Ένα ενδιαφέρον Άρθρο....

Άποψη: Τις αιτίες να κοιτάμε, όχι τις αφορμές

Του Θ. Π. Τάσιου

Οι γραμμές που ακολουθούν είναι απόκριση στο εξαίρετο άρθρο του Ν. Ξυδάκη στην «Κ» της 9ης Δεκεμβρίου. Εξαίρετο, διότι κυρίως αντιδιαστέλλει τις Αιτίες απ’ τις Αφορμές των φαινομένων της νεανικής βίας των τελευταίων ημερών.

Αυτές τις Αιτίες παρακαλώ να μου επιτραπεί να επισχολιάσω – διότι με πνίγει η μοδάτη υμνολόγηση της ανήκουστης Βίας (πάλι;), αποσιωπώντας τους τεράστιους κινδύνους που απειλούν τα λαϊκά συμφέροντα εξαιτίας αυτού του απολιτικού κατήφορου.

Αντί λοιπόν για τη φυγομαχική (και προκλητικώς έωλη) κραυγή «όλα στη χώρα με εξοργίζουν – άρα ζήτω η επανάσταση», ας πάρουμε ένα - ένα τα προβλήματα κι ας αποπειραθούμε να τα λύσουμε συστηματικά – χωρίς αυτοκαταστροφικούς (βαλκανιοειδείς) αψικορισμούς.

Επισημαίνει, λοιπόν, ο κ. Ξυδάκης, πρώτον, ότι η «δύσθυμη, παραχαϊδεμένη νεολαία είναι στριμωγμένη ανάμεσα σ’ ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σ’ ένα ευτελισμένο πανεπιστήμιο και σ’ ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον». Ενώ, απ’ την άλλη, εμείς «οι γονείς δεν προσφέρουμε στα παιδιά μας κανένα αξιακό πλαίσιο, διότι δεν το διαθέτουμε ούτε εμείς».

Γιατί άραγε είναι (κατά μέσον όρο) τάχα ξεχαρβαλωμένο το λύκειο, το σχολείο γενικότερα;

Διότι ίσως αφήσαμε τη ζωτική Ανάσα της Κοινωνίας στα χέρια δασκάλων, κάμποσοι απ’ τους οποίους είναι κακομορφωμένοι (βλέπε το χάλι των πανεπιστημίων δικών μας ή της… Πρίστινα), όλοι είναι κακοπληρωμένοι (στην Κύπρο παίρνουν ακριβώς τα διπλά – άρα προσέρχονται στο λειτούργημα οι καταλληλότεροι), και κάμποσοι είναι ατάλαντοι (η Παιδεία θέλει έρωτα, δεν γίνεται με το μαγγάνι).

Εμπρός λοιπόν να συντάξουμε ένα συστηματικό 10ετές αναπτυξιακό πρόγραμμα «ξε-ξεχαρβάλωσης» του λυκείου – αυτό θα πει ουσιώδης πολιτική Πράξη.

Κι εν τω μεταξύ, να πάψουμε να παίζουμε τη δημοκρατία θέατρο με τη φαρισαϊκή ανοχή των «καταλήψεων» απ’ τ’ ανήλικα – συρμός που αναστέλλει την πολιτική μόρφωση των παιδιών, με θεαματικές πράξεις βίας.

Στο κάτω - κάτω, τι διάβολο κάνουν οι Σύλλογοι των γονέων τους;

Γιατί λουφάρουν και δεν εκστρατεύουν για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των σχολείων; Να, λοιπόν, μια σπουδαία πολιτική δράση για την Ανάκαμψη.

Γιατί άραγε (κατά μέσον όρο, πάλι) είναι τάχα εξευτελισμένο το ελληνικό πανεπιστήμιο;

Διότι, πρώτα - πρώτα, εμείς οι «πανεπιστημιακοί» δεν είμαστε επαρκώς αφοσιωμένοι στο διδακτικό και το ερευνητικό μας καθήκον.

Εμπρός λοιπόν να δημοσιοποιήσουμε:

(i) τ’ αποτελέσματα των κρίσεων των φοιτητών για τη διδακτική ικανότητα του καθενός μας

(ii) τ’ αποτελέσματα των κρίσεων αξιολόγησης του επιστημονικού έργου μας.

Κι αν σκοντάψουμε στη συνδικαλιστική άρνηση μερικών από μας;

Τότε τα πολιτικά κόμματα θα μας θυμίσουν το κοινωνικό μας καθήκον και θα συνέλθουμε. (Λες;).

Δεύτερον, η ακουόμενη αθλιότητα του ελληνικού πανεπιστημίου (πέραν απ’ τις κληρονομούμενες αθλιότητες του ξεχαρβαλωμένου λυκείου), προέρχεται κι απ’ την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ του ελληνικού λαού όταν, επί 30 χρόνια τώρα, τον πληροφορούμε ότι οι κομματικές νεολαίες αφενός, και οι βίαιες μειονότητες αφετέρου, εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό των σπουδών, αρνούνται την «εντατικοποίηση» (την οποία όμως έχουν ήδη εφαρμόσει στη δουλειά τους όσοι συνομήλικοί τους δεν έχουν την τύχη να σπουδάζουν), παρεμποδίζουν τσαμπουκάδικα τη διοίκηση του πανεπιστημίου, βρωμίζουν απερίγραπτα το σύμπαν (κι όλα αυτά, θρασυδείλως πίσω απ’ το άσυλο των… επιστημονικών ιδεών – σκέτη νεοελληνική παράκρουση δηλαδή).

Και δεν αισχύνονται.

Ούτε αυτοί, ούτε τα ΜΜΕ που κατά καιρούς τους θαυμάζουν, ούτε ο «αγνός» (αλλά νυσταλέος) λαός μας, που δεν βλέπει πώς σαρακοφαγώνεται το μέλλον του απ’ αυτά τα τερτίπια.

Τι κάνουμε για όλα τούτα;

Λοιπόν, η Βουλή των Ελλήνων (όχι βέβαια το ανήμπορο υπουργείο Παιδείας) αναλαμβάνει να στήσει, να συζητήσει και να ψηφίσει έναν νέο πανεπιστημιακό Νόμο, ο οποίος ντόμπρα και κατάματα θα αντιμετωπίζει τούτα τα εμπειρικώς διαπιστωμένα και κακοφορμισμένα καρκινώματα.

Μα, κι αν η Βουλή δεν το κάνει;

Απάντηση: Τότε ο Λαός, οι ψηφοφόροι, θα την αναγκάσουν, πιέζοντας έναν - έναν τους βουλευτές. Μα κι αν ο Λαός συνεχίσει να αδιαφορεί, ασχολούμενος μόνον με τη Σλαβομακεδονία ή με το ήθος ανεκπαίδευτων βοηθητικών αστυνομικών (σάμπως ποιο ελληνικό σινάφι είναι επαρκώς εκπαιδευμένο), τότε;

Τότε θα έχει αποδειχθεί ότι ισχύει η επόμενη παράγραφος.

Ο κ. Ξυδάκης, στο τέλος του άρθρου του, έβαλε το δάχτυλό του στην ίδια τη ρίζα του κακού.

Και διαπίστωσε ότι εμείς οι ενήλικες είμαστε αγχωμένοι, άπληστοι και απνευμάτιστοι, και δεν προσφέρουμε κανένα ΑΞΙΑΚΟ πλαίσιο – τόμπολα!

Άλλωστε, οι αχτύπητες ευρωπαϊκές πρωτιές μας (στα μπαχτσίσια, στην αισχροκέρδεια, στα οδικά ατυχήματα, στα πολιτικά σκάνδαλα, στη σκουπιδολαγνεία, στην ντόπα, στη φοροδιαφυγή κ.λπ.), έχουν προ πολλού υποδείξει αυτό το γενικευμένο έλλειμμα Αξιών που μας κατατρύχει – ως Λαό εννοώ.

Όλα τα σινάφια, κι όλες τις στάθμες – και ιδίως τους άρχοντες (άσε βέβαια που εμείς οι ίδιοι τους παράγουμε).

Κι αυτό το χάλι το αναγνωρίζουμε χαμηλόφωνα στις μεταξύ μας καθημερινές κουβέντες – αλλά δεν το παραδεχόμαστε φωναχτά.

Φωναχτά λέμε πως φταίνε μόνο οι «ηγέτες».

Λάθος διάγνωση δηλαδή – και επομένως και λάθος θεραπείες…

Υποστηρίζω, δυστυχώς, ότι αυτή ακριβώς η αξιακή μειονεξία μας, χαλαρώνει επικίνδυνα την κοινωνική συνοχή, μολύνει τη νέα γενιά (θέμα καίριας σημασίας), μειώνει την αποδοτικότητα της δημόσιας Διοίκησης (λούφα και… άρνηση μετεκπαίδευσης), υπονομεύει την οικονομία (προφανώς, λόγω των τεράστιων «εσωτερικών απωλειών» του συστήματος) και αποθαρρύνει την επιχειρηματικότητα…

Και λοιπόν; Τι κάνουμε για τούτη τη θεμελιακή αρρώστια;

Πρώτον, την αναγνωρίζουμε σταράτα (το δυσκολότερο όλων: διότι επικρατεί η μεταφυσική παπαρδέλα «ο λαός είναι αγνός, το… σύστημα τον διαφθείρει»!).

Και δεύτερον, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (σε συνεργασία με τα κόμματα;) συντάσσει ένα 15ετές πρόγραμμα Ηθοπαιδείας, με προβολή ζωτικών Κοινωνικών Παραδειγμάτων, με συνεχή υποστήριξη απ’ την τηλεόραση, με οργανωμένη καλλιέργεια του κυκλώματος Αυτενέργειας / Ευθύνης («παίγνια») των εφήβων κ.λπ. (Την πρόταση αυτή την έχω πολύ λεπτομερέστερα αναλύσει πρόσφατα πάλι). Και έτσι, αργά και σταδιακά, ίσως να ξενερίσουμε…

Κι αν ούτε τούτο το μεγαλεπήβολο δεν γίνει;

Μα, τότε δεν θέλει εξυπνάδα για να κάνεις πρόβλεψη του μέλλοντός μας.

Όσο στρουθοκάμηλοι κι αν είμαστε, έχουμε ήδη καταλάβει όλοι τι μας περιμένει, μα δεν το ’μολογάμε.

Το κακό είναι που δεν θα ζούνε όσοι σήμερα αποπροσανατολίζουν τον Λαό με τις ασκήσεις επανάστασης τρεις φορές τον μήνα επί 30 χρόνια τώρα – ούτε όσοι κατά καιρούς μας διευθύνουν (κατά την τσέπη τους).

* Ο κ. Θ. Π. Τάσιος είναι καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.