να αναπτυχθούν και –με την παραγωγή τους- να υποκαταστήσουν άλλα εισαγώγιμα υλικά ή και σύνθετες εξοπλιστικές συσκευές και συστήματα οπλικά, επικοινωνιών κλπ συμβάλλοντας στην μείωση εκροής πόρων.

Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων με την διάσταση της ως Ανώτατο πνευματικό Ίδρυμα και με την συνεργασία αντίστοιχων φορέων, είναι υποχρεωμένη να συντηρεί μια μεγάλη ανανεώσιμη δεξαμενή απόψεων, ιδεών και προτάσεων δίνοντας στα υπηρεσιακά όργανα της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας την δυνατότητα να αντλούν από αυτή και να λαμβάνουν αποφάσεις. Να αναπτυχθεί η παραμελημένη έρευνα στα Ανώτατα Στρατιωτικά Ιδρύματα. Η έρευνα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα Ανωτάτου Ιδρύματος και αποτελεί την ειδοποιό του διαφορά από ένα Εκπαιδευτήριο.

Αυτό που κατά την άποψη μου έχει σημασία είναι, στην λήψη αποφάσεως, να προπορεύεται η εξάντληση εκμετάλλευσης του εθνικού δυναμικού, ανθρωπίνου και υποδομών. Ενδεχομένως σε πρώτη φάση η μεθοδολογία αυτή να σκοντάφτει σε διάφορα προβλήματα, οικονομικά ή διαδικαστικά, αλλά αν κάνουμε την «υπέρβαση» τα οφέλη θα είναι σύντομα ορατά και θα αυξάνονται γεωμετρικά. Σε διαφορετική περίπτωση η υποβάθμιση μας, τόσο οικονομικά όσο και στην άμυνα αλλά και στο διεθνές γίγνεσθαι θα είναι σταθερή. Θα εξαρτώμεθα από άλλες χώρες και θεωρώ ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ εξάρτησης από άλλον και υποδούλωσης σε άλλον. Η μόνη διαφορά είναι ότι το πρώτο γίνεται με μια διολισθαίνουσα κατάσταση, με αναλογική διαδικασία, όχι ψηφιακή, και δυστυχώς δεν το αντιλαμβανόμεθα εύκολα.







Ο Καθηγητής Δρ. Ηλίας Αρ. Υφαντής και ο

Αντιναύαρχος ε.α. Κυριάκος Κυριακίδης ΠΝ

Ανακεφαλαιώνοντας, ο συγκεκριμένος συλλογικός τόμος των 500 σελίδων θεωρώ ότι επιδιώκει να επισημάνει την σημασία της ναυτικής ισχύος, ιδιαίτερα για την περίπτωση της πατρίδος μας, και να αφυπνίσει την πολιτεία για τις ίδιες δυνάμεις που διαθέτει η χώρα μας, για να εκτιμήσει γεωπολιτικά τον χώρο μας, να επισημάνει τον διεθνή μας ρόλο και, μέσα από αυτή την διαδικασία, να μορφοποιήσει ένα σύγχρονο πολεμικό πλοίο που να ανταποκρίνεται στις διαφαινόμενες απαιτήσεις του επόμενου μισού αιώνα αξιοποιώντας την παράλληλη εξέλιξη της τεχνολογίας. Όλα δε αυτά να γίνουν με την αξιοποίηση του Εθνικού Δυναμικού στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό κάθε φορά

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να συγχαρώ τον Καθηγητή Υφαντή για την ιδέα κατ΄ αρχάς της παρούσας έκδοσης, τον κόπο και την εμμονή και μάλιστα με την «εκ των ενόντων» δαπάνη και να δανεισθώ την ρήση του Mindell, που αναφέρει ο Καθηγητής Ηλιόπουλος: «Τα πλοία συμβολίζουν, επί χρόνια, τεχνικά επιτεύγματα, εθνική υπερηφάνεια, ναυτική ισχύ και μια σειρά άλλων ανθρωπίνων κατορθωμάτων».   Περί Αλός


Αντιναύαρχος ε.α. Κυριάκος Κυριακίδης ΠΝ

Επίτιμος Διοικητής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων

Ομιλία του Αντιναυάρχου κατά την παρουσίαση του
βιβλίου «Το εθνικό δυναμικό και η σχεδίαση νέου
πολεμικού πλοίου», η οποία διεξήχθη στο Πολεμικό
Μουσείο την Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013. Ανάρτηση στο
Περί Αλός με την έγκριση του Αντιναυάρχου ε.α.
Κυριάκου Κυριακίδη ΠΝ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Έχουμε γη και πατρίδα όταν έχουμε πλοία και θάλασσα»."