Τι σημαίνει το επώνυμό σας;

Γνωρίζετε τι σημαίνει το επώνυμό σας;---

Μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή σαν σκιά και συχνά μας χαρακτηρίζει. Ο λόγος για το επίθετό μας, που μπορεί να προέρχεται από ένα παρατσούκλι κάποιου προγόνου μας, πολλά, πολλά χρόνια πριν…

Τα περισσότερα επίθετα δεν είναι παρά εξευγενισμένα παρατσούκλια που μετατράπηκαν σε αξιοπρεπή ονόματα με την πάροδο των χρόνων.----

Το παρατσούκλι-παρωνύμιο-παρασουσούμι-παραγκώμι-παρανόμι στιγματίζει ανεξίτηλα τα «θύματά» του που δεν μπορούν να αντιδράσουν στη σφοδρή επίθεση.

Χαρακτηριστικά του σώματος και του προσώπου, συνήθειες ή προτιμήσεις, επαγγέλματα και τόποι καταγωγής χρησιμοποιούνται κατά κόρον ως «στοιχεία ταυτότητας» σε μικρές κοινωνίες όπου όλοι γνωρίζονται με όλους σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμη και οι προσωπικές τους προτιμήσεις να γίνονται γνωστές και να αποτελούν το βασικότερο χαρακτηριστικό τους.

Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου παρατσούκλια προέρχονται από τα χρόνια του Βυζαντίου (Πωγωνάτος, Τραυλός), από τα σλαβικά (Μπέλος: άσπρος), τα βλάχικα (Γκίζας: μυζήθρα), τα εβραϊκά (Σαμψών: μικρός ήλιος) και από διάφορες ξένες γλώσσες κατακτητών.

Σήμερα, ένα γελοίο όνομα που προέρχεται σίγουρα από παρατσούκλι αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ένα μειονέκτημα για τον κάτοχό του, που καταφεύγει είτε σε πλήρη αλλαγή του είτε σε παράφρασή του προκειμένου να επανακτήσει το χαμένο του κύρος. Ένα τέτοιο όνομα έχει διαπιστωθεί ότι είναι ικανό ακόμη και να ανακόψει τη σταδιοδρομία του κατόχου του, που διστάζει κάθε φορά που πρέπει να συστηθεί στους νέους συνεργάτες του.

Οι Αθηναίοι και οι «άλλοι»

Το δριμύ και καυστικό παρατσούκλι-που μετατράπηκε αργότερα σε επώνυμο- άνθησε από τον 19ο αιώνα, όπου ήταν ήδη φανερός ο ανταγωνισμός μεταξύ «αυτοχθόνων» και «ετεροχθόνων». Με σύμμαχο τα λαϊκά στρώματα και τις μικρές κοινωνίες των χωριών, το παρατσούκλι απόκτησε διαστάσεις επιδημίας στη δεκαετία του 1950, όταν η Αθήνα αποτελούσε τη «γη της επαγγελίας» για χιλιάδες επαρχιώτες που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη.

Το σύνθημα «Έξω οι βλάχοι από την Αθήνα» βρήκε οπαδούς στα πρόσωπα των γηγενών Αθηναίων, που έβλεπαν τις ρίζες της καταγωγής τους να ξεριζώνονται βίαια από τις ορδές των επαρχιωτών που ενώ τους μιμούνταν σε τρόπους και εμφάνιση, ωστόσο τους αποκαλούσαν περιφρονητικά «Αθηναίους».

Παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αντανακλούν ακόμη και σήμερα το στερεότυπο του «πρωτευουσιάνου» που χλευάστηκε από τους «πονηρούς και καπάτσους» επαρχιώτες. Το κομψό ή το υπερβολικά μοντέρνο ντύσιμο , οι ευγενικοί τρόποι αλλά και οι εξωφρενικές απαιτήσεις (π.χ. μπάνιο μέσα σε μπανιέρα και όχι σε σκάφη…) χαρακτήριζαν τους δυστυχείς Αθηναίους που έκαναν αμέσως αισθητή την παρουσία τους σε ένα χωριό.

Και αν η Αθήνα προκαλούσε τη χλεύη αλλά και τον φθόνο των επαρχιωτών, κάτι ανάλογο συνέβαινε και ανάμεσα στις επαρχιακές πόλεις που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, επινοώντας τα πιο αιχμηρά παρατσούκλια.

Αυστριακοί (οι Βολιώτες), Κοπέλια-Βρακοφόροι-Μουστακαλήδες-Σύντεκνοι (οι Κρητικοί), Βλάχοι (οι Θεσσαλοί και οι Ρουμελιώτες), Γκάγκαροι (οι Αθηναίοι), Καλαμαράδες (οι Έλληνες για τους Κύπριους), Κουμπάροι (οι Κύπριοι για τους Έλληνες), Μαουνιέρηδες (οι Πειραιώτες), Παγουράδες και Πλακουτσοκέφαλοι (οι Γιαννιώτες), Σακαφλιάδες (οι Τρικαλινοί), Σαρδελάδες (οι κάτοικοι της Πρέβεζας), Σκορδάδες-Σκορδία (οι Τριπολιτσιώτες και η Τρίπολη αντίστοιχα), Σούρδοι-Σουρδία (οι κάτοικοι της Κοζάνης και η Κοζάνη αντίστοιχα), Σύκα (οι Καλαματιανοί), Κατωαυλακιώτες (οι Πελοποννήσιοι λόγω του ότι βρίσκονται γεωγραφικά κάτω από το «αυλάκι», δηλαδή τον Ισθμό της Κορίνθου) και Πανωαυλακιώτες (οι Στερεοελλαδίτες).

Ο «Ψηλός», ο «Μπουλντόζας» και τα άλλα παιδιά…

Οι πολιτικοί ανέκαθεν βρίσκονταν στο στόχαστρο της καυστικής και άνευ ορίων σάτιρας. Εμφανισιακά ή άλλα χαρακτηριστικά τους έδωσαν αφορμές για ποικιλότροπα σχόλια και τους στιγμάτισαν με παρατσούκλια που χρησιμοποιούνται ευρέως ακόμη και από τον Τύπο, που δεν διστάζει να υποδαυλίζει την παραφιλολογία των παρατσουκλιών.

Έτσι, λοιπόν ποιος δεν θυμάται τις συχνές αναφορές του Τύπου στον Μιλτιάδη Έβερτ με το παρατσούκλι ο «Μπουλντόζας», στον Ηλία Τσιριμώκο, «ο Κατεψυγμένος», στον Στέλιο Παττακό, « ο Γόπας» λόγω της εμμονής του να μην πετιούνται οι γόπες στα πεζοδρόμια επί χούντας, στον Κώστα Σημίτη, « Ο Κινέζος», στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, «ο Ψηλός», στο Δημήτρη Αβραμόπουλο, «ο Καγκελάκιας», στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, «ο Φρυδάς» και ούτω καθεξής…

Γαύροι-Βαζέλες: σημειώσατε Χ

Το ποδόσφαιρο αποτελεί έναν πρώτης τάξεως χώρο για να ευδοκιμήσουν τα παρατσούκλια και ο χλευασμός. Ο άκρατος φανατισμός, η βία και το προαιώνιο μίσος μεταξύ των αντιπάλων εκδηλώνονται μέσα και έξω από τα γήπεδα, στα πολύχρωμα πανό αλλά και στις πολεμικές ιαχές των φιλάθλων, οι οποίοι απαγγέλουν ρυθμικά συνθήματα που περιέχουν τα «κοσμητικά» επίθετα: Βάζελοι, Γαύροι, Χανούμια, Βούλγαροι, Σκουλήκια και άλλα τέτοια κολακευτικά…

Μετάθεση στη Μποχαλία…

Ο στρατός επίσης δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τα δίχτυα των παρατσουκλιών. Προσπαθώντας ν’ απαλύνουν τον πόνο της «εξορίας», οι φαντάροι χαρακτηρίζουν ορισμένες περιοχές με βάση το (μαύρο) χιούμορ. Έτσι λοιπόν, μην απορήσετε αν ο γιος σας, σας ανακοινώσει πως μετατίθεται στην Γκασμαδία (Λέσβος), στην Γκατζολία (Θράκη) ή στην Μποχαλία (Κως). Αν σας μιλήσει για τους φίλους του τους «Τσαμπίκους», θα καταλάβετε πως βρίσκεται στη Ρόδο, ενώ οι Ούριοι θα το συντροφεύουν στη Σάμο! Μην ψάχνετε μάταια τον χάρτη αν μάθετε πως πήρε μετάθεση στην «Ουγκάντα». Σε απλά «φανταρίστικα» ελληνικά εννοεί ότι θα περάσει το υπόλοιπο της θητείας του στη Σάμο...

Πες μου το όνομά σου, να σου πως ποιος είσαι…

Μη νομίζετε όμως πως μόνο η καταγωγή μας αποκαλύπτει πολλά για τις συνήθειες ή τον χαρακτήρα μας. Ακόμη και το ίδιο το επώνυμό μας κρύβει έντεχνα ένα μεταμφιεσμένο παρατσούκλι που με λίγο ψάξιμο μπορεί να μας φανερώσει πολλά.

Εν αφθονία συναντάμε επώνυμα-παρατσούκλια στη Ρούμελη και την Άμφισσα ενώ σπανιότερα τα χρησιμοποιούν οι Μωραϊτες. Τα περισσότερα επώνυμα έχουν τις ρίζες τους σε τουρκικές λέξεις (όπως π.χ. της υπογράφουσας που το πρώτο συνθετικό είναι «καρά» =μαύρο) ενώ στα Επτάνησα και την Κρήτη, τα επώνυμα είναι απαλλαγμένα από τουρκικές επιρροές, έχουν όμως ιταλικές ρίζες.

Σπάνια είναι τα επώνυμα με βαλκανικές ρίζες, ενώ γαλλική είναι η επιρροή αρκετών κυπριακών επωνύμων. Ο Ανδρέας Καλαντζάκος, «έψαξε» ιδιαίτερα το θέμα και συγκέντρωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ονόματα-επώνυμα-παρατσούκλια»που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελεύθερη σκέψη». Από το βιβλίο αυτό και εμείς πήραμε τις πληροφορίες για τις εξηγήσεις κάποιων (όλων θα ήταν πρακτικά αδύνατο) επιθέτων που παραθέτουμε στη συνέχεια. Αν ανάμεσα σε αυτά ανακαλύψετε και το δικό σας και δεν σας ικανοποιεί η πραγματική σημασία του-παρακαλώ να το αντιμετωπίσετε με χιούμορ.

Άλλωστε, ως γνωστόν, τους φίλους-ευτυχώς-τους διαλέγουμε μόνοι μας, οι συγγενείς όμως και τα ονόματά μας αποτελούν προίκα μας δια βίου. Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα του Ανδρέα Καλαντζάκου για το τι σημαίνουν οι ρίζες των πιο γνωστών ελληνικών επιθέτων, τα πράγματα έχουν ως εξής:

-Αϊβαζής: κλητήρας (τουρκικά: ayvaz)

-Αργέντης: ασημένιος (ιταλικά: argento)

-Ασλάνης: το λιοντάρι (τουρκικά: aslan)

-Βεάκης: ο μπέης, ο κύριος (τουρκικά: bey)

-Βέγγος: το φαρμακερό φυτό (περσικά: benk)

-Βογιατζής: ο μπογιατζής (τουρκικά: boyaci)

-Βοναπάρτης: η καλή μερίδα (ιταλικά: buono parte)

-Βουγιουκλάκη: η μεγάλη (από το τούρκικο buyuk)

-Γαρμπή: η δύση (αραβικά: garb)

-Γκερέκου: πρέπει (τουρκικά: gerek)

-Δαφέρμος: ο βέβαιος, ο σταθερός (ιταλικά: da fermo)

-Δεληγιάννης: ο Τρελός Γιάννης (τουρκικά: deli)

-Ζαϊμης: ο εισπράκτορας φόρων (τουρκικά: zaim)

-Ζαλμάς: ο πρόστυχος (τουρκικά: calma)

-Ζαμπούνης: ο καχεκτικός, ο αδύναμος (τουρκικά: zabun)

-Ζολώτας: το χρυσάφι (ρωσικά: zoloto)

-Ζορμπάς: ο άτακτος, ο ταραξίας (τουρκικά: zorba)

-Ιωαννίδης: αυτός που πήρε την χάρη του Θεού (εβραϊκά: yohannou)

-Καβάφης: ο αδέξιος (τουρκικά: kavaf)

-Καζαντζάκης: ο χαλκωματάς (τουρκικά: kazanci)

-Κάλβος: ο φαλακρός (λατινικά: calvus)

-Καμμένος: η πέτρα (σλάβικα: kamen)

-Καραγκιόζης: ο μαυρομάτης (τουρκικά: Karagöz)

-Καραμανλής: αυτός που κατάγεται από την Καραμανία (τουρκικά: karamanli)

-Καρατζάς: το ζαρκάδι (τουρκικά: karaca)

-Καρατζαφέρης: η καμήλα (τουρκικά: kara cafer)

-Κατράκης: ο μοιραίος (αραβικά: kaderi)

-Κεντέρης: η λύπη (τουρκικά: keder)

-Κοεμτζής: ο χρυσοχόος (τουρκικά: kuyumcu)

-Κούγιας: ο πεταλωτής (σλάβικα: kuja)

-Λιάνη: δένω (γαλλικά: liane)

-Μακαρέζος: το καρούλι (τουρκικά: makara)

-Μαρής: ο τρελός (αρβανίτικα: mari)

-Ματσούκα: το ρόπαλο (λατινικά: maxuca)

-Μπαϊρακτάρης: ο σημαιοφόρος (τουρκικά: bayraktar)

-Μπότσαρης: το βαρελάκι (από τους Βένετους: bozza)

-Μπουρνάζος: ο μυταράς (τουρκικά: burnaz)

-Νάκας: ο ελαιογράφος (τουρκικά: nakkas)

-Νταϊφά: η ομάδα, το σωματείο (αραβικά: taife)

-Ντενίση: η θάλασσα (τουρκικά: denis)

-Πεχλιβάνης: παλαιστής (τουρκικά: pehlivan)

-Ρακιντζής: αυτός που φτιάχνει ή πίνει τσίπουρο (τουρκικά: raki)

-Σαντίκος: ο πιστός φίλος (τουρκικά: sadik)

-Σελιμάς: υγιής (τουρκικά: selim)

-Σεφέρης: το ταξίδι (τουρκικά: sefer)

-Σιμιτζής: αυτός που φτιάχνει και πουλάει κουλούρια (τουρκικά: simitci)

-Σκαρμούτσος: πάσσαλος (ιταλικά: scarmo)

-Τόκας: πόρπη (τουρκικά: toka)

-Τρίμης: παλληκάρι (αρβανίτικα: trim)

-Τσουκαλάς: ο μεγάλος τέντζερης (ιταλικά: zuca)

-Φέρτης: ο μοναχός (τουρκικά: fert)

-Φούντας: η φούντα (ιταλικά: η φούντα, ο θάμνος)

-Φυσσούν: η γοητεία (τουρκικά: füsun)

-Χαϊκάλης: το όνομα (τουρκικά: haikal)

-Ωνάσης: ο εραστής (τουρκικά: oynas)

ΛΙΛΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ

lkarak@clickatlife.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι σημαίνει το επώνυμό σας;"

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

KAΛΑΜΟΥΓΚΑΝΑΣ. από το καλαμουγκάνι (καλάμι-canna), το καλάμι όπου τυλίγεται το νήμα.
ΚΑΛΙΚΟΥΝΗΣ. καλκούνι (Κύθηρα) η τάπα του βαρελιου.
ΚΑΛΙΤΣΟΥΝΑΚΙΣ. καλιτσούνι ειδ. τυρόπιτας, Κρήτη. αλλού γλυκίσματα.
ΚΑΝΑΒΟΣ. καναβή ειδ. αγριόπαπιας, μα και ξύλινος σκελετός για το πρόπλασμα του τεχνίτη από κερί ή από πηλό.
ΚΑΝΟΥΤΟΣ. κανούτος λύκος
ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ. καπερόνα ειδ. κάπας.
ΚΑΡΤΣΟΝΑΚΗΣ. καρτσόνι, κάλτσα μάλλινη
ΚΑΣΤΟΡΧΗΣ. καστόρχι, ύφασμα.
ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΣ. κατραμωμένος (βενετς. μετοχη), κατράμι, η πίσσα που αλείβουν τα πλοία.
ΚΟΘΡΗΣ ΚΟΘΟΡΝΟΣ. κόθρος, κοθρί, κόθρα, κομμάτι ψωμί, πίτα, κοσκινόγυρος, λαιμαριά ξύλινη για τα γιδοπρόβατα, απομεινάρι ψωμιού στο τραπέζι. κοθρής ζητιάνος από το κόθουρος (Μακεδ) κόθουρνος (Θράκη)
ΚΟΡΦΙΤΗΣ (Χαλκιδική). όπως λένε και τα τελευταία καρπούζια, που βγαίνουν στην κορυφή της καρπουζιάς, πριν να ξεραθεί
ΚΟΥΛΟΥΚΟΥΝΤΗΣ. ίσως όπως και το Κολοκοτρώνης, με β’ συνθετικό το κοντός.
ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΣ. κουρκουλώ κυλιούμαι (κούρκουλας ονομάζεται σε μερικές γνώσεις ο παπάς).
ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗΣ. κούρκουμα, ανακούρκουδα.
ΚΟΥΣΚΟΥΡΑΣ ΚΟΥΣΚΟΥΡΗΣ. σημαίνει το κούσκουρας κατά τόπους φλύαρος, πετρωδικός τόπος, αργιλότοπος.
ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ. κουτρουλής, κούτρουλος, φαλακρός, κασίδης ή και ξουρισμένος σύρριζα.
ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ. κουρμούλι κορμός δέντρου, χαμόδεντρου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ"

ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ-ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ -ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ.--

Από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος δεν έπαψε να παρανομιάζει τον διπλανό του, να του προσάπτει κάποιο σκωπτικό ή άλλο χαρακτηρισμό που σιγά σιγά καθιερωνόταν και επικρατούσε.----
Εισαγωγικά θα σχολιάσω τρία παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα.-----
Ο Πλάτωνας, ο κορυφαίος Έλληνας φιλόσοφος, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Αθήνας, ήταν το παρανόμι (παρατσούκλι) του Αριστοκλή, γιου του Αρίστωνα και της Περιεκτιόνης. Κάποιος παιδοτρίβης (γυμναστής) τού έδωσε το όνομα αυτό επειδή ο νέος είχε ευρύ στέρνο και πλατύ μέτωπο. Με την πάροδο του χρόνου ο Αριστοκλής έγινε γνωστός με το παρανόμι του.
Άλλο παράδειγμα είναι ο Οιδίποδας, ο μυθικός βασιλιάς των Θηβών, γνωστός από τις ομώνυμες τραγωδίες του Σοφοκλή. Οι γονείς του, Λάιος και Ιοκάστη, δεν του έδωσαν καν όνομα αφού ο Λάιος έδεσε τα πόδια του βρέφους με λουρί και το παρέδωσε σε έμπιστο υπηρέτη για να το εγκαταλείψει στον Κιθαιρώνα. Το βρήκε ωστόσο βοσκός και το έφερε στον Πόλυβο, βασιλιά της Κορίνθου, που το υιοθέτησε. Δεν ξέρομε αν ήταν ο βασιλιάς, η βασίλισσα ή κάποιος άλλος που του έδωσε το όνομα Οιδίποδας (οίδημα + πους = πρήξιμο + πόδας) επειδή τα πόδια του βρέφους ήταν πρησμένα από την κακοποίηση.
Η περίφημη εταίρα της Αθήνας η Φρύνη είναι επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το αληθινό της όνομα ήταν Μνησαρέτη και καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας. Το παρανόμι Φρύνη προέρχεται από τη λέξη φρύνη (και φρύνος), είδος βατράχου (αφορδακού!) με ωχρό χρώμα. Από τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη μαθαίνομε ότι και άλλες Αθηναίες εταίρες πήραν το όνομα αυτό από την απόχρωση της επιδερμίδας.
Γενικά τα παρανόμια αντικατοπτρίζουν, μπορεί να πει κανείς, μια κοινωνία, απεικονίζουν χαρακτήρες, παραπέμπουν σε επαγγέλματα, κτλ.
Η μελέτη τους έχει ιδιαίτερο λαογραφικό και εθνολογικό ενδιαφέρον.

Δουμανάς< ΝτοΟμανός < ντουμάνι από το Τουρκικό duman = καπνός
Δραγούτσος από τη λόγια αποκατάσταση. Τραγούτσος < Δραγούτσος < τράγος + τσο = το παιδί του τράγου.
Καζιάκος. Κακάμης. Κανιούρας από το κάνα ή κάνια (αδύνατα ή στραβό πόδια) + την μεγεθυντική κατάληξη ούρα, όπως λάσπη λασπούρα. Κανιούρας = ο στραβοκάνης ή στραβοκάνα = στραβοπόδαρος (βλ. στο Ετυμολογικό Λεξικό του Ανδριώτη το σχετικό λήμμα Καρακάνης = μαυροπόδαρος).
Καραβέλας < Γκαραβέλας < πουλί γκαραβέλι, που έρχεται στην περιοχή το Χειμώνα.
Κοκκάλης ο κοκκαλιάρης.
Κουλοχέρης: με κομμένο το χέριΜακρυσιγγούνας: με μακριά σεγγούνα.
Μανίκας < μανίκι ή < αυτός που έκοψε ή πάτησε μανίκι, το μανίκωσε δηλ. το έσκασε, έφυγε.
Μπαντής < bantito (ισπανικό) = επαναστότης.
Μπούτσικας < βυζαντινό Μπαμπουτσικάριος: φόβητρο για τα παιδιά ή < μπουτσικάρι = το παχουλό παιδί
Παλιόπουλος < Πλιάτσικο = λεΙα. αλβ. placke. Σλαβ. pljatska.
Σβώλος < αρχαία λέξη ασβόλη = καπνιά.
Τρίμμης: ο μικρός σαν το τρίμμα του ψωμιού.
Τσιατσός. Τσιόμαλος. Τσιούμας < Τσιούμα στα βλάχικα σημαίνει κεφάλι, ενώ στο τοπικό ιδίωμα το κεφάλι το λένε τσιούμπα στα τουρκ. COMAK = το ρόπαλο, με το οποίο κτυπούν το σιτάρι επάνω στην πέτρα (τσούμα) και κατασκευάζουν το μπλουγούρι
Χαντούμης: ο ευνοούχος, ο ψυχρός στις γυναίκες, ή από το τουρκ. HADIMS = ο κρημνίζων, ο ανατρέπων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ-ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ"

Αναζητήσεις προγόνων On line

On line αναζητήσεις προγόνων------
Εκατομμύρια κυβερνοναύτες ψάχνουν τις οικογενειακές τους ρίζες μέσω του MyHeritage «E» 
Εκεί όπου η πανταχού παρούσα κοινωνική δικτύωση συναντά τις οικογενειακές συνεστιάσεις, «ευδοκιμεί» πλήθος ψηφιακών γενεαλογικών δέντρων τα οποία έρχονται να λειτουργήσουν ως μέσα τόσο διατήρησης όσο και αναζήτησης συγγενικών δεσμών.
Τις οικογενειακές τους ρίζες ψάχνουν εκατομμύρια κυβερνοναύτες στον αχανή ωκεανό πληροφοριών του Παγκόσμιου Ιστού. «Το ίδιο το Διαδίκτυο, άλλωστε, μοιάζει φτιαγμένο ακριβώς για να ταξινομεί τα όποια από μακρού λησμονημένα αρχεία», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα «Τhe Wall Street Journal».
Με έδρα το Ισραήλ και έτος εμφάνισης στον Ιστό το 2005, η υπηρεσία MyHeritage (www.myheritage.com), «Η κληρονομιά μου» ελληνιστί, προσφέρει στους χρήστες της τη δυνατότητα να διαμορφώνουν ψηφιακά γενεαλογικά δέντρα, να δημιουργούν οικογενειακές ιστοσελίδες διανθισμένες με φωτογραφίες, βίντεο και προσωπικές μαρτυρίες, να επικοινωνούν με τους συγγενείς τους μέσω υπολογιστή, καθώς και να προβαίνουν σε on line αναζητήσεις των προγόνων τους.
Σε 23 γλώσσες

Το MyHeritage προσφέρει τις υπηρεσίες του σε 23 γλώσσες, μεταξύ αυτών και στα ελληνικά (www.myheritage.gr), ενώ λειτουργεί και τη δική του μηχανή αναζήτησης, η οποία αντλεί στοιχεία από περίπου 1.200 βάσεις γενεαλογικών δεδομένων παγκοσμίως.
Ταυτόχρονα, η υπηρεσία ανιχνεύει, βάσει φωτογραφικού υλικού και μεταδεδομένων (metadata), τα οποία έχουν καταχωρίσει οι ίδιοι οι χρήστες της, πρόσωπα που πιθανό να σχετίζονται, χωρίς βεβαίως να το γνωρίζουν, συγγενικά το ένα με το άλλο.
Δεδομένου ότι τα στοιχεία που δημοσιεύονται στον χώρο του MyHeritage είναι τόσο προσωπικά όσο και ευαίσθητα, για την πρόσβαση στις ιδιωτικές, οικογενειακές ιστοσελίδες απαιτείται ειδικός κωδικός και όνομα χρήστη, τα οποία ο ίδιος ο δημιουργός του εκάστου γενεαλογικού δέντρου φροντίζει να παρέχει αποκλειστικά και μόνο σε άτομα δικής του επιλογής.

Σε περίπτωση, ωστόσο, που μια οικογενειακή ιστοσελίδα καθοριστεί ως μείγμα μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας, ο δημιουργός της και πάλι είναι αυτός που ορίζει ποιες περιοχές της θα είναι ανοικτές στο ευρύ κοινό και ποιες όχι.
«ΤΙΝΟΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ»

Παράλληλα, διαθέτει έναν on line «Μετρητή Ομοιότητας», ο οποίος καλείται να δώσει απάντηση στο θεμελιώδες, πανανθρώπινο ερώτημα «τίνος μοιάζει το παιδί». Εφαρμόζοντας προηγμένη τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων, ο εν λόγω «μετρητής» έρχεται, συγκρίνοντας τις φωτογραφίες των γονέων με αυτές των παιδιών τους, να μας πει σε ποιον από τους δύο γεννήτορες ομοιάζει περισσότερο κάθε τέκνο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Αναζητήσεις προγόνων On line"

ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΟΔΟ

Παρατσούκλια απο την Κρεμαστή Ρόδος
Αγκάττα: Μεγεθυντικό, το μεγάλο αγκάθι. Ο ευέξαπτος χαρακτήρας. Αυτός που εύκολα ανταποδίδει τα πειράγματα.
Αζού (η): Μεγεθυντικό, το αζό, το ζώον. Ο Μεγαλόσωμος ή ο άγριος στην συμπεριφορά.
Αλαπού (η): Το ζώον αλεπού, τις ιδιότητες της οποίας διαθέτει ο κάτοχος (πονηρός).
Αλόα (η) Μεγεθυντικό, το μεγάλο άλοο (άλογο). Ο μεγαλόσωμος, με άχαρο και μεγάλο βηματισμό.
Ανανός(ο): Εξ' αιτίας της γλωσσικής αδυναμίας στη σωστή εκφορά του ονόματος του, στην παιδική ηλικία (Στυλιανός).
Αράπης (ο): Ο μελαψός, ο μαύρος. Θηλυκό η αραπίνα.
Αρναούττα (η): Μεγεθυντικό, το αρναούττι(η καυτερή πιπεριά). Η δύστροπη.
Ασπροκώλα (η): Πουλί, στο μέγεθος του σπουργίτη με άσπρα φτερά στο πίσω μέρος. Ο ξανθός και ασπριδερός στο δέρμα.
Ασπρούλλης (ο): Ο ξανθομάλλης και ασπριδερός. Θηλυκό η Ασπρούλλα και Ασπρουλίτσα.
Αστροπηλιάρης (ο): Ο ασπροπηλιάρης , ο δύστροπος και σκληρός ώσαν το άγονο και σκληρό έδαφος που περιέχει άσπρο πηλό
Αχερένιος (ο): Ο φτιαγμένος από άχυρο. Ο λεπτοκαμωμένος, ο αδύνατος σαν ψεύτικος.
Βίρκιας (ο): Το όνομα πουλιού από μίμηλη λέξη (βιρ-βιρ). Ο επαναλαμβάνων συχνά τα ίδια, φλύαρος.
Βογγύλα (η): Μεγεθυτικό. Το βογγύλι. Αυτός που έχει κεφάλι σαν βογγύλι.
Βρακού (η): Μεγεθυντικό. Ο φορών φαρδύ και μεγάλο παντελόνι, σαν βράκα.
Βυζού (η): Για άνδρα με μεγάλο στήθος, όμοιο με γυναίκας. Μεγεθυντικό.
Γαδάρα (η): Το θηλυκό του γάδαρος. Ο υπομονετικός αλλά πιότερο ο πεισματάρης.
Γαιματάκι (το): Υποκοριστικό, από το γαίμα(αίμα). Αποδίδεται σε κοντόχοντρο και οξύθυμο άτομο, που σε στιγμές παροξυσμού ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κοκκινίζοντας στο πρόσωπο.
Γάλος (ο): Το αρσενικό της γαλοπούλας. Ο ψηλός και λεπτός άνδρας, με μακρύ λαιμό.
Γιατρός (ο): Αποδίδεται σε φιλάσθενο, ο οποίος εξ' αιτίας των ασθενειών του, έχει αποκτήσει ιατρικές γνώσεις, τις οποίες συμβουλευτικά δίδει στους χωρικούς.
Δασκάλα (η): Ο λεπτεπίλεπτος στους τρόπους και τη φωνή.
Δάχτυλα (η): Μεγεθυντικό, το μεγάλο δάχτυλο. Αυτός που έχει μεγάλα και μακριά δάχτυλα και μεταφορικά ο ελαφροχέρης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΟΔΟ"

ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

Τα τοπωνυμικά παρατσούκλια τα μαθαίνει κάποιος μόλις πάει στρατό (για ορισμένα από τα παρατιθέμενα έτυμα διατηρώ μικρή επιφύλαξη διότι γνωρίζετε τι ισχύει με τους θρύλους κ.τ.ό.). :)
Αθηναίος = γκάγκαρος
Αναπλιώτης = κωλοπλένης (πλένονταν στις τουρκικές τουαλέτες)
Αργίτης = πράσο, πρασάς (διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους)
Αρκάς = σκόρδο, σκορδάς (τοπικό προϊόν)
Αρκάς (Τεγεάτης) = αβγοζύγης (επειδή πρώτοι αυτοί πουλούσαν τα αβγά βάσει του μεγέθους τους — ενν. των αβγών)
Αρτινός = νεραντζόκωλος (τοπικό προϊόν)
Βολιώτης = Αυστριακός (σχετική ιστορία (http://www.slang.gr/lemma/show/Austriakoi_5697:%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF), έχει σχολιάσει και ο sarant)
Γιαννιώτης = παγουράς (λέγεται ότι πήγαν να αδειάσουν τη λίμνη των Ιωαννίνων με παγούρια)
Εβρίτης = γκατζόλης, γκάτζολος (και η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ καλείται Γκάτζος Εξπρές)
Καλαματιανός = σύκο, σωματέμπορας
Κοζανίτης = σούρδος (πιθ. λατ. surdus=κουφός για τον πονηρό που κάνει ότι δεν ακούει), γιαπράκι (τοπικό έδεσμα)
Κορίνθιος = Λαΐδα (εταίρα της αρχαιότητας)
Κρητικός = πέτσακας (η λημματογράφηση στο slang.gr (http://www.slang.gr/lemma/show/petsakas_o_2860:%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%BF) δεν δίνει ετυμολογία), σβούρος (ομοίως (http://www.slang.gr/lemma/show/sbouros_3071/#lemma_3426))
Κώος = μπόχαλος
Λαρισαίος = τυρί (τοπικό προϊόν), πλατύποδας (δηλ. καμπίσιος, επομένως χωρίς καμάρα στο πόδι)
Λέσβιος = γκασμάς (εξηγήθηκε ήδη παραπάνω)
Λιβαδιώτης = καβουράς (λέγεται ότι γκρέμισαν μια γέφυρα για να σώσουν ένα καβούρι, πρβλ. παγουράς στους Γιαννιώτες)
Ορχομενίτης = βλασταράς (ενασχόληση με οπωρικά)
Πατρινός = μινάρας (τοπική βρισιά)
Πρεβεζάνος = σαρδελάς (διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί)
Ρόδιος = τσαμπίκος (τοπικό όνομα)
Σερραίος = ακανές (τοπικό λουκούμι)
Τρικαλινός = κασέρι (τοπικό προϊόν), σακαφλιά
http://www.lexilogia.gr/forum/archive/index.php/t-2397.html

 ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΡΕΜΠΕΤΩΝ

 - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ: Βλάχος, Τσίλιας

- ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ: Κόντρα-μπάσο, Φράγκος, Ρόκος
- ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ: Σμυρνιωτάκι
- ΑΝΕΣΤΟΣ ΔΕΛΙΑΣ: Αρτέμης
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: Ψηλός, Πατσάς
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΓΚΟΣ: Μπαγιαντέρας
- ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΕΡΟΜΥΤΗΣ: Αριστοκράτης, Μπούμπης
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ: Καμπούρης
- ΗΛΙΑΣ ΠΟΤΟΣΙΔΗΣ: Πάνω Βλέπας, Χαμψίας
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ: Μακαρόνας
- ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ: Τεμπέλης
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ: Κατσαρός
- ΑΝΕΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γύφτος
- ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΜΟΣΧΟΝΑΣ: Σαμιώτης
- ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ: Τρελλάκιας
- ΜΗΤΣΟΣ ΣΕΜΣΗΣ: Σαλονικιός
- ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ: Κρητικός
- ΣΤΕΛΛΑ ΧΑΣΚΙΛ: Σαλονικιά
- ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΡΥΣΑΦΑΚΗΣ: Φυστιξής
- ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Γύφτος
- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΔΡΙΑΣ: Ναύτης
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ: Μπιρ-αλλάχ
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Ντίλιγκερ
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ: Σπόρος
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ: Νταλγκάς
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΑΚΗΣ: Καραντουζένι

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ"

ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

ΔΑΡΝΑΚΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ Οι κάτοικοι των Δαρνακοχωρίων, με κίνητρο περισσότερο από μια καλοκάγαθη διάθεση για «πείραγμα» και λιγότερο από «ζήλια» ή «κακία», έβγαλαν μεταξύ τους χαρακτηριστικά «παρατσούκλια ή παρωνύμια»
1. οι των γειτονικών χωριών για τους άλλους, που διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα έχοντας χαριτολογικό και καθόλου υβριστικό περιεχόμενο.
Σ α λ ι α χ ο ύ δ ι α ή Σ α λ ι α κ ο ύ δ ι α
Οι κάτοικοι του Ν. Σουλίου ονομάστηκαν «Σαλιαχούδια» ή «Σαλιακούδια». Για το παρατσούκλι τους αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές:
α) Η μία εκδοχή λέει ότι, επειδή στα παλιό, χρόνια στο ζωνάρι (σαλιάχ στην τουρκική), που φορούσαν στη μέση τους, είχαν οπωσδήποτε κι ένα φονικό όπλο, μαχαίρι ή πιστόλι, για ώρα ανάγκης, ονομάστηκαν από το «σαλιάχ» «Σαλιαχούδια».
β) Η δεύτερη λέει ότι είχαν τη συνήθεια μετά από κάθε βροχή ή κάθε συνταρακτικό γεγονός, που άκουγαν, έβγαιναν όλοι από τα σπίτια τους και μαγεύονταν στην πλατεία του χωριού, από διάθεση να μάθουν περισσότερα ή να σχολιάσουν (κουτσομπολέψουν). Το γεγονός αυτό θύμιζε τη συνήθεια που έχουν τα σαλιγκάρια, να βγαίνουν μετά τη βροχή κι έτσι από τα σαλιγκάρια, σαλιάγκια, σαλιάχια προέκυψε το «Σαλιαχούδια»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ"