ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Εις μνήμην ... Κ' ήτανε η ψυχή του την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι. Κι όπως, κυλά, από τ' άδυτα του αδύτου των ουρανών, μες στη νυχτιά εν' αστέρι, ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι, έτσι απ' τα στήθη πέταξε η πνοή του ... Άγγελος Σικελιανός, απόσπασμα από τα Ορφικά Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε το 1884 στη Λευκάδα, όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε για ένα διάστημα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, όμως κατόπιν εγκατέλειψε τις σπουδές του, καθώς είχε στρέψει το ενδιαφέρον του σε λογοτεχνικές αναζητήσεις. Το 1907 παντρεύτηκε την Εύα Πάλμερ -Αμερικανίδα στην καταγωγή- και μαζί της ξεκίνησε μια φιλόδοξη προσπάθεια αναβίωσης των Δελφικών Γιορτών για την προβολή των αρχαίων ελληνικών ιδανικών, σε εποχές δύσκολες για τον Ελληνισμό. Η προσπάθεια αυτή, αν και είχε επιτυχία και απήχηση, ωστόσο κάποια στιγμή ματαιώθηκε κάτω από το βάρος των οικονομικών κυρίως συνθηκών. Πολύ συγκινητική υπήρξε η απαγγελία ενός ποιήματος του Σικελιανού στη κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά το 1943, γεγονός που φανέρωσε την ευαισθησία και την αγωνία του για την τύχη του ελληνικού λαού στα χρόνια του πολέμου. Ο Άγγελος Σικελιανός, άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα το 1952. Ο Σικελιανός είναι ποιητική φύση ολότελα διαφορετική από αυτή του Παλαμά και του Καβάφη. Το γεγονός ότι ήταν Επτανήσιος και πως το πατρικό του σπίτι βρίσκονταν στην Λευκάδα, συντέλεσαν σημαντικά έτσι ώστε να έχει ζωντανή μέσα του την παράδοση της Επτανησιακής Σχολής, βαθύτατη αίσθηση και γνώση της λαϊκής γλώσσας, αλλά και οικείωση με τις ξένες λογοτεχνίες. Ο Σικελιανός είναι ο κατεξοχήν ποιητής της Ελληνικής παράδοσης. Κανένας άλλος ίσως νεοέλληνας λογοτέχνης δε γνώρισε και δεν έζησε ποτέ με τέτοιο πάθος το Ελληνικό πνεύμα στη μακραίωνη ιστορία του. Η ψυχή του διακατέχεται από έντονο πάθος για την Ελληνική γη. Θεωρεί πως η απομάκρυνση από τη φύση αποτελεί σημαντικό λόγο της πτώσης του ανθρώπου και πως καθίσταται επιτακτική η επιστροφή του σ' αυτή. Στην ποίησή του η επαφή με τη φύση και το θείο είναι μυστική, τελετουργική. Πνευματικό εμβατήριο Ομπρός. βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο! Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη, κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα! Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα. 'Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του! Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του, ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου! Ομπρός, οι δημιουργοί!... Την αχθοφόρα ορμή Σας στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος! Ο Σικελιανός βρίσκει μεγάλο ενδιαφέρον με τα Ορφικά και ελευσίνια μυστήρια, το Απολλώνιο και Διονυσιακό πνεύμα των αρχαίων, με την φιλοσοφία των Ιώνων. Το πρώτο του πραγματικό ποιητικό φανέρωμα είναι το μεγάλο συνθετικό ποίημα "Ο Αλαφροΐσκιωτος", που ο τίτλος του είναι παρμένος από από το "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του Δ. Σολωμού. Το 1927 ο ίδιος οργανώνει τις Δελφικές Γιορτές. Μ' αυτές ο ποιητής είχε σκοπό, με κέντρο τους Δελφούς και με διάφορες εκδηλώσεις, ν' αναβιώσει το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Μέσα από τα ποιήματα του Σικελιανού ξεδιπλώνεται η αγάπη του για τη φύση, η αγνή φύση του νησιού των παιδικών του χρόνων, η λατρεία του για την Ελλάδα, η Δελφική ιδέα, καθώς και μια μυστηριακή ατμόσφαιρα που συνεπαίρνει τον αναγνώστη. O Σικελιανός λοιπόν μέσα στην ποίηση του συνδέει τον Έλληνα και κάθε άνθρωπο, με τις αρχέγονες και τις πανανθρώπινες δυνάμεις της φύσης και του σύμπαντος. Αυτές εκφράστηκαν μέσα από τον αρχαίο μυστικισμό και τις θρησκευτικές δοξασίες με κέντρο πάντα την ελληνική πνευματική παρουσία ανά τους αιώνες. Ένας βαθύς λυρισμός διαπνέει τα ποιήματά του. Τον συνθέτουν εικόνες μυστηριακής γαλήνης και ηρεμίας που παραπέμπουν στο μεγαλόπνοο στοιχείο της ποίησης του. Γενικά ο Σικελιανός είναι ο ποιητής που κατάφερε με την λυρικότητα της έκφρασης και των συναισθημάτων να παρουσιάσει μια αυτόνομη σχεδόν και ξέχωρη λογοτεχνική παρουσία και να αποτελέσει ένα καινούργιο κεφάλαιο της ελληνικής ποίησης. Ο πόθος του να δημιουργήσει ένα σημείο ένωσης των λαών και πολιτιστικής ανταλλαγής με κέντρο τους Δελφούς, όσο ανεδαφικός και αν υπήρξε ή όσο μη πραγματοποιήσιμος αποδείχτηκε στην πορεία, φανερώνει την πρόθεση ολόκληρης της ποίησης και της φιλοσοφίας του.

http://www.asda.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ"

Κλυταιμνήστρα: «Η Γυναίκα μη Τρόπαιο»

Είναι η τρομερή γυναίκα με την παράξενη ομορφιά, που για χάρη της ο Αγαμέμνων σκότωσε τον πρώτο του εξάδελφο και σύζυγό της, για να την αποκτήσει. Μέσω αυτού του γάμου ο Αγαμέμνων ισχυροποιείται και γίνεται μέλος της πανίσχυρης δυναστείας των Ηρακλειδών, που απαριθμεί 1.700 χρόνια ιστορίας βασιλικού οίκου πίσω της. Ο Αγαμέμνων είναι ο «σώγαμπρος» σ’ ένα πλούσιο σπίτι και εξ αιτίας του ισχυρού ονόματος των Ηρακλειδών ορίζεται αρχιστράτηγος της εκστρατείας των Ελλήνων εναντίον της Τροίας. Φεύγοντας για τον πόλεμο αφήνει πίσω του έναν έμπιστο αοιδό, να κατασκοπεύει τη γυναίκα του.

Αλλά η Κλυταιμνήστρα, που είναι γεννημένη για βασίλισσα, αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας με άνεση και εκφράζει το θηλυκό πρότυπο του ηγεμόνα, ασκώντας μόνον δικαιώματα και ερωτοτροπώντας ελεύθερα με τον Αίγισθο, όπως άλλωστε ερωτοτροπεί και ο σύζυγός της με τις σκλάβες του. Όταν ο Αγαμέμνων επιστρέφει από την Τροία θριαμβευτής, γεμάτος πλούτη, υπηρέτριες και λάφυρα, η Κλυταιμνήστρα, που φέρει επάξια τον διπλού πέλεκυ της εξουσίας στο χέρι, δεν θα παραδώσει αυτήν την εξουσία στον άντρα της και δεν θα ανεχθεί την παρουσία της νεαρής εγκύου ερωμένης του, της γυναίκας-τροπαίου, της Κασσάνδρας, στο παλάτι της.

Η Κλυταιμνήστρα, ζυγίζοντας ψυχρά και ωμά τα πράγματα, αποφασίζει να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα, όχι με κάποιο δηλητήριο και να ξεμπερδεύει, αλλά με μαχαίρι. Θα αναμετρηθεί με τον σκληροτράχηλο αρχιστράτηγο στήθος με στήθος. Θέλει να αντικρύζει το βλέμμα του καθώς τον δολοφονεί, θέλει να νοιώσει το ζεστό του αίμα στα χέρια της. Ο δειλός εραστής της Αίγισθος δεν τολμάει να επιχειρήσει πρώτος το κακούργημα, αλλά θα επιτεθεί μετά στον ήδη κατακρεουργημένο Αγαμέμνονα με μερικές ψευτο-μαχαιριές, ίσα- ίσα για να διεκδικήσει τον θρόνο.

H Kλυταιμνήστρα οπλισμένη με μαχαίρι πηγαίνει να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα. Πίσω της ο διστάζων Αίγισθος.

Η Κλυταιμνήστρα ουδέποτε θα μετανοιώσει, ούτε θα θεωρήσει την πράξη της σαν έγκλημα. Μιλώντας με την κόρη της, Ηλέκτρα, θα χαρακτηρίσει τη δολοφονία αυτή αόριστα σαν υπερβολική σκληρότητα, σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον άπιστο σύζυγο ή, ακόμη πιο βολικά, σαν μητρική εκδίκηση στο όνομα της αδικοχαμένης Ιφιγένειας. Αυτή η ισχυρή γυναίκα- μη τρόπαιο, που μαγνήτισε τους άνδρες της εποχής της, προκάλεσε δέος στους επόμενους, αναστάτωσε τους τραγωδούς, εξακολουθεί να προκαλεί το ίδιο δέος και στους σημερινούς.

Η Κλυταιμνήστρα σαν ηρωΐδα «απορροφά» όλα τα κύρια πρόσωπα της τραγωδίας, τον Αγαμέμνονα, τον Αίγισθο, τα παιδιά της. Δεσπόζει σε όλη την σκηνή, καταργώντας τους άλλους. Στην ουσία είναι αήττητη, είναι αδίσταχτη και ανεξάρτητη και δεν έχει θέση στην καινούργια πατριαρχική κοινωνία, που οι γυναίκες πρέπει να έλθουν στα μέτρα των ανδρών, όπως αυτοί τα ορίζουν.

Πως να υποβιβάσουν οι τραγωδοί αυτήν την τρομερή γυναίκα; Και όμως βρήκαν τον τρόπο: Από δυναμική και αγέρωχη βασίλισσα θα την παρουσιάσουν ως απλή μάνα και γιαγιά, που τρέχει γεμάτη λαχτάρα προς την διωγμένη κόρη της, μόλις μαθαίνη, ότι η Ηλέκτρα είναι λεχώνα, και ότι αυτή, η Κλυταιμνήστρα, έχει ένα εγγονάκι. Οι τραγωδοί βάζουν την μεγάλη βασίλισσα να έχη μετατρέψει τον χαμό της σε γιορτή, τρέχοντας αλαφιασμένη, για να αντικρύση εκείνο το μικρό πλασματάκι.

Η ενοχλητική και «άγνωστη» Κλυταιμνήστρα μόνον ως μάνα θα βρει την τιμωρία, που κατά την γνώμη τους της αξίζει, γιατί μόνον ως μάνα ανέχονται πλέον την γυναίκα οι πατριαρχικές κοινωνίες. Επιτρέπουν στην Ηλέκτρα να μισήσει όσο θέλει την μητέρα της, αλλά απαγορεύουν να μισήσει τον πατέρα της, που την πρόδωσε το ίδιο, γυρίζοντας στο σπίτι όχι ως πατέρας αλλά ως τροπαιούχος εραστής, με μία ερωμένη περίπου στην ηλικία της κόρης του, που μάλιστα κυοφορεί το παιδί του. Δεν θα απολογηθεί ο Αγαμέμνων για τις πράξεις του, μόνον από την γυναίκα του θα ζητήσουν τον λόγο, αυτήν θα τιμωρήσουν και θα βάλουν τα παιδιά της να την δολοφονήσουν.

Η μορφή της Κλυταιμνήστρας θα εμπνεύσει αμέτρητους ποιητές, συγγραφείς, τραγωδούς, θα αντέξει το χριστιανικό Μεσαίωνα και θα μεταφερθεί στους αναγεννησιακούς χρόνους, θα υμνηθεί από Ιταλούς και Γάλλους δραματουργούς, θα παιχθεί στο Γαλλικό Θέατρο, στο Επτανησιακό Θέατρο, στο νεώτερο και διεθνές δραματολόγιο, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, και θα είναι πάντα μία ανεξιχνίαστη μορφή, γεμάτη ισχύ και πάθος, ανυπόταχτη, με ένα τρομαχτικό μέγεθος. Η επιβλητική γυναίκα είναι το τελευταίο πρότυπο της μητριαρχικής εποχής, που είχε την δύναμη ενός ηγεμόνα, που ήξερε να γεύεται την εξουσία και να απολαμβάνει έντονα τα πάθη της, δεν θέλει να τα περιορίσει.

Αλλά η Κλυταιμνήστρα έχει και μία άλλη μορφή: Η τραγική μητροκτονία, που αντιπροσωπεύει, ίσως να απηχεί την δική μας κακή πλευρά, να μας απευθύνεται ως μια κρυμμένη σκέψη, που απαγορεύεται να συζητηθεί, γι’ αυτό καταχωνιάζεται βαθιά μέσα στα παράξενα και σκοτεινά υπόγεια του υποσυνειδήτου. Είναι μαζί η «αγαπημένη και μισημένη», όπως την θρηνεί συντετριμμένη πλέον η Ηλέκτρα, μετά τον τραγικό χαμό της.

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κλυταιμνήστρα: «Η Γυναίκα μη Τρόπαιο»"

«Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού...»

«Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απʼ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!

Friedrich Wilhelm Nietzsche

http://www.thermopilai.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού...»"

Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21

Κρατσάιζεν Καρλ/ Karl Krazeisen (1794–1878): Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21

«Ο λοχαγός και αυτοδίδακτος ζωγράφος Καρλ Κρατσάιζεν, που έλαβε ενεργά μέρος στον αγώνα, ήταν ο άνθρωπος χάρη στον οποίο γνωρίζουμε σήμερα πώς ήταν η μορφή δεκάδων αγωνιστών της εθνεγερσίας».
οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από τα έργα του Καρλ Κρατσάιζεν
Ο Karl Krazeisen, Bαυαρός αξιωματικός του πεζικού και ερασιτέχνης ζωγράφος, γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1794 στο Kαστελλάουμ του Παλατινάτου και πέθανε στο Mόναχο στις 27 Iανουαρίου 1878. Πήρε μέρος στις επιχειρήσεις της πατρίδας του κατά του Nαπολέοντα (1813-1814). Tο 1826, υπακούοντας στο ρομαντισμό και το φιλελληνισμό της εποχής, ήρθε στην Eλλάδα για να πολεμήσει υπέρ της ανεξαρτησίας των Eλλήνων.
 Kατά την παραμονή του στην Eλλάδα σχεδίασε διάσημες μορφές του Aγώνα και έχοντας συναίσθηση της αξίας των έργων του, γυρίζοντας στο Mόναχο το 1827 προχώρησε σε λιθογράφηση των σχεδιασμάτων του και έκδοσή τους στο γνωστό λεύκωμα Bildmisse ausgezeichneler Griechen und Philhellenen, nebst einigen Ansichten und Trachten, που τυπώθηκε σε επτά τεύχη, από το 1828 έως το 1831. Tα σχεδιάσματα του Krazeisen έδωσαν τη δυνατότητα να παρουσιασθούν σεπτές μορφές του 1821 που η μορφή τους αναπαριστά και την αγωνία, την ελπίδα του Αγώνα του ελληνικού έθνους. Συνολικά σχεδίασε 91 έργα, ανάμεσά τους υδατογραφίες, τοπία, αρχαιότητες, πολεμικές συνθέσεις και βέβαια οι προσωπογραφίες των πρωταγωνιστών του 1821. Τα περισσότερα έργα έγιναν με μολυβί και σε χαρτί μικρού μεγέθους.
Επιστρέφοντας στη Γερμανία ο Κράτσαϊζεν λιθογράφησε τα σχέδιά του και τα κυκλοφόρησε, από το 1827 έως το 1831, σε επτά λευκώματα με το γενικό τίτλο Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen (Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κράτσαϊζεν).
Το περιεχόμενο των επτά λευκωμάτων με τις λιθογραφίες είναι το παρακάτω:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21"

ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΕ -ΑΚΗΣ 13ος-15ος ΑΙΩΝΑΣ

Επώνυμα του παρελθόντος,13ος-15ος αιών., σε -άκης

᾿Αβάκης 1325 (Abakes)
᾿Αβραμπάκης Μιχαήλ 1346-Σέρρες (Abrampakes Michael)
᾿Αγαπόπουλος, Γρηγόριος Πανάκης 13ος-Τραπεζ. (Agapopulos, Gregorios Panakes)
᾿Αγουλάκης Νικόλαος 1314-Θεσσ/κη (Agulakes Nikolaos)
᾿Ακριδάκης Κωνσταντῖνος 1264-Κεφαλονιά (Akridakes Konstantinos)
᾿Αλωπάκης 1321-Χαλκιδική (Alopakes)
᾿Αμπελιᾶς, Μιχαήλ Νεράκης 1348-Σέρρες (Ampelias, Michael Nerakes)
᾿Απαράκης Βασίλειος 1408-Τραπεζ. (Aparakes Basileios)
Βαβάκης Μιχαήλ 1284-Λήμνος (Babakes Michael)
Βαμβακής 1320-Χαλκιδική (Bambakes)
Βαρσάκης 1264-Κεφαλονιά (Barsakes)
Βασιλάκης 1296-Μυστράς (Basilakes)
Βεστάκης Κώστας 14ος αι. (Bestakes Kostas)
Γαλατάκης Γεώργιος 1443 (Galatakes Georgios)
Γερμενάκης Χριστοφόρος 1279-Σμύρνη (Germenakes Christophoros)
Γουράκης 1316-Σέρρες (Gurakes)
Γουρουνάκης Στέφανος 1316-Σέρρες (Gurunakes Stephanos)
Δαμάκης 1321-Χαλκιδική (Damakes)
Δημητρᾶς, Γεώργιος Κατζυλάκης 1321-Χαλκιδική (Demetras, Georgios Katzylakes)
Εὐμορφάκης Θετόκης 1341-Σέρρες (Eumorphakes Thetokes)
Zουβάκης ᾿Ιωάννης 13ος-Τραπεζ. (Zubakes Ioannes)
Zωμάκης 1341-Σέρρες (Zomakes)
Θεοδωράκης 1331-Λήμνος (Theodorakes)
Θηβαῖος, Μιχαὴλ Κουρκουνάκης 1321-Χαλκιδική (Thebaios, Michael Kurkunakes)
᾿Ιανάκης 15ος-Τραπεζ. (Ianakes)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΕ -ΑΚΗΣ 13ος-15ος ΑΙΩΝΑΣ"

Καβάφης - Ιθάκη (1911)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καβάφης - Ιθάκη (1911)"

Τουρκία το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού …κατά τους Τούρκους πάντα

Σύμφωνα με ετήσια έκδοση του τουρκικού υπουργείου Υγείας, “Υγεία 2000″, που εκδόθηκε εκείνη την χρονιά, ο Ιπποκράτης ήταν μαθητής του μεγάλου Τούρκου δασκάλου ιατρού, Αναχαρσίς – Χότζα. Ο πατέρας της ιατρικής επιστήμης Ιπποκράτης, τον όρκο του οποίου δίνουν οι γιατροί σε ολόκληρο τον κόσμο, διδάχτηκε, σύμφωνα με κάποιους Τούρκους, την ιατρική επιστήμη από ονομαστούς Τούρκους δασκάλους.

Ο Αναχαρσίς ήταν Τούρκος και ανήκε σε μια τουρκική φυλή που ονομαζόταν Σακά, (νεροκουβαλητάδες), όπως ήταν οι Οσμανλήδες, οι Σελτζούκοι, οι Ουϊγούροι, οι Καραχάνοι, οι Καρλούκοι και άλλες τουρκικές φυλές που κατά καιρούς, όπως υποστηρίζουν οι θεωρίες των Τούρκων, έχουν ζήσει στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας.

Στην έκδοση υποστηρίζεται ότι πριν από τον Ιπποκράτη υπήρξαν τρεις διάσημοι Τούρκοι γιατροί – δάσκαλοι της ιατρικής, οι Αναχαρσίς, Αμπαρίς και Τοκσαρίς (τα ονόματα δίνονται με την τουρκική προφορά).

Από αυτούς, ο Αναχαρσίς, ο οποίος ήταν η κορυφή της ιατρικής, έζησε στην Αθήνα και εκεί δίδαξε την ιατρική. Ενας από τους μαθητές του Αναχαρσίς – Χότζα ήταν και ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης. Παρόμοιες απόψεις διατυπώνονται και από το Κέντρο Ιστορικών Ερευνών της Αγκυρας, σύμφωνα με τις θεωρίες του οποίου οι Πελασγοί, οι Μίνωες της Κρήτης και στην συνέχεια οι Μυκηναίοι, οι Κάρες, οι Λέλεγες, ήταν όλοι πρόγονοι των σημερινών Τούρκων.

Ο αρχαίος Αιγιακός πολιτισμός και ο Ιωνικός πολιτισμός ήταν προϊσλαμικής τουρκικής προέλευσης και οι Ιωνες φιλόσοφοι, όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Ιπποκράτης, ο μεγάλος ποιητής Ομηρος ή Ομέρ, ήταν και αυτοί τέκνατουρκικών φυλών.

Κατά το ίδιο Κέντρο, Τούρκοι δημιούργησαν τον Μινωικό πολιτισμό στην Κρήτη, την περίοδο 2.200 – 1.750 και οι Μινωίτες με την σειρά τους εκπολίτισαν την Πελοπόννησο. Ετσι, ο Μυκηναϊκός πολιτισμός βρισκόταν κάτω από την ισχυρή επίδραση της Μινωικής Κρήτης.

Επομένως, όλοι οι πρωτοελληνικοί πολιτισμοί, ο Μινωικός, ο Αιγιακός και ο Μυκηναϊκός, ήταν δημιουργήματα της Ανατολής.

ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΟΖΑΛ ( ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ )

Τις απόψεις αυτές υιοθέτησε και ο Τουργκούτ Οζάλ στο περίφημο ιστορικό του έργο, που γράφτηκε το 1986, όπου ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας είχε ισχυριστεί τα εξής:

“Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Πελασγοί, που βασικά αποτελούνταν από μικρασιατικούς πληθυσμούς, ήταν οι πρώτοι εκπολιτιστές όλων των περιοχών της λεκάνης του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών της Κρήτης και της Ελλάδας, διατηρώντας παράλληλα την Ανατολία ως κέντρο τους”.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον σημείο των τουρκικών θεωριών, που ενστερνίστηκε επίσημα και ο Οζάλ ήταν το κεφάλαιο για την καταγωγή του Ομήρου: “Ο Ομηρος αποτελεί ένα τυπικό μικρασιατικό φαινόμενο. Δηλαδή, δεν είναι ένα προϊόν του ελληνικού πολιτισμού, αλλά του Ιωνικού, δηλαδή του Μικρασιατικού”.

Σύμφωνα με αυτή την τουρκική επιχειρηματολογία:

- Εφόσον ο Ομηρος ήταν είτε από την Σμύρνη είτε από τον Κολοφώντα, ήταν Μικρασιάτης και όχι Ελληνας.

- Ο Ομηρος δείχνει στην Ιλιάδα μια συμπάθεια για τους Τρώες, τους Μικρασιάτες, το Αιγαίο και την Ιωνία. Περιγράφει τους Αχαιούς ως αγροίκους και σκληρούς και ειρωνεύεται τους Θεούς τους. Φαίνεται να είναι οπαδός των μικρασιατικών θρησκειών με τα ομαδικά τους συμπόσια και όχι των ανθρωποθυσιών και ζωοθυσιών των Ελλήνων.

- Ο Ομηρος επηρεάστηκε από το Επος του Γιλγαμές της Μεσοποταμίας και πιο συγκεκριμένα από την μετάφρασή του στα Χετιτικά, η ύπαρξη της οποίας αποκαλύφθηκε με την ανεύρεση του σχετικού κειμένου στις ανασκαφές του χετιτικού ανακτόρου στην Χατούσα, (το σημερινό Μπογάζκιοΐ), στην Κεντρική Ανατολία”.

Με αυτόν τον τρόπο ο Οζάλ και οι συνεργάτες του οικειοποιούνται τον πρώτο ποιητή της Ελλάδας και ακόμα σημαντικότερο, τον πρώτο Ευρωπαίο ποιητή για λογαριασμό της Ανατολίας και των Τούρκων. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν ο ισχυρισμός του Οζάλ, που διδάσκεται ακόμα και σήμερα στα τουρκικά πανεπιστήμια: “Ο Ομηρος, ο συμπατριώτης μας, άρχισε από την Ανατολία, στον 9ο αιώνα π.Χ., εκείνο που αργότερα θα ονομάσουν εσφαλμένα ελληνικό θαύμα”.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Στην Τένεδο η 9η εκδήλωση ¨Μέρα ποίησης και ανάγνωσης Ομήρου¨ προς τιμήν του Ομήρου, διάσημου ποιητή της αρχαίας περιόδου.

ΤΣΑΝΑΚΚΑΛΕ. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε με την στήριξη του Καιμακάμη Τενέδου και οργανώθηκε από τον Σύλλογο Τενέδου και από τον καθηγητή Χαλούκ Σαχίν κατά την ώρα της ανατολής, μετείχαν ο πρέσβης της Γερμανίας στην Άγκυρα Έσκαρτ Κουντζ, οι ποιητές Τζεβάτ Τζαπάν και Σουρεγιά Μπερφέ, ο αντιπρόεδρος των ανασκαφών της Τροίας καθηγητής Ρουστέμ Ασλάν, καθώς και ντόπιοι και ξένοι καλεσμένοι.
Το πλήθος που συγκεντρώθηκε στη παραλία, στο κάτω μέρος του κάστρου άρχισαν να περιμένουν το πρώτο φως της μέρας. Στο μεταξύ απαγγέλθηκαν τμήματα της ¨Ιλιάδας¨ στα τουρκικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα γαλλικά, στα κινέζικα και στα ουγγρικά.

Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και καθηγητής Χαλούκ Σαχίν, στη δήλωση που έκανε στον ανταποκριτή του ΑΑ, ανέφερε πως η ιστορία της Ιλιάδας διεξήχθη στην περιοχή.

Ο Σαχίν είπε πως είναι γνωστό πως ο Όμηρος ήταν Σμυρνιός και αυτό στηρίζεται πλέον και από ιστορικούς, και πρόσθεσε : ¨Τιμάμε με την ανάγνωση για μια ακόμη φορά τον Όμηρο, που ήξερε πολύ καλά αυτά τα μέρη. Φαίνεται ότι το έργο αυτό που γράφτηκε πριν 2.500 χρόνια, συνέλαβε πολύ καλά την ψυχή αυτού του τόπου, τους ανέμους που τώρα φυσάνε στην Τένεδο, τα πουλιών που πετάνε, και τις σχέσεις των ανθρώπων¨.

Ο Σαχίν ανέφερε πως ότι έχει απομείνει στην Ανατολία από το παρελθόν αποτελεί παρακαταθήκη για αυτούς και είπε : ¨ Όταν λέμε ότι αποτελούνε παρακαταθήκη μας, δεν εννοώ μόνο τα υλικά στοιχεία, αλλά και αυτές τις ιστορίες. Υπό αυτή την έννοια, εμείς ως Τενέδιοι με μεγάλη περηφάνια συνεχίζουμε να στηρίζουμε έτσι τον Όμηρο. Και για να τονίσουμε την οικουμενική πλευρά του Ομήρου και του ανατολικού πολιτισμού, οργανώσαμε την ανάγνωση σε διάφορες γλώσσες¨.

http://gdailynews.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τουρκία το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού …κατά τους Τούρκους πάντα"

Ραδιενεργά... "Ανθεστήρια"

Κάποτε … κάποιοι στον πλανήτη γιόρταζαν τα Ανθεστήρια! Και ήταν οι Έλληνες !...Όταν οι άνθρωποι σέβονταν, αγαπούσαν την γη και τον πλανήτη και ήταν σ` αυτή τη χώρα… τη χώρα μας!

Σήμερα η απληστία ,η ανευθυνότητα, οδηγούν τον πλανήτη σε κατάρρευση με κάθε τρόπο. Οι Ιάπωνες μας δουλεύουν … έχοντας έξι πυρηνικούς αντιδραστήρες να εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα και τη θάλασσα ραδιενέργεια!!! 1250 φορές πάνω από το μέγιστο « επιτρεπόμενο»!!! ( και τι σημαίνει επιτρεπόμενο;; λιγότερο επικίνδυνο!!!) αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν δεν συγκινούντε … ούτε οι εγκληματίες των κυβερνήσεων και των κοινοβουλίων!

Οι Αμερικανοί-Άγγλοι- Ισραηλινοί ρίχνουν βόμβες στη Λιβύη με απεμπλουτισμένο ουράνιο όπως στο Ιράκ!!! Και όμως το καθιέρωσαν λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα! Κανείς δεν μιλά για τις ραδιενεργές βόμβες που ρίχνουν! Τις έριξαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ,στη Γιουγκοσλαβία… τώρα έγινε και αυτό μια συνήθεια!!! Κανείς δεν διαμαρτύρεται! Κανείς δεν αντιδρά!

Τα Μέσα Μαζικού Εμπαιγμού όλου του κόσμου αλωμένα από πράκτορες και αλήτες-τσανακογλείφτες σιωπούν εκκωφαντικά! Που σημαίνει νανουρίζουν τους λαούς με ψευτιές!!!

Ραδιενεργά «Ανθεστήρια « λοιπόν για όλους μας! Όπου νάναι με τους Νοτιάδες θα έρθουν και στη χώρα μας αν δεν ηρθαν κιόλας!!! Βαθιές αναπνοές λοιπόν… και δοξάστε τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά που είναι υπέρ των δολοφόνων!!!

Και τα λουλούδια της Άνοιξης εφέτος θα στάζουν και αυτά δηλητήριο!

Antromeda-galaxiako.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ραδιενεργά... "Ανθεστήρια""

“OΣΤΟΜΑΧΙΟΝ”: ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΟ PUZZLE

Το 2003, ένας επιχειρηματίας, που ήταν σε επαφή με την ομάδα, που εκείνη την εποχή αποκρυπτογραφούσε το παλίμψηστο τού Αρχιμήδη, ( Από το “Οστομάχιον” - Tangram, στον ολοκληρωτικό λογισμό), πρότεινε στην εταιρεία κατασκευής επιτραπέζιων παιχνιδιών puzzle, “Kadon”, να συμπεριλάβει στα προϊόντα της το “Κουτί τού Αρχιμήδη” (όπως αλλιώς αποκαλείται το “Οστομάχιον”). Όντως, μέσα στο ίδιο έτος, το puzzle εμφανίστηκε στην αγορά. - Διάφορα σχέδια, που καλείται ο παίκτης να συμπληρώσει. Από αριστερά προς τα δεξιά κι από επάνω προς κάτω: Ελέφαντας, αγριογούρουνο, χήνα που πετάει, αρματωμένος πολεμιστής, κυνηγός που παραμονεύει, σκύλος που γαβγίζει, περικεφαλαία, καράβι, ξίφος. “Οστομάχιον” ή “Στομάχιον”, σύμφωνα με τα αραβικά χειρόγραφα, ονομάζεται πραγματεία τού Αρχιμήδη, τής οποίας σώζονται μερικά αποσπάσματα. Αναφέρεται ως παιχνίδι διαδεδομένο στην αρχαιότητα, στο οποίο ζητούνταν να τοποθετηθούν 14 πλακουντοειδή ελεφάντινα οστάρια πολυγωνικής και τριγωνικής μορφής, έτσι ώστε να δημιουργούνται διάφορες μορφές. Μοιάζει με το σημερινό Τangram και θεωρείται το αρχαιότερο puzzle. Τότε τέθηκε και το ερώτημα πόσοι είναι οι διαφορετικοί συνδυασμοί, που σχηματίζουν τετράγωνο. Λίγο αργότερα βρέθηκε με τη βοήθεια ειδικού προγράμματος, ότι υπάρχουν 536 γεωμετρικοί συνδυασμοί και με τις συμμετρίες (περιστροφές, κατοπτρισμοί, πανομοιότυπα τρίγωνα) ο συνολικός αριθμός τους ανεβαίνει στούς 17.152. Ο επιχειρηματίας πρότεινε η 5η Ιουνίου να ονομαστεί «Ημέρα τού Αρχιμήδη». Το θέμα έλαβε δημοσιότητα και διάφοροι δημοσίευσαν τις απόψεις τους. Κατ΄ αρχήν τα πανομοιότυπα τρίγωνα είναι δύο και συγκεκριμένα τα τρίγωνα με γκρι και κίτρινο χρώμα στο παραπλεύρως σχήμα. Επίσης τα τρίγωνα με τις κόκκινες, πράσινες και μπλε βούλες πάντα πάνε ζευγάρι. Ο λόγος είναι, ότι το ένα τρίγωνο από κάθε ζεύγος περιέχει άρρητη γωνία, τέτοια, που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε σημεία, όπου ενώνονται οι κορυφές των σχημάτων και όπου το άθροισμα των γωνιών είναι πάντα 360 μοίρες. Μπορούμε λοιπόν, να απλοποιήσουμε το “Οστομάχιον” ενοποιώντας τα τρία ζεύγη σχημάτων σε τρία νέα σχήματα χωρίς να επηρεάσουμε τον τελικό αριθμό λύσεων. Όμως, το νέο σχήμα, που προκύπτει από τα σχήματα με τις πράσινες βούλες, είναι πανομοιότυπο με το πράσινο σχήμα. Για χάρη απλοποίησης μπορούμε να δεχθούμε, ότι το νέο ζεύγος πανομοιότυπων τριγώνων αποτελεί μιά επί πλέον συμμετρία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των συνδυασμών στο μισό (536:2=268). Ταυτόχρονα διπλασιάζονται οι συμμετρίες, οπότε ο συνολικός αριθμός των συνδυασμών παραμένει ο ίδιος, δηλαδή 17.152. Αν βέβαια θεωρήσουμε, ότι το ζεύγος των σχημάτων με τις πράσινες βούλες δεν συμπίπτει με το πράσινο σχήμα, επανερχόμαστε στον αρχικό υπολογισμό. Σύμφωνα με τον αλγόριθμο Logelium, όλα τα σχήματα τού “Οστομαχίου” μπορούν να παραχθούν από συνδυασμό των τριών πρώτων σχημάτων και μόνο ένα σχήμα απαιτεί και τη συμβολή τού τέταρτου. Κατόπιν το πρόβλημα "ποσοτικοποιείται", χρησιμοποιώντας μαθηματικά εργαλεία, όπως η αλγεβρική γεωμετρία. Έπειτα αναλαμβάνει η υπολογιστική δύναμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, να υπολογίσει όλους τούς δυνατούς συνδυασμούς και να ομαδοποιήσει τις ζητούμενες λύσεις. Το 2004, με τη βοήθεια τού προγραμματιστικού αλγορίθμου Logelium (απλοποιεί προβλήματα γεωμετρικών συνδυασμών δημιουργώντας όλα τα διαθέσιμα γεωμετρικά σχήματα με συνδυασμό τεσσάρων βασικών σχημάτων), ανακοινώθηκε, ότι το Οστομάχιον μπορεί να δώσει 637 διαφορετικά κυρτά πολύγωνα, δείχνοντας την πολλαπλότητα των μορφών, που μπορεί να παράγει και την ευελιξία του. Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των γωνιών τόσο μειώνεται και ο αριθμός των μορφών σταματώντας στο δεκάγωνο. Το μοναδικό δεκάγωνο, που μπορεί να δώσει το “Οστομάχιον”, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει συμμετρία περιστροφής 180 μοίρες. Πιο συγκεκριμένα, το “Οστομάχιον” μπορεί να δώσει 3 διαφορετικά τρίγωνα, 58 τετράπλευρα (τετράγωνο, ρόμβος, ορθογώνια, τραπέζια κ.λπ.), 104 πεντάγωνα, 198 εξάγωνα, 181 επτάγωνα, 82 οκτάγωνα, 10 εννιάγωνα και 1 δεκάγωνο. Κάθε μια μορφή πολυγώνου από τις 637 μπορεί να κατασκευαστεί με διαφορετικούς συνδυασμούς, που ο αριθμός τους συνήθως ποικίλλει από λίγες δεκάδες έως πολλές εκατοντάδες. Ο συνολικός αριθμός συνδυασμών ανέρχεται στις δέκα χιλιάδες περίπου. Και όλα αυτά χωρίς τις συμμετρίες. Για παράδειγμα, το τετράγωνο, που είναι μια από τις 58 μορφές τετραπλεύρων, που δίνει το “Οστομάχιον”, περιλαμβάνει, όπως προαναφέραμε, 268 διαφορετικούς συνδυ- ασμούς, αριθμός, που ανεβαίνει στους 17.152 μαζί με τις συμμετρίες. Οι 8 συμμετρίες τού τετραγώνου. Τα εμβαδά των σχημάτων, από τα οποία αποτελείται το “Οστομάχιον” μπορούν εύκολα να υπολογιστούν με τη βοήθεια τού θεωρήματος Pick και είναι όλα ρητοί αριθμοί σε σχέση με το τετράγωνο, που σχηματίζουν όλα μαζί. Ο αυστριακός μαθηματικός Georg Alexander Pick, φίλος και συνεργάτης τού Αϊνστάιν, έμεινε στην ιστορία για ένα πολύ απλό θεώρημα, που διατύπωσε το 1899 και πήρε το όνομά του. Το θεώρημα Pick αναφέρει, ότι ένα πολύγωνο, τού οποίου όλες οι κορυφές αποτελούν σημεία ενός τετραγωνικού πλέγματος έχει εμβαδόν, που προκύπτει από τον τύπο: E = i + b/2 – 1. Όπου i, ο αριθμός των σημείων τού πλέγματος μέσα στο πολύγωνο (μπλε κουκκίδες) και b ο αριθμός των σημείων τού πλέγματος, που τέμνουν οι πλευρές τού πολυγώνου (κόκκινες κουκκίδες). Για παράδειγμα, το εμβαδόν τού παραπλεύρως κοίλου πολυγώνου είναι: 31 + 15/2 – 1 = 37,5. Το αποτέλεσμα εκφράζεται σε τετραγωνικές μονάδες, δηλαδή πόσο είναι το εμβαδόν τού πολυγώνου σε σχέση με το εμβαδόν ενός τετραγωνιδίου. Ο τύπος τού Pick χρησιμοποιείται κυρίως για την εύρεση του εμβαδού κοίλων πολυγώνων, όπου οι συνηθισμένοι τύποι εύρεσης εμβαδών δεν λειτουργούν. Έχει επίσης τροποποιηθεί για τρεις και περισσότερες διαστάσεις. http://www.freeinquiry.gr Τοny Manero

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“OΣΤΟΜΑΧΙΟΝ”: ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΟ PUZZLE"

Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»

Η Ωραία Ελένη είναι συνηθισμένη στις απαγωγές από την εφηβεία της και έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, σαν γνήσια απόγονος των Ηρακλειδών, μπορεί να αψηφά τους νόμους της εποχής χωρίς συνέπειες για την ίδια, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Ποιός θα τολμούσε να απλώσει χέρι σε μία απόγονο των Ηρακλειδών; Κανείς! Διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο και βολικό Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της και όχι τον ανυπόταχτο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών· παράξενο, γιατί Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντάς τους μακρυά.

Η Ελένη όμως δεν αποκλείεται να έχει παίξει κάποιο σατανικό πολιτικό παιχνίδι σε βάρος του συζύγου της και του οίκου των Ατρειδών, παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, αφού λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, που λατρευόταν σαν θεά, έχουμε την επάνοδο των Ηρακλειδών, που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Τόσο η Κλυταιμνήστρα όσο και Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους παρακατιανούς συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους πήραν ως «σώγαμπρους».

Οι σημερινοί νέοι αρνούνται να πιστέψουν, ότι η Ελένη ωδήγησε τους Έλληνες με 1.080 πλοία εναντίον της Τροίας, γιατί κατά την γνώμη τους έκαναν τον πόλεμο για τον οικονομικό έλεγχο των Στενών, ενώ οι Αχαιοί λεηλάτησαν την Τροία, σκότωσαν τους κατοίκους και έφυγαν όλοι. Αλλά, επειδή σήμερα έχει καταργηθεί η λέξη «τιμή», δυσκολεύονται να καταλάβουν, ότι η Ελένη ήταν μία ισχυρή βασίλισσα, που είχε απαχθεί έστω και εκούσια από έναν πρίγκηπα, που φιλοξενούσε στο ανάκτορό της. Είχε τρωθεί λοιπόν η τιμή ολόκληρου του έθνους, και η αγένεια αυτή του Ασιάτη ηγεμόνα, που άπλωσε χέρι στην βασίλισσα, έπρεπε να τιμωρηθεί.

Επί πλέον η Ελένη έχει πάρει από το παλάτι της αμύθητους θησαυρούς, αλλά είναι άγνωστο, τι ήταν αυτό που δελέασε τους Τρώες, ώστε να αρνηθούν επίμονα την πρόταση των Αχαιών να επιστρέψουν την Ελένη, και να μην γίνει πόλεμος. Δεν έχουμε καμμία άποψη της Ελένης για την «απαγωγή», και έτσι είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί ο ρόλος της. Είναι όμως ολοφάνερο, ότι περιφρονεί τον Πάρη, γιατί συχνά τον βρίζει ως δειλό και εύχεται τον θάνατό του λέγοντάς του: «Μακάρι να σε είχε σκοτώσει ο άνδρας, που πρώτο μου ήταν ταίρι».

Ο μόνος άνδρας, που την εντυπωσίασε βαθιά και την ξετρέλλανε, φαίνεται πως ήταν ο Έκτορας. Ο ατρόμητος ηγεμόνας είναι το πρότυπο του πραγματικού ηγέτη με την ατσάλινη θέληση και την καρδιά λεονταριού, σύμβολο της αρρενωπότητας, της γοητείας, του θάρρους και της ανδρείας. Η λάγνα Ωραία Ελένη συχνά εκλιπαρεί τον Έκτορα «να πάει να καθίσει κοντά της», αλλά εκείνος πάντα αρνείται. Όταν ο Έκτορας σκοτώνεται, εκείνη τον θρηνεί σπαρακτικά, αποκαλώντας τον: «Έκτορα, της καρδιάς μου αγαπημένε», κάτι που ουδέποτε είπε για τον Πάρη η τον Μενέλαο.

Η Ελένη και ο Πάρις. (Jacques-Luis David, 1788, Moυσείο Λούβρου, Παρίσι.)

Αλλά πάνω απ’ όλα η Ελένη δεν θέλει να νικήσουν οι Αχαιοί. Είναι η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την θανάσιμη παγίδα του Δούρειου Ίππου, η μόνη που γνωρίζει, ποιοί είναι κρυμμένοι μέσα. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί έναν- έναν τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα, για να τους αποκαλύψει. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή μαρτυρία για την αινιγματική προσωπικότητα της Ελένης και για την αινιγματική φυγή της.

Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ακόμη ξέρει περίφημα τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, τις ήξερε, όταν έφευγε, και γνωρίζει τώρα ποιοί κρύβονται μέσα στον Δούρειο Ίππο. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις για το σατανικό πολιτικό παιχνίδι, που ήταν ικανή να παίξει. Στο τέλος του πολέμου η διπλωμάτισσα Ελένη, που είναι και η νικήτρια, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι «ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών», αφού η Αφροδίτη την έσπρωξε στην αγκαλιά του Πάρη.

Η καλλονή αυτή των Ηρωϊκών Χρόνων, που ενέπνευσε όλους τους ποιητές και τραγωδούς της ανθρωπότητας, αυτή η θεοποιημένη γυναίκα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ασχολούνται όλοι μόνον με την ερωτική της φύση, παραβλέποντας το πανούργο πολιτικό παιχνίδι, που πιθανόν να έπαιξε στους Ατρείδες, επισπεύδοντας την άνοδο των συγγενών της στην Εξουσία.

Και μόνο για την ερωτική νύχτα που πέρασε με τον Πάρη στην Κρανάη έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Η Ελένη πάντα αναλαμβάνει τις ευθύνες της, αλλά ποτέ δεν μετανοιώνει, αντίθετα χαίρεται, που οι μελλοντικές γενιές θα την τραγουδούν για πάντα.

Ο ισχυρός της χαρακτήρας σκιαγραφείται θαυμάσια στην «Ελένη» του Ευριπίδη, που, ενώ είναι εξόριστη, έρημη και απροστάτευτη στην Αίγυπτο, πάλι εμφανίζεται ως μια ικανώτατη διπλωμάτισσα και πολιτικός, διότι δεν διστάζει να αναμετρηθεί με την πανίσχυρη αδελφή του βασιλιά της Αιγύπτου, την βασίλισσα Θεονόη, να την χτυπήσει στο πιο ευαίσθητο σημείο της, λέγοντάς της: «Η κόρη σου δεν πρόκειται να παντρευτεί, όσο εγώ είμαι εδώ. Μόνον εάν με αφήσεις να φύγω, θα παντρευτεί.» Από αυτήν την δραματική και καταπληκτική σύγκρουση του αιώνια ανίσχυρου με τον ισχυρό η Ελένη θα βγει κερδισμένη χάρις στην μεγάλη διπλωματία και την ικανότητα του λόγου που έχει. Ο καυγατζής Μενέλαος, που της προτείνει το ένα σχέδιο χειρότερο από το άλλο, σίγουρα θα οδηγούσε στην σύλληψη αυτού και της γυναίκας του, με βέβαιο το θάνατό τους.

Η Ωραία Ελένη χιλιάδες χρόνια μετά μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας ρωτάει προκλητικά: «Ποιά είμαι;» Με αυτό το λάγνο χαμόγελο της Ελένης έπρεπε να ασχοληθεί ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, όχι με της Τζοκόντας, γιατί η Ελένη ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να παρασύρει τους κοσμοκράτορες με περισσότερα καράβια και αεροπλάνα από τότε σε έναν ολέθριο πόλεμο, πάντοτε στο όνομά της.

Μήπως οι μελετητές της Ωραίας Ελένης πρέπει να ασχοληθούν και με αυτήν την πλευρά της και με το γιατί οι Τρώες δεν την παρέδωσαν; Εκείνη η «Πολεμική Αιγίδα», που κρατούσε ο Έκτωρ στην μάχη και πάντα νικούσε, ήταν ένα όπλο που ανέκαθεν είχαν οι Τρώες, ή το έκλεψε η Ελένη και το πήγε στην Τροία; Αχ, Ελένη, μήπως μας την έφερες;

http://freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελένη: Η «Μάγισσα της Διπλωματίας»"

Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.Χ.)

Ο Πατριαρχης των Μαθηματικων. Αινιγματικός μυστικιστης ή παραγωγικός φιλόσοφος;

Πυθαγόρας – Γεννήθηκε στη Σάμο μεταξύ του 580 και 572 πχ και πέθανε στο Μεταπόντιο της Σικελίας το 500 με 490 πχ έζησε δηλαδή πολλά έτη σε σχέση με τους συγχρονούς του. Ιδρυτής και ηγέτης της Πυθαγορείου Αδελφότητας. Παρουσίασε πλούσιο έργο σε τομεις που σχετίζονται με τη γεωμετρία, τη φιλοσοφία, την αστρονομία, τη μουσική κλπ.

Εντάξει, μιλάμε για τον γενάρχη των μαθηματικών σε σημείο που να σκέφτεσαι με τι θα ασχολούνταν τα μαθηματικά στην εποχή μας αν δεν υπήρχε η δική του συνεισφορά και καθοδήγηση. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε φαντάζομαι το Πυθαγόρειο Θεώρημα (το οποίο παρεπιπτόντως ανακαλυψαν και …(ποιοι άλλοι;) οι Κινεζοι- αλλά και οι Βαβυλώνιοι και οι Ινδοι!!!) ως βασική ανακάλυψη, αλλα να πούμε πως ο Πυθαγόρας καθιέρωσε τους όρους Φιλοσοφία (αγάπη για τη σοφία) και Μαθηματικά (ό,τι μπορεί να μαθευτεί) καθώς επίσης μελέτησε τη σχέση του μήκους μιας χορδης με τον ηχο που παράγει ανακαλύπτοντας παράλληλα την ένοοια της αρμονική μιας νότας και του λόγου ½ γιατην οκτάβα. Εν γένει μπορουμε με σιγουριά να πούμε πώς ο Πυθαγορας υπήρξε ο θεμελιωτής ένος μαθηματικου συστήματος με απαράιτητη απόδειξη των θεωρημάτων που ως τότε προέκυπταν απλά εμπειρικά και που είχε ως επίκεντρο τους ακέραιους αριθμούς. Αυτά ως προς το επιστημονικό έργο. Πάμε τώρα σε άλλες πιο πικάντικες πτυχές.

Οι Πυθαγόριοι επιδίδονταν σε αριθμητικό μυστικισμό αποδιδοντας ιδιότητες μαγικές ή θεικες στους αριθμούς (πχ το ένα ως ο δημιουργό όλων των αριθμών- πανω κάτω αυτό έδειξαν και οι Peano, Frege κλπ 2300 χρόνια μετά αν το καλόσκεφτει κανείς- το δύο αντιπροσωπέυει τη γνώμη, το τρία την αρμονία, το τέσσερα ως το πρώτο τετράγωνο αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη κοκ). Ο πλεον ιερός αριθμός ήταν για αυτούς το δέκα η λεγόμενη τετρακτύς , αριθμός που αντιπροσώπευε το άθροισμα όλων των διαστάσεων του σύμπαντος(1+2+3+4 όπου 1 = σημείο – 0 διαστάσεις, 2 = ευθεία – 1 διασταση, 3 = επίπεδο – 2 διαστάσεις, 4 = τετράεδρο – 3 διαστάσεις). Για τους αλγεβριστές να πούμε πως το 10 είναι και τριγωνικος αριθμός (φανταστείτε τον τρόπο με τον οπόιο στηνουμε της μπαλες στο μπιλιάρδο και είστε μέσα!!!). Σύμβολο της Αδελφότητας ήταν ένα πεντάγωνο με εγγεγραμμένη μια πενταλφα και μέσα στην πεντάλφα αλλό ένα πεντάγωνο κοκ. Κατασκευάζεται έτσι ένα σχήμα όπου η διαγώνιος διαιρεί τη συνδιατέμνουσα σε δύο μερη, ενα μεγαλύτερο κι ένα μικρότερο, των οποίων ο λόγος είναι ο αριθμός φ , η χρυσή τομη , το όριο του λόγου δυο διαδοχικών αριθμών Fibonacci κλπ κλπ. Το ειρωνικότερο δε είναι ότι ο φ έιναι αριθμός άρρητος. Και το ειρωνικό στη υπόθεση αυτή είναι ότι το σύμβολο της αδελφότητας κατα κάποιο τρόπο προέβαλλε αυτο που για τους Πυθαγόρειους ήταν ανάθεμα, δηλαδη τους άρρητους. Για τους πυθαγόρειους, αριθμοί ήταν οι ακέραιοι και οι λόγοι που δημιουργόυνται απο αυτόυς (δηλαδή οι ρητοι). Αν εφαρμόσουμε το Πυθαγόρειο Θεώρημα σε ένα ισοσκελες ορθογώνιο τριγωνο με καθετες πλευρες μήκους ένα προκύπτει υποτείνουσα μήκους √2 που είναι άρρητος αριθμος δηλάδη δε μπορεί να γραφτει σαν λόγος ακεράιων. Για χρόνια οι πυθαγοριοι κρατησαν μυστικη αυτη τη ανακάλυψη που έβαζε σε κινδυνο την τελειότητα του δημιουργμηματος τους και μαλιστα ο σχετικός μύθος λεεί πως ο καημένος Ιππασος ο Μεταπόντιος που τη διέρρευσε την πλήρωσε με τη ζωή του… Πολιτισμένοι μαθηματικοί… Ας πουμε απλα σε αυτό το σημείο πως μαζί με τον Ιππασο πέθανε και η αντίληψη των Πυθαγορείων για την θεική φύση των ακέραιων αριθμων (αν και ο Κρονεκερ σχεδόν 2500 χρονια μετά δεν είχε πειστει ακομα..) και ανοιξε ο δρόμος για τους άρρητους. Δηλαδη περασαμε στη γεωμετρία ως επιστήμη των συνεχών μεγεθών πχ μήκος. Πιο απλά καναμε το πρωτο περασμα απο το διακριτο στο συνεχές…

Τελειώνοντας να πω κατι που ήταν ανέκαθεν απορία μου. Από που βγαίνει το λατινικό calculus, στα ελληνικα λογισμός, και κατα συνέπεια το αγγλικό ρήμα calculate, υπολογίζω; Χωρίς έκπληξη οι προγονοί μας έβαλαν κι εδω το χεράκι τους. Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν για να αναπαραστήσουν τα μεγέθη τα οποία μέτραγαν…χαλίκια. Χαλίκια => Κάχληκες => Calculus…

http://www.atopo.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.Χ.)"

Ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης

Πηγη.

http://strymonas.blogspot.com

Ο τάφος της Σταυρούπολης είναι ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης. Βρίσκεται νότια της πόλης, σε μικρή απόσταση από το δρόμο που οδηγεί στα Κομνηνά. Με βάση την αρχιτεκτονική του μορφή και τα λιγοστά ευρήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του, χρονολογείται στο πρώτο μισό του 2ου αι. π.Χ. Είναι πιθανό να συνδέεται με έναν οικισμό, που βρίσκεται σε απόσταση 500 μ. νοτιότερα, στη θέση Μύτικας Κομνηνών, και είχε μεγάλη διάρκεια ζωής, από την Πρώιμη Εποχή Σιδήρου (9ος - 8ος αι. π.Χ.) μέχρι τη βυζαντινή περίοδο.

Το μνημείο έχει όλα τα βασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους μακεδονικούς τάφους. Είναι υπόγειος, κτιστός και αποτελείται από δρόμο, προθάλαμο και θάλαμο, που είναι σκεπασμένοι με καμάρες. Είναι κατασκευασμένος με εγχώριο μάρμαρο κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα τοιχοποιίας, έχει προσανατολισμό Α-Δ και η είσοδός του βρίσκεται στα δυτικά.

Ο δρόμος αποτελείται από δύο τμήματα: το εξωτερικό, που είναι χωρίς κάλυψη, και το εσωτερικό, που είναι στεγασμένο και έχει μήκος 4,65 μ. και πλάτος 1,59 μ. Σε αυτό μπαίνει κανείς από θύρα που κλεινόταν εξωτερικά με μεγάλες ορθογώνιες μαρμαρόπετρες. Στο άλλο άκρο του υπάρχει η θύρα του προθαλάμου, που αποτελείται

από δύο παραστάδες και υπέρθυρο. Ο προθάλαμος έχει πλάτος 3,13 μ. και μήκος 2,12 μ. Επικοινωνεί με το νεκρικό θάλαμο με θύρα, αποτελούμενη από μονολιθικές παραστάδες και υπέρθυρο, που κλεινόταν εσωτερικά με μαρμάρινα θυρόφυλλα, στα οποία δηλώνονται ανάγλυφα τα τεκτονικά στοιχεία (π.χ. καρφιά). Στη δεξιά παραστάδα διακρίνονται τα γράμματα Α, Β, Γ, Δ, ζωγραφισμένα με κόκκινο χρώμα με την εγκαυστική μέθοδο. Ο θάλαμος έχει πλάτος 3,13 μ. και μήκος 3,155 μ. Στο βάθος του υπάρχουν δύο μαρμάρινες κλίνες γωνιακά τοποθετημένες με μαρμάρινα διπλά προσκεφάλαια στα δύο άκρα τους («κλίνες αμφικέφαλες?). Στα πόδια τους διακρίνεται ζωγραφική διακόσμηση με την εγκαυστική μέθοδο. Σε μεταγενέστερη εποχή είχε προστεθεί και τρίτη κλίνη, που δε σώζεται σήμερα.

Ο προθάλαμος και ο θάλαμος έχουν δάπεδα από μαρμάρινες πλάκες, ενώ στη γένεση της καμάρας τους υπάρχει κοσμήτης αποτελούμενος από ιωνικό και λέσβιο κυμάτιο. Ο τάφος βρέθηκε συλημένος και τα θυρόφυλλά του σπασμένα. Στο εσωτερικό του υπήρχαν μόνο δύο μικρά χρυσά δακτυλίδια, μία μικρή χρυσή ψήφος και θραύσματα ειδωλίων, που ανήκουν σε τρεις Έρωτες και δύο γυναικείες μορφές. Ο τάφος της Σταυρούπολης σε σχέση με τους άλλους μακεδονικούς παρουσιάζει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: το πρώτο είναι ο στεγασμένος δρόμος και το δεύτερο το γεγονός ότι οι εσωτερικές επιφάνειες των τοίχων δεν καλύπτονται με κονιάματα. Η ζωγραφική διακόσμηση έγινε πάνω στις μαρμάρινες επιφάνειες με την εγκαυστική μέθοδο και ίχνη της σώζονται στο θριγκό της εισόδου του προθαλάμου, στο θύρωμα του θαλάμου και στα κυμάτια.

Ο τάφος ήταν γνωστός στους χωρικούς της περιοχής από παλιά. Ο πρώτος αρχαιολόγος που επισκέθφηκε το μνημείο ήταν ο Χ. Μακαρόνας, το 1951, ο οποίος πραγματοποίησε μικρή ανασκαφική έρευνα, ενώ η κυρίως ανασκαφή έγινε από τον ίδιο, τον Οκτώβριο του 1953. Το 1997 ο Δ. Τριαντάφυλλος πραγματοποίησε στερεωτικές εργασίες στο μνημείο και σε συνεργασία με το Δήμο Σταυρούπολης το έχει εντάξει σε ειδικό πρόγραμμα για την ανάδειξη και αξιοποίησή του.

Συντάκτης

Κωνσταντίνα Καλλιντζή, αρχαιολόγου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο μεγαλύτερος, πιο καλοδιατηρημένος και πιο εντυπωσιακός μακεδονικός τάφος της Θράκης"

ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ

Ελληνική "σφραγίδα" στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία Πηγη.

http://www.ellines.com

Ο Ανδρέας Ζαπατίνας δεν διέφερε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Του άρεσε να σχεδιάζει στο λευκό χαρτί, ενώ το αγαπημένο του σχέδιο ήταν πάντοτε τα αυτοκίνητα. Η μόνη διαφορά, είναι ότι αυτή του ακριβώς η αγάπη, μετουσιώθηκε σε επάγγελμα.

Σήμερα αποτελεί ξεχωριστό όνομα στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας - έχει διατελέσει αρχισχεδιαστής της Subaru και της Alfa Romeo και διευθυντής σχεδίασης των εταιριών BMW & Fiat.

Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Ανδρέας Ζαπατίνας αποκαλύπτει ότι έμπνευσή του, αποτελεί το παραμικρό. Αρχίζει να σχεδιάζει δημιουργώντας μία γραμμή, η οποία όπως λέει, μπορεί να είναι λοξή και σταδιακά προχωρά στη δημιουργία ενός σχεδίου, το οποίο μπορεί να είναι εντελώς καινούριο, ή να έρχεται να ανανεώσει ένα ήδη υπάρχον.

Μεταξύ άλλων, έχει συμβάλει στο σχεδιασμό του Fiat Bravo και του Fiat Coupe αλλά και της Alfa Romeo 145 ,με σημείο αναφοράς το πλατύ V, που σχηματίζει το πίσω τζάμι και τα "γατίσια" πίσω φώτα. Πριν αναλάβει επικεφαλής σχεδιαστής στην Alfa Romeo και τη Subaru, κατείχε βασικές θέσεις στη Fiat και την BMW, στον τομέα σχεδιασμού.

Στη διάρκεια της καριέρας του συμμετείχε στο σχεδιασμό των Fiat Barchetta, Bravo, Coupe, Alfa Romeo 145, 147, 156 sports wagon, 159, Brera. Παράλληλα, τη "σφραγίδα" του ¨φέρουν η φόρμα των BMW 1 series, ιδιαίτερα στους τύπους coupe και cabrio, τα 5 και 3 series που κυκλοφορούν, καθώς και Χ5 και Χ6, που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα. Παράλληλα συμμετείχε στο σχεδιασμό διαφόρων εκθεσιακών μοντέλων όπως, Subaru B9 sc, R1e, B5tph, ενώ έχει λάβει μέρος σε εξωτερικό, εσωτερικό και γενικό σχεδιασμό αυτοκινήτων, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίπτωσης.

Ο Ανδρέας Ζαπατίνας σπούδασε σχέδιο στο Art Center College of Design της Καλιφόρνια, δίδαξε σχέδιο σε σχολές της Ιταλίας και της Ελβετίας και από το Σεπτέμβριο του 2006 σχεδιάζει και έχει συμβουλευτικό ρόλο στην αυτοκινητοβιομηχανία και άλλους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ"

Αταλάντη - Ο μύθος της γυναίκας Αργοναύτη

Ηρωίδα της αρχαιότητας, η πιο γρήγορη από όλους τους θνητούς και η μοναδική γυναίκα αργοναύτης. Η ιστορία της συνδέεται άλλοτε με τους αρκαδικούς κι άλλοτε με τους βοιωτικούς μύθους. Οι δυο μύθοι έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το... Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.

Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα.Ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος στο ζώο και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου.

Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

Σύμφωνα με την αρκαδική εκδοχή παντρεύτηκε τον εξαδελφό της Μελανίωνα, ο οποίος την είχε ερωτευθεί όταν την είχε συναντήσει στις περιπλανήσεις του στα δάση. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Παρθενοπαίος, τον οποίο ο Ευρυπίδης αναφέρει ως έναν από τους Επτά επί Θήβας.Σύμφωνα με το βοιωτικό μύθο γονείς της Αταλάντης ήταν ο Σχοινέας και η Κλυμένη. Από πολύ μικρή είχε δείξει μεγάλες ικανότητες στο κυνήγι και ήταν ανίκητη στο τρέξιμο. Ζούσε στα δάση κι απέφευγε τους ανθρώπους επειδή ήθελε να μείνει πιστή στην Άρτεμη και να παραμείνει αγνή ή κατά άλλους επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε πως αν παντρευόταν θα μεταμορφωνόταν σε ζώο. Ο πατέρας της δέχτηκε την απόφασή της να μην παντρευτεί υπό τον όρο ότι αν κάποιος την κέρδιζε σε αγώνα δρόμου εκείνος θα την έκανε γυναίκα του.

Η Αταλάντη, επειδή ήταν ανίκητη στο τρέξιμο, συμφώνησε, με την προϋπόθεση ότι θα είχε το δικαίωμα να σκοτώνει τους ηττημένους. Για το λόγο αυτό στις εκκινήσεις των αγώνων έδινε σε κάθε επίδοξο μνηστήρα ένα μικρό προβάδισμα. Εκείνη ακολουθούσε κρατώντας ένα δόρυ με το οποίο τρυπούσε το νεό όταν τον έφτανε. Πολλοί είχαν βρει τέτοιο θάνατο μέχρι που ο Ιππομένης ή Ιππομέδων ξεπέρασε την Αταλάντη στο τρέξιμο με τέχνασμα που του υπέδειξε η θεά Αφροδίτη. Η θεά του χάρισε τρία χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων ή κατά μία άλλη παράδοση από το στεφάνι του Διονύσου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς ο Ιππομένης έχοντας ξεκινήσει πρώτος προηγούνταν, έριχνε πίσω του από ένα χρυσό μήλο κάθε φορά που η Αταλάντη τον πλησίαζε. Εκείνη σταματούσε να το μαζέψει και καθυστερούσε, με τον τρόπο αυτό ο Ιππομένης κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα. Οι δυο νέοι παρασυρμένοι από τον έρωτα τους περιπλανιόνταν στα δάση και ενώθηκαν μέσα σε ναό αφιερωμένο στη θεά Κυβέλη ή κατ' άλλους στο Δία Καλλίνικο. Επειδή αυτό θεωρούνταν ανόσιο τιμωρήθηκαν με τη μεταμόρφωσή τους σε ζευγάρι λιονταριών.

http://wwwaristofanis.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αταλάντη - Ο μύθος της γυναίκας Αργοναύτη"

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Αυτοί είμαστε οι Έλληνες...

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Όμηρος, Ησίοδος, Πίνδαρος...
Κι όλη η ποίηση της Οικουμένης, η όποια ποίηση, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε το πρώτο γράμμα, μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει γράμματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Ασχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης...
Κι όλη η δραματική τέχνη της Οικουμένης, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε το πρώτο γράμμα κι η ανθρώπινη ψυχή έζησε το πρώτο δράμα, μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει γράμματα κι η ανθρώπινη ψυχή θα ζει δράματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Πυθαγόρας, Δημόκριτος, Ευκλείδης... Κι όλης της Οικουμένης η επιστήμη, από τότε που τ' ανθρώπινο χέρι πελέκυσε τον πρώτο αριθμό μέχρις ότου τ' ανθρώπινο χέρι θα πελεκάει μαθηματικούς τύπους και γεωμετρικά σχήματα, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας, τρεις λέξεις, τρία ονόματα! Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης...
Κι όλης της Οικουμένης η σκέψη, από τότε που η ανθρώπινη γλώσσα άρθρωσε τη πρώτη συλλαβή μέχρις ότου ο ανθρώπινος νους θα μας επιτρέπει να βαδίζουμε επί δύο πελμάτων, θα γονατίζει και θα προσεύχεται!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας τη λέξη Άνθρωπος! Και του δώσαμε Νου και Ψυχή και Καρδιά κι Αισθήματα... Χαράζουμε στην άκρη του γαλάζιου ουρανού μας τη λέξη Φως! Και τη χαρίζουμε στον άνθρωπο! Και τη λέξη Λευτεριά, και τη λέξη Σοφία και τη λέξη Τιμή και τη λέξη Αλήθεια και τη λέξη Αγάπη! Ναι Αγάπη... Και δώσαμε στη κάθε μια το σωστό κι αληθινό, τ' ανθρώπινό της νόημα και τις χαρίσαμε όλες μαζί στον άνθρωπο να τις κάνει ζωή... Κι από κείνη τη στιγμή ο άνθρωπος βρήκε φωνή να ψελλίσει και ψέλλισε... «Είμαι πολιτισμένος»! Κι αν μια μέρα μαύρη, όλη της γης η σάρκα γενεί ένα μαύρο κάρβουνο και μείνει όρθια μονάχα μια κολώνα κάποιου ελληνικού Ναού, ειν' αρκετή, είναι το μόνο σημάδι που μπορεί να μαρτυρήσει πως σε τούτο το μαύρο κάρβουνο, κάποτε γεννήθηκε ένας πολιτισμός από σπέρμα θεϊκό!!!

Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
Γι αυτό το μίσος είναι μεγάλο, ο φθόνος ατελείωτος κι οι μαχαιριές βαθιές...

http://wwwaristofanis.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αυτοί είμαστε οι Έλληνες..."

ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ

«Τα βουνά κοιτούν στον Μαραθώνα κάτω και ο Μαραθώνας την θάλασσα ατενίζει – κι ονειροπολώντας εκεί, μιάν ώρα μοναχός, ονειρεύτηκα πως η Ελλάδα ήταν ακόμη ελεύθερη… γιατί έτσι όπως είχα καθίσει, στον τάφο του Πέρση επάνω, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν δυνατόν να είμαι σκλάβος!

Ένας βασιλιάς έστησε τον θρόνο του στο φρύδι του βουνού που επιβλέπει από ψηλά την θαλασσογεννημένη Σαλαμίνα: και πλοιά, ανά χιλιάδες, απλώνονταν στα πόδια του και έθνη ολόκληρα ανδρών – όλα ήταν δικά του! Τα μέτρησε τη χαραυγή, μα όταν ο ήλιος έδυε πού άραγε να ήταν;

Πού αλήθεια χάθηκαν και πού χάθηκες εσύ, χώρα μου; Στις βουβές σου τις ακτές οι ραψωδίες έχουν μείνει δίχως μελωδία και ρυθμό, η ηρωϊκή σου καρδιά άλλο πια δεν χτυπά! Πώς γίνεται η λύρα σου, τόσους αιώνες θεϊκή, τώρα να ξεπέφτει σε χέρια σαν και τα δικά μου;

Κρατάτε ακόμα τον Πυρρίχιο χορό, μα πού αφήσατε την Πυρρική φάλαγγα να πάει; Από δύο τέτοιους θησαυρούς, γιατί απωλέσατε τον ευγενέστερο και πιο αντρίκιο απ’ τους δυό; Έχετε ακόμα τη γραφή που ‘δώσαν οι θεοί – μήπως θαρρείτε ότι την προόριζαν για σκλάβους;

Γιατί τάχα να μοιρολογάμε μέρες ευλογημένες που πέρασαν; Γιατί τάχα να κοκκινίζουμε; Οι πρόγονοί μας μάτωσαν… Ω γη! Βγάλε πάλι απ’ τα σπλάχνα σου λίγους απ’ τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες! Απ’ τους τριακόσιους, δώσε μας μονάχα τρείς – και θα κάνουμε νέες Θερμοπύλες!

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Απ’ τα βράχια του Σουλιού μέχρι τις ακροθαλασσιές της Πάργας ζει ακόμα κάτι απ’ τη γενιά που οι Δωριείδες μάνες γέννησαν – κι εκεί, ίσως, έχει φυλαχτεί ο σπόρος που άξια διεκδικεί το άγιο αίμα των Ηρακλειδών…

Μην εμπιστευτείτε την λευτεριά σας στους Φράγκους: ο βασιλιάς τους όπως σας αγόρασε έτσι και θα σας πουλήσει! Η μόνη αντρειοσύνης ελπίδα βρίσκεται στην κόψη των δικών σας των σπαθιών και στις αιχμές της δικής σας γλώσσας και φωνής. Τα μπράτσα του Τουρκαλά και η δόλια απάτη του Λατίνου, λυσσομανούν να σπάσουν την ασπίδα σας, όσο πλατιά κι αν είναι…

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Τα κορίτσια μας χορεύουν, εκεί, κάτω απ’ την σκιά – βλέπω τα μελιστάλαχτα, τα μαύρα τους τα μάτια να λάμπουν, μα όσο τα κοιτώ, τόσο ένα καυτό δάκρυ ξεχύνεται απ’ τα δικά μου: γιατί με ματώνει να σκέφτομαι τα απαλά τους στήθη θα βυζάξουν σκλάβους!

Αφήστε με στη μαρμάρινη πλαγιά του Σουνίου, εκεί οπού μονάχα τα κύματα κι εγώ θα ακούμε ο ένας τον φλοίσβο των ψιθύρων του άλλου – κι εκεί, σαν κύκνος, ας τραγουδήσω κι ας πεθάνω: μια χώρα σκλάβων δεν θα είναι ποτέ η χώρα η δικιά μου! Ρίξτε χάμω τον κίλικά σας, να χυθεί το Σαμιώτικο κρασί!»

(Λόρδος Βύρωνας, ‘τα νησιά της Ελλάδος / the isles of Greece’. Επιλλογή αποσπασμάτων και ελεύθερη απόδοσή τους σε ημί-πεζό λόγο από την Αγγλική υπό του γράφοντος.)

Σε λίγες μέρες από τώρα ξημερώνει 25η Μαρτίου. Τους περισσότερους βέβαια θα τους ακούσετε να αναφέρονται στο «τριήμερο» που έρχεται, καθότι η 25η πέφτει Παρασκευή. Κάτι σαν «μπόνους άδεια» δηλαδή που σου δίνει ο διευθυντής σου επειδή ήσουν καλό παιδί, δουλευταράς. Πάλι καλά που δεν σου δίνει και σκυλομπισκότο βέβαια – αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…

Μονάχα που για το εν λόγω «μπόνους» χύθηκε αίμα, βρόντησαν βόλια. Παλληκάρια (γνωστά και άγνωστα) θυσίασαν την ζωή τους σε κάθε σπιθαμή γης όπου τώρα θα πας την εκδρομούλα σου: όχι – δεν είπα να μην απολαύσεις την αργία και να κάτσεις μέσα να κάνεις μνημόσυνα! Άλλωστε και ο Θόδωρας και ο Γιώργης και ο ‘Δυσσέας και όλοι οι λεβέντες θα ήθελαν μια τέτοια μέρα λαμπρή να έχει μουσική και γέλιο και τραπέζια στρωμένα στην εξοχή και χορό και μπαταριές στον αέρα – σου ζητώ μονάχα να μην ξεχνάς… και να πιείς ένα ποτηράκι στην υγειά αυτών που αγωνίστηκαν και δεν είναι πια εδώ για να σύρουν τον χορό τον γιορτινό…

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να αναφερθώ σε (τηλε)κατευθυνόμενους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα μιαρά τους προγράμματα και διάφορα ανθρωπάρια επιστημονίσκους (τζουτζέδες με πτυχίο τουτέστιν) που ρίχνουν λάσπη στους ήρωες της φυλής μας με υφάκι επαϊόντων – όπως άλλωστε επιτάσσει το job description τους.

Δεν θα ασχοληθώ με πολιτικούς-πράκτορες και τις χλιαρές τους «επετειακές» δηλώσεις που προσπαθούν απεγνωσμένα να συμφιλιώσουν τις σαχλές και επίπλαστες ιδέες της ελληνοτουρκικής «φιλίας», του ειρηνισμού, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της ανοχής και του σούπερ Γκούφυ με τον εορτασμό μιας επανάστασης εθνικής, φυλετικής, απελευθερωτικής. Τους έχουμε μάθει πια.

Αν ξυπνούσε ο Καραϊσκάκης απ’ το μνήμα του, θα ίσιωνε τη μουστάκα του, θα τους καρπάζωνε και θα τους έλεγε «’σα πέρα ωρέ ζαγάρια! Μη γαμήσω να πούμε… κοίτα ωρέ! Κοίτα κάτι πούστηδες να πούμε!». Και έπειτα θα σβέρκωνε και όλους εμάς, όσους τους ψηφίσαμε και θα μας καταχέριαζε. Κι εμείς, λουφαγμένοι, προοδευτικοί και ειρηνιστές, θα του κάναμε μήνυση για σωματικές βλάβες, αθέμιτη επίθεση και εξύβριση προσώπου.

Όσοι υπουργοί, παράγοντες και λοιποί απόγονοι Κοτζαμπάσηδων και νεο-προεστοί πάνε στα «γραφικά και ιστορικά» μέρη της επαρχίας να παραβρεθούν σε εκδηλώσεις και να διατρανώσουν τις άνευρες και ασπόνδυλες αναγγελίες τους, ας κοιτάξουν πίσω τους. Κάποιο πλατάνι θα δούνε. Από τέτοια πλατάνια, αρχαία, με τις ρίζες τους καλά βαλμένες στα σπλάχνα της Ελληνικής γης, ο Γέρος κρέμαγε τους προσκυνημένους Έλληνες που είχαν υπογράψει «προσκυνοχάρτι» με τον σουλτάνο.

Ας αναλογιστούν, έστω για μια φευγαλέα στιγμή, όλοι αυτοί οι κομψοντυμένοι κύριοι του πολιτικού εσμού πόσα προσκυνοχάρτια έχουν υπογράψει – ο καθένας απ’ το πόστο του και με τον τρόπο του…

Κάντε μου όμως και μια χάρη. Μην παρασυρθείτε απ’ τα συναισθήματά σας και ανήμερα 25η Μαρτίου αποκαλέσετε κανέναν απο δαύτους «κλέφτη». Τη μέρα που γιορτάζει η ένδοξη κλεφτουριά, θα ήταν βλασφημία να τους κάνουμε τέτοια τιμή. Υπάρχουν τόσες άλλες ωραίες λέξεις: λοποδύτης, ληστής, άρπαγας, κατσαπλιάς, επιδρομέας…

Τέλος (για να ξεβρωμίσει το μυαλό και η γλώσσα μας), ας θυμηθούμε, Έλληνες, ότι ο αγών της παλιγεννεσίας δεν ξεκίνησε το 1821. Δεν σταμάτησε ποτέ για την ακρίβεια! Δόξα και τιμή στα όμορφα εκείνα τέκνα του αίματός μας, τον Κροκόδειλο Κλαδά, τον Γρέζα Παλαιολόγο, που κράτησαν τα κάστρα της Πελοποννήσου αδούλωτα με το σπαθί τους, τα άγια λάβαρα της αυτοκρατορίας ψηλά, ακόμη κι όταν η Πόλη είχε πια πέσει και είχαν περικυκλωθεί απο αιμοδιψείς εχθρούς και όλοι πίστευαν πώς είχε φτάσει η συντέλια του κόσμου…

Αθάνατοι ας είναι στις καρδιές μας και όλοι εκείνοι οι αφανείς ήρωες των επαναστάσεων που πνίγηκαν στο αίμα, ο Διονύσιος ο φιλόσοφος και τόσοι άλλοι μάρτυρες του Έθνους και της Ελευθερίας…

Μην γελιέστε φίλοι μου: το Ελληνικό πνεύμα και η Ελληνική καρδιά μπορεί να υποταχτεί από την ρώμη των όπλων αλλά ουδέποτε, ούτε για μια στιγμή, δεν μπορεί να υποδουλωθεί – γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τίποτε το ισχυρότερο να τα καταβάλει!

Μην γελιέστε απ’ τον μανδύα του Ρωμιού που μπορεί να φόρεσε στην πορεία της ιστορίας: κάτω από την λόρικα του κάθε βυζαντινού επαναστάτη στις αετοφωλιές του Μυστρά βρισκόταν πάντα ο χάλκινος θώρακας του Δωριέα οπλίτη. Στο μυαλό του κάθε επαναστάτη ιερομονάχου (που αφόρισε η «επίσημη εκκλησία» και αρνήθηκε κατηγορηματικά την αγιοποίησή του) πάλλονταν Πλατωνικές ιδέες.

Ο δρόμος για την ελευθερία είναι μονόδρομος για τον Έλληνα. Τον ανοίγει με την επιστήμη του, με την σκέψη και με την παιδεία – και όταν χρειάζεται, δεν φοβάται να τον σχίσει και με το σπαθί του!

Μάριος Κουτσούκος

http://antistasi.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ"