Οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από τους Κρήτες αποίκους,

Παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι οι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, οι οποίοι κατοικούσαν στις ακτές της Συρίας – Παλαιστίνης.

 

Ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από τους Κρήτες αποίκους, οι οποίοι κατά τον 13ον π.Χ. αιώνα αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης ως Φιλισταίοι, όπως μας είναι γνωστοί, από την Παλαιά Διαθήκη.

 

Ο Άρθουρ Έβανς, Άγγλος αρχαιολόγος υποστηρίζει: «Η Γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής».

 

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Τον Ιούνιο του 1952 ο Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις ανακοίνωσε δημόσια ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μια άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την Κρητικομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β΄, στην οποία βρίσκονται γραμμένες πολλές πινακίδες από την Κρήτη, τις Μυκήνες, την Πύλο κ.ά. και, το κυριότερο, ότι η γλώσσα των πινακίδων αυτών είναι η Ελληνική.

 

Η σπουδαιότητα της ανακοίνωσης του Βέντρις για την επιστήμη γενικότερα (που έλυνε, επιτέλους, το μυστήριο, το μυστήριο των πινακίδων της γραμμικής γραφής Β’), αλλά ιδίως για τον ελληνικό πολιτισμό, που η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν επτά περίπου αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αιώνα π.Χ. στον 15ον), ήταν ανυπολόγιστης σημασίας.

 

Άλλαζαν, άρδην τα δεδομένα της ιστορίας μας, αφού αυτή εξαρτάται και προσδιορίζεται χρονικώς, κατά κύριο λόγο, από τις γραπτές μαρτυρίες.

 

Είχε προηγηθεί η έρευνα του Άγγλου αρχαιολόγου Έβανς, ο οποίος έκαμε ανασκαφές στην Κρήτη.

 

Είχε παρατηρήσει ότι από τους κατασπαρμένους στα διάφορα μουσεία της Ευρώπης σφραγιδόλιθους, εκείνοι που η προέλευσή τους ήταν γνωστή προέρχονταν από την Κρήτη.

 

Έτσι, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι κοιτίδα της γραφής αυτής ήταν η Κρήτη. Γι’ αυτό το 1893 άρχισε τις έρευνες στην Κρήτη.

 

Ευθύς εξ αρχής ο Έβανς υποστήριξε ότι τα συλλαβογράμματα της γραμμικής γραφής Β’ δεν εκφράζουν γλώσσα ανατολικής προελεύσεως (όπως επιστεύετο πριν από την αποκρυπτογράφηση), αλλά μόνο ελληνικά.

 

Ο Έβανς ακόμη είχε καταλήξει στο συμπέρασμα, βασιζόμενος σε παρατηρήσεις του επί της εξελίξεως των διαφόρων συλλαβογραμμάτων, ότι οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από Κρήτες αποίκους, οι οποίοι μετά τον 13ον π.Χ. αιώνα αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης ως Φιλισταίοι.

 

Έτσι, ο Έβανς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: Η Γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής!..

 

Περίπου την ίδια εποχή ο Ρενέ Ντυσσώ διετύπωσε ανάλογη άποψη: «Οι Φοίνικες είχον παραλάβει πρωιμότατα το αλφάβητόν των παρά των Ελλήνων, οίτινες είχον διαμορφώσει τούτο εκ της Κρητομυκηναϊκής γραφής».

 

Η διαφορά είναι ότι το φοινικικό σύστημα γραφής παρέμεινε συλλαβάριο, όπως ακριβώς το παρέλαβαν από τους Έλληνες, ενώ η ελληνική φυσιολογική εξέλιξη κατέληξε στο σημερινό γνωστό αλφαβητικό σύστημα γραφής, το πρώτο δηλαδή αλφαβητάριο στον κόσμο.

 

Αυτήν την γραφή Β’ επέτυχε να αποκρυπτογραφήσει το 1952 ο Άγγλος αρχιτέκτονας Ventris με την συνεργασία του μεγάλου Ελληνιστή Τσάντγουικ, ο οποίος έχει γράψει σχετικά:

 

«Όλοι οι Έλληνες πρέπει να σέβονται το κομμάτι αυτό του μαυρισμένου πηλού, γιατί αυτό κατ’ εξοχήν έπεισε τον κόσμο ότι οι δημιουργήσαντες τον μυκηναϊκόν πολιτισμό ήσαν Έλληνες. Η γλώσσα που μιλούσαν 1.700 χρόνια πριν να γεννηθεί ο Χριστός, είναι με μερικές διαφορές η ίδια γλώσσα με την Ελληνική που μιλιέται σήμερα.

 

Και υπάρχουν ακόμη πολλά που δεν τα ξέρουμε για τις απαρχές της Eλληνικής γλώσσας…».

 

Ο Μάικλ Βέντρις, που πέτυχε την αποκρυπτογράφηση, ήταν χαρισματικό πνεύμα.

 

Μπορούσε να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες, είχε μια σπάνια συνδυαστική φαντασία, ήταν ικανός να ξεχωρίζει τις κανονικότητες μέσα στην ποικιλία και γενικά, όπως γράφει ένας συνεργάτης του, «είχε τη δύναμη να διακρίνει την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος, το χάρισμα δηλαδή που χαρακτηρίζει το έργο όλων των μεγάλων ανδρών».

 

Γι’ αυτό και επέτυχε να λύσει ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα.

 

Έτσι, έλυσε τη μεγάλη απορία χιλιάδων μελετητών της ελληνικής ιστορίας, τους οποίους απασχολούσε το ερώτημα: «Πώς συμβαίνει οι Έλληνες με τόσο υψηλό επίπεδο πολιτισμού να πάρουν το αλφαβητάριο από τους Φοίνικες;..».

 

Ο θάνατός του το 1956, σε ηλικία 34 ετών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, άφησε πολλά ερωτήματα, τα οποία παραμένουν αναπάντητα μέχρι σήμερα.

 

Χάρη στον Βέντρις αποδείχτηκε ότι η ελληνική, η αρχαιότερη γλώσσα απ’ όσες ομιλούνται και γράφονται σήμερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι εντυπωσιακά αρχαιότερη από όσο εθεωρείτο στις αρχές του 20ού αιώνα. 

 

Τα ελληνικά και πρωτοελληνικά φύλα διέθεταν διάφορα συστήματα γραφής. Αυτό έγινε γνωστό από τις πήλινες πινακίδες που τα «αρχεία» της ελληνικής γης διαφύλαξαν επί χιλιετίες και ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, «γράμμα λίθων γαίας παναληθέος».

 

Τα γραπτά αυτά μνημεία παρουσιάζουν κανονική εξέλιξη: Πρώιμο εικονογραφικό στάδιο (ιερογλυφικό), συλλαβογραφικό, τέλος φθογγογραφικό. Δύο από αυτά τα συστήματα, το Κυπριακό συλλαβογραφικό και η Γραμμική γραφή Β’, έχουν ήδη αποκρυπτογραφηθεί και εκφράζουν ολοκάθαρα την ελληνική γλώσσα με αδιάσπαστη ενότητα μέχρι σήμερα.

 

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και μεγάλος Ελληνιστής G. Murray γράφει:«Η ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Μια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στη Λατινική, Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική κ.λπ.. Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειότερων ανθρώπων».

 

Οι Ευρωπαίοι ειδικοί περί τα γλωσσικά στο σύνολό τους υποστηρίζουν ότι «η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει υψηλή μορφοποιητική ικανότητα, που διαμορφώνει τη σκέψη και κάνει τους μαθητές που γνωρίζουν αρχαία Eλληνικά, να διαπρέπουν στις θετικές επιστήμες».

 

Στην Ελλάδα, όμως, πανεπιστημιακός καθηγητής επιθυμεί διακαώς την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο… Και υπάρχουν, δυστυχώς, ουκ ολίγοι ομονοούντες…

 

Ο Γερμανός φυσικός επιστήμων Μax Von Laye (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής) γράφει: «Οφείλω χάριτας στη Θεία Πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών».

 

Τη δήλωση αυτή την έκαμε, όταν διαπίστωσε ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια τέλεια μαθηματική δημιουργία, διαπίστωσε τη μαθηματική δομή της.

 

Εμείς συνεχίζουμε την «απλοποίησή» της μέχρι να την κάνουμε αγνώριστη. Σ’ αυτό απαντά ο Γάλλος καθηγητής Masse Roger λέγοντας: «Κάθε απλοποίηση στη γλώσσα είναι απλά ένα χάσιμο σκέψεως».

 

Αλλά, είναι διδακτικότατη η προτροπή του Προέδρου της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του Πολιτισμού Φραγκίσκου Λιγκόρα, ο οποίος τον Μάρτιο του 1997 έκαμε την παρακάτω δήλωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο:

 

«Έλληνες, να είστε υπερήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μη την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ζωντανέψτε τους αρχαίους σας συγγραφείς, κάνετε γνωστόν το συλλογισμό τους…».

 

 

 

(Αθανάσιος Δέμος, ellinikoarxeio, thecuriosityofcat)

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από τους Κρήτες αποίκους,"

ΑΟΖ και θαλάσσια οικόπεδα μέσης γραμμής

Του Νίκου Λυγερού

Με τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα η Ελλάδα εισχωρεί σε μια ενεργειακή εποχή που προετοιμάζει την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων μας. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθούμε προσεχτικά και βέβαια αποτελεσματικά μέσω των θαλάσσιων οικοπέδων μέσης γραμμής, δηλαδή των οικοπέδων που εφάπτονται στις ΑΟΖ της Αλβανίας, της Ιταλίας και της Λιβύης. Με άλλα λόγια πρέπει αυτά τα οικόπεδα να πιέσουν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, τις διαπραγματεύσεις μας με αυτές τις τρεις χώρες, έτσι ώστε να επιτευχθούν σύντομα οι συμφωνίες οριοθετήσεων των ΑΟΖ. Διότι για αυτά τα οικόπεδα, επειδή υπάρχει περίπτωση συνεκμετάλλευσης λόγω ύπαρξης κοιτασμάτων που βρίσκονται ακριβώς πάνω στη μέση γραμμή, πρέπει να υπάρχει συμφωνία. Έτσι πρέπει να αποφύγουμε την περίπτωση του ραγιαδισμού που θα εξασφαλίσει άλλα οικόπεδα εκτός από αυτά, διότι δεν θα υπάρχουν υποψηφιότητες των εταιρειών όπως στο οικόπεδο 4 της κυπριακής ΑΟΖ. Πιο συγκεκριμένα είναι στρατηγικής σημασίας να υπάρχει οριοθέτηση και στη συνέχεια υπογραφή συμβάσεων σε αυτά τα οικόπεδα για να ενταχθεί επί του πρακτέου η ελληνική ΑΟΖ και η ίδια η Ελλάδα μας. Τα θαλάσσια οικόπεδα δεν τα βγάζουμε μόνο και μόνο για να εκδώσουμε χάρτες αλλά για να τα αξιοποιήσουμε στρατηγικά προς όφελος της πατρίδας μας. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας και σε επίπεδο οριοθέτησης και ανακήρυξης αφού αυτά τα θέματα είναι εθνικά και με γεωστρατηγικές επιπτώσεις πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες που προσφέρουν για την εξέλιξη της χώρας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15907&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και θαλάσσια οικόπεδα μέσης γραμμής"

Τελετές και θυσίες στην Άρχαία Έλλάδα

ΣTH ΣYZHTHΣH περί ευσεβείας ανάμεσα στον Σωκράτη-Πλάτωνα και στον μάντη Ευθύφρονα η θυσία ορίζεται ως προσφορά δώρων στους θεούς (το θύειν δωρείσθαι εστί τοις θεοίς), ενώ η προσευχή που κατά κανόνα τη συνοδεύει ως αίτημα για κάποιο αντάλλαγμα.

Η πρακτική της θυσίας εντάσσεται λοιπόν σ' αυτό που θα οριστεί παρακάτω ως τέχνη εμπορική από τον Σωκράτη. Για τους αρχαίους Έλληνες οι θεοί είναι οι κατ' εξοχήν δωρητές (δωτήρες εάων) και ο τρόπος να εξασφαλίσει κανείς την εύνοιά τους είναι να δεχτεί αυτό το είδος αμοιβαιότητας που η προσευχή θεμελιώνει άλλοτε στη μελλοντική προσδοκία (do ut des, «δίνω, για να μου δώσεις» ή da ut dem, «δώσε, για να σου δώσω»), άλλοτε στο παρελθόν μιας ιδρυμένης σχέσης (da quia dedisti, «δώσε, γιατί έχεις ξαναδώσει» ή da quia dedi, «δώσε, γιατί σου έχω δώσει»).

Είναι φανερό ότι μόνο αυθαίρετα μπορούμε να απομονώσουμε μία από τις εκφάνσεις της σχέσης αμοιβαιότητας μεταξύ θεών και θνητών που περιέγραψα. Αναθήματα, αναίμακτες προσφορές, απαρχές της σοδειάς καθώς και ύμνοι προς τιμήν των θεών φαίνεται συχνά να τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο από την αρχαία Ελληνική γλώσσα.

Έτσι, το ρήμα θύειν, μολονότι αρχικά συνδέεται με τις έμπυρες προσφορές, όπως η αιματηρή θυσία, χρησιμοποιείται και για αναίμακτες μέσω κατάθεσης προσφορές. Εξάλλου, τόσο τα θύματα όσο και τα αναθήματα προσφέρονται ως αγάλματα, αντικείμενα που έχουν σκοπό να τέρψουν. Στην πράξη, η αιματηρή θυσία ξεχωρίζει κυρίως γιατί συχνά θεωρείται η πολυτιμότερη προσφορά και γιατί, ακολουθούμενη από συμπόσιο, αποτελεί κανονικά την κορύφωση κάθε γιορτής.

Τα ρήματα σφάζειν ή δειροτομείν περιγράφουν την τομή με τη μάχαιρα ή τον πέλεκυ, που κάνει το αίμα να αναπηδήσει. Στη συνηθέστερη μορφή αιματηρής θυσίας που ακολουθείται από γεύμα αντιτίθενται οι θυσίες στους νεκρούς, που χαρακτηρίζονται και ως εναγισμοί, καθώς και ορισμένα σφάγια (τελετουργικές θανατώσεις που δεν απευθύνονται κατ' ανάγκην σ' ένα θεϊκό αποδέκτη, αλλά δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον ρόλο του αίματος και χαρακτηρίζουν περιπτώσεις έναρξης μάχης, καθαρμού, όρκου και διαβατηρίων τελετών· πρόκειται για ιερά άδαιτα ή και ολόκαυστα, εφόσον τα θύματα παραδίδονται ολοσχερώς στη φωτιά. Δε θα ασχοληθούμε με αυτή τη δεύτερη κατηγορία τελετουργιών.

Στις μυθικές παραδόσεις η αρχή της θυσίας συμπίπτει συνήθως με την αρχή της ανθρώπινης ζωής όπως τη γνωρίζουμε. Το επεισόδιο της ίδρυσης της αιματηρής θυσίας με ανθρώπινη συμμετοχή στην κατάλωση του θύματος από τον Προμηθέα βρίσκεται στο κέντρο της Θεογονίας του Ησιόδου και είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία όπου γίνεται λόγος για τους ανθρώπους.

Το θέμα της μοιρασιάς των τιμών (κοσμικών βασιλείων, αρμοδιοτήτων, εξουσιών) που διατρέχει όλο το ποίημα εμφανίζεται κι εδώ: η άνιση και απατηλή μοιρασιά ενός ζώου θα καθορίσει και το μερίδιο, τη μοίρα, θεών και ανθρώπων. Προσπαθώντας να εξαπατήσει τον Δία εις όφελος των ανθρώπων ο γιος του Τιτάνα Ιαπετού θα υπονομεύσει άθελά του την κατάστασή τους: το πλούσιο σε κρέας μερίδιο που προορίζεται γι' αυτούς σφραγίζει την εξάρτησή τους από τη γαστέρα: πρέπει να τρώνε για να ζήσουν, άρα και να εργάζονται και να θυσιάζουν ζώα χάρη στη φωτιά (την οποία και θα κρατήσουν, με το κόστος ενός καλού κακού, δηλαδή της γυναίκας).

Αντίθετα, η φτωχή μερίδα, τα καλυμμένα με λίπος μηριαία οστά, που καίγονται στη φωτιά, γίνονται σύμβολο της αθανασίας των θεών. Το επεισόδιο υπογραμμίζει τον ρόλο της θυσίας ως πράξης που θέτει όρια ανάμεσα σε θεούς, θνητούς και ζώα, σημαίνει την έξοδο από τη χρυσή εποχή της σύγχυσης, κατά την οποία οι άνθρωποι κάθονταν στο ίδιο τραπέζι με τους θεούς, και τη θεσμοθέτηση μιας από απόσταση «κάθετης» επικοινωνίας μέσω του καπνού που ανεβαίνει από τον βωμό.

Ωστόσο, η μυθική μοιρασιά του Προμηθέα δεν αποτελεί με κανένα τρόπο περιγραφή του τυπικού μιας θυσίας. Αποκλίσεις από το ησιοδικό σχήμα που πλουτίζουν με σάρκα τη θεϊκή μερίδα σημειώνονται ήδη από τον Όμηρο, χωρίς αυτό να προσκρούει στην ομηρική αντίληψη περί δίαιτας των αθανάτων βασιζόμενης σε νέκταρ και αμβροσία. Παρά την πολυμορφία του φαινομένου (οι θυσίες ποικίλλουν ανάλογα με το ιερό, την πόλη, τον ιδιωτικό ή δημόσο χαρακτήρα τους) και τον αποσπασματικό χαρακτήρα των πηγών, οι οποίες, ανάλογα με το είδος στο οποίο ανήκουν, τονίζουν το ένα ή το άλλο χαρακτηριστικό, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε κάποια στοιχεία.

Το ενενήντα τοις εκατό των προσφερόμενων ζώων είναι βοοειδή, αιγοπρόβατα ή χοίροι. Τα μικρότερα ζώα ανταποκρίνονται στις δυνατότητες των ιδιωτών, ενώ άλλα συνδέονται με τις προτιμήσεις κάποιου θεού (ταύρος για τον Ποσειδώνα, σκυλί για την Εκάτη κ.λπ.). Τα ψάρια, αν και σπάνια, δε λείπουν, ενώ τα μη οικόσιτα ζώα συναντώνται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Μεγάλη προσοχή δίνεται στην επιλογή του εκάστοτε θύματος (είδος, χρώμα, ηλικία, φύλο), το οποίο δεν πρέπει να παρουσιάζει κανένα ψεγάδι (μερικές φορές οργανώνονται πραγματικά καλλιστεία ζώων προκειμένου να επιλεγεί το θύμα), ενώ στη συνέχεια στεφανώνεται, στολίζεται με γιρλάντες και ταινίες ή ακόμα και με επίχρισμα χρυσού στα κέρατα.

Τα μέλη της πομπής που θα οδηγήσει το θύμα στον βωμό (πέμπειν τα ιερεία), καθαρά από κάθε μίασμα, είναι κι αυτά στεφανωμένα και σε μερικές περιπτώσεις ντυμένα με ιδιαίτερα ρούχα. Η κανηφόρος, κόρη ευγενικής οικογένειας, φέρει το κανούν, το κάνιστρο, που περιέχει χοντροαλεσμένο κριθάρι και αλάτι (ουλοχύται ή προχύται) καθώς και την μάχαιρα ή σφαγίδα. Αναπόσπαστο στοιχείο της πομπής αποτελεί βέβαια και η μουσική συνοδεία.

Ο χώρος και ο χρόνος της θυσίας οριοθετείται μέσω κυκλικής πορείας του ιερέα γύρω από τον βωμό από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως φαίνεται τουλάχιστον να δείχνει η έκφραση ενδεξιούσθαι βωμόν. Η οριοθέτηση αυτή ολοκληρώνεται με τον τελετουργικό καθαρμό, που περιλαμβάνει όχι μόνο τη νίψη των χεριών, αλλά και το ράντισμα (με τη βοήθεια ενός κλαδιού που αφαιρείται από τον βωμό) του ζώου, του βωμού και των παρευρισκομένων.

Τόσο το ράντισμα με τη χέρνιβα όσο και με τους σπόρους του κριθαριού που περιέχει το κάνιστρο (άρχεσθαι χέρνιβα / κανά) δηλώνουν την αμετάκλητη πλέον αρχή της θυσίας και ενώνουν ήδη τα πρόσωπα σε μια θυσιαστική κοινότητα.

Λίγες τρίχες κόβονται από το κεφάλι του ζώου, για να καούν στην πυρά ως απαρχές, μερική προσφορά που καθαγιάζει το όλον. Η ιερή σιωπή (ευφημία) διακόπτεται από την προσευχή που εκφωνείται από τον ιερέα. Υστερα από το αρχικό χτύπημα, που θανατώνει το ζώο, τη σφαγή μπορεί να αναλάβει ο μάγειρος (ο οποίος κάνει στη συνέχεια και τη δουλειά του χασάπη). Μερικές πηγές αναφέρουν την ολολυγή, τελετουργική κραυγή τη στιγμή της σφαγής.

Το κεφάλι του ζώου ανασηκώνεται, για να του κόψουν τον λαιμό και να τρέξει το αίμα· ένα μέρος τουλάχιστον πρέπει να τρέξει στον βωμό (αιμάσσειν τους βωμούς). Όταν για πρακτικούς λόγους η σφαγή δεν μπορεί να γίνει ακριβώς πάνω από τον βωμό, τότε το αίμα μαζεύεται μάλλον στο σφαγείον, και από εκεί, ένα μέρος, χύνεται στον βωμό· ορατά ίχνη αίματος στους βωμούς δηλώνουν ότι η λατρεία είναι ζωντανή και προσδίδουν ιερότητα. Επιπλέον, τίποτα δε φαίνεται να απαγορεύει τη χρήση των υπολοίπων του αίματος για διατροφικούς σκοπούς, λουκάνικα αίματος και άλλα παρασκευάσματα.

Ακολουθεί ο τεμαχισμός του ζώου στην τράπεζα, κατ' αρχήν με βάση τις αρθρώσεις του ζώου. Αρχικά αφαιρούνται τα σπλάγχνα και τα μηριαία οστά. Εκτός απ' αυτά, στον βωμό ρίχνονται παραδοσιακά η χολή και η οσφυϊκή χώρα μαζί με την ουρά (την καμπύλη της ουράς, που θα πρέπει να αποτελούσε σημάδι για την αποδοχή ή όχι της θυσίας από τον αποδέκτη θεό, βλέπουμε να εξέχει από την πυρά σε πολλές αγγειογραφίες). Η εξέταση των σπλάχνων, κυρίως του ήπατος (ιεροσκοπία), είναι συχνή σε πολεμικά συμφραζόμενα.

Ένα μέρος από τα σπλάχνα δίδεται στους θεούς (τοποθετούνται μάλλον κατευθείαν στα χέρια ή και τα γόνατα των αγαλμάτων). Τα υπόλοιπα, αφού περαστούν σε οβελούς, ψήνονται στις φλόγες του βωμού και καταναλώνονται όσο είναι ακόμη ζεστά από ένα στενό κύκλο προσώπων που εμπλέκεται άμεσα στη θυσία, τους συσπλαγχνεύοντες. Η άμεση κατανάλωσή τους γύρω από τον βωμό (σπλάγχνων μετουσία), πέρα από την επικοινωνία με τους θεούς, δημιουργεί πολύ ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των όσων συμμετέχουν σ' αυτό το πρώτο γεύμα.

Ακολουθεί η εκδορά του ζώου και το τομάρι του προσφέρεται ως γέρας στον ιερέα. Το υπόλοιπο κρέας τεμαχίζεται κατά τρόπο γεωμετρικό σε ίσες μερίδες διαφορετικής αξίας ανάλογα με το μέρος του ζώου από το οποίο προέρχονται και συνήθως βράζει σε λέβητες. Στη δημόσια θυσία η διανομή του αποτυπώνει τόσο σχέσεις ισότητας όσο και τις εκάστοτε τιμητικές διακρίσεις. Το κοινό γεύμα μπορεί να λάβει χώρα επί τόπου και πολλές φορές απαγορεύεται ρητά η μεταφορά του κρέατος εκτός του ιερού (ου φορά). Άλλοτε πάλι το κρέας μεταφέρεται ή και διατίθεται σε κρεοπωλεία για μεταπώληση.

Απ' ό,τι φαίνεται (χωρίς να μπορούμε να θίξουμε εδώ το πρόβλημα της κατανάλωσης ζώων από κυνήγι), το κρέας που καταναλωνόταν από τους αρχαίους Έλληνες είχε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περάσει από τους τελετουργικούς μηχανισμούς.

Το μερίδιο των θεών περιλαμβάνει εντέλει πολύ περισσότερα απ' όσα το πιάτο που ετοίμασε για τον Δία ο Προμηθέας: τα λευκά οστά των μηρών δεν είναι πάντοτε απεκδυμένα από σάρκα· μαζί τους ρίχνονται στη φωτιά κομμάτια ωμού κρέατος παρμένα από διάφορα μέρη του θύματος (την κίνηση περιγράφει το ρήμα ωμοθετείν)· για τους θεούς προορίζονται επίσης ένα μέρος των σπλάγχνων, καθώς και άλλα επίλεκτα κομμάτια, που τοποθετούνται σε τράπεζες προσφορών (τραπεζώματα ή θεομοίρια) και καταλήγουν μάλλον στους ιερείς τους ίδιους· τέλος, το «θεϊκό τραπέζι» περιλαμβάνει πολλές αναίμακτες προσφορές, από τους απλούς ουλοχύτας και τα θυλήματα, τα άλευρα δηλαδή με τα οποία αλείφονταν τα μήρια, μέχρι αρτοσκευάσματα και γλυκίσματα διαφόρων τύπων, που είτε καίγονταν είτε αφιερώνονταν μέσω κατάθεσης δίπλα στον βωμό, ενώ δεν λείπουν και οι σπονδές κρασιού που συνοδεύουν το γεύμα.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι γίνεται προσπάθεια να προσφερθούν στους θεούς όλες οι βασικές τροφές που διασφαλίζουν τη ζωή και αποτελούν σύμβολα του ανθρώπινου πολιτισμού: κρέας, δημητριακά, κρασί.

Η συμμετοχή στη θυσιαστική πρακτική αποτελεί τόσο συνειδητοποίηση της σωστής απόστασης που χωρίζει τους ανθρώπους αφενός από τους θεούς αφετέρου από τα ζώα, όσο και ισχυρό παράγοντα συνοχής της πόλεως και των υποομάδων που εντάσσονται σ' αυτήν (οίκος, φρατρία, δήμος...).

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τελετές και θυσίες στην Άρχαία Έλλάδα"

Τεράστιο περίγραμμα της Νίκης της Σαμοθράκης από πέτρες κοσμεί το νησί

Ένα περίγραμμα του επιβλητικού αγάλματος της Νίκης της Σαμοθράκης, φτιαγμένο με πέτρες, έχει κάνει την εμφάνισή του στην πλαγιά που βρίσκεται δίπλα στο Υδραγωγείο της Παλαιόπολης, στο δρόμο προς τη Χώρα του νησιού, με αφορμή τη συμπλήρωση 150 χρόνων από την τοποθέτησή του στο μουσείο του Λούβρου.

Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία ΙΔΕΑ, που ιδρύθηκε το 2011 στη Σαμοθράκη και δραστηριοποιείται στη Μακεδονία και τη Θράκη, εμπνεύστηκε και υλοποίησε αυτή την πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα εικαστική δράση.

Με τη συμμετοχή είκοσι εθελοντών δημιουργήθηκε το περίγραμμα του αγάλματος σε κάτοψη 50 x 70 μέτρων περίπου. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του land art, με πέτρες που μαζεύτηκαν από την γύρω περιοχή, έφτιαξαν το περίγραμμα της Νίκης της Σαμοθράκης πάνω στη γη.

«Σχηματίσαμε το περίγραμμα και χρωματίσαμε τις πέτρες με αφορμή τα 150 χρόνια παραμονής του αγάλματος στο Λούβρο. Η Νίκη της Σαμοθράκης βρέθηκε το 1863 και ένα χρόνο αργότερα μεταφέρθηκε στο Παρίσι. Τα φτερά της τα βάψαμε με το γαλάζιο της θάλασσας, το φόρεμα της γαλαζοπράσινο και μια λωρίδα την κάναμε κόκκινη, καθώς αυτό ανέφεραν οι ειδικοί του Λούβρου για το άγαλμα μετά από έρευνα», δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων το μέλος της ΙΔΕΑΣ, Κατερίνα Κάλτσου.

Με τον τρόπο αυτό οι υπεύθυνοι και οι εθελοντές της ΙΔΕΑΣ θέλησαν να δείξουν πως το άγαλμα μπορεί να κοσμεί το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, όμως το όνομά της θα παραμείνει η Νίκη της Σαμοθράκης.

Στις σκέψεις είναι να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο το περίγραμμα του αγάλματος και να το φωτίσουν τον επόμενο χρόνο, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.

Πηγή: iefimerida

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Τεράστιο περίγραμμα της Νίκης της Σαμοθράκης από πέτρες κοσμεί το νησί http://erroso.blogspot.com/2014/07/blog-post_52.html#ixzz39AX8dQcU

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τεράστιο περίγραμμα της Νίκης της Σαμοθράκης από πέτρες κοσμεί το νησί "

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού «Ελληνικός Στρατηγικός Τουρισμός», Αλεξανδρούπολη, 26/07/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού «Ελληνικός Στρατηγικός Τουρισμός», Αλεξανδρούπολη, 26/07/2014 "

Ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο επαναλειτουργεί στην καρδιά ενός Βρετανικού σχολείου

Το Bradfield College είναι ένα βρετανικό μικτής εκπαίδευσης δημόσιο σχολείο που βρίσκεται στο μικρό χωριό του Bradfield στην αγγλική κομητεία του Μπερκσάιρ. Είναι διάσημο για την αγάπη του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και κάθε τρία χρόνια έκανε θεατρικές παραγωγές αρχαίων ελληνικών τραγωδιών στο μικρό του θέατρο που λειτουργούσε στο κέντρο των εγκαταστάσεων από το 1890. 

Το 2009 τo θέατρο το οποίο ήταν ένα αρχιτεκτονικό αντίγραφο των αρχαίων θεάτρων έκλεισε λόγω των εκτεταμένων φθορών που είχε υποστεί από τα 120 χρόνια λειτουργίας του.   

Φέτος το θέατρο ξανάνοιξε και με την επιμέλεια του διάσημου αρχιτεκτονικού γραφείου Studio Octopi είναι πιο όμορφο από ποτέ.

"Aπό την πρώτη στιγμή θελήσαμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτη την ομορφιά του και την ατμόσφαιρα της τοποθεσίας. Σεβαστήκαμε τόσο την ιστορία όσο και τη σημασία του να παραμείνει ανέπαφος ο χαρακτήρας του αρχαίου θεάτρου που είχε το Bradfield College και το μόνο που κάναμε ήταν να αναδείξουμε με σύγχρονες παρεμβάσεις την ομορφιά και τη διαχρονικότητά του" αναφέρει σχετικά με το project o επικεφαλής του σχεδιαστικού team Chris Romer-Lee.

To 1000 θέσεων θέατρο έχει ακόμη ένα νέο στοιχείο που προστέθηκε με αναφορές στην αρχαία αγορά. Πρόκειται για μια μεγάλη πλατφόρμα από ατσάλι και γυαλί η οποία εξέχει στην άκρη των θέσεων και που αγκαλιάζει ένα δέντρο που προϋπήρχε στην έκταση.

Εντελώς καινούργια είναι επίσης και η σκηνή του θεάτρου η οποία είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένη από ξύλο κέδρου.

Το ολοκαίνουργιο θέατρο έκανε τα εγκαίνιά του λίγες μέρες πριν ανεβάζοντας την αρχαία τραγωδία  Αντιγόνη του Σοφοκλή με τη συμμετοχή μαθητών του και την σκηνοθετική επιμέλεια των καθηγητών τους.

Πηγή: Θ. Χαράμης, LiFO

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο επαναλειτουργεί στην καρδιά ενός Βρετανικού σχολείου "

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ραδιοφωνικό σταθμό Ελληνικός FM, Καβάλα. 28/7/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο ραδιοφωνικό σταθμό Ελληνικός FM, Καβάλα. 28/7/2014 "

Το σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας και η ίστορία του

Ελληνικός αμφορέας του 560 π.Χ. 
που απεικονίζει την θεά Αθηνά με τον Ερμή. 
Βλέπουμε χαρακτηριστικά, τον Ήλιο της Βεργίνας, 
πάνω στην ασπίδα της θεάς Αθηνάς.

Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς "Αστέρι της Βεργίνας") είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ηλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας.

Το Ελληνικό Αρχείο σας παραθέτει όλα τα στοιχεία και τις εικόνες, που δείχνουν την ιστορία και την σημασία αυτού του σημαντικού συμβόλου, στην Αρχαία Ελλάδα.
Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται απο 16 ακτίνες. Μπορούμε επίσης να τον δούμε και με 12 ή ακόμα και 8 ακτίνες του Ήλιου. Ο Ήλιος με τις δεκαέξι ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΦΩΤΙΑ - ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους...

12 Θεούς του Ολύμπου. (Δείτε την χαρακτηριστική εικόνα αριστερά, που επεξηγεί τις ονομασίες των 16 ακτίνων.) Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι'αυτό και συνήθως βλέπουμε το αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο θεά Αθηνά. Αλλα και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηστεί και με τον θεό Απόλλωνα Ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε ενα κοινό σύμβολο της αρχαίας Ελλάδας και το βρίσκουμε σε κέρματα, αγγεία, τοιχογραφίες και αγάλματα, πολύ πριν το Μακεδονικό βασίλειο και την δυναστεία των Αργεάδων.


Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιαζονται συχνα σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της Περιόδου. Επίσης υπαρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ενα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, απο τον 6ο π.Χ. αιώνα ,καθώς και σε νομίσματα, απο τη νησιωτική μεχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη Κέρκυρα, εύρημα 5ου π.Χ. αιώνα, Λοκρίδα, 4ο π.Χ. αιώνα. Μετά την ένωση των Ελλήνων υπο την αρχηγεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της Ελληνικής εθνογέννεσης.
Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικά στοιχεία με εικόνες, που δείχνουν οτι στο σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας αποτέλεσε ένα απο τα αρχαία σύμβολα της Ελλάδος, πολύ πριν την άνοδο του Ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας. Δεκάδες νομίσματα, αγγεία κ.α που φέρουν το σύμβολο, βρέθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδος, εκτός της Μακεδονίας. Επιπλέον, θα κάνουμε και μια μικρή ιστορική αναδρομή, για να δούμε την εξέλιξη αυτού του συμβόλου μέσα στον χρόνο:




2000 π.Χ.: Αυτή είναι η στιγμή όπου οι αρχαίοι Έλληνες, άρχισαν πρώτοι να χρησιμοποιούν αυτο το σύμβολο
του Ηλίου. To σύμβολο δεν είχε τυποποιηθεί ακόμα με την πρώιμη μορφή του.

780 π.Χ.: .Έχει αρχίσει πλέον η χρήση του συμβόλου. Το ακόλουθο έργο τέχνης δείχνει την μάχη της Τροίας. Μπορούμε να δούμε καθαρά το σύμβολο πάνωστον πολεμιστή, όπως βρέθηκε στο νησί της Μυκόνου.

780 π.Χ.: Βλέπουμε ανασκαφές που απεικονίζουν μεταξύ άλλων και Σπαρτιάτες οπλίτες, οι οποίοι φέρουν στις ασπίδες τους, το σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας .

6ος αιωνας π.Χ.: .Αμφορέας της αρχαίας Λακωνίας (Σπάρτη) που δείχνει καθαρά στο κέντρο του, τον Ήλιο της Βεργίνας στην σημερινή του μορφή. Ο αμφορέας, σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.

6ος αιώνας π.Χ.: Ο Αχιλλέας και ο Αίας ξεκουράζονται κατα την διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με ένα παιχνίδι ζαριών. Στις ενδυμασίες τους υπάρχουν πολλά σύμβολα του Ηλίου με 8 ακτίνες.

560 π.Χ.: Απεικόνιση της επιστροφής του Ηφαίστου σε αρχαίο Ελληνικό αμφορέα. Το σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας με 16 ακτίνες.

525 π.Χ.: Ηρακλής και Λερναία Ύδρα.

520 π.Χ.: Ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Κύκλωπα.

500 π.Χ.: Αρχαίος Ελληνικός αμφορέας.

4ος αιωνας π.Χ.: Έλληνας οπλίτης εναντίων Πέρση στρατιώτη.

480 π.Χ.: Η θεά Αθηνά με το σύμβολο στον ώμο.

4ος αιωνας π.Χ.: Έλληνας οπλίτης εναντίων Πέρση στρατιώτη.

Το αστέρι της Βεργίνας στο Βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β'. (Μουσείο Βεργίνας)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας και η ίστορία του"

Ν. Λυγερός - ΑΟΖ του Ελληνισμού στην Ιερά Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Κύπρος, 18/07/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν. Λυγερός - ΑΟΖ του Ελληνισμού στην Ιερά Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Κύπρος, 18/07/2014"

Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί.

Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος

* Ο Αγάθων, ένας φιλόσοφος του 5ου αιώνα π.Χ. και σπουδαίος τραγικός ποιητής (οι τραγωδίες του χάθηκαν) είχε συμβουλέψει τους άρχοντες τι θα έπρεπε να θυμούνται για να επιτύχουν! Έλεγε, λοιπόν, ο σπουδαίος αυτός διανοητής: «Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι. Πρώτον μεν ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι νόμοις άρχει. Τρίτον δε ότι ουκ αεί άρχει». Δηλαδή, ο άρχοντας πρέπει να θυμάται τρία πράγματα: Πρώτον ότι κυβερνά ανθρώπους, δεύτερον ότι κυβερνά σύμφωνα με τους νόμους και τρίτον ότι δεν θα κυβερνά για πάντα.

Εάν συμβουλεύονταν οι κυβερνώντες τους αρχαίους για τα δάνεια θα τους έλεγαν: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί. Φύλασσε σαυτόν εγκρατώς ελεύθερον», που σημαίνει: «Τα δάνεια κάνουν δούλους τους ελεύθερους. Να φυλάς τον εαυτό σου με εγκράτεια ελεύθερο». (Μένανδρος).

Ο Πλούταρχος είχε γράψει για τον δανειστή: «Φεύγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν ου γην αιτούντα και ύδωρ ως ο Μήδος, αλλά της ελευθερίας απτόμενον και προγραφόντα την επιτιμίαν. Καν μη διδώς ενοχλούντα». (Ηθικά – Περί του μη δειν δανείζεσθαι, 828 Ε). Δηλαδή: «Να αποφεύγεις τον εχθρικό και τυραννικό δανειστή, ο οποίος δεν ζητεί (μόνον) «γη και ύδωρ», όπως οι Μήδοι, αλλά αγγίζει (δηλαδή «βάζει χέρι») στην ελευθερία σου και προσημειώνει τα πολιτικά και περιουσιακά σου δικαιώματα.

Ο Πλάτων στους «Νόμους» δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να παίρνουν ξένο νερό από τους γείτονές τους, προτού σκάψουν στο δικό τους χωράφι, μέχρι να φθάσουν στο στρώμα το ονομαζόμενο του πηλού και να το βρουν άνυδρο. Ο πηλός, πραγματικά, υγρός και πυκνός από τη φύση του, συγκρατεί το νερό που φθάνει σ’ αυτόν και δεν το αφήνει να φύγει. Λέει, όμως, ότι πρέπει να παίρνουν ξένο νερό όσοι δεν μπορούν να αποκτήσουν δικό τους, διότι ο νόμος συντρέχει αυτούς που είναι σε δύσκολη θέση.

Έτσι, θα έπρεπε να ελέγξουμε πρώτα τις δικές μας δυνατότητες, πριν καταφύγουμε στις ξένες πηγές. Αλλά, δεν άφησαν τους ιθύνοντες η τρυφηλότητα και η μαλθακότητα να σκεφθούν έτσι…

Και για την πολυπολιτισμικότητα μας συμβουλεύουν. Ο Θουκυδίδης (Βιβλ. Α’, 141) γράφει ότι σε κάθε κράτος που κατοικούν πολλές φυλές και έχουν όλες τα ίδια δικαιώματα, το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να προοδεύσει γιατί κάθε μία φυλή ψάχνει τρόπο να το γκρεμίσει, στην προσπάθεια να επιβληθεί επί των άλλων: «Πολεμείν δε μη προς ομοίαν παρασκευήν αδύνατοι, όταν μήτε βουλευτηρίω ενί χρώμενοι παραχρήμά τι οξέως επιτελώσι πάντες τε ισόψηφοι όντες και ουχ ομόφυλοι το εφ’ εαυτόν έκαστος σπεύδη». Δηλαδή: Δεν είναι σε θέση να πολεμήσουν έναντίον δύναμης οργανωμένης κατά διαφορετικό τρόπο, την στιγμή που δεν έχουν ένα βουλευτήριο, ώστε να εκτελούν άμεσα και γρήγορα τις αποφάσεις τους και ο καθένας τους επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον, καθώς είναι ισότιμοι και αλλόφυλοι. Έτσι ως συνήθως τίποτε δεν επιτυγχάνεται».

Λογοδοσία.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε η άμεση δημοκρατία, σύμφωνα με την οποία έπαιρνε μέρος στις συνεδριάσεις όλος ο λαός. Φυσικά, είχε και αυτή κάποια τρωτά. Όμως, λειτουργούσε άριστα η λογοδοσία. Δηλαδή, όποιος αναλάμβανε δημόσια αξιώματα στο τέλος της θητείας του ελογοδοτούσε. Αν αποδεικνύονταν κάποια παράβαση, κάποια κακοδιαχείρηση ετιμωρείτο αυστηρά. Και δεν υπολόγιζαν αν είχε κάποιο ένδοξο παρελθόν ο υπόλογος.

Κλασικό παράδειγμα ο Μιλτιάδης, ο ένδοξος στρατηγός και νικητής των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Εφυλακίσθηκε για ένα μικρό χρέος και πέθανε στη φυλακή. Το χρέος το πλήρωσε ο γιος του Κίμων. Σήμερα, αν ο ένοχος είναι κάποιος αξιωματούχος δύσκολα του φοράνε χειροπέδες, ενώ ένας απλός πολίτης χωρίς περιστροφές βρίσκεται αμέσως σιδηροδέσμιος. Για τους πολιτικούς η κλοπή του δημοσίου χρήματος έχει μία ασφαλιστική δικλείδα: Την παραγραφή. Έτσι, μένουν ατιμώρητοι οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Αν ίσχυε ό,τι ισχύει και για τον απλό πολίτη δεν θα γινότανε καμία κατάχρηση. Η χρυσή εποχή για την Ελλάδα θα έλθει, όταν καταργηθεί η παραγραφή…

Πολλοί λόγιοι και σοφοί στην αρχαία Ελλάδα είχαν διατυπώσει τη θέση τους σχετικά με την σχέση πολιτικού και κράτους. Πρώτος ο Αριστοτέλης, ο οποίος στην «Πολιτεία» του, έχει δηλώσει ότι η αρετή του πολίτη είναι αναγκαίο να αποβλέπει προς το συμφέρον της πολιτείας (την αρετήν αναγκαίον είναι το πολίτου προς την Πολιτείαν), αλλά και ότι καθήκον των πολιτών, ακόμη και αν αυτοί είναι ανόμοιοι, είναι η σωτηρία της κοινωνίας και κοινωνία είναι η Πολιτεία.

Ο Σοφοκλής έγραψε και μία τραγωδία με τον τίτλο «Φαίδρα», αλλά μερικά αποσπάσματα σώθηκαν. Σε ένα από αυτά γράφει: «Ποτέ δεν θα είναι ένα κράτος ασφαλές, στο οποίο το δίκαιο και η σωφροσύνη καταπατώνται».

Μαθήματα δημοκρατίας μας προσφέρουν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και μόνον με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών.

Σε μια εφημερίδα της Φρανγκφούρτης δημοσιεύτηκε ολοσέλιδο άρθρο του δημοσιογράφου και αρχαιογνώστη Κόνραντ Άνταμ, ο οποίος αναφέρει ότι στα πλαίσια ορισμένων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούνται σε αρκετά γερμανικά κρατίδια, πρέπει να ενισχυθεί η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα γερμανικά σχολεία.

Κύριο επιχείρημά του είναι ότι τα αρχαία ελληνικά ακονίζουν το δημοκρατικό φρόνημα και την πολιτική συνείδηση των παιδιών σε μια κοινωνία καταναλωτική που την χαρακτηρίζει η πνευματική νωθρότητα.

Στη συνέχεια ο Άνταμ θυμίζει στους αναγνώστες του ότι «ο τελευταίος Γερμανός αυτοκράτορας ήθελε τα γερμανικά σχολεία να βγάζουν νέους Γερμανούς και όχι Έλληνες και Ρωμαίους. Ορθά ο αυτοκράτορας, αναφέρει ο Άνταμ, δεν ήθελε τα αρχαία, αφού γνώριζε ότι αυτά μόνον την τυφλή υπακοή στον ανώτατο άρχοντα δεν θα ενστάλαζαν στην ψυχή των παιδιών. Ο φόβος του δεν ήταν μήπως οι Γερμανοί μαθητές διδαχθούν κάτι περισσότερο γι’ αυτούς, αλλά μήπως μάθουν κάτι περιττό γι’ αυτόν, μήπως μάθουν να αντιδρούν, να αντιστέκονται, να εξεγείρονται»!..

Επίσης, στον «Αδέσμευτο τύπο» (2 Φεβρουαρίου 1995), έχει γραφεί ότι «Αρκετές εταιρείες της μεγάλης Βρετανίας θεωρούν την γνώση των αρχαίων ελληνικών απαραίτητη, διότι πιστεύουν ότι τα αρχαία ελληνικά έχουν μία «φιλοσοφία» με ιδιαίτερη σημασία για το σύγχρονο «μάνατζμεντ». Όπως τονίζουν οι εκπρόσωποι των εταιρειών, οι εργαζόμενοι ενισχύουν έτσι την λογική τους και τονώνουν τις ηγετικές τους ικανότητες, υιοθετώντας την διοικητική προσέγγιση της Εκκλησίας του Δήμου (αρχ. Αθήνας), με τις αποφάσεις στα τμήματα και συμβούλια να λαμβάνονται δημοκρατικά και χωρίς την κλασική, κάθετη ιεραρχική δομή.

Και, ενώ οι πρόγονοί μας προσφέρουν τόσα διδάγματα, εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους ξεχάσουμε. Στα σχολικά βιβλία της ιστορίας τα σπουδαιότερα γεγονότα αναφέρονται επιγραμματικά σε σημείο να μη μένει τίποτε στους μαθητές.

Στο βιβλίο της Α’ Λυκείου, οι σημαντικότεροι πόλεμοι της ιστορίας, οι περσικοί πόλεμοι, αυτοί που έσωσαν την Ελλάδα αλλά και κατ’ επέκτασιν ολόκληρη την Ευρώπη από τους βαρβάρους αναφέρονται στα παιδιά μόλις σε εφτά σειρές του σχολικού βιβλίου. Η μάχη του Μαραθώνα καταλαμβάνει τον… εκπληκτικό χώρο των δύο και ½ γραμμών. Η δε μάχη των θερμοπυλών καταλαμβάνει κάτι λιγότερο από μισή γραμμή, συμπεριλαμβανομένου και του ονόματος του Λεωνίδα!

Κάποιοι «προοδευτικοί» εκπαιδευτικοί υποστήριξαν με στόμφο ότι αυτό γίνεται για να μη κάνουμε τα παιδιά… πολεμοχαρείς φασίστες!

Στην Γ’ Λυκείου τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Αλλά θα χρειάζονταν πολύς χώρος να αναφερθούν όλα.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας όμως και στα θέματα παιδείας είχαν κάνει θαύματα. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε ο μεγάλος Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γάιγκερ διατύπωσε τον ορισμό: «Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου». Στο τρίτομο σύγγραμμά του με τον ελληνικότατο τίτλο ΠAIDEIA (Παιδεία), όπως γράφει ο ίδιος, δεν μπόρεσε να βρει άλλη λέξη που να αποδίδει ακριβώς το νόημα που απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην παιδεία.

Εμείς σήμερα τι κάνουμε; Αλλάξαμε ακόμη και τον τίτλο του «Υπουργείου ΕΘΝΙΚΗΣ Παιδείας» σε «Υπουργείο Παιδείας, δια βίου μάθησης και Θρησκευμάτων».

Όμως, η αυθαίρετη απάλειψη του όρου «ΕΘΝΙΚΗ» αντίκειται στο Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο 16 παράγραφος 2, η οποία αναφέρει «…Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ανάπτυξη της ΕΘΝΙΚΗΣ και ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ Συνείδησης των Ελλήνων κλπ.».

Έθνος και Παιδεία είναι έννοιες διττές και βαθειά αλληλένδετες. Από το 1821 μέχρι σήμερα, όλοι οι αγώνες των Ελλήνων στηρίχθηκαν στην ιδέα του Έθνους και της Ορθοδοξίας

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί."