«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κατά της δυσλεξίας»

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004)

Tης Aλεξάνδρας Kασσίμη

H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.

«Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά». Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη. «Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο. H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα.

Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κατά της δυσλεξίας»"

GREEK.... black pages ( συνέχεια 2)

Σημείωση DenTriv:

Συνεχίζω την προσπάθεια ανάσυρσις θλιβερών ή σκοτεινών ή και κατά το δοκούν αλλοιωμένων γεγονότων που αυθαίρετα ονόμασα Black Pages.

Οι οπτικές γωνίες που οι ιστοριογράφοι βλέπουν τα γεγονότα, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους βέβαια, δεν συμπίπτουν.

Όμως εμείς έχουμε αφ’ ενός δικαίωμα και αφ’ ετέρου υποχρέωση στην αναζήτηση,

στην ψύχραιμη αξιολόγηση και στην κατά δύναμη ανεπηρέαστη κριτική.

Ένας αναγκαίος φόνος και μια θυσία
Όταν το επαναστατικό κλίμα ανέβηκε πολύ στην Πελοπόννησο, άρχισαν να φθάνουν στη Ρωσσία απεσταλμένοι προς τον Καποδίστρια. Ο Πετρομπέης Μαυρομιχάλης έστειλε τον Κυριάκο Καμαρινό. Προς αυτόν ο Καποδίστριας είπε – σύμφωνα με τον Σπηλιάδη – ότι, «πρέπει να εξωθηθεί σε Επανάσταση κάποιος Τούρκος και οι Έλληνες να συμμαχήσουν μαζί του, ενώ στη Μάνη να συγκεντρώνονται δυνάμεις σε αναμονή των εξελίξεων». Ο Καμαρινός δεν κατάλαβε το μήνυμα και κατερχόμενος από την Αγία Πετρούπολη προς Οδησσό διέδιδε μόνο αυτά που του είπε ο Καποδίστριας για την αρνητική στάση του Τσάρου Αλεξάνδρου προς τις επαναστάσεις. Ο Καμαρινός εκτελέστηκε πριν πάει στην Πελοπόννησο.
Στο τέλος του 1819 ή τις αρχές του 1820 ο Καποδίστριας δέχθηκε στην Πετρούπολη τον Ξάνθο (η ακριβής ημερομηνία δεν είναι απόλυτα διασταυρωμένη), και του υπέδειξε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας.
Ο ίδιος ο Υψηλάντης στην επιστολή του λίγο πριν τον θάνατό τους προς τον Τσάρο Νικόλαο Α’ το 1827 γράφει ότι ο Καποδίστριας τον συμβούλευσε και τον παρακίνησε να ξεκινήσει. Όπως γράφει η Ανίτα Πρασά, «Ο Καποδίστριας θέλησε να χρησιμοποιήσει τον Υψηλάντη, επειδή ήταν στρατηγός του ρωσσικού στρατού και οικείος του Αυτοκράτορα και με την έναρξη των εχθροπραξιών θα επιδεινώνονταν οι σχέσεις Ρωσσίας-Τουρκίας ώστε να μπορέσει ο Καποδίστριας να παρασύρει τον Τσάρο σε πόλεμο με την Τουρκία».
Το 1820 ο Καποδίστριας ενώ βρισκόταν στην Πολωνία δέχθηκε τον Παναγιώτη Κρεββατά. τον, και τον Αριστείδη Παππα.Ο Παπαρηγόπουλος και ο Κρεββατάς επηρέασαν τον Υψηλάντη – που στο μεταξύ είχε αναλάβει επίτροπος της Φιλικής Εταιρείας – για την έναρξη της Επανάστασης από την Μολδοβλαχία.
Ο Υψηλάντης στις αφηγήσεις του προς την κόμισσα Λούλου Τύρχαϊμ και την μεγαλύτερη αδερφή της Κωνσταντία σύζυγο του πρεσβευτού της Ρωσσίας στη Βιέννη, Αντρέι Ραζουμόφσκι , έλεγε ότι συναντήθηκε με τον Καποδίστρια, πριν κηρύξει την Επανάσταση και ότι του εξέθεσε την πρόθεσή του να αρχίσει την εξέγερση από την Μολδοβλαχία, (κυρίως διότι περίμενε βοήθεια από τη Ρωσσία), και ότι ο Καποδίστριας, όπως γράφει ο Υψηλάντης «συμφώνησε μαζί του και τον ενθάρρυνε». (Στα δικά του υπομνήματα στον Τσάρο Νικόλαο και στους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων ο Καποδίστριας αναφέρεται στη συνάντηση αυτή και λέει ότι τον απέτρεψε. Και τα δύο κείμενα είναι διπλωματικά κείμενα, που υπηρετούν έναν εν εξελίξει σκοπό και δεν είναι αυτοβιογραφικά – όπως ορισμένοι... πιστεύουν – και γι’ αυτό ο Καποδίστριας γράφει αυτό που συμφέρει και όχι την αλήθεια).
Για τη σχέση Καποδίστρια Υψηλάντη γράφει, η Βαρώνη Λουλού Τυρχάιμ
( μετάφραση από τα γερμανικά του Καθηγητή Π.Κ.Ενεπεκίδη). Λουλού Τυρχάιμ« Η ΖΩΗ ΜΟΥ-αναμνήσεις 1788-1819»,Μόναχο 1913-1914.

«Κάθε ημέρα-μετά τον Νοέμβριο του 1827-μας διηγόταν ο Υψηλάντης ένα μέρος της πικρής του μοίρας……Ε, λοιπόν, ο Καποδίστριας δυστυχώς δεν είναι εντελώς ανεύθυνος για την μοίρα τού Υψηλάντους.
…Κατά τα άλλα ,οι συμβουλές του Καποδίστρια ,στον οποίο είχε τυφλή εμπιστοσύνη ο Υψηλάντης, ειχαν βέβαια έναν σκοπό: πώς να εξυπηρετήση την πατρίδα του.Το1821 ο Καποδίστριας θυσίασε απλούστατα έναν φίλο του…….
….Τον χειμώνα του1819-20, όταν εμείς (σ.σ η Λουλού και η Κατερίνα) , βρισκόμαστε στην Ρωσία, ήρθε ο Υψηλάντης στην Πετρούπολη με μόνο σκοπό να μας δει. Οταν τότε αρρώστησε για πολλές εβδομάδες, τόν επισκέφθηκαν μερικά επίσημα πρόσωπα της «Εταιρείας» ,…και αυτοί του ανέθεσαν χωρίς πολλές διατυπώσεις και εν ονόματι των συμπατριωτών των την αρχηγία . ..Ο Υψηλάντης τους παρακάλεσε να του δώσουν τρεις μέρες καιρό για να σκεφθεί την υπόθεση και να μιλήσει με τον Καποδίστρια…..Ο Καποδίστριας που ήταν πληροφορημένος για όλα , επεδοκίμασε με ενθουσιώδη λόγια την πατριωτική επιθυμία τού φίλου το, και του είπε ότι και αν η ευρωπαϊκή πολιτική δεν θα επέτρεπε στον Τσάρο να κηρυχθεί ανοικτά υπέρ της ελληνικής υποθέσεως, η καρδιά του θα είναι πέρα για πέρα με τούς Έλληνες.
… « Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ο Υψηλάντης ζήτησε να μιλήσει με τον Τσάρο αλλά ο Καποδίστριας τον εμπόδισε…τον απέτρεψε μάλιστα από το ν’ αποχωρήσει από τον ρωσικό στρατό με την δικαιολογία ότι το διάβημα αυτό θ’ απεθάρρυνε τους Έλληνας της Πελοποννήσου που έβλεπαν στο αξίωμά του, ως Ρώσου αξιωματικού, μια απόδειξη της προστασίας του Τσάρου.»…
….«.Ο Υψηλάντης αφού τελείωσε το σχέδιο των επιχειρήσεων, το έδειξε στον Καποδίστρια, πού έμεινε τόσο ικανοποιημένος ώστε πήδηξε από την χαρά του, τον αγκάλιασε και τον εγέμισε με εγκώμια.»
Ο επαναστάτης μοναχός
Ας συνοψίσουμε τί ξέρουμε. Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση συνδέεται άμεσα με το κίνημα του Ρήγα το οποίο συνεχίστηκε από τη Φιλόγενο Στοά της Κέρκυρας. Μετά την δεύτερη κατάληψη της Κέρκυρας από τους Γάλλους ο Ιωάννης Καποδίστριας έφυγε στη Ρωσσία. Είναι αυτονόητο ότι ο Ιωάννης ανέλαβε το ιερό χρέος ολοκλήρωσης της Μεγάλης Ιδέας. Μόλις πήγε στην Πετρούπολη, έφτασε δίπλα του ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος. Ακολουθώντας τους συνωμοτικούς κανόνες – και κατά το πρότυπο των Ναϊτών – ίδρυσε στη Βιέννη τη Φιλόμουσο εταιρεία που ήταν «μετωπική οργάνωση». Στη Βιέννη φαίνεται ότι ανέλαβε και τυπικά το υψηλό του καθήκον, που τον υπέβαλε στο μοναχικό σχήμα. Λίγο μετά συναποφασίζει την ίδρυση του «στρατιωτικού βραχίονα». Της Φιλικής Εταιρείας.

Το ότι περιεβλήθη το μοναχικό σχήμα φαίνεται – όχι μόνο φυσικά από τα μαύρα ρούχα που φόραγε μονίμως – αλλά από την αιφνίδια ανακοίνωσή του στη Ρωξάνη Στρούτζα ότι δεν μπορεί να την παντρευτεί, ενώ όλη η ρωσσική αυλή περίμενε αυτό τον γάμο. Όπως γράφει η καθηγήτρια Ελένη Κούκου, της είπε: «Πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία στους Αγώνες για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα και αυτόν τον δρόμο της θυσίας πρέπει να τον βαδίσω μόνος μου».
Το επαναστατικό κέντρο εγκαταστάθηκε γύρω από τον Καποδίστρια στη Ρωσσία, αφού αυτός ανέλαβε την υλοποίηση του οράματος. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ – σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη – απέστειλε στον Καποδίστρια τον Έλληνα αξιωματικό του ρωσσικού στρατού Λεονταρίδη, κομιστή όσων μυστικών του Ρήγα διεφύλαττε το Πατριαρχείο. Ο Λεονταρίδης στη συνέχεια έγινε μοναχός και δημιούργησε μοναστήρι στη Μολδαβία που εξελίχθηκε σε κέντρο της επαναστατικής κίνησης. Στην Ρωσσία, η Στοά «Οβίδιος» στο Κισινέφ ήταν το κέντρο της Ελληνικής Επανάστασης. Είναι ενδιαφέρον ότι το Καποδίστριας μεσολάβησε να εξοριστεί ο Πούσκιν στο Κισινέφ και όχι στον Κάυκασο. Εκεί συντάχθηκε – εκ της γαλλικής – το Σύνταγμα της μελλοντικής Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Καποδίστριας είχε ήδη την εμπειρία του Πρωθυπουργού της Ιονίου Πολιτείας, του Αρχιστράτηγου της Λευκάδας και του επικεφαλής της Αντικατασκοπίας της ρωσσικής Στρατιάς που αντιμετώπισε τον Ναπολέοντα και τη μεγάλη πείρα του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσσίας.
Ξέρουμε ήδη ποιος σκέφθηκε τους δύο αντιπερισπασμούς και το ποιος και γιατί επέλεξε την Πελοπόννησο ως κύρια εστία της Επανάστασης. Ξέρουμε και με ποιους μηχανισμούς (Ιγνάτιος, πνευματικός ηγέτης Σουλιωτών) πείστηκαν οι Τζαβελαίοι και οι Μποτσαραίοι να συμπολεμήσουν με τον σφαγέα των Σουλιωτών Αλή-Πασά. Ξέρουμε ακόμα από τα αρχεία της αυστριακής μυστικής αστυνομίας ότι ο Γεώργιος Σταύρου, συνεργάτης του Καποδίστρια, ήταν ο μυστικός εκπρόσωπος του Αλή στη Βιέννη. Αυτό είναι ένα απ’ τα κλειδιά για να καταλάβουμε την Επανάσταση του Αλή-Πασά. Ένα δεύτερο κλειδί είναι οι συμβουλές των Ελλήνων του περιβάλλοντός του, τους οποίους καθοδηγούσε ο Δ. Ρώμας.
_______________________________________________________________________________________

By Hatzaras

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK.... black pages ( συνέχεια 2)"

ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

Στο έργο «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσημου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται με σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.

Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει

«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.»

Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πεί «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»

Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πεί «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»

Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)

«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

Διάλογος του Γκαίτε με τους μαθητές του:

-Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ;

-Τους Έλληνες κλασικούς.

-Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;

-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.

Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.)

«Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

Χάμφρεϋ Κίττο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968)

«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»

Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995)

«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.»

R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου)

«Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.»

Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας)

«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»

«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»

«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»

Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)

«Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» (Ο Σλήμαν μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου)

Γεώργιος Μπερνάρ Σώ (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950)

«Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.»

Τζέιμς Τζόυς (Διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)

«Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.»

Ίμπν Χαλντούν (Ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός)

«Που είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.»

Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia)

«Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικα – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»

Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς)

«Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πώ ότι είναι οικουμενική.»

«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»

Μπρούνο Σνέλ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου)

«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»

Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού)

«Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»

Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης)

«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιάς και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»

Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph»)

Οι Έλληνες της Αθήνας του 5^ου και του 4^ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μιά θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.»

Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ)

«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»

Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης)

«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μιά σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»

Max Von Laye (Βραβείον Νόμπελ Φυσικής)

«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.»

E, Norden (Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος)

«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»

Martin Heidegger (Γερμανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20^ου αιώνος)

«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάμα η πιό πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.»

David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)

«Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»

Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’)

«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»

R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)

«Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.»

Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)

«Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μιά γλώσσα...»

Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)

«Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.»

D’Eichtal (Γάλλος συγγραφεύς)

«Η Ελληνική γλώσσα είναι μία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – πρός ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η μήτρα... Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...»

Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997)

«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολλάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.»

Ζακ Λάνγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)

«Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΑΔΑΜ, ΑΔΑΜΑΚΗΣ, ΑΔΑΜΗΣ, ΑΔΑΜΙΔΗΣ, ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΔΑΜΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το εβραϊκό όνομα Αδάμ.
ΒΑΛΑΗΣ, ΒΑΛΗΣ, ΒΑΛΙΔΗΣ, ΒΑΛΙΔΑΚΗΣ, ΒΑΛΙΑΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη vali=νομάρχης.
ΒΕΝΕΤΣΑΝΑΚΗΣΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Ο προερχόμενος από τη Βενετία. Το επώνυμο συναντάται στη Μάνη με την κατάληξη –ακης, η οποία και είναι η αρχική γνήσια κατάληξη προερχόμενη από αυτή την περιοχή.
ΒΙΚΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το παρατσούκλι προερχόμενο από τον φυσικό κόσμο. Βίκος = φυτό.
ΙΤΣΙΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο έχει σχέση προέλευσης από τα λουλούδια. Ίτσιος=μενεξές.
ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ, ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΣ, ΚΟΥΡΚΟΥΛΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι. Κουρκούλω=κυλιέμαι. Κουρκούλας ονομάζεται σε ορισμένες συνθηματικές γλώσσες ο παπάς.
ΚΟΥΦΗΣ, ΚΟΥΦΟΣ: Επώνυμο από παρατσούκλι που έχει σχέση με σωματική ιδιότητα του ατόμου που δεν ακούει καλά ή καθόλου.
ΛΑΤΣΗΣ, ΛΑΤΣΙΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη latzi=εγγράμματος.
ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι που έχει σχέση με τη σωματική κατάσταση ή ιδιότητα του ατόμου που είναι μελαγχροινός, μαύρος.
ΜΙΧΕΛΗΣ, ΜΙΧΑΛΑΣ, ΜΙΧΑΛΕΤΟΣ, ΜΙΧΕΛΕΤΟΣ, ΜΙΧΑΛΑΚΟΣ, ΜΙΧΑΛΙΝΟΣ, ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, ΜΙΧΑΛΟΚΑΚΟΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ: Επώνυμα που ανήκουν στην κατηγορία των πατρωνυμικών, προερχόμενα από το βαπτιστικό όνομα Μιχαήλ.
ΜΠΑΝΙΑΣ, ΜΠΑΝΗΣ, ΜΠΑΝΕΛΗΣ, ΜΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη bani=ιδρυτής.
ΝΤΟΥΛΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το τουρκικό, αραβικό όνομα Abdul.
ΠΑΝΤΕΛΕΟΝ: Επώνυμο πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Παντελεήμων, Παντελής. Παντελέων, αρχαίο όνομα, γιος του Αλυάττου, αδελφού του Κροίσου, βασιλέων των Λυδών. Πας+Λέων=το λιοντάρι των πάντων. Το επώνυμο απαντάται στις Κυκλάδες.
ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΑΔΗΣ, ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ, ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ, ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το Βυζάντιο. Σακελλάριος, ο φροντίζων την τήρηση του δικαίου των μονών, ασκεί εποπτεία επί της επισκοπικής φυλακής (Σακελλής).
ΤΟΜΠΡΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από τη σλαβική λέξη dobr=καλός, ειλικρινής (ντόμπρος)
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο έχει σχέση προέλευσης από τα λουλούδια, τριαντάφυλλο.
ΦΡΑΓΚΕΔΑΚΗ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Ο προερχόμενος από την Φραγκία, από τη δυτική Ευρώπη, με την προσθήκη της κατάληξης –ακης που προσδιορίζει Κρήτη (Χανιά).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

MACEDONIAN.....doubts?

Stephen G. Miller Letter

22 Ιανουαρίου 2009

Προς τον Εκδότη του περιοδικού Archeology Magazine,

33-36 33^rd Street, Long Island City, NY 11106, USA

Αγαπητέ Κύριε,

Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία – περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Ορβήλος. Η περιγραφή του Livy γιά τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παιονοί ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο. Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο έργο του “Owning Alexander” , ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.

Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, γιά παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).

Βεβαίως, όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης.

Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονία; O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία γιά περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων και Ηρόδοτος 5.17 – 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία

καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα. Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων γιά αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις.

Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολή (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;

Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη «Μεγάλη Φλώριδα».

Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία γιά το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:

«Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημι-επίσημες δηλώσεις υπέρ μιάς αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μιά πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.»

Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία, με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι ο «Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι .....Έλληνας» Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι «διεκδίκηση» υπάρχει; Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και εύφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: «Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες» (Ηρόδοτος 5.22) Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας;

Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στην Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε στη Σλαβική γλώσσα το έργο του Αρχέλαος, προς τιμή του προγόνου του Αλεξάνδρου. Όταν έγραψε τις Βάκχος, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας; Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μιά εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε), και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;

Ποία ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο; Ποία γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή; Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική. Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά «Μακεδόνας»; Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;

Στη σελίδα 57 της ονομαζόμενης «επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από «μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ». Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.

Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται γιά ιστορικές αλήθειες. Τότε, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archeology – ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - γιά την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.

Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, η Ταξίλα και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» γιά μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία».

Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη επεξήγηση κάνοντας μία πρόταση, γιά την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος Β΄το 359 π.Χ. Αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Έλληνες, ενστερνιζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας Ελληνικής περιοχής, θα ασχοληθούν να μάθουν να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά όσο και τα ήξερε και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Ειλικρινώς,

Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

Υ.Γ.

Γιά μία πληρέστερη εξέταση αρχαίων αποδείξεων περί της Παιανίας, βλέπε I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

Κοινοποίηση:

C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

Erik Meijer, Member, European Parliament

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "MACEDONIAN.....doubts?"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΑΔΑΜΙΔΗΣ: Επώνυμο που προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Αδαμας=πολύτιμη πέτρα. Ανήκει στα προερχόμενα ονόματα από την περιβάλλουσα φύση, πολύτιμοι λίθοι, μέταλλα όπως διαμάντι=Διαμαντής, μάλαμα=Μάλαμας, σμαράγδι=Σμαραγδής, Χρυσός, ασήμι=Ασημής, Ασημίνα, κλπ.
ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ: Επώνυμο που προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Αργυρης=Αργυρος=πολύτιμη πέτρα. Ανήκει στα προερχόμενα ονόματα από την περιβάλλουσα φύση, πολύτιμοι λίθοι, μέταλλα όπως διαμάντι=Διαμαντής, μάλαμα=Μάλαμας, σμαράγδι=Σμαραγδής, Χρυσός, ασήμι=Ασημής, Ασημίνα, κλπ.
ΓΕΩΡΓΈΑΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Γεώργιος με την κατάληξη –εας που προσδιορίζει Μάνη.

ΘΕΟΤΟΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, συναντάται στην Κέρκυρα. Από το βυζαντινό όνομα Θεοτόκης, το προσωνύμιο της Θεοτόκου. Από το Θεός + τίκτω = αυτή που έχει γεννήσει τον Θεό.

ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Ο καταγόμενος από την Καλαμάτα.

ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το βυζαντινό όνομα Λάσκαρης, ο πρώτος αυτοκράτορας μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους το 1263.

ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από δύο λέξεις, το βαπτιστικό όνομα Μήτρος, το οποίο προέρχεται από το Δημήτριος και την κατάληξη –πουλος, που προσδιορίζει Πελοπόννησο.

ΜΙΓΚΛΗΣ, ΜΙΚΛΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το αρχαίο βαπτιστικό όνομα Θεμιστοκλής.

ΜΠΟΥΣΙΟΣ, ΜΠΟΥΣΕΣ, ΜΠΟΣΕΑΣ: α) Επώνυμο τουρκικής προέλευσης, από το bouse=φίλημα β) Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χαράλαμπος=Χαραλαμπούσης=Μπούσιος.

ΝΤΙΜΠΟΥΡΓΙΑΓΚΑΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από την λέξη ντιμπου, παράφραση του βαπτιστικού ονόματος Δέσποινα-Δέσπω-Γέπω-Ντέπο-Ντιπού και του βαπτιστικού ονόματος Ιωάννης-Γιάννης-Γιάγκας.

ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ, ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από α) το αρχαίο όνομα Πολύδωρα, Πολυδώρη, η οποία ήταν μία από τις Ωκεανίδες. β) Πολύδωρος ο Νεώτερος από τους Πριαμίδες που τον σκότωσε ο Αχιλλέας. Πολύ + δώρον = αυτός που χαρίζει πολλά δώρα.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, σύνθετο προερχόμενο από το παπάς και το βαπτιστικό όνομα Δημήτρης.

ΠΟΥΛΗΣ, ΠΟΥΛΟΣ, ΠΟΥΛΙΤΣΑΣ, ΠΟΥΛΙΤΣΗΣ, ΠΟΥΛΙΤΣΑΚΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι, που έχει σχέση με τον ζωικό κόσμο = πουλί.

ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι που έχει σχέση με τον φυτικό κόσμο, ρόδον με την κατάληξη –πουλος (το παιδί του ρόδου) που προσδιορίζει Πελοπόννησο.

ΡΩΜΑΝΙΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο α) από το βαπτιστικό όνομα Ρωμανός β) εθνικό όνομα, το καταγόμενο από τη Ρωμανία = το ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά τη διάσπαση σε Δυτική και Ανατολική (Βυζάντιο).

ΣΙΑΓΚΡΗΣ: Επώνυμο ενετικής προέλευσης, σύνθετο εξελληνισμένο, αποτελούμενο από τις λέξεις santa=άγιος και croce=σταυρός.

ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο που ανήκει στην κατηγορία των εθνικών, προερχόμενο από παρατσούκλι, από τη σπηλιά, με την κατάληξη –πουλος, που προσδιορίζει Πελοπόννησο.

ΧΡΥΣΑΦΗΣ.Επώνυμο που προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Χρυσος=πολύτιμη πέτρα. Ανήκει στα προερχόμενα ονόματα από την περιβάλλουσα φύση, πολύτιμοι λίθοι, μέταλλα όπως διαμάντι=Διαμαντής, μάλαμα=Μάλαμας, σμαράγδι=Σμαραγδής, ασήμι=Ασημής, Ασημίνα, κλπ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

Πάριο χρονικό

Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις χρησιμοποιούσαν χρονικά για την καταγραφή των σημαντικών γεγονότων τους. Το σημαντικότερο που έχει σωθεί είναι το Πάριο Χρονικό. Έχει το όνομα του τόπου προέλευσής του και είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως γραμμένο στην αττική διάλεκτο (κατά κάποιους γράφτηκε στον Φαρώ της Δαλματίας, στην Κέα ή στην Σμύρνη) όταν ο Διόγνητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος. Η αρχή από την επιγραφή έχει καταστραφεί. Περιγράφει γεγονότα με επίκεντρο την πόλη της Αθήνας, αρχίζοντας από την μυθική εποχή του Κέκροπα που την προσδιορίζει και χρονολογικά.

Πηγή: http://www.hellenicpantheon.gr/

Στη συνέχεια δίνουμε τα ιστορικά στοιχεία που προκύπτουν από το χρονικό, μαζί με την χρονολογία τους με το σημερινό σύστημα χρονολόγησης των ετών.

1582 π.Χ.: Ο Κέκροπας εβασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο.
1574 π.Χ.: Ο Δευκαλίων βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στην Παρνασσό, όταν ο Κέκροπας βασίλευε στην Αθήνα.
1532 π.Χ.: Έγινε δίκη στην Αθήνα μεταξύ του Άρεως και του Ποσειδώνος, υπέρ του υιού του Αλιρροθίου, ο τόπος εκλήθη Άρειος Πάγος, όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα .
1529 π.Χ.: Έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος, και ο Δευκαλίων έφυγε από την Λυκώρεια στην Αθήνα στον Κραναό, ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε για την σωτηρία του, όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα.
1522 π.Χ.: Ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος βασίλευσε στις Θερμοπύλες συγκέντρωσε αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες και θυσίασε και οι Αμφικτύονες ακόμα και τώρα (264 π.Χ.) κάνουν θυσίες, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
1521 π.Χ.: Ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
1519 π.Χ.: Ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στην Θήβα και έκτισε την Καδμεία, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
1511 π.Χ.: Ο Δαναός κατασκεύασε πλοίο πενήντα κουπιών και έπλευσε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Οι θυγατέρες του Δαναού .. και .. Ελίκη και Αρχεδίκη κληρώθηκαν μεταξύ των υπολοίπων και ιδρύσαν το ιερόν της Λινδίας Αθηνάς της Ρόδου όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
1506 π.Χ.: Ο Εριχθόνιος στα πρώτα Παναθήναια που έγιναν έζεψε πρώτος άρμα και δίδαξε το αγώνισμα και έδωσε στους Αθηναίους το όνομά τους, και ο Ύαγνις ο Φρύγας πρώτος εφεύρε τους αυλούς και την μουσική αρμονία Φρυγιστί, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα.
1460-1420 π.Χ.: Ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.
1410 π.Χ.: Η Δήμητρα έφτασε στην Αθήνα έφερε τον καρπό και τα Προηρόσια έγιναν για πρώτη φορά, κάτω από της οδηγίες του Τριπτολέμου του Κελεού και της Νεαίρας, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
1409 π.Χ.: Ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
1399 π.Χ.: Ο Ορφέας έκανε γνωστή την ποίησή του, την αρπαγή της Κόρης και την αναζήτηση της Δήμητρας όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
1390-1370 π.Χ.: Ο Εύμολπος καθιέρωσε τα Ελευσίνια μυστήρια και έκανε γνωστά τα έργα του πατέρα του Μουσαίου, όταν ο Εριχθέας του Πανδίονος βασίλευε στην Αθήνα.
1330-1300 π.Χ.: Έγινε ο πρώτος καθαρμός, όταν ο Πανδίων Β’ του Κέκροπος Β’ βασίλευε στην Αθήνα.
1330-1300 π.Χ.: Στην Ελευσίνα έγινε γυμνικός αγώνας και στην Αρκαδία εδόθησαν στους Έλληνες τα Λύκαια από τον Λυκάωνα, όταν ο Πανδίων Β’ του Κέκροπος βασίλευε στην Αθήνα.
1300 π.Χ.: Δράση του Ηρακλή, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.
1295 π.Χ.: Στην Αθήνα υπήρξε έλλειψη καρπών, οι Αθηναίοι συμβουλεύτηκαν το μαντείο και ο Απόλλων έχρησε να ορίσει ποινή ο Μίνως ότι θεωρεί σωστό, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.
1259 π.Χ.: Ο Θησεύς βασίλευσε στην Αθήνα και συνένωσε τις 12 πόλεις της, παρέδωσε σε αυτήν πολιτεία και δημοκρατία, αφού σκότωσε τον Σίνη ίδρυσε τον αγώνα των Ισθμίων.
1256 π.Χ.: Εισβολή της στρατιάς των Αμαζόνων στην Αθήνα, όταν βασίλευε Θησεύς στην Αθήνα.
1251 π.Χ.: Οι Αργείοι με τον Άδραστο εκστράτευσαν κατά της Θήβας και έθεσαν τον αγώνα των Νέμεων επί αρχηγίας του Αρχέμορου, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα.
1218 π.Χ.: Οι Έλληνες εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας, όταν ο Μενεσθέας βρίσκονταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
1209 π.Χ.: Η Τροία αλώθηκε, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 22ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα, του μήνα Θαργηλίωνος, ημέρα εβδόμη φθίνοντος.
1208 π.Χ.: Έγινε στον Άρειο Πάγο η δίκη του Ορέστη του Αγαμέμνονος και της θυγατέρας του Αιγίσθου Ηριγόνης υπέρ του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας, στην οποία νίκησε ο Ορέστης αν και οι ψήφοι ήταν ίσοι, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.
1202 π.Χ.: Ο Τεύκρος οίκισε την Σαλαμίνα της Κύπρου, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.
1(?)77 π.Χ.: Ο Νηλεύς αποίκισε την Μίλητο και όλη την υπόλοιπη Ιωνία, Έφεσο, Ερυθράς, Κλαζομενές, Πριήνη, Λέβοδο, Τέω, Κολοφώνα, Μυούντα, Φώκαια, Σάμο, Χίον και εγκαθίδρυσε τα Πανιώνια, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
934-944 π.Χ.: Εμφανίστηκε ο ποιητής Ησίοδος.
907 π.Χ.: Εμφανίστηκε ο ποιητής Όμηρος όταν ο Διόγνητος βασίλευε στην Αθήνα.
895 π.Χ.: Ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά, κατασκεύασε αργυρό νόμισμα στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα.
734 π.Χ: Ο Αρχίας του Ευαγήτου, ο δέκατος από τον Τήμενο της Κορίνθου, ιδρύει τις Συρακούσες στην Σικελία, όταν ο Αισχύλος βρίσκονταν στο 21ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
684 π.Χ.: Η Αθήνα καταργεί τη βασιλεία και έχει άρχοντες.
645 π.Χ.: Ο Τέρπανδρος του Δερδένου από την Λέσβο, επινόησε τους νέους κανόνες παιξίματος της λύρας όταν ο Δρωπίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
605 π.Χ.: Ο Αλυάττης βασίλευσε στους Λύδους, έτος 341, όταν ο Αριστόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
~600 π.Χ.: Η Σαπφώ έπλευσε από την Μυτιλήνη στην Σικελία, όταν ο Κριτίας ο πρώτος κυβερνούσε στην Αθήνα.
591 π.Χ.: Οι Αμφικτύονες θυσίασαν αφού νίκησαν την Κύρρα, και διωργάνωσαν γυμνικό αγώνα με τα λάφυρα, όταν ο Σίμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
582 π.Χ.: Διοργανώθηκε στους Δελφούς αγώνας στεφάνου, όταν ο Δαμασίας ο δεύτερος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
~570 π.Χ.: Στην Αθήνα τέθηκε χορός στην κωμωδία, τον οποίον έστησαν πρώτοι οι Ικάριοι, όταν βρήκαν τον Σουσαρίωνα, και έπαθλο ετέθη ξερών σύκων (άρσιχος) και μετρητής κρασιού.
561 π.Χ.: Ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας, όταν ο Κωμέος ήταν άρχοντας της Αθήνα.
556 π.Χ.: Ο Κροίσος έστειλε πρέσβεις στους Δελφούς, όταν ο Ευθύδημος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
541 π.Χ.: Ο βασιλεύς των Περσών Κύρος κατέλαβε τις Σάρδεις και νίκησε τον Κροίσο, την εποχή που ζούσε ο ιαμβικός ποιητής Ιππώναξ.
~535 π.Χ.: Ο ποιητής Θέσπις πρωτοδίδαξε το δράμα στην πόλη και ως έπαθλο τέθηκε ο τράγος.
520 π.Χ.: Ο Δαρείος βασίλευσε στους Πέρσες μετά τον θάνατο του μάγου.
512 π.Χ.: Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων δολοφόνησαν τον Ίππαρχο τον διάδοχο του Πεισιστράτου και οι Αθηναίοι οδήγησαν τους Πεισιστρατίδες εκτός του Πελασγικού τείχος, όταν ο Αρπακτίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
510 π.Χ.: Έγιναν αγώνες χορού τους οποίους δίδαξε ο Υπόδικος ο Χαλκιδεύς που κέρδισε, όταν ο Λυσαγόρας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
495 π.Χ.: Ο Μελανιππίδης ο Μήλιος νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Πυθόκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
490 π.Χ.: Οι Αθηναίοι πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Περσών, που οδηγούσε ο Αρταφέρνης ο ανιψιός του Δαρείου και ο Δάτις ο στρατηγός, και νίκησαν, όταν ο Φαινιππίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, στην μάχη αγωνίστηκε και ο ποιητής Αισχύλος σε ηλικία 35 ετών.
490 π.Χ.: Ο Σιμωνίδης ο παππούς του Σιμωνίδη του ποιητή, ποιητής όντας και αυτός, νίκησε τους Αθηναίους. Ο Δαρείος πέθανε και ο γιος του Ξέρξης βασίλευσε, όταν ο Αριστείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
486 π.Χ.: Ο ποιητής Αισχύλος νίκησε με μια τραγωδία πρώτος, ο Ευριπίδης ο ποιητής γεννήθηκε, και ο Στησίχορος ο ποιητής αφίχθη στην Ελλάδα, όταν ο Φιλοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
480 π.Χ.: Ο Ξέρξης έριξε το πλοίο στον Ελλήσποντο και διώρυξε τον Άθω, έγινε η μάχη των Θερμοπυλών, και η ναυμαχία των Ελλήνων στην Σαλαμίνα εναντίον των Περσών, στην οποία νίκησαν οι Έλληνες, όταν ο Καλλιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
479 π.Χ.: Έγινε η μάχη στις Πλαταιές εναντίον του Μαρδονίου του στρατηγού του Ξέρξη, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, και ο Μαρδόνιος πέθανε στην διάρκεια της μάχης. Φωτιά ξέσπασε στην Σικελία από την Αίτνα, όταν ο Ξάνθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
478 π.Χ.: Ο Γέλων του Δεινομένους έγινε τύραννος των Συρακουσσών, όταν ο Τιμοσθένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
476 π.Χ.: Ο Σιμωνίδης του Λεωπρέπους ο Κείος, που βρήκε το μνημονικό σύστημα νίκησε στην Αθήνα, και στήθηκαν οι εικόνες του Αρμοδίου και Αριστογείτονος, όταν ο Αδείμαντος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
471 π.Χ.: Ο Ιέρων έγινε τύραννος των Συρακουσών, όταν ο Χάρητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, και ο Επίχαρμος ο ποιητής ζούσε επίσης τον ίδιο καιρό.
469 π.Χ.: Ο Σοφοκλής του Σοφίλλου από τον Κολωνό νίκησε στην τραγωδία όταν ήταν 28 ετών, και ο Αψηφίωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
468 π.Χ.: Έπεσε στους Αιγός ποταμούς ο λίθος και πέθανε ο ποιητής Σιμωνίδης σε ηλικία 90 ετών, όταν ο Θεαγενίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
462 π.Χ.: Πέθανε ο Αλέξανδρος και ο γιος του Περδίκκας βασίλευσε στους Μακεδόνες, όταν ο Εύθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
457 π.Χ.: Πέθανε ο ποιητής Αισχύλος 69 χρονών στην Γέλα της Σικελίας, όταν ο Καλλέας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
442 π.Χ.: Ο Ευριπίδης σε ηλικία 44 ετών, νίκησε πρώτος σε τραγωδία, όταν ο Δίφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τον ίδιο περίπου καιρό με τον Ευριπίδη, ζούσαν ο Σωκράτης και ο Αναξαγόρας.
420 π.Χ.: Ο Αρχέλαος βασίλευσε στους Μακεδόνες μετά τον θάνατο του Περδίκκα, όταν ο Αστύφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
410 π.Χ.: Ο Διονύσιος έγινε τύραννος των Συρακουσών, όταν ο Ευκτήμονας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
408 π.Χ.: Πέθανε ο Ευρυπίδης που έζησε για 7(?) έτη, όταν ο Αντιγένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
406 π.Χ.: Πέθανε ο Σοφοκλής που έζησε 92 έτη, και ο Κύρος ανέβηκε, όταν ο Καλλίας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
402 π.Χ.: Ο Τελέστης ο Σελινούντιος νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Μίκων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
400 π.Χ.: Οι Έλληνες που είχαν ανέβει με τον Κύρο έφτασαν, και ο Σωκράτης ο φιλόσοφος που είχε ζήσει 70 έτη πέθανε, όταν ο Λάχητας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
398 π.Χ.: Ο Αριστόνους νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Αριστοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
?: Ο Πολύιδος ο Σηλυμβριανός νίκησε με ένα διθύραμβο στην Αθήνα.
?: Πέθανε ο διθυραμβοποιός Φιλόξενος, που έζησε 55 έτη, όταν ο Πυθέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
376 π.Χ.: Ο κωμικοποιός Αναξανδρίδης νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Καλλέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
372 π.Χ.: Ο Αστυδάμας νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Αστείος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε κατακάηκε και ο ναός στους Δελφούς.
370 π.Χ.: Έγινε η μάχη στα Λεύκτρα μεταξύ Θηβαίων και Λακεδαιμονίων, στην οποία νίκησαν οι Θηβαίοι, όταν ο Φρασικλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Πέθανε ο Αμύντας και ο Αλέξανδρος ο υιός του βασίλευσε στους Μακεδόνες
370 π.Χ.: Ο Στησίχορος ο Ιμεραίος ο δεύτερος νίκησε στην Αθήνα, και οικίστηκε η Μεγαλόπολις στην Αρκαδία.
367 π.Χ.: Πέθανε ο Διονύσιος ο Σικελιώτης και ο υιός του Διονύσιος έγινε τύραννος. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο Πτολεμαίος ο Αλωρίτης βασίλευσε στους Μακεδόνες, επί άρχοντος Ναυσιγένους στην Αθήνα.
365 π.Χ.: Οι Φωκείς κατέλαβαν το μαντείο των Δελφών, όταν ο Κηφισόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
?: Πέθανε ο Τιμόθεος που είχε ζήσει 90 έτη… .
?: Ο Φίλιππος του Αμύντου βασίλευσε στους Μακεδόνες, και ο Πέρσης Αρτοξέρξης πέθανε και βασίλευσε ο υιός του Ώχος.
356 π.Χ.: Ο .... νίκησε στην Αθήνα, όταν ο Αγαθοκλής ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
354 π.Χ.: …, όταν ο Καλλίστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
…
335 π.Χ.: Πέθανε ο Φίλιππος και βασίλευσε ο Αλεξάνδρος, όταν ο Πυθόδηλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
334 π.Χ.: Ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των Τριβάλλων και των Ιλλυριών, και των επαναστατημένων Θηβαίων. Πολιόρκησαν την φρουρά και κατά κράτος κατέλαβαν και κατέσκαψαν την πόλη, όταν ο Ευαίνετος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
333 π.Χ.: Διάβαση του Αλεξάνδρου στην Ασία και μάχες περί τον Γρανικό και την Ισσό του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, όταν ο Κτησίκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
332 π.Χ.: Ο Αλέξανδρος κυρίευσε την Φοινίκη, την Κύπρο και την Αίγυπτο, όταν ο Νικοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
331 π.Χ.: Από την μάχη του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, γύρω από την Άρβηλα, στην οποία νίκησε ο Αλέξανδρος, και η Βαβυλώνα αλώθηκε, και άφησε τους συμμάχους, και η Αλεξάνδρεια κτίσθηκε, έτος 68, όταν ο Νικήτας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
327 π.Χ.: Ο Κάλλιππος εξήγησε την αστρολογία, και ο Αλέξανδρος έπιασε τον Δαρείο, και κρέμασε τον Βήσο, επί άρχοντος Αριστοφώντος στην Αθήνα.
327 π.Χ.: Ο Φιλήμων ο κωμωδοποιός νίκησε, έτος 64, όταν ο Ευθύκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Οικίσθη ελληνική πόλη κοντά στον Τανάι
323 π.Χ.: Μεταλλαγή του Αλεξάνδρου και ο Πτολεμαίος κυρίευσε την Αίγυπτο, όταν ο Ηγήσιος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
322 π.Χ.: Έγινε πόλεμος στην Λαμία των Αθηναίων εναντίον του Αντίπατρου, και ναυμαχία από τους Μακεδόνες εναντίον των Αθηναίων κοντά στην Αμοργό, στην οποία νίκησαν οι Μακεδόνες, όταν ο Κηφισόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
321 π.Χ.: Ο Αντίπατρος κατέλαβε την Αθήνα και ο Οφέλας απεστάλη στην Κυρήνη από τον Πτολεμαίο, όταν ο Φιλοκλής ήταν στην Αθήνα.
320 π.Χ.: Ο διάβηκε Αντίγονος στην Ασία, ο Αλέξανδρος θάφτηκε στην Μέμφιδα, ο Περδίκκας πέθανε αφού εκστράτευσε στην Αίγυπτο, και ο Κράτερος και ο Αριστοτέλης ο σοφιστής που έζησε 50 έτη πέθανε, όταν ο Άρχιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και ο Πτολεμαίος πορεύθηκε μέσα στην Κυρήνη.
318 π.Χ.: Κηδεία του Αντιπάτρου, αποχώρηση του Κασσάνδρου από την Μακεδονία, πολιορκία της Κυζίκου από τον Αριδαίο, ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Συρία και την Φοινίκη, όταν ο Απολλόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και των αυτών ετών και ο Αγαθοκλής εκλέχθηκε από τους υποστηρικτές του σαν αυτοκράτορας στρατηγός της Σικελίας.
316 π.Χ.: Ναυμαχία της Κλείτου και του Νικάνορος γύρω από το ιερό των Καλχηδονίων, ο Δημήτριος θέσπισε νόμους στην Αθήνα, όταν ο Δημογένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
315 π.Χ.: Ο Κάσσανδρος κατέβηκε στην Μακεδονία, η Θήβα οικίσθηκε, η Ολυμπιάς πέθανε, η Κασσανδρεία κτίσθηκε, και ο Αγαθοκλής έγινε τύραννος των Συρακουσσών, όταν ο Δημοκλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε ο Μένανδρος ο κωμωδοποιός νίκησε πρώτος στην Αθήνα.
312 π.Χ.: Πέθανε ο ποιητής Σωσιφάνης που έζησε 49 έτη, όταν ο Θεόφραστος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
311 π.Χ.: Έγινε έκλειψη ηλίου, ο Πτολεμαίος νίκησε τον Δημήτριο στην Γάζα και απέστειλε τον Σέλευκο στην Βαβυλώνα, όταν ο Πολέμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
310 π.Χ.: Ο Νικοκρέων πέθανε και ο Πτολεμαίος κυρίευσε τα νησιά, όταν ο Σιμωνίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
309 π.Χ.: Πέθανε ο Αλέξανδρος του Αλεξάνδρου πέθανε και έτερος Ηρακλής γεννήθηκε από την θυγατέρα του Αρτάβαζου, και ο Αγαθοκλής διάβηκε στην Καρχηδόνα, όταν ο Ιερομνήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
308 π.Χ.: Κτίσθηκε η πόλη Λυσιμάχεια, και ο Οφέλας στην Καρχηδόνα... και ο υιός του Πτολεμαίου γεννήθηκε στην Κω, και πέθανε η Κλεοπάτρα στις Σάρδεις, όταν ο Δημήτριος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
307 π.Χ.: Ο Δημήτριος του Αντιγόνου πολιόρκησε τον Πειραιά και τον κατέλαβε, και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς εξορίστηκε από την Αθήνα, όταν ο Καίριμος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
306 π.Χ.: Ο Δημήτριος κατέσκαψε την Μουνυχία, και κατέλαβε την Κύπρο..., όταν ο Αναξικράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
305 π.Χ.: Γεννήθηκε ο ποιητής Σωσιφάνης, όταν ο Κόροιβος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
304 π.Χ.: Πολιορκία της Ρόδου, και ο Πτολεμαίος παρέλαβε την βασιλεία, όταν ο Ευξένιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
303 π.Χ.: Σεισμοί έγιναν στην Ιωνία, και ο Δημήτριος κατέλαβε την Χαλκίδα, όταν ο Φερέκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
302 π.Χ.: Εμφανίστηκε ο κομήτης αστέρας, και ο Λυσίμαχος διάβηκε στην Ασία,, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
301 π.Χ.: Έγινε η διάλυση του Κάσσανδρου και του Δημήτριου..., όταν ο Νικόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
298 π.Χ.: Αναβολής του Δημητρίου στην Χαλκίδα...., όταν ο Ευκτήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

Ένα αναλυτικό χρονολόγιο και από άλλες πηγές, κυρίως της "Εποχής του Χαλκού" στο Αιγαίο μπορείτε να βρείτε εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πάριο χρονικό"

WHAT'S MY NAME?

Αθανασούλας, υποκοριστικό* του ονόματος Αθανάσιος
Αποστόλου, γενική του ονόμ. Απόστολος
Αργύρης, από το όνομ. Αργύριος
Βασιλάκης, υποκοριστικό του ονόμ. Βασίλειος
Βλαχοπάνος, σύνθετο όνομα από το Βλάχος (επάγγελμα) + Πάνος
Βότσης, από την αρβανίτικη λέξη voc-i = μικρό παιδί
Γαζέτας, από τη βενετσιάνικη λέξη gazeta = χάλκινο κέρμα μικρής αξίας. Δηλώνει επίσης και την εφημερίδα που αξίζει μία gazeta
Γερογιάννης, σύνθετο όνομα, Γέρος + Γιάννης
Γεωργακόπουλος, από το Γεωργάκης + πουλος (κατάληξη επωνύμων που τη χρησιμοποιούν συνήθως στην Πελοπόννησο και δηλώνει το γιο, τον απόγονο)
Γεωργαλής, υποκοριστικό του Γεώργιος
Γιαννούτσος, υποκοριστικό, στην Ήπειρο και στην Κρήτη, του Γιάννης
Γιώτης, σύντμηση** του Παναγιώτης
Δουρούκης, παράγωγο της ιταλικής λέξης duro (δούρος, ντούρος) = ο σκληρός, ο αλύγιστος. Λιγότερο πιθανό να είναι από την τουρκική λέξη duruk = η στάση.
Δράκας, παρατσούκλι που δηλώνει την ποσότητα που μπορεί να κρατήσει κάποιος στη χούφτα του
Ευστρατίου, γενική του ονόμ. Ευστράτιος
Ζαβιτσάνος, αυτός που κατάγεται από το χωριό Ζάβιτσα (το σημερινό Αρχοντοχώρι)
Ζαρκαδούλας, χαϊδευτικό της λέξης ζαρκάδι
Ζούλας, από το ρήμα ζουλώ, που σημαίνει συνθλίβω, συμπιέζω. Μεταφορικά σημαίνει άνθρωπο δυνατό που μπορεί να συνθλίψει
Καραπιπέρης, σύνθετη λέξη από το kara (τούρκικη λέξη που σημαίνει μαύρος) + πιπέρι, (το μαυροπίπερο)
Καρφής, από τη λέξη καρφί, το μεταλλικό ή ξύλινο μυτερό αντικείμενο
Καταπόδης, πιθανόν να προέρχεται από το επίρρημα καταπόδι (κατά πόδας) = ακολουθώ κάποιον από κοντά
Κατσάνος, από την τουρκική λέξη kacan = εκείνος που φεύγει, ο φυγάς
Κατσαρομήτσος, σύνθετο όνομα από το Κατσαρός (σγουρός) + Μήτσος (υποκοριστικό του Δημήτρης)
Κλαδευτήρας, από το κλαδευτήρι = το κοφτερό όργανο που χρησιμοποιούμε για να κλαδέψουμε
Κόκκαλης, παρατσούκλι που προέρχεται από τη λέξη κόκαλο
Κονιδάρης, αυτός που έχει κόνιδες (αβγά της ψείρας)
Κορκολιός, από τη λέξη κόρκος = αλλιώς ο κρόκος του αβγού
Κοτσάνης, παρατσούκλι από τη λέξη κοτσάνι, μέρος του φύλλου
Κουνάδης, από τη λέξη κουνάδι ή κουνάβι (kuna, σλάβικη λέξη ) = η νυφίτσα
Κουνιάκης, από τη λέξη κούνια = μικρό κρεβατάκι παιδιού
Κουντούρης, υπάρχουν δύο πιθανές ερμηνείες: α)από την τουρκική λέξη kundura = χαμηλά γυναικεία παπούτσια. β) κοντή ουρά
Κουτσολάμπρος, σύνθετο όνομα από το Κουτσός + Λάμπρος
Κρικρής, πιθανόν να έχει σχέση με το κρι-κρί, το αγριοκάτσικο που συναντάμε κυρίως στα βουνά της Κρήτης
Λαϊνάς, από το λα(γ)ήνι = πήλινο δοχείο, στάμνα, με στόμιο που το χρησιμοποιούσαν παλιά για τη μεταφορά και αποθήκευση υγρών
Λιβάνης, από το λιβάνι = το αρωματικό θυμίαμα της εκκλησίας
Λουκέρης, πιθανόν να είναι υποκοριστικό του ονόματος Λουκάς
Λύσσαρης, αυτός που κατασκευάζει λύσσες για τα ζώα
Μακρής, επίθετο που σημαίνει ψηλός
Μακρυγιάννης, σύνθετο όνομα από το Μακρής + Γιάννης
Μακρυπίδης, από το επίθετο μακρής και την κατάληξη –ιδης
Μαλιγιάννης, σύνθετο όνομα από το Μαλί + Γιάννης
Μανωλίτσης, υποκοριστικό του ονόμ. Μανώλης
Μαργώνης, από το ρήμα μαργώνω = ξεπαγιάζω
Μαρίνης, υποκοριστικό του ονόμ. Μαρίνος
Μέντης, υποκοριστικό του ονόμ. Μέντιος
Μετσοβίτης, αυτός που κατάγεται από το Μέτσοβο
Μητσάνης, παράγωγο του Μήτσος που είναι υποκοριστικό του ονόμ. Δημήτριος
Μιόβολος, σύνθετο όνομα, από το αρνητικό Μη (που έχει γίνει Μι- και δηλώνει στέρηση) και τη λέξη όβολος (αρχαίο ελληνικό νόμισμα ή κέρμα μικρής αξίας). Αυτός που δεν είχε όβολα
Μουστακας,επωνυμο προερχομενο απο παρατσούκλι από τη λέξη μουστάκι
Μπάκας, από τη λατινική λέξη baca = κοιλιά
Μπαλτίκας, από την τουρκική λέξη balta = το τσεκούρι. Ο ξυλοκόπος
Μπαμπούρης, είδος εντόμου (όπως κουνούπι, σκαθάρι) που πετώντας κάνει σιγανό θόρυβο
Μπάρης, από την ιταλική λέξη barra = μοχλός για το κλείσιμο της πόρτας, αμπάρα
Μπαρμπαρούσης, από το μπαρμπαρέσος, αυτός που κατάγεται από την Μπαρμπαριά, παλαιότερη ονομασία χώρας της Β. Αφρικής
Μπίλης, υποκοριστικό του ονόμ. Βασίλης
Μπουκουβάλας, από τη βλάχικη λέξη bukuvala (μπουκιές ψωμιού φρυγανισμένες ή ανακατεμένες στο τηγάνι με ζεστό λάδι, λίπος ή βούτυρο)
Μπουραντάς, έτσι ονόμαζαν παλιά τους χωροφύλακες
Ντέμος, από το λατινικό ρήμα demo = αφαιρώ
Ντίνος, υποκοριστικό του Κωνσταντίνος
Ξενάκης, υποκοριστικό του ξένος = αυτός που κατάγεται από κάπου αλλού, ο άγνωστος
Πανταζής, ευχετικό από το πάντα (να) ζης
Πάνου, γενική του ονόματος Πάνος, υποκοριστικού του Παναγιώτης
Παπαζήσης, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Ζήσης
Παπασπύρος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Σπύρος
Παπαστάμος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Στάμος
Πατσέλας, πιθανό να προέρχεται από τη τουρκική λέξη paca = ο πατσάς
Πιτσούλιας, πιθανό να προέρχεται από τη λέξη πιτσουλιά = ο λεκές που δημιουργείται από τη ρίψη υγρού
Πόλκας, (1) από την πολωνική λέξη polka = μισό βήμα, είδος παλιού ευρωπαϊκού χορού – (2) ή γυναικείο ένδυμα, κοντό μάλλινο πανοφώρι
Ράιος, πιθανόν να προέρχεται από το ρήμα ραγίζω ή ραΐζω
Ράπτης, από το επάγγελμα ράφτης
Ρεβίθης, παρατσούκλι από τη λέξη ρεβύθι, το γνωστό όσπριο
Ρηγάλος, παράγωγο της λέξης Ρήγας = ο βασιλιάς. Λιγότερο πιθανή η ερμηνεία από την ιταλική λέξη regalo = δώρο
Σάββας, από το κύριο όνομα Σάββας
Σαλαγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Σάλα (πιθανόν να σημαίνει την ιταλική λέξη sala, το μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού ή το ρήμα σαλαγώ, μετακινώ, κατευθύνω το κοπάδι ) + Γιάννης
Σαλτογιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Σάλτο (ιταλική λέξη salto, άλμα) + Γιάννης
Σαμαντάς, αυτός που κατάγεται από το χωριό Τσαμαντάς της Θεσπρωτίας
Σανδαλίδης, από τη λέξη σανδάλι = πέδιλο και την κατάληξη -ίδης
Σκάντζας, ουσιαστικό από το ιταλικό ρήμα scansare = αλλάζω βάρδια
Σκουτέρης, λέξη που σημαίνει το πρώτο παλικάρι του τσέλιγκα
Σόμπολος, σύντμηση και παραφθορά*** του ονόμ. Χριστόδουλος
Σπετσέρης, από την ιταλική λέξη spezieri = φαρμακοποιός
Σπυρέλης, υποκοριστικό του ονόμ. Σπύρος
Σπυρόπουλος, από το όνομα Σπύρος και την κατάληξη –πούλος (γιος, απόγονος)
Σταμούλης, υποκοριστικό του ονόμ. Στάμος που είναι σύντμηση του Σταμάτιος
Σταύρου, γενική του ονόμ. Σταύρος
Τέγας, σύντμηση και παραφθορά στην Ήπειρο αλλά και τη Μακεδονία, του ονόμ. Στέργιος
Τζουροπάνος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τζούρα (ιταλική λέξη usura = γουλιά, ρουφηξιά) + Πάνος
Τσαμποδήμος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσάμπα (δωρεάν) ή Τσαμπί (κομμάτι σταφύλι) + Δήμος
Τσιάγκλης, από την τουρκική λέξη cagli = ευτραφής, εύσωμος
Τσιλιγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσίλι (τουρκική λέξη cilli = αυτός που έχει φακίδες) + Γιάννης
Τσούτσουρας, πιθανό να προέρχεται από το ρήμα τσουτσουριάζω= ανατριχιάζω
Φίλης, σύντμηση των ονομάτων Φίλιππος, Καριοφίλης
Φούντας, από τη λατινική λέξη funda = πολλές τρίχες μαζί
Φράγκος, λέξη που δηλώνει το Δυτικοευρωπαίο
Χάνδρας, από τη λέξη χάντρα = μικρό σφαιρικό κομμάτι με τρύπα στη μέση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "WHAT'S MY NAME?"

Η ΓΕΝΝΕΣΙΣ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ (ΤΩ ΛΕΒΑΪΙΑΝΝΑΔΩ) ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΑΚΗ
του φιλόλογου Νίκου Ι. Λεβογιάννη
η παράδοση
Σύμφωνα με την παράδοση, που είναι ευρύτατα διαδεδομένη από γενιά σε γενιά στους Λεβαϊιαννάδες, το παρατσούκλι «Λεβαϊιάννης» δημιουργήθηκε ως εξής :
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας δεν ήταν εύκολα τα ταξίδια. Για να ταξιδέψει κάποιος έπρεπε να βρει καϊκι, που θα πήγαινε σε κάποιο από τα λιμάνια του Αιγαίου, τη Σμύρνη, την Πόλη, τον Πειραιά. Συνήθως εκείνοι που ταξίδευαν, μπάρκαραν στα καϊκια ως πλήρωμα. Προφανώς έτσι πλήρωναν το ναύλο τους, δουλεύοντας μέσα στο καϊκι.
Εκείνος λοιπόν, ο πρώτος πρόγονος των Λεβαϊιαννάδω, ο Γιάννης, κατά πάσα πιθανότητα βοσκός από την Κωμιακή, που το πρώτο παρατσούκλι του (επίθετο) φαίνεται πως ήταν Κόχυλας, κάποτε χρειάστηκε να ταξιδέψει και μπάρκαρε απ’ το λιμνάρι τση Κεράς στην Αγιά σε κάποιο καϊκι με προορισμό μάλλον τη Σμύρνη. Στη διάρκεια του πολυήμερου ταξιδιού ο Γιάννης ο Κόχυλας1, δούλευε μέσα στο καϊκι μαζί με άλλους συνταξιδιώτες στο βιράρισμα των κάβων και των σχοινιών στα πανιά και τα παλάγκα του καϊκιού.
Το βιράρισμα ή λεβάρισμα των σχοινιών γινόταν από πολλούς ναύτες μαζί ρυθμικά και δεν ήταν εύκολη αυτή η ομαδική εργασία.
Το λέβα και το βίρα ήταν λέξεις που έδιναν το σύνθημα και το ρυθμό στο βιράρισμα του κάβου, στο τέντωμα των πανιών, στο μάζεμα της άγκυρας του καϊκιού. Η λέξη «λέβα» προέρχεται από τη ναυτική Ιταλική λέξη leva (βίρα)2.
Προφανώς ο Γιάννης, βοσκός όντας, δεν είχε σχέση με τη θάλασσα. Οι Κωμιακίτες εξ άλλου ζούσαν μακριά από τη θάλασσα στην απόκρημνη περιοχή που ήταν χτισμένο το χωριό και δεν ήταν καν ορατό απ’ τη θάλασσα για το φόβο των πειρατών.
Φυσιολογικά λοιπόν ο Γιάννης είχε άγνοια από ναυτικές εργασίες και δυσκολευόταν να προσαρμοστεί και να συντονιστεί στο ρυθμό αυτής της ομαδικής δουλειάς και οι άλλοι του φώναζαν συνέχεια: «Λέβα- Ιιάννη, λέβα-Ιιάννη, λέβα-Ιιάννη».
Το περιστατικό αυτό έμεινε να συζητιέται ως καλαμπούρι για πολύ καιρό και το σύνθημα «Λέβα-Ιιάννη», που μεταφέρθηκε στο χωριό προφανώς από άλλους συνταξιδιώτες χωριανούς, σχολιά-στηκε, άρεσε, προκαλούσε γέλιο και έγινε συνεπώς καλαμπούρι και έμεινε. Οι Κωμιακίτες εξ άλλου ήταν και συνεχίζουν να είναι γνωστοί για τα πειράγματά τους.
Έτσι από στόμα σε στόμα «έκατσαν» στο Γιάννη Κόχυλα το παρατσούκλι «ο Λεβαϊιάννης».
Αργότερα στην Κωμιακή του έβγαλαν και κοτσάκι:
Λέβα-Ιιάννη,Λέβα-Ιιάννη
μα ο πειρασμός σε βάνει.
Τελικά, όπως συνήθως συμβαίνει, επικράτησε το παρατσούκλι αυτό του παλιού επιθέτου, ίσως ήταν και ηχητικά καλύτερο και αυτός και οι απόγονοί του με το παρατσούκλι Λεβαϊιάννης-Λεβαϊιαννάδες ήταν έκτοτε αναγνωρίσιμοι στο χωριό.
Το παλιό παρατσούκλι-επίθετο Κόχυλας ξεχάστηκε ολοκλη-ρωτικά και δεν συναντάται ούτε στις μέχρι σήμερα γνωστές γραπτές πηγές
Αργότερα κάποιος γραμματιζούμενος προφανώς, μετέτρεψε στα χαρτιά το Λεβαϊιάννης σε Λεβαγιανόπουλος-Λεβογιανόπουλος-Λεβογιάννης και από κάποια στιγμή το παρατσούκλι Λεβαϊιάννης, εξωραϊσμένο σε Λεβογιάννης, έγινε το επίθετο σ’ αυτό το μεγάλο σόι της Κωμιακής.
Πότε συνέβησαν αυτές οι μεταβολές είναι προς το παρόν άγνωστο.
Το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί το παρατσούκλι-επίθετο Κόχυλας σε γραπτή πηγή ή σε τοπωνύπιο στην Κωμιακή, υποδηλώνει ότι αυτή η γλωσσική μεταβολή συνέβη πολύ παλιά και σίγουρα πριν από την συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από την ύπαρξη του τοπωνυμίου «στη σκάλα του Λεβαϊιάννη»3.
Εξ άλλου οργανωμένη καταγραφή επιθέτων για ολόκληρο τον πληθυσμό άρχισε να γίνεται με τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821.

Στον προφορικό λόγο και στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα της Κωμιακής ακόμη και σήμερα το επίθετο «Λεβογιάννης» προφέρεται «Λεβαϊιάννης», ιδιαίτερα όταν είναι α΄συνθετικό σε ονόματα, π.χ.Λεβαϊιαννο-ϊιάννης, Λεβαϊιαννοέργης, Λεβαϊιαννονι-κόλας, Λεβα Λεβαϊιαννομητσος, Λεβαϊιαννο-σοφιά, Λεβαϊιαννο-μαρία, Λεβαϊιαννο-ιάννενα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΝΕΣΙΣ ΕΝΟΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ"