Η Γη ως ον

Του Νίκου Λυγερού

Η θεωρία της Γαίας δεν είναι μόνο ένα γνωστικό εργαλείο, ούτε απλώς ένα αφαιρετικό νοητικό σχήμα αλλά μία μη συνειδητοποιημένη πραγματικότητα.
Η δυσκολία προέρχεται από την κυριαρχία της κοινωνίας. Όταν η σκέψη είναι κοινωνικοκεντρική δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ούτε την έννοια της ανθρωπότητας ακόμα και μέσω των πολιτισμών.
Κατά συνέπεια, η ιδέα της γης ως ον δεν είναι ουτοπική αλλά αδιανόητη.
 Η γη όμως υπάρχει. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει. Και δεν είναι μόνο οικολογικής φύσης. Το θέμα είναι και φιλοσοφικό, εφόσον αφορά την τεχνητή διαφοροποίηση του ανθρώπου με τη φύση.
Ο ουμανισμός δεν είναι ανθρωποκεντρισμός, όπως το θεωρούν μερικοί επίσημοι ανόητοι. Ο ουμανισμός δεν απορρίπτει τη φύση. Αντιθέτως, κατανοεί για πρώτη φορά νοητικά τη θέση του ανθρώπου μέσα στη φύση. Ο Leonardo da Vinci έγραφε ότι η φύση είναι ο μοναδικός δάσκαλος του ανθρώπου. Για ποιο λόγο; Για να αποφύγει τη μίμηση των δασκαλάκων. Στην ιατρική, όπως απεικονίζεται στα λόγια της βιοηθικής, βλέπουμε ότι η φύση αντιμετωπίζεται συχνά ως αντίπαλος του ανθρώπου. Διότι η ανάλυση εξετάζει μόνο το μέτωπο κι όχι το βάθος. Συνεπώς, εξετάζει μόνο την τακτική, δίχως στρατηγική.
 Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος ανήκει στη φύση ακόμα κι αν η κοινωνία θεωρεί ότι η φύση ανήκει στα άτομά της. Δεν είναι ικανή να αντιληφθεί ότι η ιδιοκτησία της φύσης δεν είναι παρά κλοπή. Διότι δεν είναι μόνο ότι δανείζουμε τη φύση στους απογόνους μας. Στην πραγματικότητα, τους αφήνουμε το παρόν μας για να γίνει το μέλλον τους.
Ακόμα χειρότερα, τους αφήνουμε τα σκουπίδια μας, δίχως ν’ αντιληφθούμε ότι παράγουμε για το μέλλον μία κοινωνία σκουπιδιών. Έχει λοιπόν περισσότερη σημασία να συνειδητοποιήσουμε όχι τι παίρνουμε από τους προηγούμενους αλλά τι αφήνουμε στους επόμενους.
Είμαστε ο κρίκος μιας αλυσίδας και η ισχύ της χαρακτηρίζεται από την ισχύ του συνόλου των κρίκων, μόνο που η ομάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο διαχρονικά κι όχι συγχρονικά.
Σε αυτό το πλαίσιο, η χρονική ασυμμετρία μεγαλώνει την ευθύνη μας ως παίκτες, εφόσον οι επόμενοι παίκτες θα παίξουν με τα αποτελέσματά μας. Το παίγνιο δεν είναι καν διαδοχικό. Έτσι δεν υπάρχει ανάδραση για τους επόμενους σε σχέση με μας.
Πρέπει να παίξουμε μόνοι μας και να βρούμε τη βέλτιστη λύση, δίχως να γνωρίζουμε την επόμενη κίνηση. Εδώ βρίσκεται η ευθύνη μας για όλα μπροστά σε όλους, όπως έγραψε ο Фёдор Достоевский. Στην ουσία, αυτή η ευθύνη μάς χαρακτηρίζει. Μέσω της δράσης μας αναδεικνύουμε όχι μόνο την ύπαρξή μας αλλά και του όντος της γης, διότι είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, τα παιδιά της.
Κι αν είμαστε ανυπάκουοι στους νόμους της Γαίας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε παιδιά. Το πρόβλημά μας είναι πότε θα ωριμάσουμε για να διαχειριστούμε σοβαρά τους πόρους της γης. Βέβαια, η ιδέα της ανακύκλωσης είναι μια ένδειξη για το μονοπάτι που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για να δημιουργήσουμε μια αληθινή ανάδραση στο επίπεδο της γης.
Η γη το αντιλαμβάνεται, απλώς δεν μπορεί να μας το πει, διότι δεν την ακούμε.
Μόνο η αλλαγή φάσης του εαυτού μας θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το μήνυμα της περί ανθρωπότητας και χρόνου και μέσω αυτών των εννοιών, της ύπαρξής της ως ον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/4411-gr.php

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Γη ως ον"

Ελένη Φωκά Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΗΡΩΙΔΑ

Ελένη Φωκά η δασκάλα του Γένους…

Τριάντα χρόνια δίδασκε στην σκλαβωμένη Βόρεια Κύπρο, τριάντα χρόνια βίωνε, αυτή και οι μαθητές της, την νέα Τουρκοκρατία. Επαναλάμβανε συνεχώς τις λέξεις: κακοποίηση, βιασμοί, θάνατος. Το κράτος – εγκληματίας συνεχίζει απαράλλαχτα να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους εξευτελισμού και αφανισμού των λαών, οι οποίοι έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο του. 22.000 Έλληνες ζούσαν στην Καρπασία πριν από την εισβολή. 1000 αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, όταν τουρκοπατήθηκε η στενόμακρη, αγιασμένη χερσόνησος. Λιγότεροι από 300 απέμειναν σήμερα, γέροι που θέλουν «να αναπαυτούν» στην πατρώα γη.
Έμεινε και η ηρωίδα Δασκάλα με λίγους μαθητές, τους είπαν εγκλωβισμένους. Έκανε μάθημα, ενώ έξω από το σχολείο περπατούσε ο Τούρκος…«ως λέων ωρυόμενος», μοχθηρός και επικίνδυνος. Και έλεγε: «Οι μαθητές μου επιθυμούσαν πολύ την ιστορίαν. Να ακούν για ήρωες, για γεγονότα φιλοπατρίας, αυτοθυσίας, ηρωισμού». Και ακόμη: «Τους άρεσαν πολύ τα θρησκευτικά, τα Συναξάρια των αγίων μας». (Η Δασκάλα έμενε στο σχολείο από το πρωί ως το βράδυ.
 Όχι γιατί ήταν υποχρεωμένη, αλλά γιατί κάποιοι μαθητές της έπρεπε να αποχωρήσουν κατά την δύση του ήλιου. Ας τα διαβάζουν αυτά κάποιοι χαραμοφάηδες συνδικαλιστές μας, που πιέζουν για μείωση του ωραρίου μας. Πολλοί «συνάδελφοι» περισσότερη ώρα στρέφουν το βλέμμα τους στο ρολόι, παρά στα πρόσωπα των μαθητών τους).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελένη Φωκά Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΗΡΩΙΔΑ"

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα,
καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.
-Ουδ’ ο Καλύβας έρχεται, ουδ’ ο Λεβεντογιάννης,
Ομέρ-Βρυώνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες.
Ο Διάκος σαν τ’αγρίκησε, πολύ του κακοφάνη,
ψιλή φωνή ν’ εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει:
- Το στράτευμά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια,
δωσ’ τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις φούχτες
γλήγορα και να πιάσωμε κάτω στην Αλαμάνα,
όπου ταμπούρια δυνατά έχει και μετερίζια.
Επήραν τ’ αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,
στην Αλαμάναν’ έφτασαν κι’ έπιασαν τα ταμπούρια.
-Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε , παιδιά μη φοβηθήτε,
ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθήτε!
Εκείνοι εφοβήθηκαν κι’ εσκόρπισαν στους λόγγους.
Έμειν’ ο Διάκος στη φωτιά με δεκοχτώ λεβέντες,
τρεις ώρες επολέμαε με δεκοχτώ χιλιάδες.
Σκίστηκε το τουφέκι του κι’ εγίνηκε κομμάτια,
και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά ν’ εμπήκε,
έκοψε Τούρκους άπειρους κι’ εφτά μπουλουκμπασάδες.
Πλην το σπαθί του έσπασε ν’απάν’ από τη χούφτα
κι’ έπεσ’ ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια.
Χίλιοι τον πήραν απ’ εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω.
Κι’ [ο] Ομέρ Βριώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:
- Γένεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξης,
να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσης,
Κι’ εκείνος τ’ απεκρίθηκε και με θυμό του λέει:
-Πάτε κι’ εσείς και’ η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε,
εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ απεθάνω.
Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες,
μόνο πέντ’ έξι ημερών ζωή να μου χαρίστε,
όσο να φτάσ’ ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας.
Σαν τ’ άκουσ’ ο Χαλίλμπεης με δάκρυα φωνάζει:
-Χίλια πουγγιά σας δίνω ’γω κι’ ακόμα πεντακόσια,
το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη,
ότι θα σβήση την Τουρκιά και όλο το Δοβλέτι.
Το Διάκο τον επήρανε και στο σουβλί τον βάλαν,
Ολόρθο τον εστήσανε, κι’ αυτός χαμογελούσε.
Την πίστη τους τους έβριζε, τους έλεγε μουρτάτες.
- Εμέν’ αν εσουβλίσετε , ένας Γραικός εχάθη,
ας είν’ καλά ο Οδυσσεύς κι’ ο καπιτάν Νικήτας,
αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι’ όλο σας το Δοβλέτι.
Πηγή
http://www.myriobiblos.gr/afieromata/dimotiko/txt_tragoudimata2.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΥ"

Οι Νύμφες στην Ελληνική ιστορία και μυθολογία . . .

Οι Νύμφες ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της.

 Ήταν όλες τους πανέμορφες, η Άρτεμη όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσά τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα στα λιβάδια και στις πλαγιές, συνήθως κοντά στις πηγές.
Υμνούσαν με τις γλυκιές φωνές τους τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή.

 Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα, στην Τροία. Άλλοτε το χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας.

Οι Νύμφες θεωρούνταν γενικά κάτι μεταξύ θεών και θνητών, όχι καθαυτό θεές. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως... πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.

Συγγένευαν με μεγάλους θεούς, ενώ ο Ερμής θεωρούνταν γιος Νύμφης, της Μαίας. Γενικά, επικρατούσε η αντίληψη πως ήταν κόρες του Δία. Άλλοι, πάλι, τις θεωρούσαν κόρες ποταμών: είτε του μεγαλύτερου ποταμού που υπήρχε, του Ωκεανού, είτε του Αχελώου, είτε κόρες των τοπικών ποταμών ενός τόπου. Έτσι, κάθε περιοχή είχε τα ποτάμια της και καθένα απ' αυτά είχε γεννήσει τις Νύμφες της περιοχής αυτής, λ.χ. ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας των Νυμφών της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών της Τροίας.
 Πολύ συχνά εκείνες έδιναν τα ονόματά τους στις κοντινές πόλεις, όπως έγινε με τη Νύμφη Σπάρτη, που ήταν κόρη του ποταμού Ευρώτα. Υπήρχαν όμως και κάποιες Νύμφες, οι οποίες λέγονταν Μελίες και είχαν γεννηθεί από τις σταγόνες του αίματος του Ουρανού, που έπεσαν στη Γη, όταν ο Κρόνος, ο γιος του, του έκοψε τα γεννητικά του όργανα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Νύμφες στην Ελληνική ιστορία και μυθολογία . . ."

Οι μεγαλοφυείς προδιαγραφές της Τριήρους

1. Bασικό αίτιo της δηµιoυργίας της τριήρους ως συνέχειας της διήρους υπήρξε η καταπoλέµηση της πειρατείας, η οποία είχε καταστεί µάστιγα για τo θαλάσσιo εµπόριo της επoχής τoυ Περίανδρoυ (η΄ αι. π.Χ.). H τριήρης, ως πoλεµικό πλoίo, ταχύτερo των πειρατικών της εποχής, θα µπoρoύσε να τα φτανει, να τα συλλαμβάνει ή να τα βυθίζει με ευχέρεια, περιορίζοντας έτσι τo φαινόµενo της πειρατείας, όσo γινόταν.
2. H ναυπηγική στον ελληνικό χώρο αναπτύχθηκε κατά πρώτα στην Κόρινθο. Δείγμα της ανάπτυξης αυτής υπήρξε η τριήρης.

Τριήρης διισθμιζόμενη δια της Διόλκου του Ισθμού της Κορίνθου σε τροχοφόρους οχούς (σχέδιο Ε. Δ. Νελλόπουλου.) Η τελειότητα των αναλογιών της προϋποθέτει υψηλές γνώσεις Μαθηματικών, Φυσικής, Ναυπηγικής κ.λπ.. Όλες οι προσπάθειες των νεωτέρων να την ανακατασκευάσουν απέτυχαν παταγωδώς. Η σχετικά πρόσφατη αναβίωση - ναυπήγηση της τριήρους "Ολυμπιάδος" ήταν απλά μιά φανφάρα, που συνόδευσε τον φάκελλο διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού.
3. Η τριήρης εφευρέθηκε το 700 π.Χ. στην Κόρινθο από τον Κορίνθιο ευπατρίδη αρχιτέκτονα - ναυπηγό Βακχιάδη Αμεινοκλή (το σχέδιο κατασκευής της κρατήθηκε επί πολύ χρόνο αυστηρότατα μυστικό) επί τυράννου της Κορίνθου Περιάνδρου, Βακχιάδη επίσης, ενός εκ των επτά σοφών της Ελλάδας και δημιουργού πολλών και μεγάλων έργων, μεταξύ αυτών η τριήρης και η δίολκος (συνολικού μήκους 8.832 μέτρων με μέγιστο ύψος 80 μ.). Η δίολκος, ως μειώνουσα σημαντικά τις αποστάσεις αλλά και τους κινδύνους παράκαμψης του ακρωτηρίου Μαλέα (εξ ου και το ρητό: «παρακάμπτου τον Μαλέαν επιλάθου των οίκαδε»), ανάγκασε έμμεσα τις πλείστες πόλεις του ελληνικού κόσμου, να ναυπηγούν τα πλοία τους στα ναυπηγεία της Κορίνθου, για να μπορούν αυτά να υπερνεωλκούνται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι μεγαλοφυείς προδιαγραφές της Τριήρους"

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Οι ευγενικές καρδιές δεν έχουν χώρο για το μίσος. Αριστοτέλης
Δεν μας ενοχλεί το τι μας συμβαίνει, αλλά το τι θεωρούμε ότι μας συμβαίνει. Επίκτητος
Δεν συνηθίζω να επαινώ μια ψυχή που δύσκολα συγκινείται. Σοφοκλής
Να αγαπάς, σαν να πρόκειται σε λίγο να μισήσεις εκείνον που αγαπάς και να μισείς σαν να πρόκειται σε λίγο να γίνεις φίλος με εκείνον που μισείς συγκρατημένα. Βίας
Να ξέρεις να κυβερνάς τη διάθεσή σου, γιατί αν δεν υπακούει, τότε διατάζει. Οράτιος
Οι άνθρωποι κλαίνε διαβάζοντας φαντασίες των ποιητών, αλλά τα αληθινά βάσανα τα παρακολουθούν με αδιαφορία. Ισοκράτης
Οι πληγές που προκαλούμε και οι πληγές που δεχόμαστε δεν μετριούνται στην ίδια ζυγαριά. Αίσωπος
Οι χαρές και οι λύπες στην ουσία είναι καρφιά που ενώνουν την ψυχή και το σώμα. Πλούταρχος
Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε τον χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς. Αριστοτέλης Πηγή..


Πηγή

http://enneaetifotos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ"

Η μυκηναϊκή ασπίδα του Έκτορα

Η μυκηναϊκή ασπίδα του Έκτορα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μυκηναϊκή ασπίδα του Έκτορα"

Οι δέκα θέσεις της Στωϊκής Φιλοσοφίας.

Οι δέκα θέσεις της Στωϊκής Φιλοσοφίας

Θέσις πρώτη.

Ο Άνθρωπος, ως «έμβιο όν που έχει την ικανότητα να κάνει έλλογη χρήση των παραστάσεών του» («ΖΩΟΝ ΧΡΗΣΤΙΚΟΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΛΟΓΙΚΩΣ», Επίκτητος), οφείλει να διάγει τον βίο του σε συμφωνία τόσο προς την συμπαντική, όσο και την ανθρώπινη φύση.
Για τον Άνθρωπο, το «κατά Φύσιν ζήν» εξασφαλίζεται από την αξιοποίηση του «Λόγου», δηλαδή του πυροειδούς πνεύματος το οποίο εντός των ανθρωπίνων όντων γίνεται η αφορμή της συνειδήσεως της σχέσεως προς εαυτόν, αλλήλους και Κόσμο (η οποία, με τη σειρά της, εκδηλώνεται αυτομάτως ως ικανότης σκέψεως, σχεδιασμού, αναλύσεως και ομιλίας), αξιοσημείωτον είναι δε το γεγονός ότι μέγα τμήμα της φιλοσοφικής προσπαθείας των στωϊκών, αφιερούται τελικώς στην κατάδειξη του ορθού και καταληπτού της εννοίας «Λόγος», πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το φιλοσοφικό οικοδόμημα της Σχολής, με όλα τα μέσα που είχαν οι διδάσκαλοι της Στοάς στη διάθεσή τους, Ο μέσος Άνθρωπος συνδέεται με την Φύση ή τον Θεό, μόνον ως λογικός, δηλαδή ενεργητικός παράγων.
Ο φιλόσοφος Άνθρωπος όμως, αυτός που πορεύεται προς εκείνον που οι στωϊκοί αποκαλούν «Σοφό», μέσω της Φυσικής Φιλοσοφίας, της Ηθικής και της Λογικής, κάνει ένα βήμα πέρα από την απλή «Λογικότητα». Για να ζήσει «κατά Φύσιν», οφείλει προηγουμένως να γνωρίζει ποια γεγονότα είναι αληθινά και σε τι συνίσταται η «Αλήθεια» (ως λέξη, σύνθετος, εκ του στερητικού α- και του ρήματος λανθάνω, δηλ. κρύβομαι).

Θέσις δευτέρα.

Ως «Φύσις» (εκ του ρήματος «φύειν», δηλαδή εκ του γεννάν) ορίζεται η εντός του Κόσμου Δύναμις και Αρχή, η οποία «..διαμορφώνει και δημιουργεί όλα τα πράγματα» (SVF 2, 937), «..δίδει στον Κόσμο ενότητα και συνοχή» (SVF 2, 549, 1211), «..κινείται μόνη της και δημιουργεί ως πύρινο πνεύμα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ. ε.), «..εκδηλώνεται ως Ανάγκη και Ειμαρμένη» (SVF 2, 913), «..εκδηλώνεται ως Ψυχή του Κόσμου, Θεός, Πρόνοια, Δημιουργός, Ορθός Λόγος» (SVF 1, 158, 176, SVF 3, 323). Ο Κικέρων (De Natura Deorum, II, 22) διασώζει ότι, από τη Στοά, η Φύση ορίζεται ως «τεχνικόν πύρ, πνεύμα πυρώδες και έμφρον, έμφυτον και αυτουργόν», ο δε Διογένης Λαέρτιος σημειώνει (7, 148) ότι οι στωϊκοί «ονομάζουν Φύση άλλοτε εκείνο που συγκρατεί τον Κόσμο και άλλοτε εκείνο που παράγει τα επίγεια πράγματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι δέκα θέσεις της Στωϊκής Φιλοσοφίας."

Παρατηρήσεις περί αρχαιολογίας πάνω στον Πρόλογο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή

Του Νίκου Λυγερού

Στην αρχή του Προλόγου της Ηλέκτρας του Σοφοκλή, παρατηρούμε τοπογραφικές ενδείξεις σχετικά με τις πόλεις του Άργους και των Μυκηνών αλλά και πολεοδομικές ενδείξεις σχετικά με την αυλή και το παλάτι των Μυκηνών καθώς επίσης με το ναό της Ήρας.
Το σύνολο αυτών των στοιχείων που δεν συνάδουν παρά ελάχιστα στο λογοτεχνικό επίπεδο, εάν δεν λάβουμε υπόψη μας την ομηρική έκφραση που χαρακτηρίζει τις Μυκήνες, είναι ωστόσο πολύτιμες ενδείξεις στο αρχαιολογικό επίπεδο. Πράγματι, τα προσδιοριστικά επίθετα εμπεριέχουν ελάχιστες πληροφορίες, ενώ η τοποθεσία στο χώρο μάς επιτρέπει ανακαλύψεις μέσα στο χρόνο.

Η σκηνή του θεατρικού μάς προτρέπει να σκεφτούμε ότι η διακόσμηση βρίσκεται μπροστά από το παλάτι των Μυκηνών και πιο συγκεκριμένα μέσα στην Αυλή. Επειδή το παλάτι δεν είναι ορατό, ενώ βρισκόμαστε μπροστά από την είσοδο της πόλης, δηλαδή στην Πύλη των Λεόντων.

Σε αυτή την τοποθέτηση, είναι πράγματι πιθανό να βλέπει κανείς στα δεξιά την πόλη του Άργους που αναφέρεται στον πρόλογο. Ωστόσο, τι να αναφέρει κανείς για το ναό της Ήρας που ο Σοφοκλής τοποθετεί στην αριστερά πλευρά της σκηνής; Πρόκειται για ναό που βρίσκεται εσωτερικά ή εξωτερικά της πόλης;

Εάν θεωρήσουμε ότι πρόκειται για την πρώτη περίπτωση, τότε μπορούμε να συγκρίνουμε τα κείμενα του Σοφοκλή με τα αρχαιολογικά έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας, αφενός μετά την ανακάλυψη της πόλης από τον Schliemann αφετέρου μετά την αποκρυπτογράφηση της μυκηναϊκής γραφής από τον Ventris το 1952.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παρατηρήσεις περί αρχαιολογίας πάνω στον Πρόλογο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή"

Τα μωρά της Αστυπάλαιας- 2760 εγχυτρισμοί. Νεκροταφείο ή Ιερό;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για ένα σπάνιο αρχαιολογικό εύρημα
Το Σπίτι της Ευρώπης στη Ρόδο σε συνεργασία με τον Σύλλογο για τη Διατήρηση της Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ρόδου διοργανώνουν την Τετάρτη, 4 Μαΐου 2011, στις 7 το απόγευμα, στο ΑΚΤΑΙΟΝ, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, ομιλία της αρχαιολόγου κυρίας Μαρίας Μιχαλάκη-Κόλλια με θέμα:
«Τα μωρά της Αστυπάλαιας- 2760 εγχυτρισμοί. Νεκροταφείο ή Ιερό;»
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σύνολο με ταφές μωρών μέσα σε πήλινα αγγεία, τρόπος ενταφιασμού που ονομάζεται «εγχυτρισμός», που ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος στην αρχαιότητα για την ταφή νεογέννητων και μικρών παιδιών, συμβολίζοντας την μήτρα της μητέρας τους.

Το εύρημα προέρχεται από τη Χώρα της Αστυπάλαιας, σημερινή πρωτεύουσα του νησιού, που ήταν και η αρχαία πρωτεύουσα. Οι εγχυτρισμοί στα βαθύτερα στρώματα ήταν τοποθετημένοι μέσα σε λαξευμένους στο βράχο λάκκους. Ωστόσο, σε ορισμένα σημεία του χώρου, επάνω από τις αρχικές ταφές, είχαν τοποθετηθεί άλλες σε δύο ή και τρία επάλληλα στρώματα, έχοντας προκαλέσει μεγάλες φθορές στις προγενέστερες. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει μια συνεχή χρήση του χώρου που επιβεβαιώνεται από τη χρονολόγηση της κεραμικής, η οποία καλύπτει την περίοδο από τα τέλη της Γεωμετρικής Εποχής έως τα Ρωμαϊκά χρόνια.
Από την μελέτη του σκελετικού υλικού, που γίνεται από το Ανθρωπολογικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (UCL), προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μωρών, περίπου το 77%, πέθανε σε διάστημα από 37 έως 42 εβδομάδων κατά τη στιγμή της γέννησής τους ή λίγο μετά. Ένα ποσοστό 9% ήταν έμβρυα ή πρόωρα, που πέθαναν μεταξύ 24 και 37 εβδομάδων. Και ένα ποσοστό 14% περιλαμβάνει βρέφη που έζησαν γύρω στους έξι μήνες, δύο- τρεις περιπτώσεις με δίδυμα, και τα 4-5 παιδιά που έζησαν από ενός έτους έως τριών.
Το εξαιρετικό αυτό σύνολο με τους εγχυτρισμούς των βρεφών μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε αν ο χώρος αυτός ήταν νεκροταφείο μωρών ή ταφικό ιερό, όχι μόνον εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των ευρημάτων, αλλά της μεγάλης διάρκειας της χρήσης του συγκεκριμένου χώρου, που δεν τοποθετείται στα όρια της γνωστής νεκρόπολης, αλλά σε μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στην αρχαία πόλη και τον άξονα της οχύρωσής της. Δύο επιγραφές που προέρχονται από τον οικισμό της Χώρας και αναφέρονται στις θεότητες του τοκετού και της γέννησης, η μία στην Αρτέμιδα Λοχία και η άλλη στην Ειλείθυια, πιθανόν να έχουν σχέση με το τόσο μοναδικό αυτό εύρημα.
Πρόκειται για ανασκαφικά ευρήματα ιδιαίτερα μεγάλης αξίας και σπανιότητας.
Η ομιλία θα δοθεί στα πλαίσια του φετινού αφιερώματος του Σπιτιού της Ευρώπης στην Ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό και των βασικών στόχων του Συλλόγου για τη Διατήρηση της Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ρόδου.
Πηγή:newskosmos.com

http://erroso.blogspot.com/2011/05/2760.html#ixzz1LD1a9eml

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα μωρά της Αστυπάλαιας- 2760 εγχυτρισμοί. Νεκροταφείο ή Ιερό;"

Ὁ τάφος τοῦ Σοφοκλέους;

Δὲν ξέρω ἐὰν εἶναι πράγματι ὁ τάφος τοῦ Σοφοκλέους. Τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ εἶναι. Πάντως, βάσει τῶν δεδομένων μᾶλλον ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὸν χῶρο ταφῆς τοῦ μεγάλου μας ποιητοῦ! Κι αὐτὸ ἀπὸ μόνον του εἶναι σημαντικότατον! Ἀξίζει πράγματι μία ἐπίσκεψις σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη. Εἶναι διαφορετικά!

Φιλονόη.

Κι ὅμως ὑπάρχει! Στίς παρυφές τῆς Πάρνηθας, στό Τατόι, ἕνας τύμβος δηλώνει τόν τόπο ταφῆς τοῦ μεγάλου Ἕλληνα τραγικοῦ ποιητοῦ. Ἀθηναῖοι, Σπαρτιάτες, μύθοι, Θεοί καί Ποιητές, ὅλα μαζί, σέ μερικά τετραγωνικά μέτρα. Ψάξαμε, μελετήσαμε, φωτογραφίσαμε καί σᾶς τόν παρουσιάζουμε…

Ὁ Ταφικός τύμβος τοῦ Σοφοκλῆ ἤ “ Ἠρίον”
Βρίσκεται στήν περιοχή “ Μεγάλη Βρύση”, στόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Δεκέλεια. Παλαιότερα ἀναφέρεται καί ὡς «τύμβος τῆς Καμβέζας». Ἀνασκάφτηκε τό 1958 ἀπό τίς πριγκήπισσες τῆς Ἑλλάδας Σοφία καί Εἰρήνη. Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο οἰκογενειακό ταφικό περίβολο, κλασικῶν χρόνων, πού περικλείεται ἀπό τεχνητό τύμβο. Ὁ τύμβος εἶχε ἀρχικά 13μ.ὕψος. Περιεῖχε τέσσερις μαρμάρινες σαρκοφάγους μέ ἀετωματικό κάλυμμα, τρεῖς στό κέντρο του καί μία μακρύτερα πρός τά Νότια, πού φαίνεται ὅτι προσετέθη ἀργότερα.

Ἡ μορφή πού παρουσιάζει τό μνημεῖο εἶναι παράξενη, καθώς εἶναι ἀπό τά λίγα ἀθηναϊκά δείγματα, ὅπου ὁ ταφικός περίβολος περιέχεται μέσα σέ τύμβο. Αὐτό εἶχε πιθανῶς σκοπό νά ἐξάρει τή μεγάλη σημασία τοῦ συγκεκριμένου μνημείου. Ὁ τοῖχος ἦταν κτισμένος μέ μεγάλους ὀρθογωνισμένου ὀγκόλιθους ἀπό τοπική πέτρα. Δέν ὑπάρχουν πλάγιες πλευρές στόν περίβολο. Οἱ σαρκοφάγοι ἦταν λήκυθοι μέ διακόσμηση ἐρυθρῶν ἀνθεμίων. Οἱ σιδερένιες στλεγγίδες πού βρέθηκαν στούς δύο τάφους χρησίμευαν κατά τήν ἀρχαιότητα γιά τήν ἀπόξεση τῆς σκόνης καί τοῦ ἱδρώτα τῶν ἀθλουμένων ἀνδρῶν στίς Παλαῖστρες καί τά Γυμνάσια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ὁ τάφος τοῦ Σοφοκλέους;"

Ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα περὶ γενοκτονιῶν Ἁρμενίων κι Ἑλλήνων.

Τοῦ Νίκου Λυγεροῦ.

Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών. Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.

«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.

«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».
Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.

« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.

«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.

Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων। Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.

Πηγή

http://filonohpontou.wordpress.com/2011/05/02/genoktonionstixia/#more-10013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα περὶ γενοκτονιῶν Ἁρμενίων κι Ἑλλήνων."

Άκούτε ρέέέέ.......Όταν η Ελλάδα «κούρευε» το γερμανικό χρέος…ήταν καλά!

Το 1990, ανάμεσα στις εικόνες των πολύχρωμων πανηγυρισμών νεαρών γερμανών επί των ερειπίων του τείχους, για την επανένωση της χώρας τους, ήρθε και μια μικρή είδηση που πέρασε, τότε, απαρατήρητη: Η Γερμανία θα προχωρούσε σε μια ειδική έκδοση ομολόγων, με τα οποία θα εξοφλούσε ένα μέρος του προπολεμικού γερμανικού χρέους.

Ελάχιστοι πρόσεξαν την είδηση κι ακόμη λιγότεροι αναρωτήθηκαν γιατί η Γερμανία θα εξοφλούσε προπολεμικά χρέη της, με 50 χρόνια καθυστέρηση. Αλλά το ερώτημα αποκτά τώρα, ενόψει των συζητήσεων για την αντιμετώπιση του ευρωπαϊκού χρέους, μεγάλο ενδιαφέρον.

Για να βρούμε την εξήγηση του μυστηρίου του γερμανικού ομολόγου, πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στο χρόνο. Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, όταν η διάσκεψη του Λονδίνου για το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας ολοκλήρωσε τις εργασίες της με μια ιστορική (αν και ξεχασμένη πια) συμφωνία. Με τη συμφωνία αυτή, οι δανειστές της (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) προσέφεραν στη Γερμανία αυτό που σήμερα ζητούν από την ίδια οι χρεωμένες χώρες της ευρωζώνης (ανάμεσά τους, και πάλι, η Ελλάδα): Επιμήκυνση αποπληρωμής, μείωση επιτοκίου και «κούρεμα» χρέους!

Οι τότε δανειστές της Γερμανίας (ανάμεσά τους, επαναλαμβάνω, και η Ελλάδα) προσπάθησαν να δώσουν μια φωτισμένη λύση στο πρόβλημα του χρέους της κατεστραμμένης από τον πόλεμο και καταχρεωμένης Γερμανίας. Βάση της λύσης ήταν η παραδοχή πως «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της».

Ένας Γερμανός τραπεζίτης, ο πολύς Χέρμαν Αμπς, παλαιός συνεργάτης των Ναζί, εκλήθη από τους πιστωτές να προσδιορίσει το ύψος των τοκοχρεολυσίων που η (δυτική) Γερμανία θα μπορούσε ακινδύνως να καταβάλει. Και βάσει αυτού του υπολογισμού, το προπολεμικό αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος «κουρεύτηκε» κατά τουλάχιτον 50% (για την ακρίβεια, από τα 30 περίπου δις μάρκα του χρέους του, το γερμανικό δημόσιο περιόριζε τις υποχρεώσεις στα 11 μόνον δις και άλλα 3,5 δις θα καταβάλονταν από εμπορικές γερμανικές τράπεζες).

Επιπλέον, το προπολεμικό επιτόκιο των δανείων (για τα οποία ο Χίτλερ είχε κάνει στάση πληρωμών) μηδενιζόταν, δόθηκε στη χώρα μια πενταετής περίοδος στην οποία θα πλήρωνε μόνον τόκους και για ένα μέρος του χρέους συμφωνήθηκε η εξόφλησή του να αναβληθεί μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών- πράγμα που εξηγεί και τα ομόλογα του 1990.

Ήταν μια δίκαιη σύμφωνία, που επέτρεψε στην Γερμανία να ανασυγκροτηθεί οικονομικά και κοινωνικά, χωρίς τον βραχνά του παλιού της χρέους, και να αποπληρώσει το χρέος αυτό, εύκολα, όταν η χώρα είχε ήδη ανακάμψει και παρουσίαζε μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα.

Θα ήταν παράλογο και άτοπο να συγκρίνει, βέβαια, κανείς τις μεταπολεμικές συνθήκες στην Ευρώπη με τις σημερινές ή τα προπολεμικά γερμανικά χρέη με τα σημερινά ελληνικά χρέη. Αλλά, πολιτικά και ηθικά, καλό θα ήταν να υπενθύμιζε κάποιος τη συμφωνία του 1953 στην ξαναμμένη, από την λαϊκίστικη προπαγάνδα της «Bild», γερμανική κοινή γνώμη.-

Πηγή

http://www.thermopilai.org/content/otan-e-ellada-koureue-germaniko-khreos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άκούτε ρέέέέ.......Όταν η Ελλάδα «κούρευε» το γερμανικό χρέος…ήταν καλά!"

ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ

ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ (από τα ΑΠΑΝΤΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ τ. 11)

Προ τριακονταετίας και πλέον, νεαρός Αθηναίος, εκ τών λογίων νέων της εποχής τοϋ «Αττικού Ημερολογίου» του Ροΐδου, του Αγγέλου Βλάχου καί των δύο Βυζαντίων, απήρχετο αθορύβως εις τό Παρίσι — εις τους «Παρισίους» έλεγαν τότε — δια να «τελειοποιηθή». Ονομάζετο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος. Ώχρόλευκος, λεπτοφυής, μέ σγουρά μαλλιά καί μέ μεγάλα, μαύρα, ρεμβώοη μάτια ποιητοΰ. Είχεν ήδη εκδώσει τήν πρώτην του συλλογήν, «Τρυγόνες καί Έχιδνες» καί μικρόν φυλλάδιον υπό τον τίτλον «Όλίγαι λέξεις» επί της φιλολογικής Έριδος μεταξύ τών κ. κ. Αγγέλου Βλάχου καί Σ. Δ. Ροΐδου. Ισχνοτάτη φιλολογική αποσκευή, ή οποία ούτε τ' όνομάτου είχε κάμει πολύ γνωστόν, ούτε έδιδε μεγάλας ελπίδας περί τοϋ μέλλοντος τοΰ νέου εις τους ολίγους, οί όποιοι τόν έγνώριζαν. Μετά είκοσι πέντε χρόνια, ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος έπανήρχετο εις τας Αθήνας. Ηκολούθει ένα γαλλικόν θίασον, ο οποίος επρόκειτο να παίξη κι' εδώ τό αριστούργημά του.΄Ηρχετο πλέον ο Ζάν Μωρεάς, ως ποιητής της «Ιφιγενείας», ώς ένας από τους κορυφαίους τοϋ συγχρόνου Γαλλικού Παρνασσού. Τό όνομά του παγκόσμιον, ή δόξα του μεγάλη. Μέ πόσην συγκίνησιν, αλλά καί μέ ποίον ευλαβή σεβασμάν, τον έπανέβλεπον οί Αθηναίοι φί­λοι του, οί συνομήλικοι του, μέ μαλλιά σχεδόν άσπρα τώρα, μέ τό ιστορικόν του εκείνο μονόκλ, μέ τήν ρεδιγκόταν, τήν στολισμένην μέ τήν κόκκινην ταινίαν της Λεγεώνος!... Τό βράδυ, εις τοΰ Ζαχαράτου, έμαζεύοντο τακτικά καί τόν έπερίμεναν. Καί όταν ήρχετο ο ποιητής κι' έπλησίαζεν είς τό τραπέζι των, έσηκώνοντο όλοι ώς ενώπιον πρίγκηπος. Οί βέβηλοι έξεπλήσσοντο: « — Ποιος είναι αυτός;... · — Ό Ζάν Μωρεάς! — "Α!... ». Τ' όνομά του, βέβηλοι καί μϋσται, τό έγνώριζαν πλέον όλοι. Αι συνομιλίαι διεκόπτοντο καί τά βλέμματα όλα έστρέφοντο προς τό τραπεζάκι τών «λογίων». Καί αυτά τά γκαρσόνια υπηρετούσαν τόν ποιητήν μέ συγκίνησιν. ΄Ητο έκεΐ ώς μία δόξα οφθαλμοφανής, απτή, άπό έκείνας πού δέν έσυνηθίσαμεν ν' άπαντώμεν είς τά αθηναϊκά καφενεία. Καί εις τά διαλείμματα της καθημερινής δεξιώσεως πού ώμοίαζε τόσον μέ λατρείαν οί παλαιοί φίλοι καί γνώριμοι άντήλλασσον λαθραία βλέμματα εκπλήκτου άγαλλιάσεως: Ποιος τό ήλπιζε, ποιος τό έπερίμενεν αυτό;... Κανείς βέβαια. Αλλ' ο ποιητής, ώ αότός, τό είχεν ελπίσει...Ήτο τόσον βέβαιος ότι θα έπανήρχετο μίαν ήμέραν, μέγας καί ένδοξος, έκεΐ απ' όπου έφευγε νέος και άσημος! Διότι τον έσπρωχνε «τό δαιμόνιόν του», ως έλεγεν ο ίδιος, καί είχεν όλην τήν πεποίθησιν, τήν οποίαν αισθάνονται μέσα των οί μεγαλοφυείς. Και ακόμη τήν φιλοδοξίαν, τήν μεγάλην έλληνικήν φιλοδοξίαν, τήν άπεριόριστον, έκείνην πού αναλύει ο κ. Ψυχάρης εις τό «"Ονειρο τοΰ Γιαννίρη»... Ως Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, εις τας Αθήνας, δέν ήτο δυνατόν να τήν ικανοποιήση. Καί έγινεν εις τό Παρίσι ο Ζάν Μωρεάς. Ήρχισεν από τα σκότη τοΰ συμβολισμού, δια νά καταλήξη είς τήν άττικήν διαύγειαν τών κλασσικών του «Στροφών». Τό παράδοξον τοΰ «Σύρτεν» καΐ τών «Cautilene» τόν έκαμε γνωστόν, άλλα δέν ανωμολογήθη μέγας, παρά όταν, μετά τόν «Περιπαθή Προσκυνητήν», ένεθυμήθη πάλιν ότι είναι Έλλην. Ή μετάφρασις, ή διασκευή μάλλον τής «Ιφιγενείας» τοΰ Εύριπίδου, έδωσεν εις τήν Γαλλίαν τους τελειοτέρους ελληνικούς στίχους. Είναι τό σημαντικώτερον ίσως έργον τοΰ Μωρεάς, υπερβαίνον ακόμη καί τάς «Στροφάς», αι οποΐαι τόν κατέταξαν μεταξύ τών πρώτων ποιητών τής εποχής μας. Άλλ ή φιλολογική αυτή δόξα δέν ανήκει όλη είς τήν Γαλλίαν. Μέγα της μέρος άν όχι τό περισσότερον ανήκει εις τήν Ελλάδα. Ό Ζάν Μωρεάς ήτο μία ελληνική Ιδιοσυγκρασία, μία ελληνική ψυχή, η οποία έξεφράσθη, κάμνουσα ιδικήν της μίαν γλώσσαν ξένην. Απαράλλακτα όπως ο Ούγος Φώσκολος, ο γράψας ίταλιστί, κατά τό ήμισυ μόνον είναι Ιταλός. Καί αυτόν, καί τόν Ζάν Μωρεάς, ή Ελλάς ημπορεί νά τους λογαριάζη μεταξύ τών ποιητών της. "Ελληνες καί οί δύο κατά τήν άντίληψιν, κατά τόν τρόπον τής σκέψεως καί τής εκφράσεως, απλοΐ, διαυγείς, λιτοί καί σεμνοί, φύσει κλασσικοί, Εχοντες έμφυτον τόν κλασσικισμόν εκείνον, τόν οποΐον μέ τόσον κόπον προσκτώνται οί βάρβαροι... Όλοι όσοι έκριναν τάς «Στροφάς», διέκριναν εις αύτάς τάς ωραιότητας τής αττικής φύσεως καί τών αρχαίων Ελλήνων ποιητών. Περί δέ τής «Ιφιγενείας» Γάλλος κριτικός είπε, ότι είναι αυτός ο Ευριπίδης είς τήν γλώσσαν τοΰ Ρακίνα. Εκτός τών ποιητικών συλλογών, τάς οποίας εμνημονεύσαμεν, ο Μωρεάς έξέδωσεν είς ένα τόμον τους «θρύλους τής παλαιάς Γαλλίας», έδημοσίευσε δέ ακόμη, έδώ κι' έκεΐ, μερικάς κριτικάς, ταξιδιωτικάς εντυπώσεις καί φιλολογικά άρθρα. Τόσον οί στίχοι του, όσον καί τά πεζογραφήματά του, δέν αποτελούν όγκον πολύν άλλ' η αξία των είναι τόσον μεγάλη, ώστε ο πρόωρος θάνατος ευρίσκει σήμερον τόν Μωρεάς είς όλην του τήν δόξαν καί καθ' ήν στιγμήν ακριβώς ή Γαλλική Ακαδημία ητοιμάζετο, άν και ξένον, να τον δεχθή μεταξύ των αθανάτων. Δια νά διευκολυνθή μάλιστα αυτή ή εκλογή, ο Μωρεάς εσχάτως είχε λάβει τήν γαλλικήν υπηκοότητα. Άλλ' ήτο επίσης μία διατύπωσις, ή οποία δέν ίσχυσε νά τον κάμη Γάλλον περισσότερον της γλώσσης, μέ τήν οποίαν ενέδυε τάς έλληνικάς του εμπνεύσεις. Ό Ζάν Μωρεάς είναι καΐ μένει ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ο Έλλην... Το 1910 αναγγέλθηκε στους Φιλολογικούς κύκλους των Αθηνών ο θάνατος του Μωρεάς. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος αφιέρωσε μικρό άρθρο στο πλούσιο έργο που ο «Έλλην» λογοτέχνης «των Παρισίων» άφηνε πίσω του. Η Ιστοσελίδα της Λυσσαρέας, τιμώντας τον Ζαν Μωρεάς, αναδημοσιεύει το άρθρο αυτό [απ τα λίγα που ο Ξενόπουλος έγραψε σε Απλή Καθαρεύουσα] http://users.sch.gr/geioanni/sel-politismos/politismos_zan_moreas_1_c-logotexnia-1.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ"

Casus belli και ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Πολλοί από τους δικούς μας που αναρωτιούνται ακόμα κατά πόσο η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μας επιτρέπει να βγούμε από το αδιέξοδο παλαιότερων διακρατικών διαπραγματεύσεων, έχουν την εντύπωση ότι η Τουρκία μπορεί να προκηρύξει ένα νέο Casus belli που να αφορά στην ΑΟΖ. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι τρεις διακρατικές συμφωνίες της Κύπρου με το Λίβανο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ ανέδειξαν το ορθολογικό υπόβαθρο του προβληματισμού τους. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ελληνο-αλβανική συμφωνία είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας, πράγμα το οποίο αποδεικνύει de facto ότι η πρόθεση για Casus belli δεν έχει νόημα εκ μέρους της Τουρκίας. Ας αναλύσουμε όμως αυτό το θέμα δομικά.
Μετά τη θέσπιση της ΑΟΖ η Ελλάδα μπορεί να υπογράψει διακρατικές συμφωνίες με την Αλβανία, την Ιταλία τη Λιβύη, την Κύπρο, την Αίγυπτο και την Τουρκία. Η ανάλυση μέσω θεωρίας παιγνίων οδηγεί στο στρατηγικό συμπέρασμα ότι η διαπραγμάτευση με την Τουρκία πρέπει να είναι η τελευταία. Για όλες τις προηγούμενες η Τουρκία δεν συμμετέχει και κατά συνέπεια είναι το τρίτο μέρος. Σε αυτές έχουμε δύο κατηγορίες.
Η πρώτη είναι αυτή όπου η Τουρκία δεν έχει καμιά ανάμειξη όσον αφορά στα διαγράμματα Voronoi. Σε αυτή την κατηγορία, ένα Casus belli της Τουρκίας δεν θα είχε de facto νόημα. Στη δεύτερη κατηγορία, η Τουρκία θα πρέπει να πείσει και το δεύτερο κράτος για να αποδεχθεί το αίτημά της, κατά συνέπεια το Casus belli θα ήταν στην ουσία διπλό, πράγμα το οποίο είναι επικίνδυνο. Σε αυτές τις δύο κατηγορίες αναδεικνύεται η ιδέα ότι το τρίτο μέρος δυσκολεύεται να αναμειχθεί σε μια διακρατική σχέση μεταξύ δύο κρατών. Αυτό είναι το παράδειγμα της Κύπρου.
Το δομικό πρόβλημα είναι ότι το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι μια μονομερής απόφαση μόλις υπάρχουν επικαλύψεις. Τώρα όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδας με την Τουρκία, το Casus belli δεν αποτελεί μοχλό πίεσης, αφού επαρκεί στην Τουρκία να μην υπογράψει τη διακρατική συμφωνία. Αποδείξαμε λοιπόν εξετάζοντας εξαντλητικά όλες τις περιπτώσεις, ότι το Casus belli στην περίπτωση της ΑΟΖ δεν θα ήταν αποτελεσματικό. Δεν υπάρχει λοιπόν αναλογία με το Casus belli που αφορά στα 12 Ν.Μ. Η διαφορά που κάνει τη διαφορά είναι απλή και είναι η εξής: η επέκταση στα 12 Ν.Μ. είναι μια μονόπλευρη απόφαση. Έτσι το Casus belli μπορεί με την ύπαρξή του να ακυρώσει αυτή την απόφαση, ακόμα και αν έχουμε υπογράψει τη Συνθήκη του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας. Δεν πρέπει λοιπόν να κάνουμε λανθασμένες αναλογίες, οι οποίες ευνουχίζουν τη σκέψη μας. Τελικά η ΑΟΖ δεν έχει τα ίδια δομικά προβλήματα που έχουν τα χωρικά ύδατα ακόμα κι αν μοιάζουν φαινομενικά. Έτσι η ΑΟΖ αποφεύγει τα προβλήματα του παρελθόντος και επιτρέπει την ύπαρξη ενός δυναμικού πλαισίου το οποίο είναι εφικτό να μετατραπεί σε συμμαχικό πεδίο δράσης. Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε φοβίες για ένα θέμα που έχει δείξει σε πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο την αφοπλιστική του αποτελεσματικότητα ακόμα και με παραδοσιακά δύσκολους παίκτες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7108-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Casus belli και ΑΟΖ"

Ο Μετωνικός κύκλος της Σελήνης

Ο Μετωνικός Κύκλος

Περίπου το 432 π.Χ. από το Μέτωνα, έναν αστρονόμο Αθηναίο, έγινε η ανακάλυψη της περιόδου της Σελήνης που αποτελείται από 19 χρόνια, στης οποίας το τέλος, η Νέα Σελήνη γίνεται στην ίδια ημέρα του έτους. Ο κύκλος αυτός ονομάζεται ακόμα, “Μετωνικός ενιαυτός” και “η περί του Ηλίου περιφορών των εννεκαιδεκαετηρίδων”.

Πάνω σε αυτό τοποθέτησε ο Μέτωνας, εκ του ασφαλούς τις διορθώσεις του Σεληνιακού ημερολογίου. Υπολόγισε και απεικόνισε τα 19 χρόνια με 235 σεληνιακούς μήνες που συνίστανται από 6.939 μέρες και 16,5 ώρες. Αυτό το διαχώρισε σε 125 γεμάτους μήνες από 30 ημέρες και σε 110 ατελείς μήνες με σύνολο 29 ημέρες ο καθένας, που τους αποκάλεσε Σεληνιακούς μήνες. Οι 235 γεμάτοι μήνες με 30 μέρες ο καθένας δίνει συνολικό διάστημα 7050 μέρες, όθεν γίνεται αναγκαίο να συγκρατήσει 110 μέρες ή 1 μέρα κάθε 64 μήνες. Ως εκ τούτου ο μήνας ο οποίος περιλαμβάνει την 64η μέρα γίνεται ένας ελλιπής μήνας. Η χρονική περίοδος του Μετωνικού Κύκλου ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 432 π.Χ.

Όπως είναι γνωστό, η επιστήμη σήμερα απόδειξε ότι, η Σεληνιακή περίοδος είναι 6939 μέρες και 14,5 ώρες. Οι υπολογισμοί του Μέτωνα έδειξαν ένα διαχωρισμό μόνο δύο ωρών. Το έτος αρχίζει την 10 μοίρα του Αιγόκερω. Αρχίζοντας από την 10η χρειάζεται 19 μοίρες για φθάσει στο τέλος του ζωδίου. Από την πρώτη μοίρα του Αιγόκερω μέχρι την 11η μοίρα είναι 10 μοίρες απόσταση. 19 μοίρες και 10 μοίρες έχουν σύνολο 29 μοίρες.

Ο μέσος όρος του διαστήματος στον οποίο ένας σεληνιακός μήνας θα γίνει, μπορεί να υπολογιστεί έναν πίνακα που συσχετίζει τις θέσεις του Ήλιου με το Ημερολόγιο. Αυτός ο πίνακας ακολουθεί πιο κάτω.

Ο Χρυσός Αριθμός του Μετωνικού κύκλου

είναι ο αριθμός από κάποιο έτος στο Μετωνικό Κύκλο των 235 Σεληνιακών μηνών που ισούται με 6939 μέρες και 16 ώρες και 31 λεπτά ή κατά προσέγγιση 19 έτη. Αυτό χρησιμεύει για να δώσει με ακρίβεια την ημερομηνία της ημέρας του Πάσχα. Ο κύκλος ξεκινά με το έτος στο οποίο ο σεληνιακός μήνας θα πέσει την 1η Ιανουαρίου στην 10η μοίρα του ζωδίου του Αιγόκερω, στην οποία ήταν η έναρξη της χριστιανικής περιόδου, 1 μ.Χ. Για να βρεις το Χρυσό Αριθμό σε κάποιο έτος, πρόσθεσε τον αριθμό 1 και διαίρεσε με το 19. Το υπόλοιπο θα δείχνει τον αριθμό του κύκλου. Αν δεν υπάρχει υπόλοιπο, ο Χρυσός Αριθμός είναι το 19. Το 1995 ξεκίνησε ένας νέος κύκλος, στην 1-1-1995 στις 11:56 π.μ ώρα Ελλάδας, για την πόλη των Αθηνών.

Επειδή, το σύνολο των ηλιακών και σεληνιακών ανομοιοτήτων μεταβάλλεται σε διαφορετικό έτος, το αντικείμενο του προσδιορισμού της ημερομηνίας και το γεωγραφικό μήκος μπορεί να είναι λάθος όπως μέχρι 2 ημέρες εκατέρωθεν, νωρίτερα ή αργότερα. Στη Γρηγοριανή Μεταρρύθμιση το 1582 αντικατέστησαν αυτό το λάθος από την παρεμβαλλόμενη ημέρα, ήτοι την 29 Φεβρουαρίου.

Ο πίνακας του Μετωνικού κύκλου

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/11/metonikos-kuklos-selinis.html#ixzz1L8DTImEx

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Μετωνικός κύκλος της Σελήνης"

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ. ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μεταξύ των πολλών άλλων ξεδιάντροπων υποσχέσεων που ακούμε προεκλογικά, από τα δυο κόμματα εξουσίας, είναι η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, την οποία ουδέποτε είδαμε να πραγματοποιείται. Αντ’ αυτού, οι πολιτικοί άνδρες, προκειμένου να εισέλθουν στην συνομοταξία της υπό φορολόγηση αυτής τάξης, μας οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση. Μια αρνητική επίδοση με ιστορία που κρατάει από ιδρύσεως του νέο-ελληνικού κράτους. Η χυδαιότητα της ταύτισης του κράτους με την πολιτεία, και αλίμονο με την πατρίδα.

Η σημερινή κυβέρνηση του «Μνημονίου», πασχίζει άπελπις να συμμαζέψει το φορολογικό κομφούζιο, δίχως κανένα αποτέλεσμα, όπως δείχνουν οι σχετικοί αριθμοί που κατατίθενται από τις οικονομικές αναλύσεις, που ανακοινώνει ακόμη και η ίδια.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, όπως λέει και το παρακάτω τραγουδάκι:

«Μια πατάτες μια σαλάτα και ελίτσες Καλαμών, κι άιντε πάλι από τα ίδια, μια ζωή πατερημών».

Επωδός (ρεφραίν) τραγουδιού του ρεμπέτη Καπλάνη, μισό αιώνα πίσω.

Τι να φταίει άραγε και ο Ρωμιός δεν θέλει, με κανέναν θεό, να είναι συνεπής προς τις φορολογικές του υποχρεώσεις; Φαίνεται όμως ότι η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. Ξεκινά από τότε που άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο της Ιστορίας, οι πρώτες καλά οργανωμένες πόλεις, στη γη των Ελλήνων. Μια περίπτωση λοιπόν του προβλήματος αυτού, αλλά κυρίως την λύση που επέλεξαν οι πολίτες οι ίδιοι, για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος – λύση τέλεια όπως θα δούμε – θα καταθέσω στην συνέχεια.

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ

Ένα μέτρο με το οποίο κατέστησαν αδύνατη την φοροδιαφυγή των πλούσιων πολιτών οι Αθηναίοι. Ένα μέτρο που εάν εφαρμόζονταν σήμερα θα έλυνε το ζήτημα της φοροδιαφυγής των μεγάλων εισοδημάτων.

Οι Αθηναίοι υποχρέωναν τους πλουσιότερους των δέκα φυλών να κατασκευάζουν πολεμικά πλοία. Κάθε φυλή εξέλεγε 120 πρόσωπα μεταξύ των πλουσιοτέρων. Οι μισοί απ’ αυτούς που ονομάζονταν συμμορία, συνενώνονταν μ’ όλες τις συμμορίες των άλλων φυλών και διαιρούνταν, όλοι μαζί σε τέσσερις συμμορίες των 300 ατόμων η κάθε μια.

Οι εναπομένοντες μισοί των δέκα φυλών, που περιελάμβαναν τους λιγότερο πλούσιους, παρέμεναν επικουρικοί και συνεισέφεραν ανάλογα. Η κάθε μια από τις τέσσερις συμμορίες είχε δικό της στρατό και δικό της ρήτορα. Πλούσιοι θεωρούνταν όσοι είχαν περιουσία δέκα ταλάντων.

Εάν κάποιος από τους πλούσιους, που τους υποδείκνυε η κάθε φυλή, ζητούσε την απαλλαγή του από την τριηραρχία (έξοδα κατασκευής, συντήρησης), με την δικαιολογία ότι δεν είναι πλούσιος, τότε δικαιούνταν ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης να δηλώσει αποδοχή του αξιώματος, υπό τον όρο να ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία του ενιασταμένου. Η πράξη αυτή καλούνταν αντίδοσις.

Είναι ολοφάνερο ότι κανείς πλούσιος δεν θα ήταν πρόθυμος να ζητήσει απαλλαγή από την τριηραρχία, κινδυνεύοντας ν’ ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία κάποιου, ο οποίος διέθετε μικρότερη από την δική του. Η αντίδοση ίσχυε στην τριηραρχία, στην χορηγία, στην εστίαση και στην γυμνασιαρχία. Οι δημόσιες αυτές λειτουργίες ήταν ετήσιες και επομένως κάθε χρόνο γίνονταν αντιδόσεις.

Ο ενιστάμενος, αυτός δηλαδή που ζητούσε απαλλαγή, όφειλε να υποδείξει αυτόν που θεωρούσε πλουσιότερό του. Εάν ο τελευταίος αυτός αμφισβητούσε τον ισχυρισμό του ενισταμένου, ακολουθούσε δίκη, ειδική για την περίπτωση αυτή. Κατ’ αυτή ο καθένας τους ορκίζονταν ότι ορθώς και δικαίως αποφαίνονταν για την περιουσία του, και εντός τριημέρου υπέβαλλε λεπτομερή κατάστασή της. Μετά απ’ αυτό παραπέμπονταν η υπόθεση στο αρμόδιο δικαστήριο, στο οποίο γίνονταν συζήτηση περί της αξίας της περιουσίας, περί των βαρών της κλπ. (Δημοσθ. Προς Φαίν. 5).

Εν τω μεταξύ, καθένας από τους διάδικους προφυλακτικώς μπορούσε να κατάσχει την περιουσία του αντιδίκου του και να την σφραγίσει (Δημοσθ. Κατά Μειδίου 79). Η εναλλαγή της περιουσίας (αντίδοση) λάμβανε χώρα πριν από την έκδοση της δικαστικής απόφασης (Ισοκρ. περί αντιδόσεως 5).

Στην αντίδοση περιλαμβάνονταν η εναλλαγή όλης της περιουσίας, τα ζώα οι δούλοι (Λυσίου περί αντιδ. 1), οι αποκτήσεις (Δημοσθ. Κατ’ Αφόβου Β, 17), και τα χρήματα (Δημοσθ. Προς Λεπτίνη). Κατ’ εξαίρεση απαλλάσσονταν από την αντίδοση τα μεταλλεία («πλην των εν τοις έργοις τοις αργυρίοις»), οι κληρουχίες (Δημοσθ. Περι Συμμοτιών 16), τα κοινωνικά δηλαδή τα αδιαίρετα και οι περιουσίες που συνεπάγονται προσωποπαγείς υποχρεώσεις, όπως η διατροφή της μητρός.

Κατά την συζήτηση της αντίδοσης ήταν δυνατόν να συζητηθούν ορισμένες εξαιρέσεις των ανταλλακτέων.

Είναι αξιοθαύμαστη η απλότητα αλλά και η αποτελεσματικότητα του φορολογικού αυτού μέτρου. Παραδίδει η πολιτεία τους πλούσιους πολίτες στο έλεγχο της υποχρεωτικής ειλικρίνειας του καθενός, και προς την πολιτεία και προς στους ανθρώπους της ίδιας οικονομικής επιφάνειας.

Από τις πολλές αναφορές σε συγκεκριμένα περιστατικά που διαθέτουμε, από τους ρήτορες της εποχής, είναι φανερό ότι η διαδικασία αυτή εφαρμόζονταν συχνά. Και ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης υπήρξαν αντίδικοι σε περιπτώσεις αντιδόσεων.

Βιβλιογραφία: «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ». Συγγραφέας, Ι. Δ. Ζέπος
Πηγή

http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=2179

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ. ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ"

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός

Του Νίκου Λυγερού

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός. Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες. Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε. Δεν θα περάσουν οι προπαγάνδες της ηττοπάθειας, διότι ο καθένας μας δεν είναι παρά μια κορυφή ενός δέντρου που έχει τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες μέσα στο χρόνο. Και δεν είναι τα φαινόμενα της μόδας που μπορούν να μας κατασπαράξουν. Άνθρωποι σαν τον Μίκη μας, μάς δείχνουν τον δρόμο. Όσο έχουμε μαζί μας γίγαντες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μπορεί για τους άλλους να είμαστε μια λεπτομέρεια πάνω στο γεωπολιτικό σκηνικό, αλλά αυτή η λεπτομέρεια είναι πάντα εδώ, παρούσα ακόμα κι αν είναι καταπατημένη μερικές φορές. Δεν είμαστε μόνο θύματα. Ο ελληνικός λαός μπορεί να δέχεται αμφισβητήσεις, συνεχίζει να παράγει το έργο του. Ξέρει να αντιστέκεται, όταν υπάρχει κίνδυνος κι έχει τους δικούς του που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα. Επιπλέον, ακόμα και μέσα στα δεινά δεν φοβάται να κάνει καινοτομίες οι οποίες δεν είναι μόνο προς όφελος του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άνθρωποι σαν τον Ελ Γκρέκο δεν περίμεναν τίποτα από τους άλλους και τα έδωσαν όλα. Ο Ελύτης κι ο Σεφέρης δεν έγραψαν μόνο για την Ελλάδα. Μέσω του ελληνισμού άγγιξαν όλη την Ανθρωπότητα. Και στον επιστημονικό τομέα, άνθρωποι σαν τους Καραθεοδωρή, Παπακυριακόπουλο και Παπανικολάου δημιούργησαν έργο με παγκόσμια εμβέλεια ακόμα κι αν δέχτηκαν κατηγορίες από την ίδια τους την πατρίδα. Ξεπέρασαν όλοι τους την κοινωνική μιζέρια, για να προσφέρουν με την αντίστασή τους, με τη θυσία τους. Αυτοί οι άξιοι, θέλουν δεν θέλουν οι άλλοι που μας υποσκάπτουν, ήταν Έλληνες, όπως κι ο Μητρόπουλος κι η Κάλλας. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει τα επιτεύγματα και τα κατορθώματα των δικών του, επειδή δέχτηκε κριτικές. Δεν περίμενε ποτέ βοήθεια παρά μόνο στα μυθιστορήματα και κατάφερε να επιζήσει και μετά από μεγάλες καταστροφές. Ναι είναι ένας μικρός λαός με ελάχιστο πληθυσμό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένει ικανός όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά μπόρεσε να αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση λόγω της αντίστασής του. Δεν είναι μικρό πράγμα το να είσαι Έλληνας, όχι για λόγους εθνικιστικούς και γελοίους, αλλά γιατί το βήμα έχει το βάρος της μνήμης ακόμα και σε χώρους της λήθης. Και δεν είναι τυχαίο, αν επινοήσαμε ως λαός μέσω της γλώσσας μας μα και της σκέψης μας έννοιες τόσο αφαιρετικές όσο είναι τα μαθηματικά, η μουσική κι η στρατηγική. Είμαστε εδώ για να δώσουμε, όχι για να πάρουμε!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7237-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός"

Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό

Το Ερεχθείο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς.

Προβληματική παραμένει η χρονολόγηση του ναού. Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη ο ναός κτίστηκε κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου, ανάμεσα στο 421 με 406 π.Χ., με μια πιθανή διακοπή γύρω στο 413 π.Χ. εξαιτίας της ήττας στη Σικελική Εκστρατεία. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη που τη διατύπωσε ο W. Dorpfeld, η ανέγερση ξεκίνησε ανάμεσα στο 438 - 431 π.Χ. Ο ναός αποτελούσε μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή, μαζί με τον Παρθενώνα και τα Προπύλαια, με πιθανό αρχιτέκτονα τον Μνησικλή.

Από μια επιγραφή που βρέθηκε στην Ακρόπολη πληροφορούμαστε ότι κατά την επανάληψη των εργασιών αρχιτέκτονας την πρώτη χρονιά ήταν κάποιος Φιλοκλής, που αντικαταστάθηκε τη δεύτερη χρονιά από τον Αρχίλοχο. Η ιδιορρυθμία του ναού οφείλεται στο σχήμα του που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο σχήμα των αρχαίων ναών και οφείλεται:
α) στην ανωμαλία του εδάφους, μια και το έδαφος δεν ήταν επίπεδο,
β) στο γεγονός ότι στο κτίριο έπρεπε να συμπεριληφθούν οι παλαιότερες λατρείες,
γ) οι μυστηριακού χαρακτήρα λατρείες που τελούνταν επέβαλαν μια εντελώς διαφορετική μορφή κτιρίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό"

Γρηγόριος Μαρασλής (1831-1907): εθνικός ευεργέτης και μαικήνας.

Γρηγόριος Μαρασλής

Ο Γρηγόριος Γ. Μαρασλής, εθνικός ευεργέτης και μαικήνας γεννήθηκε στην Οδησσό το 1831. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο Ρισελιέ έκανε καριέρα στη δημόσια διοίκηση με επιστέγασμα την εκλογή του ως δημάρχου της Οδησσού το 1878. Παρέμεινε σ΄ αυτό το αξίωμα έως το 1895. Δεκαεπτά χρόνια της ζωής του, από αυτό το υψηλό αξίωμα, τα αφιέρωσε στην υπηρεσία της πόλης αναμορφώνοντας και στολίζοντάς της με την κατασκευή σημαντικών δημόσιων κτιρίων. Το δημοτικό μικροβιολογικό εργαστήριο, το μουσείο καλών τεχνών, ο βοτανικός κήπος, τα δημοτικά εκπαιδευτήρια, το πτωχοκομείο, το γηροκομείο, το εστιατόριο των ορφανών παιδιών, το δημοτικό «άσυλο ύπνου» και πολλά άλλα είναι μερικά που πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του με δικά του έξοδα. Στην Οδησσό ακόμα έφτιαξε τη βιβλιοθήκη Μαρασλή, από την οποία εκδίδονταν έργα επιστημονικά και λαογραφικά ξένων και Ελλήνων συγγραφέων. Με την επιμέλεια του Χατζηκώστα και του καθηγητή Αναστ. Μάλτου εκδόθησαν 118 συγγράμματα. Με βάση αυτά γράφτηκαν «Αι Παροιμίαι» και «Παραδόσεις» από το Ν. Γ. Πολίτη, τα «Νομίσματα του κράτους των Πτολεμαίων» του Ι. Σβορώνου, τα «Άπαντα» του Βαλαωρίτη, τα «Ανάλεκτα» του Άγγελου Βλάχου κ.ά. Στα έργα που εξελληνίστηκαν ανήκουν: «Η Ιστορία της Ελλάδας» των Κούρτιου – Λάμπρου, «Γενική Παθολογία» του Ποδβισότσκι, «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας» και πολλά άλλα.

Λάτρης της επιστήμης και των τεχνών, βιβλιόφιλος, ξεχώρισε για τις αγαθοεργίες του, τη φιλανθρωπία του και τις δωρεές του. Η ευεργετική και κοινωνική διάσταση του έργου του μέχρι σήμερα παραμένει ανεκτίμητη.

Ισόβιος πρόεδρος της Ελληνικής Αγαθοεργού Κοινότητος Οδησσού, συνετέλεσε ώστε η ελληνική παροικία να μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα για την εξυπηρέτηση των αναγκών των Ελλήνων πάροικων. Πρόσφερε στην κοινότητα το σπίτι του πατέρα του «το σπίτι της Φιλικής Εταιρείας», το γηροκομείο της Κοινότητας, ένα ακίνητο στην οδό Πούσκιν και πολλές χορηγίες στην ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Με χρήματα του Μαρασλή και εκτός συνόρων Ρωσίας χτίστηκαν πέντε εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία και Κωνσταντινούπολη: το Μαράσλειο διδασκαλείο Αθηνών, το Ορφανοτροφείο Κέρκυρας, τη Μαράσλειο Σχολή της Φιλιππούπολης, το Μαράσλειο Ελληνικό και Πρακτικό Εμπορικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης και άλλες πολλές δωρεές με επιστέγασμα την ίδρυση της «Βιβλιοθήκης Μαρασλή».

Για την πολυσχιδή δημόσια και κοινωνική του δραστηριότητα, τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Δημάρχου όσο και μεταγενέστερα, τιμήθηκε με τις ανώτερες διακρίσεις της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Τουρκίας, του Βασιλείου του Σιάμ κ.ά.

Πέθανε την 1η Μαΐου του 1907 και ετάφη στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στην Οδησσό.

• Πρεσβεία της Ελλάδος στην Ουκρανία
• Εφημερίδα “Ημερησία” ένθετο αφιέρωμα στον Γρ। Μαρασλή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γρηγόριος Μαρασλής (1831-1907): εθνικός ευεργέτης και μαικήνας."

Μαρίνος Χαρμπούρης

O Μαρίνος Χαρμπούρης είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μηχανικής, κάτι που αναγνωρίστηκε με το επίτευγμά του να κάνει εφικτή τη μεταφορά ενός βράχου 2000 τόνων σε απόσταση 20 χιλιομέτρων.

Ο Χουρμούρης γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1729, σπούδασε στη Μπολόνια και βρέθηκε να υπηρετεί ως αξιωματικός του Ρωσικού Μηχανικού στην Αγία Πετρούπολη. Εκείνη την εποχή αυτοκράτειρα ήταν η Μεγάλη Αικατερίνη Πασών των Ρωσίων. Μέσα στο κλίμα του εθνικισμού που επικρατούσε και προκειμένου να γίνει φανερή η εδραιωμένη κυριαρχία και να καταπνίγει κάθε σκέψη για αντίθετες ενέργειες, κατασκευάζονταν έργα των οποίων το μέγεθος είχε σκοπό να προκαλέσει δέος.

Ένα από αυτά περιελάμβανε την κατασκευή ενός γιγαντιαίου αγάλματος. Έφιππος ο αυτοκράτορας καλπάζει πάνω σ' ένα τεράστιο βράχο, ποδοπατάει ένα φίδι και σταματάει με μία καθησυχαστική προς τον λαό χειρονομία. Ο κατασκευαστής του, Φαλκονέ, χρειάστηκε 4 χρόνια για να ολοκληρώσει το δημιούργημά του.

Ωστόσο, η μεγαλοπρέπειά του, επέβαλε το αριστούργημα που δημιουργήθηκε να τοποθετηθεί σε μια βάση ανάλογων διαστάσεων, για να δώσει την αίσθηση του εξωπραγματικού και ανυπέρβλητου. Ο ίδιος ο δημιουργός προέβλεπε ένα γιγαντιαίο βράχο, σχεδόν λόφο, διαστάσεων 10x10x10 μέτρων, ο οποίος, για κατασκευαστικούς λόγους, θα δημιουργείτο από μικρότερους συνδεδεμένους μεταξύ τους με μεταλλικούς συνδέσμους.

Ο δαιμόνιος λοιπόν Κεφαλονίτης, επεσήμανε ότι μια τέτοια λύση μπορεί να φαίνεται εφικτή, αλλά θα είχε κάποια προβλήματα ως προς το αποτέλεσμα της κατασκευής. Οι σύνδεσμοι κάποτε θα σκούριαζαν και ως εκ τούτου θα είχαμε μια άσχημη εικόνα για το κύρος του όλου εγχειρήματος και το γόητρο του αυτοκράτορα. Η λύση του ενιαίου βράχου πίστευε ότι ήταν η μοναδική. Όμως ένα τεράστιο πρόβλημα είχε να αντιμετωπιστεί. Πώς θα έφτανε από τις γύρο περιοχές της Αγίας Πετρούπολης ένας τέτοιος βράχος τεραστίων διαστάσεων και βάρους στο σημείο που θα τοποθετούσαν το άγαλμα.

Με την ικανότητά του όχι μόνο στη σκέψη, αλλά και στο λόγο, κατάφερε να κατατρώσει ένα εξωπραγματικό αλλά πέρα για πέρα υλοποιήσιμο και αποτελεσματικό σχέδιο για τη μεταφορά του βράχου. Και παράλληλα να πείσει την αυτοκράτειρα να το χρηματοδοτήσει με υπέρογκα ποσά (300.000 ασημένια γαλλικά φράγκα) και ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό.

Μετά από μήνες, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, τελικά κατάφερε να φέρει σε πέρας την γιγαντιαία και απίστευτη για την εποχή αποστολή του. Ένας ενιαίος βράχος 2.000 τόνων μεταφέρθηκε από απόσταση 20 χιλιομέτρων στο προκαθορισμένο σημείο, περνώντας μέσα από στεριά και θάλασσα, βάλτους και ποτάμια. Και πάνω από όλα ολόκληρος, όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί και όπως δηλώνει πολύ περήφανος ο ίδιος ο Χαρμπούρης, χωρίς να χαθεί ούτε μία ανθρώπινη ζωή.

Το κατόρθωμά του έγινε μύθος και αναφέρθηκε σε φυλλάδια της εποχής, ενώ ο ίδιος ο Χουρμούρης τιμήθηκε με πολυάριθμα φυλλάδια. Γράφτηκε βιβλίο από τον ίδιο για το μεγάλο αυτό εγχείρημα, κάτι που κατόρθωσε να γράψει τον εκλεκτό συμπατριώτη μας με χρυσά γράμματα στην ιστορία των μεγάλων Ρωσικών Αυτοκρατοριών.

Σήμερα έχει γραφτεί νέο βιβλίο με στοιχεία για αυτό, ενώ υπάρχει και σχετικό ντοκιμαντέρ και έκθεση για μια προσωπικότητα αρκετά γνωστή στη Ρωσία.

Πηγή

http://www.kefalonitis.com/articles.php?action=view_listing&articles_id=180&articles_category_1=19

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μαρίνος Χαρμπούρης"

Ενας σερ μιλάει για τους κινδύνους της πολιτιστικής κληρονομιάς

Διάλεξη από τον καθηγητή σερ Κόλιν Ρέφιου στις 11 Μαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κυκλαδίτικο αγαλματίδιο που βρέθηκε διαμελισμένο έπειτα από ανασκαφές στη νησίδα της Κέρου

Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επί τάπητος. Και μάλιστα από έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος των ενδιαφερόντων του, τα τελευταία χρόνια, στην επισήμανση και την καταγγελία της παράνομης διακίνησης αρχαιοτήτων. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ σερ Κόλιν Ρένφριου, ο οποίος θα δώσει μία διάλεξη στις 11 Μαΐου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα «Προστατεύοντας την Πολιτιστική Κληρονομιά: Η Πρόκληση του Διεθνούς Εμπορίου Αρχαιοτήτων».

Η λεηλασία και η καταστροφή των αρχαιολογικών χώρων για την τροφοδότηση της διεθνούς αγοράς ......

........με παράνομες αρχαιότητες, η δημιουργία - στο παρελθόν - ιδιωτικών συλλογών ή και συλλογών μεγάλων μουσείων με αρχαία έργα, που είχαν παράνομα εξαχθεί από τη χώρα τους ακόμη και η άποψη, ότι οι συλλέκτες είναι οι «πραγματικοί αρχαιοκάπηλοι» καθώς και ο διφορούμενος ρόλος κάποιων σημαντικών μουσείων είναι από τα θέματα που θα τεθούν από τον κ. Ρένφριου.

Να σημειωθεί ότι τα τρέχοντα ερευνητικά του ενδιαφέροντα του ιδίου επικεντρώνονται στη θεωρία της αρχαιολογίας, την ευρωπαϊκή προϊστορία (ειδικά του Αιγαίου), την αρχαιολογική επιστήμη (με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο DNA και τη μοριακή γενετική) και την προέλευση της γλωσσικής πολυμορφίας.

Η ομιλία οργανώνεται από την «Πρωτοβουλία για την Ανάδειξη της Πολιτιστικής Κληρονομιάς» σε συνεργασία με τον Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών και με την υποστήριξη του British Council.

Πού και Πότε
Πανεπιστήμιο Αθηνών, αμφιθέατρο Δρακοπούλου (Πανεπιστημίου 30). Τετάρτη 11 Μαΐου, ώρα 19.00. Η διάλεξη θα γίνει στα αγγλικά

Πηγή

http://strymonas.blogspot.com/2011/04/blog-post_30.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενας σερ μιλάει για τους κινδύνους της πολιτιστικής κληρονομιάς"

Ἀκόμη μία ἱστορία Εὐρωπαίων ἀπατεώνων!

Ὁ ὁπλουργὸς Μυλωνᾶς καὶ οἱ καραμπίνες ποὺ ἐδημιούργησε γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ στρατό… Ποὺ ὅμως κρύβουν ἀκόμη ἕνα, ἀπὸ τὰ πολλὰ, οἰκονομικὸ ἔγκλημα εἰς βᾶρος τῶν Ἑλλήνων. Ἀπὸ ποιούς; Μὰ ἀπὸ τοὺς ἀσπόνδους «φίλους»! Τοὺς Ἄγγλους!

Φιλονόη.

Ο ΟΠΛΟΠΟΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΕΣ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΣ

Στα 1868 η ελληνική κυβέρνηση με προτροπή του Μιχαήλ Σπυρομήλιου (1800-1880) παράγγειλε 16.000 καραμπίνες τύπου Remington με επαναληπτικό μηχανισμό οπισθογεμούς όπλισης από τη Μεγάλη Βρεττανία. Για το λόγο αυτό κατέβαλε σε μετρητά προκαταβολικά ένα ευσεβέστατο ποσό προς τη βρεττανική κυβέρνηση! Τα όπλα αυτά ποτέ δεν έφθασαν στο προορισμό τους στην Ελλάδα! ”Χάθηκαν κατά τη διάρκεια της αποστολής”!!!.

Έτσι ο σοφός Σπυρομήλιος μην έχοντας πλέον άλλη επιλογή (χρήματα άλλα δεν υπήρχαν) έδωσε εντολή σε κάποιον έλληνα οπλουργό του ελληνικού στρατού ονόματι Μυλωνά (σύμφωνα και με άλλες πηγές ταγματάρχης¹), να κατασκευάσει όσες περισσότερες γινόταν καραμπίνες τύπου Remington ² για χρήση του ελληνικού στρατού ο οποίος τότε ήταν κακοπλισμένος με παλαιά και φθαρμένα όπλα ακατάλληλα για την άμυνα της χώρας. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον οπλουργό αυτόν πέραν του επιθέτου του.

Όσα είναι γνωστά για τον Μυλωνά προέρχονται από πληροφορίες του Πολεμικού Μουσείου του Ιταλικού Στρατιωτικού Φρουραρχείου (Τρίτου Σώματος Ιταλικού Στρατού) πού έδρευε στη βορειοϊταλική πόλη της Πάδουας πρό 27 ετών ακόμα (επί της Via Altinate 3) και πού τότε είχα επισκεφθεί γιά κάποιες ιστορικές έρευνες πάνω στην ασφυξία μεδηλητηριώδη αέρια των εμπολέμων ιταλών και αυστριακώνστρατιωτών κατά τη διάρκεια των 16 μαχών πού έλαβαν χώρα στο Ισόντσο της Βορείου Ιταλίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ενημέρωση σχετικά με τον οπλουργό Μυλωνά προήλθε από τον Ιταλό αξιωματικό του μουσείου ειδήμων τέτοιων θεμάτων, καθώς οι μοναδικές σήμερα σωζώμενες καραμπίνες του αποτελούν συλλεκτικά κομμάτια προφανώς μεγάλης αξίας.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τρείς καραμπίνες σε χρήση του ελληνικού στρατού κατά τον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897. Η αριστερή είναι καραμπίνα γαλλικής κατασκευής εμπροσθογεμής με μεταλλική βέργα, η μεσαία είναι ελληνικής κατασκευής πάλι μέ βέργα του οπλοποιού Μυλωνά, η δεξιά είναι οθωμανική καραμπίνα γερμανικού τύπου μέ βέργα. (Φέρει στον υποκόπανο το έμβλημα του οθωμανικού στρατού το γνωστό ''Ασκερί Τουγκρασί'' (έμβλημα πού αντικατέστησε ο Κεμάλ Ατατούρκ με αυτό της νεώτερης Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας ήδη από τα 1921). Κάτω από τις καραμπίνες διακρίνεται το φέσι έλληνος αξιωματικού των τσολιάδων (ευζώνων), πού τότε αποτελούσε το κυρίως σώμα κρούσεως της ''ελίτ'' του ελληνικού στρατού. Φέρει το σχόλιο Yunan Fesi (Ελληνικό Φέσι) στα τουρκικά και στα αγγλικά από κάτω.

Ο δυναμικός και πατριώτης Μυλωνάς εκπλήρωσε την επιθυμία αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, παραδίδοντας 8 χιλιάδες καραμπίνες τύπου Remington πού του ζητήθηκαν.

 Στον υποκόπανο κάθε καραμπίνας έθεσε το σήμα του με την υπογραφή ”Μυλωνάς”. Έκτοτε οι καραμπίνες αυτές ονομάστηκαν από τον ελληνικό στρατό ”Μυλωνάδες” και με αυτή την ονομασία έμειναν στην ιστορία. Τέτοιες καραμπίνες κοσμούν κάποια ιταλικά μουσεία πολέμου αλλά και άλλα μερικών βαλκανικών χωρών όπως και αυτό του Πολεμικού Μουσείου της Κωνσταντινουπόλεως.

Κάποιες από τις καραμπίνες πού έφτιαξε ο θρυλικός έλληνας οπλουργός χρησιμοποιήθηκαν 29 χρόνια αργότερα στη μάχη του Δομοκού ³ (1897) όπου ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε οικτρά. Τα ελληνικά αυτά εκθέματα του τουρκικού μουσείου αποτελούν τωτινά λάφυρα πού έπεσαν στη κατοχή του οθωμανικού στρατού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ἀκόμη μία ἱστορία Εὐρωπαίων ἀπατεώνων!"

Ηρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;

Φθάνει η σειρά της μοναρχίας;

Οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο συνεχίζονται ακάθεκτα. Ο πόλεμος στην Λιβύη δεν λέει να τελειώσει και η κατάσταση στην Συρία γίνεται όλο και χειρότερη.
 Η Δύση παρακολουθεί φοβισμένη και ρωτά: μήπως ήρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;
Και αν συμβεί κάτι στο βασίλειο των Σαούδ τι θα γίνει με το πετρέλαιο;
Μετά λοιπόν την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν και την Λιβύη γιατί όχι και η Σ. Αραβία; Στο κάτω κάτω της γραφής πρόκειται για μια ακόμα μεσαιωνική μοναρχία με έναν βασιλιά τόσο παλιό που μπροστά του ο Μουμπάρακ και ο Καντάφι μοιάζουν παιδάκια.
Το καθεστώς στη Σ. Αραβία είναι απολυταρχικό και εκλείπουν η ελευθερία του τύπου, της έκφρασης και της θρησκείας. Έχει δηλ. όλα τα συστατικά για μια ξεγυρισμένη επανάσταση. Έχει όμως και κάτι παραπάνω.
Όπως φαίνεται στο παραπάνω γράφημα(1) (κόκκινη καμπύλη με τιμές στον δεξιό κατακόρυφο άξονα) ο πληθυσμός της χώρας έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και θα συνεχίσει να αυξάνεται γραμμικά φθάνοντας λίγο κάτω από τα 30 εκ. το 2016 σύμφωνα με πρόβλεψη του ΔΝΤ. Το στοιχείο αυτό συνδυαζόμενο με το γεγονός ότι το πετρέλαιο αποτελεί το 75% των εσόδων και το 90% των εξαγωγών σημαίνει ότι η χώρα θα βρεθεί πολύ σύντομα σε μεγάλους μπελάδες. Γιατί;

Μα επειδή η αύξηση του πληθυσμού σημαίνει και την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, στοιχείο που συνεπάγεται την μείωση των εξαγωγών. Η μείωση των εξαγωγών μεταφράζεται σε λιγότερα έσοδα.
Σύμφωνα με μία έκθεση του CBC World, το 40% της αύξησης της παραγωγής κατευθύνεται πλέον στην κάλυψη των αυξημένων αναγκών της χώρας στο εσωτερικό της. Επίσης ένα άρθρο του Bloomberg αναφέρει ότι οι εξαγωγές πετρελαίου μειώθηκαν κατά 4.9%, από τα 6.36 στα 6.05 εκ. βαρέλια ανά ημέρα, για πρώτη φορά τον περασμένο Δεκέμβριο. Και αυτό παρόλο που η παραγωγή αυξήθηκε φθάνοντας στα 8.37 εκ. βαρέλια ανά ημέρα, τιμή που αποτελεί υψηλό δύο χρόνων.
Μέχρι το 2028, οι εσωτερικές ενεργειακές απαιτήσεις θα φθάσουν τα 8 εκ. βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου ανά ημέρα. Η αύξηση είναι υπερδιπλάσια δεδομένου ότι πέρυσι ήταν 3.4 εκ. βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου ανά ημέρα.
Συνολικά τον περασμένο Δεκέμβριο η παραγωγή έπεσε κατά 14% σε σχέση με τον Νοέμβριο, στα 55.5 εκ. βαρέλια ανά ημέρα. Η τιμή αυτή αποτελεί ιστορικό χαμηλό από το 2002.
Όμως ας επιστρέψουμε στην Σ. Αραβία. Η ανεργία στην χώρα είναι πλέον σε διψήφιο νούμερο. Αυτό μπορείτε να το δείτε στο γράφημα(1) στην κορυφή της ανάρτησης όπου η ανεργία αναπαρίστανται με τις μπλε μπάρες με τιμές στον αριστερό κατακόρυφο άξονα. Οι Σαουδάραβες δεν δουλεύουν (μάλλον το θεωρούν εξευτελιστικό) και στηρίζονται στο πετρέλαιο. Η χώρα τους όμως βάσει του επόμενου γραφήματος(1) από τον FAO (παγκόσμιος οργανισμός τροφίμων) βρίσκεται μεταξύ των χωρών που εξαρτώνται περισσότερο από το εξωτερικό για την σίτιση του πληθυσμού. Με απλά λόγια, χρησιμοποιούν μέρος των εσόδων από το πετρέλαιο για να εισάγουν τρόφιμα. Βλέπετε, με το πέρασμα των χρόνων η έρημος δυστυχώς γι' αυτούς δεν πρασίνισε, αν και θα μπορούσε. Όμως οι Σαούδ προτίμησαν τα λούσα από έναν συνετό προγραμματισμό που θα καθιστούσε την χώρα παραγωγό τροφίμων.
Όπως είδαμε και εδώ, ακριβώς αυτή η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης σε ενέργεια ήταν που οδήγησε στην εξέγερση στην Αίγυπτο. Συνέβη ακριβώς την στιγμή που η χώρα έπαψε να εξάγει πετρέλαιο και το διοχέτευε όλο στην εσωτερική αγορά. Έτσι μπορούσαν οι Αιγύπτιοι να έχουν φθηνή βενζίνη. Δεν μπορούσαν όμως να έχουν και φθηνή τροφή αφού πλέον δεν είχαν χρήματα για να την αγοράσουν. Στο προηγούμενο γράφημα(1) φαίνεται ότι και η Αίγυπτος βρίσκεται στο κόκκινο με περισσότερο από 70% μέση εξάρτηση της σίτισης από τις εισαγωγές τροφίμων. Έπεσε πείνα και η κατάσταση έγινε αφόρητη. Αναπόφευκτα ξέσπασαν οι γνωστές αναταραχές.
Η Σ. Αραβία δεν έχει φθάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Με τους ρυθμούς αύξησης του πληθυσμού της όμως, δεν θα αργήσει η στιγμή αυτή. Και τότε οι μπελάδες δεν θα αφορούν μόνο τους Σαούδ αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Βλέπετε η Σ. Αραβία έχει την μερίδα του λέοντος στις εξαγωγές πετρελαίου. Δεν είναι ούτε Αίγυπτος, ούτε και Λιβύη.

Read more: http://center24.blogspot.com/2011/04/blog-post_29.html#ixzz1Kz78bl86

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;"