Η ΣΥΝΧΡΟΝΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Η παγκοσμιοποίηση άλλαξε τα πάντα. ----Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, που επικοινωνούμε, που ταξιδεύουμε , άλλαξε τον τρόπο ακόμα, που γευόμαστε. ----Γιατί αν κάποτε πιστεύαμε σε έναν θεό πλάστη και ζαχαροπλάστη, η Παγκοσμιοποίηση τον αντικατέστησε από ένα πολυμήχανο μίξερ, το οποίο διακηρύττει πως τα πράγματα, δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα. Είναι κρέμ μπρουλέ.




Στον Δυτικό κόσμο του σήμερα, κορωνέικες ελιές τορπιλίζουν τις πύλες βουτύρου της Βαυαρίας, αριστοκράτισσες κρέμες γάλακτος κόπτονται στη θέα του σαγηνευτικού καρδάμου και τηγανιτές πατάτες ωρύονται σαν ξεσαλωμένες φαν στα πόδια μιας rock&roll βουβαλίσιας μπριζόλας. Και ω! πρωτοφανές! επαναστατικό! ... Το Pinot noir είναι τώρα «οk» να πίνεται με πίτσα, το Chardonnay «cool» να συνοδεύει ψάρι τροπικό με wasabi, η καπνιστή πέστροφα είναι πολύ «underground» όταν συναντήσει το Πόρτο... Και κάπως έτσι, κυρίες και κύριοι, το πρωί μας βρήκε στις όχθες του κοσμοπολίτικου δυτικού πολιτισμού…



Η γιαγιά μου πάντα έλεγε πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Δεν είχε άδικο. Ο άνθρωπος την ημέρα που επήλθε η παγκοσμιοποίηση, όρμησε πειναλέα πάνω στις απολαύσεις που απλώθηκαν μπροστά του. Έτσι, ερωτεύτηκε παράφορα τον βασιλικό της Ιταλίας, σαγηνεύτηκε από τα μπαχαρικά της Ανατολής, κοκκίνισε από ντροπή μπροστά στην Γαλλική κουζίνα και τα προκλητικά αρώματά της, αγάπησε με αγνότητα την Ιαπωνία και τις ευθείς, καθαρές γεύσεις της. Η κουζίνα σήμερα, μοιάζει πολύχρωμη και δεν γνωρίζει κανόνες. Και πάλι όμως, ένα ερώτημα τριγυρίζει στο μυαλό πολλών από μας… Είναι πράγματι τόσο αυθεντικά πολύχρωμη ή, η plasma τηλεόραση τα δείχνει όλα πολύχρωμα; Δηλαδή κάπως σαν να λέμε, στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;



Δεν ξέρω για εσάς, όμως εμένα αυτός ο καταιγισμός πληροφοριών σε τιμή προσφοράς, συχνά μου προκαλεί ναυτία. Όχι γιατί δεν απολαμβάνω τον γαλλικό καφέ μου με ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης. Ούτε γιατί με ενοχλεί ο ξένος γείτονας. Όμως γιατί η υπόθεση μυρίζει από μακριά. Η κακοφωνία μεταξύ σημερινής πραγματικότητας και εικονικής πραγματικότητας μας τοποθετεί σε ένα περιβάλλον ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού και αυτό σχεδόν ποτέ δεν είναι προς όφελος των καταναλωτών. Ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η εικονική;



Κάτω από την εικόνα που θέλει να ζούμε σε μια κοινωνία πλουραλιστική και πολύ-πολιτισμική, η ξενοφοβία και ο τοπικισμός βρίσκονται σε έξαρση, και η άκρα δεξιά βρίσκει για άλλη μια φορά έδαφος για να ξεφυτρώσει. Γιατί περνούν όλα έτσι αβίαστα από τον πολτοποιητή που λέγεται παγκοσμιοποίηση, που μόνο επιφανειακά τελικά προωθεί τον διάλογο μεταξύ πολιτισμών; Που αποστειρώνει την βαθύτερη και ουσιαστική κατανόηση του Άλλου; Που διαφημίζει τον γύρο και όχι τον Καζαντζάκη, την φόρμουλα και όχι τον Γκαίτε, το γαλλικό κρασί και όχι τον Μπωντλαίρ;



Η Πολιτισμική Διπλωματία δεν θα πάψει ποτέ να τοποθετεί τους Δούρειους Ίππους της, στις αυλές μας. Οι πάμπλουτοι Ρώσοι και Κινέζοι, θα συνεχίσουν να ρίχνουν στα κρυφά κόκα κόλα, στο πανάκριβο κρασί τους. Αλλά εσύ, όπως λέει η φίλη μου η Ελένη, - «Μη ζορίζεσαι αν δεν σου αρέσει η μοριακή κουζίνα, αν δεν τρως σούσι ή ακόμα κι αν θες να φας σκουμπρί με μπύρα. Δεν τρώμε για να είμαστε “in”».



Αν τα πάθη και οι αδυναμίες μας, μας κάνουν κάθε μέρα ευάλωτο στόχο, τότε μια είναι η λύση. Η προσωπική αναζήτηση της ποιότητας.



Κάποτε ένας διάσημος γευσιγνώστης - δημοσιογράφος οίνου, ρωτήθηκε για το ποιό είναι το καλύτερο κρασί που έχει πιεί ποτέ στη ζωή του. Εκείνος, απάντησε: «Μια ρετσίνα που ήπια κάποτε σε ένα ελληνικό νησί δίπλα σε μια πανέμορφη γυναίκα»...!



[Αναδημοσίευση από tvxs.gr]



Τμήμα ειδήσεων defencenet