ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

"Το να ζεις τη Σοφία είναι περισσότερο σημαντικό από να τη γνωρίζεις"

Η μελέτη του έργου του Επίκτητου γεμίζει, τον αναζητητή της σοφίας, με ενθουσιασμό, με χαρά αλλά και με περίσκεψη. Το έργο του Επίκτητου δεν είναι διαφορετικό από όλων των άλλων Στωικών, όσον αφορά τις αρχές και το γενικότερο ιδεολογικό υπόβαθρο του Στωικισμού. Αυτό που διαφοροποιεί τον λόγο του Επίκτητου είναι η δύναμη του παραδείγματος, η θέρμη των διδασκαλιών του και η νοητική του οξυδέρκεια. Κάνει τον Στωικισμό όχι μόνο ένα φιλοσοφικό αλλά ταυτόχρονα μυστικιστικό, μέχρι σχεδόν και θρησκευτικό σύστημα. Ζωντανεύει τα ηρωικά και φιλοσοφικά πρότυπα και τα παρουσιάζει στους απλούς ανθρώπους για να συγκριθούν μεταξύ τους με σκοπό να ξυπνήσει ο ήρωας που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.

Ο Επίκτητος, από την Ιεράπολη της Φρυγίας, (50 - 120 μ.Χ.) είναι ένας από τους κύριους φιλοσόφους της Νέας Στοάς μαζί με τον Σενέκα και τον Μάρκο Αυρήλιο. Η ιδιαιτερότητά του, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι ανήκε στην τάξη των δούλων (όπως και οι γονείς του) και μόνο σε περασμένη ηλικία έγινε απελεύθερος. Παρακολούθησε εν’ όσo ήταν δούλος, μαθήματα Στωικισμού, από έναν γνωστό φιλόσοφο της εποχής, τον Μουσώνιο Ρούφο και ασπάστηκε με θέρμη τις αρχές της Στωικής φιλοσοφίας.

Κατά την εποχή του αυτοκράτορα Δομιτιανού, όπου οι φιλόσοφοι κατηγορήθηκαν και εξορίστηκαν ως ύποπτοι φιλοδημοκρατικισμού, ο Επίκτητος μεταβαίνει στην Νικόπολη της Ηπείρου, όπου πάμπτωχος ζει το υπόλοιπο της ζωής του, διδάσκοντας σε πολυπληθές ακροατήριο.

Η διαβίωσή του γινόταν πιο δύσκολη από το γεγονός ότι ήταν κουτσός (κατά μία εκδοχή εξαιτίας ρευματικής νόσου και κατά άλλη εκδοχή λόγω κακοποιήσης από τον προηγούμενο κύριό του). Ο λόγος και το παράδειγμα της ζωής που έδινε, συγκίνησαν πολύ κόσμο και έγιναν αιτία να σχηματιστεί ένας κύκλος μαθητών, από όλα τα μέρη του ελληνιστικού κόσμου.

Χαρακτηριστικό της λατρείας που του έδειχναν οι μαθητές του είναι ότι, μετά τον θάνατό του, κάποιος μαθητής του πλήρωσε τρεις χιλιάδες αττικές δραχμές για να αγοράσει ένα πήλινο λυχνάρι που χρησιμοποιούσε ο Επίκτητος.

Ο Φλάβιος Αρριανός, ένας από τους πιστούς μαθητές του, συνέθεσε μέσα από τις σημειώσεις των μαθημάτων 2 έργα που αποτελούν τον κορμό της προφορικής διδασκαλίας του Επίκτητου, τις “Διατριβές” που αποτελούνται από 8 τόμους (οι 4 μόνο έχουν σωθεί) και το “Εγχειρίδιο” που αποτελεί την επιτομή των κυριοτέρων διδασκαλιών που αναφέρονται μέσα στις “Διατριβές”.

Η θρησκευτικότητα που διαπνέει τον λόγο του Επίκτητου και η αμεσότητα των συμβουλών του, που αναφερόταν σε προσιτά και καθημερινά ηθικά προβλήματα της εποχής του, έγιναν η αφορμή να χρησιμοποιηθούν, τα έργα του, και από Χριστιανούς μοναχούς (αφού πρώτα γινόταν η αναγκαία προσαρμογή στα χριστιανικά δόγματα).

Ο Επίκτητος δεν μπορούμε να πούμε ότι καινοτομεί ή ότι αναθεωρεί την Στωική διδασκαλία. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι σφραγίζει, με την δύναμη του νου του και την οξυδέρκεια της παρατήρησής του, την εποχή του, προσανατολίζοντας το δυναμικό της φιλοσοφίας προς τα ανθρώπινα συνηθισμένα προβλήματα. Εξαιτίας αυτής του της ικανότητας, λέγεται ότι μπορούσε να γεννήσει ότι αισθήματα ήθελε στους ακροατές του. Γι’ αυτό και ο γραπτός λόγος του, παρμένος από σημειώσεις που δεν κρατούν και δεν ακτινοβολούν όλη την δύναμη του προφορικού λόγου, είναι ακατάλληλος πολλές φορές για να αποδώσει το μεγαλείο των μηνυμάτων του.

Στο παρόν μικρό άρθρο θα παραθέσουμε μερικά μόνο αποσπάσματα από την διδασκαλία του Επίκτητου, που αφορούν τις θέσεις του για τον Θεό τον άνθρωπο και την μετά θάνατον ζωή..

O ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

“Nα η αρχή της φιλοσοφίας: Η συνείδηση της διαμάχης των ανθρώπων μεταξύ τους, η αναζήτηση της προέλευσης της διαμάχης, η καταδίκη της απλής γνώμης, η δυσπιστία προς αυτήν την άποψη και κάποια έρευνα για το αν η άποψή μας είναι σωστή ή λάθος, και η ανεύρεση κάποιου κανόνα, όπως ανακαλύψαμε την ζυγαριά για να μετράμε τα βάρη ή την στάθμη, για να κρίνουμε το ίσιο και το στραβό.” Β/ια,13.

ΖΩΗ - ΘΑΝΑΤΟΣ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Οι συμβουλές του Επίκτητου για το θέμα της ζωής και του θανάτου είναι πολλές στα έργα του. Μια από τις πιο βασικές φροντίδες του είναι να εξοικειώσει τον άνθρωπο με τις δυσκολίες της ζωής, την ματαιότητα των υλικών αγαθών, το εφήμερο των σχέσεων. Έτσι τον εξοικειώνει και με την ιδέα του θανάτου, έτσι ώστε να μην φαντάζει τρομερή και άδικη αλλά απαραίτητη και λυτρωτική.Λέει ο Επίκτητος:

“Δεν είμαι αιώνιος. Άνθρωπος είμαι. Μέρος του όλου, όπως η ώρα της ημέρας. Πρέπει να έρχομαι, όπως η ώρα και να φεύγω, όπως η ώρα.” Β/ε,13.

ΘΕΟΣ & ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Επίκτητος, στο παρακάτω απόσπασμα έχει έναν φανταστικό διάλογο με έναν απλό άνθρωπο, ο οποίος εκφράζει τους καθημερινούς φόβους του, τις ελπίδες και τα παράπονά του. Ο Επίκτητος, εύστοχα και καυστικά, τον επαναφέρει στην ιδέα της πραγματικής σημασίας και αξίας της ζωής και προσπαθεί να επανακατευθύνει το νου και το συναίσθημα του συνομιλητή του, προς τους πραγματικούς στόχους της ζωής αλλά και του θανάτου:

“Ποιος είσαι εσύ και για ποιο σκοπό ήρθες στον κόσμο; Δεν είναι εκείνος που σ’ έφερε; Δεν είναι εκείνος που σου έδειξε το φως; Δεν σου έδωσε συντρόφους και αισθήσεις και λογική; Ως τί σε έφερε εδώ; Δεν σε έφερε ως θνητό; Για να ζήσεις μ’ ένα ταπεινό σαρκίο πάνω στην γη, να βλέπεις την διοίκησή του, να ακολουθείς την πομπή του, να συνεορτάζεις με εκείνον για λίγο; Δεν θέλεις λοιπόν για όσο σου επιτρέπεται και αφού θα έχεις κοιτάξει την πομπή και την πανήγυρη, όταν σε βγάλει, να πας να τον προσκυνήσεις και να τον ευχαριστήσεις για όσα άκουσες και είδες;

- “Όχι, ήθελα να μείνω ακόμα στην γιορτή.”

Ναι, και οι μύστες θέλουν να συνεχίζουν τις τελετές και οι θεατές, στην Ολυμπία θέλουν να βλέπουν τους άλλους αθλητές, αλλά η πανήγυρη έχει τέλος. Βγες, φύγε, με ευγνωμοσύνη και διακριτικότητα. Δώσε τόπο σε άλλους, πρέπει να έρθουν κι άλλοι, όπως ήρθες κι εσύ, κι όταν έρθουν πρέπει να έχουν χώρο, σπίτια, όλα τα χρειαζούμενα. Αν δεν φύγουν οι πρώτοι, τί θα απομείνει; Γιατί είσαι άπληστος; Γιατί είσαι ανικανοποίητος; Γιατί καταλαμβάνεις τον χώρο του κόσμου;” Δ/α 45-48.

ΘΕΟΣ

Η φιλοσοφία του Επίκτητου είναι βαθιά θρησκευόμενη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Χριστιανοί μοναχοί χρησιμοποιούσαν το “Εγχειρίδιο”, παραλλάζοντας μόνο τα σημεία που αναφερόταν σε πολλούς θεούς ή στον θεσμό των Μυστηρίων. Ο Θεός, για τον Επίκτητο, είναι ένας Θεός όλης της δημιουργίας. Είναι η γεννητική ,εμψυχωτική και οργανωτική δύναμη όλου του κόσμου. Ο άνθρωπος κατέχει μια ζηλευτή θέση σε αυτή την δημιουργία γιατί η ανθρώπινη ψυχική του φύση είναι συγγενική με την φύση του Θεού. Η διαφορά δύναμης, όμως, μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου είναι τεράστια. Ο άνθρωπος μπορεί να εμψυχώσει και να κινήσει ελάχιστη από την ύλη που τον περιβάλλει. Ο Θεός, όμως, έχει υπό την επιρροή του το Όλον. Παρά το μεγαλείο του Θεού και την τεράστια απόσταση που τον χωρίζει από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί κουβαλάει μέσα του τον Θεό, έναν εσωτερικό Θεό, όμως, που δυστυχώς αγνοεί.

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΟΝ

“Καθώς, όμως, οι ψυχές μας είναι τόσο στενά δεμένες με τον Θεό, ως μόρια δικά του και μέρη προερχόμενα από αυτόν, ο Θεός δεν θα αντιλαμβάνεται κάθε κίνησή τους, σαν να ήταν δική του κίνηση και συμφυής με αυτόν;

Λοιπόν, εσύ έχεις την δυνατότητα να σκέφτεσαι για την θεία διακυβέρνηση και για όλα τα θεϊκά αντικείμενα καθώς και για τα ανθρώπινα. Ο Θεός, όμως, δεν θα είναι ικανός να παρατηρεί τα πάντα, να βρίσκεται παντού και σε επικοινωνία με τα πάντα;

Ο ήλιος μπορεί να φωτίζει μεγάλο τμήμα του σύμπαντος, αφήνοντας στο σκοτάδι πολύ μικρό τμήμα, όσο καλύπτει, δηλαδή, η σκιά της γης. Εκείνος, όμως, που δημιούργησε και κατευθύνει την πορεία του ήλιου που σε σύγκριση με το όλον δεν είναι παρά ένα μικρό τμήμα του Θεού, δεν θα έχει την δύναμη να αντιλαμβάνεται τα πάντα; (. . . )Ωστόσο δεν παρέλειψε να τοποθετήσει πλάι σε κάθε άνθρωπο, ως κηδεμόνα, τον αγαθό δαίμονα του καθενός.” Α/ιδ,7-13.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

Ο Επίκτητος μιλάει σκληρά, αλλά αληθινά. Δεν φοβάται να πει την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι γιατί πιστεύει ότι η φιλοσοφία είναι η θεραπευτική χειρουργική της ψυχής και πολλές φορές προκαλεί τον πόνο που είναι αναγκαίο συνεπαγόμενο της ίασης.

Γι’ αυτό και ειρωνεύεται και στηλιτεύει την ανοησία του ανθρώπου, που νομίζει ότι ο Θεός βρίσκεται έξω από αυτόν, σε ένα είδωλο ή στον ουρανό. Ο άνθρωπος, τον μόνο πιο κοντινό Θεό που μπορεί να γνωρίσει, να λατρέψει και να ακολουθήσει είναι ο εσωτερικός του Θεός, ο αγαθός Δαίμων, που τις περισσότερες φορές αγνοεί ή και ακόμα, πιο πολλές φορές, βεβηλώνει:

“Παντού κουβαλάς μαζί σου έναν Θεό, ταλαίπωρε και το αγνοείς. Νομίζεις ότι μιλάω για εξωτερικό Θεό, από ασήμι και χρυσάφι;

Μέσα σου τον κουβαλάς και δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τον μολύνεις με ακάθαρτες σκέψεις και βρομερές πράξεις.

Μπροστά σε άγαλμα του Θεού δεν θα τολμούσες να κάνεις τίποτε από όσα κάνεις. Αλλά μπροστά στον ίδιο τον Θεό που έχεις μέσα σου, που τα πάντα εποπτεύει και ακούει, δεν κοκκινίζεις που τα σκέφτεσαι και τα κάνεις, εσύ που αγνοείς την ίδια σου την φύση και προκαλείς την θεία οργή.” Β/η,13-14.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΒΕΛΙΣΑΡΗΣ: α) Επώνυμο προερχόμενοα από το Βυζάντιο, όπου βελισάριος=ο λόγιος. β) Ο προερχόμενος από τη Βελίτσα, βουνό στην Αλβανία.
ΓΡΙΒΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από ονομασία χρωμάτων που δόθηκαν από μαλλιά, μάτια ή που δόθηκαν από χαρακτηρισμούς ζώων. Γρίβας είναι το σταχτερό άλογο.
ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Επώνυμο το οποίο προέρχεται από επάγγελμα και με την κατάληξη –ακης που προσδίδει καταγωγή από Κρήτη.
ΚΑΪΤΑΤΖΗΣ, ΚΑΪΤΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη gaydaci=γκαϊντατζής.
ΚΩΣΤΑΡΑΣ, ΚΩΣΤΑΝΤΑΡΑΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Κωνσταντίνος, Κώστας με τη μεγενθυτική κατάληξη -ρας
ΛΟΥΚΑ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Λουκάς. Ο Λουκάς ήταν ο Άγιος Λουκάς, ο Ευαγγελιστής. Έγραψε το Ευαγγέλιο και τις πράξεις των Αποστόλων. Καταγόταν από την Αντιόχεια και τον μύησε στον Χριστιανισμό ο Απόστολος Παύλος.
ΜΑΡΙΓΙΩΡΓΑ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των ητρωνυμικών. Σύνθετο αποτελούμενο από το όνομα Μαρία και το όνομα Γιώργος.
ΜΙΧΑΛΑΚΗ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Μιχαήλ, που είναι εβραϊκό όνομα. Έτσι λεγόταν ο αρχάγγελος, που σύμφωνα με τη Βίβλο ήταν προστάτης του λαού του Ισραήλ και της Εκκλησίας του Χριστού. Γιορτάζει στις 8 Νοεμβρίου. Με την κατάληξη –ακης, που προσδίδει καταγωγή από Κρήτη.
ΜΠΟΥΡΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το bure=αρβανίτικο που σημαίνει γεναίος άντρας.
ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ: Επώνυμο σύνθετο πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χρόνης, με την προσθήκη του συνθετικού πολυ-.
ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το λατινικό rex=βασιλιάς, ρήγας, με τη νεοελληνική κατάληξη –πουλος που προσδίδιε καταγωγή από Πελοπόννησο.
ΣΕΡΓΙΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη sergi=χαλί, ψάθα, έκθεση (έκθεση πραγμάτων για πούλημα). Σεργής, Σεργίδης, Σεργόπουλος.
ΣΤΕΦΑΝΟΥ: Επώνυμο πατρωνυμικό το οποίο προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό όνομα Στέφανος, από το ρήμα στέφω=στεφανώνω, τιμώ. Με σπουδαιότερο τον Στέφανο τον Αθηναίο, τον γιο του Θουκυδίδη. Ο Άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυς ήταν ένας από τους πρώτους επτά διάκονους της χριστιανικής εκκλησίας. Γιορτάζει στις 27 Δεκεμβρίου.
ΤΣΙΧΛΗΣ, ΤΣΙΧΛΑΣ: Επώνμο προερχόμενο από παρατσούκλι που εκφράζουν ιδιότητα ζώων ή πτηνών. Πιθανότατα το πουλί τσίχλα.
ΧΑΤΖΗΘΕΟΧΑΡΗΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από το χατζής=ο προσκυνητής των Άγιων Τόπων και το βαπτιστικό όνομα Θεοχάρης = ο έχων τη Θεία Χάρη.
ΦΙΛΙΠΠΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από το αρχαίο ελληνικό όνομα Φίλιππος. Η ετυμολογία είναι από το φίλος + ίππος = ο φίλος των αλόγων. Με σπουδαιότερο τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Άγιος Φίλιππος γιορτάζει στις 14 Νοεμβρίου.
ΦΡΑΓΙΟΥΛΑΔΑΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Συνήθως το παρατσούκλι βγήκε προερχόμενο από το φράγκος, φράγκικο, το προερχόμενο από τη Δυτική Ευρώπη, με την προσθήκη της κατάληξης –ακης, που προσδίδει καταγωγή από Κρήτη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

PERICLES

ΠΕΡΙΚΛΗΣ
Ο μεγαλύτερος πολιτικός της αρχαίας Αθήνας.

Ήταν γιος του Ξανθίππου, του νικητή των Περσών στη Μυκάλη (479 π.Χ.).

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 494 π.Χ. Ήταν πολύ ευφυής και εκπαιδεύτηκε από άριστους δασκάλους.

Η ιδιωτική του ζωή ήταν απλή, μέτρια και λιτή.

Διακρινόταν για τη μετριοφροσύνη του, καθώς και για την έλλειψη μνησικακίας προς τους υβριστές του. Απέφευγε τις θορυβώδεις διασκεδάσεις, γι' αυτό και δε σύχναζε σε συμπόσια και σε γιορτές. Ποτέ δεν έβγαινε έξω από το σπίτι του, παρά μόνο όταν πήγαινε στην Εκκλησία του Δήμου ή στην αγορά.

Στο σπίτι του δεχόταν φίλους, σοφούς και καλλιτέχνες, όπως τον περίφημο αγαλματοποιό Φειδία, τους ποιητές Ευριπίδη και Σοφοκλή, τους φιλοσόφους Πρωταγόρα, Αναξαγόρα, Σωκράτη κ.ά.
Η διαγωγή αυτή έδωσε στον Περικλή μεγάλη δύναμη. Αποκλειστικά και μόνο με την ευφυΐα και τις αρετές του έγινε άρχοντας της Αθήνας. Στην αρχή τον επισκίαζε ο Κίμωνας με τα μεγάλα και λαμπρά έργα του. Αλλά μετά την εξορία του μεγάλου αυτού άνδρα, και ακόμα περισσότερο μετά το θάνατό του, έμεινε ο πρώτος στην πόλη, και την υπεροχή αυτή την κράτησε για 20 χρόνια (449 - 429 π.Χ.), κατά τα οποία στερέωσε την εξουσία της Αθήνας και την έκανε ένδοξη και ισχυρή.
Όταν ο Περικλής ανέλαβε την εξουσία, οι Αθηναίοι είχαν την ηγεμονία των Ελλήνων, τους οποίους ουσιαστικά κρατούσαν σε υποταγή με 15.000 περίπου ενόπλους. Ο Περικλής για να κρατά τους Έλληνες σε υποταγή, έκανε συνεχή επίδειξη δυνάμεων με το στόλο της πατρίδας του και αν κάποιος λαός έδειχνε τάση για απείθεια, τον τιμωρούσε με σκληρότητα.

Έτσι, όταν το 440 π.Χ. οι σύμμαχοι των Αθηναίων επαναστάτησαν, ο Περικλής. ξεκίνησε με το στόλο αυτοπροσώπως εναντίον των επαναστατών και τους κατανίκησε. Μετά τους υποχρέωσε να κατεδαφίσουν τα οχυρώματά τους, να παραδώσουν το στόλο τους, να δώσουν ομήρους και να πληρώσουν πολεμική αποζημίωση.

Θέλησε επίσης να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη δύναμη της Αθήνας με την εγκαθίδρυση πολυάριθμων αποικιών, οι οποίες έγιναν για την Αθήνα εμπορικές θέσεις, λιμάνια, όπου προσορμίζονταν τα πλοία της, και κυρίως φρουρές για τη φύλαξη των τόπων στους οποίους γίνονταν οι εγκαταστάσεις. Για τις έκτακτες και απροσδόκητες ανάγκες, είχε φυλαγμένα 10.000 περίπου τάλαντα στο θησαυροφυλάκιο και είχε πάντοτε 300 ετοιμοπόλεμα πλοία. Με τα μέσα αυτά εμπόδιζε κάθε επανάσταση των συμμάχων και ανάγκαζε τους Πέρσες να μην επιχειρούν τίποτε κατά της ανεξαρτησίας των ελληνικών πόλεων.
Τεράστια ποσά από τα συμμαχικά χρήματα δαπάνησε και για τον καλλωπισμό της Αθήνας. Την ανώτατη διεύθυνση για την κατασκευή των λαμπρών καλλιτεχνημάτων την ανέθεσε στον άριστο καλλιτέχνη Φειδία (438πχ-431πχ).

Τότε χτίστηκε ο Παρθενώνας πάνω σε σχέδια του Ικτίνου και του Καλλικράτη και ο Μνησικλής εργάστηκε πέντε χρόνια για την ανέγερση των Προπυλαίων της Ακρόπολης.

Από τα πιο πολυδάπανα και πιο εντυπωσιακά αγάλματα ήταν το χρυσελεφάντινο της Αθηνάς στον Παρθενώνα, έργο του Φειδία και το πανύψηλο χάλκινο της προμάχου Αθηνάς, ανάμεσα στα Προπύλαια και στον Παρθενώνα.

Η αιχμή του δόρατος και το λοφίο του κράνους του αγάλματος αυτού ήταν ορατά από το Σούνιο. Στα διάφορα οικοδομήματα, ανάγλυφα και αγάλματα της Ακρόπολης, φαίνεται η μεγάλη υπεροχή της καλλιτεχνικής ακμής στην Αθήνα κατά την εποχή του Περικλή.
Στον Περικλή επίσης οφείλεται η ανακατασκευή του λιμανιού στον Πειραιά, ο οποίος αναπτύχθηκε σε σοβαρότατο εμπορικό κέντρο, καθώς και η συμπλήρωση των οχυρωματικών έργων του Θεμιστοκλή και του Κίμωνα με τα μακρά τείχη, τα οποία ένωσαν την Αθήνα με τον Πειραιά. Γενική η Αθήνα κατά την εποχή του Περικλή έγινε το εμπορικό, πνευματικό, καλλιτεχνικό κέντρο του ελληνισμού, που είχε παγκόσμια ακτινοβολία. Δικαιολογημένα η εποχή του Περικλή αποκαλείται "Χρυσός αιώνας".
Όταν κηρύχτηκε ο Πελοποννησιακός πόλεμος, ο Περικλής με ψυχραιμία και στρατηγικότητα χειρίστηκε την κατάσταση και τον πρώτο καιρό οι επιχειρήσεις των Αθηναίων στέφονταν με επιτυχίες. Δυστυχώς όμως κατά τον τρίτο χρόνο του πολέμου φοβερός λοιμός θέρισε την Αθήνα, τον Πειραιά και τον τόπο ανάμεσα στα δύο μακρά τείχη.

Όσοι μολύνονταν από την αρρώστια δε ζούσαν περισσότερο από επτά ή το πολύ εννέα ημέρες. Και οι νεκροί ήταν πολλοί, ενώ οι γιατροί ήταν ανίκανοι να την καταπολεμήσουν. Η αρρώστια χτύπησε και τους συγγενείς του Περικλή. Από τους πρώτους πέθαναν η αδερφή του, ο πρωτότοκος γιος του και μερικοί από τους πιο αγαπημένους του φίλους.

Ο μόνος που του είχε απομείνει ήταν ο δευτερότοκος γιος του Πάραλος. Αλλά ο λοιμός τον πήρε και αυτόν. Και ενώ ο Περικλής. με καρτερικότητα και θαυμαστή ψυχραιμία δεχόταν το ένα μετά το άλλο τα θανατηφόρα χτυπήματα, τη στιγμή που τοποθετούσε το νεκρώσιμο στεφάνι πάνω στον τελευταίο αυτό γιο του, έκλαψε πικρά.

Παρόλα αυτά εξακολουθούσε να επαγρυπνεί για τη σωτηρία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Δεν επέζησε όμως, γιατί ο λοιμός προσέβαλε και αυτόν και τον οδήγησε στον τάφο, το 429πχ. Έτσι η Αθήνα στερήθηκε το μεγάλο της ηγέτη, τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "PERICLES"

Για Έλληνες και όχι μόνο...

«Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας

Πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων καραβιών

Μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες;»
Γιώργος Σεφέρης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Για Έλληνες και όχι μόνο..."

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΒΡΑΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Γαβριήλ (έβραϊκό) = ανθρωπος του Θεού (ισχυρός του Θεού)
Γάδ (έβραϊκό) = τύχη, ευτυχία
Γεδεών (έβραϊκό) = κομματιαστής
Γεώργιος (έλλ.) =*(6 καλός) γεωργός
Γρηγόριος (C1px. έλλ.) = εν εγρηγόρσει, γρήγορος
Δανιήλ (έβραϊκό) = 6 Θεός εχει αποφασίσει (δικάσει)
ΔαυΊδ (έβραϊκό) = αγαπητός
Δεβώρα (έβραϊκό) = μέλισσα (Μελιτηνή)
Δημήτριος (έλλ.) = εκ του Δήμητρα (θεά της Γεωργίας)
Δομιανός (λατινικό) = dometius = κυρίαρχος
Δωροθέα (έλληνικό) = ή θεά τών δώρων
'Έβερ (έβραϊκό) = σχθικός, από τήν όχθη
Έδουάρδος (σαξωνικό) = ό φρουρός του πλούτου
Έζεκίας (έβραϊκό) = δυναμωμένος του Θεου
'Έκτωρ (αρχ. έλλην.) = ό κρατών γερά (από τό χέρι)
Έλιάζαρ (έβραϊκό) = 6 Θεός βοήθησε
Έλιούδ (έβραϊκό) = ό Θεός τιμα, δοξάζει
Έλισάβετ (έβραϊκό) = λάτρισσα του Θεου, ϋμνος του Θεου
Έλισσαιος (έβραϊκό) = Ό Θεός βοηθα, βλέπει
Έμμανουήλ (έβραϊκό) imma-nou-el = 6 Θεός μαζί μας
Ένώχ (έβραϊκό) = εισαγμένος
Έσθήρ (έβραϊκό) = αστρο
Εύα (έβραϊκό) = ζωή
Ευάγγελος (έλλην.) = ευ + αγγελία = ευχάριστη αγγελία
Ευγένιο ς (αρχ, έλλ.) = ευγενής
Ευδοκία (αρχ. έλλην.) ευ + δοκώ (φρονώ) = καλή φρόνηση
Eυθύμιoς (έλλην.) ευ + θυμός (διάθεση) = ευδιάθετος
Έφραίμ (έβραϊκό) = Γένεσις 41 :52 = όνομα
Ζαβουλών (έβραϊκό) = εξαίρετος
Ζαχαρίας (έβραϊκό) ;= 6 Κύριος ενθυμειται
'Ηλίας (έβραϊκό) = Eli-ya = ό Θεός ψηλά, σ Κύριος ό Θεός μου
Ήρακλης (αρχ. έλλην.) 'Ήρως + κλέος = ξακουστός ηρωας
Θωμας (έβραϊκό) = δίδυμος
Ίά (έβραϊκό) = Κύριος (τά δύο από τά τέσσερα γράμματα του τετραγραμμάτου)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΒΡΑΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΔΗΜΟΥΛΑΣ , ΔΗΜΑΣ: Επώνυμο πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Δημήτριος=Δημητρός=Δήμος=Δήμας (Πρέβεζα)=Δημητρόπουλος, Δημητροκάλης (Νάξος), Δημητραλάς (Νάξος), Δημητρούλιας, Δημόπουλος, Δημότσης, Δημούλης, Δημουλίτσας, Δημητρίου, Δημητριάδης, Δημητράκος, Δημητρακόπουλος.Δημήτριος= Αρχαίο ελληνικό όνομα με πιο γνωστό τον περίφημο στρατηγό πολιορκητή, γιο του Αντιγόνου, όπου κατέλαβε δυο φορές την Αθήνα.Δήμητρα = απ’ τις αρχαιοελληνικές λέξεις δη (γη) + μήτηρ (μητέρα της γης)Δημήτριος = αυτός που ανήκει, ο αφιερωμένος στη θεά ΔήμητραΆγιος Δημήτριος ο μεγαλομάρτυρας. Πολιούχος της Θεσσαλονίκης
ΚΑΪΛΑΝΗΣ, Καϊλίδης, Καϊλόγλου, Καΐλας, Καΐλης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη kail=ομιλητής, λογάς, με την ελληνοποίηση προστίθεται και η κατάληξη –ανης.

ΚΑΛΤΖΗΣ, Καλαϊτζής: Επώνυμο προερχόμενο από σύντμηση της τουρκικής λέξης kalayci=γανωτζής.
ΚΑΡΑΔΗΜΗΤΡΗΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από τη λέξη καρα=μαύρος, μελαχροινός και το βαπτιστικό όνομα Δημήτρης.
ΛΙΔΩΡΙΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών ο προερχόμενος από το Λιδωρίκη.
ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από υποκοριστικό του φυτού τριανταφυλλιά=λούδα, το οποίο συναντάται στην Ήπειρο και στη Μακεδονία. με την κατάληξη –αρος, η οποία έχει μεγενθυτική ή χαϊδευτική σημασία.
ΝΤΑΝΟΣ, Ντάνας: Επώνυμο προερχόμενο από την α) τουρκική λέξη dana=μοσχάρι β) αραβική λέξη dana=σοφός, διαβασμένος.
ΣΟΦΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο α) από παρατσούκλι που εκφράζει ψυχική ή σωματική ιδιότητα β) προερχόμενο από την αραβική λέξη sof=τσόχα.
ΣΠΙΘΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι που ανταποκρίνεται σε ψυχική ή σωματική ιδιαιτερότητα του ατόμου. Σπίθας=ο γρήγορος, ο έξυπνος. Υπάρχει στη Νότια Εύβοια.
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ,ΣΤΕΡΓΙΩΤΗΣ: Προέρχεται από το ευχετικό βαπτιστικό όνομα Στέργιος=να στεργιώσει.Η καταγωγή του ονόματος είναι βλάχικη. Η κατάληξη –ιώτης είναι αρχαία ελληνική.Συναντάται ως επώνυμο στα Επτάνησα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

GREEK.... black pages ( συνέχεια 1)

Σημείωση DenTriv:

Συνεχίζω την προσπάθεια ανάσυρσης θλιβερών ή σκοτεινών ή και κατά το δοκούν αλλοιωμένων γεγονότων που αυθαίρετα ονόμασα Black Pages.

Οι οπτικές γωνίες που οι ιστοριογράφοι βλέπουν τα γεγονότα, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους βέβαια, δεν συμπίπτουν. Όμως εμείς έχουμε αφ’ ενός δικαίωμα και αφ’ ετέρου υποχρέωση στην αναζήτηση, στην ψύχραιμη αξιολόγηση και στην κατά δύναμη ανεπηρέαστη κριτική.

Στην έρευνά μας ένα σημαντικό στοιχείο, για την αντικειμενικότητα, ες αεί θα απουσιάζει:

ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΑΠΟ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥΣ !

Οψόμεθα …….

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Ο θάνατος του μεγάλου ηγέτη

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1831 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο /11 Οκτωβρίου με το Ιουλιανό, ο δημιουργός της σύγχρονης Ελλάδας, ο πρώτος Κυβερνήτης της, ο Ιάννης Καποδίστριας, δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Πέρασαν 176 χρόνια, από αυτήν την πολιτική δολοφονία, που έγινε, για να ανακοπεί η πορεία που είχε χαράξει ο Ιωάννης Καποδίστριας για το ελληνικό Έθνος , και ο φάκελος στα Βρετανικά αρχεία που περιέχει έγγραφα που σχετίζονται με την δολοφονία του Καποδίστρια, παραμένει άκρως απόρρητος, ενώ η ελληνική επίσημη ιστορία επαναλαμβάνει άκριτα τις παραβλέψεις της «επίσημης ανάκρισης» του 1831. Για 176 χρόνια λέγεται ότι τον δολοφόνησαν οι Μαυρομηχαλαίοι που στέκονταν μακριά του, ενώ βλήθηκε εξ επαφής, όπως περιγράφεται στη νεκροψία, και ενώ το μαχαίρι του Γιώργου Μαυρομιχάλη – που βρίσκεται στα όργανα του εγκλήματος – είναι προφανώς μικρότερο από το τραύμα που διεπίστωσαν οι γιατροί που έκαναν τη νεκροψία
Είναι καιρός πια, 176 χρόνια μετά τον θάνατό του Καποδίστρια, να αποκαλυφθεί σε όλη της την έκταση η οργανωμένη επιχείρηση συγκάλυψης, αποσιώπησης και παραποίησης της ιστορικής αλήθειας σε ό,τι τον αφορά η οποία άρχισε αμέσως μετά τον θάνατό του και που συνεχίζεται ως και σήμερα.
Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η σιωπή των συνεργατών του Καποδίστρια. Γιατί δεν έγραψε ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος; Γιατί δεν έγραψαν ο Ανδρέας Μεταξάς ο Ανδρέας Μουστοξύδης;

Ο Τσακάλωφ; ο Κολοκοτρώνης; Τα αδέλφια του;
Η απάντηση είναι απλή. Το μυστικό κίνημα του Καποδίστρια δεν αποδέχθηκε την ήττα του μετά τη δολοφονία του ηγέτη του. Παρέμεινε ενεργό κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της εθνικής ιδέας και δεν είχε κανένα λόγο να αποκαλύψει τα μυστικά του στους αντιπάλους του, απλά και μόνο για την ιστορική δικαίωση. Οι επαναστάτες κάνουν πολιτική και όχι ιστορία. Άλλωστε εκείνη την εποχή οι περισσότεροι Έλληνες είχαν συνείδηση ότι την Επανάσταση την οργάνωσε ο Καποδίστριας.
Ένα μέρος των πρωταγωνιστών... που γνώριζαν, πέρασε στους αντιπάλους του με πρώτους και καλύτερους τον Δ. Ρώμα και τον Γ. Σταύρου. Ο Σκουφάς πέθανε πριν την Επανάσταση. Ο Τσακάλωφ ήταν βουλευτής στην Εθνική Συνέλευση του Άργους (είχε διοριστεί από τον Καποδίστρια υπάλληλος του Γενικού Φροντιστηρίου του κράτους) και μετά τον θάνατο του Καποδίστρια εγκατέλειψε οριστικά την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Μόσχα όπου πέθανε το 1851. Ο Κολοκοτρώνης ισορροπούσε πάντα ανάμεσα στον Ρώμα και τον Καποδίστρια.
Μήπως αν ανοίξουν τα απόρρητα αρχεία του Μεγάλου Βασιλείου, μάθουμε κάτι για τη σχέση του Ρώμα με τους ανθρώπους που πραγματικά δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, διότι οι Μαυρομηχαλαίοι απλά ήταν παρόντες στη δολοφονία, και χρησιμοποιήθηκαν από τους οργανωτές ως «οι ένοχοι» που συνελήφθησαν επ’ αυτοφόρω για να κλείσει η υπόθεση. Ο Ρώσσος Πρέσβυς Ριμποπιέρ στην έκθεσή του για την δολοφονία του Καποδίστρια γράφει ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η «δολοφονική χειρ εξοπλίσθη παρά της Αγγλίας». Μπορούμε να σημειώσουμε ακόμα ότι η απόφαση δολοφονίας του Καποδίστρια ελήφθη σε πολύ υψηλά επίπεδα και δεν αποφασίστηκε στην Ελλάδα.

Ίσως ανάμεσα στα απόρρητα έγγραφα βρίσκεται και το σχετικό ντοκουμέντο.
Η λαϊκή παροιμία, που λέει ότι « το ψέμα έχει κοντά πόδια» και επομένως, δεν πάει μακριά, δεν έχει εφαρμογή στη νεότερη ελληνική ιστορία καθώς τα ψέματα στα οποία στηρίζεται η επίσημη και αδιαμφισβήτητη εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας για το πως οργανώθηκε η Επανάσταση του 1821 κατά του Οθωμανικού ζυγού διαρκεί 176 χρόνια, αφού αμέσως μετά την δολοφονία στο Ναύπλιο, του Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας ,κόμη Ιωάννη Αντωνίου Καποδίστρια, το 1831, έγινε μια γιγαντιαίο και συστηματική προσπάθεια, για να συσκοτισθεί και να αποκρυβεί το γεγονός ότι εκείνος ήταν, που σχεδίασε και διηύθυνε την Επανάσταση και που υλοποίησε το όραμα της Απελευθέρωσης της Ελλάδας .
Η βάση της παραχάραξης των πραγματικών ιστορικών δεδομένων , ήταν το «Ιστορικό Δοκίμιο περί της Φιλικής Εταιρίας» του Ιωάννη Φιλήμονα, που κυκλοφόρησε «εσπευσμένα» στο Ναύπλιο το 1834, λίγο μετά την άφιξη του Όθωνα,και ενώ το πογκρόμ κατά των «Καποδιστριακών» βρισκόταν στην κορύφωσή του . Επί του «Δοκιμίου» οικοδομήθηκε ο «πύργος (των ψεμάτων) της Βαβέλ», που αποτελούν την «επίσημη» Ιστορία για την οργάνωση της Ελληνικής Επαναστάσεως,παρά το ότι στο «δεύτερο δοκίμιο», του 1859 , ο Φιλήμων το χαρακτήριζε, ως « πάντοτε ατελές και πολλαχού εσφαλμένον».
Το δεύτερο «ντοκουμέντο» είναι τα «απομνημονεύματά» του Ξάνθου πού μετά από διαδοχικές «προσαρμογές», πήραν την τελική τους μορφή το 1845.
Η επίσημη εκδοχή για τα γεγονότα που συνδέονται με την αναγέννηση της Ελλάδας γράφθηκε έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες των δυνάμεων εκείνων που απέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, αλλά και η ανάγκη «κάθαρσης» των ελληνόφωνων συνεργατών τους.
Η «επίσημη εκδοχή» των Φιλήμονα -Ξάνθου ,τοποθετεί την ίδρυση της «Φιλικής Εταιρείας», (η οποία υποτίθεται ότι οργάνωσε την Επανάσταση του 1821), το 1814 στην Οδησσό, και αποδίδει την ιδέα της χρήσης μασονικών πρακτικών από την Εταιρεία στον μικρέμπορο απο την Πάτμο (τον Ξάνθο τους) , που θεωρείται συνιδρυτής μαζί με τους Ν. Σκουφά και Αθ. Τσακάλωφ.
Αυτή η περιγραφή είναι ένα χοντρό ψέμα του Ξάνθου. Διότι, όπως γράφει ο Αναγνωσταράς, ο Εμμ. Ξάνθος έφυγε από την Οδησσό, ( όπου είχε μεταβεί για «να πουλήσει λάδια»), τον Οκτώβριο του 1814 και ως το 1817 εργαζόταν και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, και δεν είχε καμία επαφή με τους άλλους δύο. Ο Τσακάλωφ ως τον Μάιο του 1814 βρισκόταν σίγουρα στο Παρίσι, και τον Σεπτέμβριο πιθανότατα ήταν ακόμα στην Βιέννη. Επομένως, ούτε διαδοχικές συναντήσεις σε ταβέρνα έγιναν το 1814, ούτε συναποφασίστηκε , από τους τρεις, η ίδρυση επαναστατικής εταιρίας. Από το αρχείο του Σέκερη , που θεωρείται, το επίσημο αρχείο της Φιλικής Εταιρείας , δεν προκύπτει η στρατολόγηση (κατήχηση) μέλους ως το 1816, και φυσικά δεν προκύπτει «επαναστατική δραστηριότητα», του Ξάνθου μέχρι την άφιξη στην Κωνσταντινούπολη του Σκουφά

Το 1834, μετά τον θάνατο του Καποδίστρια, και εν όψει της άφιξης του Όθωνα κυκλοφόρησε στο Ναύπλιο, το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας», του Ιωάννη Φιλήμωνα που μας παρουσίασε τον Σκουφά ,τον Αναγνωστόπουλο, τον Τσακάλωφ, και τον Ξάνθο και την «Φιλική Εταιρεία». Το 1839 κυκλοφόρησε η «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837», του Αμβροσίου Φραντζή που μας παρουσίασε μιαν άλλη αλήθεια.Την επανάσταση του 21,οργάνωσαν ,ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, (+1816.Κίεβο),ο Αλέξανδρος Ιωάννη Μαυροκορδάτος,(+1819.Μόσχα) ,και ο Ιωάννης Καποδίστριας.Γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε τον πρώτο και όχι τον δεύτερο;

_______________________________________

Τάδε έφη και συνέγραψε: ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK.... black pages ( συνέχεια 1)"

«Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»

«Ο Σιατιστινός αρχίατρος Θ. Χ. Φλωράς
και πώς η ελληνική έγινε η παγκόσμιος επιστημονική γλώσσα»
Στο τεύχος Ιανουαρίου 2009
του περιοδικού
«Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»
δημοσιεύθηκε το ανωτέρω άρθρο
του Γιώργου Λεκάκη.

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,
να το αποθηκεύσετε
ή να το εκτυπώσετε
από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως: http://www.lekakis.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Ελληνική Διεθνής Γλώσσα»"

Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ

Κατά τις κρατούσες ιστορικές αντιλήψεις - τις οποίες δεν συμμερίζομαι - οι Θράκες είναι αρχαίο ινδοευρωπαϊκό φύλο συγγενές προς τους Έλληνες, Φρύγες, Ιλλυριούς.

Κατά την προσωπική μου άποψη, όλοι οι πληθυσμοί της χερσονήσου του Αίμου είναι γηγενείς και σε χρόνους πολύ μακρινούς είχαν κοινή ανθρωπολογική βάση.

Η οποιαδήποτε πολιτιστική τους ανάπτυξη συντελείται με κέντρο το Αιγαίο. Συνεπώς, οι λεγόμενοι Θράκες, Ιλλυριοί, Μακεδόνες, Τρώες, Κρήτες κ.λπ. είναι περιφερειακοί πληθυσμοί που έχουν σαν κέντρο τον Αιγαιακό πολιτισμό.

Οι οποιεσδήποτε διαφοροποιήσεις συντελούνται μετά την καταστροφή -λόγω της εκρήξεως του ηφαιστείου της Θήρας— του Αιγαιακού πολιτισμού.

Μοιραία την πολιτική σκυτάλη παίρνουν πρώτα η Κρήτη και ακολούθως τα οχυρά πολίσματα της Πελοποννήσου και της Βοιωτίας.

Η περίοδος που ονομάζεται μυκηναϊκή είναι, όπως αποδεικνύουν τα γλωσσικά ευρήματα, περίοδος ελληνική, άρα και η προγενέστερη πρέπει να ήταν περίοδος Ελλήνων, εφόσον υπάρχει μια αδιάσπαστη πολιτιστική και γλωσσική ενότητα.

Εξελληνισμός σημαίνει εκπολιτισμός. Και συνεπώς, ανεξάρτητα από ονομασίες, οι λαοί εξελληνίζονται, δηλαδή εκπολιτίζονται, όχι με τον ερχομό κάποιων δήθεν ελληνικών φύλων από το Βορρά, αλλά με την άνοδο του πολιτισμού από το Νότο προς το Βορρά.

Άρα και οι Θράκες, στο μέτρο που μετέχουν μια κοινής πολιτικής παραδόσεως που ονομάστηκε ελληνική και η οποία ανεξάρτητα από επιρροές —κυρίως από Ανατολή και Νότο—, είναι μια ιθαγενής πολιτιστική δημιουργία.

Οι Θράκες για πρώτη φορά απαντούν στον Όμηρο, ως συγγενείς και σύμμαχοι των Τρώων. Ονομάζονται δε «Θρήικες ακρόκομοι».

Ο Ηρόδοτος θεωρεί τους Θράκες ως τον πολυπληθέστερο μετά τους Ινδούς λαό του αρχαίου κόσμου.

Το ίδιο υποστηρίζει και ο περιηγητής Παυσανίας. Ο γεωγράφος Στράβων (2ος μ.Χ. αιώνας) υπολογίζει τους Θράκες σε 2.000.000 και τους χωρίζει σε 22 φυλές.

Οι θρακικές φυλές δεν είχαν μόνιμη εγκατάσταση, αλλά λόγω ποιμενικού βίου ήσαν μετακινούμενες. Ίσως μάλιστα οι φυλές να δημιουργήθηκαν με βάση κάποιον ισχυρό ποιμένα πατριάρχη, που εξελίχθηκε σε φύλαρχο.

Την κινητικότητα των θρακικών φυλών υποδηλώνει το όνομα μιας θρακικής φυλής, των «αλητών». Αλητοί, από το ρήμα αλάομαι, σημαίνει περιπλανώμενοι.

Άλλες γνωστές Θρακικές φυλές είναι οι Αψίνθιοι (ανατολικά του Αίμου), οι Βέσσοι ή Βησσοί (μεταξύ Ροδόπης και Αίμου), οι Βισαλτοί (κατά μήκος του Στρυμόνα), οι Βίστονες (στις ακτές του Αιγαίου), οι Βρίαντες (απέναντι από τη Σαμοθράκη), οι Γέτες (μεταξύ Αίμου και Δουνάβεως), οι Δερραίοι (στον κάτω Στρυμόνα), οι Δίοι (στη Ροδόπη), οι Ηδώνες (στην πεδιάδα του κάτω Στρυμόνα), οι Θυνοί (στην ενδοχώρα του Βυζαντίου), οι Κορπίλοι (κοντά στο Διδυμότειχο), οι Μαίδοι, (στις κοιλάδες του άνω Στρυμόνα), οι Οδρύσσαι (στην κοιλάδα του Έβρου), οι Πίερες (στην περιοχή του Παγγαίου), οι Σαπαίοι (μεταξύ Βιστονίδος και Νέστου), οι Σέρδαι (στην περιοχή της Σερδικής νυν Σόφιας), οι Σίθωνες (στη Σιθωνία), οι Σιντοί (μεταξύ Στρυμόνα και Νέστου), οι Τραλείς (στον άνω Νέστο) κ.ά.

Από τον Ξενοφώντα μνημονεύεται και μια θρακική φυλή, οι Μελινοφάγοι , επειδή έτρωγαν μελίνη, είδος κέγχρου (Ξεν. Αν. 7, 5, 12). Από τις τοποθεσίες που μνημονεύσαμε φαίνεται σαφώς, ότι το ανατολικό Τμήμα της προ του Φιλίππου Μακεδονίας το κατοικούσαν θρακικά φύλα. Ήταν με άλλα λόγια Θράκη. Άρα, το βασίλειο του Φιλίππου ήταν Μακεδονο-θρακικό. Οι πληροφορίες των αρχαίων για τους Θράκες ποικίλλουν.

Στον Όμηρο αναφέρονται ως δίκαιοι, φιλήσυχοι και λιτοδίαιτοι. Άλλοι γράφουν πως ήσαν φιλήδονοι και οινοπότες.

Ο Θουκυδίδης, που ήταν Θραξ από τον πατέρα του κι έζησε το 2ο ήμισυ της ζωής του στη Θράκη, τους χαρακτηρίζει λαό μαχητικό. Ο Μένανδρος γράφει ότι μεταξύ των Θρακών ίσχυε η πολυγαμία, πράγμα που δημιουργούσε δημογραφικά προβλήματα με ιδιότυπες κοινωνικές προεκτάσεις (π.χ. πώληση γυναικών και παιδιών, θρήνοι κατά τη γέννηση των παιδιών, χαρές και χοροί όταν πέθαινε κάποιος). Οι νεκροί καιγόταν και οι τάφοι των πλουσίων καλύπτονταν με τύμβους.

Για να υποδηλώσουν την ευγενή καταγωγή τους συνήθιζαν να στιγματίζουν το σώμα τους, να κάνουν, δηλαδή, «τατουάζ».

Ο οπλισμός τους, όπως μαθαίνουμε από τον Ηρόδοτο, ήταν ελαφρύς μικρές ασπίδες (πέλτες), ακόντια και κοντά εγχειρίδια. Δεν είχαν ανεπτυγμένη οικονομία. Ζούσαν κυρίως από τον πόλεμο. Μόνο όταν δημιουργήθηκαν μεγάλα ελληνικά κέντρα στις παραλιακές περιοχές, αρχίζει ν’ αναπτύσσεται η υλοτομία, η γεωργία, η κτηνοτροφία και η μεταλλουργία με κέντρο τη Σπαπτή ‘Υλη του Παγγαίου.

Μπορεί οι Θράκες να πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία από τη Νότια Ελλάδα, έδωσαν όμως σ’ αυτήν κάτι πολύ σημαντικότερο: την ορφική λατρεία και τη διονυσιακή λατρεία από την οποία γεννήθηκαν η αρχαία μουσική, τα αρχαία μυστήρια, η αρχαία ποίηση και ειδικά στο Νότο, εκτός από τα μυστήρια, και πολλές άλλες θεότητες, κυρίως χθόνιες.

Είναι ενδεικτικό ότι ο Εύμολπος, γιος του Μουσαίου, θεωρείται ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων, και ο Ορφεύς, των ορφικών μυστηρίων. Τα παραπάνω ονόματα (Μουσαίος, Εύμολπος, Ορφεύς) δείχνουν πως οι ποιητικές καταβολές του ελληνικού κόσμου έχουν αφετηρία τις θρακικές τελετές.

Είναι ακόμη ενδεικτικό ότι οι Θράκες μετείχαν στις εορτές των Αθηναίων. Στο περίφημο προοίμιο της “Πολιτείας του Πλάτωνα ο Σωκράτης λέγει για μια εορτή του Πειρειά: ‘Καλή μεν συν μοι και η των επιχωρίων πομπή έδοξε είναι, ου μέντοι ήταν εφαίνεται πρέπειν ην οι Θράκες έπιμπον” (Ωραία μου φάνηκε και η πομπή των εντοπίων, αλλά νομίζω ότι, καθόλου δεν υστερούσε και η πομπή που έστειλαν οι Θράκες).

Εξάλλου, οι κάτοικοι των νοτίων περιοχών δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα στον εαυτό τους και τους Θράκες πάνω στη βάση της φυλετικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί ελληνικοί μύθοι συνδέουν τους Θράκες με τους κατοίκους νοτίων περιοχών. Π.χ. ο «Θρήικιος Βορέας» αρπάζει την Ωρείθνια, ο Ηρακλής αρπάζει τ’ άλογα του Θρακός Διομήδη, ο Φινεύς από τη Θράκη μετέχει στην αργοναυτική εκστρατεία, ο Τηρεύς (Θραξ και αυτός) βοηθά τον Αθηναίο Πανδίωνα και νυμφεύεται τη θυγατέρα του Πρόκνη. Τέλος, ο Ορέστης ιδρύει πόλη στη Θράκη που φέρει τ’ όνομά του, Ορεστιάδα.

Εκείνο πάντως που διαφοροποιούσε τους κατοίκους της Θράκης από τους κατοίκους των νοτίων περιοχών είναι η γλώσσα. Δεν ξέρω σε ποια γλωσσικά στοιχεία στηρίζονται διάφοροι ερευνητές, ώστε να θεωρούν την αρχαία θρακική τμήμα της ινδοευρωπαϊκής, γλώσσα συγγενή προς τη φρυγική και αρμενική, με επιδράσεις Ιλλυρικές, Σκυθικές, κ.λπ. Όμως διερωτώμαι: χωρίς γλωσσική συγγένεια προς την ελληνική, πώς επετεύχθη η διείσδυση τόσων λατρευτικών στοιχείων της Θράκης στη Ν. Ελλάδα;

Εκείνο πάντως που είναι βέβαιο, μια και οι Θράκες δεν είχαν δική τους γραφή, είναι πως τα πρώτα γραπτά ίχνη της Θράκης είναι ελληνικά. Αυτό που οι ερευνητές —ακόμη και οι δικοί μας— ονομάζουν «εξελληνισμό», ενώ πρόκειται περί εκπολιτισμού, συντελείται εντονότερα μετά τον 7ο π. Χ. αιώνα.

Οι διαφορές Βορρά-Νότου δεν ήταν τόσο φυλετικού όσο πολιτιστικού επιπέδου. Με άλλα λόγια κατά τον 6ο και 5ο π. Χ. αιώνα δεν υπάρχουν μεταξύ Αθηναίων και Θρακών φυλετικές προκαταλήψεις. Είναι ενδεικτικό ότι η Αβρότονος, μητέρα του Θεμιστοκλή, και η Ηγησιπύλη μητέρα του Κίμωνα, αλλά και ο Όμηρος πατέρας του Θουκυδίδη, ήσαν από τη Θράκη. (Οι Αθηναίοι είχαν εξ αρχής επισημάνει τη σημασία ειδικά της Καλλιπόλεως. Μετά από πρόσκληση των Δολόγκων, ο Μιλτιάδης ο Πρεσβύτερος, έκτισε εκεί αποικία. Στη διοίκηση τον διαδέχθηκε αργότερα ο Μιλτιάδης ο Νεώτερος, ο νικητής του Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης νυμφεύθηκε την Ηγησιούλη, μητέρα του Κίμωνα.

Επίσης στη Θράκη κατέφυγε μετά την τελευταία εξορία του ο Αλκιβιάδης, που είχε στενούς δεσμούς με τοπικούς άρχοντες). Πάντως στους μετά το Φίλιππο χρόνους, το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης, κυρίως το νοτίως του Αίμου και των παραλίων του Εύξεινου, της Προποντίδας και του Αιγαίου είχε ως μητρική γλώσσα την ελληνική.

Οι Θράκες μετείχαν σ’ όλες τις περιπέτειες του ελληνισμού.

Στους Μηδικούς πολέμους, στον Πελοποννησιακό πόλεμο (τότε αναδεικνύεται ο βασιλιάς Σιτάλκης), στους πολέμους Αθηναίων-Φιλίππου (τότε ακούγεται το όνομα του Κερσοβλέπτη), στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου και σ’ όλη πια την ύστερη περίοδο, ελληνιστική, ελληνορωμαϊκή, βυζαντινή, λογίζονται ως τμήμα του ευρύτερου ελληνικού χώρου.

Ακμαίες ελληνικές αποικίες θα δώσουν ιδιαίτερη λάμψη στην περιοχή, όπως τα Άβδηρα, η Μεσημβρία, η Μαρώνεια, η Σηστός, η Πέρινθος, η Αγχίαλος και τέλος το Βυζάντιο, που έγινε πρωτεύουσα της μεγαλύτερης σε έκταση χώρου και χρόνου αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Αν κάποτε συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε απόγονοι μόνο των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των κατοίκων μιας Αυτοκρατορίας που είχε πρωτεύουσα την Κωνσταντίνου Πόλιν, το τέως Βυζάντιον, θα αποκτήσουμε ένα αίσθημα υπεροχής έναντι όλων των μεγαλοκρατόρων της εποχής μας, που η ισχύς τους μοιάζει με ψίθυρο στο μεγάλο ρολόι της Μεγάλης Ελληνικής Αυτοκρατορίας της χριστιανικής Δύσης και Ανατολής. Κάποτε πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα θρακοκεντρικά και όχι αθηναιοκεντρικά.

Εμείς ας κρατήσουμε, πριν προχωρήσουμε στην περαιτέρω ανάλυσή μας, τούτο μόνο: Για τους αρχαίους προγόνους μας η Θράκη πήρε την ονομασία της από την Κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης και ότι για τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία της είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής διδασκαλίας και της ιερής ποίησης. Για μας μέχρι πρόσφατα ήταν τόπος τιμωρίας, εξορίας, δυσμενούς μεταθέσεως, έτσι που οι εντόπιοι να αποκαλούν χλευαστικά την ευλογημένη γη τους Θρακιστάν!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ - ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ"

GREEK…black Pages

Μαύρες Σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας

Μικρασιατική καταστροφή
Η πρώτη τραγωδία:
Στις 13 Αυγούστου του 1922, εκδηλώθηκε μεγάλη επίθεση του Κεμάλ για την ενίσχυση της διπλωματικής θέσης της Τουρκίας στη συνδιάσκεψη του Οκτωβρίου μεταξύ Συμμάχων, Ελλάδας, Τουρκίας, ύστερα από παρακίνηση των Γάλλων, χωρίς και ο ίδιος ο Κεμάλ να περιμένει την έκταση των αποτελεσμάτων της. Στην Ελλάδα, την εποχή αυτή, ήταν η κυβέρνηση των Στράτου και Γούναρη, με πρωθυπουργό τον Πρωτοπαπαδάκη αντιμετώπιζε δε οικονομικό θέμα, που προς στιγμή το είχε παρακάμψει με το περίφημο αναγκαστικό δάνειο (του Πρωτοπαπαδάκη), της διχοτόμησης του χαρτονομίσματος.
Το Επιστέγασμα?
Η δεύτερη τραγωδία:
Η εκτέλεση των Έξι.
Ήταν κάθαρση η εκτέλεση; Με άλλα λόγια, επέφερε τη λύτρωση ή επέτεινε τα δεινά;
Ήταν δίκαιη και επωφελής για την πατρίδα,?
Συνοπτικά:
Η δίκη των Οκτώ (όχι των Έξι) άρχισε στις 31 Οκτωβρίου 1922.
Τόπος διεξαγωγής, η λεγόμενη σήμερα Παλαιά Βουλή επί της οδού Σταδίου.
Πρόεδρος του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου, ο υποστράτηγος Αλ. Οθωναίος, Επαναστατικός Επίτροπος, ο Νεόκοσμος Γρηγοριάδης,
Πρόεδρος της Ανακριτικής Επιτροπής, ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
Κατηγορούμενοι: Δ. Γούναρης, Π. Πρωτοπαπαδάκης, Ν. Στράτος, Ν. Θεοτόκης, Γ. Μπαλτατζής, Γ. Χατζανέστης, Ξ. Στρατηγός και Μ. Γούδας,

Κατηγορία: Εσχάτη προδοσία.

Το βασικό κατηγορητήριο στη Δίκη των πρωταιτίων της Μικρασιατικής Ήττας

Το κυρίως κατηγορητήριο είχε 15 σκέλη, δηλαδή αναλύεται σε δεκαπέντε επιμέρους κατηγορίες:
1. Ενηργήθη το δημοψήφισμα και επανήλθεν ο Βασιλεύς, ενώ ήτο το τοιούτον πράξις εχθρική προς τας Δυνάμεις της Συνεννοήσεως.
2. Ημελήθη η προσάρτησις της Βορείου Ηπείρου.
3. Παρεγνωρίσθη η σχετική διακοίνωσις των Δυνάμεων και υπέστη η Ελλάς τον οικονομικόν αποκλεισμόν.
4. Ετοποθετήθησαν απειροπόλεμοι αρχηγοί μονάδων.
5. Παρά τας δυσμενείς περί Βασιλέως Κωνσταντίνου δηλώσεις των πρωθυπουργών Αγγλίας και Γαλλίας, δεν υπεδείχθη εις αυτόν να παραιτηθή.
6. Διετάχθη προώρως η ατυχής επιχείρησις του Μαρτίου 1921.
7. Διετάχθη η από Εσκή Σεχήρ προς Άγκυραν εκστρατεία, παρά την γνώμην του Αρχηγού της Στρατιάς.
8. Ανετέθη η αρχιστρατηγία εις τον ανεύθυνον Βασιλέα.
9. Εψηφίσθησαν υπό της Εθνοσυνελεύσεως νόμοι διασπαθίσεως του δημοσίου χρήματος, καίτοι ο στρατός υφίστατο στερήσεις.
10.Δεν εγένοντο δεκταί αι προτάσεις του Ιουνίου 1921, δι' ων εσώζετο η (Aνατολική) Θράκη και επετυγχάνετο η αυτονόμησις της Μικρασίας.
11.Διωρίσθη αρχιστράτηγος ο Χατζανέστης.
12.Απεσπάσθησαν εκ Μικρασίας δυνάμεις χάριν της εκφοβιστικής κινήσεως προς την Κωνσταντινούπολιν.
13.Υπεγράφη σύμβασις παραιτήσεως από των συμμαχικών πιστώσεων προς την Ελλάδα.
14.Εγένετο ανεκτή παρακυβέρνησις υπό τον Πρίγκιπα Νικόλαον και τους Στρέιτ, Δούσμανην, Κωνσταντινόπουλον.
15.Ημποδίσθησαν να ηγηθούν της διπλωματικής αντιπροσωπείας οι Δ. Ράλλης και Ελ. Βενιζέλος.


Με απόφασή του από 15 Νοεμβρίου 1922, το Στρατοδικείο κήρυξε παμψηφεί ενόχους όλους τους κατηγορούμενους, καταδίκασε σε θάνατο τους έξι πρώτους και επέβαλε την ποινή των ισοβίων δεσμών στους δύο τελευταίους.


Την ίδια μέρα εκδόθηκε το ακόλουθο ανακοινωθέν:
"Την 11ην και 30' π.μ. της σήμερον, εις τον παρά το Γουδί χώρον εξετελέσθη, εν πλήρει στρατιωτική τάξει, η θανατική εκτέλεσις των εξ καταδικασθέντων υπό του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου υπευθύνων της μικρασιατικής καταστροφής, ήτοι των απαρτισάντων το Συμβούλιον των Πέντε, πολιτικών Π. Πρωτοπαπαδάκη, Δ. Γούναρη, Ν. Στράτου, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη, ως και του αρχιστρατήγου της ήττης Γ. Χατζανέστη. Της εκτελέσεως προηγήθη η στρατιωτική καθαίρεσις και η θεία μετάληψις εν ταις φυλακαίς Αβέρωφ. Οι νεκροί, μεταφερθέντες πάραυτα εις το Α' Νεκροταφείον, παρεδόθησαν εις τους οικείους των προς ταφήν. Προ της εκτελέσεως οι κατάδικοι, ερωτηθέντες περί της υστάτης θελήσεώς των, ουδέν είπον".
__________________________________________________________________
Γράφει η ΕΦΗ ΜΑΡΙΝΟΥ στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ της 28/9/2008:
Επί σκοπόν, Πυρ!

Το βροχερό και κρύο πρωινό της εκτέλεσης των Εξι περιγράφεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τον Αλ. Κοτζιά στα «Φοβερά Ντοκουμέντα»:


*Το θέαμα παρακολουθούν πολιτικοί, στρατιωτικοί, πολίτες, γιατροί και ασθενείς από το παρακείμενο νοσοκομείο «Σωτηρία», ένας διάκος, τσοπάνηδες από τις γειτονικές στάνες, δημοσιογράφοι αλλά κι ένας θεατρικός συγγραφέας, ο Παντελής Χορν. Παρόντες επίσης ο επαναστατικός επίτροπος Ν. Γρηγοριάδης, ο γραμματέας του Στρατοδικείου Ι. Πεπονής, ένας υπάλληλος της Αγγλικής Πρεσβείας, ο γιατρός του Γούναρη Ι. Βλάχος και ο γιος του Ν. Στράτου, Ανδρέας.

*Ολοι περιμένουν την άφιξη των μελλοθανάτων. Κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει στα δέντρα. Η πομπή από τη Μεσογείων στρίβει στο δρομάκι. Καμιόνια μεταφέρουν την φρουρά, νοσοκομειακά τους μελλοθανάτους, στρατιωτικά και πολιτικά αυτοκίνητα αξιωματικούς.

*Ακούγεται το σύνθημα για την ανασύνταξη φρουράς και στρατιωτών, σχηματίζοντας ένα «Π» με άνοιγμα προς το Ψυχικό. Τα αυτοκίνητα σταματούν. Ανοίγει η πόρτα του πρώτου νοσοκομειακού και ξεπροβάλλει το κεφάλι του Στράτου. Μοιάζει ν' αναζητά μέσα στο πλήθος το γιο του. Κατεβαίνει, αλλά παραπατάει. Φτιάχνει το καπέλο του αμήχανα. Μαζί με τον Πρωτοπαπαδάκη βοηθάει τον άρρωστο Γούναρη να κατεβεί κι αυτός.

*Κανένας δεν λέει στους καταδίκους τι πρέπει να κάνουν. Η αμηχανία του Στράτου είναι πιο έκδηλη. «Πού πηγαίνομεν;» ρωτά τον Γούναρη. «Εις τον άλλον κόσμον», απαντά κάνοντας μερικά βήματα.

Ο Γούναρης ανασηκώνει το γιακά του παλτού του, βάζει τα χέρια στις τσέπες: «Να τερματιστεί το ταχύτερον ό,τι έχει να γίνει», λέει στο διοικητή ασφαλείας Βοβολίνη.

*Νευρικός κι ανυπόμονος κατεβαίνει από το δεύτερο νοσοκομειακό ο στρατηγός Χατζανέστης. Φοράει αδιάβροχο, μπλέκει τα χέρια του πίσω από την πλάτη αποφεύγοντας να κοιτάξει το πλήθος.

*Ο Θεοτόκης, χλωμός, βιάζεται.

Ο Μπαλτατζής απόλυτα ψύχραιμος κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, πλησιάζει τον Στράτο και κουβεντιάζουν. Εκείνος προσφέρει τσιγάρο σ' αυτόν και στον Θεοτόκη. Ανάβουν κι οι τρεις από το ίδιο σπίρτο. Υστερα πηγαίνει προς τον Γούναρη και μαζί με τον Πρωτοπαπαδάκη τον κρατούν για να μην πέσει.

*Τότε από το... κοινό ακούγεται ένα δυνατό αναφιλητό. Είναι ο δημοσιογράφος Κώστας Αθάνατος, που όλο το διάστημα της δίκης και πριν απ' αυτήν ζητούσε την αμείλικτη τιμωρία των «προδοτών». Οι συνάδελφοί του προσπαθούν να τον ησυχάσουν. Ο επαναστατικός επίτροπος Γρηγοριάδης τον επιπλήττει.

*Οι κατάδικοι έχουν οδηγηθεί στη μέση του «Π». Ο Γρηγοριάδης αρχίζει να διαβάζει την απόφαση του δικαστηρίου με φωνή τρεμάμενη, ενώ ένα στρατιωτικό τμήμα παρουσιάζει όπλα. Ξαφνικά η φωνή του κόβεται, μοιάζει έτοιμος να λιποθυμήσει. Ο λοχαγός Πεπονής αποτελειώνει την ανάγνωση.

*Ο Γρηγοριάδης ρωτά τους κατάδικους για την «τελευταία επιθυμία». Δεν έχουν. Ο Στράτος δίνει την ασημένια ταμπακέρα του στο μοίραρχο Βοβολίνη να την παραδώσει στο γιο του. Ο Θεοτόκης παραδίδει το ρολόι του.

*Ο μοίραρχος τους ρωτά αν θέλουν να τους δέσουν τα μάτια. «Οχι!» αποκρίνονται όλοι. Οι Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Στράτος, Γούναρης, Πρωτοπαπαδάκης, Χατζανέστης έχουν τώρα τοποθετηθεί στη γραμμή σε απόσταση δέκα μέτρα ο ένας από τον άλλον. Ο παπα-Μερκούριος ψέλνει τις τελευταίες ευχές. Οι κατάδικοι βγάζουν τα καπέλα τους και σταυροκοπιούνται.

*Το έδαφος στο σημείο που στέκεται ο Πρωτοπαπαδάκης είναι λίγο ανώμαλο. Ασυναίσθητα προσπαθεί να το ισιώσει με το πόδι του.

*Το εκτελεστικό απόσπασμα έχει χωριστεί σε έξι ομάδες πέντε αντρών στην κάθε μία. Μόνο στην ομάδα που θα σκοπεύσει σε λίγο τον Χατζανέστη είναι έξι στρατιώτες και ο λοχίας επτά.

*Ενας ανθυπασπιστής διατάζει να φύγει ο παραπανίσιος: «Σήκω εσύ!» για να πάρει την απάντηση: «Όχι, δεν φεύγω. Είμαι Μικρασιάτης. Θα μείνω να τουφεκίσω».

Ο ανθυπασπιστής υποχωρεί...

*Ακουγόταν ότι στο Φρουραρχείο φαντάροι καβγάδιζαν για το ποιος θα εξασφαλίσει μια θέση στο εκτελεστικό απόσπασμα, ότι Μικρασιάτες πλήρωσαν ακόμα και πενηντάρικο σε συναδέλφους τους που είχαν οριστεί στο απόσπασμα για να τους παραχωρήσουν την τιμή να «ντουφεκίσουν τους προδότες».

*«Ελα εδώ εσύ!»... διατάζει Ο Χατζανέστης το συνταγματάρχη Γρηγοριάδη. Ο αρχιστράτηγος βγάζει από το δάκτυλο τρεις βέρες και του τις δίνει λέγοντας: «Να τις στείλεις στην κόρη μου». Τώρα ακούγεται το πρόσταγμα του επικεφαλής του αποσπάσματος ανθυπολοχαγού Λίνου: «Επί σκοπόν!». Τριάντα ένα τουφέκια υψώνονται σημαδεύοντας. Λίγο αργότερα οι έξι λοχίες ρίχνουν με τα περίστροφά τους την χαριστική βολή στους έξι...
___________________________________________________________________
Υ.Γ. Μαύρες Σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας ?
Ναι, υπάρχουν και αυτές. Μόνο που όταν κάτι σαν το: «Σαν σήμερα» μας τις θυμίζει, τις προσπερνάμε γρήγορα, τις γράφουμε συνήθως με γράμματα ψιλά και αν κάποιος επιμείνει για συζήτηση, βιαστικά θα παρατάξουμε όσα περισσότερα μπορούμε «άλλοθι»!
Γιατί? Γιατί δεν τις αντιμετωπίζουμε με παρρησία, λογική και με εμπειρική αποδοχή?
Της ζωής μας τα γλιστρήματα είναι μαθήματα για τα μελλοντικά μας βήματα. Γιατί όχι Αυτές?
Θλίψη και Παράπονο σ’ αυτό το άρθρο σήμερα! Ίσως λόγω ημέρας. Μ. Παρασκευή.
Όμως κι απ’ την Ανάσταση μετά, θα συνεχίσω. Ποιος ξέρει? Και ενός ακόμα την περίσκεψη αν προκαλέσω, κέρδος για την Πατρίδα μας πιστεύω ότι θα είναι…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK…black Pages"

Ένα ενδιαφέρον Άρθρο....

Άποψη: Τις αιτίες να κοιτάμε, όχι τις αφορμές

Του Θ. Π. Τάσιου

Οι γραμμές που ακολουθούν είναι απόκριση στο εξαίρετο άρθρο του Ν. Ξυδάκη στην «Κ» της 9ης Δεκεμβρίου. Εξαίρετο, διότι κυρίως αντιδιαστέλλει τις Αιτίες απ’ τις Αφορμές των φαινομένων της νεανικής βίας των τελευταίων ημερών.

Αυτές τις Αιτίες παρακαλώ να μου επιτραπεί να επισχολιάσω – διότι με πνίγει η μοδάτη υμνολόγηση της ανήκουστης Βίας (πάλι;), αποσιωπώντας τους τεράστιους κινδύνους που απειλούν τα λαϊκά συμφέροντα εξαιτίας αυτού του απολιτικού κατήφορου.

Αντί λοιπόν για τη φυγομαχική (και προκλητικώς έωλη) κραυγή «όλα στη χώρα με εξοργίζουν – άρα ζήτω η επανάσταση», ας πάρουμε ένα - ένα τα προβλήματα κι ας αποπειραθούμε να τα λύσουμε συστηματικά – χωρίς αυτοκαταστροφικούς (βαλκανιοειδείς) αψικορισμούς.

Επισημαίνει, λοιπόν, ο κ. Ξυδάκης, πρώτον, ότι η «δύσθυμη, παραχαϊδεμένη νεολαία είναι στριμωγμένη ανάμεσα σ’ ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σ’ ένα ευτελισμένο πανεπιστήμιο και σ’ ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον». Ενώ, απ’ την άλλη, εμείς «οι γονείς δεν προσφέρουμε στα παιδιά μας κανένα αξιακό πλαίσιο, διότι δεν το διαθέτουμε ούτε εμείς».

Γιατί άραγε είναι (κατά μέσον όρο) τάχα ξεχαρβαλωμένο το λύκειο, το σχολείο γενικότερα;

Διότι ίσως αφήσαμε τη ζωτική Ανάσα της Κοινωνίας στα χέρια δασκάλων, κάμποσοι απ’ τους οποίους είναι κακομορφωμένοι (βλέπε το χάλι των πανεπιστημίων δικών μας ή της… Πρίστινα), όλοι είναι κακοπληρωμένοι (στην Κύπρο παίρνουν ακριβώς τα διπλά – άρα προσέρχονται στο λειτούργημα οι καταλληλότεροι), και κάμποσοι είναι ατάλαντοι (η Παιδεία θέλει έρωτα, δεν γίνεται με το μαγγάνι).

Εμπρός λοιπόν να συντάξουμε ένα συστηματικό 10ετές αναπτυξιακό πρόγραμμα «ξε-ξεχαρβάλωσης» του λυκείου – αυτό θα πει ουσιώδης πολιτική Πράξη.

Κι εν τω μεταξύ, να πάψουμε να παίζουμε τη δημοκρατία θέατρο με τη φαρισαϊκή ανοχή των «καταλήψεων» απ’ τ’ ανήλικα – συρμός που αναστέλλει την πολιτική μόρφωση των παιδιών, με θεαματικές πράξεις βίας.

Στο κάτω - κάτω, τι διάβολο κάνουν οι Σύλλογοι των γονέων τους;

Γιατί λουφάρουν και δεν εκστρατεύουν για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των σχολείων; Να, λοιπόν, μια σπουδαία πολιτική δράση για την Ανάκαμψη.

Γιατί άραγε (κατά μέσον όρο, πάλι) είναι τάχα εξευτελισμένο το ελληνικό πανεπιστήμιο;

Διότι, πρώτα - πρώτα, εμείς οι «πανεπιστημιακοί» δεν είμαστε επαρκώς αφοσιωμένοι στο διδακτικό και το ερευνητικό μας καθήκον.

Εμπρός λοιπόν να δημοσιοποιήσουμε:

(i) τ’ αποτελέσματα των κρίσεων των φοιτητών για τη διδακτική ικανότητα του καθενός μας

(ii) τ’ αποτελέσματα των κρίσεων αξιολόγησης του επιστημονικού έργου μας.

Κι αν σκοντάψουμε στη συνδικαλιστική άρνηση μερικών από μας;

Τότε τα πολιτικά κόμματα θα μας θυμίσουν το κοινωνικό μας καθήκον και θα συνέλθουμε. (Λες;).

Δεύτερον, η ακουόμενη αθλιότητα του ελληνικού πανεπιστημίου (πέραν απ’ τις κληρονομούμενες αθλιότητες του ξεχαρβαλωμένου λυκείου), προέρχεται κι απ’ την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ του ελληνικού λαού όταν, επί 30 χρόνια τώρα, τον πληροφορούμε ότι οι κομματικές νεολαίες αφενός, και οι βίαιες μειονότητες αφετέρου, εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό των σπουδών, αρνούνται την «εντατικοποίηση» (την οποία όμως έχουν ήδη εφαρμόσει στη δουλειά τους όσοι συνομήλικοί τους δεν έχουν την τύχη να σπουδάζουν), παρεμποδίζουν τσαμπουκάδικα τη διοίκηση του πανεπιστημίου, βρωμίζουν απερίγραπτα το σύμπαν (κι όλα αυτά, θρασυδείλως πίσω απ’ το άσυλο των… επιστημονικών ιδεών – σκέτη νεοελληνική παράκρουση δηλαδή).

Και δεν αισχύνονται.

Ούτε αυτοί, ούτε τα ΜΜΕ που κατά καιρούς τους θαυμάζουν, ούτε ο «αγνός» (αλλά νυσταλέος) λαός μας, που δεν βλέπει πώς σαρακοφαγώνεται το μέλλον του απ’ αυτά τα τερτίπια.

Τι κάνουμε για όλα τούτα;

Λοιπόν, η Βουλή των Ελλήνων (όχι βέβαια το ανήμπορο υπουργείο Παιδείας) αναλαμβάνει να στήσει, να συζητήσει και να ψηφίσει έναν νέο πανεπιστημιακό Νόμο, ο οποίος ντόμπρα και κατάματα θα αντιμετωπίζει τούτα τα εμπειρικώς διαπιστωμένα και κακοφορμισμένα καρκινώματα.

Μα, κι αν η Βουλή δεν το κάνει;

Απάντηση: Τότε ο Λαός, οι ψηφοφόροι, θα την αναγκάσουν, πιέζοντας έναν - έναν τους βουλευτές. Μα κι αν ο Λαός συνεχίσει να αδιαφορεί, ασχολούμενος μόνον με τη Σλαβομακεδονία ή με το ήθος ανεκπαίδευτων βοηθητικών αστυνομικών (σάμπως ποιο ελληνικό σινάφι είναι επαρκώς εκπαιδευμένο), τότε;

Τότε θα έχει αποδειχθεί ότι ισχύει η επόμενη παράγραφος.

Ο κ. Ξυδάκης, στο τέλος του άρθρου του, έβαλε το δάχτυλό του στην ίδια τη ρίζα του κακού.

Και διαπίστωσε ότι εμείς οι ενήλικες είμαστε αγχωμένοι, άπληστοι και απνευμάτιστοι, και δεν προσφέρουμε κανένα ΑΞΙΑΚΟ πλαίσιο – τόμπολα!

Άλλωστε, οι αχτύπητες ευρωπαϊκές πρωτιές μας (στα μπαχτσίσια, στην αισχροκέρδεια, στα οδικά ατυχήματα, στα πολιτικά σκάνδαλα, στη σκουπιδολαγνεία, στην ντόπα, στη φοροδιαφυγή κ.λπ.), έχουν προ πολλού υποδείξει αυτό το γενικευμένο έλλειμμα Αξιών που μας κατατρύχει – ως Λαό εννοώ.

Όλα τα σινάφια, κι όλες τις στάθμες – και ιδίως τους άρχοντες (άσε βέβαια που εμείς οι ίδιοι τους παράγουμε).

Κι αυτό το χάλι το αναγνωρίζουμε χαμηλόφωνα στις μεταξύ μας καθημερινές κουβέντες – αλλά δεν το παραδεχόμαστε φωναχτά.

Φωναχτά λέμε πως φταίνε μόνο οι «ηγέτες».

Λάθος διάγνωση δηλαδή – και επομένως και λάθος θεραπείες…

Υποστηρίζω, δυστυχώς, ότι αυτή ακριβώς η αξιακή μειονεξία μας, χαλαρώνει επικίνδυνα την κοινωνική συνοχή, μολύνει τη νέα γενιά (θέμα καίριας σημασίας), μειώνει την αποδοτικότητα της δημόσιας Διοίκησης (λούφα και… άρνηση μετεκπαίδευσης), υπονομεύει την οικονομία (προφανώς, λόγω των τεράστιων «εσωτερικών απωλειών» του συστήματος) και αποθαρρύνει την επιχειρηματικότητα…

Και λοιπόν; Τι κάνουμε για τούτη τη θεμελιακή αρρώστια;

Πρώτον, την αναγνωρίζουμε σταράτα (το δυσκολότερο όλων: διότι επικρατεί η μεταφυσική παπαρδέλα «ο λαός είναι αγνός, το… σύστημα τον διαφθείρει»!).

Και δεύτερον, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (σε συνεργασία με τα κόμματα;) συντάσσει ένα 15ετές πρόγραμμα Ηθοπαιδείας, με προβολή ζωτικών Κοινωνικών Παραδειγμάτων, με συνεχή υποστήριξη απ’ την τηλεόραση, με οργανωμένη καλλιέργεια του κυκλώματος Αυτενέργειας / Ευθύνης («παίγνια») των εφήβων κ.λπ. (Την πρόταση αυτή την έχω πολύ λεπτομερέστερα αναλύσει πρόσφατα πάλι). Και έτσι, αργά και σταδιακά, ίσως να ξενερίσουμε…

Κι αν ούτε τούτο το μεγαλεπήβολο δεν γίνει;

Μα, τότε δεν θέλει εξυπνάδα για να κάνεις πρόβλεψη του μέλλοντός μας.

Όσο στρουθοκάμηλοι κι αν είμαστε, έχουμε ήδη καταλάβει όλοι τι μας περιμένει, μα δεν το ’μολογάμε.

Το κακό είναι που δεν θα ζούνε όσοι σήμερα αποπροσανατολίζουν τον Λαό με τις ασκήσεις επανάστασης τρεις φορές τον μήνα επί 30 χρόνια τώρα – ούτε όσοι κατά καιρούς μας διευθύνουν (κατά την τσέπη τους).

* Ο κ. Θ. Π. Τάσιος είναι καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα ενδιαφέρον Άρθρο...."

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΧ?

ALEX "ΘΕΛΩ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ"
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Δικαιοσύνη ...
Ο καθένας περνάει τα βράδια του όπως μπορεί και όπως του αρέσει.
Εγώ δεν έχω και πολλές επιλογές. Συνήθως δουλέυω μέχρι αργά, και μετά κάθομαι στο σπίτι. Μερικές φορές κλαίω.
Για όλα αυτά που έκαναν σε μας και πολύ περισσότερο γι'αυτό που έκαναν στον Αλεξ. Κάποιες φορές πηγαίνω σε συναυλίες - είναι η δουλειά μου άλλωστε.
Την Τετάρτη είδα την συναυλία με τους μαθητές του Δημοτικού Ωδείου, με το τίτλο "Αν δεν υπάρχει ραγιάς, δε φυτρώνει πασάς" (συμφωνώ απολύτως ). Τώρα, το Σάββατο, είπαμε να δούμε την βραδιά ποίησης.
Δεν έφτασα μέχρι το θέατρο. Ακριβώς κάτω από το σπίτι μου, ανταμώθηκα με τον αλβανό Νάσο, και την φάρα του.
Μόλις με είδε έκανε μεταβολή, αλλά οι υπόλοιποι άρχισαν να βρίζουν και να τον ενθαρρύνουν. Πήγαιναν προς τα μπαράκια στην Κυριώτισσα. Βραδυνή έξοδο με τις γκόμενες τους, κανονικά. Η δικαιοσύνη αποφάσισε ότι αυτός με τα άλλα τέσσερα αποβράσματα χτύπησαν το γιό μου μέχρι θανάτου, τον πέταξαν σαν σκυλί, (μετά τι έγινε, και που πήγαν το κορμί του Αλέξανδρου, μάλλον πρέπει να το βρώ μόνη μου, δεν ασχολείται κανείς) και τώρα με 4 ώρες στην κουζίνα του γηροκομείου ο Νάσος εκτίει την "ποινή" του.
Ηταν βλέπετε ανήλικος. Τώρα η κοινωνία πασχίζει να τον κάνει σωστό άνθρωπο. Το πιστέυετε; Εγώ όχι. Αλλά εμένα με εξοργίζει το γεγονός ότι εγώ είμαι υποχρεωμένη να παραμένω υπόδειγμα πολίτη, αντικρίζωντας τον δολοφόνο του γιού μου.
Μην τυχόν να του πώ κάτι, η ακόμη χειρότερα,να κάνω. Οι κανόνες και οι ακριβοί δικηγόροι προστατέυουν τον "κακόμοιρο" τύπο, καταδικασμένο για παραβατική συμπεριφορά, λόγω της οικογενειακής του κατάστασης.
Πατέρας αλκοολικός ( πως δουλέυει, απορώ ), στην μητέρα απαγορεύτηκε η είσοδος στην Ελλάδα, αλλά τελικά στρογγυλοκάθεται, και έβγαλε την πράσινη κάρτα ( πολύ θα ήθελα να μάθω, ποιός της την έδωσε), η αδελφή εδώ και πολλά χρόνια κάνει το αρχαιότερο επάγγελμα, τα αδέλφια του αγνωστο τι κάνουν.
Βασικά και εγώ είμαι μετανάστρια. Και νιώθω κορόιδο. Τι την θέλουνε την σωστή νομοταγή συμπεριφορά, αν τελικά ο Νάσος, ο Στέλιος, ο Λευτέρης και ο Βασίλης είναι πιο πολύτιμοι από εμάς; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Δεν τιμώρησαν αυτούς, εμένα καταδίκασαν να τους βλέπω και να μην μπορώ ούτε να πω κάτι.... και όποιος με κρίνει, ας δώσει πρώτα το παιδί του για σφαγή σ'αυτούς και μετά ας έρθει να το συζητήσουμε επί ίσοις όρους.
Πολύ πίκρα, αλλά αν το διαβάζει και κάποιος άλλος νιώθω κάποια ανακούφιση.Τα δικαστήρια με τους ενήλικες ( μητέρες, παππούδες, γιαγιάδες κλπ. ) πάνε για το φθινόπωρο. Πιο νωρίς δεν θα έχει καθαρογραφεί η δικογραφία. Τα δικαστήρια εδώ είναι υπόθεση. Να, μεθάυριο πάλι έχουμε τον Χίο, έκανε έφεση (και πήρε και δύο αναβολές).
Οι άλλες δικάσιμες ακόμα δεν ορίστηκαν, θα τα γράψω αργότερα.Και μακάρι να μπορούσα να γράψω για κάτι καλό.....
Posted by Natela ALEX CASE at Saturday, March 28, 2009
Tuesday, February 3, 2009

Αλεξ - τρία χρόνια μετά....
Σήμερα 3 Φεβρουαρίου συμληρώνονται 3 χρόνια από τον άδικο χαμό του γιού μας Αλέξανδρου Μεσχισβίλι.
Μετά απ' ότι περάσαμε αυτά τα 3 χρόνια δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι στην σημερινή κοινωνία απουσιάζουν εντελώς οι ηθικοί κανόνες και ότι οι υπάρχοντες νόμοι χρειάζονται αναδιάρθρωση.
Ομως κανείς δεν προλαβαίνει να αχοληθεί με αυτά, επικαλούμενος τα πολλαπλά "καθημερινά σοβαρά προβλήματα" που σίγουρα είναι πιο σημαντικά για όλους εκτός απο εμάς. Την αβάσταχτη πίκρα την έχουμε συνηθίσει βλέποντας εδώ και 3 χρόνια τους δολοφόνους του γυιού μας σε σχεδόν καθημερινή βάση. Και τι να κάναμε; Αφού η πολιτεία αποφάσισε ότι δεν μπορεί να τους περιορίσει ούτε στο ελάχιστο, δεν μπορέσαμε να φέρουμε και ιδιαίτερη αντίδραση.
Στο κάτω-κάτω το έχουμε ξαναπεί,το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά της κοινωνίας ολόκληρης, η οποία δέχτηκε να συνυπάρχουν σε ένα απλό σχολείο συμμαθητές του θύματος και θύτες. Μέχρι το τέλος του δικαστηρίου αποφεύγαμε να κάνουμε προσωπικά σχόλια και να περιγράφουμε λεπτομέρειες της δίκης για να μην μας κατηγορήσουν για απόπειρα επηρέασης της κοινής γνώμης.
Βασικά μας κατηγόρησαν έτσι και αλλιώς, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε αργότερα. Δεν μπορούμε σήμερα να σχολιάσουμε την δικαστική απόφαση γιατί δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Δεν ήμουν παρούσα επειδή γνώριζα με ποιούς έχουμε να κάνουμε και τι θα επακολουθήσει. Ετσι, μετά την ανακοίνωση της απόφασης είχαμε μόνο σπασμένες βιβλιοθήκες και καρέκλες από μέρους των δολοφόνων και όχι τα κρανία μας. Αλλωστε τα χέρια τους είναι συνηθισμένα σε κάτι τέτοια.
Οπως πάντα, ακολούθησε ρεσιτάλ ¨ερμηνειών" από τα ΜΜΕ.
Μάλιστα στο χθεσινοβραδυνό δελτίο της ΕΤ3 ειπώθηκε οτι η μεταφορά του Αλέξανδρου στο ακατοίκητο σπίτι δεν προέκυψε από την ακροαματική διαδικασία. Μάλλον έτσι τους είπανε οι συνήγοροι της αποτυχημένης υπεράσπισης.
Ξέρετε πόσοι μάρτυρες δεν παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο και πόσοι "μάσησαν" τα λόγια τους επειδή φοβηθήκανε, και αυτό φαινόταν κιόλας; Πού να προκύψει κάτι αν ξέρεις ότι ο γυιός σου, ο εγγονός σου, η ανιψιά σου αυτόματα γίνετε στόχος της περιβόητης συμμορίας και των φιλαράκων τους μόλις θα πεις δύο λόγια παραπάνω;
Και κάτι άλλο. Αύριο οπωσδήποτε θα μάθουμε αν μπορούμε να κατονομάσουμε όλους τους παράγοντες αυτής της τραγωδίας, και του απίστευτου κύματος συκοφαντίας που ακολούθησε, για να είμαστε πιο σαφείς.
Δεν συμφωνώ με τον "μοναχικό λύκο" ο οποίος πέρυσι επισήμανε ότι δεν γράψαμε τίποτε για τις 3 Φεβρουαρίου.
Οτι και να γράψουμε, τον Αλέξανδρο δεν πρόκειται να τον γυρίσουμε πίσω.
Και εμείς δεν τον σκεφτόμαστε μια φορά τον χρόνο, αλλά κάθε μέρα. Δεν θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την εύνοια της κοινής γνώμης. Είδαμε και ξαναείδαμε πως χειραγωγείται η λεγόμενη "κοινή γνώμη", προκειμένου να βγάλουν λεφτά οι "κίτρινοι" δημοσιογράφοι.
Αλλά νιώθουμε και κάποια ανακούφιση γιατί δεν υπάρχει πλέον κανένα πιο απίστευτο , πιο ανήθικο ψέμα που δεν ειπώθηκε για εμάς. Μόνο χάνοντας το βάρος της υπόληψης αποκτάς πραγματική ελευθερία.
Επομένως δεν φοβόμαστε πλέον τίποτα.
Ευτυχώς που δίπλα μας έμειναν οι φίλοι που μας γνωρίζουν πολύ καλά, και συχνά πυκνά λαμβάνουμε μυνήματα υποστήριξης από αγνώστους ( και αυτούς τους θεωρούμε φίλους). Μάλλον δεν έχει στερέψει η λογική στον κόσμο ακόμα....Σας αφήνουμε. Σήμερα είναι δύσκολη μέρα. Και θα ακολουθήσουν πολλές τέτοιες μέρες....
Posted by Natela ALEX CASE
Sunday, November 9, 2008

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΧ?"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Γιαγκουλας, Γιαγκος, Γιαγκουδης, Γιακουλης, επωνυμο που ανηκει στην κατηγορια των πατρονυμικων προερχομενο απο το βαπτιστικο ονομα Γιαννης, Ιωαννης το οποιο χρησιμοποιειται σαν αρχικη ριζα με διαφορες παραγωγικες καταληξεις με 40 περιπου παραλλαγες.
Γιαννακουλας, Γιαννακουλης, Γιαννακουλακος, Γιαννακουρος, Γιαννακουδακος, Γιαννακος, Γιαννακακης, επωνυμα τα οποια ανηκουν στην κατηγορια των πατρωνυμικων προερχομενο απο το βαπτιστικο ονομα Γιαννης, Ιωαννης το οποιο χρησιμοποιειται σαν αρχικη ριζα με διαφορες παραγωγικες καταληξεις με 40 περιπου παραλλαγες.
Δουμας, Δουμανης, Δουμανιδης, Δουμανογλου, Δομανης, Ντουμανης, Τουμανης, επωνυμα προερχομενα απο την τουρκικη λεξη duman=καπνος.
Δουλγερης, Δουλγεριδης, Ντουλγερης, επωνυμα προερχομενα απο την τουρκικη λεξη dulger=μαραγκος, χτιστης.
Καρπαδακης, Καρπαθακης, επωνυμα τα οποια ανηκουν στην κατηγορια των εθνικων. Ο προερχομενος απο την Καρπαθο με την καταληξη –ακης που προσδιοριζει την Κρητη.
Κουρουγεωργακης, επωνυμο συνθετο αποτελουμενο απο την τουρκικη λεξη kuru=σκληρος, τραχυς και το βαπτιστικο ονομα Γεωργιος με την υποκοριστικη καταληξη –ακης.
Πετριδης, Πετρακης, Πετρακος, Πετρακουδης, Πετρης, Πετρος, Πετρουδης, Πετρουσης Πετρουνελα, επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των πατρονυμικων. Προερχεται απο το βαπτιστικο ονομα Πετρος=ψαρας απο την Καπερναουμ, ενας απο τους δωδεκα μαθητες του Χριστου και αναφερεται ως ο κορυφαιος, ο προκριτος μεταξυ των αποστολων. Ο ιδιος απαρνηθηκε τρεις φορες τον Δασκαλο του και εορταζει μαζι με τον αποστολο Παυλο στις 29 Ιουνιου.
Ντουλγερης, επωνυμα προερχομενα απο την τουρκικη λεξη dulger=μαραγκος, χτιστης.
ΝτουμανηςΔουμανης, Δουμανιδης, Δουμανογλου, Δομανης, Τουμανης, επωνυμα προερχομενα απο την τουρκικη λεξη duman=καπνος.
Τουμανης, Δουμανης, Δουμανιδης, Δουμανογλου, Δομανης, Ντουμανης, επωνυμα προερχομενα απο την τουρκικη λεξη duman=καπνος.
Τσελιος, επωνυμο βλαχικο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των πατρωνυμικων προερχομενο απο το βαπτιστικο ονομα Στεργιος.
Ζανταλτζης, Ζαντες, Ζαδες, Ζαδογλου, επωνυμα τα οποιο προερχονται απο την τουρκικη λεξη zade=γονος με την ελληνοποιηση προστεθηκε και η καταληξη –τζης.
Χρυσος,Χρυσαφης,Χρυσαφενιος,Επώνυμο που προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα χρυσος=πολύτιμη πέτρα. Προερχεται απο παρατσουκλι στα προερχόμενα ονόματα από την περιβάλλουσα φύση, πολύτιμοι λίθοι, μέταλλα όπως διαμάντι=Διαμαντής, μάλαμα=Μάλαμας, σμαράγδι=Σμαραγδής, ασήμι=Ασημής, Ασημίνα, κλπ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

ΤΟΥΡΚΙΑ=ΕΟΚ?

Τέσσερα χρόνια αφ΄ότου η ΕΕ έδωσε στην Τουρκία το «πράσινο φώς» για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και οι ενδείξεις προς το παρόν δηλώνουν ότι η είσοδός της στην Ευρώπη είναι ακόμα πολύ μακριά...
Ποια είναι η πρόοδος που έχει σημειώσει η Τουρκία τόσο σε εσωτερικό όσο και διεθνές επίπεδο;
Η Ελλάδα βέβαια που έδωσε την υποστήριξή της στη γείτονα χώρα, την γνωρίζει πολύ καλά. Δεν γνωρίζουμε βέβαια ακριβώς πόσο ολοκληρωμένη καταγραφή της χώρας είχε γίνει από τους Ευρωπαίους πριν την αρχή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Πιστεύουμε όμως ότι σε γενικές γραμμές, η κατάσταση της χώρας αυτής είναι αρκετά γνωστή, οπότε οι αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει να φτάσει στον επιθυμητό στόχο είναι εύλογες σε μεγάλο βαθμό….Και όταν λέμε «επιθυμητό στόχο» εννοούμε την πρόοδο που πρέπει να σημειώσει για να φτάσει τα δεδομένα μιας Ευρωπαικής χώρας.
Μιας χώρας χωρίς τις έντονες αντιθέσεις που χαρακτήριζαν την Τουρκία μέχρι τις 3.10.05 και που συνεχίζουν δυστυχώς να την χαρακτη-ρίζουν ακόμα. Και οι αντιθέσεις αυτές δεν περιορίζονται μονάχα στις πολιτικές ιδεολογίες και τους θρησκευτικούς φανατισμούς αν και απ΄αυτά απορρέουν πολλά προβλήματα.
Η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά μιας τριτοκοσμικής χώρας. Τα μεγάλα αστικά κέντρα διαθέτουν όλα τα «κομφόρ» του πολι-τισμού, όπως μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με πλήρη σύγχρονο εξοπλισμό, πολυτέλειες, καταστήματα με δυτικές φίρμες, εμπορικά κέντρα, εταιρείες με σύγχρονες εγκαταστάσεις.
Η τουρκική ελίτ είναι γλωσσομαθής , ταξιδεύει και διαβιεί σε πολυτελή σπίτια. Όμως αυτές οι εικόνες δεν συνιστούν ολόκληρη την Τουρκία εννοείται.
Διότι λίγα χιλιόμετρα έξω από τα αστικά κέντρα που προβάλλουν το εναρμονισμένο προς τα δυτικά πρότυπα πρόσωπο της Τουρκίας, λυπάσαι κυριολεκτικά τον άνθρωπο.
Βλέπεις συνοικίες ολόκληρες από παράγκες χτισμένες πάνω στη λάσπη. Το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής περιφέρειας και των έσω της, αποτελείται από χωματόδρομους. Οσο απομα-κρύνεται κανείς από τα αστικά κέντρα, τόσο περισσότερους γαιδάρους και κάρα θα δεί και όλο σπανιότερα, οχήματα και λεωφορεία.
Οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων στις( ουκ ολίγες) περιοχές αυτές, αγγίζουν την αθλιότητα.
Μόνο οι συσκευές πλυντηρίων τους έλειπαν που δώρισε πρόσφατα ο Ερντογάν, όταν αρκετές περιοχές δεν έχουν κάν συνδεθεί με δίκτυο ύδρευσης…Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Τουρκίας, ζεί κάτω από τέτοιες συνθήκες..
Φυλα-κισμένοι μέσα στις προλήψεις, στερημένοι από κάθε προοπτική προόδου. Μακριά από το φώς, τη γνώση, την πληροφόρηση που δικαιούται ο σημερινός πολιτισμένος άνθρωπος να απολαμβάνει.
Με τι προυποθέσεις ν΄αναπτύξουν αυτοί οι άνθρωποι κρίση που θα τους επιτρέψει κάποια στιγμή να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον;
Και πότε θα γεφυρωθούν τόσο μεγάλες αντιθέσεις αφού για την ώρα δεν έχει σημειωθεί καμιά αξιόλογη πρόοδος;
Πότε και πώς θα διαχειριστεί η Τουρκία τα λεπτά ζητήματα των εθνικών μειονοτήτων ή θα αρχίσει να κατανοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα από μόνη της, χωρίς ξένες παρεμβάσεις; Μακάρι το μέλλον να διαψεύσει τις αμφιβολίες μας, αλλά για την ώρα η Τουρκία απέχει πολύ από τον ευρωπαικό δρόμο….
της Ελίνας Γαληνού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟΥΡΚΙΑ=ΕΟΚ?"