“OΣΤΟΜΑΧΙΟΝ”: ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΟ PUZZLE

Το 2003, ένας επιχειρηματίας, που ήταν σε επαφή με την ομάδα, που εκείνη την εποχή αποκρυπτογραφούσε το παλίμψηστο τού Αρχιμήδη, ( Από το “Οστομάχιον” - Tangram, στον ολοκληρωτικό λογισμό), πρότεινε στην εταιρεία κατασκευής επιτραπέζιων παιχνιδιών puzzle, “Kadon”, να συμπεριλάβει στα προϊόντα της το “Κουτί τού Αρχιμήδη” (όπως αλλιώς αποκαλείται το “Οστομάχιον”). Όντως, μέσα στο ίδιο έτος, το puzzle εμφανίστηκε στην αγορά. - Διάφορα σχέδια, που καλείται ο παίκτης να συμπληρώσει. Από αριστερά προς τα δεξιά κι από επάνω προς κάτω: Ελέφαντας, αγριογούρουνο, χήνα που πετάει, αρματωμένος πολεμιστής, κυνηγός που παραμονεύει, σκύλος που γαβγίζει, περικεφαλαία, καράβι, ξίφος. “Οστομάχιον” ή “Στομάχιον”, σύμφωνα με τα αραβικά χειρόγραφα, ονομάζεται πραγματεία τού Αρχιμήδη, τής οποίας σώζονται μερικά αποσπάσματα. Αναφέρεται ως παιχνίδι διαδεδομένο στην αρχαιότητα, στο οποίο ζητούνταν να τοποθετηθούν 14 πλακουντοειδή ελεφάντινα οστάρια πολυγωνικής και τριγωνικής μορφής, έτσι ώστε να δημιουργούνται διάφορες μορφές. Μοιάζει με το σημερινό Τangram και θεωρείται το αρχαιότερο puzzle. Τότε τέθηκε και το ερώτημα πόσοι είναι οι διαφορετικοί συνδυασμοί, που σχηματίζουν τετράγωνο. Λίγο αργότερα βρέθηκε με τη βοήθεια ειδικού προγράμματος, ότι υπάρχουν 536 γεωμετρικοί συνδυασμοί και με τις συμμετρίες (περιστροφές, κατοπτρισμοί, πανομοιότυπα τρίγωνα) ο συνολικός αριθμός τους ανεβαίνει στούς 17.152. Ο επιχειρηματίας πρότεινε η 5η Ιουνίου να ονομαστεί «Ημέρα τού Αρχιμήδη». Το θέμα έλαβε δημοσιότητα και διάφοροι δημοσίευσαν τις απόψεις τους. Κατ΄ αρχήν τα πανομοιότυπα τρίγωνα είναι δύο και συγκεκριμένα τα τρίγωνα με γκρι και κίτρινο χρώμα στο παραπλεύρως σχήμα. Επίσης τα τρίγωνα με τις κόκκινες, πράσινες και μπλε βούλες πάντα πάνε ζευγάρι. Ο λόγος είναι, ότι το ένα τρίγωνο από κάθε ζεύγος περιέχει άρρητη γωνία, τέτοια, που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε σημεία, όπου ενώνονται οι κορυφές των σχημάτων και όπου το άθροισμα των γωνιών είναι πάντα 360 μοίρες. Μπορούμε λοιπόν, να απλοποιήσουμε το “Οστομάχιον” ενοποιώντας τα τρία ζεύγη σχημάτων σε τρία νέα σχήματα χωρίς να επηρεάσουμε τον τελικό αριθμό λύσεων. Όμως, το νέο σχήμα, που προκύπτει από τα σχήματα με τις πράσινες βούλες, είναι πανομοιότυπο με το πράσινο σχήμα. Για χάρη απλοποίησης μπορούμε να δεχθούμε, ότι το νέο ζεύγος πανομοιότυπων τριγώνων αποτελεί μιά επί πλέον συμμετρία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των συνδυασμών στο μισό (536:2=268). Ταυτόχρονα διπλασιάζονται οι συμμετρίες, οπότε ο συνολικός αριθμός των συνδυασμών παραμένει ο ίδιος, δηλαδή 17.152. Αν βέβαια θεωρήσουμε, ότι το ζεύγος των σχημάτων με τις πράσινες βούλες δεν συμπίπτει με το πράσινο σχήμα, επανερχόμαστε στον αρχικό υπολογισμό. Σύμφωνα με τον αλγόριθμο Logelium, όλα τα σχήματα τού “Οστομαχίου” μπορούν να παραχθούν από συνδυασμό των τριών πρώτων σχημάτων και μόνο ένα σχήμα απαιτεί και τη συμβολή τού τέταρτου. Κατόπιν το πρόβλημα "ποσοτικοποιείται", χρησιμοποιώντας μαθηματικά εργαλεία, όπως η αλγεβρική γεωμετρία. Έπειτα αναλαμβάνει η υπολογιστική δύναμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, να υπολογίσει όλους τούς δυνατούς συνδυασμούς και να ομαδοποιήσει τις ζητούμενες λύσεις. Το 2004, με τη βοήθεια τού προγραμματιστικού αλγορίθμου Logelium (απλοποιεί προβλήματα γεωμετρικών συνδυασμών δημιουργώντας όλα τα διαθέσιμα γεωμετρικά σχήματα με συνδυασμό τεσσάρων βασικών σχημάτων), ανακοινώθηκε, ότι το Οστομάχιον μπορεί να δώσει 637 διαφορετικά κυρτά πολύγωνα, δείχνοντας την πολλαπλότητα των μορφών, που μπορεί να παράγει και την ευελιξία του. Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των γωνιών τόσο μειώνεται και ο αριθμός των μορφών σταματώντας στο δεκάγωνο. Το μοναδικό δεκάγωνο, που μπορεί να δώσει το “Οστομάχιον”, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει συμμετρία περιστροφής 180 μοίρες. Πιο συγκεκριμένα, το “Οστομάχιον” μπορεί να δώσει 3 διαφορετικά τρίγωνα, 58 τετράπλευρα (τετράγωνο, ρόμβος, ορθογώνια, τραπέζια κ.λπ.), 104 πεντάγωνα, 198 εξάγωνα, 181 επτάγωνα, 82 οκτάγωνα, 10 εννιάγωνα και 1 δεκάγωνο. Κάθε μια μορφή πολυγώνου από τις 637 μπορεί να κατασκευαστεί με διαφορετικούς συνδυασμούς, που ο αριθμός τους συνήθως ποικίλλει από λίγες δεκάδες έως πολλές εκατοντάδες. Ο συνολικός αριθμός συνδυασμών ανέρχεται στις δέκα χιλιάδες περίπου. Και όλα αυτά χωρίς τις συμμετρίες. Για παράδειγμα, το τετράγωνο, που είναι μια από τις 58 μορφές τετραπλεύρων, που δίνει το “Οστομάχιον”, περιλαμβάνει, όπως προαναφέραμε, 268 διαφορετικούς συνδυ- ασμούς, αριθμός, που ανεβαίνει στους 17.152 μαζί με τις συμμετρίες. Οι 8 συμμετρίες τού τετραγώνου. Τα εμβαδά των σχημάτων, από τα οποία αποτελείται το “Οστομάχιον” μπορούν εύκολα να υπολογιστούν με τη βοήθεια τού θεωρήματος Pick και είναι όλα ρητοί αριθμοί σε σχέση με το τετράγωνο, που σχηματίζουν όλα μαζί. Ο αυστριακός μαθηματικός Georg Alexander Pick, φίλος και συνεργάτης τού Αϊνστάιν, έμεινε στην ιστορία για ένα πολύ απλό θεώρημα, που διατύπωσε το 1899 και πήρε το όνομά του. Το θεώρημα Pick αναφέρει, ότι ένα πολύγωνο, τού οποίου όλες οι κορυφές αποτελούν σημεία ενός τετραγωνικού πλέγματος έχει εμβαδόν, που προκύπτει από τον τύπο: E = i + b/2 – 1. Όπου i, ο αριθμός των σημείων τού πλέγματος μέσα στο πολύγωνο (μπλε κουκκίδες) και b ο αριθμός των σημείων τού πλέγματος, που τέμνουν οι πλευρές τού πολυγώνου (κόκκινες κουκκίδες). Για παράδειγμα, το εμβαδόν τού παραπλεύρως κοίλου πολυγώνου είναι: 31 + 15/2 – 1 = 37,5. Το αποτέλεσμα εκφράζεται σε τετραγωνικές μονάδες, δηλαδή πόσο είναι το εμβαδόν τού πολυγώνου σε σχέση με το εμβαδόν ενός τετραγωνιδίου. Ο τύπος τού Pick χρησιμοποιείται κυρίως για την εύρεση του εμβαδού κοίλων πολυγώνων, όπου οι συνηθισμένοι τύποι εύρεσης εμβαδών δεν λειτουργούν. Έχει επίσης τροποποιηθεί για τρεις και περισσότερες διαστάσεις. http://www.freeinquiry.gr Τοny Manero

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“OΣΤΟΜΑΧΙΟΝ”: ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΟ PUZZLE"

Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»

Η Ωραία Ελένη είναι συνηθισμένη στις απαγωγές από την εφηβεία της και έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, σαν γνήσια απόγονος των Ηρακλειδών, μπορεί να αψηφά τους νόμους της εποχής χωρίς συνέπειες για την ίδια, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Ποιός θα τολμούσε να απλώσει χέρι σε μία απόγονο των Ηρακλειδών; Κανείς! Διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο και βολικό Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της και όχι τον ανυπόταχτο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών· παράξενο, γιατί Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντάς τους μακρυά.

Η Ελένη όμως δεν αποκλείεται να έχει παίξει κάποιο σατανικό πολιτικό παιχνίδι σε βάρος του συζύγου της και του οίκου των Ατρειδών, παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, αφού λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, που λατρευόταν σαν θεά, έχουμε την επάνοδο των Ηρακλειδών, που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Τόσο η Κλυταιμνήστρα όσο και Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους παρακατιανούς συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους πήραν ως «σώγαμπρους».

Οι σημερινοί νέοι αρνούνται να πιστέψουν, ότι η Ελένη ωδήγησε τους Έλληνες με 1.080 πλοία εναντίον της Τροίας, γιατί κατά την γνώμη τους έκαναν τον πόλεμο για τον οικονομικό έλεγχο των Στενών, ενώ οι Αχαιοί λεηλάτησαν την Τροία, σκότωσαν τους κατοίκους και έφυγαν όλοι. Αλλά, επειδή σήμερα έχει καταργηθεί η λέξη «τιμή», δυσκολεύονται να καταλάβουν, ότι η Ελένη ήταν μία ισχυρή βασίλισσα, που είχε απαχθεί έστω και εκούσια από έναν πρίγκηπα, που φιλοξενούσε στο ανάκτορό της. Είχε τρωθεί λοιπόν η τιμή ολόκληρου του έθνους, και η αγένεια αυτή του Ασιάτη ηγεμόνα, που άπλωσε χέρι στην βασίλισσα, έπρεπε να τιμωρηθεί.

Επί πλέον η Ελένη έχει πάρει από το παλάτι της αμύθητους θησαυρούς, αλλά είναι άγνωστο, τι ήταν αυτό που δελέασε τους Τρώες, ώστε να αρνηθούν επίμονα την πρόταση των Αχαιών να επιστρέψουν την Ελένη, και να μην γίνει πόλεμος. Δεν έχουμε καμμία άποψη της Ελένης για την «απαγωγή», και έτσι είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί ο ρόλος της. Είναι όμως ολοφάνερο, ότι περιφρονεί τον Πάρη, γιατί συχνά τον βρίζει ως δειλό και εύχεται τον θάνατό του λέγοντάς του: «Μακάρι να σε είχε σκοτώσει ο άνδρας, που πρώτο μου ήταν ταίρι».

Ο μόνος άνδρας, που την εντυπωσίασε βαθιά και την ξετρέλλανε, φαίνεται πως ήταν ο Έκτορας. Ο ατρόμητος ηγεμόνας είναι το πρότυπο του πραγματικού ηγέτη με την ατσάλινη θέληση και την καρδιά λεονταριού, σύμβολο της αρρενωπότητας, της γοητείας, του θάρρους και της ανδρείας. Η λάγνα Ωραία Ελένη συχνά εκλιπαρεί τον Έκτορα «να πάει να καθίσει κοντά της», αλλά εκείνος πάντα αρνείται. Όταν ο Έκτορας σκοτώνεται, εκείνη τον θρηνεί σπαρακτικά, αποκαλώντας τον: «Έκτορα, της καρδιάς μου αγαπημένε», κάτι που ουδέποτε είπε για τον Πάρη η τον Μενέλαο.

Η Ελένη και ο Πάρις. (Jacques-Luis David, 1788, Moυσείο Λούβρου, Παρίσι.)

Αλλά πάνω απ’ όλα η Ελένη δεν θέλει να νικήσουν οι Αχαιοί. Είναι η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την θανάσιμη παγίδα του Δούρειου Ίππου, η μόνη που γνωρίζει, ποιοί είναι κρυμμένοι μέσα. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί έναν- έναν τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα, για να τους αποκαλύψει. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή μαρτυρία για την αινιγματική προσωπικότητα της Ελένης και για την αινιγματική φυγή της.

Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ακόμη ξέρει περίφημα τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, τις ήξερε, όταν έφευγε, και γνωρίζει τώρα ποιοί κρύβονται μέσα στον Δούρειο Ίππο. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις για το σατανικό πολιτικό παιχνίδι, που ήταν ικανή να παίξει. Στο τέλος του πολέμου η διπλωμάτισσα Ελένη, που είναι και η νικήτρια, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι «ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών», αφού η Αφροδίτη την έσπρωξε στην αγκαλιά του Πάρη.

Η καλλονή αυτή των Ηρωϊκών Χρόνων, που ενέπνευσε όλους τους ποιητές και τραγωδούς της ανθρωπότητας, αυτή η θεοποιημένη γυναίκα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ασχολούνται όλοι μόνον με την ερωτική της φύση, παραβλέποντας το πανούργο πολιτικό παιχνίδι, που πιθανόν να έπαιξε στους Ατρείδες, επισπεύδοντας την άνοδο των συγγενών της στην Εξουσία.

Και μόνο για την ερωτική νύχτα που πέρασε με τον Πάρη στην Κρανάη έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Η Ελένη πάντα αναλαμβάνει τις ευθύνες της, αλλά ποτέ δεν μετανοιώνει, αντίθετα χαίρεται, που οι μελλοντικές γενιές θα την τραγουδούν για πάντα.

Ο ισχυρός της χαρακτήρας σκιαγραφείται θαυμάσια στην «Ελένη» του Ευριπίδη, που, ενώ είναι εξόριστη, έρημη και απροστάτευτη στην Αίγυπτο, πάλι εμφανίζεται ως μια ικανώτατη διπλωμάτισσα και πολιτικός, διότι δεν διστάζει να αναμετρηθεί με την πανίσχυρη αδελφή του βασιλιά της Αιγύπτου, την βασίλισσα Θεονόη, να την χτυπήσει στο πιο ευαίσθητο σημείο της, λέγοντάς της: «Η κόρη σου δεν πρόκειται να παντρευτεί, όσο εγώ είμαι εδώ. Μόνον εάν με αφήσεις να φύγω, θα παντρευτεί.» Από αυτήν την δραματική και καταπληκτική σύγκρουση του αιώνια ανίσχυρου με τον ισχυρό η Ελένη θα βγει κερδισμένη χάρις στην μεγάλη διπλωματία και την ικανότητα του λόγου που έχει. Ο καυγατζής Μενέλαος, που της προτείνει το ένα σχέδιο χειρότερο από το άλλο, σίγουρα θα οδηγούσε στην σύλληψη αυτού και της γυναίκας του, με βέβαιο το θάνατό τους.

Η Ωραία Ελένη χιλιάδες χρόνια μετά μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας ρωτάει προκλητικά: «Ποιά είμαι;» Με αυτό το λάγνο χαμόγελο της Ελένης έπρεπε να ασχοληθεί ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, όχι με της Τζοκόντας, γιατί η Ελένη ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να παρασύρει τους κοσμοκράτορες με περισσότερα καράβια και αεροπλάνα από τότε σε έναν ολέθριο πόλεμο, πάντοτε στο όνομά της.

Μήπως οι μελετητές της Ωραίας Ελένης πρέπει να ασχοληθούν και με αυτήν την πλευρά της και με το γιατί οι Τρώες δεν την παρέδωσαν; Εκείνη η «Πολεμική Αιγίδα», που κρατούσε ο Έκτωρ στην μάχη και πάντα νικούσε, ήταν ένα όπλο που ανέκαθεν είχαν οι Τρώες, ή το έκλεψε η Ελένη και το πήγε στην Τροία; Αχ, Ελένη, μήπως μας την έφερες;

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»"

Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.Χ.)

Ο Πατριαρχης των Μαθηματικων. Αινιγματικός μυστικιστης ή παραγωγικός φιλόσοφος;

Πυθαγόρας – Γεννήθηκε στη Σάμο μεταξύ του 580 και 572 πχ και πέθανε στο Μεταπόντιο της Σικελίας το 500 με 490 πχ έζησε δηλαδή πολλά έτη σε σχέση με τους συγχρονούς του. Ιδρυτής και ηγέτης της Πυθαγορείου Αδελφότητας. Παρουσίασε πλούσιο έργο σε τομεις που σχετίζονται με τη γεωμετρία, τη φιλοσοφία, την αστρονομία, τη μουσική κλπ.

Εντάξει, μιλάμε για τον γενάρχη των μαθηματικών σε σημείο που να σκέφτεσαι με τι θα ασχολούνταν τα μαθηματικά στην εποχή μας αν δεν υπήρχε η δική του συνεισφορά και καθοδήγηση. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε φαντάζομαι το Πυθαγόρειο Θεώρημα (το οποίο παρεπιπτόντως ανακαλυψαν και …(ποιοι άλλοι;) οι Κινεζοι- αλλά και οι Βαβυλώνιοι και οι Ινδοι!!!) ως βασική ανακάλυψη, αλλα να πούμε πως ο Πυθαγόρας καθιέρωσε τους όρους Φιλοσοφία (αγάπη για τη σοφία) και Μαθηματικά (ό,τι μπορεί να μαθευτεί) καθώς επίσης μελέτησε τη σχέση του μήκους μιας χορδης με τον ηχο που παράγει ανακαλύπτοντας παράλληλα την ένοοια της αρμονική μιας νότας και του λόγου ½ γιατην οκτάβα. Εν γένει μπορουμε με σιγουριά να πούμε πώς ο Πυθαγορας υπήρξε ο θεμελιωτής ένος μαθηματικου συστήματος με απαράιτητη απόδειξη των θεωρημάτων που ως τότε προέκυπταν απλά εμπειρικά και που είχε ως επίκεντρο τους ακέραιους αριθμούς. Αυτά ως προς το επιστημονικό έργο. Πάμε τώρα σε άλλες πιο πικάντικες πτυχές.

Οι Πυθαγόριοι επιδίδονταν σε αριθμητικό μυστικισμό αποδιδοντας ιδιότητες μαγικές ή θεικες στους αριθμούς (πχ το ένα ως ο δημιουργό όλων των αριθμών- πανω κάτω αυτό έδειξαν και οι Peano, Frege κλπ 2300 χρόνια μετά αν το καλόσκεφτει κανείς- το δύο αντιπροσωπέυει τη γνώμη, το τρία την αρμονία, το τέσσερα ως το πρώτο τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη κοκ). Ο πλεον ιερός αριθμός ήταν για αυτούς το δέκα η λεγόμενη τετρακτύς , αριθμός που αντιπροσώπευε το άθροισμα όλων των διαστάσεων του σύμπαντος(1+2+3+4 όπου 1 = σημείο – 0 διαστάσεις, 2 = ευθεία – 1 διασταση, 3 = επίπεδο – 2 διαστάσεις, 4 = τετράεδρο – 3 διαστάσεις). Για τους αλγεβριστές να πούμε πως το 10 είναι και τριγωνικος αριθμός (φανταστείτε τον τρόπο με τον οπόιο στηνουμε της μπαλες στο μπιλιάρδο και είστε μέσα!!!). Σύμβολο της Αδελφότητας ήταν ένα πεντάγωνο με εγγεγραμμένη μια πενταλφα και μέσα στην πεντάλφα αλλό ένα πεντάγωνο κοκ. Κατασκευάζεται έτσι ένα σχήμα όπου η διαγώνιος διαιρεί τη συνδιατέμνουσα σε δύο μερη, ενα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο, των οποίων ο λόγος είναι ο αριθμός φ , η χρυσή τομη , το όριο του λόγου δυο διαδοχικών αριθμών Fibonacci κλπ κλπ. Το ειρωνικότερο δε είναι ότι ο φ έιναι αριθμός άρρητος. Και το ειρωνικό στη υπόθεση αυτή είναι ότι το σύμβολο της αδελφότητας κατα κάποιο τρόπο προέβαλλε αυτο που για τους Πυθαγόρειους ήταν ανάθεμα, δηλαδη τους άρρητους. Για τους πυθαγόρειους, αριθμοί ήταν οι ακέραιοι και οι λόγοι που δημιουργόυνται απο αυτόυς (δηλαδή οι ρητοι). Αν εφαρμόσουμε το Πυθαγόρειο Θεώρημα σε ένα ισοσκελες ορθογώνιο τριγωνο με καθετες πλευρες μήκους ένα προκύπτει υποτείνουσα μήκους √2 που είναι άρρητος αριθμος δηλάδη δε μπορεί να γραφτει σαν λόγος ακεράιων. Για χρόνια οι πυθαγοριοι κρατησαν μυστικη αυτη τη ανακάλυψη που έβαζε σε κινδυνο την τελειότητα του δημιουργμηματος τους και μαλιστα ο σχετικός μύθος λεεί πως ο καημένος Ιππασος ο Μεταπόντιος που τη διέρρευσε την πλήρωσε με τη ζωή του… Πολιτισμένοι μαθηματικοί… Ας πουμε απλα σε αυτό το σημείο πως μαζί με τον Ιππασο πέθανε και η αντίληψη των Πυθαγορείων για την θεική φύση των ακέραιων αριθμων (αν και ο Κρονεκερ σχεδόν 2500 χρονια μετά δεν είχε πειστει ακομα..) και ανοιξε ο δρόμος για τους άρρητους. Δηλαδη περασαμε στη γεωμετρία ως επιστήμη των συνεχών μεγεθών πχ μήκος. Πιο απλά καναμε το πρωτο περασμα απο το διακριτο στο συνεχές…

Τελειώνοντας να πω κατι που ήταν ανέκαθεν απορία μου. Από που βγαίνει το λατινικό calculus, στα ελληνικα λογισμός, και κατα συνέπεια το αγγλικό ρήμα calculate, υπολογίζω; Χωρίς έκπληξη οι προγονοί μας έβαλαν κι εδω το χεράκι τους. Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν για να αναπαραστήσουν τα μεγέθη τα οποία μέτραγαν…χαλίκια. Χαλίκια => Κάχληκες => Calculus…

http://www.atopo.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.Χ.)"

Ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης

Πηγη.

http://strymonas.blogspot.com

Ο τάφος της Σταυρούπολης είναι ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης. Βρίσκεται νότια της πόλης, σε μικρή απόσταση από το δρόμο που οδηγεί στα Κομνηνά. Με βάση την αρχιτεκτονική του μορφή και τα λιγοστά ευρήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του, χρονολογείται στο πρώτο μισό του 2ου αι. π.Χ. Είναι πιθανό να συνδέεται με έναν οικισμό, που βρίσκεται σε απόσταση 500 μ. νοτιότερα, στη θέση Μύτικας Κομνηνών, και είχε μεγάλη διάρκεια ζωής, από την Πρώιμη Εποχή Σιδήρου (9ος - 8ος αι. π.Χ.) μέχρι τη βυζαντινή περίοδο.

Το μνημείο έχει όλα τα βασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους μακεδονικούς τάφους. Είναι υπόγειος, κτιστός και αποτελείται από δρόμο, προθάλαμο και θάλαμο, που είναι σκεπασμένοι με καμάρες. Είναι κατασκευασμένος με εγχώριο μάρμαρο κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα τοιχοποιίας, έχει προσανατολισμό Α-Δ και η είσοδός του βρίσκεται στα δυτικά.

Ο δρόμος αποτελείται από δύο τμήματα: το εξωτερικό, που είναι χωρίς κάλυψη, και το εσωτερικό, που είναι στεγασμένο και έχει μήκος 4,65 μ. και πλάτος 1,59 μ. Σε αυτό μπαίνει κανείς από θύρα που κλεινόταν εξωτερικά με μεγάλες ορθογώνιες μαρμαρόπετρες. Στο άλλο άκρο του υπάρχει η θύρα του προθαλάμου, που αποτελείται

από δύο παραστάδες και υπέρθυρο. Ο προθάλαμος έχει πλάτος 3,13 μ. και μήκος 2,12 μ. Επικοινωνεί με το νεκρικό θάλαμο με θύρα, αποτελούμενη από μονολιθικές παραστάδες και υπέρθυρο, που κλεινόταν εσωτερικά με μαρμάρινα θυρόφυλλα, στα οποία δηλώνονται ανάγλυφα τα τεκτονικά στοιχεία (π.χ. καρφιά). Στη δεξιά παραστάδα διακρίνονται τα γράμματα Α, Β, Γ, Δ, ζωγραφισμένα με κόκκινο χρώμα με την εγκαυστική μέθοδο. Ο θάλαμος έχει πλάτος 3,13 μ. και μήκος 3,155 μ. Στο βάθος του υπάρχουν δύο μαρμάρινες κλίνες γωνιακά τοποθετημένες με μαρμάρινα διπλά προσκεφάλαια στα δύο άκρα τους («κλίνες αμφικέφαλες?). Στα πόδια τους διακρίνεται ζωγραφική διακόσμηση με την εγκαυστική μέθοδο. Σε μεταγενέστερη εποχή είχε προστεθεί και τρίτη κλίνη, που δε σώζεται σήμερα.

Ο προθάλαμος και ο θάλαμος έχουν δάπεδα από μαρμάρινες πλάκες, ενώ στη γένεση της καμάρας τους υπάρχει κοσμήτης αποτελούμενος από ιωνικό και λέσβιο κυμάτιο. Ο τάφος βρέθηκε συλημένος και τα θυρόφυλλά του σπασμένα. Στο εσωτερικό του υπήρχαν μόνο δύο μικρά χρυσά δακτυλίδια, μία μικρή χρυσή ψήφος και θραύσματα ειδωλίων, που ανήκουν σε τρεις Έρωτες και δύο γυναικείες μορφές. Ο τάφος της Σταυρούπολης σε σχέση με τους άλλους μακεδονικούς παρουσιάζει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: το πρώτο είναι ο στεγασμένος δρόμος και το δεύτερο το γεγονός ότι οι εσωτερικές επιφάνειες των τοίχων δεν καλύπτονται με κονιάματα. Η ζωγραφική διακόσμηση έγινε πάνω στις μαρμάρινες επιφάνειες με την εγκαυστική μέθοδο και ίχνη της σώζονται στο θριγκό της εισόδου του προθαλάμου, στο θύρωμα του θαλάμου και στα κυμάτια.

Ο τάφος ήταν γνωστός στους χωρικούς της περιοχής από παλιά. Ο πρώτος αρχαιολόγος που επισκέθφηκε το μνημείο ήταν ο Χ. Μακαρόνας, το 1951, ο οποίος πραγματοποίησε μικρή ανασκαφική έρευνα, ενώ η κυρίως ανασκαφή έγινε από τον ίδιο, τον Οκτώβριο του 1953. Το 1997 ο Δ. Τριαντάφυλλος πραγματοποίησε στερεωτικές εργασίες στο μνημείο και σε συνεργασία με το Δήμο Σταυρούπολης το έχει εντάξει σε ειδικό πρόγραμμα για την ανάδειξη και αξιοποίησή του.

Συντάκτης

Κωνσταντίνα Καλλιντζή, αρχαιολόγου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης"

ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ

Ελληνική "σφραγίδα" στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία Πηγη.

http://www.ellines.com

Ο Ανδρέας Ζαπατίνας δεν διέφερε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Του άρεσε να σχεδιάζει στο λευκό χαρτί, ενώ το αγαπημένο του σχέδιο ήταν πάντοτε τα αυτοκίνητα. Η μόνη διαφορά, είναι ότι αυτή του ακριβώς η αγάπη, μετουσιώθηκε σε επάγγελμα.

Σήμερα αποτελεί ξεχωριστό όνομα στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας - έχει διατελέσει αρχισχεδιαστής της Subaru και της Alfa Romeo και διευθυντής σχεδίασης των εταιριών BMW & Fiat.

Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Ανδρέας Ζαπατίνας αποκαλύπτει ότι έμπνευσή του, αποτελεί το παραμικρό. Αρχίζει να σχεδιάζει δημιουργώντας μία γραμμή, η οποία όπως λέει, μπορεί να είναι λοξή και σταδιακά προχωρά στη δημιουργία ενός σχεδίου, το οποίο μπορεί να είναι εντελώς καινούριο, ή να έρχεται να ανανεώσει ένα ήδη υπάρχον.

Μεταξύ άλλων, έχει συμβάλει στο σχεδιασμό του Fiat Bravo και του Fiat Coupe αλλά και της Alfa Romeo 145 ,με σημείο αναφοράς το πλατύ V, που σχηματίζει το πίσω τζάμι και τα "γατίσια" πίσω φώτα. Πριν αναλάβει επικεφαλής σχεδιαστής στην Alfa Romeo και τη Subaru, κατείχε βασικές θέσεις στη Fiat και την BMW, στον τομέα σχεδιασμού.

Στη διάρκεια της καριέρας του συμμετείχε στο σχεδιασμό των Fiat Barchetta, Bravo, Coupe, Alfa Romeo 145, 147, 156 sports wagon, 159, Brera. Παράλληλα, τη "σφραγίδα" του ¨φέρουν η φόρμα των BMW 1 series, ιδιαίτερα στους τύπους coupe και cabrio, τα 5 και 3 series που κυκλοφορούν, καθώς και Χ5 και Χ6, που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα. Παράλληλα συμμετείχε στο σχεδιασμό διαφόρων εκθεσιακών μοντέλων όπως, Subaru B9 sc, R1e, B5tph, ενώ έχει λάβει μέρος σε εξωτερικό, εσωτερικό και γενικό σχεδιασμό αυτοκινήτων, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίπτωσης.

Ο Ανδρέας Ζαπατίνας σπούδασε σχέδιο στο Art Center College of Design της Καλιφόρνια, δίδαξε σχέδιο σε σχολές της Ιταλίας και της Ελβετίας και από το Σεπτέμβριο του 2006 σχεδιάζει και έχει συμβουλευτικό ρόλο στην αυτοκινητοβιομηχανία και άλλους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ"

Αταλάντη - Ο μύθος της γυναίκας Αργοναύτη

Ηρωίδα της αρχαιότητας, η πιο γρήγορη από όλους τους θνητούς και η μοναδική γυναίκα αργοναύτης. Η ιστορία της συνδέεται άλλοτε με τους αρκαδικούς κι άλλοτε με τους βοιωτικούς μύθους. Οι δυο μύθοι έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το... Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.

Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα.Ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος στο ζώο και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου.

Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

Σύμφωνα με την αρκαδική εκδοχή παντρεύτηκε τον εξαδελφό της Μελανίωνα, ο οποίος την είχε ερωτευθεί όταν την είχε συναντήσει στις περιπλανήσεις του στα δάση. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Παρθενοπαίος, τον οποίο ο Ευρυπίδης αναφέρει ως έναν από τους Επτά επί Θήβας.Σύμφωνα με το βοιωτικό μύθο γονείς της Αταλάντης ήταν ο Σχοινέας και η Κλυμένη. Από πολύ μικρή είχε δείξει μεγάλες ικανότητες στο κυνήγι και ήταν ανίκητη στο τρέξιμο. Ζούσε στα δάση κι απέφευγε τους ανθρώπους επειδή ήθελε να μείνει πιστή στην Άρτεμη και να παραμείνει αγνή ή κατά άλλους επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε πως αν παντρευόταν θα μεταμορφωνόταν σε ζώο. Ο πατέρας της δέχτηκε την απόφασή της να μην παντρευτεί υπό τον όρο ότι αν κάποιος την κέρδιζε σε αγώνα δρόμου εκείνος θα την έκανε γυναίκα του.

Η Αταλάντη, επειδή ήταν ανίκητη στο τρέξιμο, συμφώνησε, με την προϋπόθεση ότι θα είχε το δικαίωμα να σκοτώνει τους ηττημένους. Για το λόγο αυτό στις εκκινήσεις των αγώνων έδινε σε κάθε επίδοξο μνηστήρα ένα μικρό προβάδισμα. Εκείνη ακολουθούσε κρατώντας ένα δόρυ με το οποίο τρυπούσε το νεό όταν τον έφτανε. Πολλοί είχαν βρει τέτοιο θάνατο μέχρι που ο Ιππομένης ή Ιππομέδων ξεπέρασε την Αταλάντη στο τρέξιμο με τέχνασμα που του υπέδειξε η θεά Αφροδίτη. Η θεά του χάρισε τρία χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων ή κατά μία άλλη παράδοση από το στεφάνι του Διονύσου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς ο Ιππομένης έχοντας ξεκινήσει πρώτος προηγούνταν, έριχνε πίσω του από ένα χρυσό μήλο κάθε φορά που η Αταλάντη τον πλησίαζε. Εκείνη σταματούσε να το μαζέψει και καθυστερούσε, με τον τρόπο αυτό ο Ιππομένης κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα. Οι δυο νέοι παρασυρμένοι από τον έρωτα τους περιπλανιόνταν στα δάση και ενώθηκαν μέσα σε ναό αφιερωμένο στη θεά Κυβέλη ή κατ' άλλους στο Δία Καλλίνικο. Επειδή αυτό θεωρούνταν ανόσιο τιμωρήθηκαν με τη μεταμόρφωσή τους σε ζευγάρι λιονταριών.

http://wwwaristofanis.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αταλάντη - Ο μύθος της γυναίκας Αργοναύτη"

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Αυτοί είμαστε οι Έλληνες...

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Όμηρος, Ησίοδος, Πίνδαρος...
Κι όλη η ποίηση της Οικουμένης, η όποια ποίηση, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε το πρώτο γράμμα, μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει γράμματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Ασχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης...
Κι όλη η δραματική τέχνη της Οικουμένης, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε το πρώτο γράμμα κι η ανθρώπινη ψυχή έζησε το πρώτο δράμα, μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει γράμματα κι η ανθρώπινη ψυχή θα ζει δράματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Πυθαγόρας, Δημόκριτος, Ευκλείδης... Κι όλης της Οικουμένης η επιστήμη, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε τον πρώτο αριθμό μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει μαθηματικούς τύπους και γεωμετρικά σχήματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης...
Κι όλης της Οικουμένης η σκέψη, από τότε που η ανθρώπινη γλώσσα άρθρωσε τη πρώτη συλλαβή μέχρις ότου ο ανθρώπινος νους θα μας επιτρέπει να βαδίζουμε επί δύο πελμάτων, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας τη λέξη Άνθρωπος! Και του δώσαμε Νου και Ψυχή και Καρδιά κι Αισθήματα... Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας τη λέξη Φως! Και τη χαρίζουμε στον άνθρωπο! Και τη λέξη Λευτεριά, και τη λέξη Σοφία και τη λέξη Τιμή και τη λέξη Αλήθεια και τη λέξη Αγάπη! Ναι Αγάπη... Και δώσαμε στη κάθε μια το σωστό κι αληθινό, τ' ανθρώπινό της νόημα και τις χαρίσαμε όλες μαζί στον άνθρωπο να τις κάνει ζωή... Κι από κείνη τη στιγμή ο άνθρωπος βρήκε φωνή να ψελλίσει και ψέλλισε... «Είμαι πολιτισμένος»! Κι αν μια μέρα μαύρη, όλη της γης η σάρκα γενεί ένα μαύρο κάρβουνο και μείνει όρθια μονάχα μια κολώνα κάποιου ελληνικού Ναού, ειν' αρκετή, είναι το μόνο σημάδι που μπορεί να μαρτυρήσει πως σε τούτο το μαύρο κάρβουνο, κάποτε γεννήθηκε ένας πολιτισμός από σπέρμα θεϊκό!!!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Γι αυτό το μίσος είναι μεγάλο, ο φθόνος ατελείωτος κι οι μαχαιριές βαθιές...

http://wwwaristofanis.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αυτοί είμαστε οι Έλληνες..."

ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ

«Τα βουνά κοιτούν στον Μαραθώνα κάτω και ο Μαραθώνας την θάλασσα ατενίζει – κι ονειροπολώντας εκεί, μιάν ώρα μοναχός, ονειρεύτηκα πως η Ελλάδα ήταν ακόμη ελεύθερη… γιατί έτσι όπως είχα καθίσει, στον τάφο του Πέρση επάνω, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν δυνατόν να είμαι σκλάβος!

Ένας βασιλιάς έστησε τον θρόνο του στο φρύδι του βουνού που επιβλέπει από ψηλά την θαλασσογεννημένη Σαλαμίνα: και πλοιά, ανά χιλιάδες, απλώνονταν στα πόδια του και έθνη ολόκληρα ανδρών – όλα ήταν δικά του! Τα μέτρησε τη χαραυγή, μα όταν ο ήλιος έδυε πού άραγε να ήταν;

Πού αλήθεια χάθηκαν και πού χάθηκες εσύ, χώρα μου; Στις βουβές σου τις ακτές οι ραψωδίες έχουν μείνει δίχως μελωδία και ρυθμό, η ηρωϊκή σου καρδιά άλλο πια δεν χτυπά! Πώς γίνεται η λύρα σου, τόσους αιώνες θεϊκή, τώρα να ξεπέφτει σε χέρια σαν και τα δικά μου;

Κρατάτε ακόμα τον Πυρρίχιο χορό, μα πού αφήσατε την Πυρρική φάλαγγα να πάει; Από δύο τέτοιους θησαυρούς, γιατί απωλέσατε τον ευγενέστερο και πιο αντρίκιο απ’ τους δυό; Έχετε ακόμα τη γραφή που ‘δώσαν οι θεοί – μήπως θαρρείτε ότι την προόριζαν για σκλάβους;

Γιατί τάχα να μοιρολογάμε μέρες ευλογημένες που πέρασαν; Γιατί τάχα να κοκκινίζουμε; Οι πρόγονοί μας μάτωσαν… Ω γη! Βγάλε πάλι απ’ τα σπλάχνα σου λίγους απ’ τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες! Απ’ τους τριακόσιους, δώσε μας μονάχα τρείς – και θα κάνουμε νέες Θερμοπύλες!

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Απ’ τα βράχια του Σουλιού μέχρι τις ακροθαλασσιές της Πάργας ζει ακόμα κάτι απ’ τη γενιά που οι Δωριείδες μάνες γέννησαν – κι εκεί, ίσως, έχει φυλαχτεί ο σπόρος που άξια διεκδικεί το άγιο αίμα των Ηρακλειδών…

Μην εμπιστευτείτε την λευτεριά σας στους Φράγκους: ο βασιλιάς τους όπως σας αγόρασε έτσι και θα σας πουλήσει! Η μόνη αντρειοσύνης ελπίδα βρίσκεται στην κόψη των δικών σας των σπαθιών και στις αιχμές της δικής σας γλώσσας και φωνής. Τα μπράτσα του Τουρκαλά και η δόλια απάτη του Λατίνου, λυσσομανούν να σπάσουν την ασπίδα σας, όσο πλατιά κι αν είναι…

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Τα κορίτσια μας χορεύουν, εκεί, κάτω απ’ την σκιά – βλέπω τα μελιστάλαχτα, τα μαύρα τους τα μάτια να λάμπουν, μα όσο τα κοιτώ, τόσο ένα καυτό δάκρυ ξεχύνεται απ’ τα δικά μου: γιατί με ματώνει να σκέφτομαι τα απαλά τους στήθη θα βυζάξουν σκλάβους!

Αφήστε με στη μαρμάρινη πλαγιά του Σουνίου, εκεί οπού μονάχα τα κύματα κι εγώ θα ακούμε ο ένας τον φλοίσβο των ψιθύρων του άλλου – κι εκεί, σαν κύκνος, ας τραγουδήσω κι ας πεθάνω: μια χώρα σκλάβων δεν θα είναι ποτέ η χώρα η δικιά μου! Ρίξτε χάμω τον κίλικά σας, να χυθεί το Σαμιώτικο κρασί!»

(Λόρδος Βύρωνας, ‘τα νησιά της Ελλάδος / the isles of Greece’. Επιλλογή αποσπασμάτων και ελεύθερη απόδοσή τους σε ημί-πεζό λόγο από την Αγγλική υπό του γράφοντος.)

Σε λίγες μέρες από τώρα ξημερώνει 25η Μαρτίου. Τους περισσότερους βέβαια θα τους ακούσετε να αναφέρονται στο «τριήμερο» που έρχεται, καθότι η 25η πέφτει Παρασκευή. Κάτι σαν «μπόνους άδεια» δηλαδή που σου δίνει ο διευθυντής σου επειδή ήσουν καλό παιδί, δουλευταράς. Πάλι καλά που δεν σου δίνει και σκυλομπισκότο βέβαια – αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…

Μονάχα που για το εν λόγω «μπόνους» χύθηκε αίμα, βρόντησαν βόλια. Παλληκάρια (γνωστά και άγνωστα) θυσίασαν την ζωή τους σε κάθε σπιθαμή γης όπου τώρα θα πας την εκδρομούλα σου: όχι – δεν είπα να μην απολαύσεις την αργία και να κάτσεις μέσα να κάνεις μνημόσυνα! Άλλωστε και ο Θόδωρας και ο Γιώργης και ο ‘Δυσσέας και όλοι οι λεβέντες θα ήθελαν μια τέτοια μέρα λαμπρή να έχει μουσική και γέλιο και τραπέζια στρωμένα στην εξοχή και χορό και μπαταριές στον αέρα – σου ζητώ μονάχα να μην ξεχνάς… και να πιείς ένα ποτηράκι στην υγειά αυτών που αγωνίστηκαν και δεν είναι πια εδώ για να σύρουν τον χορό τον γιορτινό…

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να αναφερθώ σε (τηλε)κατευθυνόμενους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα μιαρά τους προγράμματα και διάφορα ανθρωπάρια επιστημονίσκους (τζουτζέδες με πτυχίο τουτέστιν) που ρίχνουν λάσπη στους ήρωες της φυλής μας με υφάκι επαϊόντων – όπως άλλωστε επιτάσσει το job description τους.

Δεν θα ασχοληθώ με πολιτικούς-πράκτορες και τις χλιαρές τους «επετειακές» δηλώσεις που προσπαθούν απεγνωσμένα να συμφιλιώσουν τις σαχλές και επίπλαστες ιδέες της ελληνοτουρκικής «φιλίας», του ειρηνισμού, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της ανοχής και του σούπερ Γκούφυ με τον εορτασμό μιας επανάστασης εθνικής, φυλετικής, απελευθερωτικής. Τους έχουμε μάθει πια.

Αν ξυπνούσε ο Καραϊσκάκης απ’ το μνήμα του, θα ίσιωνε τη μουστάκα του, θα τους καρπάζωνε και θα τους έλεγε «’σα πέρα ωρέ ζαγάρια! Μη γαμήσω να πούμε… κοίτα ωρέ! Κοίτα κάτι πούστηδες να πούμε!». Και έπειτα θα σβέρκωνε και όλους εμάς, όσους τους ψηφίσαμε και θα μας καταχέριαζε. Κι εμείς, λουφαγμένοι, προοδευτικοί και ειρηνιστές, θα του κάναμε μήνυση για σωματικές βλάβες, αθέμιτη επίθεση και εξύβριση προσώπου.

Όσοι υπουργοί, παράγοντες και λοιποί απόγονοι Κοτζαμπάσηδων και νεο-προεστοί πάνε στα «γραφικά και ιστορικά» μέρη της επαρχίας να παραβρεθούν σε εκδηλώσεις και να διατρανώσουν τις άνευρες και ασπόνδυλες αναγγελίες τους, ας κοιτάξουν πίσω τους. Κάποιο πλατάνι θα δούνε. Από τέτοια πλατάνια, αρχαία, με τις ρίζες τους καλά βαλμένες στα σπλάχνα της Ελληνικής γης, ο Γέρος κρέμαγε τους προσκυνημένους Έλληνες που είχαν υπογράψει «προσκυνοχάρτι» με τον σουλτάνο.

Ας αναλογιστούν, έστω για μια φευγαλέα στιγμή, όλοι αυτοί οι κομψοντυμένοι κύριοι του πολιτικού εσμού πόσα προσκυνοχάρτια έχουν υπογράψει – ο καθένας απ’ το πόστο του και με τον τρόπο του…

Κάντε μου όμως και μια χάρη. Μην παρασυρθείτε απ’ τα συναισθήματά σας και ανήμερα 25η Μαρτίου αποκαλέσετε κανέναν απο δαύτους «κλέφτη». Τη μέρα που γιορτάζει η ένδοξη κλεφτουριά, θα ήταν βλασφημία να τους κάνουμε τέτοια τιμή. Υπάρχουν τόσες άλλες ωραίες λέξεις: λοποδύτης, ληστής, άρπαγας, κατσαπλιάς, επιδρομέας…

Τέλος (για να ξεβρωμίσει το μυαλό και η γλώσσα μας), ας θυμηθούμε, Έλληνες, ότι ο αγών της παλιγεννεσίας δεν ξεκίνησε το 1821. Δεν σταμάτησε ποτέ για την ακρίβεια! Δόξα και τιμή στα όμορφα εκείνα τέκνα του αίματός μας, τον Κροκόδειλο Κλαδά, τον Γρέζα Παλαιολόγο, που κράτησαν τα κάστρα της Πελοποννήσου αδούλωτα με το σπαθί τους, τα άγια λάβαρα της αυτοκρατορίας ψηλά, ακόμη κι όταν η Πόλη είχε πια πέσει και είχαν περικυκλωθεί απο αιμοδιψείς εχθρούς και όλοι πίστευαν πώς είχε φτάσει η συντέλια του κόσμου…

Αθάνατοι ας είναι στις καρδιές μας και όλοι εκείνοι οι αφανείς ήρωες των επαναστάσεων που πνίγηκαν στο αίμα, ο Διονύσιος ο φιλόσοφος και τόσοι άλλοι μάρτυρες του Έθνους και της Ελευθερίας…

Μην γελιέστε φίλοι μου: το Ελληνικό πνεύμα και η Ελληνική καρδιά μπορεί να υποταχτεί από την ρώμη των όπλων αλλά ουδέποτε, ούτε για μια στιγμή, δεν μπορεί να υποδουλωθεί – γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τίποτε το ισχυρότερο να τα καταβάλει!

Μην γελιέστε απ’ τον μανδύα του Ρωμιού που μπορεί να φόρεσε στην πορεία της ιστορίας: κάτω από την λόρικα του κάθε βυζαντινού επαναστάτη στις αετοφωλιές του Μυστρά βρισκόταν πάντα ο χάλκινος θώρακας του Δωριέα οπλίτη. Στο μυαλό του κάθε επαναστάτη ιερομονάχου (που αφόρισε η «επίσημη εκκλησία» και αρνήθηκε κατηγορηματικά την αγιοποίησή του) πάλλονταν Πλατωνικές ιδέες.

Ο δρόμος για την ελευθερία είναι μονόδρομος για τον Έλληνα. Τον ανοίγει με την επιστήμη του, με την σκέψη και με την παιδεία – και όταν χρειάζεται, δεν φοβάται να τον σχίσει και με το σπαθί του!

Μάριος Κουτσούκος

http://antistasi.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ"

Η Γαλανόλευκη να κυμματίσει σε όλους τους εξώστες

Η 25η Μαρτίου δεν είναι ακόμη μια αργία. Είναι ημέρα εθνικής ανάτασης και προβληματισμού.

Το μήνυμα του 1821 προβάλλει σήμερα επιτακτικό και επείγον. Στις μέρες μαρασμού και αποσύνθεσης όπου οι μίζερες φιγούρες Χριστόφια, Συλικιώτη, Τζέφρι, Πάγκαλου αποτελούν τα σύμβολα της εθνικής παρακμής οι όσοι Έλληνες απομείναμε καλούμαστε να σηκώσουμε το βάρος να κρατήσουμε το Έθνος μας όρθιο και να ετοιμάσουμε τις συνθήκες για τις καλύτερες μέρες!

Σε μας αδέλφια ατενίζει θλιμμένη η Ελλάδα μας και μας καλεί να αναλάβουμε το βαρύ Χρέος! Ο καθένας από εμάς είναι ο εις και μόνος που θα σώσει το Έθνος κατά την προτροπή του Ίωνα Δραγούμη. Καθοδηγητές μας οι Ήρωές μας και φωταγωγός μας η Ελληνική Ιστορία μας!

Να μεθύσουμε πρέπει με το αθάνατο κρασί του ΄21 και να τραβήξουμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας!

Να χαράξουμε το δρόμο στη νέα γενιά στην οποία να εμπνεύσουμε την ελπίδα ότι το Έθνος μας δεν έσβησε και ότι θα ξανασηκωθεί από το λήθαργο που το ΄ριξαν οι καραγκιόζηδες οι πολιτικάντηδες.

Σύμβολό μας η γαλανόλευκη, η οποία θα πρέπει απαραιτήτως να ανεμίζει με την ανατολή του ήλιου στους εξώστες μας, για να καλημερίσει τους απελπισμένους συμπατριώτες με το μήνυμα:

“Μη σκιάζεστε στα σκότη!

Η Λευτεριά

σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι

της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει”

Χρόνια πολλά Αδέλφια! Καλή Λευτεριά στην Πατρίδα! Καλή δύναμη για καλούς αγώνες! Έσσεται ήμαρ!

http://antistasi.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Γαλανόλευκη να κυμματίσει σε όλους τους εξώστες"

ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 21

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ «Τα γράμματά μου τη σήμερον δεν πέμπονται παρά εις όσους φρονούν καλά διά τη σωτηρίαν της Πατρίδος. Πρέπει λοιπόν να λείψουν από το γένος μας τα κρυφά, και σαν αληθινοί πατριώται να κηρύττωμεν την αλήθειαν εις όλους χωρίς κανένα φόβον. …Εκείνοι όμως που λυσσιάζουν διά αξιώματα ας γράφουν διπλωματικά, ας λέγουν κρυφά και ας προσπαθή να γελά ο ένας τον άλλον. Αυτοί είναι σαν πανούκλα εις την Ελλάδα και πρέπει ο λαός να χωρισθή απ’ αυτούς και να τους κάμη κουτουμάτζια (κάθαρση) διά να μην μολευθούμεν όλοι μας και χαθούμεν».

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θα πεθάνω»

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ « …εφ΄ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ «Όταν θέλω γίνομαι άγγελος, και όταν θέλω πάλε γίνομαι διάβολος.»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ «Το «αν» εσπάρθη πολλές φορές, αλλά δεν εφύτρωσε.»

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ Αγωνίστρια και Πολέμαρχος . Ατρόμητη μαχήτρια , υπέροχος άνθρωπος , με σπάνια πνευματίκα και ψυχικά χαρίσματα.

ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗΣ ή ΠΕΤΡΟΣ “…Ο βασιλέας μας (Κ. Παλαιολόγος) σκοτώθηκε, καμιά συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του έχει παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δυο κάστρα είναι άπαρτα. Η φρουρά του βασιλέα μας είναι οι Κλέφτες και τα κάστρα του το Σούλι, η Μάνη και τα βουνά”.

ΔΕΣΠΩ ΜΠΟΤΣΗ “…κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς, μετά τη συνθηκολόγηση του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, οχυρώθηκε με τις κόρες, τις νύφες και τα εγγόνια της στον πύργο του Δημουλά στη Ρηνιάσα και ύστερα από σθεναρή αντίσταση ανατίναξε τον πύργο, για να μην παραδοθούν στον εχθρό.”

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (ΔΙΚΑΙΟΣ) «Βρε κερατάδες Τούρκοι να πάτε πίσω εις τον αφέντην σας τον κερατά, να του ειπείτε ότι εγώ φεύγω δια την Πόλιν, και δεν θα γυρίσω πίσω απλούς καλόγηρος. Ή δεσπότης θα έλθω, ή πασάς.»

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.»

ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ “Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στα Σάλωνα με 1.300 άνδρες. ”

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΑΛΩΦ «Λέω πως επειδή στέλνουμε το καλό μήνυμα , την καλή αγγελία να πούμε για τις 25 του Μάρτη. Όπως και η Παναγία δέχθηκε το Ευαγγέλιο για τη γέννηση του Χριστού από τον αρχάγγελο Γαβριήλ. Έτσι θα ξαναγεννηθεί το γένος.»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ «Γιατί οι Έλληνες δεν προσπαθούν να ενεργήσουν ώστε, αν δεν δύνανται να ελευθερωθούν από τον ζυγόν, τουλάχιστον να τον ελαφρώσουν;»

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ (ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΕΤΟΠΟΥΛΟΣ) « Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης»

http://antistasi.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 21"

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης

ή Καραΐσκος υπήρξε στην αρχή σπουδαίος αρματωλός και στη συνέχεια κατέστη κορυφαίος στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το επίθετό του είναι μάλλον υποκοριστικό του Καραΐσκος όπου απαντάται ως οικογενειακό επώνυμο στις επαρχίες Βάλτου, Καρπενησίου, Φαρσάλων, Καρδίτσας, Βόνιτσας κ.α. Το δε επώνυμο Καραΐσκος είναι σύνθετο από τη τουρκική λέξη "καρά" και Ίσκος. Πιο συγκεκριμένα το κανονικό του επίθετο όπως και του αρματολού πατέρα του ήταν Ίσκος αλλά λόγω της περήφανης και σκληρής προσωπικότητας που διαμόρφωσε στα δύσκολα και δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια, προσδόθηκε - από όλους - σαν αντάξιο προσωνύμιο μπροστά από το επίθετο του, το λήμα "Καρα" που σημαίνει μεγάλος και φοβερός. Το τελικό του επίθετο Καραϊσκάκης διαμορφώθηκε από το γεγονός ότι λόγω της Τουρκικής σκλαβιάς αναγκάστηκε από παιδί να γίνει κλέφτης στα βουνά. Γεννήθηκε στο Μαυρομμάτι της Καρδίτσας τo 1782 και ήταν νόθος γιος του αρματολού του Βάλτου Δημήτρη Ίσκου ή Καραΐσκου, από τη Δούνιστα { σημερινός Σταθάς Αιτωλοακαρνανίας } και της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, από τη Σκουληκαριά, ανιψιάς του αρματολού των Ραδοβυζίων Γώγου Μπακόλα. Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυροματιώτη, που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια. Ερωτεύτηκε όμως τον Καραΐσκο, και από τον κρυφό αυτόν δεσμό γεννήθηκε ο Καραΐσκάκης. Γιαυτό και του έμεινε το παρατσούκλι « γιος της καλογριάς ». Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού αλλά και επειδή αναγκάστηκε να ζει μόνος χωρίς την υποστήριξη των γονέων του. Μεγάλη ψυχολογική και κοινωνική πίεση δέχθηκε λόγω του προηγούμενου. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ήδη κάνει τα πρώτα βήματά του σαν Κλέφτης. Ο Καραϊσκάκης γίνεται περισσότερο γνωστός μετά την ενηλικίωσή του. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου και φυλακίσθηκε για παράνομες πράξεις, εκεί όμως έμαθε και κάποια γράμματα. Έτσι αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά και τον ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου Πασβάνογλου, του φίλου του Ρήγα Φεραίου. Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην αυλή του Αλή Πασά. Η πιο σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του Καραϊσκάκη θεωρείται η παραμονή του στην αυλή του Αλή Πασά, μέχρι που λιποτάχτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει, εκείνος του απάντησε: " Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο ". Κατά την πρώτη παραμονή του στην αυλή του Πασά παντρεύτηκε τη Γκόλφω από την οικογένεια των Ψαρογιαννέων από το χωριό Σίντου και απέκτησε την πρωτότοκη θυγατέρα του. Στη δεύτερη διαμονή του ασχολήθηκε με το εμπόριο σφαγίων. Τα καλοκαίρια διέμενε οικογενειακά κοντά στην Καλαμπάκα. Από μικρός όμως υπέφερε από φυματίωση και τακτικά μετέρχονταν με γιατροσόφους αλλά και ιατρούς Έλληνες και ξένους. Διαρκούσης της Επανάστασης πήγε στα Επτάνησα για να συμβουλευθεί γιατρούς. Νοσοκόμα του ήταν η περίφημη Μαριώ, νεοφώτιστη τουρκοκόρη που ακολουθούσε το στρατηγό σε όλες του τις μετακινήσεις και επιχειρήσεις και θεωρήθηκε ερωμένη του, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική έρευνα. Δράση πριν το 1821 Όταν το καλοκαίρι του 1820 πολιορκήθηκε ο Αλή Πασάς από τα Σουλτανικά στρατεύματα, ο Καραϊσκάκης παρέμεινε μαζί του και αγωνίσθηκε υπέρ αυτού. Βραδύτερα όμως προσχώρησε στους πολιορκητές αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε και απ' αυτούς. Κατάφερε δε τότε να αποσύρει από τα πολιορκούμενα Ιωάννινα την οικογένειά του και να τη στείλει στη νήσο Κάλαμο που τότε θεωρούνταν ασφαλές μέρος για τους Έλληνες αμάχους. Κατά τους πρώτους μήνες του 1821 προσπάθησε να εξεγείρει σε επανάσταση κατά των Τούρκων την περιοχή της Βόνιτσας, στην αρχή ανεπιτυχώς διότι οι προύχοντες της περιοχής θεωρούσαν πως δεν ήταν ακόμη κατάλληλος ο καιρός. Στη συνέχεια πήγε στα Τζουμέρκα όπου εκεί ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης, η οποία διαδόθηκε πολύ γρήγορα στις όμορες επαρχίες και από εκεί στο Μακρυνόρος όπου και συμμετείχε ο ίδιος στις γενόμενες εκεί συμπλοκές. Δράση 1821 - 1823 Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση ο Γώγος Μπακόλας και ο Καραϊσκάκης έκαψαν τον οχυρό πύργο του χωριού Καλύβια του Μάλιου { επαρχία Ραδοβυζίου }. Τα Άγραφα και το αρματολίκι αυτών στα τελευταία χρόνια πριν την Επανάσταση τα κατείχαν οι απόγονοι του περίφημου Γιάννη Μπουκουβάλα { που πέθανε το 1872 }. Ο Καραϊσκάκης από νεαρής ηλικίας φιλοδοξούσε να γίνει κάποια μέρα καπετάνιος των Αγράφων και το κατόρθωσε πράγματι το 1821 βοηθούμενος και από τον Γιαννάκη Ράγκο και τους περί αυτόν Βαλτινούς, αναγνωρισθείς ακόμη και από τις Σουλτανικές αρχές της Λάρισας. Κάτοχος πλέον των Αγράφων, στην αρχή απέφυγε να προσβάλει τους Τούρκους, υποκρινόμενος υποταγή στον Σουλτάνο προκειμένου να αποφύγει επιδρομές Τούρκων στη περιοχή του. Το 1822 ήλθε σε έντονες προστριβές με τον Γιαννάκη Ράγκο που αξίωνε και αυτός την αρχηγία των Αγράφων. Με την εισβολή των Τούρκων στη Στερεά Ελλάδα { Νοέμβριος 1822 } ο Καραϊσκάκης ειδοποίησε από τα Άγραφα τον γέροντα Πανουργιά " ότι διαπραγματεύθηκε προσωρινά με τους Τούρκους να αρχηγέψει στα Άγραφα και έτσι αυτοί να μην έλθουν και τα "δικαιώματα " θα τα έστελνε ο ίδιος σ' εκείνους. Έτσι ενωμένοι ο Κ. με τους Στορνάρη και Γρηγόρη Λιακατά προβήκαν σε συμφωνία με τον Βαλή της Ρούμελης Χουρσίτ Πασά, αγοράζοντας και εξαγοράζοντας τον καιρό περιμένοντας τα αποτελέσματα των εκστρατειών κατά του Μεσολογγίου, κατά της Ανατολικής Ελλάδας καθώς και της εκστρατείας του Δράμαλη. Και "αν χρειάζονται στρατιωτική βοήθεια να τους πέμψει" έγραφε τότε ο Καραϊσκάκης. Μετά τη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου { 31 Δεκεμβρίου 1822 } όταν μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή χρειάστηκε από το Αγρίνιο να μετακινηθεί διερχόμενο από τα Άγραφα του οποίου ηγούνταν από τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα, Ισμαήλ Χατζή Μπέντου και του Άγου, ο Καραϊσκάκης προκατέλαβε με χίλιους περίπου άνδρες την διάβαση και ανάγκασε τους εχθρούς παρά τον Άγιο Βλάση μετά από πεισματώδη μάχη να οπισθοχωρήσει στο Αγρίνιο. Ο ίδιος στη συνέχεια αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τα Άγραφα και να μεταβεί στην Ιθάκη προκειμένου να συναντήσει έμπειρους γιατρούς για την αντιμετώπιση της φυματίωσης από την οποία έπασχε. Οι γιατροί λίγες ελπίδες ζωής έδωσαν στον ήρωα και του συνέστησαν να μείνει στο νησί. Επιστροφή - Δίκη Ο Καραϊσκάκης, νοσταλγώντας τη Ρούμελη και τα Άγραφα, επέστρεψε από την Ιθάκη στο Μεσολόγγι και ζήτησε επίμονα να διορισθεί αρχηγός των ελληνικών πλέον όπλων της επαρχίας των Αγράφων, αλλά ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος δεν δέχθηκε, θεωρώντας τον εαυτό του ικανό και άξιο στρατηγό αλλά και από αντιζηλία για τις ικανότητες του Καραϊσκάκη. Οι Τζαβελαίοι αλλά και άλλοι οπλαρχηγοί ήταν υπέρ του, ενώ εναντίον του ήταν μόνο ο Μαυροκορδάτος που ηθελημένα παραγνώριζε τον ήρωα προκειμένου να υποστηρίζει τον περί αυτόν Γιαννάκη Ράγκο. Συνέβησαν τότε και κάποιες συμπλοκές μεταξύ οπαδών του Καραϊσκάκη και Μεσολογγιτών όταν εκείνοι κατέλαβαν το Αιτωλικό και αιφνίδια το Βασιλάδι, τα οποία και αργότερα περιήλθαν στην υπό τον Μαυροκορδάτο διοίκηση του Μεσολογγίου. Τότε ο Μαυροκορδάτος κατηγόρησε τον Καραϊσκάκη μετά ομολογίας του Κωνσταντίνου Βουλπιώτη, που είχε μεταβεί στα Γιάννενα ότι: " ο γιος της Καλογριάς είχε στείλει επιστολή στον Ομέρ Βρυώνη με την υπόσχεση να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό ". Έτσι διόρισε επιτροπή προκειμένου να εξετάσει την " αποκάλυψη προδοσίας ". Στις 30 Μαρτίου 1824 συστάθηκε η παραπάνω επιτροπή και στις 2 Απριλίου 1824 { σε 3 μέρες } εκδόθηκε προκήρυξη των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη με τον τίτλο « Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος ». Κατά την προκήρυξη που ήταν πράξη διοικητική και όχι δικαστική η εν λόγω επιτροπή έκρινε τον Καραϊσκάκη ένοχο « εσχάτης προδοσίας » άνευ δίκης. Παρόλα αυτά είναι αμφίβολο αν η απόφαση εκείνη της επιτροπής δημοσιεύθηκε ποτέ. Πάντως ο ήρωας στερήθηκε όλων των βαθμών και των αξιωμάτων του και διατάχθηκε να αναχωρήσει από το Αιτωλικό. Οι δε πολίτες διατάχθηκαν να αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τον «εχθρό της πατρίδας», τον Καραϊσκάκη, εφόσον αυτός «δεν μετανοήσει και προσπέσει στο έλεος των Ελλήνων και ζητήσει συγχώρησιν», θεωρώντας ότι το έλεος των Ελλήνων το εκπροσωπούσε ο Μαυροκορδάτος. Ανάλογη απόφαση ούτε κατά των Τούρκων δεν είχε προηγουμένως εκδοθεί. Έτσι στις 3 Μαΐου 1824 { ανήμερα της έκδοσης της προκήρυξης } ο Καραϊσκάκης με πολλούς οπαδούς του αναχώρησε από το Αιτωλικό και επιχειρώντας ανεπιτυχώς να καταλάβει τα Άγραφα μετέβη στο Καρπενήσι. Στις 27 Μαΐου του ίδιου έτους ζήτησε εγγράφως συγνώμη από τον Α. Μαυροκορδάτο, που όμως δεν εισακούσθηκε. Τελικά στις 25 Ιουνίου 1824 κατέφυγε στο Ναύπλιο όπου η Κυβέρνηση του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τα αξιώματά του. Αρχιστρατηγία Αμέσως μετά την αποκατάστασή του ο Καραϊσκάκης διατάχθηκε από την Κυβέρνηση να εκστρατεύσει στην Ανατολική Στερεά επικεφαλής 300 μισθωτών. Επίσης, χωρίσθηκε και η περιοχή των Αγράφων σε δύο τμήματα και το μεν ανατολικό αποδόθηκε στον Καραϊσκάκη, το δε δυτικό στον Γιαννάκη Ράγκο. Έτσι παρά τα Σάλωνα { Άμφισσα } συγκροτήθηκε το πρώτο ελληνικό στρατόπεδο, ο δε Καραϊσκάκης, που είχε αποκτήσει την γενική εκτίμηση των οπλαρχηγών, εκλέχθηκε από εκείνους "στρατοπεδάρχης απολύτου εξουσίας". Όμως στα τέλη του 1824 και χωρίς σχετική διαταγή της Κυβέρνησης ο Κολοκοτρώνης έλαβε μέρος μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλλα και άλλους Ρουμελιώτες στον 2ο εμφύλιο πόλεμο, κατά των λεγομένων ανταρτών, προχωρώντας ο ίδιος στη λεηλασία των οικιών των Ζαΐμηδων στη Κερπινή των Καλαβρύτων. Αμέσως μετά έσπευσε και συμμετείχε στη μάχη του Κρομμυδίου (περιοχή Μεθώνης). Μετά το τέλος του 2ου εμφυλίου πολέμου ο Κωλέττης ενίσχυσε τον Καραϊσκάκη και μ΄ άλλους πολλούς Στερεοελλαδίτες από το Μωριά και τη Ρούμελη εφοδιάζοντάς τον με χρήματα, τρόφιμα και πολεμικό υλικό. Στις αρχές του Μαΐου του 1825 ο Καραϊσκάκης επανέρχεται στη Στερεά και κατά τα μέσα του καλοκαιριού βρίσκεται σε πλήρη δράση διορισμένος γενικός αρχηγός όλων των εκτός Μεσολογγίου ελληνικών στρατευμάτων, κατά τον ίδιο χρόνο που αυτό πολιορκείτο από τον Κιουταχή και έπειτα από τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου. Τότε ο Καραϊσκάκης μαζί με τον Τζαβέλλα καταστρώνουν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο περικύκλωσης από ξηράς όλων των πολιορκούντων το Μεσολόγγι Τούρκων, σε συνεννόηση με τους πολιορκημένους. Το περίφημο εκείνο σχέδιο άρχισε να εκτελείται τμηματικά από τις 21 μέχρι 25 Ιουλίου 1825 χωρίς να ολοκληρωθεί, πλην όμως επέφερε διακοπή της πολιορκίας, οι απώλειες των Τούρκων υπήρξαν σοβαρότατες, το δε ηθικό των πολιορκημένων αναπτερώθηκε. Στη συνέχεια ο Καραϊσκάκης με 3.000 άνδρες σπεύδει στα Άγραφα όπου εκεί αποδεκάτισε πολλούς Τούρκους καθώς και τουρκίζοντες χριστιανούς. Από εκεί προχώρησε στη περιοχή Βάλτου και μέσω των τουρκικών οχυρωμάτων διήλθε την "Λάσπη του Καρβασαρά" όπου έδωσε νικηφόρα μάχη { 1 Νοεμβρίου 1825 } και τελικά στρατοπέδευσε στο Δραγαμέστο { σημ. Αστακός }. Την νύκτα 10-11 Απριλίου 1826 όταν το προπύργιο της επανάστασης, η πόλη των "ελεύθερων πολιορκημένων" έπεσε, ο Καραϊσκάκης βρισκόταν ασθενής στον Πλάτανο της Ναυπακτίας, όμως έστειλε στη "Γέφυρα της Βαρνάκοβας" παρατηρητές να δουν πόσοι και ποιοί σώθηκαν από την ηρωική εκείνη φρουρά του Μεσολογγίου. Παρότι ο Πλάτανος ήταν έρημος και ο ίδιος ασθενής σε στρώμα, ετοίμασε ψωμί και σφακτά που μοίρασε πλουσιοπάροχα στα " πειναλέα εκείνα λείψανα του Μεσολογγίου ". Στις 17 Ιουνίου ο Καραϊσκάκης μαζί με πολλούς από εκείνους του μαχητές φθάνει στο Ναύπλιο, καθόσον η Επανάσταση ήδη στη Δυτική Στερεά είχε σβήσει και στην Ανατολική μόνο η Ακρόπολη των Αθηνών, η Κάζα και τα Δερβενοχώρια κατέχονταν από τους Έλληνες. Τότε, αν και βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο της φυματίωσης, υπό την θεραπεία του Ελβετού γιατρού Baily, κατά μήνα Ιούλιο πρότεινε στην εδρεύουσα " Διοικητική Επιτροπή " να αναλάβει ο ίδιος τον αγώνα στην Στερεά. Είχε όμως προσκληθεί και από τον Κριεζώτη και από τον Βάσσο που δρούσαν ήδη στην Αττική και στην Ελευσίνα. Ο Α. Ζαΐμης, πρόεδρος της νεοπαγούς Διοικητικής Επιτροπής, θεώρησε τον "Γιο της Καλογριάς" ως τον αξιότερο στρατιωτικό για την γενική αρχιστρατηγία και τον αναγνώρισε ως αρχιστράτηγο, παρότι είχε παλαιότερα κατατρεχθεί από εκείνον και είχε υποστεί λεηλασία της οικίας του. Στις 19 Ιουλίου 1826 ο Καραϊσκάκης επικεφαλής 680 περίπου ανδρών ξεκίνησε από το Ναύπλιο για την Στερεά στην οποία είχε εισβάλει ο Ομέρ Πασάς { της Καρύστου } και ο Κιουταχής { από Θήβα }. Πολύ σύντομα ο Κιουταχής, ένεκα της στρατιωτικής δεινότητας του Καραϊσκάκη, βρέθηκε από πολιορκών σε θέση πολιορκούμενου. Με υπόδειξη του Καραϊσκάκη συγκροτήθηκε στην Ελευσίνα γενικό ελληνικό στρατόπεδο. Στις 5-7 Αυγούστου του ίδιου έτους επήλθε η πρώτη αψιμαχία στο Χαϊδάρι την οποία ακολούθησαν κι άλλες, φοβούμενος ο Κιουταχής την κατά μέτωπο επίθεση από τα κυκλωτικά πάντα σχέδια του Καραϊσκάκη. Στις αψιμαχίες εκείνες ο Καραϊσκάκης και ο Φαβιέρος διαφώνησαν περί της τακτικής του πολέμου. Όταν όμως ο Κιουταχής κατέλαβε την κάτω πόλη των Αθηνών ο Καραϊσκάκης ενίσχυσε την φρουρά της Ακρόπολης με περιορισμένο σώμα υπό τον Κριεζώτη που κατάφερε και εισήλθε στις 10 Οκτωβρίου 1826. Τον ίδιο μήνα και 15 μέρες μετά (25 Οκτωβρίου) ο Καραϊσκάκης εκστράτευσε στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα και στη Φωκίδα, απ' όπου και απέκοψε τις τουρκικές εφοδιοπομπές, ολοκληρώνοντας τον αποκλεισμό ανεφοδιασμού των Τούρκων. Νικηφόρες πορείες Προχωρώντας στη συνέχεια στην πολιορκία των πύργων της Δόμβραινας, διέταξε να αρχίσει και η προσβολή των ευρισκομένων στη πεδιάδα του χωριού Τούρκων { 12 Νοεμβρίου 1826 }. Δύο μέρες μετά μεταφέρει το στρατόπεδό του από Δόμβραινα και Κεκόση στη Μονή Δομπού του Αγίου Σεραφείμ και από εκεί στη Μονή του Όσιου Λουκά και στις 18 Νοεμβρίου στρατοπεδεύει στο Δίστομο, έχοντας ολοκληρώσει εκκαθαρίσεις σε όλη την περιοχή. Τις κυκλωτικές αυτές κινήσεις αντιλαμβάνεται γρήγορα ο Κιουταχής και ειδοποιεί να σπεύσουν σε βοήθειά του ο Μουσταφάμπεης από την Αταλάντη και ο Καχαγιάμπεης που ήταν νοτιότερα, οι οποίοι και ενώνοντας τις δυνάμεις τους έσπευσαν να καλύψουν τα νώτα των πολιορκούντων την Ακρόπολη Τούρκων. Στις 18 Νοεμβρίου 1826 ο επικεφαλής των τουρκαλβανικών σωμάτων Μουσταφάμπεης στρατοπεδεύει στη Δαύλεια δίπλα σην Μονή της Ιερουσαλήμ προκειμένου να διανυκτερεύσει, προτιθέμενος την επομένη μέσω Αράχοβας να φθάσει στην Άμφισσα. Ο Καραϊσκάκης πληροφορούμενος τις κινήσεις και τις προθέσεις αυτές κατά το μεσονύκτιο 18 προς 19 Νοεμβρίου με 560 άνδρες σπεύδει και προκαταλαμβάνει την Αράχοβα την οποία και με την αμέριστη βοήθεια των κατοίκων οχυρώνει. Στις έξι ημέρες που ακολούθησαν { 19-24 } οι μάχες που δόθηκαν εντός και εκτός της Αράχοβας υπήρξαν συντριπτικές για τους Τούρκους που από 2.000 που ήταν μόλις που διασώθηκαν περί τους 300. Στις μάχες εκείνες σκοτώθηκαν τέσσερις τούρκοι αρχηγοί σωμάτων: ο Μουσταφάμπεης, ο αδελφός του Καριοφίλμπεης, ο Ελζάμπεης καθώς και ο Κεχαγιάμπεης. Δυτικά του Ναού του Αγίου Γεωργίου της Αράχοβας, στο τέλος των μαχών, ο Καραϊσκάκης έστησε πυραμίδα από 1.500 κεφάλια τουρκαλβανών στρατιωτών. Στη συνέχεια, διαβλέποντας πως ο Κιουταχής δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την πολιορκία χωρίς ανεφοδιασμό, συνεχίζει τις εκκαθαρίσεις των περιοχών της Στερεάς. Αρχές Δεκεμβρίου εισέρχεται στο Τουρκοχώρι το οποίο και καταλαμβάνει και με τα ίδια του τα χέρια φονεύει τον Μεχμέτ Πασά, τα δε λείψανα του στρατού εκείνου τα καταδιώκει μέχρι τη Βουδουνίτσα. Στις αρχές Φεβρουαρίου 1827 ανάγκασε και τον Ομέρ Πασά της Εύβοιας που είχε σπεύσει εναντίον του να παραιτηθεί του αγώνα και να επιστρέψει νικημένος στην έδρα του. Στις 23 Φεβρουαρίου 1827 ο Καραϊσκάκης επιστρέφει στην Ελευσίνα αφού είχε ελευθερώσει όλη την Στερεά Ελλάδα, εκτός του Μεσολογγίου, της Βόνιτσας και της Ναυπάκτου. Το τέλος Όταν ο Αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης επέστρεψε μετά την τετράμηνη νικηφόρα περιοδεία του, έχοντας χίλιους περίπου άνδρες, στην Ελευσίνα, μετέφερε το στρατόπεδό του στο Κερατσίνι στα υψώματα του οποίου έχτισε " ταμπούρια " { μικρές οχυρώσεις } όπου επανειλημμένα δέχθηκε επιθέσεις των Τούρκων, ιδιαίτερα στις 4 Μαρτίου 1827. Τον ίδιο χρόνο 2.000 Πελοποννήσιοι υπό τον γενναίο στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τους Πετμεζάδες, Σισίνη κ.ά. οπλαρχηγούς φθάνουν σε επικουρία του Αρχιστρατήγου. Στις αρχές του Απριλίου του 1827 προσήλθαν οι διορισμένοι από την Συνέλευση της Τροιζήνας (Κυβέρνηση), "στόλαρχος πασών των ναυτικών δυνάμεων", Κόχραν μαζί με τον Τσωρτς, "διευθυντή χερσαίων δυνάμεων" προκειμένου να συνδράμουν τον Αγώνα. Με τους δύο αυτούς ξένους ο Καραϊσκάκης βαθμιαία περιήλθε σε έριδες τόσο για την τακτική του πολέμου, όσο και κατά την οργάνωση για την κατά μέτωπο επίθεση. Οι διορισμοί των ξένων εκείνων προσώπων υπήρξαν αναμφίβολα το μοιραίο σφάλμα που ανέτρεψε την βέβαια έκβαση του Αγώνα. Και τούτο διότι προσπαθούσαν να εφαρμόσουν τακτικές οργανωμένου στρατού αγνοώντας τις τακτικές των Ελλήνων, την ψυχολογία τους, αλλά και τις μορφολογικές δυνατότητες της περιοχής επιζητώντας την έξοδο σε κατά μέτωπο επίθεση σε πεδιάδα, επειδή ακριβώς, δεν γνώριζαν το είδος αυτό του πολέμου που επιχειρούσαν μέχρι τότε οι Έλληνες. Έτσι η ανάμιξη αυτών στις πολεμικές ενέργειες με ταυτόχρονες διαταγές του ενός και του άλλου παρέλυσαν τις διαταγές του Καραϊσκάκη. Τούτο οδήγησε τον Αρχιστράτηγο να επεμβαίνει προσωπικά μέχρι αυτοθυσίας σε όλες τις συμπλοκές, ακόμη και τις μικρότερες, ένα ακόμη μοιραίο σφάλμα των περιστάσεων εκείνων. Τούτο αντελήφθη ο Κολοκοτρώνης ο οποίος και διαμήνυσε στον Καραϊσκάκη να αποφεύγει τις αψιμαχίες άσκοπους και ακροβολισμούς για να μη φονεύονται και οπλαρχηγοί τους οποίους "κυνηγά το βόλι". Ο Κολοκοτρώνης του τόνιζε μάλιστα ότι είναι ανάγκη "να σώσει τον εαυτόν του για να σωθεί και η πατρίδα". Ο Καραϊσκάκης όμως έχοντας ατίθασο χαρακτήρα, παρά τις συστάσεις και παρά την εμπύρετο κατάσταση που βρισκόταν αποφασίζει να ανακόψει ακροβολισμούς των Τούρκων. Η επιχείρηση ορίσθηκε να πραγματοποιηθεί τη νύχτα της 22ας προς την 23η Απριλίου 1827, έχοντας συμφωνήσει κανείς να μην ξεκινήσει άκαιρα τους πυροβολισμούς πριν δοθεί το σύνθημα για γενική επίθεση. Το απόγευμα της 22ας Απριλίου ακουστήκαν πυροβολισμοί από ένα Κρητικό οχύρωμα. Οι Κρητικοί προκαλούσαν τους Τούρκους και καθώς εκείνοι απαντούσαν οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν. Ο Καραϊσκάκης, παρότι άρρωστος βαριά, έφτασε στον τόπο της συμπλοκής. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο. Οι γιατροί που ανέλαβαν την περίθαλψή του, γρήγορα κατάλαβαν ότι θα κατέληγε. Ο ήρωας μεταφέρθηκε στο στρατόπεδό του στο Κερατσίνι και αφού μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, υπαγόρευσε τη διαθήκη του που ιδιόχειρα υπέγραψε. Η τελευταία κουβέντα που είπε στον συμπολεμιστή του Στρατηγό Μακρυγιάννη, όταν ο τελευταίος πήγε να τον επισκεφτεί, ήταν " Εγώ πεθαίνω. Όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα ". Την επομένη στις 23 Απριλίου 1827 ο Αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης υπέκυψε στο θανατηφόρο τραύμα του μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι, ανήμερα της γιορτής του. Η σωρός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα όπου ετάφη και θρηνήθηκε από το πανελλήνιο. Αναφέρεται πως όταν ο Κολοκοτρώνης έμαθε τον θάνατο του Καραϊσκάκη "κάθισε σταυροπόδι" και μοιρολογούσε σαν γυναίκα. Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη ανέλαβαν ο Κόχραν με τον Τσώρτς την διοίκηση της διεξαγωγής της μάχης στη πεδιάδα του Φαλήρου όπου και ακολούθησε η ολοκληρωτική καταστροφή του Ανάλατου, στη σημερινή περιοχή Φλοίσβου { Φαλήρου } όπου είχαν οι Τούρκοι παρασύρει τους Έλληνες μέχρι που τους περικύκλωσαν. Ακολούθησε η διάλυση του ελληνικού στρατοπέδου της Ακρόπολης και η ανακατάληψή της και η διάλυση και του στρατοπέδου του Κερατσινίου. http://www.ideografhmata.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης"

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Στις αρχές Φεβρουαρίου 2011, κατά τη διάρκεια των εργασιών στη γραμμή του ΗΣΑΠ στο Θησείο, και στο σημείο που οι γραμμές διασχίζουν την Αρχαία Αγορά παράλληλα στην οδό Αδριανού, απεκαλύφθη περαιτέρω ένα εύρημα υψίστης σημασίας: Ο Βωμός των 12 Θεών. Το μνημείο αρχικά ανασκάφηκε το 1891, και η ανασκαφή συνεχίστηκε το 1934, οπότε και έγινε η ορθή ταύτισή του. Παρά τις επισημάνσεις των αρχαιολόγων για την ανεκτίμητη αξία του ευρήματος, η διοίκηση του ΗΣΑΠ, με τη σιωπηρή αποδοχή της πολιτείας και των αρμοδίων φορέων, αποφάσισε την εσπευσμένη κατάχωσή του! Τις επόμενες ημέρες με παρέμβαση του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), οι εργασίες πάγωσαν, δίχως όμως να εξασφαλίζεται η τύχη του Βωμού και των υπόλοιπων αρχαιολογικών ευρημάτων που βρίσκονται στην ίδια γραμμή του ΗΣΑΠ.
Ο Βωμός των 12 Θεών, ("Βωμός του Ελέους" κατά Thomson) κατασκευάστηκε την αρχαϊκή περίοδο (522/521 π.Χ) από τον εγγονό του Πεισιστράτου και γιο του Τυράννου Ιππία, Πεισίστρατο τον νεότερο. Ο Βωμός καταστράφηκε κατά τους Περσικούς πολέμους και αναστηλώθηκε το Γ΄ τέταρτο του 5ου αι. π.Χ. (Ιδρύμα Μείζονος Ελληνισμού)
Πρόκειται για έναν τετράπλευρο περίβολο, σχεδόν τετράγωνο στην κάτοψη που βρίσκεται στην συμβολή των κεντρικών οδών της αρχαίας Αθήνας. Η ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική αξία του είναι ανεκτίμητη καθώς αποτελούσε τον "πολυσύχναστο ομφαλό της πόλεως" όπως τον αποκαλεί ο Πίνδαρος, και με βάση το σημείο αυτό υπολογίζονταν όλες οι αποστάσεις της Αττικής! Μάλιστα τόσο μεγάλη ήταν η ιερότητά του που αποτελούσε απαράβατο άσυλο για εκείνους που προσέρχονταν ως ικέτες.
Για την τύχη ενός τέτοιου ιερού φωτεινού φάρου της πολιτισμένης ανθρωπότητας, που φέρει πανανθρώπινα μηνύματα, δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν αυθαίρετα η οποιαδήποτε διοίκηση του ΗΣΑΠ ή άλλοι πρόσκαιροι παράγοντες δεσμευμένοι στις οικονομικές επιταγές του σήμερα.

Κατόπιν κινητοποιήσεων, με πρωτοβουλία της Κίνησης Πολιτών για την διάσωση του Βωμού, την Κυριακή 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία συγκέντρωση στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών, με την συμμετοχή περίπου τριών χιλιάδων ατόμων.
Στις 17 και στις 18 Μαρτίου επιχειρήθηκε διαδοχικά εσπευσμένη κατάχωση του Μνημείου, η οποία και απετράπη με την άμεση κινητοποίηση εκατοντάδων πολιτών.
Μετά από αυτές τις προκλητικές και παράνομες ενέργειες, ο χώρος φυλάσσεται σε 24ωρη βάση από ενεργούς πολίτες και μέλη πολιτιστικών φορέων.

Την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011 κατατέθηκε μήνυση προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών υποβαλλομένη δια του Α.Τ. Ακροπόλεως. Η μήνυση στρέφεται κατά του ΗΣΑΠ και παντός άλλου υπευθύνου, εργολάβου ή υπεργολάβου και εμπλεκομένου στα έργα της κατάχωσης του Βωμού.
Την μήνυση υπέβαλλαν, μέλη ελληνικών φορέων και πολίτες. Προσεκομίσθησαν μαρτυρίες τεκμηρίωσης της μήνυσης με αρκετά σχετικά άρθρα και οπτικοακουστικό υλικό, που δείχνουν τη δράση των παρανόμων συνεργείων κατά την προσπάθεια κατάχωσης του μνημείου.
Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ενώ ήδη έχουν κατατεθεί πολλές εναλλακτικές προτάσεις, εύκολα εφαρμόσιμες, οικονομικές και μη χρονοβόρες, για το πώς θα κατασκευαστεί η γραμμή του τρένου, ώστε να σωθεί το πολύτιμο ιστορικό εύρημα και ταυτόχρονα να μην εμποδίζεται η μετακίνηση των πολιτών, δεν υιοθετήθηκαν από την πολιτεία!
Οι πιέσεις των πολιτών απέδωσαν καρπούς, και σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας του ΣΚΑΪ, η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε ρητά ότι δεν θα πειραχθεί κατ΄ ελάχιστο το σημαντικότατο αρχαιολογικό εύρημα. Ας ελπίσουμε ότι η δήλωση δεν είναι προσχηματική για να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις.
Επίσης να σημειώσουμε ότι ήδη από τον Φεβρουάριο, ο βουλευτής Άδωνις Γεωργιάδης κατέθεσε σχετική ερώτηση στη Βουλή.
Η ενεργή δράση των πολιτών ανάγκασε την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί, και αποδεικνύεται ότι όταν οι πολίτες ενεργούν μαζικά και συντονισμένα οι προσπάθειες αποφέρουν καρπούς. Οφείλουμε άλλωστε όλοι, ως υπεύθυνοι πολίτες που ελέγχουμε τους κυβερνώντες, να μεταφέρουμε το ενδιαφέρον και την δράση μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής.
Η πολιτιστική μας κληρονομιά αποτελεί ιερά παρακαταθήκη και κοινό αγαθό, και είναι χρέος όλων μας να την προασπίζουμε. Στους κυβερνώντες ανατέθηκε να προστατεύουν και να προβάλουν τον πολιτισμό μας, και όχι να αποφασίζουν και να δρουν με αυθαιρεσία. Απαιτούμε οι ιθύνοντες όχι μόνο να σεβαστούν αλλά και να αναδείξουν ένα μνημείο υψίστης αξίας, όπως άλλωστε του αρμόζει.
ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΟΙ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ"