«Μέγας» Κωνσταντίνος και Χριστιανισμός

Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο Χριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο και άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα τών Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο τής Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον Χριστιανισμό, στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της και με την κάλυψη τής αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.

Το ερώτημα για τον πολύ κόσμο, όμως, είναι τεράστιο: Τί οδήγησε τον Κωνσταντίνο στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι μέχρι τότε, οι χριστιανοί είχαν αντιρωμαϊκή και αντικρατική συμπεριφορά, ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς, ότι αρνούνταν και την απαιτούμενη λατρεία τού αυτοκράτορα;

Ήταν «θεία φώτιση»; Μια ειλικρινής προσπάθεια τού αυτοκράτορα να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ τών υπηκόων τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ή μήπως…κάτι άλλο;

Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα ένα…

«Θεία φώτιση»
Είναι γνωστή η χριστιανική εκδοχή τής μεταστροφής τού αυτοκράτορα, όταν είδε το περίφημο «Εν τούτω νίκα» στον ήλιο τού καταμεσήμερου, όπου ο Κωνσταντίνος και οι στρατιώτες του, κατά την διάρκεια εκστρατείας, είδαν αυτό το μήνυμα (οι απόψεις διίστανται αν το είδαν στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους). Το καταπληκτικό με αυτό το μήνυμα, είναι ότι ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα (την ελληνική) την οποία ο Ιλλυριός Κωνσταντίνος την αγνοούσε… (Κι εδώ πάντως οι απόψεις διίστανται, καθώς αναφέρεται και η λατινική εκδοχή: «In hoc signo vinces»).

Σύμφωνα με τον χριστιανικό αυτό μύθο (γιατί σαφώς περί μύθου πρόκειται), το μήνυμα «Εν τούτω νίκα», συνοδεύονταν από έναν συνδυασμό τών ελληνικών γραμμάτων «Χ» και «Ρ», τον οποίον οι χριστιανοί, άγνωστο με ποιο σκεπτικό, τον ονομάζουν…φωτεινό σταυρό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Μέγας» Κωνσταντίνος και Χριστιανισμός"

Οι Αρχαίοι Έλληνες Κασσάνδρες προέβλεψαν

Ο Ησίοδος, 850 χρόνια προ Χριστού, κρίνοντας από τη συμπεριφορά τω συμπολιτών του, προέβλεπε: «Θα έρθει καιρός που νομοθέτης θα είναι η βία και η δύναμη. Οι κακοποιοί θα είναι σεβαστοί από όλους. Ο όρκος δεν θα δεσμεύει κανέναν και οι άξιοι δεν θα βρίσκουν καταφύγιο πουθενά».

Δυο-τρεις αιώνες αργότερα, ο μέγας σοφός Σόλων διαπίστωνε την επιβεβαίωση της πρόβλεψης του Ησιόδου: «Τώρα την πόλη τη χαλούν οι ίδιοι οι πολίτες, οι παραδόπιστοι με τα ελαφρά μυαλά τους, και της δημοκρατίας οι κεφαλές, με άδικες βλέψεις, γιατρειά να βάλουν δεν μπορούν στην απληστία τους, παρά την αδικία στην αδικία ποιος θα πλουτίσει».

Και ο ακόμη πιο επίκαιρος Ισοκράτης, με πίκρα διαπίστωνε: «Σε τέτοια αφροσύνη έχουν φθάσει μερικοί ώστε θεωρούν πως η αδικία είναι μεν επονείδιστη, μα από την άλλη είναι ωφέλιμη και συμφέρει στην καθημερινή ζωή. Ενώ η δικαιοσύνη είναι σίγουρα αξιέπαινη, αλλά πιο πολύ ωφελεί όσους δεν την έχουν, παρά όσους την έχουν».

Και να επαναλάβω τις επικαιροποιηθείσες διαπιστώσεις που αποδίδονται επίσης σε αυτόν το μεγάλο υμνητή της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας: «Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε στους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».

Ο Ισοκράτης επίσης επισήμαινε: «Από παλιά εσείς συνηθίζατε να περιφρονείτε όλους τους άλλους εκτός από εκείνους που συμφωνούσαν με τις επιθυμίες σας. Έτσι έχετε αναγκάσει τους ρήτορες να μην φροντίζουν και να μην σκέπτονται εκείνα που συμφέρουν τον πολίτη, αλλά πώς θα βγάλουν λόγους που θα σας αρέσουν. Και όμως, αν θέλατε να αναζητείτε το συμφέρον των πολιτών, θα έπρεπε να προσέχατε περισσότερο εκείνους που διαφωνούν μαζί σας παρά εκείνους που συμφωνούν για να σας ευχαριστήσουν».

Και ο Λογγίνος, το 100 μ.Χ., με αγανάκτηση κατήγγελλε και προειδοποιούσε: «Ο άμετρος και αχαλίνωτος πλουτισμός με τους απογόνους του (πλεονεξία και τρυφηλότητα) γεννούν την ύβρη, την παρανομία και την αναισχυντία».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Αρχαίοι Έλληνες Κασσάνδρες προέβλεψαν"

ΕΠΙΣΚΥΡΟΣ - Το Αρχαίο Ελληνικό Ποδόσφαιρο

Επίσκυρος:" ό, παιδιά τις, διά σφαίρας", " ό, μέ τά πολλών, σφαιρισμός " (Ησυχ.) {Από το Ομηρικό Λεξικό των LIDDEL & SCOTT}. Δηλαδή " αυτός που παίζει με τη σφαίρα (μπάλλα) " ή " αυτός που παίζει με πολλούς τη σφαίρα (μπάλλα)". Στην αγγλική μετάφραση του ίδιου Λεξικού λέει: Επίσκυρος = Ballgame, football or rugby.

Αν ανατρέξουμε στα Ομηρικά έπη θα βρούμε τις πρώτες πληροφορίες για παιχνίδι με μπάλλα στη λεκάνη της Μεσογείου. Μια παρόμοια αναφορά γίνεται και στον "Θεαίτητο" του Πλάτωνα.

Μεγάλη επιτυχία στην αρχαία Ελλάδα γνώρισε το παιχνίδι « Επίσκυρος » που είχε πάρει το όνομά του από τη γραμμή με σκύρα (σπασμένα κομμάτια πέτρας, πετραδάκια) που χώριζε το γήπεδο.Με λίγα λόγια είχαμε και κεντρική διαχωριστική γραμμή, των δύο μεγάλων περιοχών του γηπέδου.
(Σωκράτης) Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυτοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται.

(μτφ): “Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη, εάν την δει κανείς από ψηλά είναι σαν τις σφαίρες (μπάλες) που αποτελούνται από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Είναι δηλαδή πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα
Πλάτων «Φαίδων» ή περί ψυχής [110b]

Άρα η μπάλα ήταν φτιαγμένη από 12 χρώματα, 12 κομμάτια δέρματος συμβολίζοντας τους 12 Έλληνες Θεούς.

«Φύγετε νεαροί, αυτό το παιχνίδι με την μπάλα φουσκωμένη από αέρα έχει γίνει για μεσήλικες και παιδιά» - Αρριανός ΧΙV 47
"Έριχνε ψηλά την σφαίρα και την γη που έθρεψε πολλούς άρχισε να κτυπά με προικισμένα πόδια και να κάνη στροφές γρήγορες και εναλλασσόμενες, ενώ οι άλλοι νέοι τον ζητωκραύγαζαν και στον ουρανό υψώνονταν δυνατές φωνές." - Οδύσσεια Θ 370 - 375

Μπάλα που βρέθηκε μετά από ανασκαφές στην Σαμοθράκη.

Πληροφορούμεθα λοιπόν από τον αρχαιολόγο Ε. Μπεξή στο περιοδικό ΙΧΩΡ ότι:
Υπήρχε ένα άθλημα με το όνομα "Επίσκυρος".

Το γήπεδο που διεξήγετο ο αγώνας ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη με γραμμές από χαλίκια και η μπάλα ήταν κατασκευασμένη από δερμάτινα κομμάτια ραμμένα μεταξύ τους με εντόσθια ζώων, ενώ στις άκρες του γηπέδου ήταν χαραγμένη μία γραμμή που συμβόλιζε τα δύο τέρματα.

Η μπάλα ήταν φουσκωμένη με αέρια και εξωτερικά ήταν ζωγραφισμένη με ζωντανά χρώματα και γεωμετρικά σχήματα. Σκοπός ήταν και για τις δύο ομάδες όπως και σήμερα να περάσουν την μπάλα από την απέναντι εστία, το τέρμα.

Εντύπωση προξενεί επίσης η ιατρική(!) παρατήρηση του αθλήματος. Ο μεγάλος γιατρός της ύστερης αρχαιότητος Γαληνός μας δίνει μία καταπληκτική περιγραφή στο έργο του "Περί ασκήσεων με μικρή μπάλα" του παιχνιδιού.

"Όταν οι παίκτες παρατάσσονται σε αντίθετες σειρές και αγωνίζονται, για να εμποδίσουν τον αντίπαλο κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, τότε είναι βίαια άσκηση με κρατήματα στους ώμους και λαβές πάλης. Έτσι το κεφάλι και ο λαιμός ασκούνται με τις κινήσεις, τα κρατήματα των ώμων και τα πλευρά και το στήθος και το στομάχι ασκούνται από τα κρατήματα και τις λαβές πάλης με τα χέρια. Σε αυτό το παιχνίδι οι γλουτοί και τα πόδια τεντώνονται βίαια, γιατί αποτελούν την βάση των κινήσεων. Ο συνδυασμός με το τρέξιμο μπροστά και πίσω και τα πηδήματα στα πλάγια, κάθε άλλο παρά μικρή άσκηση είναι όχι μόνο για τα πόδια αλλά και για όλο το σώμα που είναι σε κίνηση."

Εάν δεν αρκούν τα λόγια έχουμε και "κατευθείαν αναμετάδοση" από το αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών αθλητή - ποδοσφαιριστή, ο οποίος προσπαθεί με άψογη τεχνική να κοντρολάρει την μπάλα πάνω στο δεξί του πόδι. Είναι σαφές ότι ο παίκτης δεν πρέπει να πιάσει την μπάλα με τα χέρια του γι’ αυτό τα κρατάει πίσω από την πλάτη του. (Αρχική φώτο).

Μας διασώζονται ακόμη και ονόματα διάσημων «ποδοσφαιριστών» της αρχαιότητος, όπως του Αριστόνικου του Καρυστίου, του Δημοτέλη του Χίου, του Χαιρεφάνη και του Κτησιβίου του Χαλκιδέως.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΙΣΚΥΡΟΣ - Το Αρχαίο Ελληνικό Ποδόσφαιρο"

ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Γραμμική Β'

ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Κρήτη: Μάθετε να γράφετε στη Γραμμική Β'!!

Καθηγητής στο Ηράκλειο Κρήτης επιχειρεί τη διάδοση της πρώτης γραφής της ελληνικής γλώσσας, της Γραμμικής Β', φτιάχνοντας μάλιστα και σχετικό λογισμικό!
Ο καθηγητής κ. Μηνάς Τσικριτσής που ασχολείται εδώ και 20 χρόνια με τη μαγεία των αρχαίων γραφών, είχε μια καταπληκτική ιδέα: Να διαδώσει την πρώτη γραφή της Ευρώπης, τη Γραμμική Β', στο χώρο του τουρισμού! Έφτιαξε μάλιστα μαζί με το φίλο του, τον πλαστικό χειρουργό Ανδρέα Μανιό, ένα λογισμικό που δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να πληκτρολογούν ένα όνομα και αυτό αυτομάτως να «μεταφράζεται» στη Γραμμική Β!
Ήρθε μάλιστα σε επαφή με τον πρόεδρο της Ένωσης ξενοδόχων Ηρακλείου κ. Ανδρέα Μεταξά, κι αποφασίστηκε να γίνουν επιμορφωτικά σεμινάρια, λίγων ωρών, σε όσους ξενοδόχους το επιθυμούν προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να έρθουν σε επαφή με τη Γραμμική Β' και αυτή να αξιοποιηθεί ως «εργαλείο» για την τουριστική προβολή του νησιού!
«Έχουμε θησαυρούς που δεν έχουμε αξιοποιήσει» είπε στο MadeinCreta ο κ. Τσικριτσής, «άλλοι λαοί όπως στην Αίγυπτο ακόμα και τις ταμπέλες τους, τις έχουν στην αρχαία γραφή τους».
Και όχι μόνο αυτό. Όποιος έχει επισκεφθεί την Αίγυπτο αποκλείεται να μην έχει επιστρέψει με ένα κόσμημα το οποίο θα φέρει το όνομά του στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και με τη Γραμμική Β', για αρχή στα ξενοδοχεία ή σε οποιονδήποτε κλάδο ασχολείται με το τουριστικό προϊόν. Σταδιακά θα αρχίσει να διαδίδεται μια γραφή που χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή περίοδο από το 17ο ως τον 13ο αι. π.Χ.
"Είναι πολύ σημαντικό οι Κρήτες να μάθουν, να έχουν σχέση, με την πρώτη τους γραφή. Η γραφή είναι ένα στοιχείο που διασώζει τον πολιτισμό και την ιστορία. Να μπορέσουν αυτό να το δείξουν και στον ξένο επισκέπτη. Αν ο ξένος που έρχεται στο νησί, πάει στη ρεσεψιόν και του δώσουν το όνομά του γραμμένο στη Γραμμική Β, δεν θα το πετάξει ποτέ'' καταλήγει ο καθηγητής...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ Γραμμική Β'"

Oι δέκα πιο εξυπνοι άνθρωποι στη Γη σημερα

Oι δέκα εξυπνότεροι άνθρωποι στη Γη

            

Ο Τέρενς Τάο είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον κόσμο, σύμφωνα με τη λίστα που κατάρτισε και έδωσε στη δημοσιότητα η ιστοσελίδα superscolar.org. Δείτε ποιοι είναι οι υπόλοιποι εννιά που συμπληρώνουν την ξεχωριστή δεκάδα.

Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα θεωρείται έγκυρη και βασίζεται στο IQ που έχει επισήμως καταμετρηθεί καθώς και στα βραβεία και τις διακρίσεις που έχουν κατακτήσει οι δέκα διάνοιες.
Ο Δείκτης Νοημοσύνης (Intelligence Quotient, IQ) είναι ο δείκτης ο οποίος μετρά προσεγγιστικά την ευφυΐα ενός ατόμου σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Το IQ κάθε ατόμου μετράται με διάφορες μεθόδους, οι οποίες περιλαμβάνουν συνήθως τεστ με ερωτήσεις ή διαδικασίες με καθορισμένα αντικείμενα. Παρά τις διαφορές στον σχεδιασμό τους, αυτά τα τεστ μετρούν γενικά την ίδια μορφή ευφυΐας, κυρίως την λογική και επαγωγική σκέψη και όχι και τη φαντασία, την αποφασιστικότητα, τη συναισθηματική νοημοσύνη κλπ που θα έδιναν πιο συνολικά την εικόνα ευφυΐας κάποιου.
Ωστόσο όπως, υπογραμμίζεται , σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει unitedreporters.gr και από τους συντάκτες της ιστοσελίδας, πως η λίστα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως «Ευαγγέλιο», «αφού η έννοια της εξυπνάδας είναι κάτι υποκειμενικό κι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες πέρα από το IQ που καθορίζουν πόσο έξυπνος είναι κάποιος».
Η λίστα των «εγκεφάλων»:
1. Τέρενς Τάο, μαθηματικός
Γεννήθηκε το 1975 στην Αυστραλία. Σύμφωνα με το Smithsonian Online Magazine, ο Τάο διδάχθηκε βασική αριθμητική από την ηλικία των δύο ετών .
Το 1986 σε ηλικία 10 ετών παίρνει μέρος στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα και κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο, το 1987 το αργυρό και το επόμενο έτος σε ηλικία 13 ετών κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Είναι ο μικρότερος μαθητής που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην ιστορία των Μαθηματικών Ολυμπιάδων. Το 2006 πήρε το βραβείο «Fields» (βραβείο Νόμπελ στα Μαθηματικά). Έχει ασχοληθεί με την Αρμονική Ανάλυση , την Συνδυαστική , Μερικές Διαφορικές εξισώσεις , Αναλυτική Θεωρία Αριθμών.
IQ:230-Ηλικία:36
2. Κρίστοφερ Χιράτα, αστροφυσικός
Ο Κρίστοφερ Χιράτα στα 13 του κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Φυσικής, στα 14 μπήκε στο πανεπιστήμιο και ήδη από τα 16 του δουλεύει στην NASA πάνω σε projects για τον αποικισμό στον Άρη. Σήμερα είναι μόλις, 30 ετών.
IQ:225-Ηλικία:30
3. Κιμ Ουνγκ Γιονγκ, φυσικός
Ο κάτοχος του ρεκόρ του βιβλίου Γκίνες για τις τέσσερις γλώσσες (Κορεάτικα, Γιαπωνέζικα, Αγγλικά και Γερμανικά) που μιλούσε άπταιστα, στην ηλικία των... δύο ετών. Έχει εργαστεί στη NASA ως έφηβος και έχει εκπαιδευτεί στην Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος των ΗΠΑ, από την ηλικία των 8 ετών.
IQ:210 Ηλικία:50
4. Ρίκ Ρόσνερ, σεναριογράφος
Ο Ρόσνερ είναι ο άνθρωπος που γράφει τα κείμενα για το διάσημο σώου του Τζίμι Κίμελ καθώς και για πολλές αμερικανικές εκπομπές. Στο παρελθόν έχει εργαστεί ως γυμνό μοντέλο, στρίπερ και σερβιτόρος με... roller skates.
IQ:190-Ηλικία:52
5. Γκάρι Κασπάροφ, σκακιστής
Πρόκειται για τον νεότερο άνθρωπο που κέρδισε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, στα 22 του χρόνια. Πλέον έχει αποσυρθεί από το άθλημα και βγάζει τα προς το ζην γράφοντας βιβλία και δίνοντας διαλέξεις.
IQ:190-Ηλικία:49
6. Τζέιμς Γουντς, ηθοποιός
Ο πασίγνωστος ηθοποιός έχει κερδίσει τρία βραβεία Emmy και έχει προταθεί δύο φορές για το Όσκαρ.
Ο 65χρονος ηθοποιός γράφτηκε με υποτροφία στα μαθηματικά στο φημισμένο UCLA όταν ήταν ακόμη μαθητής γυμνασίου. Στη συνέχεια όμως τον κέρδισε η έβδομη τέχνη και έστρεψε την πλάτη του σε μια ακαδημαϊκή καριέρα για χάρη του σελιλόιντ.
Έχει συνδέσει το όνομα του με ταινίες όπως τα «Once Upon a Time in America», «Salvador», «Nixon», «Ghosts of Mississippi», κ.α.
IQ:180-Ηλικία:65
7. Πολ Άλεν, επιχειρηματίας
Ο Πολ Άλεν είναι συνιδρυτής της Microsoft και δισεκατομμυριούχος, με μια προσωπική περιουσία που ανέρχεται στα 10 δισ. ευρώ. Είναι ο 48ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και ένας από τους πιο γενναιόδωρους φιλάνθρωπους της υφηλίου.
IQ:170-Ηλικία:59
8. Τζούντιτ Πόλγκαρ, σκακίστρια
Η νεότερη πρωταθλήτρια σκακιού στην ιστορία. Στα 15 της κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο, παίρνοντας την πρωτοκαθεδρία από τον Μπόμπι Φίσερ, που όταν είχε γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής, ήταν κατά ένα μήνα μεγαλύτερος.
Ο πατέρας της εφάρμοσε πάνω της μια πρωτοποριακή εκπαιδευτική μέθοδο που εξειδικεύεται αποκλειστικά σε ένα πεδίο γνώσης.
IQ:170-Ηλικία:35
9. Σερ Άντριου Γουάιλς, μαθηματικός
Βρετανός καθηγητής του φημισμένου πανεπιστήμιου Πρίνστον ,ο οποίος κατάφερε το 1995 κι έλυσε το «τελευταίο θεώρημα του Φερμά», το αποκαλούμενο και «δυσκολότερο μαθηματικό γρίφο στην ιστορία» που απασχολούσε τους επιστήμονες επί 358 χρόνια. Μόλις.
Έχει κερδίσει 15 διεθνή βραβεία μαθηματικών και επιστήμης .
IQ:170-Ηλικία:59
10. Στίβεν Χόκινγκ, αστροφυσικός
Συγγραφέας 7 βιβλίων και κατά πολλούς, διάδοχος του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Έχει κερδίσει 14 διεθνή βραβεία. Σίγουρα, ο πιο αναγνωρίσιμος από τους δέκα της σχετικής λίστας.
IQ:160-Ηλικία:70

Read more: http://www.newsbomb.gr/blogs/story/269221/oi-deka-exypnoteroi-anthropoi-sti-gi#ixzz2HbNxBBWP

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Oι δέκα πιο εξυπνοι άνθρωποι στη Γη σημερα"

Oι Μονάδες μέτρησης στην αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το στάδιο για να μετρούν τις αποστάσεις. Το μήκος του σταδίου διέφερε στις αρχαίες πόλεις και εξαρτιόταν από το μήκος του ποδός.

το αττικό στάδιο είχε μήκος 184,98 μέτρα,
το ολυμπιακό στάδιο 192,27 μέτρα,
το οδοιπορικό στάδιο 157,50 μέτρα.
Αθήνα – Ολυμπία : (660 στάδια)
Ελευσίνα – Ιωλκός : (550 στάδια)
Μεγαλόπολη – Φιγάλεια : (660 στάδια)
Ιδαίον άνδρο στην Κρήτη – Σμύρνη : (2198 στάδια)
Πέλλα – Κέρκυρα : (1350 στάδια)
Κινύρα Θάσου – Καρδαμύλη Χίου : (1700 στάδια)
Δωδώνη – Διόν : (1010 στάδια)

Σα μονάδες μέτρησης μήκους στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν :

1 αιγυπτιακός σχοινός = 40 οδοιπ. στάδια
1 περσικός παρασάγγης = 30 οδοιπ. στάδια
ο δόλιχος = 12 στάδια = 2219 μέτρα ή κατ’ άλλους 24 στάδια, περίπου 5 χιλιόμετρα
1 ιππικόν = 4 στάδια
ο δίαυλος = 2 στάδια.
το στάδιο = 600 πόδες = 185 περίπου μέτρα. (αττικό στάδιο)
το πλέθρο = 100 πόδες = 30,88 μέτρα.
η άμμα = 18,4 μέτρα
1 πήχυς = 1,5 πόδες = 24 δάκτυλοι = 46,32 εκατοστά
1 πυγών = 20 δάκτυλοι = 38,60 εκατοστά
1 πυγμή = 18 δάκτυλοι = 34,74 εκατοστά
1 πους = 16 δάκτυλοι = 30,88 εκατοστά
1 σπιθαμή = 12 δάκτυλοι = 23,16 εκατοστά
1 λιχάς = 0,5 πους = 8 δάκτυλοι = 15,44 εκατοστά
1 παλαιστή ή παλαστή = 4 δάκτυλοι = 7,72 εκατοστά
1 δάκτυλος = 1,93 εκατοστά

Τα κυριότερα μέτρα επιφάνειας ήταν το τετραγωνικό πλέθρο = 950 τετραγωνικά μέτρα. η άρουρα (1/4 του πλέθρου) και ο έκτος (1/6 του πλέθρου).

ΒΑΡΟΣ
Η βάση των μονάδων για την μέτρηση των στερεών ήταν ο κύαθος
1 μέδιμνος = 6 εκτείς
1 εκτεύς = 8 χοίνικες
1 ημίεκτον = 4 χοίνικες
1 χοίνικας = 2 ξέστες
1 ξέστης = 3 κότυλες
1 κοτύλη = 6 κύαθοι
1 μέδιμνος = 79, 488 λίτρα
1 εκτεύς = 13,248 λίτρα
1 ημίεκτον = 6,624 λίτρα
1 χοίνικας = 1,656 λίτρα
1 ξέστης = 0,828 λίτρα
1 κοτύλη = 0,276 λίτρα
1 κύαθος = 0,046 λίτρα
Για τα υγρά (χωρητικότητα) η βάση των μονάδων μέτρησης ήταν και πάλι ο κύαθος
Κύαθος
Ο κύαθος ήταν αρκετά εύχρηστο αγγείο και γι’ αυτόν ο Αθηναίος λέει ότι ήταν το απαραίτητο σκεύος και στις οικίες των πλουσίων και στις καλύβες των φτωχών. Χρησίμευε και ως μέτρο της ενδεδειγμένης από τον οινοχόο αναλογίας μείξεως του οίνου με το νερό. Ο Πολυδεύκης λέει ότι σε πέντε κυάθους οίνου αναλογούν δέκα κύαθοι ύδατος. Κατά το συμπόσιο, ο δούλος, που βρίσκονταν κοντά στον κρατήρα με τον κύαθο στο χέρι, συμπλήρωνε κρασί από τον κρατήρα και έχυνε το μεθυστικό υγρό στο ποτήρι του συνδαιτυμόνος, “κυαθίζων” αυτό, όπως λέει ο Αθήναιος. Κατά την οινοποσία, ο αμφιτρύων όριζε τον αριθμό των κυάθων, τους οποίους ο οινοχόος έπρεπε να χύνει στο ποτήρι του κάθε συνδαιτυμόνος. ο κύαθος χρησίμευε αποκλειστικά ως αντλητήρας και ως δοχείο μεταφοράς του οίνου από τον κρατήρα στο ποτήρι. Είχε μια μακριά κάθετη λαβή για να φθάνει στο βάθος του κρατήρα.
1 μετρητής = 12 χόες
1 χους = 16 ξέστες
1 ξέστης = 2 κοτύλες
1 κοτύλη = 2 ημικότυλα
1 ημικότυλον = 2 οξύβαφα
1 οξύβαφον = 1,5 κύαθοι
1 μετρητής = 39,4 λίτρα
1 χους = 3,28 λίτρα
1 ξέστης = 0,205 λίτρα
1 κοτύλη = 0,1025 λίτρα
1 ημικότυλον = 0,051 λίτρα
1 οξύβαφον = 0,025 λίτρα
1 κύαθος = 0,0171 λίτρα
Η μνα, το τάλαντο, ο οβολός και η δραχμή ήταν αρχικά μονάδες βάρους και αργότερα και νομισματικές μονάδες.
Στην αρχαία Ελλάδα το βάρος μιας ασημένιας δραχμής ποίκιλε κατά τόπους: στο αιγινήτικο ή φειδώνιο σύστημα ζύγιζε 6,06 γραμμάρια, στο φοινικικό-ροδιακό κυμαινόταν από 3,64 έως 7,28 γραμμάρια ενώ στο ευβοϊκό-αττικό σύστημα από 4,366 έως 8,73 γραμμάρια.
1 τάλαντο = 26,6 κιλά
1 μνα = 0,44 κιλά
1 δραχμή = 4,32 γραμμάρια
1 οβολός = 0,72 γραμμάρια
1 τάλαντο = 60 μνες
1 μνα = 100 δραχμές 1 δραχμή = 6 οβολοί

http://eleysis69.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Oι Μονάδες μέτρησης στην αρχαία Ελλάδα"

Κυπριακή ΑΟΖ και διαπραγματεύσεις

Του Νίκου Λυγερού

Μέσω του πλαισίου της κυπριακής ΑΟΖ, υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα στις διαπραγματεύσεις με τις πετρελαϊκές εταιρείες. Πιο συγκεκριμένα βρισκόμαστε στην τελική φάση του δεύτερου γύρου αδειοδότησης. Και οι διαπραγματεύσεις αφορούν τα οικόπεδα 2, 3, 9, 10, 11. Έχει ενδιαφέρον και για τα ελληνικά δεδομένα, ότι η κυπριακή διαπραγματευτική ομάδα είναι ικανή να παλέψει σκληρά σε αυτό το επίπεδο, ενώ ο καθένας μας θα είχε την εντύπωση ότι ένα μικρό κράτος δεν μπορεί να συνομιλεί ισότιμα με τέτοιου τύπου εταιρειών. Βέβαια ο καθένας μας ξεχνά ότι είναι το μικρό κράτος που είναι ιδιοκτήτης των οικοπέδων και οι εταιρείες βρίσκονται σε ένα ανταγωνιστικό πεδίο μεταξύ τους. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε δυο κατηγορίες. Η πρώτη αφορά την ιταλο-κορεάτικη κοινοπραξία και σχετίζεται πρωτίστως με τα οικόπεδα 2 και 3, αλλά τώρα και το οικόπεδο 9 που αφορούσε αρχικά τη γαλλορωσική κοινοπραξία. Η εξέλιξη παρουσιάζεται ως θετική, αφού τα οικόπεδα 2 και 3 επικοινωνούν και στην ουσία με αυτήν την διπλή ανάθεση σβήνεται το εσωτερικό τους όριο. Επίσης το οικόπεδο 9 που είναι από τα πιο πλούσια σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αναλογικής γεωλογίας, επικοινωνεί και αυτό με το οικόπεδο 2, πράγμα το οποίο επιτρέπει να έχουμε ένα ενιαίο πεδίο δράσης 9-2-3 από την ίδια κοινοπραξία. Με άλλα λόγια έχουμε μια τοπολογική συνέχεια, η οποία ξέρουμε πόσο σημαντική είναι σε τέτοιου τύπου υποθέσεων. Η δεύτερη κατηγορία αφορά την γαλλική εταιρεία και σχετίζεται πρωτίστως με το οικόπεδο 11. Τώρα όμως η πρόσφατη διαπραγμάτευση αφορά και το οικόπεδο 10, το οποίο εφάπτεται στο οικόπεδο 11. Με άλλα λόγια αν συνοψίσουμε τις όλες διαδικασίες και τις συνδυάσουμε με τα δεδομένα του οικοπέδου 12, όπου ερευνά αμερικανική Εταιρεία, τότε καταλαβαίνουμε ότι η μεγάλη εικόνα έχει ως εξής: Τα οικόπεδα 10-11 εφάπτονται στο οικόπεδο 12 το οποίο αγγίζει στο οικόπεδο 9 το σύμπλεγμα 9-2-3 κατά συνέπεια έχουμε μια ακολουθία του τύπου 10-11-12-9-2-3, η οποία εφάπτεται πάνω σε όλες τις ΑΟΖ με τις οποίες έχει υπογράψει μια συμφωνία η Κύπρος, δηλαδή με τις ΑΟΖ Αιγύπτου, του Ισραήλ και του Λιβάνου, πράγμα το οποίο αποτελεί μια αμφίδρομη ενίσχυση και μάλιστα σε διπλό επίπεδο. Θα ήταν καλό αυτές οι κινήσεις να γίνουν κατανοητές και στον ελλαδικό χώρο, για να μην έχουμε να ακούμε πια αυτές τις φοβίες που καταντούν να γίνονται κουραστικές, αφού μας αναγκάζουν να επαναλαμβάνουμε όχι πια επιχειρήματα αλλά ιστορικά δεδομένα που έχουν αλλάξει ριζικά την όλη πορεία της Κύπρου λόγω της ανάπτυξης του στρατηγικού σχεδιασμού που άρχισε με τη θέσπιση της Κυπριακής ΑΟΖ. Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε πώς θα είναι το μέλλον, αρκεί να μελετήσουμε τα δεδομένα που υπάρχουν πια στην Κύπρο και δεν είναι πια ούτε εκτιμήσεις ούτε ουτοπίες για τον Ελληνισμό. Επίσης όταν είμαστε ενημερωμένοι μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς στην πορεία των εξελίξεων κι όχι απλώς να περιμένουμε μέσα στην άγνοια ποια θα είναι τα αποτελέσματα που είναι ήδη γνωστά από άλλους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11106&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κυπριακή ΑΟΖ και διαπραγματεύσεις"

Η γεωστρατηγική της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Όταν η Τουρκία δηλώνει ότι θα ανακηρύξει και αυτή ΑΟΖ, έχουμε τους δικούς μας φοβικούς που αναρωτιούνται τι θα κάνουμε. Το γελοίο του ερωτήματος προέρχεται από την απλή απάντηση που δίνει όχι η Ελλάδα, αλλά το ίδιο Δίκαιο της Θάλασσας. Ανακήρυξη μπορεί να γίνει από ένα κράτος, το οποίο έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κατά συνέπεια αν η Τουρκία θέλει όντως να θεσπίσει την ΑΟΖ της και είναι όντως δικαίωμά της, και μάλιστα μονομερώς, όπως το προβλέπει η διαδικασία, πρέπει πρώτα να υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και πιο συγκεκριμένα να κάνει προσάρτηση σε αυτό. Αυτή η κίνηση όχι μόνο δεν θα προκαλέσει κανένα Casus Belli από την Ελλάδα, αλλά θα είμαστε και ευχαριστημένοι, διότι θα είναι μια έμμεση δικαίωση των θέσεων μας. Αυτή λοιπόν η φοβία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά όταν η Τουρκία δηλώνει οικόπεδα το 2009 και ξανά το 2012, κανένας δεν αναρωτιέται με ποιο δικαίωμα καταπατά τη δική μας θεωρητική ΑΟΖ. Και η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι η Ελλάδα δεν έχει θεσπίσει ΑΟΖ και δεν δηλώνει ούτε καν διεκδικεί ένα δικαίωμα που προέρχεται απλώς και άμεσα από το Δίκαιο της Θάλασσας. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν η απάντηση σε όλα αυτά τα θεωρητικά ερωτήματα είναι απλή και λέγεται: θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Βέβαια αυτό είναι μόνο και μόνο το πρώτο βήμα της όλης διαδικασίας της αξιοποίησης της ΑΟΖ. Η γεωστρατηγική της ΑΟΖ λειτουργεί ως μια κινητήρια δύναμη σε όλο το πλαίσιο του Ελληνισμού και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και θα ήταν καλό να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η Τουρκία ήταν ενάντια στην ΑΟΖ, πριν καν υπάρξει η έννοια της ΑΟΖ, μέσω του Δικαίου της Θάλασσας. Και έκανε τρομερές και μάταιες προσπάθειες για να περάσουν οι ιδέες της. Όταν όμως κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς δίχως να θεσπίσει την ΑΟΖ της βέβαια, αφού θα έπρεπε να είχε υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο αποφεύγει πάση θυσία, έκανε οριοθετήσεις μέσω της μέσης γραμμής στην Μαύρη θάλασσα και κανένας δεν είπε τίποτα. Ενώ στην ουσία είχε ήδη αποδειχτεί μία διπλωματική ήττα. Το ίδιο γίνεται και τώρα με την Κύπρο που έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της από το 2004 δίχως κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Μάλιστα τώρα η Τουρκία φλερτάρει διπλωματικά με μία χώρα που δεν υπάρχει επίσημα για την εθνική της πολιτική, λόγω του μελλοντικού αγωγού φυσικού αερίου που θα περάσει από την Κύπρο, για να τροφοδοτήσει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν συντομία, ακόμα και η Τουρκία, ακόμα και με λεονταρισμούς για εσωτερική κατανάλωση καταλαβαίνει ότι η ΑΟΖ δεν είναι πια μια ουτοπία, αλλά ένας αληθινός παράγοντας όχι μόνο οικονομικός, αλλά και γεωστρατηγικός που έχει κατά συνέπεια γεωπολιτικές προεκτάσεις. Ακόμα και να μην είχαμε καθόλου υδρογονάνθρακες και μάλιστα με αποδεδειγμένο τρόπο, πάλι θα ήταν σημαντικό να θεσπίσουμε την ΑΟΖ μας και μάλιστα να κάνουμε και όσες περισσότερες οριοθετήσεις γίνονται. Συνοπτικά, αν η Τουρκία δεν θέλει να κάνει οριοθέτηση μαζί μας, δεν μας απασχολεί καθόλου, θα το κάνουμε μόνο αν αλλάξει γνώμη. Διότι για την πλευρά της δεν θα αλλάξει τίποτα, κι εμείς θα αξιοποιούμε την ΑΟΖ μας μέσω του Ιονίου και Νότια της Κρήτης, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11109&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η γεωστρατηγική της ΑΟΖ"

Οι Ρωσο-τουρκικοι πόλεμοι

Ο Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος του 1735-1739 ξέσπασε λόγω των εντεινόμενων διενέξεων που ακολούθησαν τον Μεγάλο Βόρειο πόλεμο και τον Πόλεμο της Πολωνικής Διαδοχής. Κύριο πεδίο των συγκρούσεων ήταν τα εδάφη του Χανάτου της Κριμαίας και η οριστική απώθηση των Τατάρων από την Ουκρανία, όπου διενεργούσαν συνεχείς επιδρομές.




Πίνακας περιεχομένων 

1 Διεθνής κατάσταση στις παραμονές του πολέμου

2 Τα αίτια και οι αφορμές του Πολέμου

3 Πολεμικές επιχειρήσεις (1736-39)

4 Τερματισμός του Πολέμου
Διεθνής κατάσταση στις παραμονές του πολέμου
Το Χανάτο της Κριμαίας στις παραμονές του πολέμου (Τα βόρεια σύνορα δεν ευσταθούν, ήδη η Πολωνία είχε αποχωρήσει από τη νότιο Ουκρανία).Η Ρωσία ήδη από το 1726 είχε συμμαχήσει με την Αυστρία, από κοινού με την οποία είχαν καταφέρει να ανατρέψουν τα γαλλικά σχέδια για επιβολή στον πολωνικό θρόνο του Στανισλάβ Λεστζύνσκυ (Πόλεμος της Πολωνικής Διαδοχής 1733-35), ανεβάζοντας τον δικό τους ευνοούμενο Αύγουστο Γ'. Την ίδια περίοδο η Τουρκία είχε εμπλακεί σε πόλεμο με την Περσία (1730-1736). Έτσι στις παραμονές του πολέμου η Τουρκία δεν μπορούσε να ελπίζει σε κάποια ενίσχυση από τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ούσα στην πραγματικότητα απομονωμένη.



Τα αίτια και οι αφορμές του Πολέμου [Επεξεργασία]Στόχος της Ρωσίας, ήδη από τα τέλη του 17ου αιώνα, ήταν η εξασφάλιση ασφαλούς εξόδου στη Μαύρη Θάλασσα. Από τη στιγμή όμως που οι περιοχές αυτές βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Χανάτου της Κριμαίας, το οποίο ήταν φόρου υποτελές και προτεκτοράτο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο πόλεμος με το Χανάτο και κατά συνέπεια με τους Οθωμανούς ήταν αναπόφευκτος. Την κατάσταση επέτεινε η τάση των Τατάρων να διενεργούν επιδρομές στην Ουκρανία, η οποία από τα μέσα του 17ου αιώνα είχε περάσει υπό τον έλεγχο των Ρώσων. Παράλληλα οι Τάταροι, μαζί με τους Οθωμανούς υποστήριζαν τα μουσουλμανικά πριγκιπάτα του Καυκάσου, εναντίον των Χριστιανών, οι οποίοι με τη σειρά τους ζητούσαν την προστασία της Ρωσίας. Ο πόλεμος ξέσπασε όταν οι Τάταροι διενήργησαν στα τέλη του 1735 μαζική επίθεση στην Ουκρανία και παράλληλα ο ίδιος ο Χάνος των Τατάρων της Κριμαίας επιτέθηκε στις χριστιανικές-ρωσικές θέσεις του Καυκάσου.



Πολεμικές επιχειρήσεις (1736-39)
Τα ρωσικά στρατεύματα, διαιρεμένα σε δύο κύριες στρατιές επιτέθηκαν εναντίον του Χανάτου, με στόχο την κατάληψή του. Η στρατιά του Δνείπερου, υπό την ηγεσία του Στρατάρχη Μπούρκχαρντ Χριστόβ βον Μύνιχ, αρχικής δύναμης 62.000 ανδρών, επιτέθηκε στις 20 Μαΐου του 1736 από τη Δύση, με στόχο τις οχυρώσεις του Περεκόπ και του Μπακχίσαράι, τα οποία κατελήφθησαν μέχρι τις 17 Ιουνίου. Λόγω όμως της έλλειψης εφοδίων αναγκάστηκαν να αναστείλουν τις επιχειρήσεις και να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του 1737 ο Μούννιχ επιτέθηκε και κατέλαβε τις τουρκικές θέσεις στο Οχάκοφ. Το 1738 αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν λόγω μιας επιδημίας. Το 1739 ο Μούννιχ κατάφερε να περάσει το Δνείπερο, να νικήσει τους Τούρκους στο Σταβουχάνυ, να καταλάβει το φρούριο του Χοτίν και στα τέλη Αυγούστου το Ιάσιο.Η στρατιά του Ντον, υπό τον στρατηγό Πέτρο Λάτσι, δύναμης 28.000 ανδρών, και με την υποστήριξη του στολίσκου του Δόν επιτέθηκε, στις 19 Ιουνίου 1736, στο Αζόφ, το οποίο και κατέλαβε. Το 1737, έχοντας φτάσει τη δύναμη των 40.000 ανδρών εισέβαλε στην Κριμαία, κατανίκησε τα ταταρικά στρατεύματα και κατέλαβε το Καρασού-Παζάρ. Τελικά όμως, ελλείψει εφοδίων αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του 1737 η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς, όμως ηττήθηκαν επανειλημμένα και αναγκάστηκαν να τερματίσουν τον πόλεμο με τη συνθήκη του Βελιγραδίου.



Τερματισμός του Πολέμου 
Η Ευρώπη το 1740, όπου και η ρύθμιση των συνόρων μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο.Μετά την αποχώρηση των Αυστριακών από τον πόλεμο, οι Ρώσοι βρέθηκαν τελείως μόνοι εναντίον των Οθωμανών, παράλληλα την περίοδο εκείνη υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσει νέος πόλεμος με τη Σουηδία. Έτσι αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τη σύναψη συνθήκης ειρήνης, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1739 στη Νύσσα, αρκούμενοι στον έλεγχο του λιμανίου του Αζόφ, το οποίο όμως έπρεπε να αφήσουν ανοχύρωτο, εγκαταλείποντας όλα τα άλλα εδαφικά κέρδη.

Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1806–1812)Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδειαΜετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1806-1812)


Μέρος των Ρωσοτουρκικών πολέμων και των Ναπολεόντειων πολέμων



Ο Ρωσικός στόλος μετά τη Ναυμαχία του Άθω, του Αλεξέι Μπογολιούμποβ (Aleksey Bogolyubov) (1824-96).

Χρονολογία 1806-1812

Τόπος Μολδαβία, Βλαχία, Αρμενία και τα Δαρδανέλια

Έκβαση Νίκη της Ρωσίας

Μαχόμενοι

Ρωσική αυτοκρατορία Οθωμανική αυτοκρατορία

Αρχηγοί

Πρίγκηπας Προζορόβσκι

Πρίγκηπας Μπαγρατιόν

Νικολάι Καμένσκι

Μιχαήλ Κουτουζόβ Σελίμ Γ'

Μαχμούτ Β'

Δυνάμεις

Άγνωστες Άγνωστες

Απώλειες
Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1806-1812 ήταν μία από τις πολλές πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ της Αυτοκρατορικής Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.



Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]

1 Υπόβαθρο

2 Πρώτες εχθροπραξίες

3 Εκστρατείες 1808-1810

4 Αποτελέσματα

5 Βιβλιογραφία





Υπόβαθρο
Ο πόλεμος ξέσπασε μεταξύ του 1805 – 1806, στη σκιά των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενθαρρυμένη από την ήττα της Ρωσίας στη μάχη του Οστερλίτζ (Austerlitz), καθαίρεσε τους Ρωσόφιλους οσποδάρους των υποτελών σε αυτή κρατών της Μολδαβίας (Αλέξανδρος Μουρούζης) και Βλαχίας (Κωνσταντίνος Υψηλάντης). Ταυτόχρονα, οι Γάλλοι σύμμαχοί των Τούρκων κατέλαβαν τη Δαλματία και απειλούσαν να διεισδύσουν στα Παραδουνάβια πριγκιπάτα ανά πάσα στιγμή. Προκειμένου να διασφαλίσει τα Ρωσικά σύνορα ενάντια σε μία πιθανή Γαλλική επίθεση, ένα Ρωσικό στρατιωτικό απόσπασμα 40.000 στρατιωτών προωθήθηκε στη Μολδαβία και τη Βλαχία. Ο Σουλτάνος αντέδρασε αποκλείοντας τα Δαρδανέλια για τα Ρωσικά πλοία και κηρύττοντας τον πόλεμο στη Ρωσία.



Πρώτες εχθροπραξίες
Αρχικά ο τσάρος ήταν διστακτικός να συγκεντρώσει μεγάλες δυνάμεις ενάντια στην Τουρκία ενώ παράλληλα οι σχέσεις με την Γαλλία ήταν αβέβαιες και ο κύριος όγκος του στρατού του ήταν απασχολημένος πολεμώντας τον Ναπολέοντα στην Πρωσία. Μία Οθωμανική επίθεση με στόχο το Βουκουρέστι ανεστάλη εγκαίρως στο Ομπιλέστι (Obilesti) από μία δύναμη 4.500 στρατιωτών διοικούμενες από τον Μιχαήλ Μιλοράντοβιτς (Mikhail Miloradovich) στις 2 Ιουνίου 1807. Στην Αρμενία, το απόσπασμα, δύναμης 7.000 ανδρών, του Κόμη Ιβάν Γούδοβίτς (Count Ivan Gudovich) κατέστρεψε μία μεγάλη τουρκική δύναμη 20.000 ανδρών στη μάχη του Αρπαχάι (18 Ιουνίου). Στο μεταξύ, το Ρωσικό ναυτικό υπό τη διοίκηση του Ντιμίτρι Σενιάβιν απέκλεισε τα Δαρδανέλια και κατέστρεψε τον Οθωμανικό στόλο στη Ναυμαχία των Δαρδανελίων και τη Ναυμαχία του Άθω, εδραιώνοντας τη Ρωσική κυριαρχία στη θάλασσα.



Εκστρατείες 1808-1810 
Σε αυτό το σημείο ο πόλεμος αν δεν υπογράφονταν οι συνθήκες του Τιλσίτ (Peace of Tilsit). Ο Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας, μετά από προτροπή του Ναπολέοντα να υπογράψει ανακωχή με τους Τούρκους, χρησιμοποίησε την παύση των πολεμικών επιχειρήσεων για να μεταφέρει περισσότερους Ρώσους στρατιώτες από την Πρωσία στη Μπεσαράβια. Όταν ο στρατός του Νότου έφτασε τις 80.000 άνδρες και οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν, ο εβδομηνταεξάχρονος επικεφαλής διοικητής Προζορόβσκι (Prozorovsky) σημείωσε μικρή πρόοδο για περισσότερο από ένα χρόνο. Τον Αύγουστο του 1809 αντικαταστάθηκε από τον Πρίγκηπα Μπαγρατιόν (Pyotr Bagration) ο οποίος άμεσα πέρασε το Δούναβη και κατέλαβε την επαρχία Δοβρουτσά (Dobruja). Ο Μπαγρατιόν κινήθηκε για να πολιορκήσει την πόλη Σιλίστρια (Silistria), όμως, μαθαίνοντας ότι ο τουρκικός στρατός, δύναμης 50.000 ανδρών, πλησιάζει την πόλη, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Δοβρούτσα και να υποχωρήσει στη Μπεσαράβια.



Το 1810 οι εχθροπραξίες άρχισαν εκ νέου από τα αδέρφια Καμένσκι (Kamensky), τα οποία νίκησαν τις Οθωμανικές ενισχύσεις που κατευθύνονταν προς τη Σιλίστρια και εκδίωξαν τους Τούρκους από το Παζαρντζίκ (Pazardzhik) στις 22 Μαΐου. Η ήττα αυτή των Τούρκων έφερε τη Σιλίστρια σε δεινή θέση και η φρουρά της πόλης παραδόθηκε στις 30 Μαΐου. Δέκα μέρες αργότερα, ο Καμένσκι άρχισε την πολιορκία ενός άλλους ισχυρού οχυρού, αυτού της πόλης Σούμλα (Shumla). Η έφοδος του προς το φρούριο αποκρούστηκε με μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (Ανάμεσα στούς νεκρούς ήταν ο Εμμανουήλ Παπαδόπουλος Ρώσος Υποστράτηγος, Ελληνικής καταγωγής), ενώ περισσότερη αιματοχυσία επήλθε κατά τη δολοφονική έφοδο στην πόλη Ρους (Rousse), στις 22 Ιουλίου. Το οχυρό της Ρους αντιστάθηκε στις επιθέσεις των Ρώσων μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου, και μετά από τον αιφνιδιασμό ενός μεγάλου Τουρκικού αποσπάσματος και την εκδίωξή του στο Μπατίν (Batyn) από τον στρατό του Καμένσκι στις 26 Αυγούστου. Λίγο αργότερο ο Καμένσκι πέθανε και ο νέος διοικητής, Μιχαήλ Κουτουζόβ (Mikhail Kutuzov), εγκατέλειψε τη Σιλίστρια και άρχισε σταδιακά να υποχωρεί προς το Βορρά.



Αποτελέσματα [Επεξεργασία]Η υποχώρηση του Κουτουζόβ προκάλεσε τον Τούρκο διοικητή, Αχμέτ Πασά (Ahmet Pasha), να οδηγήσει τους 60.000 άνδρες του ενάντια του Ρωσικού στρατού. Η μάχη έλαβε χώρα στις 22 Ιουνίου 1811 κοντά στη Ρους. Παρόλο που η επίθεση αποκρούσθηκε ο Κουτουζόβ διέταξε τις δυνάμεις του να διαβούν τον Δούναβη πίσω στη Μπεσαράβια. Αρκετούς μήνες αργότερα, ένα ξεχωριστό απόσπασμα επέστρεψε μυστικά, αιφνιδιάζοντας τον Αχμέτ Πασά τη νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου. Περισσότεροι από 9.000 Οθωμανοί σφαγιάστηκαν εκείνη τη νύχτα, υποχρεώνοντας τον Αχμέτ Πασά να παραδοθεί στον Κουτουζόβ στις 23 Νοεμβρίου.



Σύμφωνα με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, που υπεγράφη από τον Κουτουζόβ στις 28 Μαΐου, οι Τούρκοι εκχώρησαν τη Μπεσαράβια στη Ρωσία (παρόλο που τα εδάφη αυτά άνηκαν στην υποτελή τους Μολδαβία την οποία είχαν υποχρέωση να προστατεύσουν). Η συνθήκη εγκρίθηκε από τον Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας στις 11 Ιουνίου, μόλις δεκατρείς μέρες πριν από την έναρξη της εισβολής του Ναπολέοντα στη Ρωσία.

http://el.wikipedia.org/


Η Μάχη του Σαρίκαμις - (sarı kamış) όπου 90.000 Τούρκοι στρατιώτες πέθαναν από το κρύο σε μια νύχτα κατά το Ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1914

Λίγο πριν από τη μάχη αυτή που έγινε στους ορεινούς όγκους γύρω από την πόλη , οι Τούρκοι του Εμβέρ Πασά έκαψαν και την πατρίδα μας το Τσορμίκ στις 12 και 13 Δεκεμβρίου 1914.


Παρακάτω ακολουθεί μια γλαφυρή περιγραφή της μάχης από το βιβλίο του Χριστόφορου Τσέρτικ ΄΄Στις Επαλξεις του Καρς΄΄

Ανενόχλητα κάτω απ’ τη γραμμή των εφόδων τους συγκεντρώνουν σε μια νύχτα τις μαχητικές μονάδες και το βαρύ πυροβολικό. Συγρόνως φθάνουν τα περίφημα τάγματα των Πλαστουνών (πεζοί Κοζάκοι) του στρατηγού Μπρεζεβάλσκι. Οι Τούρκοι κάνουν αλεπάλληλες εξορμήσεις κατεβαίνοντας προς τα κάτω στη μεριάτου Σαρίκαμίς απ’ το δασώδες ορεινό συγκρότημα του Τσορμίκ (Cermik - Kaynak). Με την κάθε τους εξόρμηση σπάζουν τα μούτρα τους πάνω στις ατσάλινες λόγχες των θεριεμένων Κοζάκων του Μπρεζεβάλσκι. Κι η μάχη βρίσκεται στην αρχή της τραγικής της εξέλιξης. Τα τάγματα των Πλαστουνών κινούνται τη νύχτα μόνον μέσα στα χιόνια και στην παγωνιά. Τη μέρα είναι ακροβολισμένοι στις γωνιές των ακραίων σπιτιών της κωμόπολης προς τη γέφυρα του Γιαγπασάν και αναπαύονται. Ξεθεωμένοι απ’ την κούραση και την ταλαιπωρία κοιμούνται άλλοι, καθιστοί κι’άλλοι ακουμπισμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Έτσι παίρνουν λίγο κουράγιο για να ριχτούν στις νυχτερινές εφόδους κατά της χιονισμένης βουνοπλαγιάς όπου συναντούσαν τους Τούρκους να κατεβαίνουν για την κατάληψη της πόλης. Οι Τούρκοι υπερέχουν αριθμητικά.



Οι ανιχνευτές κάνουν αναφορές τη μια πάνω στην άλλη. Δεν πολυνοιάζεται ο Μπρεζεβάλσκι για την αριθμητική υπεροχή των Τούρκων. Βρίσκεται ο ίδιος στην πρώτη γραμμή σ’ ένα από τα τελευταία σπίτια. Ούτε στιγμή δεν απομακρύνθηκε από το πλευρό των αγαπημένων του Κοζάκων. Κάτω απ’ την πυκνή ομίχλη επιθεωρεί τη γη του πυρός. Είναι πεπεισμένος ότι ο καλύτερος σύμμαχος του ο στρατηγός μορόζ (παγωνιά) τον βοηθάει και του υπόσχεται ότι θα καθήλωση τους Τούρκους πάνω κει στη δασώδη χιονισμένη βουνοπλαγιά. Πιο πολύ όμως στηρίζεται στο υψηλό ηθικό των Κοζάκων, στην αποφασιστικότητα και στην ανδρεία τους.



Κι αρχίζει η μάχη με λύσσα και πείσμα κι’ απ’ τα δύο μέρη.Την είδα και την έζησα από κοντά. Ήταν κάτι το επιβλητικό. Παρακολούθησα την πορεία της από την αρχή ως το τέλος, από 1η ως την 21η του Δεκέμβρη του 1914. Δυο φορές τη μέρα ανέβαινα στο παρατηρητήριο του φίλου αντισυνταγματάρχη Γκρέσσελ και με τεντωμένο μάτι έβλεπα τα κανόνια να ρίχνουν αδιάκοπα, χωρίς ανάπαυλα και δημιουργώντας έτσι μια κόλαση από σίδερο και φωτιά σάρωναν τ’ αντικρινά χαρακώματα των Τούρκων. Τα χιονισμένα υψώματα του Τσορμίκ κυριολεκτικά ανασκάφτηκαν. Από πάνω μας περνούσαν οι οβίδες και οι σφαίρες και τα παραγγέλματα των βαθμοφόρων αντηχούσαν μεσ’ τη νύχτα. –Χτυπάτε παιδιά, μη λυπάστε, μη’ κιοτεύετε. Οι άγριες επιθέσεις των Τούρκων διαδέχονταν η μία την άλλη. Με την κάθε εξόρμηση σπάζει το επιθετικό τους κύμα. Οι Τούρκοι αποδεκατισμένοι απ’ τα σφοδρά πυρά του πυροβολικού που τη μέρα γίνονταν σφοδρότερα, θερίζονται κυριολεκτικά. Ατέλειωτο κύμα τραυματιών και αρρώστων προχωρεί προς τους στρατώνες.



Τους Ρώσους σκοτωμένους οι τραυματιοφορείς τους φορτώνουν στα άλογα ή στις καμήλες, όπως οι ξυλοκόποι φορτώνουν τα κούτσουρα από δυο στα πλευρά και ένα στο σαμάρι. Τα βαριά πυροβόλα, οι ατέλειωτες έφοδοι των Πλαστουνών και Τούρκων κατάντησαν τη μαγευτική κοιλάδα του Σαρίκαμις σε τρομακτική κόλαση. Το πείσμα κι’ από τα δύο μέρη δεν είχε όρια. Δώδεκα φορές σε μια νύχτα ρίχτηκαν οι Τούρκοι απ’ τα προχώματα του αντικρινού δάσους, που ήταν χωμένα μέσα στα χιόνια, για την κατάληψη της πόλης. Πάνω στη μεγάλη γέφυρα ήρθαν με τους Ρώσους στήθος με στήθος. Το άλλα…α.α.α... και τα ουρρά..α..α.......έσμιγαν σε ένα άγριο μουγκρητό ζώου που το σφάζουν... Οι Ρώσοι θεριεμένοι με τις λόγχες γυμνές έπεφταν στους Τούρκους εμποδίζοντας τους να σπάσουν τις γραμμές της πολιορκημένης πόλης. Μάταια ο Ισχάν πασάς περιμένει ενισχύσεις. Μετράει τις ώρες, τις στιγμές, αναμένοντας να του έρθει αποφασιστική ενίσχυση.



Μα ήταν αδύνατο να πάρουν οι Τούρκοι ενισχύσεις, γιατί έπρεπε να διασχίσουν χίλια χιλιόμετρα από δύσβατους ορεινούς όγκους χωρίς συγκοινωνία. Ενώ οι αντίπαλοι τους Ρώσοι, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Κρατάνε γερά τις γραμμές εφοδιασμού, τις σιδηροδρομικές γραμμές Κάρς-Σαρίκαμις και ρίχνουν στη μάχη όλη τη δύναμη των φρουρίων Κάρς και Αλεξανδρούπολης. Είχαν πλεονεκτήματα ελιγμού και έγκαιρης χρήσης των εφεδρειών. Πλευροκοπούμενη η μαχητική παράταξη του 9ου Τουρκικού σώματος του Ισχάν πασά, το σώμα αυτό καθηλώθηκε στις θέσεις του. Τσακισμένο και εξασθενημένο βρίσκεται τώρα μέσα σε λαβίδα των ρωσικών επιθετικών μονάδων. Η αντίσταση των Τούρκων όλο και παραλύει κι’ αρχίζει βαριά να ψυχομαχεί. Μη έχοντας άλλη διέξοδο, στέλνει ο Ισχάν πασάς έναν Τσερκέζο από το άνω Σαρίκαμις (δυο χιλιόμετρα δυτικά του Σαρίκαμις στις Ρωσικές γραμμές) με ολοφάνερη διάθεση γιαπαράδοση του. Οι Τούρκοι λύγισαν.



Στις 20 του Δεκέμβρη, τα πυρά έπαυσαν. Σαν αστραπή διαδόθηκε στην πόλη ότι οι Τούρκοι που έμειναν ζωντανοί, συνθηκολογούν χωρίς όρους. Έβλεπα τις συναρπαστικές μεταπτώσεις της μεγάλης μάχης από κοντά τόσες μέρες με αδιάκοπη αγωνία. Τώρα την ψυχή μου πλημμυρίζει η χαρά. Οι Τούρκοι παραδίδονται. Σούρουπο, βραδιάζει, πέρα απ’ το βουνό προς τη χαράδρα του ‘ Ανω Σαρίκαμις μια πελώρια μακριά γραμμή μαυρίζει. Είναι μυρμηγκιά των Τούρκων αιχμαλώτων. Το καραβάνι βουβό, κατεβαίνει, έρχεται προς το σταθμό, χωρίς συνοδεία... Τρέχαμε όλοι χαρούμενοι μα και περίεργοι να δούμε τους άγριους επιδρομείς. Τότε ήταν που αιχμαλωτίστηκε κι’ ο Τούρκος σωματάρχης Ισχάν πασάς. Μαζί με το επιτελείο του βάδιζε επικεφαλής της φάλαγγας... Μετά βίας οι αξιωματικοί στέκονταν στα πόδια τους μαύροι, άπλυτοι, αξύριστοι,ράκη... Κι’ ο Μπεζεβάλσκι με χαμόγελο υποδέχεται τον Ισχάν πασά στο σταθμό... Και με αυτοκίνητο τον μεταφέρειστο στρατηγείο του, στο μεγάλο πευκόδασος... Εικόνα φρικτού ολέθρου παρουσίαζε κείνες τις μέρες η κοιλάδα του Σαρίκαμις. Κι η γιγαντομαχία του, έριξε βαθιές ρίζες απογοήτευσης σ’ όλη τη μελλοντική έκβαση των Τουρκικών επιχειρήσεων.



Εξω απ’ την αφάνταστη σ’ έκταση καταστροφή των Τούρκων, ο Εμβέρ εξακολουθούσε τις πιέσεις στη γραμμή Μπαρτουζ (Παρτούζ- Gaziler) -Καράουργαν και Μιτζιγκέρτ-Μαμάτζ, τάχα για να προλάβει την καταστροφή του τομέα του Σαρίκαμίς. Ούτε και οι επιτυχίες του Χαλήλμπεη στην Ούρμια άλλαξαν την κατάσταση στο καλύτερο. Γιατί κατά τη μάχη που γίνηκε στην πεδιάδα Χόι-Δίλμαν στο Διαδίν νικήθηκε ολοκληρωτικά. Έτσι μη έχοντας ελπίδα νίκης από πουθενά, οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν σε αξιοθρήνητα χάλια. Το όνειρο λοιπόν του Εμβέρ που δημιούργησε την ολέθρια αυτή περιπέτεια διαλύθηκε,σαν σαπουνόφουσκα σε παιγνιδιάρικο φύσημα ενός παιδιού, που αφού πρώτα πληρώθηκε με αμέτρητο ανθρώπινο αίμα.



Το Σαρίκαμις ήταν οι μοιραίος τόπος για την αποτυχία των μεγαλοφυών σχεδίων του και λαμπρό στάδιο για την ανάδειξη του Μπρεζεβάλσκι σε πρώτης τάξεως στρατηγικό ηγέτη, όπου μετά του ανατέθηκε η πρώτη Διοίκηση της «Δρώσης Στρατιάς του Καυκάσου».







* το βίντεο που προβάλλεται είναι από επίκαιρα της εποχής , και το αλιεύσαμε από τουρκική ιστοσελίδα !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ρωσο-τουρκικοι πόλεμοι "

Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912.

Το σώμα των ελλήνων ερυθροχιτώνων του Αλεξάνδρου Ρώμα στη Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912.

   Πατρίδα μου, σηκώσου. Ας λάμψει πάλι

   στον αιθέρα ψηλά το μέτωπό σου

   και της Ελευτεριάς θε να προβάλει

   η μέρα και το θείο πρόσωπό σου

   θα λάμπει σαν τον ήλιο της.

   Λ. Μαβίλης «Εις την Πατρίδα

 Στις 28 Νοεμβρίου του 1912, εναντίον της ισχυρά οχυρωμένης από τους τούρκους τοποθεσίας Δρίσκος, πάνω από τα Γιάννενα εμαίνετο η μάχη μεταξύ τούρκων και γαριβαλδινών εθελοντών. Λίγο πιο πίσω , στο σημείο συλλογής των τραυματιών, ξαπλωμένος στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής, με ανοιχτό το κόκκινο αμπέχονο και πρόχειρα  σκεπασμένος με τον καταματωμένο γαλάζιο μανδύα, άφηνε την τελευταία του πνοή  πνιγμένος από το ίδιο του το αίμα, καθώς είχε δεχθεί δυο βολίδες στο πρόσωπο, ο γαριβαλδινός λοχαγός Λορέντζος Μαβίλης. Πάνω του στέκονταν ο εθελοντής  παπά Φώτης, και η εθελόντρια νοσοκόμα  Ασπασία συζ. Ιωάννη  Ράλλη, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και  ανηψιά του αρχηγού, εμπνευστή και χρηματοδότη των ελλήνων εθελοντών Αλέξανδρου Ρώμα. Πιο πέρα σφίγγοντας τα δόντια από τους πόνους του δικού του τραύματος χαιρετούσε σε στάση προσοχής ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ρώμας, μονολογώντας: «Αγαθή η μοίρα σου λοχαγέ Μαβίλη».

Αν και η σκηνή είναι γνωστότατη καθώς αναφέρεται πάντα κι’ από όλους τους βιογράφους του Μαβίλη, η ίδια η περιπέτεια των γαριβαλδινών στην Ελλάδα  παραμένει σε πολλούς ή σε πολλά σημεία άγνωστη, ακόμη και στη Ζάκυνθο γενέτειρα του Ρώμα και πολλών άλλων γαριβαλδινών εθελοντών .

Με την ευκαιρία λοιπόν της συμπλήρωσης ενός αιώνα, θα επιχειρηθεί  εδώ μια σύντομη αναφορά στα γεγονότα.

      Η προσπάθεια συγκρότησης γαριβαλδινών σωμάτων κατά την έναρξη του πρώτου βαλκανικού πολέμου,  έγινε με έγκριση του αρχιστρατήγου διαδόχου Κωνσταντίνου, ταυτόχρονα με την επιστράτευση, στην Ελλάδα και την Ιταλία. Η όλη επιχείρηση δεν ήταν κάτι το άγνωστο στην ελληνική κοινωνία καθώς είχαν προηγηθεί παρόμοιες αποστολές τους στην Κρητική Επανάσταση του 1896 και στον ατυχή πόλεμο του 1897, ενώ γνωστή είναι η διασύνδεση, με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Λομβάρδου, των επτανησίων ριζοσπαστών με τον Giuseppe Garibaldi και το ιταλικό γαριβαλδινό κίνημα (όπως και με τα αντίστοιχα σλαβικά) κατά τη τελευταία φάση του ενωτικού αγώνα. Άλλως τε η προσωπικότητα του Giuseppe Garibaldi,ο πατριωτισμός και  η αγάπη του για την Ελευθερία, η πολυτάραχη ζωή του και ο Φιλελληνισμός του ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στους έλληνες .

      Όμως όπως συνέβη και το 1897, παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε στην Ιταλία η προκήρυξη  του στρατηγού Ricciotti Garibaldi, γιού του προηγούμενου και συνεχιστή του έργου του, η ιταλική κυβέρνηση με την πρόφαση της τήρησης της ουδετερότητας, στην πραγματικότητα διασφαλίζοντας τα γαιοπολιτικά της σχέδια για την περιοχή,  απαγόρευσε την στρατολογία εθελοντών και εμπόδισε την αναχώρηση εκείνων που το επιχείρησαν. Τελικά ο στρατηγός Ricciotti Garibaldi, με μικρή ομάδα εθελοντών και  τους γιούς του  Peppino και  Ricciotti jr μπόρεσαν να φθάσουν στην Ελλάδα στις 20 Οκτωβρίου 1912 και ενώ ήδη είχε συγκροτηθεί ελληνικό γαριβαλδινό σώμα.  Λίγες ημέρες αργότερα ακολούθησαν και η σύζυγός του Constance με τον μικρότερο γιό του Menotti jr και την θυγατέρα του Annita-Italia.

    Στην Αθήνα πλήθος ενθουσιωδών ελλήνων εθελοντών είχαν τρέξει να ανταποκριθούν στην πρόσκληση που δημοσίευσε ο βουλευτής Ζακύνθου, πρώην υπουργός και  πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Αλέξανδρος  Ρώμας (1863-1914). Ο Ρώμας είχε παλαιότερη εμπειρία συνεργασίας με τους γαριβαλδινούς εθελοντές κατά τη διάρκεια του ατυχούς πολέμου του 1897, όπου μάλιστα τραυματίσθηκε και για την ανδρεία του  προήχθη σε ταγματάρχη επί του πεδίου της μάχης στο Δομοκό. Έκτοτε είχε διατηρήσει θερμές προσωπικές σχέσεις με τον Ricciotti Garibaldi, χωρίς όμως να συμφωνεί πάντα μαζί του.
       Με τη δημοσίευση της πρόσκλησης πάνω από τρεις χιλιάδες εθελοντές πολιορκούσαν καθημερινά την κατοικία του στην Αθήνα  (Πατησίων και Αλεξάνδρας), για να καταταγούν στο ελληνικό γαριβαλδινό  σώμα, μετά την απαλλαγή τους από την στράτευση από τις  στρατολογικές υπηρεσίες για διάφορους λόγους (κυρίως ηλικίας , σωματικής ικανότητας και έλλειψης της ελληνικής υπηκοότητας). Από αυτούς τελικά επελέγησαν για το «Σώμα Ελλήνων Ερυθροχιτώνων» χίλιοι διακόσιοι, οι οποίοι  κατενεμήθησαν σε έξι λόχους.  Ο αριθμός παρέπεμπε στους «χίλιους»  της εκστρατείας του 1860  στη Σικελία, που από σεβασμό στην στρατιωτική παράδοση, οι γαριβαλδινοί  τηρούσαν.  Το σώμα ήταν στρατωνισμένο στο πανεπιστήμιο και εξασκείτο καθημερινά κυρίως στον χώρο των προπυλαίων.  Ως στολή καθορίσθηκε το γαριβαλδινό κόκκινο χιτώνιο με χακί πανταλόνι και ο γαλάζιος επενδύτης. Το πηλήκιο ήταν κόκκινο των αξιωματικών και χακί των οπλιτών. Στους  οπλίτες δόθηκαν από τα εθνικά αποθέματα εξοπλισμός εκστρατείας και μακρύκανα γαλλικά τυφέκια γκρά (Gras 1874) με την ξιφολόγχη και τις βολίδες τους (11 mm), γεγονός που προκάλεσε σχόλια καθώς το όπλο έβγαζε καπνό προδίδοντας τη θέση του μαχητή, όμως δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα εφοδιασμού των εθελοντών, όμοια με  του υπόλοιπου στρατού, με  το σύγχρονο  αυστρουγγρικό επαναληπτικό τυφέκιο μάνλιχερ (Mannlicher-Schönauer) . Στους αξιωματικούς παραχωρήθηκαν περίστροφα αξιωματικών του τακτικού στρατού (Mod. 1873 και 1874) .

  Η κοινωνική, μορφωτική και οικονομική κατάσταση των εθελοντών είναι αξιοπρόσεκτη καθώς προήρχοντο  από όλες τις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας . Σημειώνεται ότι οι πρώτοι τραυματίες ήταν «… ο λοχίας Μπούχαλης καφεπώλης Αθηνών,  ο δεκανεύς Θωμόπουλος φοιτητής κάτοικος Αθηνών και ο οπλίτης Παπαδημητρόπουλος έμπορος εξ Αχαϊας…» . Βεβαίως μεταξύ των εθελοντών αξιωματικών πολλοί ήταν οι αριστοκράτες και οι προβεβλημένοι αστοί, όπως ο μεσήνιος  λοχαγός  Πεζικού Δημήτριος Μπαρδόπουλος, που είχε διακριθεί στη μάχη του Γρίμποβου το 1897 (γαμβρός επ’ αδελφή του υπουργού εθνικής οικονομίας Ανδρέα Μιχαλόπουλου), ο κερκυραίος βουλευτής ποιητής Λορέντζος Μαβίλης εθελοντής της επανάστασης της Κρήτης και τραυματίας  του πολέμου του 1897, οι επίσης κερκυραίοι , βορειοηπειρωτικής καταγωγής , Αριστοτέλης Τοπάλης και Γεώργιος Γιοβάνης, ο ιθακήσιος Νικόλαος Καρβούνης δημοσιογράφος, οι  ζακύνθιοι Ναθαναήλ Δομενεγίνης πρώην νομάρχης, Διονύσιος-Προκόπιος Μαρτινέγκος διευθυντής τηλεγραφείου και Δημοσθένης Δαπόντες μηχανικός, ο ψαριανός εργοστασιάρχης  Γεώργιος Χατζηκυριάκος, οι αθηναίοι δημοτικοί σύμβουλοι δικηγόρος Τέλλος Πρινόπουλος και Αλέξανδρος Γέροντας, ο ολυμπιονίκης της σκοποβολής , δικηγόρος Ιωάννης Θεοφιλάκης, ο γιατρός  Βασίλειος (Βάσος)  Βέργης και ο εργολάβος Γεώργιος Σκορδαράς, ο πειραιώτης δημοτικός σύμβουλος  δικηγόρος Αλέξανδρος Βραχνός, οι σπαρτιάτες φοιτητές  Λεωνίδας Μελετόπουλος της νομικής και Παναγιώτης Σταθόπουλος της  ιατρικής, οι πολιτευτές Γορτυνίας Θεόδωρος Ματζουράνης και Κορίνθου Αθανάσιος Νοταράς , ο βουλευτής Καλαμπάκας Αλεξάκης Τάκης οι βετεράνοι των κρητικών επαναστάσεων Κωνσταντίνος Γερακάρης πρώην δήμαρχος Ρεθύμνου, πατέρας τεσσάρων στρατευμένων στον πόλεμο γιών, Παναγιώτης Κονδύλης καθηγητής του Αρσακείου και  οι δικηγόροι Ιωάννης Αθανασιάδης, Ίων Κεφαλάς και Ιωάννης Ταμιολάκης, οι μανιάτες γιατροί Γιαννακάκος Ραζέλος (αρχίατρος του σώματος) και Ηλίας Μαυρομιχάλης όπως επίσης  οι ιερείς παπα-Φώτης ως λοχαγός, ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καπάκας ως ανθυπολοχαγός και ο ζακύνθιος παπα -Μαρούδας .      

    Όμως ενώ οι γαριβαλδινοί σχεδίαζαν την κατάταξη των υπολοίπων εθελοντών σε δεύτερο σώμα υπό τον Garibaldi, συνέβη στις 24 Οκτωβρίου το ατύχημα της 5^ης Μεραρχίας στο Σόροβιτς και διατάχθηκε ο Ρώμας να αναχωρήσει αμέσως για την Μακεδονία. Πριν την αναχώρησή του  το σώμα επιθεωρήθηκε στα προπύλαια  τις 24 από τον Garibaldi και στις 25 Οκτωβρίου από τον πρωθυπουργό και Υπουργό Στρατιωτικών Ελευθέριο Βενιζέλο. Στις 26 αναχώρησε με δυο επιτεταγμένα ατμόπλοια για τον Βόλο στα οποία στο πρώτο επικεφαλής των τριών λόχων ήταν ο Ρώμας  και στο δεύτερο με τους άλλους τρεις ο  Μπαρδόπουλος, που ενεργούσε ως επιτελάρχης. Από το Βόλο οι γαριβαλδινοί μεταφέρθηκαν στη Λάρισα με το τραίνο και στη συνέχεια πεζοπορώντας πέρασαν  το Σαραντάπορο και από εκεί μέσω Ισβόρου και  Κοζάνης στη Σιάτιστα όπου και  εντάχθηκαν  στο απόσπασμα του αντισυνταγματάρχη  Ηπίτη. Στη συνέχεια  εκκαθάρισαν την περιοχή από μονάδες εξοπλισμένων με μάουζερ (mauser)  χωρικών του Μπεκήρ αγά και έφθασαν στα Γρεβενά απ’ όπου συνεχίζοντας την εκκαθάριση,  προωθήθηκαν στο  Μέτσοβο και εντάχθηκαν στα διοικούμενα από τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ματθαιόπουλο τμήματα της στρατιάς Ηπείρου της οποίας  διοικητής ήταν ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης.

Στο μεταξύ στην Αθήνα συγκροτήθηκε το δεύτερο γαριβαλδινό σώμα ελλήνων, βρετανών, ιταλών και άλλων εθελοντών υπό τη διοίκηση του Pepino Garibaldi, με την ίδια συγκρότηση, ενδυμασία και οπλισμό. Το δεύτερο σώμα αναχώρησε για το μέτωπο στις 17 Νοεμβρίου και συνάντησε το πρώτο στο Μέτσοβο στις 20 Νοεμβρίου.

    Στις 24 Νοεμβρίου ο Σαπουντζάκης, για να κάνει αποτελεσματικότερη την πολιορκία των οχυρών του Μπιζανίου, εξέδωσε διαταγή καταλήψεως των Ιωαννίνων και ανέθεσε στον Ρώμα με τους γαριβαλδινούς «…να καταλάβη τον Δρίσκον και τα παράλια της λίμνης..».

Σύμφωνα με δημοσίευμα στην «Εστία» του γαριβαλδινού δημοσιογράφου Νίκου Καρβούνη (αργότερα από τα ιστορικά στελέχη του ΚΚΕ) η προώθηση των τμημάτων έγινε ως εξής : «…Μετά ολιγοήμερον παραμονήν εις το Μέτσοβον, όπου εχιόνιζε διαρκώς και όπου έφθασαν οι έλληνες ερυθροχίτωνες , διανύσαντες παρασάγγας  τόσας , όσας δεν ονειρεύθη , βέβαια, ο μακαρίτης Ξενοφών, συνηντήθησαν με τους ερυθροχίτωνας του στρατηγού Γαριβάλδη και μίαν πρωίαν εξεκίνησαν διά την κατάληψιν του Δρίσκου. Παρήλασαν προ του καταλύματος του γηραιού στρατηγού με την κυματόεσσαν γενειάδα και το πολυδοξασμένο όνομα κατά λόχους, με τας σάλπιγγας ηχούσας, ζητωκραυγάζοντες, ζωηροί, ακμαίοι, εύθυμοι, προαισθανόμενοι τον θρουν των πτερύγων της νέας Δόξης εις το κρυστάλλινον αιθέρα της ηλιολούστου εκείνης χειμερινής πρωίας. Προεπορεύετο έφιππος της πυρίνης φάλαγγος ο Αρχηγός μόλις αποχαιρετίσας τον Γαριβάλδι, αφού εζητωκραύγασεν υπέρ της Ελλάδος και του στρατηγού. «Ιδού μία αρετή των ευσάρκων, δεν μπορούν να φύγουν προ του εχθρού», είπε γελών, γαλλιστί προς τον μειδιώντα στρατηγόν, μόλις ίππευσεν ο Αρχηγός. «Ζήτω ο Αρχηγός Ρώμας ! ηκούσθη βροντώδης ανακραυγή . Την αντελάλησαν τα πάλευκα βουνά του Μετσόβου και ο πύρινος όγκος των ελλήνων γαριβαλδινών εξελίχθη επί της στενωπού που φέρει προς τα Ιωάννινα. Ο κόμης Ρώμας επί κεφαλής . Ας μη παραξενευθούν οι τους τίτλους απεχθανόμενοι έλληνες δια την τιτλοφορίαν αυτήν. Διότι ο κ. Αλέξανδρος Ρώμας , ο άλλοτε προεδρεύσας του Εθνικού Συνεδρίου και υπουργεύσας, όταν φορή τον χιτώνα τον ερυθρόν –και τον φορεί δευτέραν φοράν- είναι ο κόμης Ρώμας, των Ρώμα της ευγενούς Βισέντζας ο άξιος απόγονος, των Ρώμα της γλυκείας Ζακύνθου, ο ευλαβής συνεχιστής του Μουκίου Ρώμα , του Κανδιάνου  «του γενναίου μεταξύ των γενναίων» μαχητού του Χάνδακος ο έκγονος. Οπίσω από τον κόμητα έφιπποι και πεζοί οι υπασπισταί του επιτελείου του, ο Λαυρέντιος Μαβίλης, ο  Ναθαναήλ Δομενεγίνης, ο Αριστοτέλης Τοπάλης,  ο Αλέξανδρος  Γέροντας, ο  Αλεξάκης Τάκης και άλλοι…»

Τα ξημερώματα της 26^ης  Νοεμβρίου τρεις λόχοι με τον προαχθέντα για την ανδρεία του σε ταγματάρχη Μπαρδόπουλο, εξασφάλισαν την στενωπό των Λυγκιάδων και κατέλαβαν το τουρκικό στρατόπεδο του Δρίσκου, ενώ οι άλλοι τρεις λόχοι με τον Ρώμα απώθησαν τους τούρκους στην πεδιάδα και συνδέθηκαν με τις επιχειρούσες μονάδες του ελληνικού πεζικού . Οι οχυρωμένοι  εξακόσιοι Τούρκοι του λόφου ετράπησαν σε φυγή, αφήνοντας σκηνές, όπλα και αιχμαλώτους. Κατά το απόγευμα έφθασαν η μονάδα του Garibaldi και τα εθελοντικά σώματα των κρητών οπλαρχηγών Μακρή και Κριάρη. Στο χειρουργείο που είχε οργανωθεί στη μονή Σωτήρος  με τη Ασπασία Ι. Ράλλη-Μαυρομιχάλη, τοποθετήθηκαν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους η σύζυγος και η θυγατέρα του Garibaldi.

   Την επομένη 27^η Νοεμβρίου, οκτώ χιλιάδες τούρκοι με δυο μυδραλιοβόλα και υποστηριζόμενοι από το βαρύ πυροβολικό του νησιού και της Καστρίτσας , επιτέθηκαν εναντίον των ελληνικών θέσεων από την κορυφογραμμή προφήτη Ηλία- Μονή Τζούρας  (όπου ο λόχος Γιοβάνη-Μαβίλη-Τοπάλη) έως τη λίμνη.

Σύμφωνα με την τότε τακτική «έφιπποι και ξιφήρεις» οι αξιωματικοί με πρώτο τον Ρώμα κατεύθυναν την μάχη και απέκρουσαν την επίθεση .Τραυματίσθηκαν όμως οι Μπαρδόπουλος, Βέργης και Σκορδαράς  ενώ στους νεκρούς προστέθηκαν ο πειραιώτης Βραχνός και ο κρητικός οπλαρχηγός Μακρής.

Την 28^η Νοεμβρίου οι τούρκοι επανέλαβαν με βιαιότητα την επίθεση με μεγαλύτερες δυνάμεις και υπό την συνεχή κάλυψη του πυροβολικού, καθώς είχαν τοποθετήσει τηλεβόλα και στο χάνι της Λεύκας κοντά στη λίμνη. Παρά την ενίσχυση των ελληνικών δυνάμεων με ένα ορειβατικό πυροβόλο (Schneider-Danglis των 75 χιλ)  και 44 άνδρες οπλισμένους με μάνλιχερ ,  άρχισαν να παρουσιάζονται προβλήματα : πρώτα μεγάλες ελλείψεις σε φυσίγγια, αφού δεν είχε έρθει ακόμη ο εφοδιασμός που είχε ζητηθεί από τα Γρεβενά κι ύστερα σημαντικές απώλειες ιδιαίτερα σε αξιωματικούς. Ο Μπαρδόπουλος ξανατραυματίσθηκε αυτή τη φορά σοβαρά στο πόδι και ο Ρώμας στο χέρι . ΄Ετσι ετέθησαν εκτός μάχης ταυτόχρονα ο Αρχηγός και ο επιτελάρχης. Από τους αμυνόμενους στην κορυφογραμμή προφήτη Ηλία- Μονή Τζούρας, έπεσαν νεκροί οι Μαβίλης, Τοπάλης  και Γερακάρης  και τραυματίσθηκαν σοβαρά ο Γιοβάνης και αργότερα ο Χατζηκυριάκος. Με την αποχώρηση των ελλήνων αρχηγών την διοίκηση ανέλαβε o Pepino Garibaldi.

  Ύστερα από αυτά,  ο συνταγματάρχης Ματθαιόπουλος εκτιμώντας την κατάσταση διέταξε την σύμπτυξη των τμημάτων στο Μέτσοβο. Οι ερυθροχίτωνες απαγκιστρώθηκαν το απόγευμα με εξαιρετική τάξη προς το Χάνι Καμπέρ-αγά και από εκεί προς Πέτρα , μεταφέροντας τους τραυματίες τους . Είχαν χάσει 200 συμπολεμιστές τους αλλά  είχαν αφαιρέσει από την τουρκική δύναμη που υπεράσπιζε τα Γιάννενα περισσότερους από 1400 μαχητές .  Στο Δρίσκο παρέμειναν, αναμένοντας την απελευθέρωση, θαμμένοι οι νεκροί τους: ανάμεσά τους  ο Μαβίλης, ο Τοπάλης , ο Βραχνός , ο Μακρής και ο Γερακάρης, που την παραμονή του θανάτου του είχε πει στον Μαβίλη, καθώς μαζί από ψηλά αγνάντευαν την πόλη και τη λίμνη με το νησί της:  « Τι θαύμα τα Γιάννενα ! Αξίζει κανείς να πεθάνη για να τα πάρη». 

Βιβλιογραφία κατ’ επιλογήν

[…] Ημερολόγιον Σκόκου, τεύχος 29 (1914) σ. 45-48.

Χατζόπουλος Δ., Οι γαριβαλδινοί  και η μάχη του Δρίσκου, εν Αθήναις εκδοτικός οίκος Φέξη,1914

Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο , Γαριβαλδινές αναμνήσεις στην Ελλάδα, Αθήνα 1982.

Κουρκουμέλης Ν.Κ., «Έλληνες και ξένοι εθελοντές στον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897» , Ηπειρωτικά Χρονικά, τόμος 43, Ιωάννινα 2009, σ.179-216

Περάνθης Μ., Λορέντσος Μαβίλης, Άπαντα. Αθήνα, 1962.

Luigi Lotti, «Le spedizioni garibaldini in Grecia» Indipendenza e unitá nazionale in Italia ed in Grecia, Φλωρεντία, 1987
(Δημοσιεύθηκε στην επετειακή έκδοση "ΧΡΟΝΙΚΟ"  της εφημερίδας "ΕΡΜΗΣ"  , Ζάκυνθος 31 Δεκεμβρίου 2012 σ.  6-8)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μάχη του Δρίσκου 26-28 Νοεμβρίου 1912. "

Ποιος είμαι; Από πού προέρχομαι;

ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει».
Χένρυ Κίσσινγκερ

Της Αλεξάνδρας Τράγκα

Ένα χωρίς προηγούμενο σχέδιο εκφυλισμού της ελληνικής κοινωνίας με κύρια θύματα όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού μας, από τη γλώσσα, την ιστορία και την τέχνη, μέχρι την ένδυση και τις διατροφικές μας συνήθειες, έχει τεθεί σε εφαρμογή τα τελευταία μαύρα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Συνεπικουρούμενες από ύποπτα κέντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού, με την αμέριστη συμπαράσταση και συνδρομή των ιδιοκτητών ορισμένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι πολιτικές ελίτ –ως άριστοι γνώστες της τεχνικής ελέγχου των μαζών- επέλεξαν συνειδητά τον αποπροσανατολισμό και αποξένωση του λαού από τις αιώνιες αξίες της φυλής μας, προσπαθώντας να τις κλείσουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η προβολή και επιβολή του ξενόφερτου lifestyle ως του μόνου modus vivendi, η αλλοίωση της ιστορίας μας, η εισαγωγή των «greeklish» ως μέσου γραπτής επικοινωνίας μεταξύ της μαθητιώσας νεολαίας, η συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορίας μας, η περιθωριοποίηση των ελληνικών έργων τέχνης και η θεοποίηση των αντίστοιχων αλλοδαπών, έχουν ως απώτερο στόχο την αλλοτρίωση, ομογενοποίηση, αφομοίωση και την εν μέρει απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας.
«Η αλλαγή με οποιονδήποτε τρόπο, ενός πολιτισμού που έχει διαμορφωθεί με την πάροδο της ιστορίας και κυριάρχησε στη ζωή των ανθρώπων, σημαίνει τον αφανισμό του πολιτισμού αλλά και του ίδιου του λαού που τον φέρει», γράφει στο βιβλίο του «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν» (εκδ. Ινφογνώμων), ο Μουράτ Καραγιλάν, και τονίζει πώς «η αφομοίωση, αποτελεί γενοκτονία του ανθρώπινου πολιτισμού».

H αμερικανική ήπια ισχύς ως μέσο επιρροής
Σύμφωνα με τον Joseph Nye, Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και υφυπουργό Άμυνας της κυβέρνησης Κλίντον, «μια χώρα μπορεί να πετύχει τα αποτελέσματα που επιθυμεί στην παγκόσμια πολιτική επειδή άλλες χώρες θαυμάζοντας τις αξίες της, μιμούμενοι το παράδειγμά της, φιλοδοξώντας να φθάσουν στο επίπεδό της σε ευημερία και ελευθερία κάνουν το παν για να την ακολουθήσουν».
Ορίζει λοιπόν ως ήπια ισχύ ως την ικανότητα «να πείθεις τους άλλους να επιθυμούν αυτό που εσύ επιθυμείς, χωρίς όμως οι ίδιοι να γνωρίζουν ότι αυτό που εκείνοι θέλουν είναι τελικά δική σου επιλογή».
Ενστερνιζόμενα το αμερικανικό αξιακό πλαίσιο, ελληνικά πολιτικά «τζάκια» (τα περισσότερα μέλη εκ των οποίων ολοκλήρωσαν τις σπουδές στους στις ΗΠΑ) και ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, επέλεξαν να γίνουν όργανα της αμερικανικής ήπιας ισχύος και διπλωματίας, διά της «εκπαίδευσης» των Ελλήνων πολιτών στον αμερικανικό τρόπο ζωής.
Μουσική, ταινίες και σειρές προερχόμενες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, η παραγωγή και κατανάλωση «γρήγορου φαγητού», η θεοποίηση της αμερικανικής ένδυσης και φυσικά η στείρα μίμηση και απομίμηση του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς των αμερικανών πολιτών, αποτελούν τα κύρια αίτια άμβλυνσης του αντιαμερικανισμού που εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.

Η υπαγωγή της χώρας μας και στην τουρκική ήπια ισχύ
Στο τοπ 20 των χωρών με τη μεγαλύτερη ήπια ισχύ στον κόσμο, πλέον συγκαταλέγεται και η Τουρκία. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η ετήσια έρευνα «Παγκόσμια Ήπια Ισχύς» του περιοδικού Monocle.
Καταλύτης για να λάβει αυτή τη θέση, ήταν οι τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή, αλλά και οι νέες διαδρομές που έχουν εγκαινιάσει οι Τουρκικές Αερογραμμές.
Και την ώρα που ο Πρόεδρος των ελληνικών μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων στην κ. Λάκης Βίγκας, προέβη σε διαμαρτυρία ενώπιον του τουρκικού Ανώτατου Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο προβάλλεται η ελληνική μειονότητα της Τουρκίας στα τουρκικά σίριαλ, οι Έλληνες πολίτες επιλέγουν να αυξήσουν τα νούμερα τηλεθέασης της «Σιλά» και του σφαγέα των λαών «Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή».
Αδιαμφισβήτητος όμως είναι και ο ενδοτισμός των πολιτικών μας ταγών αναφορικά με τη συγγραφή και διδασκαλία βιβλίων της ελληνικής ιστορίας από την οπτική της… γείτονος!
«Υπό ελληνική κατοχή βρίσκονται τα νησιά του Αιγαίου». Αυτό διδάσκονται στο σχολείο οι Τούρκοι μαθητές, την ώρα που η Ελλάδα διαγράφει τη σφαγή της Σμύρνης από τα σχολικά της εγχειρίδια στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Και ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκοντο μέχρι πρότινος τα Ελληνόπουλα στην ΣΤ’ Δημοτικού εξυμνούσε τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, το αντίστοιχο τουρκικό εγχειρίδιο διδάσκει στους μαθητές ότι «η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει την ειρήνη στο Αιγαίο»!

Μόνη λύση η επιστροφή στις ρίζες
Το πρώτα ερωτήματα που θα πρέπει να θέσει κανείς στον εαυτό του, σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία, είναι:
1.Ποιος είμαι;
2.Από πού προέρχομαι;
3.Ποια η ταυτότητά μου;
Δεύτερο βήμα, για την αντιμετώπιση της ήπιας ισχύος υπερδυνάμεων όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αλλά και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία, είναι η μελέτη της επιστήμης της λαογραφίας, η εξέταση δηλαδή, καταγραφή και ταξινόμηση των ηθών και εθίμων αλλά και όσων ένας λαός κατά παράδοση λέγει, ενεργεί και πράττει σε συλλογικό επίπεδο.
Ως ένα τρίτο βήμα επαναπροσέγγισης με το βαθύτερο ελληνικό εαυτό μας, θα μπορούσε να είναι η έρευνα, αναζήτηση και κατά συνέπεια αντικατάσταση των αμερικανικών με τα ελληνικά είδη μουσικής, ψυχαγωγίας, ένδυσης και διατροφής.
Και επειδή λαός χωρίς παρελθόν, ισοδυναμεί με λαό χωρίς μέλλον, κρίνεται απαραίτητη και η μελέτη της ιστορίας μας. Η ελληνική ιστορία, βρίθει φιλοσόφων, επιστημόνων και ηρώων που σίγουρα πολλοί από αυτούς μπορούν να γίνουν πρότυπά μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η Ελλάδα βρίθει από πνευματικό φως. Γι’ αυτό και οι αιώνες διαβήκαν στην ευλαβική της γη, παίρνοντας ομορφιά, αρετή και νόημα.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/01/blog-post_396.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποιος είμαι; Από πού προέρχομαι;"