GREEK SURNAMES

Δεν έχετε αναρωτηθεί άραγε ποτέ για το από πού προέρχεται το όνομά σας; Το Επίθετό σας; Στη παρακάτω λίστα κάνουμε μια παρουσίαση και… που ξέρετε; Ίσως βρείτε και το δικό σας!!!

Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά, παρουσιάζοντας αλφαβητικά μια σειρά από επίθετα που συναντάμε στις επαγγελματικές μας συναλλαγές, στις φιλικές μας σχέσεις ή στις συζητήσεις μας.

Αρναούτης =Προέρχεται από την τουρκική λέξη arnaut που σημαίνει <Αλβανός>
Ασίκης =Προέρχεται από επίσης τουρκική λέξη asik που σημαίνει <εραστής>
Ασλάνης= Είναι και αυτή τούρκικη λέξη που σημαίνει <λιοντάρι>
Βαγενάς= Προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη βαγίνιον/ βαγένι που μεταφράζεται ως <βαρελάς>
Βοναπάρτης =Το επώνυμο του Μεγάλου Ναπολέοντα αλλά και πολλών νεοελλήνων όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας τον τηλεφωνικό κατάλογο προέρχεται από την ιταλική φράση buona parte που σημαίνει <καλή μέρα>
Βεκιάρης =Προέρχεται από την τουρκική λέξη bekar που σημαίνει ανύπαντρος
Βελέντζας προέρχεται από τη λέξη velentza που είναι χοντρή, χωριάτικη κουβέρτα
Βελής προέρχεται από την τουρκική λέξη veli που σημαίνει κυβερνήτης, νομάρχης, διοικητής.
Βενιέρης το εν λόγω επώνυμο μας έρχεται από την Ιταλία, όπου venier σημαίνει … όνομα
Βικέλας είναι σλαβική λέξη από το bik που σημαίνει ταύρος
Βογιατζής μας έρχεται από τους εξ ανατολών γείτονες από την τουρκική λέξη boyaci που είναι ο μπογιατζής
Βόγλης προέρχεται από την αλβανική λέξη vogel που σημαίνει μικρός
Βότσης είναι από το αρβανίτικο voci που σημαίνει μικρό παιδί, μούτσος
Βουγάς προέρχεται από την τουρκική λέξη bug που σημαίνει αρχηγός.
Βούζας προέρχεται από τουρκική λέξη buz που σημαίνει πάγος
Γαϊτάνος προέρχεται από την τουρκική λέξη gaytan που μεταφράζεται ως κορδόνι
Γαρμπής Η λέξη είναι αραβική από το garb και σημαίνει δύση
Γιαρμάς προέρχεται από την τουρκική λέξη yarma που σημαίνει σχίσιμο
Γιαχνής προέρχεται από τη λέξη yahni που σημαίνει λάχανο με κρέας
Γκίνης είναι ο Γιάννης στα αλβανικά από το gine
Γκλάβας προέρχεται από τη σλαβική λέξη glava που σημαίνει κεφαλή
Γκολέμης είναι ο μεγάλος και προέρχεται από το σλαβικό golem
Γρανίτσας σλαβική λέξη granica που σημαίνει σύνορα
Δαβάκης προέρχεται από την τουρκική λέξη tabak που σημαίνει βυρσοδέψης
Δαφέρμος Ιταλικής προελεύσεως επώνυμο από τη λέξη de fermo που σημαίνει βέβαιος, σταθερός
Δέδες είναι ο παππούς στα τούρκικα
Δεμέστιχας προέρχεται από την ιταλική λέξη da mestica που μεταφράζεται σαν μείγμα χρωμάτων
Δούρος είναι ο αλύγιστος ,προέρχεται από την ιταλική λέξη duro
Ζαίμης προέρχεται από την ιταλική λέξη zaim που σημαίνει φοροεισπράκτορας
Ζηρίνης είναι ο ξανθός και προέρχεται από την περσική λέξη zarin
Ζολώτας είναι ρώσικης προέλευσης από το zoloto που σημαίνει χρυσάφι
Ζορμπάς ένα από τα γνωστά επώνυμα σε όλον τον κόσμο λόγω της κινηματογραφικής επιτυχίας του Άντονυ Κουίν , σημαίνει άτακτος και ταραξίας προερχόμενο από το τούρκικο zorba.
Ιντζές τούρκικη λέξη ( ince ) που μεταφράζεται σαν λεπτός, πονηρός
Καββαδάς είναι σέρβικη λέξη ( kavad ) που σημαίνει μανδύας
Καγιάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaya που σημαίνει βράχος
Καζαντζής είναι ο λεβητοποιός ,προέρχεται από τα τούρκικα ( kazanci )
Κακουλίδης η λέξη είναι περσική και σημαίνει βόστρυχος ( kakul )
Καλαφάτης η λέξη σημαίνει αλείφω πλοίο με πίσσα , από την ιταλική λέξη calafato
Κάλφας είναι ο βοηθός , προέρχεται από την λέξη kalfa
Καμμένος δεν σημαίνει κυριολεκτικά καμένος , αλλά προέρχεται από την λέξη kamen που σημαίνει πέτρα.
Καμπάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaba που σημαίνει ακατέργαστος , κοινός.
Καπλάνης σημαίνει τίγρης στα τούρκικα ( caplan )
Καραγκιόζης είναι βέβαια το όνομα του γνωστού ήρωα του θεάτρου των σκιών, προέρχεται από την τούρκικη λέξη karagoz που σημαίνει μαυρομάτης δηλ. αυτός που έχει μαύρο μάτι.
Καραλής είναι από το τούρκικο kara ali που σημαίνει μαύρος Αλής.
Καραμπάσης σημαίνει παπάς και προέρχεται από την τούρκικη λέξη karabas
Καράμπελας είναι ο μαύρος / κακός μπελάς, από το τούρκικο kara bela
Καρατζάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη karaca που σημαίνει ζαρκάδι αλλά και μελαχρινός.
Καρράς σημαίνει μαύρος ( τούρκικα kara )
Καρτάλης σημαίνει αστός από την λέξη kartal
Καφαντάρης είναι τούρκικη λέξη ( από το kafadar ) που σημαίνει σύντροφος.
Κεντέρης σημαίνει λύπη , προερχόμενο από το τούρκικο keder.
Κυμούντρης και προέρχεται από την ελληνικότατη λέξη κύμα + μουντάρω που σημαίνει δαμάζω, δηλαδή αυτός που κυριεύει , δαμάζει τα κύματα καθώς όλοι οι Κιμουντρέοι ήταν θαλασσινοί , ζούσαν στην Πελοπόννησο και μετά στην Σμύρνη της Μ. Ασίας.
Κούβελος προέρχεται από την ιταλική λέξη covele που είναι η κουφάλα του δένδρου
Κούγιας είναι ο πεταλωτής , έχει τις ρίζες του στην σλαβική λέξη kuja.
Κουγιουμτζής προέρχεται από την τούρκικη λέξη kuyummci που σημαίνει χρυσοχόος .
Λέκκας είναι από τα ονόματα που προέρχονται από παραφρασμένα βαφτιστικά ονόματα. Είναι αλλοίωση της αρβανίτικης λέξης lekka που σημαίνει ο…Αλέκος.
Λιάνης προέρχεται από την γαλλική λέξη liane που σημαίνει δένω.
Λιάπης είναι αρβανίτικη λέξη και έτσι λένε τον κάτοικο της νότιας αλβανιασ.
Λιάρος Προέρχεται από το αρβανίτικο lare που σημαίνει παρδαλός π. χ για το κατσίκι
Μάλας σημαίνει μυστρί και προέρχεται από την τουρκική λέξη mala.
Ματράκης σημαίνει ραβδί
Μουτάφης προέρχεται από την τουρκική λέξη mutaf που σημαίνει σχοινοποιός , υφαντουργός.
Μπαϊρακτάρης είναι ο σημαιοφόρος από το τούρκικο bayraktar
Μπατίστας η λέξη είναι ιταλική ( battista ) και σημαίνει βαπτιστής
Μπέλος σημαίνει άσπρος και η ρίζα του είναι σλαβική bel.
Μπουρνάζος σημαίνει από τα τούρκικα ( burnaz ) μυταράς.
Νταϊφάς σημαίνει ομάδα- σωματείο από την αραβική λέξη taife
Νταλιάνης προέρχεται από την τουρκική λέξη dalyan που σημαίνει ιχθυοτροφείο.
Ντενίσης προέρχεται από την τουρκική λέξη denis που σημαίνει θάλασσα.
Ουζούνης προέρχεται από την τούρκικη λέξη uzun που σημαίνει μακρύς αλλά και ψηλός.
Πάικος η λέξη είναι βουλγάρικη και σημαίνει αράχνη.
Παλάσκας σημαίνει φυσιγγιοθήκη , είναι δε τούρκικη ( palaska )
Παφίλης σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μεταλλική πλάκα, από το τούρκικο pafla.
Παπαρήγα βασιλιάς - παπάς
Πέτας επώνυμο σλαβικής προέλευσης που σημαίνει φτέρνα ( peta )
Ράμμος σημαίνει κλωνάρι , από το ιταλικό ramo
Ρέντης είναι ο βαρύς από το αραβικό redi
Σακάς μεταφράζεται σαν νεροκουβαλητής από το τούρκικο saka
Σακελάριος σημαίνει θησαυροφύλακας , η προέλευση του λατινική
Σαράφης είναι ο αργυραμοιβός
Σαρρής προέρχεται από την τούρκικη λέξη sari που σημαίνει ξανθός, κίτρινος
Σαχίνης σημαίνει γεράκι
Σημίτης σημαίνει κουλουρτζής από το τούρκικο simit=κουλούρι
Σειτανίδης προέρχεται από την αραβική λέξη seitan που σημαίνει διάβολος
Σέκερης προέρχεται από την τούρκικη λέξη seker που είναι η ζάχαρη
Σεφερλής είναι το σαφάρι
Σούρλας σημαίνει προβοσκίδα- φλογέρα
Τερζής είναι ο ράφτης από το τούρκικο terzi
Τζαμτζής είναι ο υαλοτεχνίτης
Τσάκωνας είναι το τραχύ έδαφος από το αλβανικό tsakon
Τσαλίκης είναι ο γερτός από το τούρκικο calik
Τσελέπης σημαίνει προβατέμπορος
Τσουκαλάς προέρχεται από την ιταλική λέξη zuca που μεταφράζεται ως ο μεγάλος τέντζερης, μεγάλο τσουκάλι
Φέρτης σημαίνει άτομο μοναχό
Φούρλας Προέρχεται από την ιταλική λέξη frullo που σημαίνει σβούρα
Φυσσούν σημαίνει γοητεία , από το τουρκικό fusum
Χαράμης μεταφράζεται σαν αμαρτία και προέρχεται από το αραβικό kharam
Χατζής είναι ο προσκυνητής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK SURNAMES"

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897

Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφορμή το Κρητικό Ζήτημα.
 Η πρώτη τουφεκιά έπεσε στις 6 Απριλίου 1897 και οι πολεμικές συγκρούσεις τερματίστηκαν στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου με ήττα της Ελλάδας.
Ο κρητικός λαός κατά το διάστημα 1890 έως 1895 βρίσκεται σε δεινή κατάσταση καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη βαριά φορολογία, την καταπίεση, τις βιαιοπραγίες και τις δολοφονίες από μέρος των Τούρκων. Το νησί βρίσκεται και πάλι σε επαναστατικό αναβρασμό.

Στις 23 και 24 Ιανουαρίου του 1897 οι Τούρκοι βάζουν φωτιά στα Χανιά και σφάζουν τους χριστιανούς. Τότε εκατό περίπου επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στο Ακρωτήρι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε μέσο την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Το ψήφισμα των επαναστατών στις 25 Ιανουαρίου στο Ακρωτήρι κήρυσσε την κατάλυση της τουρκικής κατοχής και καλούσε τον Έλληνα βασιλιά να καταλάβει το νησί. Τις επόμενες μέρες έφτασαν στο Ακρωτήρι και άλλοι ένοπλοι, υψώνουν την ελληνική σημαία και οργανώνουν επαναστατικό στρατόπεδο. Οι λόγοι της επιλογής του Ακρωτηρίου ήταν ότι βρισκόταν κοντά στα Χανιά και ότι οι κατέχοντες τη θέση αυτή μπορούσαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση από την πόλη και προς αυτήν.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις ((Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία και Ρωσία) δεν αποδέχονται το αίτημα των επαναστατών και αποφασίζουν τη διεθνή κατοχή των πόλεων Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Η νέα αυτή εξέλιξη οδήγησε το βασιλιά Γεώργιο Α΄ και την κυβέρνηση Δεληγιάννη της Ελλάδας να επέμβουν άμεσα στέλνοντας στρατό στην Κρήτη.
Εκστρατευτικό σώμα 1500 ανδρών μ’ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, αποβιβάστηκε την 3η Φεβρουαρίου 1897 στο Κολυμπάρι. Στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο στάλθηκαν εθελοντές και πολεμοφόδια. Ο Βάσσος ανακοινώνει την εντολή που έχει να καταλάβει το νησί στο όνομα του βασιλιά των Ελλήνων, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τον ειδοποιούν να μην πλησιάσει τα Χανιά σε ακτίνα μικρότερη των έξι χιλιομέτρων.

Στις αρχές του 1896 την Ελλάδα κυβερνούσε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πολιτικός με δημαγωγικές τάσεις. Εκτός από τα μεγάλα και δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, είχε να αντιμετωπίσει και την κατάσταση στην Κρήτη, που βρισκόταν τότε υπό οθωμανικό ζυγό. Η διακυβέρνηση της μεγαλονήσου από τον ελληνικής καταγωγής Καραθεοδωρή Πασά είχε στεφθεί από αποτυχία. Τα φιλελεύθερο και φιλοδίκαιο πνεύμα του εξόργισε τους Τουρκοκρητικούς, οι οποίοι αποφάσισαν να καταστήσουν αδύνατη την περαιτέρω παραμονή του στο νησί. Ταραχές εξερράγησαν και δολοφονίες χριστιανών προκρίτων σημειώθηκαν, όχι κάτι ασυνήθιστο στη μακραίωνα διαβίωση μουσουλμάνων και χριστιανών στην Κρήτη.
Τον Καραθεοδωρή Πασά διαδέχθηκε ο τουρκαλβανός Τουρχάν Πασάς, ο οποίος ούτε και αυτός έγινε αποδεκτός από τους ομοδόξους του. Με προτροπή των μεγάλων δυνάμεων, τη διοίκηση της Κρήτης ανέλαβε ο χριστιανός Γεώργιος Βέροβιτς, πρώην διοικητής της Σάμου. Η κατάσταση, όμως, παρέμεινε έκρυθμη και το αίμα έρεε άφθονο. Οι χριστιανοί Έλληνες, που αποτελούσαν το 80% των κατοίκων της Κρήτης, είχαν ξεσηκωθεί και ζητούσαν αυτονομία για το νησί τους.
Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Αυστρία και η Ιταλία έστειλαν από ένα πλοίο στην Κρήτη για την προστασία των υπηκόων τους. Το ίδιο ήθελε να πράξει και η Ελλάδα, αλλά εμποδίστηκε από τις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Αθήνα. Πάντως, βοήθεια έφθανε από την Ελλάδα στην Κρήτη, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και συγκεκριμένα την «Εθνική Εταιρεία», μια μεγαλοϊδεατική οργάνωση, με βαθιές ρίζες στην ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας και της ελληνικής διασποράς.
Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ενώ από την πλευρά τους οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να τον πείσουν να δώσει μεγαλύτερα προνόμια στην Κρήτη. Ο Σουλτάνος δέχθηκε ο διοικητής της Κρήτης να είναι πάντοτε χριστιανός και να διορίζεται με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων Δυνάμεων, αλλά την ίδια ώρα ενθάρρυνε τους Τουρκοκρητικούς να γίνονται καθημερινά προκλητικότεροι.
Στις 24 Ιανουαρίου 1897 οι μουσουλμάνοι προέβησαν σε σφαγές χριστιανών στα Χανιά. Ο Δηληγιάννης, ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση και υπό την πίεση των λαϊκών αντιδράσεων, αναγκάσθηκε να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Κρήτη, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε αιτία πολέμου για την Υψηλή Πύλη. Στολίσκος πολεμικών πλοίων κατευθύνθηκε στο νησί υπό τον βασιλόπαιδα Γεώργιο, ενώ ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος με χίλιους άνδρες αποβιβάσθηκε στον όρμο του Κολυμπαρίου (δυτικά των Χανίων), με εντολή να καταλάβει την Κρήτη εν ονόματι του Βασιλιά Γεωργίου Α'.

Στις 7 Φεβρουαρίου είχε την πρώτη του επιτυχία, όταν κατανίκησε τετραπλάσια δύναμη τουρκοκρητών και οθωμανικών δυνάμεων. Στρατιωτικά αγήματα είχαν αποβιβάσει στο νησί και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που απαγόρευσαν κάθε περαιτέρω επιθετική ενέργεια στον Βάσσο και τους άνδρες του. Με την παρουσία ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, ο Σουλτάνος δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Το έπραξε στις 5 Απριλίου 1897.
Την εποχή εκείνη, η ελληνοτουρκική μεθόριος διέτρεχε τη γραμμή από την Άρτα έως τις νοτιοανατολικές προσβάσεις του Ολύμπου.
 Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, αποτελούμενη από 121.500 άνδρες και 1300 ιππείς, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Η πρώτη εβδομάδα των πολεμικών επιχειρήσεων (6-11 Απριλίου) αναλώθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά μήκος των Θεσσαλικών συνόρων. Στις 11 Απριλίου, ο Ετέμ Πασάς και οι άνδρες του εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος από τα στενά της Μελούνας και διέσπασαν γρήγορα τις ελληνικές δυνάμεις στον Τύρναβο (12 Απριλίου). Οι έλληνες στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα και συμπτύχθηκαν στα Φάρσαλα, όπου αντέταξαν νέα γραμμή άμυνας. Η Λάρισα αφέθηκε στην τύχη της και καταλήφθηκε από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου, αφού προηγουμένως είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Την ίδια μέρα, τουρκική δύναμη κατευθύνθηκε στο Βελεστίνο, όπου αντιμετωπίστηκε από τον Συνταγματάρχη Σμολένσκη και την ταξιαρχία του.
Με πεσμένο το ηθικό, οι Έλληνες υπέστησαν και νέα ήττα στα Φάρσαλα, στις 24 Απριλίου, υποχωρώντας αυτή τη φορά με τάξη. Ο Σμολένσκης διατάχθηκε να εγκαταλείψει το Βελεστίνο και να μεταβεί με τις δυνάμεις του στον Δομοκό, όπου ο Έλληνες προετοίμαζαν νέα γραμμή άμυνας. Μάταια, όμως, αφού ο υπέρτερος τουρκικός στρατός πέτυχε μια ακόμη νίκη στις 5 Μαΐου, έχοντας πλέον ανοιχτό το δρόμο για την Αθήνα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, ο Σμολένσκης, που αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός, διατάχθηκε από τον Κωνσταντίνο να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε, γιατί επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο τσάρος Νικόλαος Β', συγγενής εκ μητρός του έλληνα βασιλιά Γεωργίου Α', έπεισε τον Σουλτάνο να διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε στο χωριό Ταράτσα της Λαμίας στις 8 Μαΐου 1897, με τους Οθωμανούς να έχουν ανακαταλάβει όλη τη Θεσσαλία. Στο μέτωπο της Ηπείρου η ανακωχή έγινε μία μέρα νωρίτερα (7 Μαΐου 1897). Τα πράγματα εκεί είχαν εξελιχθεί καλύτερα για τον Ελληνικό Στρατό. Οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μάνου όχι μόνο κράτησαν στη γραμμή Άρτας - Πέτα, αλλά προήλασαν και μέσα στο τουρκικό έδαφος. Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι.
Οι βασικότερες αιτίες για την εθνική ντροπή του 1897 ήταν η έλλειψη διορατικότητας από την πολιτική τάξη και το απαράσκευο του ελληνικού στρατού. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, για να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, είχε περικόψει τις στρατιωτικές δαπάνες, ενώ ο κομματισμός βασίλευε στο στρατό, με την προαγωγή στις ανώτερες θέσεις ανίκανων αξιωματικών.

Ο στρατηγός και μετέπειτα δικτάτωρ Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτηρίζει στα Απομνημονεύματά του «ένοπλο συρφετό» το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και αναφέρει σχετικά: «Η κατάστασις του στρατού μας ήτο οικτρά… Τα στελέχη του πεζικού, εκτός ολίγων, ήσαν τελείως αμαθή και ανίκανα. Η μεγίστη πλειοψηφία των ανωτέρων αξιωματικών απετελείτο από αγαθούς τύπους, των οποίων η στρατιωτική μόρφωσις περιωρίζετο εις την τακτικήν της καταδιώξεως, ληστών, φυγοδίκων και ζωοκλεπτών… Αυτός ήτο στρατός, διά του οποίου η ανεκδιήγητος εκείνη κυβέρνησις ενόμιζεν ότι θα νικήση την Τουρκική Αυτοκρατορία…».
Το οριστικό τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου γράφτηκε στις 22 Νοεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη, με καταρρακωμένο το γόητρο της χώρας και την υπερηφάνεια των Ελλήνων. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης είχε παραιτηθεί υπό το βάρος της ήττας και τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης υπέγραψε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Με τη συμφωνία, που επεξεργάστηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα ήταν μικρές, αφού επανέκτησε τη Θεσσαλία, την οποία είχε χάσει στο πεδίο της μάχης.
Όμως, η Ελλάδα των τόσων οικονομικών προβλημάτων και του τρικούπειου «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Τουρκία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική επανόρθωση. Αναγκάσθηκε να λάβει ένα ακόμη δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάστακτο χρέος της τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν έτσι τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, το αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα, που θα διατηρηθούν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.
Το θετικό για τις εθνικές διεκδικήσεις ήταν η αποχώρηση των Οθωμανών από την Κρήτη, η οποία απέκτησε την αυτονομία της (1898), πρώτο στάδιο για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα (1913). Η εθνική οργή θα απαλυνθεί με τον καιρό, η φτωχή Ελλάδα γρήγορα θα σηκώσει κεφάλι και 15 χρόνια αργότερα θα γραφτεί το έπος των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ

"ΓΙΓΑΝΤΕΣ" ΣΤΗ ΠΡΟΣΥΜΝΑ-ένα παραμύθι στο διαδίκτυο.......

Προβληματίσθηκα πολύ πριν αποφασίσω να φτιάξω μια σελίδα αφιερωμένη στους "ΓΙΓΑΝΤΕΣ" στη ΠΡΟΣΥΜΝΑ- ένα παραμύθι του διαδικτύου. Όμως τα πολλά και επαναλαμβανόμενα email, οι τηλεφωνικές κλήσεις από εφημερίδες (π.χ. ESPRESSO) και τηλεοπτικούς σταθμούς (ΑΝΤΕΝΝΑ) που έχω δεχθεί το τελευταίο καιρό με αναγκάζουν να το κάνω για να ξεκαθαρίσω το θέμα.
Είναι γνωστό ότι μέσω του διαδικτύου, πολύ εύκολα και γρήγορα μπορούν να διαδοθούν σε ευρεία κλίμακα πληροφορίες που δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί η αλήθεια τους.
 Η περιοχή των Μυκηνών-Πρόσυμνας έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα (ο αρχαίος Μυκηναϊκός δρόμος, η Κοντοπορεία οδός που προσπάθησε να ξεφύγει η στρατιά του Δράμαλη αλλά εξολοθρεύθηκε από τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά, θολωτό Μυκηναϊκό τάφο, Ρωμαϊκή βίλα) , αλλά γιγάντιοι σκελετοί δεν έχουν βρεθεί. Είναι ΨΕΜΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1828-1940

 Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Συνέχιση των αγώνων


Ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς και δεκαετίες σκληρών ένοπλων αγώνων η λευτεριά ξαναγύρισε στον τόπο μας.
Μεταξύ 24 Ιουνίου και 6 Ιουλίου 1827, υπογράφηκε στο Λονδίνο η κοινή απόφαση των αντιπροσώπων της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας που απαιτούσε ανακωχή και ανακήρυσσε αυτόνομη διοίκηση στους Έλληνες κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι Τούρκοι δεν κράτησαν το λόγο τους για ανακωχή κι ακολούθησε η ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτ. 1827), με την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ.

Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φτάνει στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας κι αναλαμβάνει τη διοίκηση της κατεστραμμένης χώρας. Οι Τούρκοι διέκοψαν τις σχέσεις με τους Συμμάχους και κήρυξαν ιερό πόλεμο κατά των «απίστων».

Στις 14 Απριλίου 1828 η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας κι ο Καποδίστριας διορίζει τον Υψηλάντη αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων για ν’ αρχίσει επιθέσεις κατά των Τούρκων, να απελευθερώσει πόλεις και να διευκολύνει έμμεσα τη Ρωσία. Τότε απελευθερώθηκε από το χιλίαρχο Στράτο και το Βαγγέλη Κοντογιάννη η Υπάτη και στη συνέχεια το Καρπενήσι.
Η χάραξη των πρώτων συνόρων
Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την Αδριανούπολη, οι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν και να δεχτούν τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου (24/6 Ιουλίου 1827). Μ’ αυτήν το θέμα των συνόρων, έμεινε ασαφές και το Καρπενήσι, ο Δομοκός, η Λαμία έμεναν έξω από τα σύνορα, (τουρκοκρατούμενη περιοχή).
Η γερουσία και ο Γ. Αινιάν έκαναν μεγάλες προσπάθειες, ώσπου τελικά άλλαξε η γραμμή των συνόρων και με την υπογραφή του οριστικού πρωτοκόλλου (27 Ιουνίου / 9 Ιουλίου 1832), μεταξύ των αντιπροσώπων των Συμμάχων και του Σουλτάνου, διορθώθηκε η οροθετική γραμμή. (Η Τουρκία έδινε στην Ελλάδα το Ζητούνι (Λαμία), εισπράττοντας 40 εκατομμύρια γρόσια).
Οι επίτροποι των τριών μεγάλων δυνάμεων Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας και οι εκπρόσωποι της Τουρκίας Χουσεΐν και της Ελλάδας Στάικος, άρχισαν αυτοψία και χάραξη, φτάνοντας στη "Βρύση Ζαχαράκη". Απ’ "του Ζαχαράκη", χάραξαν τα σύνορα προς την κορυφογραμμή της Όθρης, άφησαν δεξιά το Γαρδίκι Κρεμαστής Λάρισας (Πελασγία), έφτασαν στις πηγές του μικρού ποταμιού Γραδίτσα (ή Γρανίτσα) και κατέληξαν στις εκβολές του.
Προς τα δυτικά, ακολούθησαν την κορυφογραμμή που περνάει από τη συνάντηση του Τυμφρηστού με την Όθρη και προχωράει προς Βουλγάρα, Καπροβούνι, Ίταμο, Βουτσικάκι, Ντελιδίμι, Γάβροβο, Αλίντα, ως τον Αμβρακικό κόλπο. Έτσι τα χωριά του Τυμφρηστού, το Καρπενήσι, η Φουρνά, ήταν πια μέσα στα ελληνικά σύνορα. (Έμειναν όμως έξω η Ρεντίνα κι ο Δομοκός). Στις 25 Μαρτίου 1833, είχε ολοκληρωθεί η εγκατάσταση ελληνικών αρχών στις περιοχές και στις 28 Μαρτίου 1833, απελευθερώθηκε η Λαμία (με τη συνθήκη). Όμως, οι Τούρκοι διατηρούσαν όλα τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, τελωνείων, φόρων κλπ.

Νωρίτερα, το 1830 ο Ρεσίτ πασάς ("Ρούμελη Βαλεσής") έδωσε μυστική διαταγή στους Αρβανίτες δερβεναγάδες να σκοτώσουν σε μια μέρα τους προσκυνημένους αρματολούς της Ρούμελης, που βρίσκονταν στην επικράτεια του. Το σχέδιο δεν εφαρμόσθηκε ακριβώς και έτσι πολλοί από τους αρματολούς δεν εξοντώθηκαν, για να τους ξαναβρούμε μπροστά μας.
Παραγκώνιση των αγωνιστών και του λαού

Με τη δολοφονία του Καποδίστρια, απλώθηκε σ’ όλη την Ελλάδα η διχόνοια. Οι αντεκδικήσεις έδιναν κι έπαιρναν. Οι ληστείες, οι αρπαγές, οι δολοφονίες οργίαζαν. Στα ορεινά, την Ευρυτανία και τ’ Άγραφα, η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Οι χωρικοί, που είχαν ελπίσει ότι ο ερχομός του Όθωνα θα διόρθωνε την κατάσταση και θάβρισκαν ησυχία, γρήγορα απογοητεύτηκαν.
Ο Όθωνας, με το ανακτοβούλιό του και με τους 4.000 μισθοφόρους Βαυαρούς που έφερε μαζί του, παραμέρισαν και καταδίωξαν τους Έλληνες αγωνιστές, έδωσαν αξιώματα σε ξένους, αυλοκόλακες, απόλεμους, κοτσαμπάσηδες και χιλιοπροσκυνημένους καπετανέους.
Οι αγωνιστές, οι κατατσακισμένοι από την πολύχρονη πολεμική περιπέτεια, οι άστεγοι, οι ακτήμονες, οι πεινασμένοι, τα ορφανά, οι χήρες δεν έβρισκαν πουθενά προστασία. (Ο Κολοκοτρώνης κι ο Πλαπούτας φυλακίζονταν, ενώ ο Νικηταράς ζητιάνευε για να ζήσει). Τα κτήματα των Τούρκων, φρόντισαν και τ’ "αγόρασαν", με τα γνωστά "χοτζέτια", επιτήδειοι και παραλήδες οπλαρχηγοί και προύχοντες. Κι’ ο λαός, σκλάβος πρώτα στων Τούρκων τα τσιφλίκια, συνέχιζε τώρα την ίδια ζωή στα τσιφλίκια των Ελλήνων.
Οι Κοντογιανναίοι όριζαν όλο το συγκρότημα των χωριών και των βουνών από τη Σπερχειάδα (Αγά τότε) ως τον Άγ. Νικόλαο Καρπενησίου (Λάσπη), - χωράφια, βοσκές, δάση πυκνά. Ο Μαλαμούλης στην Ευρυτανία όριζε μεγάλες εκτάσεις, βοσκές, δάση στου Κύφου ο Χριστοδουλιάς, ο Κωσταράς στη Νεράιδα κι άλλοι. Κάθε φτωχός αγρότης, κάθε αγωνιστής αδικημένος, που διαμαρτύρονταν, γνώριζε τον κατατρεγμό απ’ τους Βαυαρούς και τους κοτσαμπάσηδες. Μάλιστα, μια σοβαρή αιτία της ληστοκρατίας ήταν κι ο κατατρεγμός που έσπρωχνε στα άκρα τους αδικημένους.
Ακολούθησε το αποτυχημένο αντιοθωνικό κίνημα (1833), από οπλαρχηγούς και άλλους δυσαρεστημένους με τον Όθωνα. Στην περιοχή μας, μάχες έγιναν στις Κορυσχάδες, το Μικρό Χωριό, το Μαραθιά και τη γέφυρα της Τατάρνας.
Αυτό κράτησε τρία χρόνια μέχρι να διαλυθούν οι στασιαστές, να πάρουν αμνηστία και να ικανοποιηθούν πολλά από τα αιτήματά τους.
Αγωνιστές πήραν βαθμούς κι οι οικογένειες των θυμάτων κάποιες συντάξεις. Η "Ληστοκρατία" και οι λεηλασίες (το "διαγούμισμα"), όμως δεν σταμάτησαν. Τα χωριά και το Καρπενήσι, ήταν εκτεθειμένα στις ληστρικές επιδρομές απ’ τα παλιά χρόνια. Δράστες σ’ αυτές τις επιχειρήσεις ήταν παλιότερα οι Τούρκοι αξιωματούχοι, οι φορατζήδες (που ενεργούσαν για λογαριασμό των Τούρκων) και με εντολή των κοτσαμπάσηδων, οι Τουρκαρβανίτες αλλά και Ρωμιοί, που έβρισκαν αυτό τον εύκολο τρόπο να τα "κονομάνε".
Επίσης, με την απελευθέρωση και τον καθορισμό των συνόρων, σε μικρή απόσταση από τα ακραία χωριά της Ευρυτανίας (Φουρνά, Κλειτσός, Πετράλωνα, Χόχλια, Αραχοβίτσα, Αγ. Χαράλαμπος, Αγία Τριάδα κλπ.), άτακτοι Τούρκοι ληστές και διάφοροι φυγόδικοι μπαινόβγαιναν, λήστευαν, σκότωναν κι αιχμαλώτιζαν. Επέστρεφαν στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία, λήστευαν και ξαναπερνούσαν τα σύνορα προς τα εδώ.
Ο λαός των χωριών, κουρασμένος από την περιπέτεια της σκλαβιάς κι αποκαμωμένος απ’ τις θυσίες της Επανάστασης, βρίσκονταν σε δεινή θέση. Έβλεπε με τρόμο τούτα τα γεγονότα που αναστάτωναν τη ζωή του και του στοίχιζαν ακριβά. Αναγκάζονταν να καλοπαίρνει και τους ληστές αλλά και τις καταδιωχτικές αρχές, για να γλιτώνει απ’ την αγριότητα, τις λεηλασίες και τις αντεκδικήσεις.
Τον Απρίλιο του 1897, έχουμε και τον άτυχο πόλεμο, που επιχείρησε ο ελληνικός στρατός επιτιθέμενος κατά των Τούρκων στη Β. Θεσσαλία. Υποχώρησε όμως άτακτα και η τουρκική αντεπίθεση σταμάτησε ύστερα από επέμβαση της Ρωσίας.
 Οι Τούρκοι ξέσπασαν σε λεηλασίες και καταστροφές στη Θεσσαλία, αναγκάζοντας πολλούς Έλληνες κατοίκους των γειτονικών χωριών να εκπατριστούν, καταλήγοντας στις ελεύθερες παραμεθόριες περιφέρειες, όπως ήταν τα χωριά της Ευρυτανίας.
Η πολιτική κατάσταση (μεσοπόλεμος)
Το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας ήταν ασταθές αλλά, παρά τα πραξικοπήματα, τις στρατιωτικές επεμβάσεις, τις εκκαθαρίσεις και τα αντιπραξικοπήματα, ουδέποτε είχε προκαλέσει τέτοια έχθρα και αιματοχυσία όπως αυτή που έμελλε ν’ ακολουθήσει.
Τα χρόνια του μεσοπολέμου ήταν μια περίοδος κρίσης, εξαιτίας του λεγόμενου "εθνικού διχασμού", όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν διχασμένη ανάμεσα στους βενιζελικούς δημοκράτες και τους βασιλόφρονες αντιβενιζελικούς.
Το εξωτερικό χρέος και το κόστος μιας ολόκληρης δεκαετίας πολέμων (1912 – 1922), είχαν επιβαρύνει την εύθραυστη οικονομία, η οποία είχε ν’ αντιμετωπίσει ακόμα τις συνέπειες των συγκρούσεων της προηγούμενης περιόδου: το τεράστιο κύμα προσφύγων που εγκατέλειψαν τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η οικονομική ύφεση του μεσοπολέμου είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του μοναδικού αξιόλογου πολιτικού, του Βενιζέλου.

Το 1936, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατρέπεται και εγκαθιδρύεται η δικτατορία του δεξιού βασιλόφρονα στρατηγού Ιωάννη Μεταξά.
Ο Μεταξάς ανέλαβε αμέσως το έργο για την εξόντωση της αριστεράς, χρησιμοποιώντας στο έπακρο την αντικομουνιστική νομοθεσία που ψήφισαν οι προκάτοχοί του. Οι κομμουνιστές, πραγματικοί και ενδεχόμενοι, καθώς και οι συνδικαλιστές, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν από "ειδικά δικαστήρια". Όλα αυτά προκάλεσαν μια πρωτοφανή καταστολή για τα ελληνικά δεδομένα, ωστόσο ωχριούσαν μπροστά σε όσα έμελλε ν’ ακολουθήσουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1828-1940"

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ΔΙΟΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΚΑΪΡΟ

Η αναγραφή του ονόματος της πόλεως και στα Ελληνικά ήταν συλλογική απαίτηση
των Αιγυπτίων Δημάρχων της περιοχής της Αλεξάνδρειας, προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου...
Μία αιχμηρή απάντηση όχι μόνο απέναντι στους ανιστόρητους γείτονες αλλά και στους γηγενείς μας.. Αλλά εδώ οι Ευρωλιγούρηδες ντρέπονται γι΄αυτό που είναι, καταργώντας την ιστορία τους ακόμα και την γλώσσα τους.

Πάλι καλά που υπάρχουν οι Αιγύπτιοι που είναι περήφανοι τουλάχιστον για τους δικούς μας προγόνους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ"

Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Οι 10 πιο ενοχλητικές χρήσεις τής γλώσσας μας.
Του Γ. Μπαμπινώτη

Από την εκπομπή «Τη γλώσσα μού έδωσαν Ελληνική» που επιμελούμαι στη ΝΕΤ και που αφορά κυρίως σε ζητήματα χρήσεως τής γλώσσας μας, διεξήγαγα μιαν απλή αλλά χρήσιμη, νομίζω, έρευνα.
Την ιδέα μού έδωσε ανάλογη έρευνα τού BBC για την Αγγλική («The Top Twenty Complaints») αλλά, ακόμη περισσότερο, το πλήθος των (συμβατικών και ηλεκτρονικών) επιστολών τηλεθεατών, οι οποίοι «παραπονούνται» για διάφορες χρήσεις τής Ελληνικής, τις οποίες θεωρούν από αδόκιμες ώς λανθασμένες, ζητώντας μου να τις σχολιάσω και να συμβάλω στο να αποφεύγονται.
Ζητήθηκε, λοιπόν, από τους τηλεθεατές να επισημάνουν τις δέκα πιο ενοχλητικές γι' αυτούς χρήσεις τής Ελληνικής που μιλάμε και γράφουμε. Τι τους ενοχλεί περισσότερο. Τι νομίζουν ότι δεν έχει καλώς. Τι θεωρούν ότι πρέπει να αλλάξει ή να αποφεύγεται. Υπήρξε πληθώρα απαντήσεων. Ταξινομήθηκαν οι απαντήσεις, ιεραρχήθηκαν σύμφωνα με τη συχνότητά τους και έδωσαν τα εξής αποτελέσματα:
1. Χρήση ξένων λέξεων.
Οι περισσότεροι συνέκλιναν στην επισήμανση ότι πρέπει να περιορισθεί η μεγάλης εκτάσεως χρήση ξένων λέξεων, τού τύπου budget, team, panel, talk-show, gallop, e-mail, follow-up κ.τ.ό.
2. Προστακτική αορίστου με αύξηση.
Να μη χρησιμοποιούνται τύποι όπως υπέγραψέ μου εδώ, απήντησέ μου γρήγορα κ.λπ. αντί υπόγραψε, απάντησε.
3. Χρήση επιρρημάτων.
Ζητούν να μη λέμε τύπους όπως προηγούμενα, ενδεχόμενα, πιθανά κ.τ.ό. αντί των προηγουμένως, ενδεχομένως, πιθανώς. Επίσης ζητούν να τηρούμε στην ομιλία μας τη διαφορά ανάμεσα σε λεξιλογικά ζεύγη, όπως απλά - απλώς, άμεσα - αμέσως, έκτακτα - εκτάκτως κ.τ.ό. που διαφέρουν στη σημασία τους.
4. Θηλυκά επιθέτων σε -ης.
Τους ενοχλεί να ακούν ή να διαβάζουν χρήσεις όπως τής διεθνής συνθήκης, η συνεπή υπόσχεση, η διαφανές μπλούζα κ.τ.ό. αντί τής διεθνούς, η συνεπής, η διαφανής κ.λπ. Συναφώς επισημαίνουν τη λανθασμένη χρήση τού επιρρήματος επί κεφαλής (ή επικεφαλής) ως επιθέτου, που μάλιστα κλίνεται: συνάντησαν τον επικεφαλή τής αντιπροσωπίας!
5. Σύγχυση αορίστου και ενεστώτα των συνθέτων σε -άγω και -βάλλω.
Να προσέχουμε, γράφουν, να μη συγχέουμε χρήσεις όπως «πήγε στο Παρίσι να διεξαγάγει συνομιλίες» (μια φορά) με το «να διεξάγει» (πάντοτε/συχνά). Οπως και το «πρέπει να υποβάλεις αίτηση» (μια φορά) με το «να υποβάλλεις» (κάθε μήνα).
6. Το διαρρέω (πληροφορίες, ειδήσεις κ.λπ.).
Αγανακτούν με τη χρήση τού διαρρέω με συμπλήρωμα (αντικείμενο): «Ο υπάλληλος διέρρευσε τις πληροφορίες» (αντί «διοχέτευσε» ή «άφησε να διαρρεύσουν»).
7. Το -ν των άρθρων.
Επισημαίνουν τη χρήση τού άρθρου με -ν σε χρήσεις που δεν χρειάζεται (την χώρα, τον δάσκαλο) και, κυρίως, την παράλειψή του εκεί που χρειάζεται (τη πίστη, το πατέρα).
8. Χρήση αποθετικών (σε -μαι) ρημάτων ως παθητικών. Παραπονούνται ευλόγως ότι φράσεις όπως «οι μετοχές διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο από τους επενδυτές» ή «το δέρμα επεξεργάζεται σε ειδικά εργοστάσια» δεν έχουν καλώς (θα πρέπει να λεχθεί: «είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης» ή «οι επενδυτές διαπραγματεύονται...» και «το δέρμα υφίσταται επεξεργασία» ή «το επεξεργάζονται»).
9. Χρήση αρσενικού τύπου μετοχής/επιθέτου αντί θηλυκών. Θεωρούν απαράδεκτες χρήσεις όπως: οι ισχύοντες διατάξεις ή επειγόντων περιπτώσεων (αντί ισχύουσες, επειγουσών).
10. Την αντικατάσταση τού ως από το σαν σε όλες τις χρήσεις: Μιλάει σαν ειδικός - Μιλάει ως ειδικός. Οι χρήσεις αυτές διαφέρουν σημασιολογικά. Το «μιλάει ως ειδικός» σημαίνει ότι είναι πράγματι ειδικός, ενώ το «μιλάει σαν ειδικός» σημαίνει ότι μιλάει σαν να ήταν ειδικός, που δεν είναι.
* Συμπεράσματα
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι εξακολουθεί, ευτυχώς, να υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στον Ελληνα ως προς τη χρήση τής γλώσσας, είτε γιατί έχουμε κάποιες τραυματικές εμπειρίες από το γλωσσικό, είτε κυρίως γιατί το θέμα τής γλώσσας το θεωρούμε δικό μας θέμα· θεωρούμε ότι μάς αφορά όλους.
Και έτσι είναι. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη συμμετοχή στην έρευνα, αλλά και από τον τρόπο που εκφράζονται οι συμμετέχοντες. Χρησιμοποιούν συχνά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για όσους «παραβιάζουν» αυτήν ή εκείνη τη χρήση τής γλώσσας, που θεωρούν ως σωστή. Επίσης, χωρίς να είναι ειδικοί στη γλώσσα, θίγουν περιπτώσεις από όλα τα επίπεδα τής γλώσσας: τη γραμματική, τη σύνταξη, το λεξιλόγιο (θέματα φωνητικής - η προφορά των b, d, g σε λέξεις όπως έμπορος, έντιμος, άγκυρα, όπου κατά τους κανόνες θα έπρεπε να προφέρονται έρρινα: έmbορος, έndιμος, άngυρα - δεν βρίσκονται στην πρώτη «ενοχλητική» δεκάδα).
Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη χρήση ξένων λέξεων που ζητούν να τις αποφεύγουμε.
 Από τις απαντήσεις είναι φανερό ότι δεν υποστηρίζουν έναν «γλωσσικό ρατσισμό» ή κάποιο κήρυγμα «γλωσσικής κάθαρσης», αλλά επιμένουν στην περιορισμένη και λελογισμένη χρήση των λέξεων.
Να μη λέμε budget αντί για «προϋπολογισμός», team αντί «ομάδα», follow-up αντί «συνέχεια» κ.ο.κ. Οταν σχεδόν όλοι συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι αυτό τους ενοχλεί και ότι αποτελεί πρόβλημα για τη χρήση τής γλώσσας, είμαστε υποχρεωμένοι να το λάβουμε υπ' όψιν, όχι φυσικά θέτοντας υπό διωγμόν κάθε ξένη λέξη (βρίθει από αυτές η γλώσσα μας), αλλά αναπτύσσοντας μεγαλύτερη ευαισθησία στις λεξιλογικές επιλογές μας με μια παράλληλη προσπάθεια των ειδικών να δηλωθούν συστηματικά οι νέοι όροι που εισέρχονται από τον χώρο τής τεχνολογίας.
Εκπληξη απετέλεσε πόσο πολύ ενοχλεί ο αυξημένος τύπος προστακτικής. Πόσο ενοχλούν χρήσεις, όπως παρήγγειλε (αντί παράγγειλε), υπέγραψε (αντί υπόγραψε), κατέθεσε (αντί κατάθεσε), υπέβαλε (αντί υπόβαλε) κ.τ.ό. Μολονότι θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί ανθρώπους με λογιότερα ενδιαφέροντα, φάνηκε ότι προκαλεί το γλωσσικό αίσθημα ευρύτερα.

Γραμματικές ευαισθησίες έχουν οι Ελληνες ομιλητές και σε άλλες χρήσεις που δείχνουν ότι τους ενοχλούν: α) τα επιρρήματα τού τύπου προηγούμενα (αντί προηγουμένως), ενδεχόμενα, πιθανά κ.λπ. (καταλαμβάνουν την τρίτη θέση των πρώτων δέκα)· β) η κλίση των θηλυκών επιθέτων σε -ης (τής διεθνής!, η συνεπή! κ.τ.ό.), που πράγματι γεννούν δυσκολία σε αρκετούς ομιλητές, καταλαμβάνει την τέταρτη θέση· γ) η σύγχυση στα ρήματα να/θα (διεξ)αγάγω - (διεξ)άγω τους ενοχλεί (πέμπτη στη σειρά), όπως ίσως δεν θα περίμενε κανείς, δοθέντος ότι συνιστούν κλειστή κατηγορία (είναι μόνο τα σύνθετα σε -άγω και -βάλλω)· δ) γραμματική και η (ένατη στις δέκα) επισήμανση τής χρήσης αρσενικού αντί θηλυκού σε μετοχές κυρίως αλλά και (μετοχικά) επίθετα: ισχύοντες διατάξεις! δευτερευόντων προτάσεων!

Κυριαρχία, λοιπόν, τής γραμματικής, ενώ πολύ λιγότερο ενοχλεί η σύνταξη: δεν ανέχονται - καταλαμβάνει την 8η θέση - το (χρηματιστηριακό) «οι μετοχές διαπραγματεύονται στις 600 δραχμές» (ρήμα δηλ. που έχει μόνο τύπο σε -μαι, ρήμα αποθετικό, όταν λέγεται σε παθητική χρήση: αντί «οι μετοχές γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης...» ή «τις μετοχές διαπραγματεύονται οι επενδυτές...»). Επίσης θεωρούν τερατώδη τη χρήση τού διαρρέω (ως μεταβατικού ρήματος με αντικείμενο): «αυτός είναι που διαρρέει τις πληροφορίες». Το τοποθετούν στην 6η θέση. Τους απασχολούν, τέλος, και λεξιλογικά θέματα, όπως η διαφορά των επιρρημάτων που έχουν δύο τύπους, σε -α και σε -ως: έκτακτα - εκτάκτως, αδιάκριτα - αδιακρίτως, άμεσα - αμέσως κ.τ.ό. (τρίτη θέση) και η σημασιολογική διαφοροποίηση των ως και σαν (δέκατη θέση). Φωνητικές χρήσεις τού τύπου: τη πίστη, το πατέρα, τη τόλμη, το τόμο κ.λπ. ενοχλούν επίσης στον προφορικό ιδίως λόγο (έβδομη θέση).

Οι παρατηρήσεις των συμπολιτών μας (από όλη την Ελλάδα, από όλες τις ηλικίες και από διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο) πρέπει να μάς ευαισθητοποιήσουν και να μάς προβληματίσουν όλους: Εκπαίδευση, ΜΜΕ, φορείς, άτομα. Οι άδολες αυτές γλωσσικές ευαισθησίες τού κόσμου που βγήκαν από την έρευνα μπορούν γλωσσολογικά να αναλυθούν, να αιτιολογηθούν και να αξιολογηθούν. Δεν σημαίνει ότι οι κύριες αδυναμίες στη χρήση τής γλώσσας μας είναι μόνον οι δέκα αυτές. Οι ειδικοί εύκολα μπορούν να επισημάνουν πολλές άλλες πλευρές και παραμέτρους, ακόμη και να δεχθούν και να δικαιολογήσουν κάποιες από αυτές. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμάμε τη γνώμη και την ευαισθησία των απλών χρηστών τής γλώσσας μας. Και κάτι πολύ σημαντικό: Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι παρήγορο να διαπιστώνεις μια τόσο πηγαία και πολύτιμη έγνοια για τη γλώσσα μας.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" 12-5-2002

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ"

Μινωίτες Κρήτες...

(Πολύ ενδιαφέρον και τεκμηριωμένο!
Αξιοσημείωτη δε η προσφορά του κ. Λεκάκη
για την αποστολή σε Word.)

Μινωίτες Κρήτες ανεκάλυψαν την Γερμανία

και εξώρυσσαν ασήμι στην Νορβηγία

από το 2000 π.Χ.!

Στο τεύχος του Σεπτεμβρίου 2009 του περιοδικού

«Ελληνόραμα»

υπάρχει 6σέλιδο άρθρο του Γιώργου Λεκάκη

με τον παραπάνω τίτλο.

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:

http://www.lekakis.com

Επιτρέπεται η αναδημοσίευσις των άρθρων μου,

αρκεί να αναφέρεται ο συγγραφέας,

η πηγή και η ημερομηνία

πρώτης δημοσιεύσεώς τους.

(Αποστέλλεται και σε Word).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μινωίτες Κρήτες..."

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ ΖΩΗΣ.
64.000 ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ 188.000 ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕΛΙΔΩΝ ΤΟ GREEK SURNAMES ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ.
ΜΕ ΣΥΝΕΧΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ.
ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Entelia Informatics ΑΥΞΗΣΑΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΣΤΟ ΤΡΙΠΛΑΣΙΟ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ 3.500 ΕΠΩΝΥΜΑ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥΣ.
ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ.
ΕΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ.

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ"

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ"

Ένα σημείωμα κρυμμένο σε όπλο...

Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης, λοχίας του Αʼ λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στην Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος.

Το σημείωμα είναι ενδεικτικό του διαχρονικού πνεύματος του Έλληνα Στρατιώτη, το οποίο προσπαθούν να εξοντώσουν τα τελευταία χρόνια:

Εν Μπιζανίω 20 Φεβρουαρίου 1913

Αγαπητέ Συνάδελφε,
Σε χαιρετώ,

Σε, που θα έχης την τύχη να ανοίξης το πέλμα του όπλου αυτού, θα εύρης την πεντάρα αυτή και να πάρης ένα τσιγάρο, να το καπνίσης στην υγεία μου.

Το όπλο αυτό το έφερα επί πέντε έτη. Το δόξασα και με δόξασε και τώρα αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω, λόγω τραυματισμού μου.
Πέρασα τόσες και τόσες στιγμές και δεν το εγκατέλειψα και εάν η πατρίς σε χρειασθή, να το τιμήσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα σημείωμα κρυμμένο σε όπλο..."

ΟΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις....

ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές
πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960..... Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία, όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θόδωρος Πάγκαλος, αλλάεπειδή ιστορικά οι περισσότερες πτωχεύσεις συναρτήθηκαν με την εθνική ολοκλήρωση.
? 1827: Τα δάνεια που δεν έφτασαν ποτέ
Ο αγώνας του 1821 υπήρξε μια καταπληκτική ευκαιρία για τις αγγλικές τράπεζες. Ενώ δάνεισαν τους επαναστάτες με ονομαστικά δάνεια συνολικού ύψους 2.800.000 λιρών της εποχής, τελικά μόνο το 20% του ποσού έφτασε στον σκοπό του. Ετσι η πρώτη πτώχευση έρχεται νωρίτερα και από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους καθώς το 1827 δηλώνεται αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων αφού δεν είχαν καν εισπραχθεί.
 Η πτώχευση ίσως συνδέεται ακόμη και με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου που έγινε την ίδια χρονιά έπειτα από μυστική συμφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων, που έτσι διέσωσαν την ελληνική επανάσταση οδηγώντας τελικά στη δημιουργία κράτους, από το οποίο και θα μπορούσαν κάποτε να εισπράξουν.
 ? 1843: Εξαγοράζοντας την Αττική με δάνειο
Και πράγματι εισέπραξαν. Εισέπραξαν μάλιστα τόσο πολύ που το 1843 οδήγησαν στη δεύτερη πτώχευση. Αφού το Λονδίνο και το Παρίσι πρώτα αρνήθηκαν να δανείσουν τον (κατ΄ αυτούς ρωσόφιλο) Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος για να κάνει το κράτος να λειτουργήσει έβαλε χρήματα από την προσωπική του περιουσία και εξέδωσε τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα, στη συνέχεια δάνεισαν τον Οθωνα με 60 εκατ. φράγκα, από τα οποία τα 33 εκατ. πήγαν αμέσως για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας».
Και τα υπόλοιπα; Οπως γράφει ο Αγγελος Αγγελόπουλος στο Δημόσιον χρέος της Ελλάδος (εκδόσεις Ζαχαρόπουλου, Αθήναι, 1937), δόθηκαν «12,5 εκατομμύρια διά την εξαγοράν από μέρους της Τουρκίας των επαρχιών Αττικής,Ευβοίας και μέρους της Φθιώτιδος και 7,5 εκατομμύρια διά την συντήρησιν των βαυαρικών στρατών».
Οι Μεγάλες Δυνάμεις άλλαζαν σταδιακά τον χάρτη, η Ελλάδα αγόραζε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία πουλούσε και οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν ευτυχείς... ? Από το 1893 στο 1898: Ολα τόσο γνώριμα
Για μεγάλο διάστημα επικράτησε ο εσωτερικός δανεισμός και ο εξωτερικός υποχώρησε αισθητά, μέχρι που από το 1879 ξεκινά μια δωδεκαετία ραγδαίας αύξησής του που οδήγησε τη χώρα στα 1893 να χρωστά στο εξωτερικό 585,4 εκατ. φράγκα και να πτωχεύει για τρίτη φορά διά στόματος (αλλά όχι εξαιτίας του) Χαριλάου Τρικούπη.
Τα χρήματα έχουν και πάλι χρησιμοποιηθεί για εξυπηρετήσεις παλαιών δανείων, έχουν επενδυθεί σε μια ανάπτυξη υποδομών πρωτοφανών για τη χώρα, ενώ διάφορες δράσεις «εθνικής αποκαταστάσεως», όπως εξαγορές και άλλων επαρχιών στη Θεσσαλία ή χρηματοδότηση του «Κρητικού ζητήματος» και προμήθειες πολεμικού υλικού, απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των δανείωναπό αυτό που έφτασε στη χώρα, καθώς το 35% υπολογίζεται ότι δεν έφτασε ποτέ... Ετσι ο δανεισμός είναι τόσο επαχθής που η πτώχευση είναι αναπόφευκτη.
 Και όχι μόνο ο εξωτερικός: από τα τέλη του 1868 η Εθνική Τράπεζα βρίσκεται σε οξύτατη σύγκρουση με την κυβέρνηση για το θέμα της χρηματοδότησης του κρητικού αγώνα, καθώς οι όροι δανεισμού που προτείνει το κράτος κρίνονται απαράδεκτοι από το Γενικό Συμβούλιο της Τράπεζας- τη δραματική σύγκρουση εξιστορεί αναλυτικά ο Νίκος Σ. Παντελάκης στο βιβλίο του Δημόσια Δάνεια (εκδόσεις ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1995).
Τη δεκαετία του 1880 η Ελλάδα είχε επιχειρήσει τον μεγάλο εκσυγχρονισμό της με προγράμματα δημοσίων επενδύσεων που υπερέβαιναν κατά πολύ τις δυνάμεις της. Κυρίως είχαν συναφθεί δάνεια με σκοπό την εκτεταμένη κατασκευή σιδηροδρόμων στο δίκτυο ΠειραιώςΑθηνών- Πελοποννήσου και ενός εξίσου φιλόδοξου οδικού δικτύου.
 Η χώρα άρχισε να νιώθει ισχυρή, αλλά την πιο ακατάλληλη στιγμή περνά σε λάθος χέρια: από τον Τρικούπη της ανάπτυξης στον Δηλιγιάννη του φαύλου δημαγωγικού εθνικισμού. Την ίδια εποχή αυξάνεται δραματικά και ο πολύ ακριβός εξωτερικός καταναλωτικός δανεισμός που συμβάλλει κι αυτός στη δημιουργία μιας ψυχολογίας ισχύος σε γυάλινα πόδια. Δυστυχώς, όλα μοιάζουν τόσο γνώριμα...
Ετσι το 1897 η χώρα νιώθει πια έτοιμη για πόλεμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Τούρκοι φτάνουν περίπου έξω από τη Λαμία και οι Μεγάλες Δυνάμεις τούς ανακόπτουν την πορεία. Την επομένη του «Ατυχούς πολέμου», χωρίς να υπάρξει «τυπική» πτώχευση, οι δυνάμεις εγκαθιστούν Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο στη χώρα. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, και 4 εκατ. λίρες ως πολεμικές αποζημιώσεις.
? 1932: Η ήττα του ΄22 και το κραχ του ΄29
Τον Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για νέα έργα. Ο νόμος περί «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» που τηρείται ευλαβικά επί δύο δεκαετίες παραβιάζεται για πρώτη φορά το 1920 με την έκδοση 600 εκατ. δρχ. που ακολουθούνται από άλλα 500 εκατ. το 1921 και από ακόμη 550 εκατ. το 1922- ήταν όλα για τις ανάγκες του πολέμου. Παρά την ήττα όμως στη Μικρά Ασία, η πτώχευση έχει αποφευχθεί με το Α΄ Αναγκαστικό Δάνειο που επιβάλλεται από τον υπουργό Οικονομικών Π. Πρωτοπαπαδάκη, ο οποίος κόβει στη μέση τα χαρτονομίσματα, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και ανταλλάσσει το άλλο με τίτλους εσωτερικού δανείου (κάπως έτσι σώζει την Ελλάδα από μια άλλη επικείμενη πτώχευση στη δεκαετία του 1950 και ο Σπύρος Μαρκεζίνης με το «κόψιμο των τριών μηδενικών» και την εισαγωγή της «νέας» δραχμής της σταθεροποίησης). Στην αποφυγή της πτώχευσης το ΄22 συμβάλλει και το δάνειο υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών για τους πρόσφυγες.
Μπορεί η ήττα του ΄22 να μη φέρνει πτώχευση, αλλά οι ανάγκες αναδιοργάνωσης του στρατού και περίθαλψης των προσφύγων οδηγούν σε νέο υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό καθώς στην Ελλάδα κεφάλαια δεν υπάρχουν. Το κρεσέντο του δανεισμού πηγαίνει ως το κραχ του 1929, όταν το διαδέχεται η βίαιη διεθνής ύφεση.
Τελικά, τον Μάρτιο του 1931, λίγο πριν από την τελευταία πτώχευση του 1932, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού του υπουργού Οικονομικών καθηγητή Βερβαρέσσου, η Ελλάδα χρωστάει στο εξωτερικό 2,868,1 εκατ. χρυσά φράγκα. Η πτώχευση είναι και πάλι μοιραία...
Ο τελικός διακανονισμός όλων των προπολεμικών χρεών της Ελλάδας έγινε από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στα 1952-53. Η πρωτοφανής ανάπτυξη και η αυστηρή συγκράτηση δαπανών της πρώτης οκταετίας Καραμανλή συμμάζεψαν οριστικά τα δημόσια οικονομικά και οι τελικές πληρωμές εκείνων των δανείων ολοκληρώθηκαν μόλις το 1967.
 Και τώρα ο εφιάλτης επιστρέφει, αν και με αίτια πολύ πιο ταπεινά...
http://elladasimera.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ"

Τα «ΟΧΙ» πληρώνονται ακριβά...

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ

ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΥ '40 ΚΑΙ Η ΗΤΤΑ, ΑΝ ΕΡΘΕΙ, ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ: ΜΙΑ ΚΑΤΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ»

Η

άποψη ενός ιστορικού τεύ­χους που κυκλοφορεί μέσα στον Οκτώβριο δεν μπορεί παρά να αναφέρεται στο «ΟΧΙ» που η Ελλάδα είπε στην Ιταλία το 1940, δια στόματος Ιωάννη Μεταξά. Φυσικά σκοπός της άποψης δεν είναι η ιστορική ενημέρωση, αλλά η επισήμανση της διαχρο­νικής σημασίας του «ΟΧΙ», πολύ δε περισσότερο σήμερα, που η Ελλάδα αντιμετωπίζει ανάλογες αν όχι πολύ μεγαλύτερες και πιο ύπουλες απειλές.

Κατ' αρχάς θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τα «ΟΧΙ» τα λένε οι ηγέτες και όχι οι λαοί, οι οποίοι αποδεικνύονται συχνότατα έρμαια προπαγάνδας και δημαγωγίας. Φυσικά και το «ΟΧΙ» του Μεταξά εξέφραζε όλους τους Έλληνες αλλά αν έλεγε ναι τι θα γινόταν; Τίποτα. Αυτό φαίνεται από την κατάληξη πολλών συμμαχικών κρατών του Άξονα, που μετά την ήττα της Γερμανίας οι λαοί τους - ακόμα και ο γερμανικός! - απεδείχθη­σαν «αντιστασιακοί» και πλήρεις βδελυγμίας για την Ναζιστική ιδεολογία. Ωστόσο, πριν την ήττα του Γ' Ράιχ, οι λαοί αυτοί ακολούθησαν πειθήνια τους ηγέτες τους που τάχθηκαν στο πλευρό του Χίτλερ, και μάλιστα οι στρατοί τους διακρίθηκαν στην μάχη και οι στρατιώτες τους πέθαναν για τον Φύρερ!

Δεύτερον, θα πρέπει να επι­σημάνουμε ότι τα «ΟΧΙ» θέλουν τεράστιο ηθικό ύψος και ανά­λογου μεγέθους πατριωτισμό, θέλουν ο ηγέτης και οι λαοί να θέτουν την πατρίδα επάνω από κομματικές ιδεολογίες και προ­σωπικά συμφέροντα. Αν αυτά δεν υφίστανται, η δουλοπρέπεια και η υποταγή είναι συνήθως οι καταστάσεις που ακολουθούν τις αξιώσεις των εχθρών.

Τρίτον, θα πρέπει να τονίσου­με ότι τα «ΟΧΙ» έχουν συνέπειες, εφόσον προτάσσονται σε ισχυ-

ρούς αντιπάλους πολλές φορές καταστρεπτικές. Τι σημαίνει όμως «καταστροφή» και πως αυτή καθορίζεται; Στο σημείο αυτό σημασία έχει το κριτήριο με το οποίο ζούμε ως άνθρωποι. Οι αρχαίοι Έλληνες προτιμούσαν τον θάνατο από την υποδούλω­ση, και γι αυτό προτίμησαν να πούνε «ΟΧΙ» στους Πέρσες και να πεθάνουν στην μάχη, και να καταστραφούν οι πόλεις τους και οι ζωές τους, αντί να γίνουν δούλοι ή καλοθρεμμένοι υποτε­λείς. Προτίμησαν την καταστρο­φή και την πιθανή εξαφάνιση από την υποχώρηση και την υποδούλωση.

Την ίδια διαφορετική θεώ­ρηση της «καταστροφής» έχει και ο Χριστιανισμός ο οποίος έδωσε εκατομμύρια μαρτύ­ρων κατά τους διωγμούς των ειδωλολατρών. Οι Χριστιανοί προτιμούσαν να πεθάνουν με φρικτά βασανιστήρια και να «καταστραφούν» κατά κόσμον, παρά να «ζήσουν». Γιατί, όπως οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρονταν σε αόρατες «ιδέες», ανώτερες του φυσικού κόσμου, έτσι και οι Χριστιανοί αναφέρονταν σε έναν αόρατο αλλά πραγματικό Θεό, ανώτερο από τον υλικό κόσμο.

Υπό αυτές τις δύο θεωρήσεις η ελληνοχριστιανική Ελλάδα του 1940, δια στόματος Ι. Μεταξά, είπε «ΟΧΙ» στους Ιταλούς και εν συνεχεία στους Γερμανούς γνωρίζοντας ότι θα πληρώσει με αίμα αυτή την απόφαοη, όπως και έγινε.

Σήμερα, 80 έτη σχεδόν μετά, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια πολυμέτωπη επίθεση με σκοπό την συρρίκνωση της. Αυτή την φορά τα σύνορα της δεν τα απειλούν τεθωρακισμένες με­ραρχίες, αλλά στρατιές διεθνών οργανισμών με συγκεκριμένο «στραβισμό» προς τα συμφέρο­ντα μεγάλων δυνάμεων, ξένες και εγχώριες ύποπτες οργανώ-

σεις για «ανθρώπινα δικαιώμα­τα», «δημοκρατία», «οικολογία» και «πολιτισμό», ιστορικοί παραχαράκτες, οικονομικά συμφέροντα, μυστικές υπηρε­σίες ψευδοτρομοκράτες και κουκουλοφόροι, επαναστάτες των ρόλεξ, και φυσικά τα μέσα μαζικής διαστρέβλωσης και πλύσης εγκεφάλου.

Ο πόλεμος είναι πολύ πιο σκληρός από εκείνον του '40 και η ήττα, αν έρθει, θα έχει μάλλον μόνιμες συνέπειες: μια κατοχή χωρίς προοπτική απελευθέρω­σης από τους «Συμμάχους».

Στην σύγκρουση αυτή τα τελευταία έτη δύο είναι τα κύρια μέτωπα: η Κύπρος και η Μακε­δονία, που κινδυνεύουν από τα «σχέδια Ανάν» και την απαίτηση των Σκοπίων να σφετεριστούν για λογαριασμό «τρίτων» αρχικά το όνομα της Μακεδονίας και την ιστορία της και εν συνεχεία το έδαφος της..

Προς το παρόν, και στις δύο απόπειρες εφαρμογής αυτών των σχεδίων δύο «ΟΧΙ» ελέχθησαν από τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή:

ένα συγκαλυμμένο και ένα ξεκάθαρο. Και τότε μπήκαν εμπρός τα σχέδια ανατροπής και εκβιασμού: η Ελλάδα «κάηκε» επανειλημμένως η Αθήνα καταστράφηκε οικονομικά, δολοφονήθηκαν αστυνομικοί, τρομοκράτες απείλησαν τον ίδιο τον λαό με μαζικές δολοφονικές επιθέσεις ενώ λαθρομετανάστες κατέλυσαν κάθε έννοια τάξης και ασφάλειας στις πόλεις

Από την δοκιμασία αυτή η χώρα και ο λαός απεδείχθη­σαν «ανοχύρωτοι», όχι μόνον από πλευράς ασφαλείας αλλά κυρίως από πλευράς ηθικής αξιολόγησης ιστορικής γνώσης και πολιτικής ωριμότητας. Αλλά αυτά τα «όπλα» έχουν γίνει πολυετείς προσπάθειες να αφαιρεθούν από τους Έλληνες: ανθελληνική παιδεία, απαξίωση ηθών και εθίμων, εξευτελι­σμός του πατριωτισμού και της ηθικής άκρατος υλισμός ατομισμός είναι μερικά από τα «έξυπνα όπλα» που βομβαρδί­ζουν τις ψυχές και τα μυαλά των Ελλήνων...

■ Δ. Πατσουλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα «ΟΧΙ» πληρώνονται ακριβά..."