Η θαλασσινή φωτιά

Η θαλασσινή φωτιά

Ν. Λυγερός

Η σφαγή της Χίου είχε γίνει και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ο ελληνικός λαός θα συνέχιζε τον αγώνα του ενάντια στη βαρβαρότητα. Οι περισσότεροι είχαν χάσει την πίστη τους. Το μόνο στο οποίο πίστευαν ήταν ότι ο Θεός τους είχε ξεχάσει. Κι όμως μερικοί σπάνιοι αγωνιστές ετοιμαζόταν ήδη να περάσουν στην αντεπίθεση. Ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Αυτός σκέφτηκε να βάλει μπουρλότο όχι σ’ ένα τυχαίο πολεμικό καράβι της τουρκιάς αλλά στην ίδια τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Αυτός ήταν ο υπεύθυνος για τη σφαγή του λαού και την πυρπόληση του νησιού. Το είχε πάρει απόφαση όχι για να εκδικηθεί τη σφαγή των Χιωτών αλλά για να δείξει στους μαχητές και στους συμμάχους ότι η νοημοσύνη μπορούσε να νικήσει και τους πιο ισχυρούς. Το μόνο που περίμενε ήταν νύχτα δίχως φεγγάρι για να πέσει η ημισέληνος και να βυθιστεί στη θάλασσα του Ελληνισμού ακόμα κι αν αυτός ήταν πληγωμένος από αιώνες βαρβαρότητας. Επιπλέον εκείνες τις μέρες γιόρταζαν το Μπαϊράμι κι ήταν μια καλή ευκαιρία για τον μπουρλοτιέρη.
- Κανένας δεν τόλμησε…
- Σταμάτα!
- Τι;
- Θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Παπανικολή.
- Είσαι τρελός;
- Είμαι πανέτοιμος.
- Κι αν σε πιάσουν;
- Μόνο η φωτιά θα με πιάσει.
- Ένα καΐκι να τα βάλει με ναυαρχίδα! Τι άλλο θ’ ακούσω.
- Την ιστορία του μέλλοντος.
- Ποιος σου έβαλε αυτήν την ιδέα;
- Η ανάγκη!
- Σφάγιασαν ένα ολόκληρο λαό κι εσύ θα τα βάλεις μαζί τους.
- Ναι! Γιατί δεν έπρεπε!
- Και ποιος θα έρθει μαζί σου;
- Εσύ!
- Κωνσταντίνε ξεπερνάς τα όρια.
- Ανδρέα, είμαστε Έλληνες και ισάξιοι.
- Τρελοί, θες να πεις.
- Θα έρθεις λοιπόν.
- Και βέβαια!
Ο Κανάρης κι ο Πιπίνος με τους άντρες τους προχωρούσαν σιωπηλά πάνω στη θάλασσα σε αντίθεση με το θόρυβο της γιορτής των δύο χιλιάδων στο κατάφωτο κατάστρωμα της ναυαρχίδας. Κανένας από τους Έλληνες δεν μιλούσε, ήξεραν όλοι τους ότι ο παραμικρός θόρυβος θα ήταν ο θάνατός τους πριν την εκτέλεση της αποστολής. Για μετά δεν είχαν κανένα φόβο. Ο καθένας επέλεξε τον στόχο του. Η Ομάδα του Κανάρη έδεσε στη ναυαρχίδα. Τότε όλα τα χέρια έγιναν ένα. Δεν υπήρχε επιλογή. Έπρεπε να ήταν μία και καλή. Όλα ήταν έτοιμα. Έκαναν το σταυρό τους κι απομακρύνθηκαν αλλά το φιτίλι έκαιγε ήδη. Κι έτσι έλαμψε η φωτιά της έκρηξης που μεταδόθηκε σ’ όλη τη ναυαρχίδα. Μερικοί προσπάθησαν να σωθούν αλλά τους πρόλαβε η ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης. Η θαλασσινή φωτιά έκαψε τα πάντα και μαζί έσβησαν ο ναύαρχος, οι αξιωματικοί και οι ναύτες. Η φωτιά των Ελλήνων είχε νικήσει τη βαρβαρότητα που είχε σφάξει τη Χίο. Και τώρα, το παράδειγμα της αντίστασης παραμένει ζωντανό σε όλες τις καρδιές των μαχητών της πατρίδας μας.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14043&l=gr

Η πρώτη γυναίκα

Ν. Λυγερός

- Καμιά γυναίκα !
- Και μετά λέτε ότι είστε επαναστάτες.
- Δεν το προβλέπει το καταστατικό.
- Το καταστατικό είναι θεσμός και τίποτα άλλο.
- Πώς τολμάς;
- Με το θάρρος των Ελλήνων !
- Τι σημαίνουν όλα αυτά;
- Οι Έλληνες έχουν μόνο αξίες, όχι αρχές.
- Είναι απαράδεκτο.
- Το απαράδεκτο είναι ν’ αφήσουμε έξω από τη Φιλική Εταιρεία τη Λασκαρίνα.
- Τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα;
- Την ίδια !
- Μα αυτή δεν είναι γυναίκα !
- Τι εννοείς;
- Είναι αγωνίστρια κι από την αρχή.
- Είναι παράδειγμα για μας.
- Μια γυναίκα !
- Στην Αποστολή μας υπάρχουν μόνο Απόστολοι. Κανένας άντρας, καμιά γυναίκα !

Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε μια αμφισβήτηση. Γιατί πριν κανείς δεν είχε σκεφτεί ούτε καν το πλαίσιο της εξαίρεσης. Και τώρα οι επαναστάτες έπρεπε να εξετάσουν κατά πόσο ήταν έτοιμοι να κάνουν μια νέα υπέρβαση. Τόσα χρόνια κανείς δεν είχε προβλέψει αυτό το πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή όμως έγινε το θαύμα. Και τελικά όλοι αποδέχτηκαν ότι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα δεν ήταν απλώς μια γυναίκα και η απαγόρευση των γυναικών φάνηκε σε όλους μια αυθαίρετη σύμβαση που έχανε το νόημά της με την ύπαρξη μιας τέτοιας επαναστάτριας που δεν περίμενε κανέναν για να ξεκινήσει τον αγώνα της ενάντια στη βαρβαρότητα της τουρκιάς. Ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια ακόμα και τα γραφειοκρατικά για να εντάξουν την Μπουμπουλίνα με τον κατώτερο βαθμό μύησης. Αυτό που είχε σημασία όμως ήταν ότι το απαράδεκτο είχε γίνει αποδεκτό από τη Φιλική Εταιρεία λόγω της αξίας. Γι’ αυτό το λόγο η Επανάσταση προχώρησε.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14044&l=gr

Το σπαθί της γυναίκας

Ν. Λυγερός

Εδώ και αιώνες, το σπαθί ζούσε ανάμεσα στα χέρια των Ελλήνων. Ο θρύλος έλεγε ότι ήταν της εποχής του βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Και τώρα ήταν στα χέρια μιας γυναίκας, της κόρης ενός μέλους της Φιλικής Εταιρείας, της Μαντώ Μαυρογένους. Ήταν σκαλισμένο κι ο κάθε κάτοχός του μπορούσε να διαβάσει:
«Δίκασον Κύριε
τους αδικούντας με,
τους πολεμούντας με,
βασίλευε των Βασιλευόντων».
Κι όμως η Μαντώ δεν το κράτησε για τον εαυτό της και το χάρισε στον Ιωάννη Καποδίστρια. Όπως έκανε και με τα πλούτη που έδωσε στην Επανάσταση, για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Η ίδια και πάντα μόνη της βοήθησε τους αγωνιστές για να παλεύουν οπλισμένοι στη Πελοπόννησο, στην Πολιορκία της Τριπολιτσάς, στη μάχη της Καρύστου, στη μάχη των Δερβενακίων αλλά και στις Κυκλάδες και στο Μεσολόγγι.
- Και τώρα;
- Τι τώρα;
- Ποιος σκέφτεται τη Μαντώ;
- Κάθε Έλληνας επαναστάτης.
- Και πόσοι είναι;
- Πάντα ελάχιστοι αλλά πάντα σπάνιοι.
- Αν συνειδητοποιούσαν πόσα χρωστούν στη Μαντώ Μαυρογένους…
- Αυτοί το ξέρουν και το σέβονται.
- Κι οι άλλοι;
- Αναρωτιούνται ακόμα πως τα κατάφερε μία γυναίκα μέσα στην Επανάσταση.
- Δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι αυτή η Επανάσταση τροφοδοτήθηκε από τη Μαντώ.
- Αυτό οφείλεται και σε μας.
- Τι θες να πεις;
- Κάθε νέος, κάθε νέα, πρέπει να ξέρει για το έργο της.
- Έχεις δίκιο.
- Τι έχουμε κάνει όμως γι’ αυτό.
- Πρέπει να την αναδείξουμε.
- Που και πώς;
- Στους δικούς μας, με την ιστορία.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14045&l=gr

Πριν τη Ναυμαχία της Πάτρας

Ν. Λυγερός

- Πρέπει να τολμήσουμε!
- Για να πεθάνουμε;
- Για ν’ αντισταθούμε.
- Πώς μπορείς να σκέφτεσαι τέτοια τρέλα.
- Οι παρενοχλήσεις δεν αρκούν πια.
- Μα δεν κάναμε ποτέ επίθεση κατά μέτωπο.
- Γιατί δεν το σκεφτήκαμε ποτέ.
- Και γι’ αυτό είμαστε ζωντανοί.
- Και ακόμα σκλαβωμένοι.
- Κοίτα τα καράβια μας:
- Ξέρω, είναι μικρά και εμπορικά.
- Και τα δικά τους τα είδες;
- Είναι μεγάλα, ακριβά αλλά γερασμένα.
- Και αυτό αρκεί.
- Για αυτούς όχι, για μας ναι!
- Τι θέλεις να κάνουμε;
- Να τους χτυπήσουμε μετωπικά!
- Πώς;
- Με τον στόλο των Ελλήνων.
- Το Τρινήσιο;
- Ποιον άλλο;
- Που;
- Εδώ στην Πάτρα!
Ο καιρός ήταν άσχημος αλλά ο χρόνος ήταν μαζί μας. Και η θύελλα πάνω στη θάλασσα επέτρεπε μόνο στους τολμηρούς με νοημοσύνη να καταστρώσουν τα σχέδιά τους. Έτσι αρχίσαμε να κανονιοβολούμε μόλις είδαμε τον εχθρό. Κι αν η μάχη ήταν σκληρή τόσο το καλύτερο γιατί θα αποτελούσε για όλους παράδειγμα αντίστασης προς μίμηση. Χτυπηθήκαμε με την τουρκιά πάνω από πέντε ώρες που φάνηκαν μία αιωνιότητα και μία μέρα. Όμως δεν κάναμε ποτέ πίσω και συνεχίσαμε την επίθεση κατά μέτωπο όπως το ήθελε ο Ανδρέας Μιαούλης. Κι όταν καταφέραμε επιτέλους να καταστρέψουμε μία φρεγάτα της ημισέληνου , οι εχθροί μας δεν πίστευαν τα μάτια τους κι αγανακτισμένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ναυμαχία για να μην υποστούν περισσότερες ζημιές από εμάς τους ελεύθερους πολιορκημένους. Γιατί κατάλαβαν ότι αυτή τη φορά ο στόχος μας ήταν διαφορετικός γιατί ήταν πλέον εθνικός.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14046&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η θαλασσινή φωτιά"

Το έπος του φαινομένου

Το έπος του φαινομένου

Ν. Λυγερός

Όλος ο χώρος γέμισε με βυζαντινή μουσική και κανείς δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πάθος της όταν ακούστηκε η σοφία της ιεροσύνης. Τότε ο χρόνος της επιστροφής άρχισε να χτυπά έναν άλλο ρυθμό για να προετοιμάσει τους μαχητές. Όλοι ήθελαν την απελευθέρωση αλλά κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που επινόησε το φαινόμενο. Και τώρα μετά από τόσους αιώνες σκλαβοσύνης, είχε παρθεί η απόφαση της αντεπίθεσης και τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει όσο ισχυρό κι αν ήταν. Η έλλειψη είχε δύο εστίες και αυτές ήταν ο μαθηματικός και ο φυσικός που είχαν σχεδιάσει την αρχιτεκτονική της σοφίας για να διασχίσει τα χρόνια, τα εμπόδια και τις καταστροφές. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τα αναμμένα κεριά που έβλεπε ήδη μέσα στην εκκλησία. Κι όμως το φως του κόσμου έδειχνε ήδη το μονοπάτι της ανάστασης γιατί η σταύρωση είχε λήξει. Έτσι άρχισε μία από τις πιο παράξενες αποστολές των πιστών που ήξεραν για την κενότητα κι είχαν την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Ο καθένας εξέτασε τον εξοπλισμό του γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία την ώρα της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα. Κάθε μέταλλο είχε το σκοπό του και την αξία του. Η συναρμολόγηση είχε γίνει νοητικά και κάθε δέσιμο ήταν ένας δεσμός για να μην υπάρξει εναλλακτική, αφού ο καθένας θα ακολουθούσε το φαινόμενο δίχως δυνατότητα επιστροφής για να υπάρξει η αλλαγή φάσης που πρόβλεψε.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14006&l=gr

Πέτρινα τόξα

Ν. Λυγερός

Το μετά είχε αρχίσει από πριν. Και τα πέτρινα τόξα δεν έχτιζαν πια μόνο γέφυρες αλλά μια εκκλησία για να υπάρχει η υπερχορδή. Έτσι, με την κενότητα, ακολούθησε το ουδέν κι ύστερα η μονάδα για να ζήσει η πολυκυκλικότητα. Δίχως διαλογισμό πώς να έρθει ο διάλογος και δίχως εξωτερισμό ποιο θα ήταν το νόημα της συνέχειας. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να απελευθερωθεί η υπερχορδή, διότι δεν ήταν μόνο ένα πέρασμα, αλλά ο χρόνος της διακλάδωσης όπου όλα ήταν εφικτά μέσω της αντίστασης και της θυσίας αρκεί να υπήρχε η συνέχεια του πνεύματος και του φωτός. Όταν οι μαχητές είδαν τα πέτρινα τόξα κατάλαβαν ποιος θα ήταν ο ρόλος τους και ανέβηκαν στον επόμενο όροφο δίχως ν’ αφήσουν τίποτα στη γη για να πιάσουν τη θάλασσα πάνω τους. Και εκεί στα συμπλέγματα της νοημοσύνης και της ανθεκτικότητας έπιασαν τις θέσεις τους. Εδώ θα ήταν η σκακιέρα της μάχης των αιώνων για να δουν οι άπιστοι το απίστευτο. Όλοι τους περίμεναν το βλέμμα του φαινομένου για να κινηθούν και παρέμειναν ακίνητοι μέσα στη σιωπή. Εκεί τελείωσε η προετοιμασία κι άρχισε η ετοιμότητα. Τα πέτρινα τόξα τεντώθηκαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες που σήκωναν το βάρος της πίστης κι έγιναν ανθρώπινα με τους μαχητές και τα έξι φτερά για ν’ απελευθερώσουν το έργο της ιστορίας.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14007&l=gr

Στο λιμάνι του Χρόνου

Ν. Λυγερός

Στο λιμάνι του Χρόνου, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν. Το απαράδεκτο έπρεπε να φύγει για να φανεί επιτέλους ελεύθερο το άγιο πνεύμα από κάθε βαρβαρότητα. Το φαινόμενο ήταν κάτω από τον κεντρικό τρούλο ως συνέχεια του αόρατου παντοκράτορα κι είχε στα χέρια του ένα μοναδικό κερί που δεν είχε φως πάνω του. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Εξέτασε πανοραμικά όλους τους μαχητές και ένιωσε ότι ήταν συντονισμένοι. Κι εκείνοι κατάλαβαν με το βλέμμα του ότι είχε έρθει η ώρα της επανάστασης. Έτσι έπιασαν το μέταλλο που δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τη βαρβαρότητα. Ο Δάσκαλος της Ανθρωπότητας ήταν έτοιμος για την επόμενη θυσία μετά την τελειότητα. Τότε ξαφνικά άναψε όλο το φως του και το κερί έδωσε το σήμα. Ακολούθησε ένας σπάνιος μετέωρος κρότος και αιφνιδιαστικά έπεσαν οι κύκλοι που σαν κρίκοι μιας αλυσίδας έσπασαν πάνω στο μάρμαρο των αιώνων. Κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει το φαινόμενο και το ονόμασαν θαύμα. Μετά τον κρότο ήρθε η σιωπή και στη συνέχεια ακούστηκαν στον πάνω όροφο βυζαντινές φωνές με τον ύμνο της ελευθερίας. Οι άπιστοι έτρεξαν έξω να σωθούν. Και οι πιστοί γονάτισαν να προσευχηθούν στην Αγία Σοφία του Θεού που δεν ξέχασε ποτέ ότι η θάλασσα είναι στα θεμέλια του Ελληνισμού, όπου και να βρίσκεται σε όποια άκρη και γωνιά της γης. Αυτό ήθελε το φαινόμενο και αυτό έγινε. Κι έτσι φωτίστηκε η εκκλησία των αιώνων.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=14008&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το έπος του φαινομένου"

Όταν πιάσαμε τα λάβαρα

Του Νίκου Λυγερού

Όταν πιάσαμε τα λάβαρα, νιώσαμε το βάθος του χρόνου. Έτσι με την περικεφαλαία είδαμε και το βλέμμα του γέρου που δεν δίστασε ποτέ να προχωρήσει όταν οι άλλοι γονάτισαν μπροστά στον εχθρό. Και την ώρα που όλοι κοίταζαν την αθανασία μιας αυτοκρατορίας, εκείνος ετοίμαζε τον θάνατό της για να απελευθερώσει το λαό μας. Γι' αυτό όταν πίστευαν ότι αδιαφορούσε για τους μικρούς απλώς ξέχασαν ότι είχε το ύψος ενός ανθρώπου που έβλεπε τα δεδομένα με τον ίππο του και το τηλεσκόπιο του. Αντιθέτως ως δίκαιος πρόσεχε τους αθώους και ήταν ανελέητος με τους ραγιάδες και τους βάρβαρους που καταπατούσαν την πατρίδα του. Πρόσεχε λοιπόν τη φωτιά και το τσεκούρι αν θέλεις πραγματικά να είσαι μαζί μας. Γιατί και οι μαχητές του έμαθαν με το έργο του τι σημαίνει αφοσίωση στην αποστολή έως το τέλος και επανάσταση που δεν διστάζει ακόμα κι αν οι εχθροί είναι πιο ισχυροί. Και κανένας δεν μπορούσε να του αντισταθεί όταν είχε αποφασίσει ν' αλλάξει ακόμα και την πραγματικότητα γιατί δεν έκανε ποτέ πίσω κι αντιμετώπιζε με την στρατηγική του και τη νοημοσύνη του κάθε κίνδυνο όταν η βαρβαρότητα πλήγωσε τον Ελληνισμό.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=14000&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν πιάσαμε τα λάβαρα"

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΣΑΝ

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝΔεν συνηθιζουν οι Ελληνες να προσκυνουν.---Δεν υπαρχει στα ηθη των Ελληνων το προσκυνημα.---
Ο Αισχυλος επιμενει και τονιζει ιδιαιτερως το απροσκυνητον του Προμηθεως-Ελληνισμου. Με την διαχυτη εν γενει ατμοσφαιρα της τραγωδιας, κληροδοτει ως «ιεραν παρακατηθην» εις τους «επιγιγνομενους» αυτο που ποτε δεν πρεπει να λησμονησουμε ειναι το «μη καμπτειν γονυ».
Σαφεις καταδικαστικες αναφορες γυρω απο την καθαρως βαρβαρικη συνηθεια του προσκυνηματος και της γονυκλισιας, υπαρχουν διασπαρτες μεσα στα κειμενα οχι μονο της αρχαιας αλλα και της νεωτερας Γραμματειας μας, καθως και τις στηλες των διαφορων Λεξικων τηε Ελληνικης Γλωσσας.
Ο Ησυχιος λ.χ την λεξη «κυπτος» την επεξηγει ως ‘ταπεινουμενος’ ενω το κυπτο σημαινει καταβιβαζω την κεφαλην εξ αισχυνης. Με αυτο ακριβως το νοημα χρησιμοποιει το ρημα κυπτο και ο Αριστοφανης στους ιππης.
Ο ιδιος δε, ως «Ελλην, δηλωνει κατηγορηματικα «ουποτε.. υπο ζυγον δυσλοφον αυχενα θησω ουδ ει μοι Τμωλος επεστι καρη.»( Δεν θα θεσω υπο δυσλοφον ζυγον τον αυχενα, ακομα και αν το ορος Τμωλος πεση επι της κεφαλης μου).
Το προσκυνημα αφορα μονο τους βαρβαρους «προσκυνειν ωσπερ εν τοις βαρβαροις».Πραγματι τα ανατολικα κειμενα, τα γνωστα ως επιστολαι της Ελ. Αμαρνα παραμενουν αψευδεις μαρτυρες αυτης της ακατανοητης για τους Ελληνες.
Στην Περσια δε, η πατρικη εξουσια αντιμετωπιζει και τους υιους ως δουλους. Η Παγκοσμιος Ιστορια της Ακαδημιας Επιστημων ΕΣΣΔ σχολιαζει διεξοδικως τις απιστευτες αυτες εκφρασεις και συνηθειες. «Οι βασιλισκοι της Συριας συνηθιζαν οταν απευθηνοντο στον Φαραω, να εκδημωνουν με δουλικες εκφρασεις την εξαρτηση τους απο αυτον στα ποδια του κυριου μου επτα και αλλες επτα φορες πεφτω να προσκυνησω και με την κοιλια μου και με την ραχη...ο εξαρτημενος αρχιζε με την προσφωνηση στον βασιλεα στον κυριο μου, στον ηλιο που πεφτω», εφθανε μαλιστα στο σημειο να αυτοονομαζεται και «σκυλος» του κυριος.
Ετσι οι Περσαι και γενικως οι ανατολικοι λαοι καταγκελονται ως «τας ψυχας ταπεινας και περιδεεις εχοντες, θνητων ανδρα προσκυνουντες». Εξου και η ανατολικοι τεμεναδες.
Και επι σουλτανικης ακομη Τουρκιας εγινετο εις τα ανακτορα της Κωσταντινουπολεως η επισημη τελετη του προσκυνηματος, κατα την οποιαν οι πολιτικοι και στρατιωτικοι αξιωματουχοι, αλλα και οι δυτικοι πρεσβευται, υπεβαλλαν να συγχαρητηρια τους στον σουλτανο προσκυοντας κροσωτη ταινια στα ποδια του θρονου. Μονον η «υποδουλοι» Ελληνες ησαν απροσκυνητοι. Γραφει ο σουλτανος Σελιμ β’ μπρος τον υιον του, το 1577 «Παιδι μου ο θεος εβοηθησε και ενικησα και πειρα την Κυπρο, τους απιστους ανθρωπους οπου δεν με επροσκηνουσαν...».

Αραγε κραταμε σαν Νεοελληνες ακομη αυτον τον χαρακτηρα η οι συνηθειες μας εχουν αλλαξει και ας παει στο καλο και αυτο?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΣΑΝ"

Εισαγωγή στην Υπεριδέα

Του Νίκου Λυγερού

Αν κανείς δεν έχει βρεθεί σε κάποια ζωή του στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη δύσκολα μπορεί να επινοήσει την Υπεριδέα που θεμελιώνεται πάνω στη θάλασσα και στα λιμάνια της, διότι έχει την εντύπωση ότι τα λιμάνια είναι της ξηράς κι όχι της θάλασσας, ενώ αποτελούν την απάντηση στην ανάγκη της θάλασσας. Έτσι για να καταλάβουν ότι η Αγία Σοφία είναι λιμάνι του Ελληνισμού πρέπει πρώτα να δουν το φάρο και μέσω της ακινησίας, να δουν επιτέλους την κίνηση, αλλιώς θα ανήκουν στους πολίτες που μοιρολογούν για το μέγεθος της ξηράς και δεν αντιλαμβάνονται τις διαστάσεις που έχει η θάλασσα του Ελληνισμού, διότι τα θεμέλιά του είναι βυθισμένα στη θάλασσα και πολύ πιο βαθιά από μια άγκυρα που αποτραβιέται. Όταν όμως δέσεις στο λιμάνι της Αγίας Σοφίας τώρα, τα νοητικά σχήματα αλλάζουν και δεν κοιτάς μόνο τις πρόσθετες λεπτομέρειες, αλλά τη διαχρονική ουσία που έχει διασχίσει τους αιώνες λόγω του μηνύματος που αντιπροσωπεύει ο ίδιος ο Ελληνισμός. Τότε συνειδητοποιείς και την αξία του Χρόνου λόγω της αντίστασης και της θυσίας που μαθαίνει στην Ανθρωπότητα ακόμα κι αν έχει υποστεί εγκλήματα που δεν κατάφεραν όμως να τη δολοφονήσουν κι ας κυριαρχούσαν μέσα στο χώρο. Απλώς, δεν πρέπει ποτέ να μπερδέψεις τους Έλληνες της ελευθερίας με τους ραγιάδες της σκλαβοσύνης. Διότι το σώμα δεν είναι το πνεύμα. Διότι η κίνηση δεν είναι πράξη, ούτε η ύπαρξη ζωή. Στην Αγία Σοφία υπάρχει το δώρο του φωτός, η ζωοδόχος πηγή. Κι όλοι οι αιώνες που σε προσέχουν όταν βρίσκεσαι μέσα της, σου δίνουν τη δύναμη να σκεφτείς το αδιανόητο, να πιαστείς από αυτήν την υπερχορδή που άντεξε τα πάντα χωρίς να εκφυλιστεί από τη βαρβαρότητα και να δεις για πρώτη φορά την εικόνα της Υπεριδέας. Τότε θα συλλάβεις κι εσύ την αξία του απέραντου γαλάζιου που δεν είναι μόνο μια επιφάνεια, όπως το εκτιμούσες παλαιότερα, αλλά ένας χωροχρόνος που δεν σταματά στα σύνορα γιατί δεν έχει όρια, αφού αποτελεί δώρο του χρόνου στην Ανθρωπότητα. Έτσι αντιλαμβάνεσαι με τη νοημοσύνη του Ελληνισμού ότι η Υπεριδέα είναι το μέλλον της ιστορίας που δεν έζησες ακόμα γιατί δεν ένιωσες το βάθος του παρελθόντος. Δεν είσαι πια εγκλωβισμένος στις Θερμοπύλες, αλλά μαθαίνεις για τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα κι έτσι μπορείς να δεις και τον μαραθώνιο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Έτσι θα μπορέσεις κι ως μαχητής να συμβάλλεις σ’ έναν αγώνα που σε μεγαλώνει και σου επιτρέπει να δεις τις διαστάσεις της Υπεριδέας για να γίνεις ακόμα πιο ανθρώπινος λόγω ταπεινοσύνης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13958&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εισαγωγή στην Υπεριδέα"

Η Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.

Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.». [10]

Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Επίσης σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει». Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα.

Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα. [8]

Ένα μικρό πείραμα

Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος:

«Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.» [7]

Άλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο.

Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί.

Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». [7] Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»...

Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους. [6]

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μαγεία της Ελληνικής Γλώσσας "

Γιατί χρειαζόμαστε εχθρούς;

-->

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ-----------

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ομιλία που εκφώνησε ο Ουμπέρτο Εκο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας, στις 15 Μαΐου 2008.-------

Πριν από μερικά χρόνια, στη Νέα Υόρκη, έπεσα σε έναν ταξιτζή με ένα όνομα που δύσκολα μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί, ο οποίος μου δήλωσε ότι είναι Πακιστανός. Με ρώτησε από ποια χώρα προερχόμουν, του είπα από την Ιταλία, με ρώτησε πόσοι είμαστε εμείς οι Ιταλοί και του προξένησε εντύπωση το ότι είμαστε τόσο λίγοι και το ότι η γλώσσα μας δεν είναι η αγγλική γλώσσα. Τέλος, με ρώτησε ποιοι είναι οι εχθροί μας. Στο δικό μου «παρακαλώ;» απάντησε υπομονετικά ότι ήθελε να μάθει με ποιους λαούς είμαστε εδώ και αιώνες σε πόλεμο για εδαφικές διεκδικήσεις, εθνικά μίση, συνεχείς παραβιάσεις συνόρων κ.ο.κ. Του είπα ότι δεν είμαστε σε πόλεμο με κανέναν. Υπομονετικά μου εξήγησε ότι ήθελε να μάθει ποιοι είναι οι ιστορικοί μας εχθροί, εκείνοι με τους οποίους αλληλοσκοτωνόμαστε. Του επανέλαβα ότι δεν έχουμε τέτοιους εχθρούς, ότι τον τελευταίο πόλεμο τον κάναμε πριν από πενήντα και πάνω χρόνια και τον αρχίσαμε με έναν εχθρό και τον τελειώσαμε με άλλον. Δεν έμεινε ικανοποιημένος. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας λαός που δεν έχει εχθρούς; Κατέβηκα δίνοντάς του δύο δολάρια φιλοδώρημα, για να τον αποζημιώσω για τον ράθυμο πασιφισμό μας, και έπειτα μου ήρθε στον νου η απάντηση που έπρεπε να του είχα δώσει, δηλαδή ότι δεν είναι αλήθεια ότι οι Ιταλοί δεν έχουν εχθρούς. Δεν έχουν εξωτερικούς εχθρούς, και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ποτέ σε θέση να συμφωνήσουν για να προσδιορίσουν ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί, επειδή είναι συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους. Η Πίζα εναντίον του Λιβόρνο, οι Γουέλφοι εναντίον των Γιβελίνων, οι Βόρειοι εναντίον των Νότιων, οι φασίστες εναντίον των ανταρτών, η μαφία εναντίον του κράτους, η κυβέρνηση εναντίον της δικαιοσύνης -και κρίμα που εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη συμβεί η πτώση της δεύτερης κυβέρνησης Πρόντι, γιατί διαφορετικά θα είχα μπορέσει να του εξηγήσω καλύτερα τι σημαίνει να χάνεις έναν πόλεμο από φίλια πυρά.

Ωστόσο, καθώς σκεφτόμουν καλύτερα αυτό το επεισόδιο, πείσθηκα ότι μία από τις κακοτυχίες της χώρας μας τα τελευταία εξήντα χρόνια ήταν ακριβώς το ότι δεν είχε αληθινούς εχθρούς. Η ενότητα της Ιταλίας επιτεύχθηκε χάρη στην παρουσία των Αυστριακών, ο Μουσολίνι μπόρεσε να απολαμβάνει τη λαϊκή συναίνεση επειδή μας προέτρεπε να εκδικηθούμε για την κολοβή νίκη, για τις ταπεινώσεις που υποστήκαμε στο Ντογκάλι και στην Αντουα και για τις εβραϊκές δημο-πλουτοκρατίες που μας επέβαλαν τις άδικες κυρώσεις. Δέστε τι έπαθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν χάθηκε η «αυτοκρατορία του Κακού» και διαλύθηκε ο μεγάλος σοβιετικός εχθρός. Κινδύνευαν να χάσουν την ταυτότητά τους, ώσπου ο Μπιν Λάντεν, ευγνώμων για τα ευεργετήματα που είχε δεχθεί όταν οι ΗΠΑ τον βοηθούσαν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, έβαλε το σπλαχνικό του χέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες και έδωσε στον Μπους την ευκαιρία να δημιουργήσει νέους εχθρούς, επανεδραιώνοντας το συναίσθημα εθνικής ταυτότητας και την εξουσία του.

Να τους κατασκευάσουμε

Το να έχουμε έναν εχθρό είναι σημαντικό, όχι μόνο για να ορίζουμε την ταυτότητά μας αλλά και για να προμηθευόμαστε ένα εμπόδιο σε σχέση με το οποίο να μετράμε το δικό μας σύστημα αξιών και να δείχνουμε, αντιμετωπίζοντάς το, τη δική μας αξία. Γι' αυτό, όταν ο εχθρός δεν υπάρχει, χρειάζεται να τον κατασκευάζουμε. Δέστε τη γενναιόδωρη ευελιξία με την οποία οι νεοναζί της Βερόνας διαλέγουν για εχθρό τους οποιονδήποτε δεν ανήκει στην ομάδα τους, προκειμένου να αναγνωρίζονται ως ομάδα. Απόψε όμως δεν μας ενδιαφέρει τόσο το σχεδόν φυσικό φαινόμενο του εντοπισμού ενός εχθρού που μας απειλεί όσο η διαδικασία παραγωγής και δαιμονοποίησης του εχθρού. Στους λόγους του «Κατά Κατιλίνα», ο Κικέρων δεν χρειαζόταν να σχεδιάσει μιαν εικόνα του εχθρού, επειδή διέθετε αποδείξεις για τη συνωμοσία του Κατιλίνα. Αλλά κατασκευάζει τον εχθρό, όταν, στη δεύτερη αγόρευση, περιγράφει στους συγκλητικούς την εικόνα των φίλων του Κατιλίνα, ρίχνοντας πάνω στον κύριο κατηγορούμενο τη σκιά της δικής τους ηθικής διαστροφής (...).

Ενας κατ' εξοχήν διαφορετικός είναι ο ξένος. Ηδη στα ρωμαϊκά ανάγλυφα οι βάρβαροι εμφανίζονται γενειοφόροι και πλακουτσομύτες και το ίδιο το όνομα «βάρβαροι», όπως είναι γνωστό, υπαινίσσεται ένα ελάττωμα γλώσσας και επομένως σκέψης. Ωστόσο, ήδη από την αρχή θα κατασκευαστούν ως εχθροί όχι τόσο οι διαφορετικοί που μας απειλούν άμεσα (όπως θα ήταν η περίπτωση των βαρβάρων) αλλά εκείνοι που κάποιος έχει συμφέρον να παρουσιάζονται ως απειλητικοί, ακόμη και αν δεν μας απειλούν άμεσα, έτσι ώστε δεν είναι τόσο το ότι είναι απειλητικοί που κάνει να τονίζεται η διαφορετικότητά τους, αλλά η διαφορετικότητά τους γίνεται ένδειξη του ότι είναι απειλητικοί. Ας δούμε τις δηλώσεις ενάντια στα διονυσιακά τελετουργικά (ξενικής προέλευσης) και όσα λέει ο Τάκιτος για τους εβραίους: «Βέβηλα είναι για τους εβραίους όλα όσα είναι ιερά για μας και όσα είναι ανήθικα για μας γι' αυτούς είναι θεμιτά» (και έρχεται στον νου μας η αγγλοσαξονική απόρριψη των Γάλλων, που τρώνε βατράχια, ή η γερμανική των Ιταλών, που τρώνε πολύ σκόρδο).

Οι εβραίοι είναι «παράξενοι» επειδή δεν τρώνε χοιρινό κρέας, δεν βάζουν μαγιά στο ψωμί, δεν εργάζονται την έβδομη μέρα, παντρεύονται μόνο μεταξύ τους, κάνουν περιτομή όχι επειδή είναι ένας κανόνας υγιεινής ή ένας θρησκευτικός κανόνας αλλά «για να τονίσουν τη διαφορετικότητά τους», θάβουν τους νεκρούς και δεν τιμούν τους δικούς μας Καίσαρες. Αφού καταδειχθεί πόσο διαφορετικά είναι ορισμένα υπαρκτά έθιμα (περιτομή, ανάπαυση του Σαββάτου), μπορεί να υπογραμμιστεί ακόμα περισσότερο η διαφορετικότητα εντάσσοντας στο πορτρέτο μυθικά έθιμα (λατρεύουν το ομοίωμα ενός γαϊδάρου, περιφρονούν γονείς, τέκνα, αδελφούς, την πατρίδα και τους θεούς κ.ο.κ.) (...).

Νέα μορφή εχθρού θα γίνει έπειτα, με την ανάπτυξη των επαφών μεταξύ των λαών, όχι μόνον εκείνος που βρίσκεται έξω και που επιδεικνύει την παραξενιά του από μακριά αλλά και εκείνος που βρίσκεται ανάμεσά μας, σήμερα θα λέγαμε ο μη ευρωπαίος μετανάστης, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο συμπεριφέρεται με τρόπο διαφορετικό ή μιλάει άσχημα τη γλώσσα μας και που στη σάτιρα του Γιουβενάλη είναι ο γραικύλος, ο πονηρός και κατεργάρης, αδιάντροπος, ερωτύλος, ικανός να ρίξει στο κρεβάτι τη γιαγιά ενός φίλου.

Ο εχθρός πάντα βρομάει και κάποιος Μπεριγιόν, στις αρχές του Α' Παγκόσμιου Πολέμου (1915), έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «La polychesie de la race allemande», όπου καταδείκνυε ότι ο μέσος Γερμανός παράγει περισσότερα κόπρανα από τον Γάλλο και με πιο ανυπόφορη μυρωδιά. Τερατώδης και βρομερός θα είναι, τουλάχιστον από τις απαρχές του χριστιανισμού, ο εβραίος, δεδομένου ότι το μοντέλο του είναι ο Αντίχριστος, ο μεγαλύτερος εχθρός, ο εχθρός όχι μόνον ο δικός μας αλλά του Θεού. Μερικές φορές ο εχθρός γίνεται αντιληπτός ως διαφορετικός και άσχημος, επειδή ανήκει σε κατώτερη τάξη. Στον Ομηρο ο Θερσίτης («στραβοκάνης και κουτσός από το ένα πόδι, οι ώμοι του γυρισμένοι προς τα μέσα, σμιγμένοι πάνω από το στήθος του και από πάνω είχε ένα μακρουλό κεφάλι, όπου φύτρωναν τρίχες αραιές») είναι κοινωνικά κατώτερος από τον Αγαμέμνονα ή από τον Αχιλλέα και γι' αυτό τους φθονεί (...).

Θέμα ηθικής

Φαίνεται πως δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς εχθρό. Η μορφή του εχθρού δεν μπορεί να εξαλειφθεί από τις διαδικασίες του εκπολιτισμού. Η ανάγκη είναι συνυφασμένη ακόμα και με τον ήπιο άνθρωπο και φίλο της ειρήνης. Απλώς μετατοπίζεται τότε η εικόνα του εχθρού από έναν ανθρώπινο στόχο σε μια φυσική ή κοινωνική δύναμη, που κατά κάποιον τρόπο μας απειλεί και που πρέπει να νικηθεί, είτε αυτή είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είτε η μόλυνση του περιβάλλοντος ή η πείνα στον Τρίτο Κόσμο. Αλλά έστω και αν αυτές είναι «ενάρετες» περιπτώσεις, ο Μπρεχτ μας θυμίζει ότι ακόμα και το μίσος για την αδικία αλλοιώνει το πρόσωπο.

Η ηθική είναι επομένως αδύναμη απέναντι στην αταβιστική ανάγκη να έχουμε εχθρούς; Θα έλεγα ότι το ηθικό αίτημα επιβιώνει όχι όταν υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχουν εχθροί αλλά όταν προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε, να μπούμε στη θέση τους. Δεν υπάρχει στον Αισχύλο μίσος για τους Πέρσες, αφού στην τραγωδία του αυτός ζει ανάμεσά τους και από τη σκοπιά τους. Ο Καίσαρας αντιμετωπίζει τους Γαλάτες με πολύ σεβασμό, το πολύ τους εμφανίζει λίγο κλαψιάρηδες κάθε φορά που παραδίδονται. Και ο Τάκιτος θαυμάζει τους Γερμανούς, βρίσκοντας ότι έχουν και ωραία σωματική διάπλαση και περιοριζόμενος στο να παραπονιέται για το ότι είναι βρόμικοι και απρόθυμοι για κοπιώδεις εργασίες, επειδή δεν υποφέρουν τη ζέστη και τη δίψα. Το να προσπαθούμε να κατανοούμε τον άλλο σημαίνει να καταστρέφουμε τα στερεότυπα χωρίς να αρνούμαστε ή να καταργούμε την ετερότητα.

Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτές οι μορφές κατανόησης του εχθρού χαρακτηρίζουν τους ποιητές, τους αγίους ή τους προδότες. Οι δικές μας βαθύτερες παρορμήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Αν είναι έτσι, η κατασκευή του εχθρού πρέπει να είναι εντατική και συνεχής. Ενα αληθινά υποδειγματικό μοντέλο αυτής της κατασκευής μάς προσφέρει ο Τζορτζ Οργουελ στο «1984»: «Οπως συνήθως, παρουσιάστηκε στην οθόνη το πρόσωπο του Εμμανουήλ Γκόλντσταϊν, του Εχθρού του Λαού. Σκόρπια σφυρίγματα αποδοκιμασίας ακούστηκαν από το ακροατήριο. Η μικρόσωμη κοκκινομάλλα γυναικούλα άφησε μια στριγκλιά φόβου ανάμεικτου με αηδία. Προτού περάσουν τριάντα δευτερόλεπτα Μίσους, το μισό ακροατήριο ξέσπασε σε έξαλλες κραυγές λύσσας. Στο δεύτερο λεπτό το μίσος εξελίχθηκε σε παραλήρημα. Το ακροατήριο αναπηδούσε πάνω στις καρέκλες και ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε προσπαθώντας να πνίξει το βέλασμα που σε τρέλαινε από την τηλεοθόνη. Η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα αναψοκοκκινισμένη ανοιγόκλεινε το στόμα της σαν ψάρι έξω από το νερό. Η μελαχρινή κοπέλα πίσω από τον Γουίνστον άρχισε να ξεφωνίζει: "Γουρούνι! Γουρούνι! Γουρούνι!". Σε μια στιγμή διαύγειας, ο Γουίνστον είδε τον εαυτό του να φωνάζει κι αυτός μαζί με τους άλλους και να κλοτσάει βίαια με το τακούνι του τα πόδια της καρέκλας. Το φοβερό με το Δίλεπτο Μίσους δεν ήταν ότι ήσουν υποχρεωμένος να συμμετέχεις αλλά αντίθετα το ότι δεν μπορούσες να βρεις τρόπο να αποφύγεις να ενωθείς με τον χορό των αποδοκιμασιών. Μια αποτρόπαιη έκσταση φόβου και εκδίκησης, μια φονική μανία, μια διάθεση να βασανίσεις, να χτυπήσεις, να σπάσεις κεφάλια με ένα σφυρί, φαινόταν να διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα το ακροατήριο και να το μεταμορφώνει παρά τη θέλησή του σε παράφρονες που μόρφαζαν και ούρλιαζαν».

Δεν είναι αναγκαίο να φτάσουμε στα παραληρήματα του «1984» για να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις που χρειάζονται έναν εχθρό. Οι πρόσφατες ιταλικές εκλογές μάς έδειξαν πόσα μπορεί να κάνει ο φόβος των μεταναστευτικών κυμάτων. Διευρύνοντας σε μιαν ολόκληρη εθνότητα τα χαρακτηριστικά ορισμένων από τα μέλη της που ζουν σε μια κατάσταση περιθωριοποίησης, κατασκευάζεται σήμερα στην Ιταλία η εικόνα του ρουμάνου εχθρού, που είναι ιδεώδης αποδιοπομπαίος τράγος για μια κοινωνία η οποία, καθώς έχει παρασυρθεί σε μια διαδικασία ακόμη και εθνικού μετασχηματισμού, δεν κατορθώνει πλέον να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Η πιο απαισιόδοξη άποψη σχετικά με αυτό είναι εκείνη του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών». Από τη μια πλευρά μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας μόνο με την παρουσία ενός Αλλου και πάνω σε αυτό βασίζονται οι κανόνες συμβίωσης και πραότητας. Αλλά πολύ πρόθυμα βρίσκουμε αυτόν τον Αλλον ανυπόφορο, επειδή σε κάποιο βαθμό δεν είναι όπως εμείς. Ετσι ώστε, αναγορεύοντάς τον σε εχθρό, φτιάχνουμε την κόλασή μας πάνω στη γη. Οταν ο Σαρτρ κλείνει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου τρεις πεθαμένους, που δεν γνωρίζονταν όσο ζούσαν, ένας από αυτούς κατανοεί την τρομερή αλήθεια:

«Δέστε τι απλό πράγμα. Δεν υπάρχει φυσικό βασανιστήριο, έτσι; Κι ωστόσο είμαστε στην κόλαση. Και κανείς άλλος δεν θα φτάσει εδώ. Λείπει ο δήμιος. Κάνουν οικονομία στο προσωπικό. Ο δήμιος είναι καθένας από μας για τους άλλους δύο».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24/08/2008

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί χρειαζόμαστε εχθρούς;"

Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου

Του Νίκου Λυγερού

Όταν μιλούμε γενικά για ζεόλιθο, δεν κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλές ποικιλίες και δεν έχουνε όλες τις ίδιες ιδιότητες. Υπάρχουν ζεόλιθοι που είναι όξινοι, άλλοι ουδέτεροι κι άλλοι αλκαλικοί. Γι’ αυτό τον λόγο, και ειδικά τώρα που θέλουμε να αναδείξουμε τις ιδιότητες που έχει ο ελληνικός φυσικός ζεόλιθος, πρέπει να εξετάζουμε ειδικά τις ιδιότητές του για να έχουμε μια γνήσια γνώση για τη χρήση του αλλά και για άλλες εφαρμογές. Μία από τις πιο σημαντικές διαφορές είναι η διαφορά μεταξύ των συνθετικών και των φυσικών ζεόλιθων. Αλλιώς υπάρχει περίπτωση από μη ειδικούς να προτείνουν εφαρμογές για τον έναν που να μην έχουν νόημα για τον άλλον. Αυτό, λοιπόν, που έχει σημασία είναι η επιστημονική ουσία που αφορά τον κλινοπτιλόλιθο. Ένα από τα βασικά και θεμελιακά στοιχεία του είναι η επιλεκτικότητά του όσον αφορά στα βαρέα μέταλλα αλλά και την Aμμωνία. Οι μελέτες έχουν γίνει για τις πιο κρίσιμες περιπτώσεις στο πλαίσιο της απολύμανσης του Τσέρνομπιλ. Έτσι δεν έχουμε μόνο θεωρητικά και εργαστηριακά αποτελέσματα αλλά και πρακτικά, αφού ξέρουμε ότι χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 500,000 τόνοι κλινοπτιλόλιθου. Κατά συνέπεια, ξέρουμε με ακρίβεια και τις επιδόσεις του. Έτσι στο βιβλίο των Michel Guisnet και Jean-Pierre Gilson “Zeolites for Cleaner Technologies” βρίσκουμε τον εξής κατάλογο επιλεκτικότητας:
Κλινοπτιλόλιθος: Cs>Pb>NH4>Na>Sr>Cd,Cu,Zn
που σημαίνει πρακτικά ότι ο κλινοπτιλόλιθος απορροφά πρώτα το Καίσιο, μετά το Μόλυβδο, ύστερα την Αμμωνία, το Νάτριο, το Στρόντιο ενώ το Κάδμιο, το Χαλκό και τον Ψευδάργυρο τους απορροφά στο ίδιο επίπεδο. Στον ίδιο πίνακα για άλλους τρεις ζεόλιθους έχουμε τα εξής στοιχεία:
Chabazite (CHA): Cs>NH4>Pb>Na>Cd>Sr>Cu>Zn
Mordenite (MOR): Pb>Cs>NH4>Na>Cd
Philliptite (PHI): Cs> Pb>NΗ4>Na>Sr>Cd>Zn

Με αυτά τα χαρακτηριστικά βλέπουμε και τις αναλογίες και τις διαφορές μεταξύ ζεόλιθων. Και καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο κλινοπτιλόλιθος είναι από τους πιο αποτελεσματικούς για τον καθαρισμό της ζωής και γι’ αυτό αυτή η ιδιότητα έχει τόσες εφαρμογές στον τομέα της γεωργίας, της κτηνοτροφίας αλλά και της ανθρώπινης χρήσης.



Michel Guisnet - Jean-Pierre Gilson: "Zeolites for Cleaner Technologies".

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13981&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου"

Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού

Μήπως έτσι εξηγούνται όλα; Πρώτη προσέγγιση...---



Του Στέλιου Συρμόγλου--



Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού έχει επιστημονικό ενδιαφέρον, αλλά και πρακτικό. Το πρακτικό συνίσταται στη δημιουργία των θεσμών της δημόσιας ζωής, που τον εκφράζουν καλύτερα. --

Διότι μόνο τότε θα εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη και οργανική ανάπτυξη των ικανοτήτων του. Αν από παρανόηση του επιβληθούν θεσμοί που δεν ταιριάζουν με τα βαθύτερα ορμέμφυτά του, ο κοινωνικός του βίος θα είναι συνεχώς ασταθής, διότι δεν θα βρίσκει σ' αυτούς την ικανοποίηση που ζητά η ψυχή του και το πνεύμα του.



Δεν είναι εύκολο, ωστόσο, να αγαγνωρίσουμε με την πρώτη ματιά την ιδιοπροσωπία ενός λαού. Ακόμη κι όταν έχουμε άφθονα ιστορικά στοιχεία στη διάθεσή μας. Κι αυτό, διότι τα ίδια τα ιστορικά στοιχεία μπορεί να παρερμηνευθούν από άγνοια ή από πρόθεση. Ακόμη και στον επιστημονικό χώρο υπάρχουν ερμηνευτικοί μύθοι. Τέτοιους μυθους έχουν εκθρέψει η Φυσική, η Ιατρική, ακόμη και τα Μαθηματικά. Πολύ περισσότερο βέβαια τούτο ισχύει για την επιστήμη της Ιστορίας. Το υλικό υπάρχει. Το αυτό για όλους. Ομως, ο κάθε ιστορικός πρέπει να επιλ'εξει τουλάχιστον ανάμεσα στο σημαντικό και στο ασήμαντο. Τούτη η επιλογή προυποθέτει οξύ αξιολογικό κριτήριο. Κι έτσι ανοίγει η πόρτα για τη μυθοποίηση της ιστορίας.



Για τη μελέτη της καταγωγής ενός λαού πρέπει να ληφθούν υπόψη και τα ψυχολογικά του δεδομένα.Μια διεισδυτική ανάλυση των ψυχολογικών του συμπεριφορών μπορεί να φέρει στο φως στοιχεία, που η ιστορική έρευνα τα παραγνωρίζει ή δεν τα γνωρίζει. Πολλά ιστορικά περιστατικά συμβαίνουν επειδή η ψυχολογία ενός λαού λειτουργεί κατ' αυτόν και όχι κατ' άλλον τρόπο. Ο Χίτλερ, για παράδιγμα, ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε, αν ήταν ηγέτης του ιταλικού λαού. και η διαφορά θα οφειλόταν στη διαφορετική ψυχική δομή του λαού. Ποτέ τα πρόβατα δεν μπορείς να τα κάνεις λύκους, όσο πειστικός προπαγανδιστής και να είσαι.



Στους βόρειους λαούς δεν ταιριάζει ο νότιος Καθολικισμός. Και εντέλει τούτοι οι λαοί βρήκαν την έκφρασή τους με τον Προτεσταντισμό. Χίλια χρόνια και παραπάνω ο Ελληνισμός στη Μέση Ανατολή δν έπεισε τους επιτόπιους λαούς και τούτοι προσχώρησαν αμέσως στο Μωαμεθανισμό, που τους εξέφραζε. Στην Ινδία ο Βουδισμός επί χίλια πεντακόσια χρόνια δεν μπόρεσε να εξαλείψει την Ινδουσιστική νοοτροπία. Και στο τέλος ο Βουδισμός εξαφανίστηκε από την Ινδία. Η διδασκαλία του Βούδα ήταν η απάντηση του νότιου στοιχείου πρός τους εισβολείς Αρείους, αφού έχασαν στο πεδίο της μάχης. Στο τέλος όμως έχασαν και στο πεδίο της πνευματικής μάχης.



Αυτή η μακρά περίοδος "ψευδούς συνειδήσεως" είναι κάτι το εφιαλτικό. Μαρτυρεί την ύπαρξη μιας αφανούς πνευματικής δουλείας, όπου η απελευθέρωση προετοιμάζεται μέσα στο σκότος των διεργασιών του υποσυνείδητου. Γι' αυτό και η διαδικασία της είναι τόσο μακροχρόνια. Ισοδυναμεί με μια φυσική διαδικασία, που το ρυθμό της δεν τον αντιλαμβάμνεται κανείς, μολονότι τον ζει και τον υφίσταται.



Με τις παραπάνω σκέψεις προσεγγίζουμε την ελληνική πραγματικό-

τητα. Διερωτώμαστε για την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Και διερωτώμαστε επίσης, αν τα ιστορικά γεγονότα του Ελληνισμού δεν βρίσκουν τουλάχιστον ένα μέρος της ερμηνείας τους στις ψυχικές υποδομές του ελληνικού λαού. Ισως και ολόκληρη την ερμηνεία του, αν θέλουμε να αναχθούμε στα "τελικά αίτια". Η ιδιοπροσωπία προσδιορίζεται από την καταγωγή. Και τίθεται το ερώτημα: Από που κατάγονται οι σύγχρονοι Ελληνες; Και πως εξηγείται η σημερινή συμπεριφορά τους;



Οι απαντήσεις όμως στα παραπάνω ερωτήματα , θα αποτελέσουν αντικείμενο της αυριανής δεύτερης αρθρογραφικής προσέγγισης...

πηγή ELLADA SHMERA

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού"

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

H «ασπίδα του Αχιλλέα» είναι η ασπίδα που χρησιμοποίησε ο Αχιλλέας για να πολεμήσει τον Έκτορα. Ο Ομηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία». Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα. Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιο της.
O Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και της Νηρηίδας Θέτιδας, ήταν ο πιο ικανός και άξιος πολεμιστής από τους Αχαιούς ήρωες. Η προσπάθεια της μητέρας του να τον κρατήσει μακριά από τον πόλεμο, στέλνοντάς τον στη Σκύρο, αποδείχτηκε άκαρπη. Αν και δεν είχε δεσμευτεί με όρκο, ο Αχιλλέας αποφασίζει να ακολουθήσει τους Αχαιούς στον πόλεμο, έχοντας επίγνωση των ικανοτήτων του, του ιδιαίτερου ρόλου που θα παίξει ο ίδιος στη διεξαγωγή του πολέμου, καθώς και του γεγονότος ότι, εξαιτίας της απόφασης αυτής, θα βρει κατά πάσα πιθανότητα πρόωρο θάνατο.
Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα επιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής.
H περιγραφή του έργου:
Και φτιάχνει πρώτα μια τρανή και στιβαρή ασπίδα παντού στολίζοντάς τη. Και βάζει γύρω της λαμπρό τρίφυλλο μεταλλικό στεφάνι, όπου δένει το λουρί το ασημένιο. Πέντε μετάλλου στρώματα έχει η ασπίδα. Σκαλίζει πάνω της πολλά στολίδια, με τη σοφή των δυο χεριών του τέχνη. Στη μια μέρα φτιάχνει τη γη, τον ουρανό στην άλλη, αλλού τη θάλασσα και τον ακούραστο ήλιο και τη σελήνη ολόγεμη. Σ’ άλλη μεριά τα ζώδια όλα φτιάχνει, τα άστρα που στεφανώνουν τον ουρανό. Τις Πλειάδες και τις Υάδες και το δυνατό Ωρίωνα παραφυλάει και μόνο αυτή μες στα νερά του Ωκεανού δε λούζεται.
Φτιάχνει και δυο όμορφες πόλεις θνητών ανθρώπων. Στη μια γάμοι γίνονται, συμπόσια μεγάλα, νύφες προβάλλουν από τα σπίτια τους και οι λαμπαδηφόροι από την πόλη περνούν κι αντιλαλούν τραγούδια, γαμήλια, πολλά. Νέοι χορευτές στριφογυρνούν κι ανάμεσα τους κιθάρες και αυλοί παίζουν. Οι γυναίκες μπροστά στην πόρτα στέκονται και θαυμάζουν. Κόσμος συρρέει στην αγορά, όπου καβγάς θεριεύει. Δυο άντρες εκεί μαλώνουνε για την εξαγορά ενός άντρα σκοτωμένου. Ο ένας λέει πως τα έχει όλα ξεπληρώσει και βεβαιώνει το λαό ενώ ο άλλος ισχυρίζεται πως τίποτα δεν πήρε. Και οι δυο τέλος θέλουν στο δικαστή να πάνε, απόφαση να βγάλει. Οι άνθρωποι γύρω και τους δυο τους επιδοκιμάζουν και τους υποστηρίζουν. Οι κήρυκες τον κόσμο συγκρατούσαν και οι γέροντες κάθονται πάνω σε λαξεμένους λίθους, μέσα στον κύκλο τον ιερό, στα χέρια τους κρατώντας τα ραβδιά των μεγαλόφωνων κηρύκων.



Πηγή goodstory.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ "

Ο πολιτειακός θεσμός της αισυμνητείας στην Αρχαία Ελλάδα

Ειδικότερα, έξαρση αισυμνητείας παρατηρήθηκε μετά την περίοδο παρακμής του έπους και την εμφάνιση της λυρικής ποίησης με εκπροσώπους τότε τους, Αρχίλοχο, Τυρταίο, Σόλωνα, Θεόγνι, Αρίωνα, Τέρπανδρο, Άλκμαν, Στησίχωρο, Πράξιλλο, Τελέσιλα, Φωκυλίδη, Μίμνερμο, Σαπφώ, κλπ, οι οποίοι και κατέγραψαν μέσα στα έργα τους εμπειρίες ιστορικών γεγονότων του καιρού τους.
Τού Τηλέμαχου Τσελεπίδη 
Από: http://www.istorikathemata.com/2011/04/blog-post_04.html

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, σε δημοκρατικό καθεστώς, όταν η πόλη (κράτος) κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, από εσωτερικές ταραχές και είχε ανυπέρβλητα οικονομικά αδιέξοδα, όταν δοκιμάζονταν από πολιτική διχοστασία κι αστάθεια, όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις, η αναρχία και οι αντιξοότητες δημιουργούσαν μείζον πρόβλημα στις αντοχές της κοινωνίας και της δημοκρατίας, τότε ο δήμος, η εθνική αντιπροσωπεία του τόπου, ενεργώντας ως συνείδηση του έθνους και θέλοντας να προστατεύσουν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, καλούσαν μέσα από το λαό τον ικανότερο, τον άριστο εκ των ηγετικών ανδρών της επικράτειας και του παραχωρούσε όλες τις θεσμικές πολιτικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες. Τον καθιστούσαν απόλυτο μονάρχη, κυρίαρχο άρχοντα, για να οδηγήσει την χώρα στην ομαλότητα, την πρόοδο, την ευημερία και στην πραγματική δημοκρατία.

Το πρόσωπο του αισυμνήτη βέβαια έπρεπε να ήταν ανεπίληπτο. Ο ηγέτης που θα αναλάμβανε τέτοιες ευθύνες έπρεπε να είχε πολλαπλές ικανότητες και απόλυτη κοινωνική αποδοχή και καταξίωση. Να είχε βαθιά πνευματικότητα κι αναγνωρισμένο ηθικό και κοινωνικό κύρος, ακέραιο χαρακτήρα, αλλά και η προσωπικότητά του να ενέπνεε βεβαιότητα ότι δεν θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για να γίνει δικτάτορας στον τόπο του εις το διηνεκές. Αμέσως μετά την δρομολόγηση των μέτρων και αποφάσεων και την ομαλοποίηση των πραγμάτων ο αισυμνήτης είχε υποχρέωση να επαναφέρει τη χώρα σε Δημοκρατική διακυβέρνηση παραδίδοντας τις εξουσίες σε εκλεγμένους πολιτικούς. Οι αισυμνήτες πάντα λογοδοτούσαν στο λαό και δεν ήταν ασύδοτοι. Και προ πάντων η εξουσία τους διαρκούσε όσο το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί. Η αναστολή του πολιτεύματος και οι έκτακτες εξουσίες τις οποίες τους ανέθεταν ήταν άλλωστε μια προσωρινή κατάσταση.
Βέβαια τα μέτρα που έπαιρναν ήταν αυστηρά, σκληρά και αντιδημοτικά, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Πολλές φορές μάλιστα ήταν δικτατορικά, αλλά κι αναπόφευκτα. Και ήταν πολύ φυσικό να δημιουργείται, για τους αισυμνήτες, κλίμα δυσφορίας και δυσανασχέτησης του λαού. Τέτοιες αποστολές, όμως, απαιτούσαν θυσίες αμφίπλευρες. Όμως η αισυμνητεία, εν τέλει, ήτοι η αιρετή τυραννία3 ήταν ένας δημοκρατικός θεσμός. Ένας θεσμός πολύ καθοριστικός για τις τύχες ενός τόπου. Γι΄ αυτό και προϋπόθετε την τόλμη ευαίσθητων ευπατρίδων του δήμου, αλλά και την επιλογή έμπειρων ηγετών. Ηγέτες με γνώσεις εντός κι εκτός της χώρας, με βίο ανεπίληπτο και μια προσωπικότητα επιβλητική έως μυθική. Ήταν άκρως αυστηρή η επιλογή του αισυμνήτη ως αιρετού τυράννου.

Το γεγονός ότι υπήρξαν καλές επιλογές και από τις οποίες αναδείχτηκαν επιτυχημένοι ηγέτες αισυμνήτες, που όμως δεν αναφέρονται από την ιστορία, είναι μια πικρή αλήθεια. Γιατί από κακεντρέχεια των πολιτικών δεν τονίστηκε όσο θα έπρεπε ο πατριωτισμός, η δημοκρατικότητα και η υπευθυνότητα των ανδρών εκείνων του δήμου οι οποίοι πήραν το ρίσκο της επιλογής για το συμφέρον της πατρίδας. Και βέβαια μια τέτοια ιστορική απόφαση, ούτε ως πολύ σοβαρό γεγονός αναφέρεται, ούτε και το ευτυχές αποτέλεσμα για το πόσο μεγάλη ωφελιμότητα προέκυψε για τις πόλεις εκείνες οι οποίες κυβερνήθηκαν από αισυμνήτες. Και αυτή η σιωπή αδικεί πραγματικά τον ιστορικό θεσμό και την αντικειμενική αλήθεια.

Ο φιλόσοφος Αναξιμένης ο Μιλήσιος, γιος του Ευρυστράτου και μαθητής του Αναξίμανδρου, τον 6ο αιώνα π.Χ. γράφει στον Πυθαγόρα, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Σικελία, ότι στην πατρίδα του τώρα απόλυτος άρχοντας είναι πια ο αισυμνήτης Ιστιαίος2. Στους αισυμνήτες αναφέρονται ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ο Ησύχιος, ο Όμηρος, ο Πλούταρχος3, ο Παυσανίας4, και άλλοι.
Από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας αισυμνήτες αναγορεύτηκαν ο Πιττακός ο Μυτιληναίος (640-570 π.Χ.), ο σοφός νομοθέτης Σόλων (635-559 π.Χ.) ο Αθηναίος, ποιητής και πολιτικός. Ο Βίας ο Πριηνεύς (6ος αιώνας), ο Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-584 π.Χ.) ο οποίος τελικά παρέμεινε κι ως πραγματικός τύραννος για 44 χρόνια, αλλά κι άλλοι. Αναφέρουμε τυχαία τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, τον Τυννώνδα στην Εύβοια, τον Επιμένη στη Μίλητο, τον Χαιρήμωνα στην Απολλωνία, το Φοιβία στη Σάμο και το Λυκούργο Λογοθέτη, που το 1821 αναδεικνύεται από τη βουλή και το δήμο της Σάμου ως αισυμνήτης της νήσου με υπερεξουσίες. Περιορισμένες εξουσίες αισυμνήτη έδωσαν οι Λοκροί της Ιταλίας στον νομομαθή Ζάλευκο ο οποίος κατασκεύασε το νομοθετικό πλαίσιο της πόλης, όπως και στον Χάρωνδα στην Κατάνη της Σικελίας τον 7ο αιώνα π.Χ.
Οι πολίτες της Μυτιλήνης εμπιστεύτηκαν την εξουσία στο σοφό Πιττακό (650-570 π.Χ.), γιο του θρακιώτη Υγραδίου, για δέκα χρόνια, από το 590-580 π.Χ. Ο μεγάλος σοφός κυβέρνησε τη Λέσβο δίκαια και αξιοκρατικά, «μετά χρηστότητος και συνέσεως σπανίας»3. Παρέδωσε δε τη χώρα στους πολιτικούς όταν κατοχυρώθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα με νόμους που πρώτα εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και μετά την κοινωνική ευνομία και γαλήνη. Ήταν άψογος από κάθε άποψη. Αυτός είπε ότι η διαχείριση της εξουσίας αποδεικνύει το ποιόν του ανθρώπου. Και μάλιστα, όταν η διακυβέρνηση γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ο χρόνος φθείρει τον κυβερνήτη.
Όταν έφεραν κάποτε μπροστά στον Πιττακό τον Αλκαίο, τον δολοφόνο του γιου του, και ο γιος του Τυρραίου έδειξε μπροστά του ειλικρινή μεταμέλεια και ζήτησε συγνώμη, ο μεγαλόψυχος «τύραννος» και πατέρας άφησε ελεύθερο τον εγκληματία λέγοντας του. «Η συγνώμη σου είναι ανώτερη από την εκδίκησή μου».

Ο Σόλωνας ο Αθηναίος (639-559 π.Χ.) κλήθηκε από την Εκκλησία του Δήμου το 594 να θεραπεύσει τις κακοδαιμονίες της Αθηναϊκής κοινωνίας, την κοινωνική αδικία, τις φιλονικίες μεταξύ των τάξεων, τις έριδες και διχοστασίες των πολιτικών, τη δημιουργία νέων θεσμών και την επιβολή των νόμων, την ειρήνευση της χώρας και την κατοχύρωση και στήριξη της δημοκρατίας. Κι έτσι ο σοφός που διακήρυττε ότι «η ισότητα δεν προκαλεί πόλεμο» αναδείχτηκε δημοκρατικά ως τύραννος των Αθηναίων και με την «σεισάχθεια» του (αποτίναξη των βαρών) λύτρωσε τους πολίτες από τα χρέη προς τους δανειστές τοκογλύφους τους κι έφερε την ισορροπία ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους. Ίδρυσε την Εκκλησία του Δήμου, τη Βουλή των Τετρακοσίων, καθόρισε τον αριθμό των Εννέα Αρχόντων οι οποίοι διοικούν την πόλη, την Ηλιαία των 6.000 δικαστών, έβαλε τις βάσεις στο ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο, και άλλα νομοθετικά μέτρα με τα οποία κατοχύρωσε τη δημοκρατία, στην πράξη, στην Αθήνα.
Τον ωραίο όμως αυτό θεσμό, της αισυμνητείας, καταξίωσαν κι ανέδειξαν οι Ρωμαίοι, οι οποίοι βλέποντας την ωφελιμότητα του θεσμού για το έθνος τους, καθιέρωσαν τους απόλυτους μονάρχες στη διακυβέρνηση της χώρας, τους λεγόμενους ρωμαίους αυτοκράτορες. Η διαφορά είναι ότι οι μεν έλληνες αισυμνήτες είχαν αρμοδιότητα και στην παραγωγή και την ψήφιση νόμων οι δε ρωμαίοι αυτοκράτορες στερούνταν την αρμοδιότητα της νομοθετικής εξουσίας. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, και η μια και η άλλη εξουσία αισυμνητεία, ανεξαρτήτως χρονοδιαγράμματος, θεωρούνταν νόμιμη άσκηση δημοσίου δικαίου και από τους έλληνες και από τους ρωμαίους κι όχι μια αυθαίρετη κατάσταση περιόδου δικτατορίας. Όμως το είδος αυτό της εξουσίας δεν συνιστούσε και πολίτευμα.
Ειδικότερα, έξαρση αισυμνητείας παρατηρήθηκε μετά την περίοδο παρακμής του έπους και την εμφάνιση της λυρικής ποίησης με εκπροσώπους τότε τους, Αρχίλοχο, Τυρταίο, Σόλωνα, Θεόγνι, Αρίωνα, Τέρπανδρο, Άλκμαν, Στησίχωρο, Πράξιλλο, Τελέσιλα, Φωκυλίδη, Μίμνερμο, Σαπφώ, κλπ, οι οποίοι και κατέγραψαν μέσα στα έργα τους εμπειρίες ιστορικών γεγονότων του καιρού τους. Την ίδια εποχή η κυριαρχία του Περσικού κράτους ήταν καταλυτική και οι έλληνες διανοούμενοι αναζητούσαν και διερευνούσαν τους γύρω λαούς και τα έθνη. Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (610-547 π.Χ.) σχεδίαζε γεωγραφικούς χάρτες του κόσμου, ο συμπατριώτης του ο Εκαταίος (545-475 π.Χ.) κατέγραφε ιστορία τον οποίο κι ακολούθησαν ο Ακουσίλαος ο Αργείος, ο Φερεκύδης ο Αθηναίος, ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, ο Θουκυδίδης, κλπ.
Βιβλιογραφία – Σημειώσεις
1. Νικόλαος Ζαΐρης: Ποιος ο τελευταίος Έλλην αισυμνήτης; Περιοδικό Ελληνόραμα φύλλο 19 σελ.101-105
2. Διογένης Λαέρτιος τόμος 1ος βιβλίο Β΄ κεφαλ. 6 σελ. 74 εκδόσεις Γεωργιάδη
3. Γ. Ν. Φιλάρετος: Αισυμνητεία, αισυμνήτης Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη τόμος 1ος σελ.570
4. Αριστοτέλης: Πολιτικά Γ΄9, 5 και Δ΄ 8, 2
5. Θεόφραστος: «Εν τοις περί βασιλείας» και «Αποσπάσματα»
6. Διονύσιος Αλικαρνασσεύς: «Ρωμαϊκαί αρχαιότητες» Ε΄ 73, 3, 74
7. Ε. Π. Φωτιάδης: Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου τόμος 2ος σελ. 22-23
8. Παυσανίας: Αχαϊκά 20, 1
9. «Η Ατλαντίδα» http://www.atlanteans.gr/
10.Δημήτρης Ν. Λύρας: Η πρώιμη Ελληνική ιστοριογραφία μέχρι τον Ησίοδο περιοδικό Αγωγή φύλλο 72/2008 σελ-57-64
11. Όμηρος: Οδύσσεια εκδόσεις Ντιαγκοστίνι 2005 τόμος α΄ μετάφραση Ν. Νικολίτση (θ 256-259)
Πηγή
http://athriskos.gr/406/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πολιτειακός θεσμός της αισυμνητείας στην Αρχαία Ελλάδα "

«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος

 

Τι έλεγαν οι Αρχαίοι για την Πατρίδα;-----

 «Θνήσκε υπέρ πατρίδος» Δελφικά Παραγγέλματα-----

 

«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος. Ένας είναι ο άριστος χρησμός, να αμύνεσαι για την πατρίδα.-------

 

«Ουδέν γλύκιον πατρίδος» Όμηρος. Τίποτε γλυκύτερο από την πατρίδα.-----

 

«Η αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την αγάπη που ένοιωσε για την μητέρα του στην παιδική του ηλικία» Πυθαγόρας.

 

«Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίων Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» Σιμωνίδης ο Κείος. Οι Αθηναίοι , μαχόμενοι στην πρώτη γραμμή υπέρ των Ελλήνων, των χρυσοφόρων Μήδων την δύναμη κατέβαλαν.

 

«Ώ ξειν’αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» Σιμωνίδης ο Κείος.

 

«Ει το καλώς θνήσκειν αρετής μέρος εστί μέγιστο, ημίν εκ πάντων ταύτα απένειμε τύχη. Ελλάδι γαρ σπεύδοντες ελευθερίην περιθείναι κείμεθ’αγηράντω χρώμενοι ευλογίη»  Επίγραμμα Σιμωνίδη του Κείου για τους πεσόντες στα Μηδικά. Αν ο καλός θάνατος είναι το μέγιστο μέρος της αρετής, σ’ εμάς η τύχη αυτό το δώρο μας το έδωσε. επειδή, σπεύδοντας να σώσουμε την Ελλάδα μας με της ελευθερίας τα τείχη, κείμεθα στους τάφους μας ,αθάνατη ευλογία έχοντας κερδίσει.

 

«Τι γαρ φίλτερον ανδρί πατρόας χθονός» Αριστείδης.Τι τάχα είναι περισσότερο αγαπημένο για τον άνθρωπο , από την πατρική του γη.

 

«Ηδ’εστίν η σώζουσα και ταύτης επί πλέοντες ορθής τους φίλους ποιούμεθα»  Σοφοκλής . Αυτή η πόλη είναι που μας σώζει, και αν πλέουμε το πλοίο πάνω σ αυτήν , όσο είναι σώα, μόνο τότε μπορούμε να αποκτούμε τους φίλους μας.

 

«Ουδέν φίλτερον πατρώας γης, μακάριος δ’ όστις ευτυχών μένει εν τη ιδία αυτού πατρίδι» Ευριπίδης Τίποτε γλυκύτερο από την πατρίδα. Και ευτυχής εκείνος που δίχως μακριά της να τον διώχνουν βάσανα, μένει στην πατρίδα του.

 

«Νόμιζε την πατρίδα οίκον, τους δε πολίτας εταίρους» Ξενοφών.

 

eleysis-ellinwn

 

theancientweb.wordpress

 

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος"

Το κυνήγι του χρήματος είναι αρρώστια

Ο πλούτος

 

Η λέξη προέρχεται από το ρήμα πίμπλημι=γεμίζω και πίμπλαμαι=είμαι γεμάτος. Θέμα του ρήματος,  πλη-. Παράγωγα: πλήρης, πλήθος, πλούτος.---
Πλούτος σημαίνει  αφθονία αγαθών.-- Πλούσιος είναι όποιος  έχει αφθονία υλικών αγαθών. Στην αρχαιότητα πλούσιος εθεωρείτο όποιος είχε ζώα αρχικά, κατόπιν ζώα και κτήματα, και όταν οι κοινωνικές ισορροπίες διασαλεύτηκαν στον πλούτο μετρούσαν και οι δούλοι. Στην Οδύσσεια (ρ 422-423)  ο  Οδυσσέας όταν θέλει να πείσει ότι ήταν κάποιος επιφανής, πλούσιος  άρχοντας λέει σε δακτυλικό εξάμετρο:
“και σκλάβους είχα αμέτρητους κι άλλα αγαθά περίσσα,
πόχουν αυτοί που καλοζούν, κι υπέρπλουτους τους λένε”.
Στον μεσαίωνα πλούσιος ήταν όποιος είχε γη.--
Στους νεότερους χρόνους που επικράτησε το εμποροκρατικό σύστημα (μετό τον 15ο αιώνα) πλούτος εθεωρείτο η αφθονία πολύτιμων υλικών αγαθών. Στην σύγχρονη εποχή  ”η αγάπη του πλούτου”, έχει πάρει διαστάσεις ειδωλολατρείας. Πλούσιος θεωρείται όποιος διαθέτει άφθονες κινητές αξίες, όπως το χρήμα. Σε όλες τις εποχές όμως ο πλούτος είτε σε γη,  ζώα και δούλους, είτε σε χρήμα, αυτοκίνητα, βίλες  κότερα, δούλους  κλπ προσδίδει πολιτική και κοινωνική επιρροή σε αυτόν που τα έχει.  Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος να επιδιώκει κάποιος την απόκτηση πλούτου. Δεν αρκείται μόνο στο να περνάει καλά, πολύ καλά, άριστα.
 Επιθυμεί ακόμη, επιθυμία που γεννάται από τον πλούτο, να ελέγχει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Η υπεροχή του ενώπιον των άλλων, η αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται από τον πλούτο και τη δύναμή του, που δεν θα την είχε αν δεν ήταν πλούσιος, ότι μπορεί να τους μεταχειριστεί όπως  θέλει, να παίξει μαζί τους, όπως παίζει με το σκυλάκι του, όλα αυτά του δημιουργούν μιαν άλλην αίσθηση.
 Ίσως την ψυχολογία των Φαραώ, που πίστευαν πως ήσαν γιοι θεών, άρα επίγειοι θεοί.  Έτσι λοιπόν από αυτήν την οπτική δεν είναι ο πλούτος αυτός καθαυτός που οδηγεί σε αντιθέσεις, αλλά ο τρόπος απόκτησης του πλούτου και η χρήση του που γίνεται πηγή συμφορών.
Έχει ο πλούτος ηθική; Η επικρατούσα αντίληψη λέει ότι όποιος πλούτισε με έντιμα μέσα, από την δουλειά του για παράδειγμα, γνωρίζει κατά κανόνα να χρησιμοποιεί τον πλούτο για προσωπικό και κοινωνικό όφελος.
 Στις υπάρχουσες συνθήκες το χρήμα είναι απαραίτητο για μια αξιοπρεπή ζωή, για υγεία, μόρφωση, άσκηση αλληλεγγύης. Αν όμως ο πλούτος αποκτήθηκε με ανέντιμα  μέσα, τότε είναι εύκολο να χρησιμοποιηθεί το χρήμα για ικανοποίηση κακών έξεων. Ο Π. Ζ. Προυντόν όμως λέει ότι ο έντιμος δεν μπορεί να είναι πλούσιος, ότι πλούτος και ηθική δεν συμβαδίζουν. Συγκεκριμένα σταχυολογώ από το πιο γνωστό του βιβλίο, Περί ιδιοκτησίας, τα εξής καταλυτικά, κατά την γνώμη μου.
Εάν με ερωτούσαν
-τί είναι σκλαβιά;
και έπρεπε να απαντήσω με μία λέξη θα έλεγα: Φόνος
και θα γινόμουν αμέσως κατανοητός. Δεν θα χρειαζόταν κανένα επιπλέον επιχείρημα για να δείξω ότι το να αφαιρείς από κάποιους τις σκέψεις τους, τις επιθυμίες τους, την προσωπικότητά τους είναι μια εξουσία ζωής και θανάτου και το να σκλαβώνεις έναν άνθρωπο είναι σαν να τον σκοτώνεις. Επομένως γιατί στην ερώτηση
-τί είναι ιδιοκτησία;
να μην απαντήσω: κλοπή;
Στις μέρες μας το κυνήγι του χρήματος έχει καταντήσει μάστιγα και έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε συμφορές.
Για το χρήμα ο άνθρωπος  εκμεταλλεύεται τον  άνθρωπο,  που είναι προέκτασή του. Γίνεται προδότης, δωσίλογος, ληστής, δολοφόνος σφουγγοκωλάριος και ό,τι άλλο μπορείτε να προσθέσετε σε αυτά. Γεγονός είναι ότι το κυνήγι του χρήματος είναι πλέον αρρώστια, που έχει πάρει την μορφή επιδημίας.
Ας θυμηθούμε λόγια των Αρχαίων σοφών μας για τον πλούτο και τους πλούσιους.
Μένανδρος: Όπλον μέγιστον εν ανθρώποις τα χρήματα.
Δημοσθένης: Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστιν γενέσθαι των δεόντων.
Θέογνις: Πλούτος και σοφία αποτελούν ανίκητον όπλο των θεών.
Πλάτων: Δύο είναι οι εχθροί του ανθρώπου: ο πλούτος που διαφθείρει την ψυχή με την μαλθακότητα που ενσπείρει  και η φτώχεια που σπρώχνει με τα βάσανα στην ξεδιαντροπιά.
Βίων: (Για τον πλούσιο) Δεν εξουσιάζει αυτός την περιουσία, αλλά αυτή τον εξουσιάζει.
Ευριπίδης: Είναι γλυκό το κέρδος, αν βγαίνει ακόμα και με απάτες.
Πλάτων: Όσο τιμώνται στην πόλη τα πλούτη και οι πλούσιοι, τόσο θα περιφρονούνται η αρετή και οι χρηστοί άνθρωποι.


http://chryssablog.wordpress.com/page/4/
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κυνήγι του χρήματος είναι αρρώστια "

Η δικαίωση της Ερείκουσσας

Του Νίκου Λυγερού

Με την ένταξη στο ΕΣΠΑ του λιμανιού της Ερείκουσσας προχωρά ένα βήμα παραπέρα το θέμα της ΑΟΖ στα Διαπόντια Νησιά και αυτή η επιτυχία πρέπει να θεωρηθεί ως απόδειξη της αποτελεσματικότητας των κατοίκων της Ερείκουσσας που ενώ αντιμετώπιζαν συνεχώς εμπόδια δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα τους. Για να γίνει πιο κατανοητό το θέμα αρκεί να εξετάσουμε ένα χάρτη με διαγράμματα Voronoi για να αντιληφθούμε ότι οι γενικευμένες κυψέλες Voronoi των Διαποντίων Νησιών είναι πολύ μεγαλύτερες σε εμβαδόν από την ίδια την Κέρκυρα. Κατά συνέπεια το πλαίσιο της ΑΟΖ ενισχύει το πεδίο δράσης των Νησιών. Έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε δυναμικά όσον αφορά στην οικονομική τους δραστηριότητα. Σε αυτό το πεδίο δράσης εντάσσεται και το πεδίο μάχης του λιμανιού και όλα τα εμπόδια που καταφέραμε να ξεπεράσουμε δίχως να δίνουμε σημασία στις τοπικιστικές προσεγγίσεις, αφού αποδείξαμε ότι το λιμάνι της Ερείκουσσας και η αξιοποίησή τους είναι εθνικό θέμα αφού ανήκει στις εφαρμογές της υψηλής στρατηγικής της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13948&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η δικαίωση της Ερείκουσσας"

Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα

Πολλοί είναι λοιπόν αυτοί -κι ανάμεσά τους και αρκετοί «μορφωμένοι»- που υποστηρίζουν πως δεν υπήρχε το έθνος ως έννοια στους αρχαίους Έλληνες. Ένα ακλόνητο «επιχείρημα» είναι πως ο χώρος της Ελλάδος ήταν χωρισμένος σε πόλεις-κράτη που ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τους διαψεύδει η ίδια η ιστορία…

Παρ’ ότι η έννοια «εθνικό κράτος» και όχι απλά έθνος άρχισε να σχηματοποιείται, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα, κυρίως από τον 18ο αιώνα, εντούτοις ο όρος «έθνος» (αλλά και «γένος»), δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο κόσμο. Ο Ηρόδοτος συχνά χρησιμοποιεί τον όρο «έθνεο» για να περιγράψει τις διάφορες φυλές, ελληνικές και μη που είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κ.τ.λ. (π.χ. «…Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίες εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται…» [βιβλίο «Κλειώ»], «ἔθνεα Βοιωτῶν καὶ Χαλκιδέων» [βιβλίο «Τερψιχόρη»], «Μακεδόνων ἔθνεα» [βιβλίο «Ερατώ»] κ.ά.)

Η έννοια της πανελλήνιας εθνικής συνείδησης, έστω και σε πρώιμο στάδιο· και η γνώση ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που ενώνουν τις διάφορες ελληνικές φυλές και πόλεις-κράτη, κάτω από τον όρο «Έλληνες» δεν απουσιάζει («οἱ δὲ Ἕλληνες κατὰ τάξις τε καὶ κατὰ ἔθνεα κεκοσμημένοι ἦσαν» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Πολύμνια»]), όπως δεν απουσιάζει και η κατανόηση της ελληνικότητας («τὸ Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Ουρανία»]). Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αρκετά. Ενδεικτικά:

1. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόνο όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες (Έλλην+δίκη). Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού απέδειξε την ελληνικότητά του, τού επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες («πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Τερψιχόρη»]).

2. Σε κείμενο που έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες…».
 
Δηλαδή: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες…» (Πανηγυρικός, εδάφιο 24).

3. Στον «Πανηγυρικό» που εκφώνησε προς τους Αθηναίους ο Ισοκράτης, αναφέρεται σαφέστατα στο γένος των Ελλήνων: «Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
 
Δηλαδή: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τούς άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη τού λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι τών άλλων και κατόρθωσε ώστε το όνομα τών Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον τής καταγωγής αλλά τής πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

4. Στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ο Σιμωνίδης ο Κείος αφιέρωσε το εξής επίγραμμα: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Μετάφραση: «Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Περσών»). Να θυμίσουμε, ότι στην νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, απέναντι από τους 55.000 Πέρσες, μαζί με τους 10.000 Αθηναίους, συντάχθηκαν και 1.000 Πλαταιείς, ενώ υπήρχε και στρατιωτική βοήθεια 1.000 οπλιτών από την Σπάρτη, που όμως έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης.

Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε το ίδιο έτος, ο Αισχύλος (ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην μάχη του Μαραθώνα και στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας) μάς αφηγείται μέσα από την τραγωδία του «Πέρσες», τον παιάνα των Ελλήνων: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών». (Μετάφραση: «Εμπρός, τέκνα των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τα ιερά των πατρογονικών θεών σας, τους τάφους των προγόνων σας· τώρα ο αγώνας είναι για τα πάντα»).

5. Έλληνες δεν λογίζονταν μόνο όσοι κατοικούσαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Το 481 π.Χ., έναν χρόνο πριν την επική μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ.), συγκλήθηκε πανελλήνιο συνέδριο στην Κόρινθο, για να αποφασιστεί η στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν οι Έλληνες απέναντι στους Πέρσες. Προσκλήθηκαν επίσης οι Έλληνες της Μασσαλίας και της Κριμαίας, που δεν μπόρεσαν να προσέλθουν λόγω απόστασης, ενώ το παρόν έδωσαν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, οι Κρήτες, οι Κερκυραίοι κ.ά. Σ’ αυτό το συνέδριο δεν προσκλήθηκαν μόνο οι Έλληνες που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες, δηλαδή οι Έλληνες της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιωνίας, της Μακεδονίας κ.ά. Έχουν ιδιαίτερη σημασία δε, οι δύο εκ των αποφάσεων που τελικά ελήφθησαν και που όριζαν πως:

α) Οι Έλληνες να πολεμήσουν μέχρι θανάτου τους Πέρσες.

β) Να τιμωρηθούν όσοι Έλληνες πολεμήσουν με το μέρος των Περσών.

6. Τις παραμονές της ιστορικής μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.), όπου σύμφωνα και με το επίγραμμα του περιηγητή Παυσανία «Σε αυτόν το πόλεμο πολέμησαν: Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Τεγεάτες, Σικυώνιοι, Αιγινήτες, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Ορχομένιοι, Φλειάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Μυκηναίοι, Κείοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι, Ερετριείς, Χαλκιδείς, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτειδαιάτες, Λευκάδιοι, Ανακτορείς, Κύθνιοι, Σίφνιοι, Αμβρακιώτες και Λεπρεάτες», ο βασιλιάς των Μακεδόνων, Αλέξανδρος ο Α’, που είχε υποταχθεί στους Πέρσες, πάει κρυφά στο στρατόπεδο των Ελλήνων και τους μεταφέρει το στρατιωτικό σχέδιο του Μαρδόνιου και αιτιολόγησε την πράξη του, ότι ως Έλληνας δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα σκλαβωμένη: «αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα» («Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Καλλιόπη»).

7. Όπως εξιστορεί ο Αρριανός, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες στην μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ), αιχμαλώτισε όσους Έλληνες είχαν πολεμήσει ως μισθοφόροι στο πλευρό των Περσών και είχαν παραβιάσει την κοινή απόφαση, να μην πολεμήσουν Έλληνες εναντίον Ελλήνων, και τους έστειλε στη Μακεδονία για να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα. Παράλληλα έστειλε 300 περσικές πανοπλίες στην Αθήνα, ως ανάθημα στη θεά Αθηνά, με τη εντολή να συνοδεύεται από το επίγραμμα «Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων»:

«ἔθαψε δὲ καὶ τοὺς μισθοφόρους Ἕλληνας, οἳ ξὺν τοῖς πολεμίοις στρατεύοντες ἀπέθανον. ὅσους δὲ αὐτῶν αἰχμαλώτους ἔλαβε, τούτους δὲ δήσας ἐν πέδαις εἰς Μακεδονίαν ἀπέπεμψεν ἐργάζεσθαι, ὅτι παρὰ τὰ κοινῇ δόξαντα τοῖς Ἕλλησιν Ἕλληνες ὄντες ἐναντία τῇ Ἑλλάδι ὑπὲρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο. ἀποπέμπει δὲ καὶ εἰς Ἀθήνας τριακοσίας πανοπλίας Περσικὰς ἀνάθημα εἶναι τῇ Ἀθηνᾷ ἐν πόλει. καὶ ἐπίγραμμα ἐπιγραφῆναι ἐκέλευσε τόδε. Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων» («Αλεξάνδρου Ανάβασις», Βιβλίο Α).

8. Αιώνες αργότερα, τον 15ο αιώνα, όταν ο όρος «Έλληνας» είχε αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ο Έλληνας φιλόσοφος Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, «υπενθυμίζει» στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Εμμανουήλ Παλαιολόγο, πως «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (Μετάφραση: «Έλληνες είμαστε, αυτοί των οποίων είστε βασιλιάς, όπως η γλώσσα μας και η παιδεία μας μαρτυρούν»).

[Πηγή: arxaia-ellinika.blogspot.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα"

ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑ ΦΕΛΛΟΥΣ

 ΟΧΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΑΜΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΦΑΜΕ [ έβγαλε το τζιπ για να το κινήσει για να μην μείνει από μπαταρία] ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΕ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΙΣΠΡΑΞΗ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΗΓΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΕΊΜΜΑΤΑ ΝΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΑΜΑΣΗΤΑ.
ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Ο ΤΖΟΥΝΙΟΡ ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ.---ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΝΟΧΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΤΑΧΘΗΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ.
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.--ΜΗΝ ΜΑΣ ΣΏΝΕΤΕ ΑΛΛΟ........
--------------------------------------------------------------------------------------------

Ο πρώην βουλευτής και υπουργός της ΝΔ δεν παραβίασε μόνο το STOP αλλά παραλίγο να παρασύρει  με το αυτοκίνητό του μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ.

 

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ σταμάτησαν το τζιπ του πρώην υπουργού κατά παρέκκλιση -αφού υπηρεσιακά δεν προβλέπεται να προχωρούν σε τροχονομικούς ελέγχους- αφού, αφενός τον είδαν να παραβιάζει το STOP και αφετέρου ως αντίδραση για την οδηγική του συμπεριφορά, καθώς ο κ. Λιάπης έκανε έναν επικίνδυνο ελιγμό και λίγο έλειψε να τους παρασύρει.

 

Μάλιστα, αφού τον σταμάτησαν και τον πλησίασαν για να του ζητήσουν τα χαρτιά του, οι νεαροί μοτοσικλετιστές δεν αναγνώρισαν τον πρώην υπουργό ο οποίος φορούσε τζόκεϊ καπέλο, γυαλία μυωπίας και ήταν ντυμένος σπορ και έμειναν έκπληκτοι όταν άκουσαν από τον ίδιο να τους ανακοινώνει την ταυτότητα του.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Λιάπης είπε στον Εισαγγελέα ότι τον Αύγουστο κατέθεσε τις πινακίδες του πολυτελούς τζιπ.
Υποστήριξε ότι έχει πληρώσει τέλη και για το 2013. "Δεν είναι ότι δεν έχω να φάω. Δεν κάνω τον φτωχό αλλά συνταξιούχος είμαι και όπως και να το κάνουμε το τεκμήριο είναι ένα ποσό...", φέρεται να είπε.
Πρόσθεσε ότι το αυτοκίνητο το είχε σε αποθήκη στο Πόρτο Ραφτη κι επειδή θα φύγει για ταξίδι στην Ασία το έβγαλε για να το κινήσει για να μην μείνει από μπαταρία. "Γι' αυτό το λόγο δεν είχα ούτε το δίπλωμα μαζί", είπε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα όπως είπε σκόπευε γυρνώντας από το ταξίδι να πάρει πίσω τις πινακίδες.
Όταν τον ρώτησαν γιατί είχε πλαστές πινακίδες είπε: "Γιατί είχα βγάλει κάτι πινακίδες. Τι να πω; Πως δεν φταίω; Φταίω! Ήταν η κακιά η ώρα και πρέπει να τιμωρηθώ". 

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑ ΦΕΛΛΟΥΣ"

Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Στο άρθρο αυτό στόχος μου είναι να θυμίσω όχι τις ανδραγαθίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε τα πολεμικά και πολιτιστικά του κατορθώματα. ---Αυτά είναι καταγραμμένα και καταξιωμένα από την ιστορία.-- Σκοπός μου είναι να θυμίσω τις προθέσεις και τα οράματα του μεγάλου στρατηλάτη, αν οι βιογράφοι του ορθά διέσωσαν τα λόγια του ή έστω το πνεύμα των λόγων που εκφώνησε στην Ώπη της Ασίας, ένα χρόνο προτού πεθάνει.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, Έλληνας βασιλεύς της Μακεδονίας, ήταν γιος του Φιλίππου Β΄και της Ηπειρώτισσας Ολυμπιάδας. Από το γένος του πατέρα του η καταγωγή του  έφτανε στον Ηρακλή και από τη γενιά της μητέρας του οι ρίζες του έφταναν στον Αχιλλέα. Είχε σπουδαίους δασκάλους, με σπουδαιότερον από όλους τον Αριστοτέλη. Από την ηλικία των 16 ετών ο Φίλιππος του εμπιστευόταν την διαχείριση του κράτους, όταν ο ίδιος βρισκόταν σε εκστρατείες. Ήταν 18 ετών ο Αλέξανδρος, όταν δολοφονήθηκε ο Φίλιππος και 20 ετών, όταν ανέλαβε ως βασιλεύς πλέον της Μακεδονίας  Αλέξανδρος Γ,  να εκστρατεύσει εναντίον της Περσίας, διότι την εποχή εκείνη οι Πέρσες όριζαν όλη την Ασία σχεδόν. Δεν θα σταθούμε στις  νίκες του που οδήγησαν στην κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας, ούτε στις πορείες του που τον οδήγησαν ως τα βάθη της Βακτριανής. Ούτε θα θυμίσουμε το πόσο συνέβαλε στην αφύπνιση του πνεύματος λαών που ζούσαν στο σκοτάδι, με συνέπεια να λατρευτεί ως θεός. Αυτά είναι εύκολο να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος  και να τα μελετήσει. Και σίγουρα θα βεβαιώσει πως το έργο του Αλεξάνδρου από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, πολιτιστική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική  είναι έργο εξαιρετικό και θετικό, διότι, απέβλεπε στην αφομοίωση μεταξύ διαφορετικών και μακρινών λαών, στην συνάντηση  αντίθετων πολιτισμών και αντιλήψεων. Μα πάνω από όλα, ο Μακεδόνας βασιλεύς και κοσμοκράτωρ οραματίστηκε και πέτυχε τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, της τέχνης και της επιστήμης της Ελλάδας, γεγονός που απετέλεσε την απαρχή μιας καινούργιας εποχής, κατά την οποία οι αξίες του Ελληνισμού έγιναν κληρονομιά όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από φυλετικά και πολιτικά κριτήρια.
Θα καταγράψω τον όρκο, όπως ήδη ανέφερα, τον οποίο εκφώνησε το 324 π. Χ. στην Ώπη της Ασίας ενώπιον 9.00 αξιωματικών και προυχόντων κάθε φυλής Ελλήνων, Περσών, Μήδων. Αξίζει να διαβαστεί και να προσεχθεί στις αξίες του. Τον όρκο διασώζουν: Ο Ερατοσθένης, επιφανής σοφός και λόγιος της Αλεξανδρείας (275-195) και τρίτος διευθυντής της περίφημης βιβλιοθήκης της πόλης, ο Ψευδοκαλλισθένης (Βιβλ. Γ΄ γ), ο Πολύβιος (Βίος Παράλληλος, κεφ. Μ. Αλέξανδρος), και άλλοι.
“Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη.
Όλοι οι θνητοί απ’εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός,
μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς νόμους,
όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους.
Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν.
Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή.
Για μένα, κάθε καλός ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας,
είναι χειρότερος από βάρβαρο.
Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα,
παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.
Τον Θεό, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη,
αλλά ως κοινό ΠΑΤΕΡΑ όλων, ώστε η διαγωγή σας
να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τ’αδέλφια στην οικογένεια.
Από μέρους μου, θεωρώ όλους ΙΣΟΥΣ, λευκούς και μελαμψούς.
Και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου,
αλλά μέτοχοι, όλοι συνεταίροι.
Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι”.
Κατά την άποψή μου, ο Μέγας Αλέξανδρος έβαλε από τότε τις βάσεις της παγκοσμιοποίησης. Αλλά τα θεμέλια της δικής του παγκόσμιας αδελφότητας στηρίζονται: στην αρετή, στην ειρήνη, στην ισότητα, στην αξιοκρατία, στη συναδέλφωση των λαών, σε ένα Θεό Πατέρα όλων αδιακρίτως, στην άμεση Δημοκρατία, η οποία διέπεται από την ενεργοποίηση και την καθολική συμμετοχή των πολιτών, σε νόμους κοινούς, οι οποίοι θα προστατεύουν όλους εξίσου  τους πολίτες. Τέλος, την ευνομούμενη αυτήν παγκόσμια κοινότητα θα την διοικούν οι άξιοι, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.
Το όραμά του για την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών ο Μέγας Αλέξανδρος την εγγυήθηκε προσωπικά. Αλλά, “άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα ο θεός κελεύει”.
Οι σκεπτόμενοι, ας συγκρίνουμε την σύγχρονη παγκοσμιοποίηση με αυτήν του Αλεξάνδρου και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.


http://chryssablog.wordpress.com/
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου"

Ουαί τοις ηττημένοις

Έργον ουδέν όνειδος-----

 

Από την στιγμή που ο άνθρωπος  υποχρεώθηκε να μείνει σε έναν τόπο μόνιμα και να καλλιεργεί την γη για να ζήσει, οδηγήθηκε στην σκέψη ότι για να πλουτίσει περισσότερο αρκούσε  να μεταβάλει τους συνανθρώπους του σε δούλους, για να του καλλιεργούν την γη και να περιποιούνται τα κοπάδια του. -- Στη κοινωνική αυτή μετατροπή, που ιστορικά είναι γνωστή ως εποχή δουλείας, πολύ συνέβαλε ο πόλεμος.  Ο πόλεμος μετέτρεψε τον ηττημένο άνθρωπο σε δούλο (ουαί τοις ηττημένοις) και το δίκαιο του ισχυροτέρου το έκανε  αποδεκτό στην συνείδηση των ανθρώπων. --- Έκτοτε εμφανίζεται το κοινωνικό φαινόμενο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και ανθεί μέχρι σήμερα με ποικίλες μορφές.

Αυτός που διέθετε μεγάλες εκτάσεις γης και πολλά ζώα, είχε στην δούλεψή του έναν μεγάλο αριθμό δούλων, ανάλογα με την περιουσία του και τις ανάγκες του οίκου του.  Αν όμως το βιος του  δεν ήταν πολύ μεγάλο, ο γεωργός έπρεπε να εργάζεται  ο ίδιος στην γη του με την βοήθεια των μελών της οικογένειάς του ή ευκαιριακούς εργάτες γης, τους θήτες. Έτσι, εκτός από δούλους η κάθε κοινωνία διέθετε και εργαζόμενους. Αυτοί ήσαν κυρίως γεωργοί και  ποιμένες,  άνθρωποι ελεύθεροι αλλά και υποχρεωμένοι να μεριμνούν προσωπικά για την επιβίωση τη δική τους και της οικογένειάς τους.

 Όσο οι κοινωνίες εξελίσσονταν, πολλαπλασιάζονταν και οι απασχολήσεις εργατών και δούλων. Έτσι  οδηγήθηκαν οι οικονομίες των λαών στο φαινόμενο του καταμερισμού της εργασίας.  Αυτό σημαίνει ότι παράλληλα με τον ποιμένα και τον γεωργό  δημιουργήθηκαν και άλλα επαγγέλματα, κατάλληλα να καλύψουν ανάγκες της εποχής.

Ποια ήταν αυτά τα επαγγέλματα;

Ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες, στ. 493 – 497 μας δίνει μια ιδέα. “…τα χαράματα, μόλις λαλήσει ο πετεινός, όλοι αμέσως ξυπνούν στις δουλειές τους να πάνε, ο χαλκιάς, ο αλευράς, ο ταμπάκης, κι όσοι φτιάνουν ασπίδες ή λύρες. Μαζί, κανατάς, παπουτσής και λουτράρης”. Εκτός από αυτά τα επιτηδεύματα υπήρχαν ακόμη: ιερείς, διδάσκαλοι (παιδαγωγοί, γραμματιστές, κιθαριστές), έμποροι, καραβοκύρηδες, ναυτικοί, ερέτες (κωπηλάτες), ψαράδες, πωλητές, έμποροι, λατόμοι, μεταλλωρύχοι, σιδηρουργοί, αγγειοπλάστες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, διασκεδαστές, ιατροί. Στα  επαγγέλματα  πρέπει να προσθέσουμε ακόμη το επάγγελμα του δουλεμπόρου, καθώς και του πειρατή, γνωστά ήδη από την ομηρική αρχαιότητα.

Με το πέρασμα των αιώνων και ανάλογα με τις ανάγκες των κοινωνιών αναπτύχθηκαν και άλλα επαγγέλματα, όπως: γανωματής, καλαθοποιός, καρεκλάς, μυλωνάς, ντενεκετζής, πεταλωτής, σαγματοποιός, ζωέμπορος, υφαντής, υφάντρια.  Ακόμη,  κάποιοι από αυτούς είχαν βιοτεχνίες οικογενειακού επιπέδου, δηλαδή οικοτεχνίες στις οποίες απασχολούνταν τα μέλη της ίδιας διευρυμένης οικογένειας. Όσοι όμως είχαν μεγαλύτερες οικονομικές μονάδες διέθεταν και δούλους στις επιχειρήσεις τους για περισσότερη παραγωγή.

 Και εργάζονταν και ελεύθεροι και δούλοι.

 Αλλά, άλλο το δίκαιο το εργατικό για τους ελεύθερους και άλλο των δούλων.

Οι εργαζόμενοι δεν ήσαν δούλοι. Ήσαν ελεύθεροι και ως τέτοιοι μπορούσαν να διαθέσουν τον εαυτό τους όπως ήθελαν. Κατ’ αρχήν ήταν δική τους η απόφαση αν θα εργαστούν ή όχι, πόσες ώρες θα εργαστούν, ποιες δεξιότητες θα αποκτήσουν, πότε θα παραιτηθούν από μια ενασχόληση και να κάνουν κάτι άλλο, ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσουν, πόση προσπάθεια θα αφιερώσουν στην εργασία. Καθεμία από αυτές τις αποφάσεις των ελεύθερων εργαζομένων ορίζεται από την επιθυμία επιλογής της καλύτερης διαθέσιμης απασχόλησης από μια ποικιλία επιλογών, για να επιτύχουν το καλύτερο γι αυτούς. Είναι στους κανόνες της επιβίωσης οι εργαζόμενοι πάντοτε να δρουν με τρόπο, ώστε να μεγιστοποιούν την ευημερία τους. Ο κάθε ελεύθερος εργαζόμενος, μέχρι τον 18^ο αιώνα, επέλεγε κατά κανόνα να απασχοληθεί με κάποιο αντικείμενο, που και προσοδοφόρο οικονομικά να του είναι, αλλά και να ικανοποιεί  την δημιουργική πτυχή του χαρακτήρα του. Έτσι, ο υποδηματοποιός για παράδειγμα, που έφτιαχνε υποδήματα, ανελάμβανε το έργο από το σχεδιασμό του και το ετοίμαζε ως την  χρήση. Σε κάθε στάδιο της ετοιμασίας του παπουτσιού, έβλεπε τον εαυτό του και όταν το ολοκλήρωνε, το έργο του λειτουργούσε ως καθρέπτης της προσωπικότητάς του. Έφερε την υπογραφή του, έστω και αν αυτή δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν συνυφασμένη με το δημιούργημά του. Ως τον 18ο αιώνα ο εργαζόμενος μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι και δημιουργός του αντικειμένου της ενασχόλησής του.

Ο  18^ος  αιώνας όμως  είναι καθοριστικός για την ανθρωπότητα. Σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή, μια επαναστατική αλλαγή στο άπαν σύμπαν. Πρόκειται για την βιομηχανική επανάσταση, που έκανε τους ανθρώπους άνω κάτω και είναι η τρίτη κατά σειράν στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Από τον 18ο αιώνα και μετά η μηχανή αντικατέστησε σταδιακά το ανθρώπινο χέρι. Έτσι ο αφέντης πλέον έπαψε να είναι ο άνθρωπος. Κυριάρχησε στις εργασιακές σχέσεις η μηχανή. Σε αυτόν το κύριο πρέπει στο εξής να δουλεύει, όχι να εργάζεται, να δουλεύει ο εργαζόμενος.

Συμπέρασμα: Έργον ουδέν όνειδος, η μηχανή το όνειδος.

 

 

http://chryssablog.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ουαί τοις ηττημένοις"