ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κάθε μέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δημόσια διοίκηση που αντί να βοηθά τον πολίτη προσπαθεί να του κάνει την ζωή όσο πιο δύσκολη γίνεται.---

Οχυρωμένη πίσω από μια λαβυρινθώδη νομοθεσία στέκεται εκεί για να ερμηνεύει κατά το δοκούν τους νόμους και να έχει τον πολίτη να τρέχει να μαζεύει χαρτιά, να παρακαλά μην χάσει προθεσμίες, να πληρώνει παράβολα, χαρτόσημα και ό,τι άλλο σκεφτεί η γραφειοκρατία.---

Νόμοι νόμοι νόμοι, που ο ένας καταργεί τον άλλον και για να μπορεί και η ίδια η διοίκηση να βγάλει άκρη πρέπει να τους κωδικοποιήσει για να μπορεί να παρακολουθεί τι άλλαξε και τι αντικατέστησε το ένα άρθρο και τι το άλλο. Τόσο δαιδαλώδης είναι η κατάσταση, που και η ίδια η διοίκηση μπλέκει στην ερμηνεία, με αποτέλεσμα ο πολίτης να βιώνει την απελπισία.

 

Και αν τολμήσει ο πολίτης σε αυτήν την κατάσταση να αντισταθεί και ορθώσει ανάστημα, αλίμονο του. Αυτή όλη η γραφειοκρατία βρυχάται και προσπαθεί να προστατεύσει την όλη κατάσταση για να μην αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Είναι απίθανο πώς το κράτος νομοθετεί. Νόμους με παραθυράκια, με ερωτηματικά, που σηκώνουν ερμηνείες και από τους ίδιους τους νομοθέτες. Πόσω μάλλον από τους υπαλλήλους της διοίκησης και φυσικά από τους παλαβωμένους πολίτες.

 

Πάει ο πολίτης σε μια υπηρεσία και αιτεί να του εκδώσει μια πχ άδεια. Η διοίκηση του λέει τι χαρτιά πρέπει να προσκομίσει. Ένα, δύο, εικοσιδύο. Και ο πολίτης τρέχει δεξιά αριστερά να μαζεύει χαρτιά, που πολλές φορές είναι και εντελώς άχρηστα. Αφού τα καταθέσει έρχεται η διοίκηση και λέει ότι από τα εικοσιδύο χαρτιά το ένα δεν είναι σωστό.

Ρωτάει ο πολίτης τον λόγο και παίρνει μια άσχετη δικαιολογία. Μα λέει πάλι ο πολίτης «αυτό ζήτησα από την τάδε υπηρεσία και αυτό μου έδωσαν τι να κάνω;» Η διοίκηση (ο υπάλληλος) αποφάνθηκε έτσι άρα είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τις προσταγές του ‘μαέστρου’.Άντε τρέξε, άντε παρακάλα την άλλη υπηρεσία, η οποία αποφαίνεται ότι σωστά έχει πράξει και άντε ξανά να γίνεσαι έρμαιο της ανεύθυνης – υπεύθυνης διοίκησης. Και ο χρόνος τρέχει και τελικά αυτό που ήθελε να κάνει ο πολίτης προσκρούει σε τοίχο (στον υπάλληλο), που οχυρωμένος πίσω από την θέση του κτυπά το τύμπανο και ο πολίτης πρέπει να χορεύει.

 

Σε αυτήν την φάση είναι που στήνονται μαγαζάκια που χρειάζεται το λαδόσημο και το γρηγορόσημο προκειμένου να ξεμπλέξεις και να τραβήξει κανείς τον δρόμο του. Αλλιώς δεν τελειώνεις με τίποτα.

Μα θα πείτε υπάρχουν προθεσμίες για την διοίκηση, που πρέπει να διεκπεραιώνει υποθέσεις. Δεν υπάρχει τίποτα. Βρίσκουν τρόπους και τις προθεσμίες να τις καταστρατηγούν με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η δουλίτσα που έχει στηθεί για χρόνια. Μπορεί και δεκαετίες.

 

Είναι τρομερό αλλά αυτό το κράτος δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό ακόμα πώς το όποιο Υπουργείο δεν μπορεί να ελέγξει την αποκεντρωμένη διοίκηση (Περιφέρειες) γιατί ναι μεν την έχει να εκτελεί τις αποφάσεις, αλλά λειτουργεί αυτόνομα και έτσι δεν μπορεί να δώσει εντολές! Είναι χαρακτηριστικό ότι η μια διεύθυνση σε μια υπηρεσία μπορεί να πράττει διαφορετικά από μια άλλη διεύθυνση και ο πολίτης να τραβά τα μαλλιά του (σε μια περίπτωση) ή να καθυστερεί με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

 

Στο τέλος και ο πιο σκληροπυρηνικός που θα ορθώσει ανάστημα σε όλη αυτήν την κατάσταση κάμπτεται και αναγκάζεται να υποκύπτει στις προσταγές των καρεκλοκένταυρων γραφειοκρατών οι οποίοι μειδιούν και χλευάζουν λέγοντας «τόλμησες να τα βάλεις μαζί μας; Καλά να πάθεις.»

 

Μα το κράτος έχει θεσπίσει όργανα, που προστατεύουν τον πολίτη, όπως τον Συνήγορο του Πολίτη κλπ. Αμ δε. Η αποστεωμένη δημόσια διοίκηση δεν κάμπτεται δεν φοβάται τίποτα......

 

Πριν από καιρό είχε κυκλοφορήσει ένα βιντεάκι στο youtube διακωμωδώντας τα ισπανικά χάλια της δημόσιας διοίκησης. Δείτε το εξελληνισμένο και δείτε και πριν από μερικές δεκαετίες το αντίστοιχο ελληνικό με τον Χαρρυ Κλυν.

Κρίμα, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο που διανύουμε, με την οικονομική κρίση να έχει διαλύσει τα πάντα, αντί κάποια πράγματα να φτιάξουν για να διευκολύνουν λίγο τους πολίτες, παραμένουν ακόμα ίδια και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκουν ευκαιρία και γίνονται ακόμα χειρότερα από ότι ήταν πριν. Σε όλα τα Υπουργεία υπάρχουν δυστυχώς τέτοιες καταστάσεις και σε πολλές υπηρεσίες της αποκεντρωμένης διοίκησης.

http://www.defencenet.gr/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ"

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ-

Βασική προσπάθεια του γνωστού ιστορικού είναι να διερευνήσει τις προϋποθέσεις δημιουργίας της ελληνικής εθνικής συνείδησης.--
Αυτές είναι μέσα στον ιστορικό χρόνο, από την αρχαιότητα ακόμα, με πολιτιστικές συνισταμένες που καθορίζουν την ύπαρξη μιας ελληνικής εθνότητας, ενός ελληνικού λαού.Πιο συγκεκριμένα ξεκινά από τη διαπίστωση της αδυναμίας να οριστεί με σαφήνεια η έννοια του έθνους.
Ωστόσο η ύπαρξη κοινότητας με διαμορφωμένη αυτού που λέμε εθνικη συνείδηση κάνει αναγκαία την επιστημονική ιστορική εξήγηση της σε αντίθεση με άλλες μεταφυσικές ερμηνείες.
Σ’ όλη την πορεία των χρόνων από τη αρχαιότητα ο «ελληνισμός», ως εθνότητα, διατήρησε πολιτισμικά χαρακτηριστικά που λειτουργούσαν ενοποιητικά.Ήταν η συναίσθηση της κοινής καταγωγής των αρχαίων, η ιδιαίτερη πολιτιστική φυσιογνωμία των ελληνιστικών χρόνων και ακολούθως οι ενίσχυση των υλικών δεσμών και ο εξελληνισμός στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία που βαθαίνει ως πολιτική ενότητα.
Παράλληλα καθοριστικός είναι ο ρόλος του Χριστιανισμού που θα διχάσει αρχικά όσους νιώθουν Έλληνες. Ίσως είναι η σημαντικότερη εξασθένηση του αισθήματος της συνέχειας.
Ως τον 11ο αιώνα η σημασία των λέξεων Έλληνας και ελληνικός ταυτίζεται με το ειδωλολάτρης, παγανιστής.
Βέβαια το Βυζάντιο είναι μια συνέχεια των ελληνιστικών βασιλείων, κάτι που φαίνεται στη γλώσσα και στη νομοθεσία. Θα χρειαστούν οι αναγεννητικές προσπάθειες που ξεκινούν μετά την εικονομαχία και εκδηλώνονται σαφέστερα με την αναγεννητική κίνηση του 11ο αι. για να φτάσουμε στο σημείο να θεωρηθεί το Βυζάντιο εκχριστιανισμένο ρωμαϊκό κράτος του ελληνικού έθνους.
Οι εθνολογικές εξελίξεις είναι αναμφισβήτητες με Γαλάτες, Γότθους, Άραβες, Σλάβους, Βούλγαρους, Αλβανούς, Φράγκους να εισχωρούν ή και εγκαθίστανται στα εδάφη των βυζαντινών.
Η πολιτιστική ελληνική βάση που υπάρχει στη νότια βαλκανική λειτουργεί πολλές φορές αφομοιωτικά, έτσι ώστε δεν έχουμε ουσιώδη σημάδια αυτών των εθνολογικών εξελίξεων, εκτός ίσως από κάποια τοπωνύμια που καθιερώθηκαν.
Έτσι εξελληνίζονται οι περισσότεροι, ακόμα και αν διατηρούν το γλωσσικό τους ιδίωμα, όπως συμβαίνει με Αλβανούς και Βλάχους.
Άλλες φορές κυρίως στη βόρεια βαλκανική έχουμε συγκρότηση νέων εθνοτήτων, όπως οι Βούλγαροι. Όλα αυτά επιφέρουν εθνολογικές μεταβολές κυρίως στις περιοχές Θράκης, Μακεδονίας, Ηπείρου και Θεσσαλίας. Έτσι δίνεται η λαβή στη θεωρία του Fallmerayer που ισχυρίζεται ότι ο λαός που δημιούργησε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό δεν υπάρχει πλέον, θεωρία που εξυπηρετεί τις αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης.Ωστόσο, η ελληνική γλώσσα παραμένει το κοινό όργανο συνεννόησης διαφορετικών πληθυσμών και η εναργέστερη ένδειξη της συνέχειας του ελληνισμού ως λαού.
Κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 11ου και 19ου αι. θα έχουμε την ανάπτυξη της ελληνικής εθνικής ιδέας.
Καθοριστικά θα είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν στο Μάτζικερτ το 1071 όπου το Βυζάντιο χάνει μέρος της Μ. Ασίας και συρρικνώνεται, το 1078 με το οριστικό σχίσμα το Βυζάντιο αποκόπτεται από τη Δύση και το 1204 με την ουσιαστική διάλυση της αυτοκρατορίας από τους Φράγκους. Μετά από αυτά είναι το ελληνικό στοιχείο που απομένει στο Βυζάντιο και προβάλλεται η ελληνική ιδέα και παιδεία.
Η λέξη Έλληνας ξαναπαίρνει σιγά – σιγά το εθνολογικό και πολιτιστικό περιεχόμενό της.Παράλληλα γεφυρώνεται το χάσμα επίσημου και λαϊκού πολιτισμού και επιτυγχάνεται συμβιβασμός μεταξύ αρχαιότητας και χριστιανισμού.
Η απόσχιση των μη-ελληνικών λαών όπως οι Σέρβοι και η δημιουργία νέων κέντρων όπως η Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, η Άρτα, ο Μυστράς, η δημιουργία μέσης τάξης που μαζί με το λαό αμφισβητούν την αριστοκρατία, όλα αυτά θα δημιουργήσουν το υπόβαθρο για ενιαίο εθνικό ελληνικό κράτος. Η ιδέα της συνέχειας του ελληνισμού θα παρουσιαστεί με το Χαλκοκονδύλη, μαθητή του Γεμιστού.Η οθωμανική κατάκτηση θα καθορίσει νέους δυναμικούς παράγοντες. Η εκκλησία που θα έχει και πολιτικό ρόλο, οι Φαναριώτες και οι πρόκριτοι.
Η ανάπτυξη της εθνικής ιδέας θα γίνει, παρά την αντίφαση ότι οι τρεις νέοι παράγοντες είναι ταυτόχρονα συνεργάτες των Οθωμανών και ηγέτες του έθνους.
Το βάθεμα της εθνικής συνείδησης θα γίνει με τους κλέφτες και τους αρματολούς.
Έτσι θα φτάσουμε στο 18ο αι. και με το νεοελληνικό διαφωτισμό θα διαμορφωθεί η εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία. Η πιο δυναμική μερίδα της αστικής τάξης, που βρίσκεται σε επαφή και με τις διεργασίες στη δυτική Ευρώπη θα αναλάβει την πρωτοβουλία.
Το ελληνικό έθνος είναι πλέον συντελεσμένο και οι ιστορικές εξελίξεις θα οδηγήσουν στην επανάσταση του 1821.

«Tο Eλληνικό Eθνος, γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού», του Νίκου Γ. Σβορώνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ"

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η γεωργία του ζεόλιθου". 24/07/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η γεωργία του ζεόλιθου". 24/07/2013 "

Η Συνθήκη της Λωζάννης

90 χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάννης.-- Ο ξεριζωμός στο όνομα της ειρήνης ---

 Γράφει η Χριστίνα Κουλούρη*---
Η Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) επισφράγισε με οδυνηρό τρόπο τη Μικρασιατική Καταστροφή και, ταυτόχρονα, το τέλος της ελληνικής πολεμικής περιπέτειας που είχε ξεκινήσει με τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912. Η Ανατολική Θράκη, η Ιμβρος, η Τένεδος και η ζώνη της Σμύρνης παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, ενώ αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Από την ανταλλαγή εξαιρέθηκαν οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, οι ελληνορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, και οι μουσουλμάνοι «αλβανικής καταγωγής» που ήταν εγκατεστημένοι κυρίως στην Ηπειρο (Τσαμουριά) καθώς και οι ελληνορθόδοξοι Αραβες της Κιλικίας.

Στην ουσία, η ανταλλαγή των πληθυσμών βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης σηματοδότησε την οριστική μετάβαση από την πολυεθνοτική και πολυθρησκευτική Αυτοκρατορία στα ομοιογενή εθνικά κράτη. Υπ' αυτή την έννοια, οι εξελίξεις στην ελληνοτουρκική διαμάχη δεν απέχουν από τα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών και οι συναφείς συνθήκες που υπογράφτηκαν το 1919-1920, κλείνοντας τον εξοντωτικό Μεγάλο Πόλεμο, είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό ακριβώς τη διάλυση των αυτοκρατοριών και τη δημιουργία στη θέση τους των σύγχρονων ευρωπαϊκών εθνών-κρατών στην Κεντρική και στην Ανατολική Ευρώπη.



Με τις εκατόμβες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εξάλλου και την οριστική αναδιάταξη των συσχετισμών δυνάμεων στο επίπεδο της ευρωπαϊκής πολιτικής, είχε πλέον λυθεί οριστικά και το Ανατολικό Ζήτημα. Η συγκυρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου Ελλάδα και Οθωμανική Αυτοκρατορία βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, έφερε τον ελληνικό στρατό στην άλλη όχθη του Αιγαίου αλλά ενεργοποίησε ταυτόχρονα ένα ισχυρό τουρκικό εθνικιστικό κίνημα. Η Μικρασιατική Καταστροφή σήμανε τόσο τον θάνατο της Μεγάλης Ιδέας για την Ελλάδα όσο και τη γέννηση της σύγχρονης Τουρκίας πάνω στις στάχτες της Αυτοκρατορίας. Και για τις δύο χώρες, υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση του εθνικού κράτους, τον ορισμό των συνόρων και του εθνικού εδάφους και την, κατά το δυνατόν, εθνική ομογενοποίηση του πληθυσμού.



Η πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα απόφαση της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών υπαγορεύθηκε από την αρχή της ομοιογένειας που πρέσβευε το δόγμα του εθνικισμού και στο όνομα της οποίας άλλωστε είχαν γίνει διωγμοί και εθνοκαθάρσεις (και όχι μόνο στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης). Είχε ήδη προηγηθεί, με τη Συνθήκη του Νεϊγύ (1919), η εθελούσια ανταλλαγή ελληνικών και βουλγαρικών πληθυσμών. Σε ό,τι αφορούσε την ελληνοτουρκική διαμάχη, φαινόταν πως η λύση της ανταλλαγής θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ειρήνη στην περιοχή και την ασφάλεια στους πληθυσμούς. Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα, ανταλλάχθηκαν περίπου 1.220.000 χριστιανοί και 525.000 μουσουλμάνοι πρόσφυγες. Παρ' όλα ταύτα, οι εξαιρέσεις της Συνθήκης δημιούργησαν μειονότητες μέσα στα αντίστοιχα εθνικά κράτη, των οποίων η τύχη παρακολουθούσε (και παρακολουθεί) τη διακύμανση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.



Η ριζική λύση της Ανταλλαγής λοιπόν, παρ' όλο που προκρίθηκε με στόχο να επιλύσει ένα μακροχρόνιο ζήτημα και να προλάβει νέες εθνικές συγκρούσεις, δημιούργησε ταυτόχρονα δύο νέα ζητήματα: το μειονοτικό και το προσφυγικό. Η επαχθέστερη κληρονομιά της Συνθήκης της Λωζάννης υπήρξε πράγματι η ανάγκη εγκατάστασης και ενσωμάτωσης των ανταλλαχθέντων προσφύγων στο ελληνικό κράτος. Επρόκειτο για μια τεράστια επιχείρηση, για την οποία ιδρύθηκαν ειδικοί θεσμοί και ζητήθηκε διεθνής στήριξη. Η άφιξη των προσφύγων αναδιαμόρφωσε τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, ενώ η εγκατάστασή τους προσέκρουσε συχνά στην εχθρότητα των ντόπιων πληθυσμών. Παρ' όλο που η Ανταλλαγή έγινε με στόχο την εθνική ομοιογένεια, ούτε οι πρόσφυγες αποτελούσαν ομοιογενή ομάδα ούτε οι Ελλαδίτες τούς υποδέχθηκαν ως ομοεθνείς. Η εγκατάστασή τους κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα βάθυνε τον διχασμό ανάμεσα στην Παλαιά και στη Νέα Ελλάδα, ενώ η αφομοίωσή τους υπήρξε δύσκολη και μακροχρόνια. Ωστόσο, το έργο της αποκατάστασης εκτιμήθηκε ως «επίτευγμα» του ελληνικού κράτους, μέσα στις δύσκολες συνθήκες του Μεσοπολέμου.



Η Συνθήκη της Λωζάννης μπορεί να θεωρηθεί η συνθήκη με την οποία οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα του ελληνικού έθνους-κράτους ύστερα από έναν αιώνα αλυτρωτικής πολιτικής. Με την εξαίρεση της προσάρτησης των Δωδεκανήσων, τα σύνορα του 1923 έμειναν ίδια έως σήμερα. Η οριστικοποίηση όμως των συνόρων, που στην πραγματικότητα σήμαινε τον διπλασιασμό του εθνικού εδάφους, δεν βιώθηκε ως επιτυχία αλλά ως καταστροφή - όπως και ήταν. Η Ελλάδα, λόγω της μικρασιατικής εκστρατείας, είχε υποστεί τεράστιες απώλειες σε όλα τα επίπεδα, για να καταλήξει, με εξαίρεση τη Δυτική Θράκη, στα ίδια σύνορα που είχε επιτύχει με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου.



*Η κυρία Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.



Πηγή: tovima.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η Συνθήκη της Λωζάννης"

Οι θεμελιώδεις αρχές του Μαχάτμα Γκάντι

Οι δέκα θεμελιώδεις αρχές του Μαχάτμα Γκάντι

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τον Μαχάτμα Γκάντι. Όλοι γνωρίζουμε για τον άνθρωπο που οδήγησε το 1947 τους Ινδούς στην ανεξαρτησία από την Βρετανική κυριαρχία. Διαβάστε τις θεμελιώδεις αρχές που σύμφωνα με τον Γκάντι, πρέπει να υπάρχουν στην ζωή μας...

1. Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο
Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. 

Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.

2. Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου
Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. 

Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. 

Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.

3. Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. 

Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού
«Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»

Το να καταπολεμάς το κακό με κακό, δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένα τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. 

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. 

Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.

4. Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. 

Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. 

Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.

5. Μια ουγκιά δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διαδασκαλίας
Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. 

Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση.

6. Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. 

Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν

Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. 

Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.

7. Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες
Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. 

Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.

8. Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. 

Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων

Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. 

Αν στοχεύεις στη βελτίωση, τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. 

Με το να βοηθάς τους άλλους, δεν κάνεις μόνο την δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.

9. Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους
«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».

Μία από τις καλύτερες συμβουλές για την βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. 

Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. 

Όταν είσαι αληθινός, δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.

10. Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. 

Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο.

Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. 

Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. 

Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς.

http://paishellas.blogspot.gr/2013/07/blog-post_17.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι θεμελιώδεις αρχές του Μαχάτμα Γκάντι"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΓΛΥΝΟΣ Η ΓΛΗΝΟΣ

Γληνός, ή Γλυνός  ---- 
Γλύνα στην νήσο Νάξο, αποκαλούσαν (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη), ενα χώμα, καφε με το οποίο οι Ναξιώτες έφτιαχναν τα κεραμίδια. Ετσι απο παράφραση ο κεραμιδάς, αποκαλείτο γλυνός.--

Επίσης η γλύνα (το λίπος), του γουρουνιού, εχει ρίζα στο επίθετο.--

Γληνός με η ήταν ενας απο τους γιους του Ηρακλή με την Διηάνειρα και συνήθιζαν οι γραμματιζούμενοι να το χρησομοποιούν (κοιτα Δημήτρης Γληνός).
Αλλοι ικάζουν ότι το η προλήθθε απο τα γλήνεα - γλήνη που στα αρχαικά σημαίνει κοσμήματα.
Η γλίνα με ι ειναι η κόρη του ματιου σε αρχαική διάλεκτο

 αυτά τα βρήκα σε βιβλία στην παλιά βιβλιοθήξη της Βουλής, ψάχνοντας για την ρίζα του επιθέτου.
Στην διάθεσή σας

Βασιλική Γλυνού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΓΛΥΝΟΣ Η ΓΛΗΝΟΣ"

Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας

«Είναι κρίμα τα παιδιά να μαθαίνουν μόνο για τον Ντα Βίντσι και να μη γνωρίζουν από ποιους εμπνεύστηκε». Αυτό το παράπονο είχε ο μηχανολόγος μηχανικός Κώστας Κοτσανάς και αποφάσισε να αναλάβει δράση. Με θαυμασμό στην αρχαιοελληνική τεχνολογία, ερεύνησε, σχεδίασε και υλοποίησε 50 σημαντικές εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων.

Έπειτα τις φόρτωσε σε μια νταλίκα και, με στόχο να αναδείξει μια ξεχασμένη πτυχή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ξεκίνησε να γυρίζει την Ελλάδα και το εξωτερικό και να ξεναγεί αφιλοκερδώς μικρούς και μεγάλους σε έναν κόσμο γοητευτικό και εντελώς άγνωστο στους πολλούς.

Πόσοι άλλωστε γνωρίζουν ότι στην αρχαιότητα είχαν «σινεμά» και έφτιαχναν ρομπότ-υπηρέτες, ήξεραν πώς να φτιάξουν αυτοκινούμενα οχήματα, χρησιμοποιούσαν γερανούς και ευφυείς μηχανές που λειτουργούσαν με κερματοδέκτη, ενώ ξυπνούσαν με αυτόματα ξυπνητήρια;

Αυτός είναι, σύμφωνα με τον κ. Κοτσανά, ο δεύτερος στόχος της έκθεσης: να αποδείξει πόσο κοντά ήταν η αρχαιοελληνική τεχνολογία με τη σύγχρονη. Και το απέδειξε. Η ανταπόκριση, μεγάλη. Περισσότεροι από 200.000 επισκέπτες μετράνε οι δύο κινητές εκθέσεις τον τελευταίο χρόνο. Συνιστούν τμήματα του Μουσείου Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, το οποίο έχει την έδρα του στο Κατάκολο και συμπεριλαμβάνεται μαζί με το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας στους δύο από τους 10 προτεινόμενους προορισμούς της «Le Monde».

Η δημιουργία του Μουσείου ξεκίνησε έπειτα από «ένα τυχαίο γεγονός, μια συζήτηση για τους "απτόμενους τροχούς" με τον αείμνηστο Ανδρέα Δημαρόγκωνα, καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο Πατρών», λέει ο κ. Κοτσανάς. Ο ίδιος, λάτρης της «αξιοθαύμαστης αλλά λησμονημένης τεχνολογίας», όπως την αποκαλεί, έκανε τότε βουτιά στο «αρχαιοελληνικό τεχνολογικό θαύμα».

Μέσα από μια επίπονη διαδικασία, η οποία περιλάμβανε ενδελεχή έρευνα και συνδυασμό όλων των πηγών αναφοράς σε κάθε εφεύρεση, στην αρχαία ελληνική, λατινική και αραβική γραμματεία, το όνειρο της δημιουργίας ενός Μουσείου Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας έγινε πραγματικότητα. Χωρίς καμία οικονομική βοήθεια ή υποστήριξη, ο ιδρυτής του Μουσείου μελέτησε συγγράμματα, αγγειογραφικές πληροφορίες και αρχαιολογικά ευρήματα, σχεδίασε και εν συνεχεία κατασκεύασε με τα χέρια του περίπου 300 αρχαίες εφευρέσεις, δημιουργώντας την πληρέστερη και εγκυρότερη έκθεση του είδους, παγκοσμίως.

Πολλά από τα εκθέματα είναι διαδραστικά, ενώ άλλα συνοδεύονται από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό σε διάφορες γλώσσες, όπως επεξηγηματικές πινακίδες, γιγαντοαφίσες, επιπλέον πληροφορίες, αναλυτικά σχέδια, βίντεο και κινούμενα σχέδια που δείχνουν πώς λειτουργούσαν οι μηχανισμοί. Μέχρι και ντοκιμαντέρ έχει γυρίσει ο εμπνευστής του εγχειρήματος, όπου εξηγεί τη λειτουργία και τη σημασία των μηχανισμών. Η έκθεση είναι ταξινομημένη σε ενότητες, ενώ πολλά από τα εκθέματα έχουν παρουσιαστεί σε διεθνή συνέδρια και εκθέσεις. Κάποια από αυτά είναι το ρομπότ-υπηρέτρια του Φίλωνα, ο «κινηματογράφος» του Ηρωνα και το αυτόματο ρολόι του Κτησίβιου, αλλά και ο αναλογικός υπολογιστής των Αντικυθήρων.

Η φιλοδοξία όμως του κ. Κοτσανά δεν σταμάτησε εκεί. Αφού ζωντάνεψαν τα τεχνολογικά ευρήματα, σειρά πήραν τα μουσικά όργανα. Ο ίδιος ερεύνησε, μελέτησε και ανακατασκεύασε 42 αρχαιοελληνικά μουσικά όργανα και παιχνίδια. Στη συνέχεια δημιούργησε ένα δεύτερο Μουσείο, Αρχαίων Ελληνικών Μουσικών Οργάνων και Παιχνιδιών, στο οποίο μπορεί να ακούσει κανείς από τη λύρα του Ερμή (το πρώτο έγχορδο όργανο με ηχείο από καβούκι χελώνας και δέρμα βοδιού, βραχίονες από κέρατα κατσίκας και χορδές από έντερα προβάτου) μέχρι τη μεγαλοπρεπή κιθάρα του Απόλλωνα (ένα τεχνολογικά πολύπλοκο όργανο), την ομηρική φόρμιγγα, την αρχαϊκή κιθάρα, τον ελικώνα του Πτολεμαίου αλλά και τον αυλό, το δίαυλο, τη σύριγγα του Πάνα, τη σάλπιγγα, τα κύμβαλα κ.ά.

Όπως περιγράφει ο δημιουργός του Μουσείου, «σε μια αίθουσα κυριαρχεί η επιβλητική ύδραυλις του Κτησιβίου, το πρώτο παγκοσμίως πληκτροφόρο όργανο, από την οποία οι επισκέπτες μπορούν να ακούσουν το τραγούδι του Σείκιλου, το αρχαιότερο πλήρως σωζόμενο αρχαιοελληνικό μουσικό κείμενο».

INFO: Αυτή την περίοδο η περιοδεύουσα έκθεση βρίσκεται στη Σάμο (μέχρι τις 25.8), ενώ η δεύτερη θα λειτουργήσει σύντομα στην Αθήνα στον εκθεσιακό χώρο της Κλεισόβης 8.

[Πηγή Ελευθεροτυπία]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας"

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

 Ο ζήλος των ελληνικών ονομάτων--

Εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αρχίσει να επικρατούν ονόματα από την αρχαιοελληνική παράδοση σε βάρος των χριστιανικών ονομάτων που δίδονταν κατά κανόνα και παραδοσιακά, από γενιά σε γενιά.-- Έτσι, μέσα στις σχολικές αίθουσες πλάι στη Μαρία βρίσκεται μια Λυδία, δίπλα στον Γιωργάκη βρίσκεται ένας Ιπποκράτης, πίσω από την Παναγιώτα εμφανίζεται μια Ηλέκτρα, και πάει λέγοντας. Είναι, ωστόσο, μια καινοτομία των πρόσφατων χρόνων αυτή η συνήθεια;
Ήδη από την περίοδο 1750-1800 η ελληνική συνείδηση υπό την επίδραση των φώτων του Νεοελληνικού Διαφωτισμού διαμορφώνεται έξω από τα παραδοσιακά στερεότυπα. Έτσι εμφανίζονται αρχικά διάφορες καινοτομίες, μία εκ των οποίων είναι και η στροφή στο να δίνουν ονόματα από την αρχαιοελληνική παράδοση. Έως τότε τα ονόματα των Ελλήνων προέρχονταν απευθείας από την εκκλησιαστική παράδοση. Πλάι σε αυτά, λοιπόν, τα ονόματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους ονόματα που κρατούσαν από το αρχαιοελληνικό παρελθόν της φυλής. Αυτό ήταν μια συνεπεία της επιρροής που άσκησε η εμπειρία του Διαφωτισμού, μια και μέσω αυτού ο υπόδουλος ελληνισμός άρχισε να ανακαλύπτει τους ιστορικούς δεσμούς του με το αρχαιοελληνικό παρελθόν.

Η εμφάνιση πάντως των αρχαιοελληνικών ονομάτων στάθηκε η αφορμή ώστε να συνδεθεί ο νεότερος ελληνισμός με την αρχαιότητα μέσα από ένα αναγεννημένο ενδιαφέρον. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός του κοινού τόπου και της κοινής γλώσσας με του αρχαίους προγόνους ζωντάνεψε την ιστορική αίσθηση της συνέχειας του ελληνισμού. Έτσι οι υπόδουλοι Έλληνες επωμίζονταν την ιστορική υποχρέωση να φανούν αντάξιοι συνεχιστές των μακρινών τους προγόνων, οι οποίοι με τα επιτεύγματά τους κατάφεραν να κρατήσουν ασβέστη τη μνήμη τους στην οικουμένη ολόκληρη. Τα ονόματα που προέρχονταν από την αρχαιοελληνική παράδοση είχαν ως συνεπεία να οικειοποιηθεί ο νεότερος ελληνισμός τη μακρινή του παράδοση και να ταυτιστεί μαζί της. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι συνεπακόλουθο της αναβίωσης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν και η ταυτόχρονη απαγκίστρωση από το θρησκευτικό παρελθόν.

Ταυτόχρονα με την αφύπνιση της μακραίωνης εθνικής συνείδησης οι Έλληνες αρχίζουν να φοιτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, αλλά και σε πρότυπα εκπαιδευτήρια που λειτουργούν στον ελλαδικό χώρο. Έτσι έρχονται περισσότερο κοντά στις σύγχρονες ιδέες του Διαφωτισμού αλλά και στο περιεχόμενο μιας κοσμικής Παιδείας. Αυτή η τάση θα δημιουργήσει ένα νέο ρεύμα όπου «Έλληνες σοφοί» μιλάνε την αρχαία ελληνική γλώσσα, όπως ακριβώς και στο μακρινό παρελθόν. Την αμάθεια διαδέχεται η Παιδεία και όχι μια οποιαδήποτε Παιδεία, αλλά αυτή των προγόνων μας. Η νέα ζωή» των υπόδουλων Ελλήνων είχε ανάγκη το μάθημα της Ιστορίας δίπλα σε αυτό του Ψαλτηριού. Η συνείδηση της ιστορικότητας του ελληνισμού επέβαλλε ως προϋπόθεση την ιστορική γνώση, δηλαδή αυτή που θα μας κάνει γνωστό το παρελθόν μας και θα συνδεθεί με το παρόν και το μέλλον μας. Το πρώτο βήμα σύνδεσης με το παρελθόν ήταν η ονοματοδοσία. Έτσι άρχισαν να δίδονται τα πρώτα ελληνικά ονόματα. Τα Ελληνόπουλα που έπαιρναν το όνομα ενός θεού ή ήρωα, ενός στρατηγού ή φιλόσοφου, ενός ποιητή ή μιας μούσας, συνδέονταν αυτόματα με το ιστορικό παρελθόν τους, ενώ ταυτόχρονα οι ιστορίες που κουβαλούσαν τα ονόματα αποτελούσαν μια νέα ανεξερεύνητη πηγή γνώσεων η οποία έφερνε κοντά του νέους Έλληνες με τα ήθη και τον πολιτισμό των αρχαίων τους προγόνων.

Ονομάτων συνέχεια

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι Έλληνες στις αρχές του 1700 αγνοούσαν παντελώς τα ονόματα των αρχαίων προγόνων τους ενώ ύστερα από έναν αιώνα μέσω των ονομάτων που έδιναν στα παιδιά τους ήρθαν σε επαφή με την Ιστορία τους και εμπεδώθηκε μέσα τους το ευγενές αίσθημα της άμιλλας ώστε να φανούν άξιοι συνεχιστές της ένδοξης ιστορίας τους. Ήδη στο διάστημα μεταξύ 1800 και 1820 το πλήθος των αρχαιοελληνικών πηγών και των ιστοριών που έκαναν την εμφάνισή τους στον ελληνικό κόσμο παγίωσε τη συναίσθηση της συνεχείας.
Σε μια ομιλία του στο Παρίσι, το 1803, στη Societe des Observateurs de l’ home, ο Αδαμάντιος Κοραής έκανε λόγο για την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Ένα από τα επιχειρήματά του ήταν η αλλαγή που σημειώθηκε στην ονοματοθεσία και των ελληνικών πλοίων. Ονόματα Ελλήνων της αρχαιότητας, όπως Περικλής, Θεμιστοκλής ή Ξενοφών, αντικατέστησαν ονόματα αγίων. Μαζί με τα ονόματα των παιδιών άλλαξαν και τα ονόματα των πλοίων που παρέπεμπαν στην αρχαιότητα δίνοντας έτσι την εικόνα μιας ιστορικής εθνικής συνέχειας. Τη συνήθεια αυτήν των αρχαίων ελληνικών ονομάτων την ακολούθησαν τα προεπαναστατικά έντυπα, με πρώτο και καλύτερο τον «Ερμή τον Λόγιο», που εκδόθηκε στη Βιέννη, το 1811, όπως επίσης και οι βραχύχρονες εκδόσεις των περιοδικών «Αθηνά» και το «Μουσείον» στο Παρίσι, η «Καλλιόπη» στη Βιέννη και η «Ίρις» στο Λονδίνο.

Αδαμάντιος Κοραής

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του Κοραή από τα «Προλεγόμενα» της «Γεωγραφίας» του Στράβωνα: «Γνωστή είναι των γονέων η συνήθεια να θέτωσιν εις τα τέκνα μεγάλων ανδρών ονόματα, ως διδάγματα, και τρόπον τινά αγαθά της μελλούσης των διαγωγής οιωνίσματα…». Ο Κοραής συνεχίζοντας πιο κάτω προσεγγίζει το φαινόμενο της αρχαιοελληνικής ονοματοθεσίας. «Εάν (…) εν από της παρακμής του Ελληνικού γένους τα σημεία ήτο και η αγάπησις των Ρωμαϊκών ονομάτων, εξεναντίας εν από τα σημεία της ενεργουμένης σήμερον αναγεννήσεως αυτού πρέπει να λογίζεται ο ζήλος των ελληνικών ονομάτων. Αλλ’ ο τοιούτος ζήλος καταντά εις κομπαστικήν γοητείαν, αν δεν συνέχεται εις του πρέποντος τα όρια. Επαινετόν έργον εργάζονται όσοι γονείς θέτουσιν εις ακόμα ανονόμαστα τέκνα ονόματα Ελληνικά και Ελλήνων όχι τυχόντων, αλλά αξιεπαίνων, ή καν των αμέμπτων. Εκείνοι όμως οι γονείς έχουσι της τοιαύτης ονοματοθεσίας το δικαίωμα μόνοι, όσοι μετά του ονόματος δίδουν και ανατροφήν Ελληνικήν και παιδείαν εις τα τέκνα των… Το δ’ εκ γενετής θέμενον και με πολυχρόνιον συνήθειαν στερεωμένον όνομα ν’ αλλάσσεται δεν είναι καλόν, πλην αν είναι εξ εκείνου του είδους των ξενικών, όσο διεγείρουσι εις τον ακούοντα δουλείας έννοιαν. Ελληνικά βέβαια φρονεί όστις αποτρίβει, ως στίγμα από το μέτωπον, τοιούτον όνομα. Πλην όμως τούτου, η αλλαγή ονόματος εις τι χρησιμεύει δεν εξεύρω… Εάν δεν έχει αληθώς φρονήματα Ελληνικά, η μετονόμασις είναι μωρά αλαζονεία. Τι ωφελεί τον Θερσίτη να μετονομαστεί Αχιλλεύς, αν απεφάσισε να μένει πάντοτε Θερσίτης!…».

Με αυτά τα νέα δεδομένα, η ελληνική γλώσσα παρουσιάστηκε ως αδιάσειστο τεκμήριο της πνευματικής ενότητας του ελληνισμού.

Επί τούτο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Κωνσταντίνου Κούμα όταν έγραφε το 1813: «παρά το γεγονός ότι η ομιλημένη δεν ταυτίζεται με την παλαιάν… είναι δε θυγάτηρ εκείνης, και διέσωσε πολλά εκ των μητρικών αγαθών της». Βέβαια, στα μετεπαναστατικά χρόνια δεν έλειψαν και οι ακραίες και γραφικές φωνές, που υπάρχουν σε κάθε εποχή και οι οποίες ζητούσαν την αναβάπτιση των ηρώων του 1821. Με δυο λόγια, να ονομαστεί ο Καραϊσκάκης Λεωσθένης κι ο Μπότσαρης Νικόστρατος.

Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο του Ιωάννη Βηλαρά, το 1815, ο οποίος προβληματίζεται πάνω στο περιεχόμενο του ονόματος, δηλαδή σχετικά με το αν μπορούν να επωμισθούν το βάρος των αρχαίων ονομάτων οι Νεοέλληνες.

«Δεν κατακρενο το μεγαλον ζήλο οπου εχουν μερηκη για τα ονοματα τον προγονον τους· δεν ηθελα ομος να στοχαστουμε πος ο Πλατονας ήταν μεγαλος φιλοσοφος γηατη τον ηλεγαν Πλατονα κε οχη Κοστα ή να θαρουμε πος ο Θεμηστοκλης ηταν μεγας στρατηγος, γηατη τον ηλεγαν Θεμηστοκλη κε οχη Τριανταφηλον. Κάθε πραγμα στον κερο του (…) Το ονομα δεν κανη το πραγμα· ξεχορηστα τα ασηνηθηστα ονοματα στα αφτηα του λαου, ηνε σα τ’ ασηνηθηστα φορεματα στα ματηα· ποσο θελα μας επαραξενοφενουνταν να ηδουμε το Σοκρατη να περπατη ξηπολητος μεσα στη λάσπη, κε μ’ ενα πανοφορη σαν το αραπηδον, κε ν’ ακουσομε για προτη φορα, πος τον λεν Σοκράτη! Εγο δεν πιστεβω να μην ελεγαμεν εφτης, πος αφτος ηταν κανας Ηνδηανος δηακοναρης, κε να μην ξεκαρδηζομασταν από τα γεληα».

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης


Σημ.: Εννοείται πώς για την ορθογραφία του παραπάνω κειμένου αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο Ι. Βηλαράς.

http://topontiki.gr/article/45551/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ"

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ--

Κάνοντας μια ανασκόπηση στο πολυσχιδή πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων

αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί οι Έλληνες πολέμησαν σθεναρά και με

αυταπάρνηση τους Πέρσες.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δαρείου, του Ξέρξη και του Αρταξέρξη

λέει ο Ηρόδοτος η Ελλάδα υπέστη τα περισσότερα δεινά από ότι είχε υποστεί

τις προηγούμενες είκοσι γενεές.

Το έθνος των Ελλήνων έπρεπε να πληρώσει το τίμημα της ανάπτυξης του.

Εξαπλωνόμενο παντού μοιραία, αργά η γρήγορα, θα έρχονταν σε σύγκρουση

με μια μεγάλη δύναμη.

Χρησιμοποιώντας τη θάλασσα οι Έλληνες είχαν ανοίξει εμπορικούς δρόμους

που κάλυπταν σχεδόν όλη τη Μεσόγειο αλλά και τη Μαύρη θάλασσα.

Φανταζόμαστε το Αιγαίο σαν μια κυψέλη πολυάσχολων, εριστικών , άγρυπνων

και εφευρετικών Ελλήνων που εγκαταστάθηκαν επίμονα σε κάθε λιμάνι όπου

και ανάπτυξαν την οικονομία τους από την γεωργία έως την βιομηχανία και

το εμπόριο και ήδη άρχισαν να δημιουργούν μεγάλη φιλολογία,  φιλοσοφία και

τέχνη.

Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα και ευρύτατα ωρίμασε αυτός ο νέος πολιτισμός

που έθεσε στον 6^ον π.Χ όλα τα θεμέλια των επιτευγμάτων του 5^ου π.Χ.

Από ορισμένες απόψεις ήταν λαμπρότερος από το πολιτισμό της περιόδου του 
Περικλέους – ανώτερος στην επική και λυρική ποίηση, ζωογονούμενος και

κοσμούμενος από τη μεγαλύτερη και δημοκρατικότερη εποχή.

Αλλά ακόμη και οι βάσεις της Δημοκρατίας είχαν κατάλληλα προετοιμαστεί.

Μέχρι το τέλος του 6^ον π.Χ τα τυραννικά καθεστώτα είχαν διδάξει στην Ελλάδα

αρκετή τάξη ώστε να καταστεί εφικτή η ελληνική ελευθερία.

Η πραγματοποίηση της αυτοδιοίκησης ήταν κάτι πρωτόγνωρο τότε στο κόσμο.

Ζωή χωρίς βασιλιά δεν είχε αποτολμηθεί από καμία μεγάλη κοινωνία.

Από αυτό το υπερήφανο ατομικό και ομαδικό αίσθημα της ανεξαρτησίας προήλθε

μια ισχυρή παρόρμηση για κάθε εγχείρημα των Ελλήνων.

Η ελευθερία τους ενέπνευσε απίστευτα κατορθώματα στις τέχνες και στα γράμματα

στην επιστήμη και την φιλοσοφία.

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος του λαού, τότε όπως και πάντοτε, έτρεφε και αγαπούσε τις δεισιδαιμονίες τα μυστήρια και τους μύθους.

Οι άνθρωποι άλλωστε πρέπει να παρηγορούνται.

Ωστόσο η ελληνική ζωή είχε γίνει άνευ προηγουμένου λαϊκή.

Η πολιτική , ο νόμος η φιλολογία και η κερδοσκοπία είχαν πλέον χωριστεί και ελευθερωθεί από την θρησκευτική εξουσία.

Η φιλοσοφία άρχισε να κτίζει μια νατουραλιστική ερμηνεία του κόσμου και του ανθρώπου, του σώματος και της ψυχής.

Η επιστήμη, σχεδόν άγνωστη προηγουμένως, είχε κάνει τις πρώτες τολμηρές διαπιστώσεις.

Είχε ήδη θεσπιστεί η Ευκλείδειος Γεωμετρία.

Η διαύγεια η τάξη και η τιμιότητα της σκέψης είχαν γίνει το ιδανικό μιας μειοψηφίας ανθρώπων.

Μια ηρωική προσπάθεια σώματος και πνεύματος έσωσε τα επιτεύγματα αυτά και

την ελπίδα, που περιείχαν, από το θανάσιμο χέρι του ξένου δεσποτισμού και από το σκότος των Μυστηρίων, και κατέκτησε για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό το προνόμιο της ελευθερίας.

Παρουσίαση/επιμέλεια

Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Η έρευνα έγινε σε 60000 ανδρικά ελληνικά ονόματα και έδειξε ότι – με πολύ μικρή πιθανότητα σφάλματος –--το πλέον διαδεδομένο όνομα είναι το ΓΕΩΡΓΙΟΣ.

Γύρω στο 11% των ελλήνων -550000 περίπου- πρέπει να έχουν αυτό το όνομα.
--Το δεύτερο σε συχνότητα εμφάνισης (8,5%) όνομα είναι το ΙΩΑΝΝΗΣ και αρκετά «κοντά» βρίσκεται το ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ.
Ακολουθούν με υψηλά ποσοστά τα ονόματα ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ και ΝΙΚΟΛΑΟΣ και η εξάδα συμπληρώνεται με το ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ. Οι μισοί περίπου ΈΛΛΗΝΕΣ (47%) έχουν τα έξι αυτά ονόματα, ενώ στους άλλους μισούς εμφανίζεται μια ποικιλία με πάνω από 500 ονόματα.---
Τα 36 πιο συνηθισμένα---
Γεώργιος 11,1
Ιωάννης 8,55
Κώστας 7,97
Δημήτρης 7,65
Νικόλαος 6,93
Παναγιώτης 4,71
Βασίλης 3,60
Χρήστος 3,56
Αθανάσιος 2,43
Μιχαήλ 2,27
Ευάγγελος 1,98 Σπύρος 1,98 Αντώνης 1,87 Αναστάσιος 1,64 Θεόδωρος 1,57 Ανδρέας 1,54 Χαράλαμπος 1,54 Αλέξανδρος 1,45 Εμμανουήλ 1,37 Ηλίας 1,34 Σταύρος 1,02 Πέτρος 0,94
Σωτήριος 0,92 Στυλιανός 0,88 Ελευθέριος 0,78 Απόστολος 0,75 Φώτιος 0,68 Διονύσιος 0,65 Γρηγόριος 0,64 Άγγελος 0,62 Στέφανος 0,59 Ευστάθιος 0,59 Παύλος 0,56 Παρασκευάς 0,56 Αριστείδης 0,56 Λεωνίδας 0,50
36 ονόματα σχετικά πιο σπάνια από τα προηγούμενα
Παντελής
Θωμάς
Κυριάκος
Ευθύμιος
Σταμάτης
Ανάργυρος
Λάμπρος, Σάββας ,Ευστράτιος, Λάζαρος, Χαρίλαος ,Γεράσιμος ,Φίλιππος ,Περικλής ,Θεοφάνης Μάρκος ,Μιλτιάδης ,Αχιλλέας, Δημοσθένης, Χριστόφορος ,Ηρακλής ,Ιορδάνης ,Αριστοτέλης
Λουκάς, Σωκράτης, Αλέξιος, Θεμιστοκλής, Ματθαίος, Ιάκωβος, Κοσμάς, Νικήτας ,Μάριος
Δαμιανός ,Τριαντάφυλλος, Πρόδρομος, Σεραφείμ
74 ονόματα ακόμα πιο σπάνιαΑβραάμ
Αγησίλαος Αδαμάντιος Αιμίλιος Ανέστης Αριστομένης Αρτέμιος Ασημάκης Αστέριος
Βάιος Βίκτωρ Βλαδίμηρος Βλάσσιος Βύρων
Γαβριήλ
Δήμος
Επαμεινώνδας Ευριπίδης
Ζαφείριος Ζαχαρίας Ζήσης
Θαλής Θεμιστοκλής Θεοδόσιος Θεόφιλος
Ιπποκράτης Ισαάκ Ισίδωρος Ιωσήφ
Κίμων Κλεάνθης Κλέαρχος
Λυκούργος
Μαρίνος Ματθαίος Μελέτιος Μενέλαος Μηνάς
Ναπολέων Νεκτάριος
Νεοκλής Νέστωρ Νικηφόρος
Ξενοφών
Οδυσσέα
Πολυχρόνης Προκόπιος Όμηρος Ορέστης Ορφέας Πάρις Πασχάλης Πλάτων Πλούταρχος
Πολυζώης Πολύκαρπος Ρήγας
Σαράντος Σέργιος Σόλων Σοφοκλής Σπήλιος Στέργιος
Τηλέμαχος Τιμόθεος Τρύφων
Φαίδων Φανούριος Φοίβος Φραγκίσκος Φωκίων
Χριστόδουλος Χρύσανθος Χρυσόστομος
330 σπάνια ονόματα
Αγαθάγγελος Αγαθοκλής Αγαθόνικος Αγαπητός Αγάπιος Αγις Αγοραστός Αδάμ Αδάμος
Αδριανός Άδωνις Αετιδεύς Αετός Αθηνόδωρος Αιμιλιανός Αινείας Ακριβός Ακύλας Αλβέρτος
Αλεξάντερ Αλκαίος Αλκίνοος Αλφρέδος Αμβρόσιος Αμύντας Αναγνώστης Ανακρέων Ανανίας
Ανατόλιος Ανδροκλής Ανδρόνικος Ανδρόφιλος Άνθιμος Αννίβας Αντίνοος Αξιώτης Απόλλων Αρθούρος Αρίσταρχος Αριστόβουλος Αριστόδουλος Αριστοκλής Αριστόνους ΑριστοφάνηςΑρσένιος Αρχιμήδης Αρχοντής Ασκληπιός Αστέρης Ατταλος Αυγερινός Αυγουστής Αυγουστίνος Αύγουστος Αφεντούλης
Βαλεντίνος Βαλέριος Βαλσάμης Βαρδής Βαρθολομαίος Βασιλικός Βελισάριος Βενέδικτος Βενετσάνος Βενιαμίν Βενιζέλος Βησσαρίων Βίας Βικέντιος Βίκτωρ Βιτώριος Βλαδίμηρος Βόρις
Βρασίδας Βρεττός
Γαϊτάνος Γάσπαρης Γεβράσιος Γεννάδιος Γερμανός Γεωργογιάννης Γιάγκος Γιακουμής Γιαννούλης Γιασεμής Γιούρι Γκέντι Γκολφίνος Γλύμης Γλυνός Γουλιέλμος
Δαμασκηνός Δάμων Δανιήλ Δαυίδ Δημοκράτης Δημόκριτος Δικαίος Διογένης Διομήδης Δομένικος Δούκας Δραγούμης Δράκος Δρόσος
Εδουάρδος Ειρηναίος Εκτωρ Ελισσαίος Ελπιδοφόρος Εξαρχος Επιφάνιος Ερμής Ερμοκράτης
Ερρίκος Ερωτόκριτος Ευγένιος Ευδόκιμος Εύδοξος Ευθύφρων Ευκλείδης Ευρήλιος Ευριπίδης
Ευρυβιάδης Ευτύχης Εφραίμ
Ζαφείρης Ζευς Ζήνων Ζήσιμος Ζήσος
Ήλιος Ησαΐας
Θαλής Θεαγένης Θεαγένης Θεόδουλος Θεοκλής Θεοκλής Θεόκλητος Θεόκριτος Θεόπιστος Θεοτόκης Θεόφραστος Θεοφύλακτος
Ιάσων Ιγνάτιος Ιδομενεύς Ιερόθεος Ιεροκλής Ιερώνυμος Ιουλιανός Ιούλιος Ιπποκράτης Ιωακείμ Ιώβ Ιων Ιωνάθαν
Κάδμος Καίσαρ Καλλίνικος Κανέλος Κάρολος Κήρυκος Κλέανδρος Κλέαρχος Κλεισθένης Κλείτος Κλεόβουλος Κλεομένης Κλέων Κλημέντιος Κλήμης Κλήνης Κομνηνός Κορνήλιος
Κροίσος Κρυστάλλης Κυπριανός Κυριαζής Κύριλλος Κύρκος Κύρος
Λαέρτης Λαμπρινός Λαοκράτης Λάσκαρης Λαυρέντης Λέανδρος Λεονάρδος Λιβέρης Λινάρδος Λορέντζος Λούης Λούθηρος Λουΐζος Λουκιανός Λυκούργος Λυμπέρης Λυμπέρης Λυσίμαχος
Λύσανδρος
Μακάριος Μάξιμος Μαργαρίτης Μάρκελλος Μεγακλής Μεθόδιος Μένανδρος ΜερκούριοςΜητροφάνης Μικέλης Μίλτων Μίνως Μόδεστος Μόσχος Μπατίστας Μπόρις Μύρων Μωυσής Ναθαναήλ
Ναούμ Νείλος Νεοπτόλεμος Νεόφυτος Νεοχάρης Νίκανδρος Νικήστρατος Νικόδημος Νικοκλής
Ξένος
Ολυμπιος Ονούφριος Ορφέας Ουμβέρτος Ουράνιος
Πάβελ Πάικος Παϊσιος Παλαιολόγος Πανίκος Πανταζής Παντολέων Παράσχος Παρθένιος Πάτροκλος Πελοπίδας Περίανδρος Πιέρρος Ποθητός Πολύβιος Πολύδωρος Πολύζος Πολύτιμος
Ποσειδώνας Πραξιτέλης Πύρρος
Ράλλης Ραούλ Ραφαήλ Ρενάτος Ρένος Ρηγίνος Ρίζος Ριχάρδος Ροβέρτος Ροδόλφος Ρολάνδος Ρομάν Ρομπέρτο Ρουσέτος Ρούσσος Ρωμανός
Σαμουήλ Σεβαστιανός Σεβαστός Σεργκέι Σερεμέτης Σήφης Σιλβέστρος Σίμος Σίμων Σκεύος
Σολομών Σοφιανός Σπάρτακος Στάικος Σταμέλος Σταμούλης Στασινός Σώζων Σωσίπατρος Σωφρόνης
Ταξιάρχης Ταΰγετος Τζάκος Τζανέτος Τζανής Τζώνης Τζώρτζης Τίτος Τραϊανός Τριάντης Τισσαφέρνης
Υάκινθος Υπάτιος
Φάνος Φειδίας Φιλάρετος Φιλήμων Φιλόδαμος Φιλόθεος Φιλοκτήτης ΦιλοποίμηνΦιλόστρατος Φραγκούλης Φραντζέσκος Φρειδερίκος Φρίξος Φωτανέστης
Χαρίδημος Χαρίσης Χαρίτος Χαρίτων Χρυσολέων Χρυσοσθένης
Ψαραντώνης
Στα 500 αυτά ονόματα τα αρχαιοελληνικά είναι 120. Ανάμεσά τους τα πιο διαδεδομένα είναι το Αριστείδης και το Λεωνίδας τα οποία βρίσκονται στην 35η και την 36η θέση αντίστοιχα. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι στα «πρώτα» 34 σύγχρονα ελληνικά ονόματα κανένα δεν είναι αρχαιοελληνικό. Σύμφωνα με μία εκτίμηση βασιζόμενη στην έρευνα τα αρχαιοελληνικά ονόματα αποτελούν το 5% - περίπου - των σύγχρονων ελληνικών ονομάτων.
Ανάμεσά τους τα 50 πιο διαδεδομένα – κατά σειράν συχνότητας εμφάνισης – είναι:
Αριστείδης
Λεωνίδας
Περικλής
Δημοσθένης
Μιλτιάδης
Αχιλλέας
Θεμιστοκλής
Ηρακλής
Σωκράτης
Αριστοτέλης Επαμεινώνδας Ξενοφών Οδυσσέας Σοφοκλής Ορέστης Αριστομένης Μενέλαος Τηλέμαχος Αλκιβιάδης Κίμων Θρασύβουλος Αγησίλαος Αρης Νέστωρ Πάρις Όμηρος Κλεάνθης Φωκίων Ευριπίδης Πλάτων Νεοκλής Φαίδων Φοίβος Πλούταρχος Σόλων Ιπποκράτης Διομήδης Αγαμέμνων Πολυδεύκης Λυκούργος Ιάσων Κλεομένης Λυκούργος Κλέων Μίνως Αγαθοκλής Εκτωρ Αρίσταρχος Ορφέας Μύρων
Ονόματα που «κατάγονται» από τον μικρασιατικό ελληνισμό, ονόματα που δύσκολα θα συναντήσεις στα Επτάνησα ή στις Κυκλάδες. Και πολλά από αυτά έχουν εμφανή τα σημάδια της εβραϊκής καταγωγής τουςΙορδάνης
Συμεών
Πρόδρομος
Σεραφείμ
Ανέστης Γαβριήλ Δανιήλ Αβραάμ Ισαάκ Ιωακείμ Αδάμ Ελισσαίος Ναθαναήλ Σολομών
Σίμων Ανατόλιος Βενιαμίν Μωϋσής Σαμουήλ Ραφαήλ Ναούμ Ανανίας Εφραίμ Ισραήλ Ιώβ Ησαϊας Ανανίας Αλβέρτος Βαλέριος Βίκτωρ Γουλιέλμος Δομένικος Εδουάρδος Ερρίκος Ιάκωβος Ιγνάτιος Ιούλιος Ισίδωρος Ιωσήφ Κάρολος Κορνήλιος Λεονάρδος Λορέντζος Λουΐζος
Λουκιανός Μάρκος Ναπολέων Ριχάρδος Ροβέρτος Τζώρτζης Φραγκίσκος ΦρειδερίκοςΑδριανός Αιμιλιανός Αλουίζος Αλφρέδος Αμβρόσιος Αρθούρος Αυγουστής Αυγουστίνος Βαλεντίνος Βενέτης Βενετσάνος Βικέντιος Βιτώριος Γιακουμής Ιουλιανός
Καίσαρ Κλημέντιος Λιβέρης Λινάρδος Λούης Λούθηρος Μάξιμος Μαριανός Μάρκελλος
Μαυρίκιος Μικέλης Μίλτων Ονούφριος Ουμβέρτος Ρενιέρης Ρηγίνος Ροβήρος Ρογήρος
Ροδόλφος Ρολάνδος Ρομάν Ρομπέρτο Ρουσέτος Ρούσσος Ρωμανός Ρωμύλος Σεβαστιανός
Σιλβεστρος Τζανέτος Τζανής Τζώνης Φραντζέσκος
Οι εξ Ανατολης Έχουν κι αυτοί κάποιο όνομα. Ανάμεσά τους οι Χασάν, οι Μεμέτ, οι Μουσταφά, οι Αλή, οι Αχμέτ και οι Μεχμέτ είναι οι περισσότεροι.
Χασάν
Μεμέτ
Μουσταφά
Αλή Αχμέτ Μεχμέτ Σαλή Αμέτ Χαλήλ Ισμαήλ Μουμίν Ρετζέπ Τζεμαλή Οσμάν Ισμέτ
Ιμπραήμ Γιουσούφ Ριτβάν Χαμδή Νιαζή Νουρή Μουζαφέρ Αρίφ Εμίν Σουκρή Νιχάτ Χαλήτ
Ομέρ Ορχάν Αζήζ Μουράτ Μαχμούτ Κεμάλ Εμβέρ Σαλήμ Ερχάν Τεφήκ Χουσεΐν Λατήφ
Τζεχάτ Ρεφίκ Φαρεντίν Ερδάλ Μπαϊράμ Σουλεϊμάν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ"

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ “Οι πρωτοπόροι της Επιστήμης”

Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του αστροφυσικού, αστρονόμου και κοσμολόγου Καρλ Σάγκαν με θέμα την επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα.

“Οι πρωτοπόροι της Επιστήμης” (The Pioneers of Science) είναι ένα επεισόδιο απο την βραβευμένη σειρά του Καρλ Σάγκαν “ΚΟΣΜΟΣ” και με ενα ταξίδι του στην Ελλάδα, αναλύει τις ανακαλύψεις των αρχαίων Ελλήνων επιστημόνων όπως των Θαλή, Εμπεδοκλή, Αναξίμανδρου, Αρίσταρχου και άλλων και εξηγεί πώς τα επιτεύγματα των προγόνων μας έχουν εμπνεύσει την μοντέρνα επιστήμη.

Ενα πραγματικά πανέμορφο ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα απο τον εξαίρετο Καρλ Σάγκαν!Παρακολουθειστε το βιντεο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ “Οι πρωτοπόροι της Επιστήμης”"

ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ

Περίστα Ναυπακτίας---
Τα επώνυμα των Περιστιάνων είναι πολλά και κάποτε πού ενδιαφέροντα από γλωσσική άποψη. --Αρκετά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στα νεώτερα χρόνια είτε γιατί οι οικογένειες που τα έφεραν εγκαταστάθηκαν αλλόυ, είτε γιατί δεν άφησαν άρρενες απογόνους. --Μερικά από τα χαμένα επώνυμα είναι: Παπαμέντζος, Μακρικόπουλος, Γεροσταθημάκης, Μίγκας,, Ράμμος, Σολωμός και άλλα. Όσο θα ανακαλύπτονται στα διάφορα ιστορικά αρχεία έγγραφα που αναφέρονται στη Περίστα και τους Περιστιάνους, τόσο θα συναντούμε και περισσότερα άγνωστα πια στην εποχή μας επώνυμα παλαιών οικογενειών του χωριού.
Άξιον απορίας είναι γιατί δεν ακούστηκε καμιά οικογένεια της Περίστας με το επόνυμο "Περιστιάνος" ή "Περιστιάνης", ενώ τέτοια επώνυμα υπάρχουν σ΄ άλλες περιοχές της Ελλάδας όπως λ.χ. στην Κύπρο. Γνωστός είναι και ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Ιερεμίας Περιστιάνος- Μαυρανδρέας (βλ. Αθ. Παλιούρα Βυζαντινή Αιτωλ/νία, Αθήνα 1985, σελ. 34 και 37 και Λεξικό Ζακύνθου, Λ. Ζώη, σελ. 526).
Εδώ θα προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν όσο γίνεται πληρέστερο κατάλογο Περιστιάνικων επωνύμων, τα οποία ακούγονται και σήμερα στην Περίστα ή και σ΄ άλλα μέρη της Ελλάδας: 
Αναγνωστός, Ανδρεόπουλος,, Βαλαώρας, Βελαώρας, Γαϊτάνης, Γιαννόπουλος, Ζάκας, Ζαρκαδούλας,, Ζαχαρακόπουλος, Θανασούλης, Καγκάνης, Καλιμάνης, Καλτσάς, Καραγιάννης, Καρασπύρος, Κεφαλιακός, Κομματάς, Κωστέας (Κωσταίοι), Κώτσος, Λάππας, Λέκας, Λόης, Μάης, Μακαρίτης, Μανιάτης, Μάντζας, Μανώλης, Μαυρίκης, Μαυρικόπουλος, Μερίτσης, Μίγκας, Μπακάλης,, Μπαράκος, Μπέκιος, Μπούμπουλας, Μπουνούτας, Ντίνης, Παπαβασιλείου,Παπαγεωργίου, Παπαδημητρίου, Παπαηλίας, Παπαθανασόπουλος, Παπακώστας, Παπακωστούλας, Παπαμαυρίκης, Πατίλης, Πατιλοκωστόπουλος, Πελέκης, Πίτουρας, Ράμμος, Ράπτης, Ρισβάς, Ρόρος, Σακελλάρης, Σακέτος, Σολωμός, Ταρκαζίκης, Τριανταφύλλης, Τσαμπάς, Τσίρος, Τσιντζάλης, Τσουγκράνης, Τσουνάκας, Τσώλος, Φαλίδας, Φίδης, Φιδίας, Χαντζηδήμος. Χαντζηνικολάου, Χαντζής.

Ας παρακολουθήσουμε και τη γλωσσική καταγωγή μερικών Περιστιάνικων επωνύμων.
Το επώνυμο Πατίλης προέρχεται εκ του προσηγορικού πατελλάρος, που σημαίνει τον φαλακρό και πλατυμέτωπο. "Τούτο σχηματίζεται εκ του ουσιαστικού παττέλα το οποίον είναι λατινικόν patella = πατάνη, δηλ. είδος αναπεπταμένου τρυβλίου, πινακίου. Ο Πολυδεύκης παρατηρεί: "τας δε λεγομένας πατέλλας, λεκανίδας ονομαστέον" (λεκανίς υποκορ. του λεκάνη, πινάκιον, αγγείον, λεκάνη). Ο ίδιος ως μαγειρικόν σκεύος αναφέρει το πατέλλιον διά το οποίον λέγει "είη δ΄ άν η πατάνη λοπάδιον (πήλινον σκεύος) εκπέταλον (αναπεπταμένον, πλατύ) ο νύν ίσως από τούτου καλούσι πατέλλιον" Εις την Θήραν διά της λέξεως πατέλα δηλούται η φαλάκρα. Παρωνύμιον κατ΄ αρχάς ήτο η λ. πατελλάρος (φαλακρός) και κατήντησεν επώνυμο. Εκ της λέξεως σχηματίζονται και τα επώνυμα Πατελλάκης, Πατέλλης, Παττελής, Πατελλίδας, Πατέλος, Πατίλης".
Κατά τον Β. Βογιαντζόγλου ("επώνυμο της Μικράς Ασίας", Αθήναι 1992. έκδ. Φιλιππότη), το όνομα Πατίλης προέρχεται από την τουρκική λέξη pat lak που σημαίνει σκισμένος, σκασμένος. Κατά τον ίδιο συγγραφέα, τουρκικές ρίζες έχουν και τα εξής Περιστιάνικα επώνυμα: Μπακάλης - Bakal = παντοπώλης, Καγκάνης - kagan που σημαίνει μονάρχης, βασιλιάς. Ράμμος από την λέξη ram = ευπειθής. υπάκουος και Χαντζής από την αραβοπερσική λέξη haci που σημαίνει προσκυνητής αγίων τόπων.
Το επώνυμο Ντίνης στα αραβικά σημαίνει τον πιστό, τον φιλόθρησκο (Dini). Στην περίπτωσή μας όμως το επώνυμο αυτό, τουλάχιστον στην Περίστα, έχει ιταλική προέλευση και έμεινε από τον καιρό της ενετοκρατίας. Ίσως κάποιος Ιταλός στρατιώτης να ξέμεινε στην Περίστα μετά την αποχώρηση των Βενετών και αυτός να είναι ο γενάρχης των Ντιναίων. Το επώνυμο Dini άλλωστε απαντάται συχνά στην Ιταλία.
Ιταλική προέλευση έχει και το επώνυμο Μπέκιος (Vecio). Γενάρχης και αυτής της μεγάλης περιστιάνικης πατριάς θα ήταν κάποιος στρατιωτικός της Βενετίας που παρέμεινε στην Περίστα μετα την κατάκτηση και της ενετικής αυτής περιοχής από τους Τούρκους.

http://www.perista.net/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ"

ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ-ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ---
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ---
Οι επικοινωνίες και οι τηλεπικοινωνίες ήταν πάντα βασικές για κάθε πόλη. Το προνόμιο των γρήγορων επικοινωνιών το είχαν οι κυβερνήτες και οι ανώτεροι στρατιωτικοί κάθε περιοχής, ενώ ο λαός βολευόταν όπως όπως πληρώνοντας όμως (ως συνήθως) το συνολικό κόστος όλων των επικοινωνιών του κράτους...---
ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΟΙ---
Ο πρώτος τύπος επικοινωνίας ήταν με πεζούς ή έφιππους δρομείς.
Ο Φιλιππίδης έγινε ο γνωστότερος αγγελιοφόρος δρομέας μεταφέροντας από τον Μαραθώνα στην Αθήνα το μήνυμα της νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών, ιδρύοντας, εν αγνοία του αλλά και προς τιμή του, το αγώνισμα του μαραθώνιου. Αλλά και το ολυμπιακό αγώνισμα της σκυταλοδρομίας είναι το κατάλοιπο αρχαίου ταχυδρομικού συστήματος. Η σκυτάλη στην αρχαιότητα είχε το μεταφερόμενο μήνυμα. Λέγεται ότι οι Σπαρτιάτες την χρησιμοποιούσαν συστηματικά. Η μέθοδος των δρομέων χρησιμοποιήθηκε λίγο πολύ απ' όλους αλλά γνώρισε εκπληκτική εξέλιξη απ' τους Ίνκας.
H μορφή επικοινωνίας που χρησιμοποιήθηκε στα οροπέδια των 'Ανδεων ήταν με οργανωμένο δίκτυο δρομέων. Η ταχύτητα του δικτύου ήταν τέτοια που ο Ίνκα στην πρωτεύουσά του ψηλά πάνω στο βουνό λάβαινε κι έτρωγε φρέσκο ψάρι της ίδιας μέρας!
Περίεργο είναι με τους Ίνκας είναι ότι, αν και είχαν πολύ καλό οδικό δίκτυο με πλακόστρωτους δρόμους και κρεμαστές γέφυρες, δεν χρησιμοποιούσαν οχήματα με τροχούς. Παρόλα αυτά στα παιχνίδια των παιδιών τους έβαζαν ρόδες και μάλιστα περιστρεφόμενες!
ΣΦΥΡΙΓΜΑΤΑ---επικοινωνία με σφυρίγματα
Οι Γκουάντσε, οι κάτοικοι των Καναρίων Νησιών, χρησιμοποιούσαν μια ειδική γλώσσα σφυριγμάτων για να επικοινωνούν σε μεγάλες αποστάσεις. Λέγεται ότι με αυτά τα σφυρίγματα μπορούσαν να επικοινωνούν μέχρι και σε αποστάσεις τεσσάρων χιλιομέτρων. Ο Αυστριακός Δρ. Ντομινίκ Ουέλφερ που μελέτησε αυτή την ιδιόμορφη γλώσσα το 1940 κατέγραψε ένα λεξιλόγιο αποτελούμενο από 2.909 λέξεις!
ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ
Η ανάγκη για κάτι γρηγορότερο από τους ταχυδρόμους, οδήγησε στην απόφαση να δημιουργηθεί σύστημα μηνυμάτων με φωτιά. Όταν η Τροία έπεσε στα χέρια των Ελλήνων, η υπόλοιπη Ελλάδα το έμαθε μέσα σε μία ημέρα χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα επικοινωνίας.
Μετά από λίγο καιρό φαίνεται ότι δημιουργήθηκε ο πρώτος κώδικας με οπτικά σήματα. Σε λόφους και βουνά κοντά στις πόλεις υπήρχε ειδικευμένο προσωπικό για τέτοιες επικοινωνίες. Ειδικότερα:
Στην τραγωδία "Αγαμέμνων", πού γράφτηκε εδώ και δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια από τον ποιητή Αισχύλο, η βασίλισσα Κλυταιμνήστρα πληροφορεί τον χορό ότι η Τροία έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.
 Ξαφνιασμένος ο χορός ρωτάει : "Ποιος μπόρεσε να φέρει τόσο γρήγορα τα νέα" ; Κι η Κλυταιμνήστρα απαντά: "Ο Ήφαιστος! Δυνατή φωτιά άναψαν στην κορυφή της Ίδας, και πολλές φωτιές μετά μάς έφεραν διαδοχικά το μήνυμα: από την Ίδα το μήνυμα της φλόγας πήγε στον κάβο Ερμή της Λήμνου, και τρίτη η ψηλή κορυφή του 'Αθω δέχτηκε το φως. Με δύναμη η φλόγα γεφύρωσε το πέλαγος, κι έφτασε τις Βίγλες του Μακίστου, στην Εύβοια. Οι φρουροί προώθησαν το μήνυμα στον Εύριπο, στους ανθρώπους πάνω στο Μεσσάπιο.
 Κι αυτοί έβαλαν φωτιά σ' ένα σωρό με ρείκια, και πάνω από τούς κάμπους του Αισώπου έστειλαν το μήνυμα στην κορφή του Κιθαιρώνα. Κι από κει πάλι με ζήλο πολύ προώθησαν το μήνυμα, και το έστειλαν πάνω από την Γοργώπιδα λίμνη στο Αιγίπλαγκτο όρος. Και η φλόγα πέρασε τον Σαρωνικό και έφτασε σαν κεραυνός στις κορυφές του Αραχναίου, και τέλος εδώ το λάβαμε, στων Ατρειδών τις στέγες, το φως αυτό, πού προπάππος του είναι η φωτιά της Ίδας". (στίχοι 280 - 316, ελεύθερη μετάφραση).
Είναι αμφίβολο αν το σήμα πού έφερνε το μήνυμα ότι έπεσε η Τροία έφτασε αληθινά σε μια νύχτα από την Μικρά Ασία στην Ελλάδα, όπως διατείνεται ο Αισχύλος, επειδή η απόσταση είναι σχεδόν 550 χιλιόμετρα, στο διάστημα της οποίας υπάρχουν και δύο τεράστιες υδάτινες εκτάσεις (από την Λήμνο στον 'Αθω και από κει στην Εύβοια), πού έπρεπε να γεφυρωθούν.
 Είναι όμως αδύνατον;
Όχι βέβαια μιας και π.χ. από το βουνό της Σαμοθράκης "Φεγγάρι" με ύψος 1664 μέτρα (απ' όπου ο θρύλος θέλει και τον Ποσειδώνα να παρακολουθεί τις μάχες στην Τροία), θα μπορούσαν εύκολα να αναμεταδοθούν αντίστοιχα οπτικά σήματα! Ακόμα και σήμερα από τα σημεία που αναφέρει ο Αισχύλος υπάρχει οπτική επαφή σε μέρες με καθαρή ατμόσφαιρα.
Έπειτα, ο Τρωικός πόλεμος έγινε 700 χρόνια πριν ο Αισχύλος γράψει την τραγωδία του και μέχρι τότε είχε γίνει σχεδόν θρύλος. Είναι, όμως, φανερό πώς ο Αισχύλος εκτιμούσε τις πρακτικές δυνατότητες του οπτικού τηλέγραφου. Τα έργα άλλων Ελλήνων ποιητών, του μεγάλου Ομήρου για παράδειγμα, μας πληροφορούν πως ο τηλέγραφος με την φωτιά ήταν σε μεγάλη χρήση στον καιρό τους, και ότι εφεύρισκαν έξυπνους τρόπους για να μεταδίδουν σήματα με τα πιο περίπλοκα μηνύματα, ακόμα και ξεχωριστά γράμματα του αλφαβήτου.
Ο  Ο Έλληνας ιστορικός Πολύβιος σχεδίασε μία μέθοδο σηματοδότησης, όπου τα γράμματα του αλφ αβήτου ήσαν χωρισμένα σε πέντε ομάδες πέντε στήλες από πέντε γράμματα στην κάθε μια. Η τελευταία στήλη είχε ένα γράμμα λιγότερο, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την χρήση του τηλέγραφου, όπως λέει ο ίδιος στο κεφ. 45 του δέκατου βιβλίου της ιστορίας του.
Και συνεχίζει: "Μετά από αυτά (αφού δηλ. χωρίσουν τα γράμματα σε στήλες), πρέπει να τις γράψουν κατά σειρά σε πέντε πινακίδες, και έπειτα να συμφωνήσουν ότι πρώτος θα υψώσει πυρσούς, και μάλιστα δύο, αυτός που θα θέλει να διαβιβάσει κάτι, και θα περιμένει να υψώσει κάτι ο άλλος, ώστε να είναι σίγουρο ότι θα προσέχουν και οι δύο.
Όταν κατεβάσουν τους πυρσούς αυτούς, ο πρώτος, πού μεταδίνει το μήνυμα, θα υψώσει τους πυρσούς από αριστερά, για να δείξει σε ποια πινακίδα πρέπει να προσέξει ο άλλος: δηλαδή έναν πυρσό για την πρώτη πινακίδα, ένα για τη δεύτερη, τρεις για την τρίτη και έτσι συνέχεια.
Μετά πάλι θα υψώσει πυρσούς από δεξιά, για να δείξει ποιό γράμμα από την πινακίδα πρέπει να σημειώσει ο άλλος. θα πρέπει επίσης να έχουν και οι δύο μια διόπτρα με δύο αυλίσκους, ώστε να βλέπουν με τον ένα στα δεξιά και με τον άλλο στα αριστερά εκείνου πού κάνει τα σήματα. Δίπλα στην διόπτρα πρέπει να τοποθετήσουν όρθιες τις πινακίδες, και να υψώσουν δεξιά και αριστερά από ένα τοίχωμα πέτρινο, μήκους τριών μέτρων περίπου και ύψους, όσο περίπου το ύψος ενός άντρα, για να φαίνονται καλά oι πυρσοί όταν υψώνονται πάνω από αυτό και να μην φαίνονται όταν κατεβαίνουν.
Όταν και οι δύο είναι έτοιμοι, αν ένας θέλει να μεταδώσει το μήνυμα "100 στρατιώτες μας προσχώρησαν στις τάξεις του εχθρού" πρέπει να διαλέξει λέξεις πού να έχουν την ίδια έννοια και όσο το δυνατό λιγότερα γράμματα. Έτσι μπορεί να πει "Κρήτες εκατό λιποτάκτησαν". Αν και τώρα τα γράμματα είναι λιγότερα από τα μισά, έχουν όμως το ίδιο νόημα.
Αυτό το γράφουν σε πινακίδα και αρχίζουν να σηματοδοτούν ως έξής: Πρώτο γράμμα είναι το Κ, που βρίσκεται στην δεύτερη ομάδα, δηλ. και στην δεύτερη πινακίδα.
Έτσι ο σηματοδότης θα υψώσει από τα αριστερά δύο πυρσούς, και ο λήπτης θα καταλάβει ότι πρέπει να προσέξει την δεύτερη πινακίδα. Έπειτα θα υψώσει από τα δεξιά πέντε πυρσούς, και ο λήπτης θα καταλάβει ότι πρέπει να βρει το πέμπτο γράμμα της δεύτερης πινακίδας και να το γράψει σε μία χωριστή πινακίδα. Έπειτα θα υψώσει τέσσερις πυρσούς από αριστερά, για να προσέξει ο λήπτης την τέταρτη πινακίδα, και μετά δύο από δεξιά, γιατί το Ρ είναι το δεύτερο γράμμα στην τέταρτη πινακίδα, και ο λήπτης θα πρέπει να γράψει το Ρ δίπλα στο Κ,. και έτσι συνέχεια μέχρι να μεταδοθεί όλο το μήνυμα". Αυτά έγραφε ο ιστορικός Πολύβιος, που επινόησε το σύστημα του το 150 π.Χ.
ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝΕδώ είναι ένα δείγμα πώς περίπου δούλευε ο κώδικας. Το αλφάβητο ήταν μοιρασμένο σε 5 σειρές και 5 στήλες. Έτσι με 2 ομάδες από 5 φωτιές η κάθε μία, μπορούσαν να μεταδώσουν οποιοδήποτε γράμμα. Με αυτόν τον τρόπο λέγεται ότι μπορούσαν να μεταδώσουν 20 με 25 λέξεις την ώρα. Όχι και πολύ γρήγορο αλλά πάντως δούλευε... Η χαμηλή ταχύτητα τους ώθησε να αναπτύξουν την στενογραφία με προσυμφωνημένους κώδικες.
Έτσι το γνωστό απ' το use-net CUL8R (see you later), απ' ότι βλέπετε, δεν είναι και τόσο φρέσκια ιδέα! ;-)
Αυτός ο τύπος επικοινωνίας με φωτιές χρησιμοποιήθηκε επίσης και με απλούστερη μορφή μέχρι και την Βυζαντινή περίοδο. Για κάθε ώρα της ημέρας ίσχυε διαφορετικό προσυμφωνημένο μήνυμα, από εκεί και το όνομα Ωρονόμιο του συστήματος. Αν λοιπόν στις 12 η ώρα βλέπανε κάποιο σήμα, σήμαινε "στείλτε στρατό" (ή οτιδήποτε άλλο είχε προσυμφωνηθεί). Αυτόματα το σήμα αναμεταδιδόταν από σταθμό σε σταθμό μέχρι την άλλη άκρη της αυτοκρατορίας. Αυτό το σύστημα ήταν απλούστερο, δούλευε χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό και κάλυπτε αρκετά μεγαλύτερες αποστάσεις με τον ελάχιστο αριθμό αναμεταδοτών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ"

Ο ζεόλιθος σε ατομικό επίπεδο

Του Νίκου Λυγερού

Αν συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να μας προσφέρει ο ζεόλιθος σε ατομικό επίπεδο θα προχωρούσαμε ακόμα πιο δυναμικά στην εξόρυξη του στην Ελλάδα μας. Αφού είναι δύσκολο να δούμε τι μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους σε φάση κρίσης, θα ήταν καλό ν' ασχοληθούμε σε ατομικό επίπεδο. Ο ζεόλιθος είναι χρήσιμος για τα χωράφια μας, για τις καλλιέργειες μας, για τα ζώα μας και για μας τους ίδιους, αφού συγκρατεί τα βαριά μέταλλα, τις τοξίνες και τις ελεύθερες ρίζες. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι για ένα στρέμμα με αμπέλια χρειαζόμαστε 150 κιλά ζεόλιθου που θα ήταν καλό να βάλουμε τέλη Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου και αυτό να γίνει άλλες δύο χρονιές, στη συνέχεια δεν έχουμε πια να ασχοληθούμε με το θέμα για τα επόμενα δέκα χρόνια. Το αποτέλεσμα θα είναι η εξοικονόμηση νερού, εξοικονόμηση λιπάσματος, μια πιο αποτελεσματική καλλιέργεια με μια αύξηση παραγωγής από 48% έως 66%. Αν προσθέσουμε ότι θα έχουμε καλύτερη ποιότητα ακόμα και στη γεύση, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η εφαρμογή του ζεόλιθου. Κι αν χρησιμοποιούμε οργανικό λίπασμα, όπως είναι οι κουτσουλιές από κοτόπουλα, πρέπει να ξέρουμε ότι ο ζεόλιθος αφορά και τις οσμές. Κατά συνέπεια, μπορούμε και με μια βιολογική καλλιέργεια να έχουμε πολύ ωραία αποτελέσματα με μια ασύγκριτη ποιότητα που θα θυμίσει στους παλαιότερους τι σημαίνει πραγματική γεύση και άρωμα. Διότι ο ζεόλιθος διατηρεί όλες τις οργανοληπτικές ιδιότητες. Αν αυτή τη διαδικασία την κάνει ο καθένας που μπορεί, ακόμα και για τις γλάστρες του και τον κήπο του, τότε θα βοηθήσει και αυτός σε τοπικό επίπεδο την πατρίδα μας. Διότι θα καλυτερέψει πρακτικά και σε σταθερή βάση τη γη μας αλλά και το νερό μας, διότι δεν θα έχει ανάγκη να την ποτίσει εντατικά με νιτρικά προϊόντα. Καταλαβαίνουμε με αυτόν τον τρόπο ότι ενώ ασχολούμαστε ο καθένας με τον εαυτό του, στην πραγματικότητα βοηθάμε ο ένας τον άλλον για να πάει καλύτερα η πατρίδα μας. Είναι σημαντικό, επίσης, να πάει καλύτερα ο πρωτογενής τομέας, διότι είναι τα θεμέλιά μας και δεν μπορούμε να τον αφήσουμε να χαθεί αποκλειστικά προς όφελος των υπηρεσιών που δεν παράγουν. Επιπλέον, εμείς ζούμε πάνω σε αυτή τη γη και αυτήν θα αφήσουμε στα παιδιά μας και στους επόμενους γενικότερα, δεν έχουμε λοιπόν κανένα όφελος να την καταστρέψουμε με διάφορες ουσίες που προκαλούν μη αναστρέψιμες διαδικασίες. Ενώ μπορούμε με τον ζεόλιθο να καλυτερέψουμε το επίπεδο της ζωής μας και της πατρίδας. Ο ζεόλιθος και η χρήση του είναι μια μορφή κουλτούρας που θέλει να διατηρήσει και να αναδείξει τη φύση. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος δεν περιμένει τα πάντα από τη φύση, κάνει και αυτός πράξεις που την βοηθούν σε πρακτικό επίπεδο. Γιατί είναι ωραίες οι οικολογικές θεωρίες, είναι όμως ακόμα πιο σημαντικές οι πρακτικές, διότι είναι αυτές που αλλάζουν τα δεδομένα αφού έρχονται σε άμεση επαφή με τους οργανισμούς και τη γη μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12719&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζεόλιθος σε ατομικό επίπεδο"