Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Η ΑΟΖ ως κυρίαρχο θέμα της Ελληνικής Προεδρίας

Του Νίκου Λυγερού
Με την Ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπαίνουμε σε μια νέα φάση, η οποία θα δώσει έμφαση στην ενέργεια και στη θάλασσα. Σε αυτό το πλαίσιο, το θέμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης πρέπει να είναι κυρίαρχο, διότι είναι το πεδίο που ενσωματώνει και τις δύο έννοιες. Η ΑΟΖ δεν είναι μόνο ένα νομικό κείμενο χωρίς εφαρμογή. Είναι η υλοποίηση του Δικαίου της Θάλασσας για την πατρίδα μας. Φτάνει πια να αντέχουμε μόνο και μόνο τις πιέσεις και ειδικά τις οικονομικές. Πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας γύρω από την ελληνική ΑΟΖ, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Μεσογείου και επιτρέπει την ένωση των ΑΟΖ των ευρωπαϊκών κρατών. Επιπλέον, υποστηρίζεται από την οριζόντια διαχρονική στρατηγική της Μεσογείου. Ο συνδυασμός των στρατηγικών των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Προεδρία προσφέρει μια νέα δυνατότητα για την πατρίδα μας. Έτσι σε συνέχεια όλων των προσπαθειών μας και των προσεγγίσεών μας με τις χώρες που σχετίζονται με το θέμα, μπορούμε όχι μόνο να περάσουμε στο στάδιο της ανακήρυξης, αλλά και να πετύχουμε την πρώτη οριοθέτηση με την Ιταλία. Ο συντονισμός των κινήσεών μας πρέπει να γίνει πράξη, για να υλοποιήσουμε αυτό το όραμα του ελληνικού λαού, που μπορεί να προσφέρει και ανάκαμψη και ανάπτυξη. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσει ορθολογικά και στρατηγικά η Βουλή των Ελλήνων, αλλά και οι διαπραγματευτικές ομάδες της Ελλάδας. Το πλαίσιο της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ιδανικό για να εξασφαλίσει την επίτευξη του στόχου, δίχως άλλες καθυστερήσεις επί του θέματος της ελληνικής ΑΟΖ. Διότι τα επιστημονικά δεδομένα προχωρούν και πρέπει τώρα το πολιτικό φάσμα να τα αξιοποιήσει. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα για την Ελλάδα μας, αφού η ΑΟΖ είναι απαραίτητη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΟΖ ως κυρίαρχο θέμα της Ελληνικής Προεδρίας"

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Οι γεωπολιτικές διαστάσεις της ΑΟΖ και του Ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού
Λόγω έλλειψης γνώσεων και τεχνικών στους τομείς της ΑΟΖ και του ζεόλιθου, οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι γραφικές λεπτομέρειες της πατρίδας μας και ότι η ουσία είναι η οικονομική κρίση. Μόνο που από τότε που το λένε τίποτα δεν έχει αλλάξει και οι ίδιοι περιμένουν ακόμα το φως χωρίς να αντιληφθούν ότι έχουμε δύο φάρους στους οποίους μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν δώσει σημασία. Κι όμως η ελληνική ΑΟΖ και ο ελληνικός ζεόλιθος έχουν εν δυνάμει γεωπολιτικές διαστάσεις όχι μόνο για τα νησιά και τη Θράκη, αλλά για ολόκληρη την Ελλάδα με επιπτώσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πιο ισχυρό στοιχείο είναι ότι δεν αποτελούν εκτονώσεις όπως τα περισσότερα που ακούμε συνεχώς, είναι στρατηγικές και εποικοδομητικές λύσεις σε ένα πραγματικό πρόβλημα. Επίσης είναι δεδομένα που επιτρέπουν την ανάκαμψη και την ανάπτυξη, δηλαδή ότι ξεπερνούν σε τάξη μεγέθους το αρχικό πρόβλημα. Ύστερα είναι, θέλουμε δεν θέλουμε, καινοτομίες όχι μόνο για την πατρίδα μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Έχουν λοιπόν τα γεωοικονομικά κριτήρια ως στρατηγικές δομές και κατά συνέπεια έχουν γεωπολιτικές διαστάσεις. Βέβαια για να το αντιληφθεί κανείς πρέπει να αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις και να ξεπεράσει τα κοινωνικά εμπόδια για να μπορέσει να δει πέρα από τη μιζέρια. Έτσι θα αντιληφθεί τις προοπτικές που έχει η πατρίδα μας και θα καταλάβει ότι έχουμε περάσει στο επίπεδο του στρατηγικού σχεδιασμού αυτού του οράματος που δεν είναι πια ούτε αδιανόητο, ούτε ουτοπία. Διότι τώρα υπάρχουν ήδη ανθεκτικοί μαχητές που προωθούν τα δικαιώματα της πατρίδας μας δίχως να το βάζουν κάτω γιατί ξέρουν να ξεπερνούν τις δυσκολίες. Το να έχεις τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου κι ένα τεράστιο κοίτασμα ζεολίθου δεν είναι ούτε λεπτομέρεια ούτε φαντασία. Απλά πρέπει να περάσουμε όλοι στο στάδιο της συνειδητοποίησης αυτής της αξίας και να την αξιοποιήσουμε ορθολογικά και στρατηγικά. Και να μην παραμείνουμε στο στάδιο της ιδέας. Δεν έχουμε ανάγκη από πατέντες αλλά από καινοτομίες για την Ελλάδα του μέλλοντος. Και η ΑΟΖ και ο ζεόλιθος ανήκουν σε αυτές. Προσφέρουν και οι δύο μία νέα αντίληψη των δεδομένων κι επιτρέπουν ένα βαθύ σχεδιασμό που δεν έχει σχέση με τη καθημερινή. Το μέλλον μας είναι στη γη και στη θάλασσα ας περάσει και στο μυαλό μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι γεωπολιτικές διαστάσεις της ΑΟΖ και του Ζεόλιθου"

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ Μεταξύ καραγκιόζηδων και τηλεμαϊντανών…

Κοιτάω μερικές φορές πίσω και σκέπτομαι ποιοι μας κυβέρνησαν από ορισμένα κρίσιμα πόστα και ομολογώ ότι λέω «πάλι καλά, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει ακόμη πιο μεγάλη ζημιά». ---Ψηφίσαμε, ανεχθήκαμε, στηρίξαμε πολύ ελαφρείς ανθρώπους για πολύ βαριές θέσεις ευθύνης.--- Ειδικά η γενιά των πολιτικών που βγήκε μέσα από τα κομματικά αμφιθέατρα της χούντας και της μεταπολίτευσης ήταν απερίγραπτη.


Έγιναν μαέστροι στην επικοινωνία και το παρασκηνιακό «μαγείρεμα», αλλά απεδείχθησαν άσχετοι ως κυβερνήτες και μάνατζερ. Στη θέση του Αβέρωφ, του Παπαληγούρα ή του Τρυπάνη μπήκαν καρικατούρες από νεοελληνική επιθεώρηση. Πώς να ξεχάσω τον υπουργό που μονίμως έπινε καφέ σε κάποιο στέκι γιατί «βαριόταν να πάει στο υπουργείο» ή τον άλλον που όντας υπουργός περνούσε προκλητικά με κόκκινο το φανάρι οδηγώντας τη μηχανή, χωρίς κράνος.
Το ζήτημα είναι πως αυτά τα πολλά επιφανειακά έκρυβαν πολύ βαθύτερες παθογένειες, γιατί οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν λόγω κομματικών μηχανισμών και προνομιακών σχέσεων με τα μέσα ενημέρωσης και τους ταγούς της χώρας. Και για να μην τα ρίχνουμε μόνο στο πολιτικό προσωπικό, θα πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως τεράστια ευθύνη για την παρακμή της χώρας έχει ένα ολόκληρο κατεστημένο –στον ιδιωτικό τομέα, τον πνευματικό κόσμο, σε εμάς τα μέσα ενημέρωσης– γιατί στήριξε ή ανέχθηκε τη σαπίλα της ελαφρότητας και του νεόπλουτου λαϊκισμού για πάρα πολλά χρόνια.

Το κακό είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κυβέρνησαν σε μια χώρα που έχει δύο θεμελιώδη προβλήματα: δεν διαθέτει ισχυρούς θεσμούς και βασίζεται σε μια διαλυμένη δημόσια διοίκηση. Άλλο πράγμα είναι να έχεις καραγκιόζηδες πολιτικούς σε διάφορες θέσεις, αλλά να δουλεύει από κάτω η μηχανή της δημόσιας διοίκησης με τρόπο οργανωμένο και αποτελεσματικό, και είναι άλλο πράγμα να κυβερνούν οι καραγκιόζηδες μαζί με συμβούλους και διάφορους τύπους της νύχτας σε ρόλο εισπράκτορα.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι εποχές πέρασαν. Μετά, όμως, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω ορισμένους τηλεμαϊντανούς που έχουν αφήσει πίσω τους τον όλεθρο από όπου και αν πέρασαν να μας εξηγούν πώς θα βγούμε από την κρίση. Και το χειρότερο; Ο λαός αποφάσισε να αλλάξει τα φώτα στο πολιτικό σύστημα αλλά, με κάθε σεβασμό στους θεσμούς, ανέδειξε μια από τις χειρότερες συνθέσεις της ελληνικής Βουλής στη σύγχρονη ιστορία της. Από τον πολύ θυμό τυφλώθηκε και δεν τον πολυνοιάζει ποιον στέλνει να τον εκπροσωπήσει είτε γιατί «θέλει να τα κάνει μπάχαλο» είτε γιατί «και οι άλλοι πριν μήπως ήταν καλύτεροι;».
Κάπου ανάμεσα στο χθες που θέλουμε να ξεχάσουμε και το σήμερα που εξαντλείται στον θυμό και την παράνοια, καλό θα ήταν να βρούμε γρήγορα μια ισορροπία ως κοινωνία, αναδεικνύοντας νέες ιδέες, νέα ήθη και πραγματικά νέα πρόσωπα στην πολιτική. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να βγάλουμε τα μάτια μας και να νοσταλγήσουμε κάποια ώρα το χθες…
Του Αλέξη Παπαχελά
ΠΗΓΗ: «http://www.kathimerini.gr/»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ Μεταξύ καραγκιόζηδων και τηλεμαϊντανών…"

Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η Μεσόγειος Θάλασσα αποτελεί χώρο παγκοσμίου ενδιαφέροντος από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Γεωγραφικά συγκροτείται από τα κράτη της Ν. Ευρώπης, της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Κύριο χαρακτηριστικό η μεγάλη οικονομική και κοινωνική αντίθεση μεταξύ των χωρών που την περιβάλλουν. Από τα υπερανεπτυγμένα κράτη της Ν. Ευρώπης μέχρι τα υποανάπτυκτα της Β. Αφρικής.

Η Στρατηγική σημασία της Μεσογείου είναι σημαντική και μοναδική στον κόσμο, διότι είναι ο σύνδεσμος μεταξύ τριών Ηπείρων παρέχουσα τη δυνατότητα αφετηρίας στρατηγικών ενεργειών προς αυτές. Βρίσκεται δε επί των θαλασσίων οδών προς τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής, του Περσικού Κόλπου και της Κασπίας Θάλασσας. Ειδικότερα η θαλάσσια αρτηρία «Ατλαντικός-Μεσόγειος-Ερυθρά Θάλασσας-Ινδικός Ωκεανός» είναι ζωτικής σημασίας για το σύγχρονο κόσμο.
Στην Μεσόγειο καταλήγουν ή θα καταλήξουν, αν κατασκευάζονται ήδη, οι παρακάτω αγωγοί :
Μπακού – Τιφλίδα – Τσεϊχάν.
Μπουργάς – Αλεξανδρούπολη ο οποίος είναι ανταγωνιστικός με τον προηγούμενο.
Βlue Stream. Θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία δια μέσου της Μαύρης Θάλασσας, της Βουλγαρίας, της Ελλάδας, θα καταλήγει στα παράλια της Ηπείρου και από εκεί μέσω της Αδριατικής στην Ιταλία.
Δύο αγωγοί φυσικού αερίου από την Αλγερία που ο ένας θα καταλήγει στην Ισπανία και από εκεί στη Γαλλία και άλλος μέσω Σαρδηνίας στην Ιταλία. Ήδη όμως για το φυσικό αέριο της Αλγερίας υπάρχουν άλλοι δύο αγωγοί στις ίδιες κατευθύνσεις.
Σημασία έχει εδώ να τονίσουμε τη σημασία του Αιγαίου Πελάγους ως πετρελαϊκής λεωφόρου διότι με την πληθώρα των νήσων που διαθέτει θα εξασφαλίζει τον έλεγχο όλων των πετρελαιοφόρων πλοίων. Σε αρκετές περιοχές του Αιγαίου υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου που εξηγούν κατά ένα μέρος το ενδιαφέρον της Τουρκίας. Στην θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κύπρου έχουν εντοπισθεί επίσης μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων για την εκμετάλλευση των οποίων ενδιαφέρεται η κυπριακή κυβέρνηση. Ήδη η Κύπρος έχει προχωρήσει στον καθορισμό της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης σε συνεργασία με τα όμορα κράτη.
Οι χώρες της νότιας ακτής της Μεσογείου, δηλαδή η Αλγερία, το Μαρόκο, η Λιβύη, η Μαυριτανία και η Τυνησία συγκρότησαν από τις 17 Φεβρουαρίου 1989 με τη Συνθήκη του Μαρακές (Μαρόκο) την ένωση του Αραβικού Μαγκρέμπ (Αραβικός όρος που σημαίνει την περιοχή που δύει ο ήλιος και δηλώνει την περιοχή δυτικά του Νείλου μέχρι τον Ατλαντικό). Στόχος της ένωσης είναι η ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών της στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό τομέα και η απόφαση κοινής στρατηγικής ανάπτυξης. Στις επιτυχίες της ένωσης Μαγκρέμπ μπορούμε να κατατάξουμε την ενιαία στάση που τήρησαν στην κρίση του Περσικού Κόλπου. Τότε παρά τις δυτικές πιέσεις, όλοι οι κυβερνώντες έλαβαν υπόψη την κοινή γνώμη των χωρών τους και κατ΄αυτόν τον τρόπο μπόρεσαν να παρουσιάσουν μια αραβική ταυτότητα. Όμως το πρόβλημα της ένωσης είναι ο άκαμπτος ισλαμισμός, που αναπτύχθηκε κυρίως στην Αλγερία, αλλά απειλεί και τις λοιπές χώρες του Μαγκρέμπ.
 Τα χαρακτηριστικά των χωρών της νότιας ακτής είναι :
Η δημογραφική κατάσταση. Υπερπληθυσμός στη νότια ακτή (Βόρεια Αφρική) και υπογεννητικότητα στη βόρεια (Νότια Ευρώπη).
Η δύσκολη οικονομική κατάσταση.
Η μετανάστευση προς τη βόρεια ακτή της Μεσογείου.
Το ισλαμικό κίνημα που αναπτύσσεται για κοινωνικούς λόγους.

Η θαλάσσια μόλυνση. Υπόψη ότι τα νερά της Μεσογείου ανανεώνονται μια φορά κάθε 80 χρόνια και ότι το 30% του παγκόσμιου πετρελαίου διακινείται μέσω της Μεσογείου.
Στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας βλέπουμε να εκδηλώνεται στη Μεσόγειο το ενδιαφέρον διεθνών οργανισμών και μεγάλων δυνάμεων. Τα Στρατηγικά εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο είναι :
Η διασφάλιση της πρόσβασης στα αποθέματα πετρελαίου του Περσικού Κόλπου.
Η διατήρηση της στρατηγικής πρόσβασης στο Ισραήλ και
Η καλλιέργεια καλών σχέσεων με τις Αραβικές χώρες.
Στα πλαίσια των παραπάνω συμφερόντων, έντονη είναι η παρουσία του 6ου Στόλου στη Μεσόγειο και του 5ου Στόλου στον Περσικό Κόλπο. Η Αμερικανική παρουσία στην περιοχή ενδυναμώνεται με κύριους πολιτικούς στόχους «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και την «προστασία των πετρελαϊκών αποθεμάτων». Κορύφωση του Αμερικανικού ενδιαφέροντος για την Αφρική αποτελεί η απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ της 6ης Φεβ. 2007 για τη συγκρότηση διακλαδικής διοίκησης της Africa Command (AFRICOM) η οποία ως χώρο ευθύνης θα έχει τη Μαύρη Ήπειρο, με εξαίρεση την Αίγυπτο.

Η Ε.Ε. ως οικονομική δύναμη έχει χορηγήσει σημαντική βοήθεια και συνεχίζει να είναι ο σημαντικότερος οικονομικός εταίρος τους. Η πλειονότητα των χωρών της Μεσογείου εξαρτάται εμπορικά από την Ε.Ε. Περισσότερο του 50% του εξωτερικού εμπορίου τους πραγματοποιείται με την Ε.Ε. ενώ στην περίπτωση των χωρών της Βορ. Αφρικής το ποσοστό αυτό είναι 70%. Η διάσκεψη για τη Μεσόγειο που οργανώθηκε το Νοέμβριο του 1995 στην Βαρκελώνη με ισπανική πρωτοβουλία ήταν σημαντική. Στο κείμενο της διακήρυξης εκφράζεται επανειλημμένα η ανάγκη να λειτουργήσει η Μεσόγειος ως σύνδεσμος και θάλασσα συνεργασίας μεταξύ των χωρών της βόρειας και νότιας ακτής. Συγκεκριμένα το κείμενο αναφέρεται στα παρακάτω θέματα:
Δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα.
Τρομοκρατία και χρήση βίας.
Οικονομική ανάπτυξη.
Προστασία του περιβάλλοντος.
Οικονομική βοήθεια, εκ μέρους της Ε.Ε.
Σεβασμός των πολιτιστικών διαφορών.
Παράνομη μετανάστευση.
Το σημαντικότερο όμως αποτέλεσμα της διάσκεψης ήταν η καθιέρωση από το 2010 της ευρωμεσογειακής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών που θα δημιουργηθεί μέσω συμφωνιών που θα υπογραφούν από τα μέλη της Ε.Ε. και τις λοιπές Μεσογειακές χώρες.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας της Βαρκελώνης πραγματοποιήθηκαν διάφορες ευρωμεσογειακές διασκέψεις στην Μάλτα, στη Μασσαλία, στη Βαλένθια και στην Κρήτη. Στη διάσκεψη της Στουτγάρδης το 1999 αποφασίσθηκε να συνταχθεί ο Ευρωμεσογειακός Χάρτης για την Ειρήνη και την Σταθερότητα. Όμως αυτή η απόφαση όπως και διαδικασία της Βαρκελώνης που προαναφέρθηκε συνιστούν κάποια εμπόδια στην υλοποίησή τους. Αυτά είναι :
Το Αραβο-Ισραηλινό πρόβλημα στη Μ. Ανατολή και η μη επίλυσή του.
Το νέο περιβάλλον ασφάλειας που διαμορφώθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.
Τη συμμετοχή αρκετών ευρωπαϊκών κρατών στην αμερικανική εκστρατεία στο Ιράκ, που δημιούργησε μια καχυποψία στα αραβικά κράτη.
Τα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών στην περιοχή της Μεσογείου.

Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζει τη διακήρυξη που υιοθετήθηκε από τη διάσκεψη κορυφής Ε.Ε.-Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας (4 Απριλίου 2000) ενώ από το Νοέμβριο του 2004 η Ε.Ε. έχει εκπονήσει ένα «Σχέδιο δράσης» για την υποστήριξη της Ειρήνης και της Ασφάλειας στην Αφρική στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ) με σκοπό την υποστήριξη των Αφρικανικών κρατών στο να αποκτήσουν αυτόνομη δυνατότητα πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων.

Προσφάτως ο Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί διατύπωσε μια πρόταση για τη συγκρότηση της Μεσογειακής Ένωσης. Έναντι αυτής της πρότασης μερικά κράτη διετύπωσαν επιφυλάξεις με πρώτη τη Γερμανία, οι οποίες αναφέρονταν στις προσπάθειες της Γαλλίας να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα σε βάρος κάποιων ευρωπαίων εταίρων της. Αποτέλεσμα ήταν να επαναδιατυπωθεί η γαλλική πρόταση από Μεσογειακή Ένωση σε «Ένωση για τη Μεσόγειο» και να ενσωματωθεί η πρωτοβουλία στη «διαδικασία της Βαρκελώνης». Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, με την πρωτοβουλία αυτή είχε δύο στόχους μεταξύ των άλλων. Πρώτον να μεταθέσει τον ατελέσφορο ευρω-αραβικό διάλογο με το Ισραήλ και να τον εντάξει στα πλαίσια ενός ευρω-μεσογειακού διαλόγου για τη Μ. Ανατολή και δεύτερον να δώσει στην Τουρκία ένα διακεκριμένο ρόλο στην «Ένωση για τη Μεσόγειο» σε αντιστάθμισμα του αποκλεισμού της από την Ε.Ε.

Η εμπλοκή του ΟΑΣΕ στη διαδικασία της ευρω-μεσογειακής συνεργασίας είναι σχετικά μικρή. Από τον Μάρτιο του 1994 η επιτροπή των επισήμων αντιπροσώπων του ΟΑΣΕ (τότε ΔΑΣΕ), αποφάσισε ότι όταν ζητείται, η Αλγερία, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, το Μαρόκο και η Τυνησία θα προσκαλούνται στις συναντήσεις του Συμβουλίου Υπουργών και – ευκαιριακά – σε άλλες διασκέψεις για τις οποίες θα έχουν ειδικό ενδιαφέρον.

Πριν προχωρήσουμε στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα θέματα ασφάλειας της Μεσογείου, ας αναφερθούμε για λίγο στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης που και αυτό από μόνο του επηρεάζει την ασφάλεια στην περιοχή. Η καχυποψία που παρουσιάζεται από μερικά έθνη της Βορ. Αφρικής προς την Ε.Ε. οφείλεται μεταξύ των άλλων στα μέτρα περιφρούρησης στην περίμετρο της «Συνθήκης Σένγκεν» διότι εκλαμβάνεται από τους μεσογειακούς εταίρους ως προάγγελος μιας «Ευρώπης-φρούριο». Η Ελλάδα είναι επιφορτισμένη με τον έλεγχο του κυρίου όγκου των μεταναστών από Ασία και Αφρική προς την Ευρώπη. Το μεγαλύτερο μερίδιο από την ασφάλεια των ευρωπαϊκών συνόρων πέφτει στη χώρα μας.

Η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να χρησιμοποιεί δικούς της οικονομικούς πόρους για τον έλεγχο των λαθρομεταναστών. Μεγάλο πρόβλημα αποτελεί η συμπεριφορά της Τουρκίας η οποία όχι μόνο δεν συνεργάζεται στα θέματα λαθρομεταναστών, αφού θέλει να ξεφορτωθεί, αν ήταν δυνατό, όλους τους αλλοδαπούς, αλλά και δεν εφαρμόζει το πρωτόκολλο επανεισδοχής του 2001 για την εφαρμογή του άρθρου 8 της διμερούς Συμφωνίας για τους λαθρομετανάστες. Έχει επομένως ανάγκη η χώρα μας από μία ευρωπαϊκή στήριξη στο θέμα του ελέγχου της παράνομης μετανάστευσης.
Επανερχόμενοι στο ΝΑΤΟ παρατηρούμε ότι μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, η Συμμαχία επεδίωξε να επεκτείνει την μεσογειακή της προσέγγιση με δύο τρόπους : αφενός με τη δημιουργία ενός δικτύου μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης με τα μεσογειακά κράτη, που δεν είναι μέλη της και αφετέρου μέσω του προγράμματος για τον Μεσογειακό Διάλογο (Μ.Δ.).
Τα γεγονότα στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ που ενίσχυσαν τον Μεσογειακό Διάλογο κατά χρονολογική εξέλιξη ήταν :
Η διακήρυξη της Συμμαχίας το 1994 στις Βρυξέλες, σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια της Ευρώπης επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την ασφάλεια της Μεσογείου.
Η έναρξη του Μ.Δ. το 1995 που ξεκίνησε με επτά χώρες της περιοχής : Αίγυπτο, Αλγερία, Ισραήλ, Ιορδανία, Μαυριτανία, Μαρόκο και Τυνησία.
Η συγκρότηση τον Ιούλιο του 1997, κατά τη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης, μιας ομάδας Μεσογειακής Συνεργασίας με αρμοδιότητα την προώθηση και την επίβλεψη της εξέλιξης του διαλόγου. Καθορίστηκε ότι παρέχεται η δυνατότητα στις χώρες του Μ.Δ. να συμμετέχουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ ακόμη και στον στρατιωτικό τομέα. Στο πλαίσιο αυτό, δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και του Μαρόκου συμμετείχαν στην IFOR που αναπτύχθηκε στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη μετά τα γνωστά γεγονότα.
Η απόφαση των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ κατά τη συνάντησή τους στο Ρέκιαβικ το 2002 να συζητούν με τους εταίρους τους στο Μ.Δ. για τα θέματα τρομοκρατίας και γενικότερης ασφάλειας της Μεσογείου.
Στη μνημειώδη ομιλία του τον Ιούνιο 2003 στο Royal United Services Institute for Defence Studies (RUSI) ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Lord Robertson κατονόμασε τους τομείς στους οποίους το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να αναβαθμίσει τη σχέση του με τους εταίρους του, στο πλαίσιο του Μ.Δ. : τρομοκρατία, διασπορά των ΟΜΚ, διαχείριση κρίσεων, αμυντική αναδιάρθρωση και στρατιωτική συνεργασία. Το αποτέλεσμα θα ήταν ένα πιο ασφαλές μεσογειακό περιβάλλον.

Πέρα από τα παραπάνω το ΝΑΤΟ συμβάλλει στη διατήρηση της ασφάλειας στην Μεσόγειο μέσω της επιχείρησης Active Endeavour, η οποία λειτουργεί με βάση το άρθρο V του Οργανισμού μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Σ΄αυτή την επιχείρηση συμμετέχει και η χώρα μας. Τα σκάφη του ΝΑΤΟ διενεργούν τακτικούς ελέγχους σε κομβικά περάσματα και σημαντικά λιμάνια της Μεσογείου ενώ συνοδεύουν και πλοία για την πρόληψη τρομοκρατικών ενεργειών.

Η Ελλάδα συμμετέχει στο Μ.Δ. και μάλιστα οργάνωσε το σεμινάριο «Μεσογειακού Διαλόγου» και την άσκηση «DOLPHIN-O6» στην Κρήτη την 11η Σεπτεμβρίου 2006. Η χώρα μας έλαβε την πρωτοβουλία να οργανώσει αυτό το σεμινάριο σε μια προσπάθεια να αυξήσει τη συνεργασία και την κατανόηση μεταξύ των χωρών του Μ.Δ. και να ενδυναμώσει τις σχέσεις τους με το ΝΑΤΟ. Επιπλέον η χώρα μας συμβάλλει στην ασφάλεια της Μεσογείου διαθέτοντας Μονάδες του Π.Ν. στην ειρηνευτική επιχείρηση «UNIFIL» στη θαλάσσια περιοχή του Λιβάνου. Αυτή η επιχείρηση, διεξάγεται υπό τη σημαία του ΟΗΕ ενώ η Active Endeavour, που προαναφέρθηκε, υπό το ΝΑΤΟ.

Κλείνοντας το θέμα για τη Μεσόγειο θα πρέπει να υπογραμμίσουμε και το αυξανόμενο ρωσικό ενδιαφέρον όπως αυτό αποδεικνύεται από την άφιξη, τον Ιανουάριο φέτος, στην Αδριατική, μιας ναυτικής δύναμης με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο «Admiral Kuznetsov».
Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν η εκτέλεση αεροναυτικών ασκήσεων και η επίσκεψη κρατών της Μεσογείου.
Η ρωσική δύναμη περιελάμβανε ένα αεροπλανοφόρο με 47 αεροσκάφη SU-33 και 10 ελικόπτερα, τέσσερα πολεμικά πλοία επιφανείας και επτά πλοία υποστήριξης. Η συγκεκριμένη άσκηση στόχευε στην εξασφάλιση ναυτικής παρουσίας στις επιχειρησιακά κρίσιμες περιοχές των ωκεανών, καθώς και στην επίτευξη των συνθηκών για την ασφάλεια της ρωσικής ναυσιπλοίας, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ρωσικού ναυτικού. Η δραστηριότητα αυτή της Ρωσίας προκάλεσε το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ και κάποιων μεσογειακών κρατών. Ιδιαίτερα η ρωσική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου τελευταία φορά είχε εμφανιστεί ρωσική μοίρα το 1992, φαίνεται να έχει ανησυχήσει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ εν όψει μιας πιθανής μελλοντικής επιχείρησης εναντίον του Ιράν.
http://www.elesme.gr/elesmegr/main.htm
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ"

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 28/12/2013...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 28/12/2013..."

Η δυναμική της χρονοστρατηγικής


Του Νίκου Λυγερού
Η δυναμική της χρονοστρατηγικής δεν εγκλωβίζεται στην σκακιστική έννοια του tempo, είναι ικανή να δράσει και εκτός σκακιέρας, τουλάχιστον της συμβατικής. Διότι εκ φύσης δεν περιορίζεται μέσα σ’ ένα χώρο. Λειτουργεί με τις υπερχορδές σαν το παράδειγμα του βιβλίου που δεν μπορούμε, δίχως να κάνουμε λάθος να το περιορίσουμε σαν ένα σύνολο φύλλων. Στη χρονοστρατηγική δεν υπάρχει στιγμή, διότι πρέπει να υπάρχει ο Χρόνος. Μπορεί μερικοί να χρησιμοποιούν αυτή την έννοια διότι πιστεύουν ότι η σελίδα έχει την ίδια αξία με το φύλλο, ενώ το τελευταίο είναι μια ολιστική οντότητα, ενώ η πρώτη είναι μια διευκόλυνση και τίποτα άλλο. Έτσι η στιγμή είναι το άτομο του καιρού αλλά δεν έχει την αξία της υπερχορδής που μοιάζει με τον άνθρωπο της Ανθρωπότητας. Ακόμα και η έννοια του κόμβου χρειάζεται διαστάσεις για να μην εκφυλιστεί. Κατά συνέπεια είναι προτιμότερο να μην εξετάζουμε μόνο το στατικό, διότι είναι μία εικόνα που δεν εμπεριέχει τον Χρόνο. Έχοντας αυτό το πλαίσιο στο μυαλό μας πρέπει να εξετάσουμε το πρόβλημα των χαρτών. Διότι αν είναι οριστικοί όπως νομίζουν όλες οι κοινωνίες, τότε δεν έχουν νόημα για την Ανθρωπότητα. Ένας χρονοστρατηγικός χάρτης εμπεριέχει ιδέες που φαινομενικά ανήκουν στην εξωπραγματικότητα του αναγνώστη του αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί με στοιχεία του μέλλοντος που είναι εγκλωβισμένα μέσα στο παρελθόν. Κι ενώ πρόκειται για λεπτομέρειες για αυτούς που τον κοιτάζουν, είναι τα θεμέλια για αυτούς που βλέπουν. Έτσι είναι δυνατόν να υλοποιήσουμε επί του πρακτέου τη δυναμική της χρονοστρατηγικής χάρη στο νοητικό σχήμα του γνήσιου χάρτη που ενσωματώνει στοιχεία του Χρόνου. Και για να μην υπάρχει σύγχυση με την συμβατική έννοια του χάρτη, αποφασίσαμε να ονομάσουμε αυτή τη δυναμική της χρονοστρατηγικής, νοητική χάρτα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η δυναμική της χρονοστρατηγικής"

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ

  ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.
O ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ.
 
Μοιάζει με σκηνή από κινηματογραφική ταινία, αλλά είναι πραγματικός εφιάλτης:
το Κυβερνητικό Μέγαρο των Σφετεριστών της Μακεδονίας μας, ντυμένο με .«παρελθόν»
 
   Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ Στέφεν Μίλλερ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο Περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine», ξεσκεπάζει τους σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός τους να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»!

Ειδικότερα, ο διάσημος Καθηγητής, με αφορμή προκλητικό άρθρο του Δημοσιογράφου Matthew Brunwasser για τα Σκόπια, υπό τον τίτλο «Letter >From Macedonia: Owning Alexander», που δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο τεύχος Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου του καταξιωμένου αμερικανικού περιοδικού «Archaeology», ανατρέπει με γραπτή επιστολή του το «θεμελιώδες ιδεολόγημα» των Σκοπίων, τεκμηριώνοντας πως η περιοχή εκείνη ήταν η Παιονία και πως δεν έχουν δικαίωμα άρα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, να αποκαλούν το κράτος τους «Μακεδονία», αλλά ούτε και τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να το κάνουν λόγου χάρη και «οι Αιγύπτιοι»!
 
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ 
ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ .«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!
   Συγκεκριμένα, γράφει κατά λέξη ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής προς τον Εκδότη του Archaeology:
   «Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archaeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία - περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Όρβηλος. Η περιγραφή του Livy για τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παίονες ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο. 
   Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο άρθρο του "Owning Alexander", ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.
   Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).
  
ΠΑΙΟΝΕΣ ΕΣΤΩ, "ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ" ΠΟΤΕ!
   Βεβαίως (συνεχίζει ο Καθηγητής), όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες  και η περιοχή τους Μακεδονία; 
 
ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ!
   O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία για περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων και Ηρόδοτος 5.17 - 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες. 

   Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία  εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα.

 
   Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας", που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων για αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις.
 
ΣΕ ΠΟΙΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" ΠΗΓΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ;
   Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας  πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;
 
"Η ΜΕΓΑΛΗ .ΦΛΩΡΙΔΑ"
   Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη "Μεγάλη Φλώριδα"!
 
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΤΕΤΤΙΝΙΟΥΣ,1944
   Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii,    Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:
"Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μια πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας."
 
ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ!
   Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία (συνεχίζει πάντα στην Επιστολή του ο Καθηγητής), με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται πως ο "Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι .....Έλληνας". Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι "διεκδίκηση" υπάρχει; 
   Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄ είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: "Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες" (Ηρόδοτος 5.22) 
   Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία 
 
Γραμμένα με ελληνικά γράμματα, 2.300 χρόνια πριν, πιστοποιούν αδιαμφισβήτητα την ελληνικότητα των Μακεδόνων και της Μακεδονίας, που με τον Αλέξανδρο τον Α΄ έσωσε στις Πλαταιές την Ελλάδα, με τον Φίλιππο ετοίμασε το όραμα και το στράτευμα και με τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μέγα, πέτυχε την κατάλυση της απέραντης και πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στο όνομα όλων των Ελλήνων
 
δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας; 
 
ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
   Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας   1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε το έργο Αρχέλαος, προς τιμή τού προγόνου του Αλεξάνδρου, στη Σλαβική γλώσσα;
   Όταν έγραψε τις Βάκχες, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας;
   Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μια εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε) και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;  
 
ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;
   Ποια ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο;
   Ποια γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή;
   Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική, σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική;
   Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά "Μακεδόνας"; (σ.σ. εν. εθνικά "Μακεδόνας")
   Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;
 
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΛΑΒΙΚΑ  
Στη σελίδα 57 της αποκαλούμενης «Επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία 
 
του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από "μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ". Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.
 
"ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ" ΤΟΥ MATTHEW BRUNWASSER
   Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archaeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται για ιστορικές αλήθειες. Αλλά τότε, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archaeology - ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - για την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.
 
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ
   Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, τα Τάξιλαe και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» για μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία». 
 
"ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ
   Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη επεξήγηση κάνοντας μία πρόταση, για την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος  Β΄ το 359 π.Χ. Αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Ελληνική, ενστερνιζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας Ελληνικής περιοχής, θα μπορούσαν να ασχοληθούν να μάθουν, να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά, όσο τα ήξερε και ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ειλικρινώς,
Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Υ.Γ. Για μία πληρέστερη εξέταση αρχαίων αποδείξεων περί της Παιoνίας, βλέπε I. L. Merker, "The Ancient Kingdom of Paionia," Balkan Studies 6 (1965) 35-54
Κοινοποίηση:
C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America
Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America





ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ "

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η θαλασσινή φωτιά

Η θαλασσινή φωτιά

Ν. Λυγερός

Η σφαγή της Χίου είχε γίνει και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ο ελληνικός λαός θα συνέχιζε τον αγώνα του ενάντια στη βαρβαρότητα. Οι περισσότεροι είχαν χάσει την πίστη τους. Το μόνο στο οποίο πίστευαν ήταν ότι ο Θεός τους είχε ξεχάσει. Κι όμως μερικοί σπάνιοι αγωνιστές ετοιμαζόταν ήδη να περάσουν στην αντεπίθεση. Ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Αυτός σκέφτηκε να βάλει μπουρλότο όχι σ’ ένα τυχαίο πολεμικό καράβι της τουρκιάς αλλά στην ίδια τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Αυτός ήταν ο υπεύθυνος για τη σφαγή του λαού και την πυρπόληση του νησιού. Το είχε πάρει απόφαση όχι για να εκδικηθεί τη σφαγή των Χιωτών αλλά για να δείξει στους μαχητές και στους συμμάχους ότι η νοημοσύνη μπορούσε να νικήσει και τους πιο ισχυρούς. Το μόνο που περίμενε ήταν νύχτα δίχως φεγγάρι για να πέσει η ημισέληνος και να βυθιστεί στη θάλασσα του Ελληνισμού ακόμα κι αν αυτός ήταν πληγωμένος από αιώνες βαρβαρότητας. Επιπλέον εκείνες τις μέρες γιόρταζαν το Μπαϊράμι κι ήταν μια καλή ευκαιρία για τον μπουρλοτιέρη.
- Κανένας δεν τόλμησε…
- Σταμάτα!
- Τι;
- Θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Παπανικολή.
- Είσαι τρελός;
- Είμαι πανέτοιμος.
- Κι αν σε πιάσουν;
- Μόνο η φωτιά θα με πιάσει.
- Ένα καΐκι να τα βάλει με ναυαρχίδα! Τι άλλο θ’ ακούσω.
- Την ιστορία του μέλλοντος.
- Ποιος σου έβαλε αυτήν την ιδέα;
- Η ανάγκη!
- Σφάγιασαν ένα ολόκληρο λαό κι εσύ θα τα βάλεις μαζί τους.
- Ναι! Γιατί δεν έπρεπε!
- Και ποιος θα έρθει μαζί σου;
- Εσύ!
- Κωνσταντίνε ξεπερνάς τα όρια.
- Ανδρέα, είμαστε Έλληνες και ισάξιοι.
- Τρελοί, θες να πεις.
- Θα έρθεις λοιπόν.
- Και βέβαια!
Ο Κανάρης κι ο Πιπίνος με τους άντρες τους προχωρούσαν σιωπηλά πάνω στη θάλασσα σε αντίθεση με το θόρυβο της γιορτής των δύο χιλιάδων στο κατάφωτο κατάστρωμα της ναυαρχίδας. Κανένας από τους Έλληνες δεν μιλούσε, ήξεραν όλοι τους ότι ο παραμικρός θόρυβος θα ήταν ο θάνατός τους πριν την εκτέλεση της αποστολής. Για μετά δεν είχαν κανένα φόβο. Ο καθένας επέλεξε τον στόχο του. Η Ομάδα του Κανάρη έδεσε στη ναυαρχίδα. Τότε όλα τα χέρια έγιναν ένα. Δεν υπήρχε επιλογή. Έπρεπε να ήταν μία και καλή. Όλα ήταν έτοιμα. Έκαναν το σταυρό τους κι απομακρύνθηκαν αλλά το φιτίλι έκαιγε ήδη. Κι έτσι έλαμψε η φωτιά της έκρηξης που μεταδόθηκε σ’ όλη τη ναυαρχίδα. Μερικοί προσπάθησαν να σωθούν αλλά τους πρόλαβε η ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης. Η θαλασσινή φωτιά έκαψε τα πάντα και μαζί έσβησαν ο ναύαρχος, οι αξιωματικοί και οι ναύτες. Η φωτιά των Ελλήνων είχε νικήσει τη βαρβαρότητα που είχε σφάξει τη Χίο. Και τώρα, το παράδειγμα της αντίστασης παραμένει ζωντανό σε όλες τις καρδιές των μαχητών της πατρίδας μας.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14043&l=gr

Η πρώτη γυναίκα

Ν. Λυγερός

- Καμιά γυναίκα !
- Και μετά λέτε ότι είστε επαναστάτες.
- Δεν το προβλέπει το καταστατικό.
- Το καταστατικό είναι θεσμός και τίποτα άλλο.
- Πώς τολμάς;
- Με το θάρρος των Ελλήνων !
- Τι σημαίνουν όλα αυτά;
- Οι Έλληνες έχουν μόνο αξίες, όχι αρχές.
- Είναι απαράδεκτο.
- Το απαράδεκτο είναι ν’ αφήσουμε έξω από τη Φιλική Εταιρεία τη Λασκαρίνα.
- Τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα;
- Την ίδια !
- Μα αυτή δεν είναι γυναίκα !
- Τι εννοείς;
- Είναι αγωνίστρια κι από την αρχή.
- Είναι παράδειγμα για μας.
- Μια γυναίκα !
- Στην Αποστολή μας υπάρχουν μόνο Απόστολοι. Κανένας άντρας, καμιά γυναίκα !

Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια αμφισβήτηση. Γιατί πριν κανείς δεν είχε σκεφτεί ούτε καν το πλαίσιο της εξαίρεσης. Και τώρα οι επαναστάτες έπρεπε να εξετάσουν κατά πόσο ήταν έτοιμοι να κάνουν μια νέα υπέρβαση. Τόσα χρόνια κανείς δεν είχε προβλέψει αυτό το πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή όμως έγινε το θαύμα. Και τελικά όλοι αποδέχτηκαν ότι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα δεν ήταν απλώς μια γυναίκα και η απαγόρευση των γυναικών φάνηκε σε όλους μια αυθαίρετη σύμβαση που έχανε το νόημά της με την ύπαρξη μιας τέτοιας επαναστάτριας που δεν περίμενε κανέναν για να ξεκινήσει τον αγώνα της ενάντια στη βαρβαρότητα της τουρκιάς. Ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια ακόμα και τα γραφειοκρατικά για να εντάξουν την Μπουμπουλίνα με τον κατώτερο βαθμό μύησης. Αυτό που είχε σημασία όμως ήταν ότι το απαράδεκτο είχε γίνει αποδεκτό από τη Φιλική Εταιρεία λόγω της αξίας. Γι’ αυτό το λόγο η Επανάσταση προχώρησε.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14044&l=gr


Το σπαθί της γυναίκας

Ν. Λυγερός

Εδώ και αιώνες, το σπαθί ζούσε ανάμεσα στα χέρια των Ελλήνων. Ο θρύλος έλεγε ότι ήταν της εποχής του βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Και τώρα ήταν στα χέρια μιας γυναίκας, της κόρης ενός μέλους της Φιλικής Εταιρείας, της Μαντώ Μαυρογένους. Ήταν σκαλισμένο κι ο κάθε κάτοχός του μπορούσε να διαβάσει:
«Δίκασον Κύριε
τους αδικούντας με,
τους πολεμούντας με,
βασίλευε των Βασιλευόντων».
Κι όμως η Μαντώ δεν το κράτησε για τον εαυτό της και το χάρισε στον Ιωάννη Καποδίστρια. Όπως έκανε και με τα πλούτη που έδωσε στην Επανάσταση, για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Η ίδια και πάντα μόνη της βοήθησε τους αγωνιστές για να παλεύουν οπλισμένοι στη Πελοπόννησο, στην Πολιορκία της Τριπολιτσάς, στη μάχη της Καρύστου, στη μάχη των Δερβενακίων αλλά και στις Κυκλάδες και στο Μεσολόγγι.
- Και τώρα;
- Τι τώρα;
- Ποιος σκέφτεται τη Μαντώ;
- Κάθε Έλληνας επαναστάτης.
- Και πόσοι είναι;
- Πάντα ελάχιστοι αλλά πάντα σπάνιοι.
- Αν συνειδητοποιούσαν πόσα χρωστούν στη Μαντώ Μαυρογένους…
- Αυτοί το ξέρουν και το σέβονται.
- Κι οι άλλοι;
- Αναρωτιούνται ακόμα πως τα κατάφερε μία γυναίκα μέσα στην Επανάσταση.
- Δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι αυτή η Επανάσταση τροφοδοτήθηκε από τη Μαντώ.
- Αυτό οφείλεται και σε μας.
- Τι θες να πεις;
- Κάθε νέος, κάθε νέα, πρέπει να ξέρει για το έργο της.
- Έχεις δίκιο.
- Τι έχουμε κάνει όμως γι’ αυτό.
- Πρέπει να την αναδείξουμε.
- Που και πώς;
- Στους δικούς μας, με την ιστορία.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14045&l=gr


Πριν τη Ναυμαχία της Πάτρας

Ν. Λυγερός

- Πρέπει να τολμήσουμε!
- Για να πεθάνουμε;
- Για ν’ αντισταθούμε.
- Πώς μπορείς να σκέφτεσαι τέτοια τρέλα.
- Οι παρενοχλήσεις δεν αρκούν πια.
- Μα δεν κάναμε ποτέ επίθεση κατά μέτωπο.
- Γιατί δεν το σκεφτήκαμε ποτέ.
- Και γι’ αυτό είμαστε ζωντανοί.
- Και ακόμα σκλαβωμένοι.
- Κοίτα τα καράβια μας:
- Ξέρω, είναι μικρά και εμπορικά.
- Και τα δικά τους τα είδες;
- Είναι μεγάλα, ακριβά αλλά γερασμένα.
- Και αυτό αρκεί.
- Για αυτούς όχι, για μας ναι!
- Τι θέλεις να κάνουμε;
- Να τους χτυπήσουμε μετωπικά!
- Πώς;
- Με τον στόλο των Ελλήνων.
- Το Τρινήσιο;
- Ποιον άλλο;
- Που;
- Εδώ στην Πάτρα!
Ο καιρός ήταν άσχημος αλλά ο χρόνος ήταν μαζί μας. Και η θύελλα πάνω στη θάλασσα επέτρεπε μόνο στους τολμηρούς με νοημοσύνη να καταστρώσουν τα σχέδιά τους. Έτσι αρχίσαμε να κανονιοβολούμε μόλις είδαμε τον εχθρό. Κι αν η μάχη ήταν σκληρή τόσο το καλύτερο γιατί θα αποτελούσε για όλους παράδειγμα αντίστασης προς μίμηση. Χτυπηθήκαμε με την τουρκιά πάνω από πέντε ώρες που φάνηκαν μία αιωνιότητα και μία μέρα. Όμως δεν κάναμε ποτέ πίσω και συνεχίσαμε την επίθεση κατά μέτωπο όπως το ήθελε ο Ανδρέας Μιαούλης. Κι όταν καταφέραμε επιτέλους να καταστρέψουμε μία φρεγάτα της ημισέληνου , οι εχθροί μας δεν πίστευαν τα μάτια τους κι αγανακτισμένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ναυμαχία για να μην υποστούν περισσότερες ζημιές από εμάς τους ελεύθερους πολιορκημένους. Γιατί κατάλαβαν ότι αυτή τη φορά ο στόχος μας ήταν διαφορετικός γιατί ήταν πλέον εθνικός.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14046&l=gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η θαλασσινή φωτιά"

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Το έπος του φαινομένου

Το έπος του φαινομένου
Ν. Λυγερός
Όλος ο χώρος γέμισε με βυζαντινή μουσική και κανείς δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πάθος της όταν ακούστηκε η σοφία της ιεροσύνης. Τότε ο χρόνος της επιστροφής άρχισε να χτυπά έναν άλλο ρυθμό για να προετοιμάσει τους μαχητές. Όλοι ήθελαν την απελευθέρωση αλλά κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που επινόησε το φαινόμενο. Και τώρα μετά από τόσους αιώνες σκλαβοσύνης, είχε παρθεί η απόφαση της αντεπίθεσης και τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει όσο ισχυρό κι αν ήταν. Η έλλειψη είχε δύο εστίες και αυτές ήταν ο μαθηματικός και ο φυσικός που είχαν σχεδιάσει την αρχιτεκτονική της σοφίας για να διασχίσει τα χρόνια, τα εμπόδια και τις καταστροφές. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τα αναμμένα κεριά που έβλεπε ήδη μέσα στην εκκλησία. Κι όμως το φως του κόσμου έδειχνε ήδη το μονοπάτι της ανάστασης γιατί η σταύρωση είχε λήξει. Έτσι άρχισε μία από τις πιο παράξενες αποστολές των πιστών που ήξεραν για την κενότητα κι είχαν την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Ο καθένας εξέτασε τον εξοπλισμό του γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία την ώρα της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα. Κάθε μέταλλο είχε το σκοπό του και την αξία του. Η συναρμολόγηση είχε γίνει νοητικά και κάθε δέσιμο ήταν ένας δεσμός για να μην υπάρξει εναλλακτική, αφού ο καθένας θα ακολουθούσε το φαινόμενο δίχως δυνατότητα επιστροφής για να υπάρξει η αλλαγή φάσης που πρόβλεψε.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14006&l=gr


Πέτρινα τόξα

Ν. Λυγερός

Το μετά είχε αρχίσει από πριν. Και τα πέτρινα τόξα δεν έχτιζαν πια μόνο γέφυρες αλλά μια εκκλησία για να υπάρχει η υπερχορδή. Έτσι, με την κενότητα, ακολούθησε το ουδέν κι ύστερα η μονάδα για να ζήσει η πολυκυκλικότητα. Δίχως διαλογισμό πώς να έρθει ο διάλογος και δίχως εξωτερισμό ποιο θα ήταν το νόημα της συνέχειας. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να απελευθερωθεί η υπερχορδή, διότι δεν ήταν μόνο ένα πέρασμα, αλλά ο χρόνος της διακλάδωσης όπου όλα ήταν εφικτά μέσω της αντίστασης και της θυσίας αρκεί να υπήρχε η συνέχεια του πνεύματος και του φωτός. Όταν οι μαχητές είδαν τα πέτρινα τόξα κατάλαβαν ποιος θα ήταν ο ρόλος τους και ανέβηκαν στον επόμενο όροφο δίχως ν’ αφήσουν τίποτα στη γη για να πιάσουν τη θάλασσα πάνω τους. Και εκεί στα συμπλέγματα της νοημοσύνης και της ανθεκτικότητας έπιασαν τις θέσεις τους. Εδώ θα ήταν η σκακιέρα της μάχης των αιώνων για να δουν οι άπιστοι το απίστευτο. Όλοι τους περίμεναν το βλέμμα του φαινομένου για να κινηθούν και παρέμειναν ακίνητοι μέσα στη σιωπή. Εκεί τελείωσε η προετοιμασία κι άρχισε η ετοιμότητα. Τα πέτρινα τόξα τεντώθηκαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες που σήκωναν το βάρος της πίστης κι έγιναν ανθρώπινα με τους μαχητές και τα έξι φτερά για ν’ απελευθερώσουν το έργο της ιστορίας.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14007&l=gr


Στο λιμάνι του Χρόνου

Ν. Λυγερός

Στο λιμάνι του Χρόνου, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν. Το απαράδεκτο έπρεπε να φύγει για να φανεί επιτέλους ελεύθερο το άγιο πνεύμα από κάθε βαρβαρότητα. Το φαινόμενο ήταν κάτω από τον κεντρικό τρούλο ως συνέχεια του αόρατου παντοκράτορα κι είχε στα χέρια του ένα μοναδικό κερί που δεν είχε φως πάνω του. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Εξέτασε πανοραμικά όλους τους μαχητές και ένιωσε ότι ήταν συντονισμένοι. Κι εκείνοι κατάλαβαν με το βλέμμα του ότι είχε έρθει η ώρα της επανάστασης. Έτσι έπιασαν το μέταλλο που δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τη βαρβαρότητα. Ο Δάσκαλος της Ανθρωπότητας ήταν έτοιμος για την επόμενη θυσία μετά την τελειότητα. Τότε ξαφνικά άναψε όλο το φως του και το κερί έδωσε το σήμα. Ακολούθησε ένας σπάνιος μετέωρος κρότος και αιφνιδιαστικά έπεσαν οι κύκλοι που σαν κρίκοι μιας αλυσίδας έσπασαν πάνω στο μάρμαρο των αιώνων. Κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει το φαινόμενο και το ονόμασαν θαύμα. Μετά τον κρότο ήρθε η σιωπή και στη συνέχεια ακούστηκαν στον πάνω όροφο βυζαντινές φωνές με τον ύμνο της ελευθερίας. Οι άπιστοι έτρεξαν έξω να σωθούν. Και οι πιστοί γονάτισαν να προσευχηθούν στην Αγία Σοφία του Θεού που δεν ξέχασε ποτέ ότι η θάλασσα είναι στα θεμέλια του Ελληνισμού, όπου και να βρίσκεται σε όποια άκρη και γωνιά της γης. Αυτό ήθελε το φαινόμενο και αυτό έγινε. Κι έτσι φωτίστηκε η εκκλησία των αιώνων.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14008&l=gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το έπος του φαινομένου"

Όταν πιάσαμε τα λάβαρα

Του Νίκου Λυγερού
Όταν πιάσαμε τα λάβαρα, νιώσαμε το βάθος του χρόνου. Έτσι με την περικεφαλαία είδαμε και το βλέμμα του γέρου που δεν δίστασε ποτέ να προχωρήσει όταν οι άλλοι γονάτισαν μπροστά στον εχθρό. Και την ώρα που όλοι κοίταζαν την αθανασία μιας αυτοκρατορίας, εκείνος ετοίμαζε τον θάνατό της για να απελευθερώσει το λαό μας. Γι' αυτό όταν πίστευαν ότι αδιαφορούσε για τους μικρούς απλώς ξέχασαν ότι είχε το ύψος ενός ανθρώπου που έβλεπε τα δεδομένα με τον ίππο του και το τηλεσκόπιο του. Αντιθέτως ως δίκαιος πρόσεχε τους αθώους και ήταν ανελέητος με τους ραγιάδες και τους βάρβαρους που καταπατούσαν την πατρίδα του. Πρόσεχε λοιπόν τη φωτιά και το τσεκούρι αν θέλεις πραγματικά να είσαι μαζί μας. Γιατί και οι μαχητές του έμαθαν με το έργο του τι σημαίνει αφοσίωση στην αποστολή έως το τέλος και επανάσταση που δεν διστάζει ακόμα κι αν οι εχθροί είναι πιο ισχυροί. Και κανένας δεν μπορούσε να του αντισταθεί όταν είχε αποφασίσει ν' αλλάξει ακόμα και την πραγματικότητα γιατί δεν έκανε ποτέ πίσω κι αντιμετώπιζε με την στρατηγική του και τη νοημοσύνη του κάθε κίνδυνο όταν η βαρβαρότητα πλήγωσε τον Ελληνισμό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν πιάσαμε τα λάβαρα"

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΣΑΝ

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝΔεν συνηθιζουν οι Ελληνες να προσκυνουν.---Δεν υπαρχει στα ηθη των Ελληνων το προσκυνημα.---
Ο Αισχυλος επιμενει και τονιζει ιδιαιτερως το απροσκυνητον του Προμηθεως-Ελληνισμου. Με την διαχυτη εν γενει ατμοσφαιρα της τραγωδιας, κληροδοτει ως «ιεραν παρακατηθην» εις τους «επιγιγνομενους» αυτο που ποτε δεν πρεπει να λησμονησουμε ειναι το «μη καμπτειν γονυ».
Σαφεις καταδικαστικες αναφορες γυρω απο την καθαρως βαρβαρικη συνηθεια του προσκυνηματος και της γονυκλισιας, υπαρχουν διασπαρτες μεσα στα κειμενα οχι μονο της αρχαιας αλλα και της νεωτερας Γραμματειας μας, καθως και τις στηλες των διαφορων Λεξικων τηε Ελληνικης Γλωσσας.
Ο Ησυχιος λ.χ την λεξη «κυπτος» την επεξηγει ως ‘ταπεινουμενος’ ενω το κυπτο σημαινει καταβιβαζω την κεφαλην εξ αισχυνης. Με αυτο ακριβως το νοημα χρησιμοποιει το ρημα κυπτο και ο Αριστοφανης στους ιππης.
Ο ιδιος δε, ως «Ελλην, δηλωνει κατηγορηματικα «ουποτε.. υπο ζυγον δυσλοφον αυχενα θησω ουδ ει μοι Τμωλος επεστι καρη.»( Δεν θα θεσω υπο δυσλοφον ζυγον τον αυχενα, ακομα και αν το ορος Τμωλος πεση επι της κεφαλης μου).
Το προσκυνημα αφορα μονο τους βαρβαρους «προσκυνειν ωσπερ εν τοις βαρβαροις».Πραγματι τα ανατολικα κειμενα, τα γνωστα ως επιστολαι της Ελ. Αμαρνα παραμενουν αψευδεις μαρτυρες αυτης της ακατανοητης για τους Ελληνες.
Στην Περσια δε, η πατρικη εξουσια αντιμετωπιζει και τους υιους ως δουλους. Η Παγκοσμιος Ιστορια της Ακαδημιας Επιστημων ΕΣΣΔ σχολιαζει διεξοδικως τις απιστευτες αυτες εκφρασεις και συνηθειες. «Οι βασιλισκοι της Συριας συνηθιζαν οταν απευθηνοντο στον Φαραω, να εκδημωνουν με δουλικες εκφρασεις την εξαρτηση τους απο αυτον στα ποδια του κυριου μου επτα και αλλες επτα φορες πεφτω να προσκυνησω και με την κοιλια μου και με την ραχη...ο εξαρτημενος αρχιζε με την προσφωνηση στον βασιλεα στον κυριο μου, στον ηλιο που πεφτω», εφθανε μαλιστα στο σημειο να αυτοονομαζεται και «σκυλος» του κυριος.
Ετσι οι Περσαι και γενικως οι ανατολικοι λαοι καταγκελονται ως «τας ψυχας ταπεινας και περιδεεις εχοντες, θνητων ανδρα προσκυνουντες». Εξου και η ανατολικοι τεμεναδες.
Και επι σουλτανικης ακομη Τουρκιας εγινετο εις τα ανακτορα της Κωσταντινουπολεως η επισημη τελετη του προσκυνηματος, κατα την οποιαν οι πολιτικοι και στρατιωτικοι αξιωματουχοι, αλλα και οι δυτικοι πρεσβευται, υπεβαλλαν να συγχαρητηρια τους στον σουλτανο προσκυοντας κροσωτη ταινια στα ποδια του θρονου. Μονον η «υποδουλοι» Ελληνες ησαν απροσκυνητοι. Γραφει ο σουλτανος Σελιμ β’ μπρος τον υιον του, το 1577 «Παιδι μου ο θεος εβοηθησε και ενικησα και πειρα την Κυπρο, τους απιστους ανθρωπους οπου δεν με επροσκηνουσαν...».

Αραγε κραταμε σαν Νεοελληνες ακομη αυτον τον χαρακτηρα η οι συνηθειες μας εχουν αλλαξει και ας παει στο καλο και αυτο?
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΣΑΝ"

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Εισαγωγή στην Υπεριδέα

Του Νίκου Λυγερού
Αν κανείς δεν έχει βρεθεί σε κάποια ζωή του στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη δύσκολα μπορεί να επινοήσει την Υπεριδέα που θεμελιώνεται πάνω στη θάλασσα και στα λιμάνια της, διότι έχει την εντύπωση ότι τα λιμάνια είναι της ξηράς κι όχι της θάλασσας, ενώ αποτελούν την απάντηση στην ανάγκη της θάλασσας. Έτσι για να καταλάβουν ότι η Αγία Σοφία είναι λιμάνι του Ελληνισμού πρέπει πρώτα να δουν το φάρο και μέσω της ακινησίας, να δουν επιτέλους την κίνηση, αλλιώς θα ανήκουν στους πολίτες που μοιρολογούν για το μέγεθος της ξηράς και δεν αντιλαμβάνονται τις διαστάσεις που έχει η θάλασσα του Ελληνισμού, διότι τα θεμέλιά του είναι βυθισμένα στη θάλασσα και πολύ πιο βαθιά από μια άγκυρα που αποτραβιέται. Όταν όμως δέσεις στο λιμάνι της Αγίας Σοφίας τώρα, τα νοητικά σχήματα αλλάζουν και δεν κοιτάς μόνο τις πρόσθετες λεπτομέρειες, αλλά τη διαχρονική ουσία που έχει διασχίσει τους αιώνες λόγω του μηνύματος που αντιπροσωπεύει ο ίδιος ο Ελληνισμός. Τότε συνειδητοποιείς και την αξία του Χρόνου λόγω της αντίστασης και της θυσίας που μαθαίνει στην Ανθρωπότητα ακόμα κι αν έχει υποστεί εγκλήματα που δεν κατάφεραν όμως να τη δολοφονήσουν κι ας κυριαρχούσαν μέσα στο χώρο. Απλώς, δεν πρέπει ποτέ να μπερδέψεις τους Έλληνες της ελευθερίας με τους ραγιάδες της σκλαβοσύνης. Διότι το σώμα δεν είναι το πνεύμα. Διότι η κίνηση δεν είναι πράξη, ούτε η ύπαρξη ζωή. Στην Αγία Σοφία υπάρχει το δώρο του φωτός, η ζωοδόχος πηγή. Κι όλοι οι αιώνες που σε προσέχουν όταν βρίσκεσαι μέσα της, σου δίνουν τη δύναμη να σκεφτείς το αδιανόητο, να πιαστείς από αυτήν την υπερχορδή που άντεξε τα πάντα χωρίς να εκφυλιστεί από τη βαρβαρότητα και να δεις για πρώτη φορά την εικόνα της Υπεριδέας. Τότε θα συλλάβεις κι εσύ την αξία του απέραντου γαλάζιου που δεν είναι μόνο μια επιφάνεια, όπως το εκτιμούσες παλαιότερα, αλλά ένας χωροχρόνος που δεν σταματά στα σύνορα γιατί δεν έχει όρια, αφού αποτελεί δώρο του χρόνου στην Ανθρωπότητα. Έτσι αντιλαμβάνεσαι με τη νοημοσύνη του Ελληνισμού ότι η Υπεριδέα είναι το μέλλον της ιστορίας που δεν έζησες ακόμα γιατί δεν ένιωσες το βάθος του παρελθόντος. Δεν είσαι πια εγκλωβισμένος στις Θερμοπύλες, αλλά μαθαίνεις για τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα κι έτσι μπορείς να δεις και τον μαραθώνιο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Έτσι θα μπορέσεις κι ως μαχητής να συμβάλλεις σ’ έναν αγώνα που σε μεγαλώνει και σου επιτρέπει να δεις τις διαστάσεις της Υπεριδέας για να γίνεις ακόμα πιο ανθρώπινος λόγω ταπεινοσύνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εισαγωγή στην Υπεριδέα"

Η Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.». [10]
Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Επίσης σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει». Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα.
Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα. [8]
Ένα μικρό πείραμα
Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος:
«Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.» [7]
Άλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο.
Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί.
Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». [7] Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»...
Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους. [6]
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας "

Γιατί χρειαζόμαστε εχθρούς;


-->

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ-----------
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ομιλία που εκφώνησε ο Ουμπέρτο Εκο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας, στις 15 Μαΐου 2008.-------


Πριν από μερικά χρόνια, στη Νέα Υόρκη, έπεσα σε έναν ταξιτζή με ένα όνομα που δύσκολα μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί, ο οποίος μου δήλωσε ότι είναι Πακιστανός. Με ρώτησε από ποια χώρα προερχόμουν, του είπα από την Ιταλία, με ρώτησε πόσοι είμαστε εμείς οι Ιταλοί και του προξένησε εντύπωση το ότι είμαστε τόσο λίγοι και το ότι η γλώσσα μας δεν είναι η αγγλική γλώσσα. Τέλος, με ρώτησε ποιοι είναι οι εχθροί μας. Στο δικό μου «παρακαλώ;» απάντησε υπομονετικά ότι ήθελε να μάθει με ποιους λαούς είμαστε εδώ και αιώνες σε πόλεμο για εδαφικές διεκδικήσεις, εθνικά μίση, συνεχείς παραβιάσεις συνόρων κ.ο.κ. Του είπα ότι δεν είμαστε σε πόλεμο με κανέναν. Υπομονετικά μου εξήγησε ότι ήθελε να μάθει ποιοι είναι οι ιστορικοί μας εχθροί, εκείνοι με τους οποίους αλληλοσκοτωνόμαστε. Του επανέλαβα ότι δεν έχουμε τέτοιους εχθρούς, ότι τον τελευταίο πόλεμο τον κάναμε πριν από πενήντα και πάνω χρόνια και τον αρχίσαμε με έναν εχθρό και τον τελειώσαμε με άλλον. Δεν έμεινε ικανοποιημένος. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας λαός που δεν έχει εχθρούς; Κατέβηκα δίνοντάς του δύο δολάρια φιλοδώρημα, για να τον αποζημιώσω για τον ράθυμο πασιφισμό μας, και έπειτα μου ήρθε στον νου η απάντηση που έπρεπε να του είχα δώσει, δηλαδή ότι δεν είναι αλήθεια ότι οι Ιταλοί δεν έχουν εχθρούς. Δεν έχουν εξωτερικούς εχθρούς, και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ποτέ σε θέση να συμφωνήσουν για να προσδιορίσουν ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί, επειδή είναι συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους. Η Πίζα εναντίον του Λιβόρνο, οι Γουέλφοι εναντίον των Γιβελίνων, οι Βόρειοι εναντίον των Νότιων, οι φασίστες εναντίον των ανταρτών, η μαφία εναντίον του κράτους, η κυβέρνηση εναντίον της δικαιοσύνης -και κρίμα που εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη συμβεί η πτώση της δεύτερης κυβέρνησης Πρόντι, γιατί διαφορετικά θα είχα μπορέσει να του εξηγήσω καλύτερα τι σημαίνει να χάνεις έναν πόλεμο από φίλια πυρά.

Ωστόσο, καθώς σκεφτόμουν καλύτερα αυτό το επεισόδιο, πείσθηκα ότι μία από τις κακοτυχίες της χώρας μας τα τελευταία εξήντα χρόνια ήταν ακριβώς το ότι δεν είχε αληθινούς εχθρούς. Η ενότητα της Ιταλίας επιτεύχθηκε χάρη στην παρουσία των Αυστριακών, ο Μουσολίνι μπόρεσε να απολαμβάνει τη λαϊκή συναίνεση επειδή μας προέτρεπε να εκδικηθούμε για την κολοβή νίκη, για τις ταπεινώσεις που υποστήκαμε στο Ντογκάλι και στην Αντουα και για τις εβραϊκές δημο-πλουτοκρατίες που μας επέβαλαν τις άδικες κυρώσεις. Δέστε τι έπαθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν χάθηκε η «αυτοκρατορία του Κακού» και διαλύθηκε ο μεγάλος σοβιετικός εχθρός. Κινδύνευαν να χάσουν την ταυτότητά τους, ώσπου ο Μπιν Λάντεν, ευγνώμων για τα ευεργετήματα που είχε δεχθεί όταν οι ΗΠΑ τον βοηθούσαν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, έβαλε το σπλαχνικό του χέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες και έδωσε στον Μπους την ευκαιρία να δημιουργήσει νέους εχθρούς, επανεδραιώνοντας το συναίσθημα εθνικής ταυτότητας και την εξουσία του.

Να τους κατασκευάσουμε
Το να έχουμε έναν εχθρό είναι σημαντικό, όχι μόνο για να ορίζουμε την ταυτότητά μας αλλά και για να προμηθευόμαστε ένα εμπόδιο σε σχέση με το οποίο να μετράμε το δικό μας σύστημα αξιών και να δείχνουμε, αντιμετωπίζοντάς το, τη δική μας αξία. Γι' αυτό, όταν ο εχθρός δεν υπάρχει, χρειάζεται να τον κατασκευάζουμε. Δέστε τη γενναιόδωρη ευελιξία με την οποία οι νεοναζί της Βερόνας διαλέγουν για εχθρό τους οποιονδήποτε δεν ανήκει στην ομάδα τους, προκειμένου να αναγνωρίζονται ως ομάδα. Απόψε όμως δεν μας ενδιαφέρει τόσο το σχεδόν φυσικό φαινόμενο του εντοπισμού ενός εχθρού που μας απειλεί όσο η διαδικασία παραγωγής και δαιμονοποίησης του εχθρού. Στους λόγους του «Κατά Κατιλίνα», ο Κικέρων δεν χρειαζόταν να σχεδιάσει μιαν εικόνα του εχθρού, επειδή διέθετε αποδείξεις για τη συνωμοσία του Κατιλίνα. Αλλά κατασκευάζει τον εχθρό, όταν, στη δεύτερη αγόρευση, περιγράφει στους συγκλητικούς την εικόνα των φίλων του Κατιλίνα, ρίχνοντας πάνω στον κύριο κατηγορούμενο τη σκιά της δικής τους ηθικής διαστροφής (...).

Ενας κατ' εξοχήν διαφορετικός είναι ο ξένος. Ηδη στα ρωμαϊκά ανάγλυφα οι βάρβαροι εμφανίζονται γενειοφόροι και πλακουτσομύτες και το ίδιο το όνομα «βάρβαροι», όπως είναι γνωστό, υπαινίσσεται ένα ελάττωμα γλώσσας και επομένως σκέψης. Ωστόσο, ήδη από την αρχή θα κατασκευαστούν ως εχθροί όχι τόσο οι διαφορετικοί που μας απειλούν άμεσα (όπως θα ήταν η περίπτωση των βαρβάρων) αλλά εκείνοι που κάποιος έχει συμφέρον να παρουσιάζονται ως απειλητικοί, ακόμη και αν δεν μας απειλούν άμεσα, έτσι ώστε δεν είναι τόσο το ότι είναι απειλητικοί που κάνει να τονίζεται η διαφορετικότητά τους, αλλά η διαφορετικότητά τους γίνεται ένδειξη του ότι είναι απειλητικοί. Ας δούμε τις δηλώσεις ενάντια στα διονυσιακά τελετουργικά (ξενικής προέλευσης) και όσα λέει ο Τάκιτος για τους εβραίους: «Βέβηλα είναι για τους εβραίους όλα όσα είναι ιερά για μας και όσα είναι ανήθικα για μας γι' αυτούς είναι θεμιτά» (και έρχεται στον νου μας η αγγλοσαξονική απόρριψη των Γάλλων, που τρώνε βατράχια, ή η γερμανική των Ιταλών, που τρώνε πολύ σκόρδο).

Οι εβραίοι είναι «παράξενοι» επειδή δεν τρώνε χοιρινό κρέας, δεν βάζουν μαγιά στο ψωμί, δεν εργάζονται την έβδομη μέρα, παντρεύονται μόνο μεταξύ τους, κάνουν περιτομή όχι επειδή είναι ένας κανόνας υγιεινής ή ένας θρησκευτικός κανόνας αλλά «για να τονίσουν τη διαφορετικότητά τους», θάβουν τους νεκρούς και δεν τιμούν τους δικούς μας Καίσαρες. Αφού καταδειχθεί πόσο διαφορετικά είναι ορισμένα υπαρκτά έθιμα (περιτομή, ανάπαυση του Σαββάτου), μπορεί να υπογραμμιστεί ακόμα περισσότερο η διαφορετικότητα εντάσσοντας στο πορτρέτο μυθικά έθιμα (λατρεύουν το ομοίωμα ενός γαϊδάρου, περιφρονούν γονείς, τέκνα, αδελφούς, την πατρίδα και τους θεούς κ.ο.κ.) (...).

Νέα μορφή εχθρού θα γίνει έπειτα, με την ανάπτυξη των επαφών μεταξύ των λαών, όχι μόνον εκείνος που βρίσκεται έξω και που επιδεικνύει την παραξενιά του από μακριά αλλά και εκείνος που βρίσκεται ανάμεσά μας, σήμερα θα λέγαμε ο μη ευρωπαίος μετανάστης, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό ή μιλάει άσχημα τη γλώσσα μας και που στη σάτιρα του Γιουβενάλη είναι ο γραικύλος, ο πονηρός και κατεργάρης, αδιάντροπος, ερωτύλος, ικανός να ρίξει στο κρεβάτι τη γιαγιά ενός φίλου.

Ο εχθρός πάντα βρομάει και κάποιος Μπεριγιόν, στις αρχές του Α' Παγκόσμιου Πολέμου (1915), έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «La polychesie de la race allemande», όπου καταδείκνυε ότι ο μέσος Γερμανός παράγει περισσότερα κόπρανα από τον Γάλλο και με πιο ανυπόφορη μυρωδιά. Τερατώδης και βρομερός θα είναι, τουλάχιστον από τις απαρχές του χριστιανισμού, ο εβραίος, δεδομένου ότι το μοντέλο του είναι ο Αντίχριστος, ο μεγαλύτερος εχθρός, ο εχθρός όχι μόνον ο δικός μας αλλά του Θεού. Μερικές φορές ο εχθρός γίνεται αντιληπτός ως διαφορετικός και άσχημος, επειδή ανήκει σε κατώτερη τάξη. Στον Ομηρο ο Θερσίτης («στραβοκάνης και κουτσός από το ένα πόδι, οι ώμοι του γυρισμένοι προς τα μέσα, σμιγμένοι πάνω από το στήθος του και από πάνω είχε ένα μακρουλό κεφάλι, όπου φύτρωναν τρίχες αραιές») είναι κοινωνικά κατώτερος από τον Αγαμέμνονα ή από τον Αχιλλέα και γι' αυτό τους φθονεί (...).

Θέμα ηθικής

Φαίνεται πως δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς εχθρό. Η μορφή του εχθρού δεν μπορεί να εξαλειφθεί από τις διαδικασίες του εκπολιτισμού. Η ανάγκη είναι συνυφασμένη ακόμα και με τον ήπιο άνθρωπο και φίλο της ειρήνης. Απλώς μετατοπίζεται τότε η εικόνα του εχθρού από έναν ανθρώπινο στόχο σε μια φυσική ή κοινωνική δύναμη, που κατά κάποιον τρόπο μας απειλεί και που πρέπει να νικηθεί, είτε αυτή είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είτε η μόλυνση του περιβάλλοντος ή η πείνα στον Τρίτο Κόσμο. Αλλά έστω και αν αυτές είναι «ενάρετες» περιπτώσεις, ο Μπρεχτ μας θυμίζει ότι ακόμα και το μίσος για την αδικία αλλοιώνει το πρόσωπο.

Η ηθική είναι επομένως αδύναμη απέναντι στην αταβιστική ανάγκη να έχουμε εχθρούς; Θα έλεγα ότι το ηθικό αίτημα επιβιώνει όχι όταν υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχουν εχθροί αλλά όταν προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε, να μπούμε στη θέση τους. Δεν υπάρχει στον Αισχύλο μίσος για τους Πέρσες, αφού στην τραγωδία του αυτός ζει ανάμεσά τους και από τη σκοπιά τους. Ο Καίσαρας αντιμετωπίζει τους Γαλάτες με πολύ σεβασμό, το πολύ τους εμφανίζει λίγο κλαψιάρηδες κάθε φορά που παραδίδονται. Και ο Τάκιτος θαυμάζει τους Γερμανούς, βρίσκοντας ότι έχουν και ωραία σωματική διάπλαση και περιοριζόμενος στο να παραπονιέται για το ότι είναι βρόμικοι και απρόθυμοι για κοπιώδεις εργασίες, επειδή δεν υποφέρουν τη ζέστη και τη δίψα. Το να προσπαθούμε να κατανοούμε τον άλλο σημαίνει να καταστρέφουμε τα στερεότυπα χωρίς να αρνούμαστε ή να καταργούμε την ετερότητα.

Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτές οι μορφές κατανόησης του εχθρού χαρακτηρίζουν τους ποιητές, τους αγίους ή τους προδότες. Οι δικές μας βαθύτερες παρορμήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Αν είναι έτσι, η κατασκευή του εχθρού πρέπει να είναι εντατική και συνεχής. Ενα αληθινά υποδειγματικό μοντέλο αυτής της κατασκευής μάς προσφέρει ο Τζορτζ Οργουελ στο «1984»: «Οπως συνήθως, παρουσιάστηκε στην οθόνη το πρόσωπο του Εμμανουήλ Γκόλντσταϊν, του Εχθρού του Λαού. Σκόρπια σφυρίγματα αποδοκιμασίας ακούστηκαν από το ακροατήριο. Η μικρόσωμη κοκκινομάλλα γυναικούλα άφησε μια στριγκλιά φόβου ανάμεικτου με αηδία. Προτού περάσουν τριάντα δευτερόλεπτα Μίσους, το μισό ακροατήριο ξέσπασε σε έξαλλες κραυγές λύσσας. Στο δεύτερο λεπτό το μίσος εξελίχθηκε σε παραλήρημα. Το ακροατήριο αναπηδούσε πάνω στις καρέκλες και ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε προσπαθώντας να πνίξει το βέλασμα που σε τρέλαινε από την τηλεοθόνη. Η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα αναψοκοκκινισμένη ανοιγόκλεινε το στόμα της σαν ψάρι έξω από το νερό. Η μελαχρινή κοπέλα πίσω από τον Γουίνστον άρχισε να ξεφωνίζει: "Γουρούνι! Γουρούνι! Γουρούνι!". Σε μια στιγμή διαύγειας, ο Γουίνστον είδε τον εαυτό του να φωνάζει κι αυτός μαζί με τους άλλους και να κλοτσάει βίαια με το τακούνι του τα πόδια της καρέκλας. Το φοβερό με το Δίλεπτο Μίσους δεν ήταν ότι ήσουν υποχρεωμένος να συμμετέχεις αλλά αντίθετα το ότι δεν μπορούσες να βρεις τρόπο να αποφύγεις να ενωθείς με τον χορό των αποδοκιμασιών. Μια αποτρόπαιη έκσταση φόβου και εκδίκησης, μια φονική μανία, μια διάθεση να βασανίσεις, να χτυπήσεις, να σπάσεις κεφάλια με ένα σφυρί, φαινόταν να διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα το ακροατήριο και να το μεταμορφώνει παρά τη θέλησή του σε παράφρονες που μόρφαζαν και ούρλιαζαν».

Δεν είναι αναγκαίο να φτάσουμε στα παραληρήματα του «1984» για να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις που χρειάζονται έναν εχθρό. Οι πρόσφατες ιταλικές εκλογές μάς έδειξαν πόσα μπορεί να κάνει ο φόβος των μεταναστευτικών κυμάτων. Διευρύνοντας σε μιαν ολόκληρη εθνότητα τα χαρακτηριστικά ορισμένων από τα μέλη της που ζουν σε μια κατάσταση περιθωριοποίησης, κατασκευάζεται σήμερα στην Ιταλία η εικόνα του ρουμάνου εχθρού, που είναι ιδεώδης αποδιοπομπαίος τράγος για μια κοινωνία η οποία, καθώς έχει παρασυρθεί σε μια διαδικασία ακόμη και εθνικού μετασχηματισμού, δεν κατορθώνει πλέον να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Η πιο απαισιόδοξη άποψη σχετικά με αυτό είναι εκείνη του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών». Από τη μια πλευρά μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας μόνο με την παρουσία ενός Αλλου και πάνω σε αυτό βασίζονται οι κανόνες συμβίωσης και πραότητας. Αλλά πολύ πρόθυμα βρίσκουμε αυτόν τον Αλλον ανυπόφορο, επειδή σε κάποιο βαθμό δεν είναι όπως εμείς. Ετσι ώστε, αναγορεύοντάς τον σε εχθρό, φτιάχνουμε την κόλασή μας πάνω στη γη. Οταν ο Σαρτρ κλείνει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου τρεις πεθαμένους, που δεν γνωρίζονταν όσο ζούσαν, ένας από αυτούς κατανοεί την τρομερή αλήθεια:

«Δέστε τι απλό πράγμα. Δεν υπάρχει φυσικό βασανιστήριο, έτσι; Κι ωστόσο είμαστε στην κόλαση. Και κανείς άλλος δεν θα φτάσει εδώ. Λείπει ο δήμιος. Κάνουν οικονομία στο προσωπικό. Ο δήμιος είναι καθένας από μας για τους άλλους δύο».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24/08/2008
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί χρειαζόμαστε εχθρούς;"

Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου

Του Νίκου Λυγερού
Όταν μιλούμε γενικά για ζεόλιθο, δεν κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλές ποικιλίες και δεν έχουνε όλες τις ίδιες ιδιότητες. Υπάρχουν ζεόλιθοι που είναι όξινοι, άλλοι ουδέτεροι κι άλλοι αλκαλικοί. Γι’ αυτό τον λόγο, και ειδικά τώρα που θέλουμε να αναδείξουμε τις ιδιότητες που έχει ο ελληνικός φυσικός ζεόλιθος, πρέπει να εξετάζουμε ειδικά τις ιδιότητές του για να έχουμε μια γνήσια γνώση για τη χρήση του αλλά και για άλλες εφαρμογές. Μία από τις πιο σημαντικές διαφορές είναι η διαφορά μεταξύ των συνθετικών και των φυσικών ζεόλιθων. Αλλιώς υπάρχει περίπτωση από μη ειδικούς να προτείνουν εφαρμογές για τον έναν που να μην έχουν νόημα για τον άλλον. Αυτό, λοιπόν, που έχει σημασία είναι η επιστημονική ουσία που αφορά τον κλινοπτιλόλιθο. Ένα από τα βασικά και θεμελιακά στοιχεία του είναι η επιλεκτικότητά του όσον αφορά στα βαρέα μέταλλα αλλά και την Aμμωνία. Οι μελέτες έχουν γίνει για τις πιο κρίσιμες περιπτώσεις στο πλαίσιο της απολύμανσης του Τσέρνομπιλ. Έτσι δεν έχουμε μόνο θεωρητικά και εργαστηριακά αποτελέσματα αλλά και πρακτικά, αφού ξέρουμε ότι χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 500,000 τόνοι κλινοπτιλόλιθου. Κατά συνέπεια, ξέρουμε με ακρίβεια και τις επιδόσεις του. Έτσι στο βιβλίο των Michel Guisnet και Jean-Pierre Gilson “Zeolites for Cleaner Technologies” βρίσκουμε τον εξής κατάλογο επιλεκτικότητας:
Κλινοπτιλόλιθος: Cs>Pb>NH4>Na>Sr>Cd,Cu,Zn
που σημαίνει πρακτικά ότι ο κλινοπτιλόλιθος απορροφά πρώτα το Καίσιο, μετά το Μόλυβδο, ύστερα την Αμμωνία, το Νάτριο, το Στρόντιο ενώ το Κάδμιο, το Χαλκό και τον Ψευδάργυρο τους απορροφά στο ίδιο επίπεδο. Στον ίδιο πίνακα για άλλους τρεις ζεόλιθους έχουμε τα εξής στοιχεία:
Chabazite (CHA): Cs>NH4>Pb>Na>Cd>Sr>Cu>Zn
Mordenite (MOR): Pb>Cs>NH4>Na>Cd
Philliptite (PHI): Cs> Pb>NΗ4>Na>Sr>Cd>Zn

Με αυτά τα χαρακτηριστικά βλέπουμε και τις αναλογίες και τις διαφορές μεταξύ ζεόλιθων. Και καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο κλινοπτιλόλιθος είναι από τους πιο αποτελεσματικούς για τον καθαρισμό της ζωής και γι’ αυτό αυτή η ιδιότητα έχει τόσες εφαρμογές στον τομέα της γεωργίας, της κτηνοτροφίας αλλά και της ανθρώπινης χρήσης.



Michel Guisnet - Jean-Pierre Gilson: "Zeolites for Cleaner Technologies".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου"

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού

Μήπως έτσι εξηγούνται όλα; Πρώτη προσέγγιση...---



Του Στέλιου Συρμόγλου--



Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού έχει επιστημονικό ενδιαφέρον, αλλά και πρακτικό. Το πρακτικό συνίσταται στη δημιουργία των θεσμών της δημόσιας ζωής, που τον εκφράζουν καλύτερα. --

Διότι μόνο τότε θα εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη και οργανική ανάπτυξη των ικανοτήτων του. Αν από παρανόηση του επιβληθούν θεσμοί που δεν ταιριάζουν με τα βαθύτερα ορμέμφυτά του, ο κοινωνικός του βίος θα είναι συνεχώς ασταθής, διότι δεν θα βρίσκει σ' αυτούς την ικανοποίηση που ζητά η ψυχή του και το πνεύμα του.



Δεν είναι εύκολο, ωστόσο, να αγαγνωρίσουμε με την πρώτη ματιά την ιδιοπροσωπία ενός λαού. Ακόμη κι όταν έχουμε άφθονα ιστορικά στοιχεία στη διάθεσή μας. Κι αυτό, διότι τα ίδια τα ιστορικά στοιχεία μπορεί να παρερμηνευθούν από άγνοια ή από πρόθεση. Ακόμη και στον επιστημονικό χώρο υπάρχουν ερμηνευτικοί μύθοι. Τέτοιους μυθους έχουν εκθρέψει η Φυσική, η Ιατρική, ακόμη και τα Μαθηματικά. Πολύ περισσότερο βέβαια τούτο ισχύει για την επιστήμη της Ιστορίας. Το υλικό υπάρχει. Το αυτό για όλους. Ομως, ο κάθε ιστορικός πρέπει να επιλ'εξει τουλάχιστον ανάμεσα στο σημαντικό και στο ασήμαντο. Τούτη η επιλογή προυποθέτει οξύ αξιολογικό κριτήριο. Κι έτσι ανοίγει η πόρτα για τη μυθοποίηση της ιστορίας.



Για τη μελέτη της καταγωγής ενός λαού πρέπει να ληφθούν υπόψη και τα ψυχολογικά του δεδομένα.Μια διεισδυτική ανάλυση των ψυχολογικών του συμπεριφορών μπορεί να φέρει στο φως στοιχεία, που η ιστορική έρευνα τα παραγνωρίζει ή δεν τα γνωρίζει. Πολλά ιστορικά περιστατικά συμβαίνουν επειδή η ψυχολογία ενός λαού λειτουργεί κατ' αυτόν και όχι κατ' άλλον τρόπο. Ο Χίτλερ, για παράδιγμα, ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε, αν ήταν ηγέτης του ιταλικού λαού. και η διαφορά θα οφειλόταν στη διαφορετική ψυχική δομή του λαού. Ποτέ τα πρόβατα δεν μπορείς να τα κάνεις λύκους, όσο πειστικός προπαγανδιστής και να είσαι.



Στους βόρειους λαούς δεν ταιριάζει ο νότιος Καθολικισμός. Και εντέλει τούτοι οι λαοί βρήκαν την έκφρασή τους με τον Προτεσταντισμό. Χίλια χρόνια και παραπάνω ο Ελληνισμός στη Μέση Ανατολή δν έπεισε τους επιτόπιους λαούς και τούτοι προσχώρησαν αμέσως στο Μωαμεθανισμό, που τους εξέφραζε. Στην Ινδία ο Βουδισμός επί χίλια πεντακόσια χρόνια δεν μπόρεσε να εξαλείψει την Ινδουσιστική νοοτροπία. Και στο τέλος ο Βουδισμός εξαφανίστηκε από την Ινδία. Η διδασκαλία του Βούδα ήταν η απάντηση του νότιου στοιχείου πρός τους εισβολείς Αρείους, αφού έχασαν στο πεδίο της μάχης. Στο τέλος όμως έχασαν και στο πεδίο της πνευματικής μάχης.



Αυτή η μακρά περίοδος "ψευδούς συνειδήσεως" είναι κάτι το εφιαλτικό. Μαρτυρεί την ύπαρξη μιας αφανούς πνευματικής δουλείας, όπου η απελευθέρωση προετοιμάζεται μέσα στο σκότος των διεργασιών του υποσυνείδητου. Γι' αυτό και η διαδικασία της είναι τόσο μακροχρόνια. Ισοδυναμεί με μια φυσική διαδικασία, που το ρυθμό της δεν τον αντιλαμβάμνεται κανείς, μολονότι τον ζει και τον υφίσταται.



Με τις παραπάνω σκέψεις προσεγγίζουμε την ελληνική πραγματικό-

τητα. Διερωτώμαστε για την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Και διερωτώμαστε επίσης, αν τα ιστορικά γεγονότα του Ελληνισμού δεν βρίσκουν τουλάχιστον ένα μέρος της ερμηνείας τους στις ψυχικές υποδομές του ελληνικού λαού. Ισως και ολόκληρη την ερμηνεία του, αν θέλουμε να αναχθούμε στα "τελικά αίτια". Η ιδιοπροσωπία προσδιορίζεται από την καταγωγή. Και τίθεται το ερώτημα: Από που κατάγονται οι σύγχρονοι Ελληνες; Και πως εξηγείται η σημερινή συμπεριφορά τους;



Οι απαντήσεις όμως στα παραπάνω ερωτήματα , θα αποτελέσουν αντικείμενο της αυριανής δεύτερης αρθρογραφικής προσέγγισης...

πηγή ELLADA SHMERA
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού"
Related Posts with Thumbnails