Casus belli και ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Πολλοί από τους δικούς μας που αναρωτιούνται ακόμα κατά πόσο η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μας επιτρέπει να βγούμε από το αδιέξοδο παλαιότερων διακρατικών διαπραγματεύσεων, έχουν την εντύπωση ότι η Τουρκία μπορεί να προκηρύξει ένα νέο Casus belli που να αφορά στην ΑΟΖ. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι τρεις διακρατικές συμφωνίες της Κύπρου με το Λίβανο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ ανέδειξαν το ορθολογικό υπόβαθρο του προβληματισμού τους. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ελληνο-αλβανική συμφωνία είναι θέμα χρόνου να υλοποιηθεί και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας, πράγμα το οποίο αποδεικνύει de facto ότι η πρόθεση για Casus belli δεν έχει νόημα εκ μέρους της Τουρκίας. Ας αναλύσουμε όμως αυτό το θέμα δομικά.
Μετά τη θέσπιση της ΑΟΖ η Ελλάδα μπορεί να υπογράψει διακρατικές συμφωνίες με την Αλβανία, την Ιταλία τη Λιβύη, την Κύπρο, την Αίγυπτο και την Τουρκία. Η ανάλυση μέσω θεωρίας παιγνίων οδηγεί στο στρατηγικό συμπέρασμα ότι η διαπραγμάτευση με την Τουρκία πρέπει να είναι η τελευταία. Για όλες τις προηγούμενες η Τουρκία δεν συμμετέχει και κατά συνέπεια είναι το τρίτο μέρος. Σε αυτές έχουμε δύο κατηγορίες.
Η πρώτη είναι αυτή όπου η Τουρκία δεν έχει καμιά ανάμειξη όσον αφορά στα διαγράμματα Voronoi. Σε αυτή την κατηγορία, ένα Casus belli της Τουρκίας δεν θα είχε de facto νόημα. Στη δεύτερη κατηγορία, η Τουρκία θα πρέπει να πείσει και το δεύτερο κράτος για να αποδεχθεί το αίτημά της, κατά συνέπεια το Casus belli θα ήταν στην ουσία διπλό, πράγμα το οποίο είναι επικίνδυνο. Σε αυτές τις δύο κατηγορίες αναδεικνύεται η ιδέα ότι το τρίτο μέρος δυσκολεύεται να αναμειχθεί σε μια διακρατική σχέση μεταξύ δύο κρατών. Αυτό είναι το παράδειγμα της Κύπρου.
Το δομικό πρόβλημα είναι ότι το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι μια μονομερής απόφαση μόλις υπάρχουν επικαλύψεις. Τώρα όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδας με την Τουρκία, το Casus belli δεν αποτελεί μοχλό πίεσης, αφού επαρκεί στην Τουρκία να μην υπογράψει τη διακρατική συμφωνία. Αποδείξαμε λοιπόν εξετάζοντας εξαντλητικά όλες τις περιπτώσεις, ότι το Casus belli στην περίπτωση της ΑΟΖ δεν θα ήταν αποτελεσματικό. Δεν υπάρχει λοιπόν αναλογία με το Casus belli που αφορά στα 12 Ν.Μ. Η διαφορά που κάνει τη διαφορά είναι απλή και είναι η εξής: η επέκταση στα 12 Ν.Μ. είναι μια μονόπλευρη απόφαση. Έτσι το Casus belli μπορεί με την ύπαρξή του να ακυρώσει αυτή την απόφαση, ακόμα και αν έχουμε υπογράψει τη Συνθήκη του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας. Δεν πρέπει λοιπόν να κάνουμε λανθασμένες αναλογίες, οι οποίες ευνουχίζουν τη σκέψη μας. Τελικά η ΑΟΖ δεν έχει τα ίδια δομικά προβλήματα που έχουν τα χωρικά ύδατα ακόμα κι αν μοιάζουν φαινομενικά. Έτσι η ΑΟΖ αποφεύγει τα προβλήματα του παρελθόντος και επιτρέπει την ύπαρξη ενός δυναμικού πλαισίου το οποίο είναι εφικτό να μετατραπεί σε συμμαχικό πεδίο δράσης. Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε φοβίες για ένα θέμα που έχει δείξει σε πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο την αφοπλιστική του αποτελεσματικότητα ακόμα και με παραδοσιακά δύσκολους παίκτες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7108-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Casus belli και ΑΟΖ"

Ο Μετωνικός κύκλος της Σελήνης

Ο Μετωνικός Κύκλος

Περίπου το 432 π.Χ. από το Μέτωνα, έναν αστρονόμο Αθηναίο, έγινε η ανακάλυψη της περιόδου της Σελήνης που αποτελείται από 19 χρόνια, στης οποίας το τέλος, η Νέα Σελήνη γίνεται στην ίδια ημέρα του έτους. Ο κύκλος αυτός ονομάζεται ακόμα, “Μετωνικός ενιαυτός” και “η περί του Ηλίου περιφορών των εννεκαιδεκαετηρίδων”.

Πάνω σε αυτό τοποθέτησε ο Μέτωνας, εκ του ασφαλούς τις διορθώσεις του Σεληνιακού ημερολογίου. Υπολόγισε και απεικόνισε τα 19 χρόνια με 235 σεληνιακούς μήνες που συνίστανται από 6.939 μέρες και 16,5 ώρες. Αυτό το διαχώρισε σε 125 γεμάτους μήνες από 30 ημέρες και σε 110 ατελείς μήνες με σύνολο 29 ημέρες ο καθένας, που τους αποκάλεσε Σεληνιακούς μήνες. Οι 235 γεμάτοι μήνες με 30 μέρες ο καθένας δίνει συνολικό διάστημα 7050 μέρες, όθεν γίνεται αναγκαίο να συγκρατήσει 110 μέρες ή 1 μέρα κάθε 64 μήνες. Ως εκ τούτου ο μήνας ο οποίος περιλαμβάνει την 64η μέρα γίνεται ένας ελλιπής μήνας. Η χρονική περίοδος του Μετωνικού Κύκλου ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 432 π.Χ.

Όπως είναι γνωστό, η επιστήμη σήμερα απόδειξε ότι, η Σεληνιακή περίοδος είναι 6939 μέρες και 14,5 ώρες. Οι υπολογισμοί του Μέτωνα έδειξαν ένα διαχωρισμό μόνο δύο ωρών. Το έτος αρχίζει την 10 μοίρα του Αιγόκερω. Αρχίζοντας από την 10η χρειάζεται 19 μοίρες για φθάσει στο τέλος του ζωδίου. Από την πρώτη μοίρα του Αιγόκερω μέχρι την 11η μοίρα είναι 10 μοίρες απόσταση. 19 μοίρες και 10 μοίρες έχουν σύνολο 29 μοίρες.

Ο μέσος όρος του διαστήματος στον οποίο ένας σεληνιακός μήνας θα γίνει, μπορεί να υπολογιστεί έναν πίνακα που συσχετίζει τις θέσεις του Ήλιου με το Ημερολόγιο. Αυτός ο πίνακας ακολουθεί πιο κάτω.

Ο Χρυσός Αριθμός του Μετωνικού κύκλου

είναι ο αριθμός από κάποιο έτος στο Μετωνικό Κύκλο των 235 Σεληνιακών μηνών που ισούται με 6939 μέρες και 16 ώρες και 31 λεπτά ή κατά προσέγγιση 19 έτη. Αυτό χρησιμεύει για να δώσει με ακρίβεια την ημερομηνία της ημέρας του Πάσχα. Ο κύκλος ξεκινά με το έτος στο οποίο ο σεληνιακός μήνας θα πέσει την 1η Ιανουαρίου στην 10η μοίρα του ζωδίου του Αιγόκερω, στην οποία ήταν η έναρξη της χριστιανικής περιόδου, 1 μ.Χ. Για να βρεις το Χρυσό Αριθμό σε κάποιο έτος, πρόσθεσε τον αριθμό 1 και διαίρεσε με το 19. Το υπόλοιπο θα δείχνει τον αριθμό του κύκλου. Αν δεν υπάρχει υπόλοιπο, ο Χρυσός Αριθμός είναι το 19. Το 1995 ξεκίνησε ένας νέος κύκλος, στην 1-1-1995 στις 11:56 π.μ ώρα Ελλάδας, για την πόλη των Αθηνών.

Επειδή, το σύνολο των ηλιακών και σεληνιακών ανομοιοτήτων μεταβάλλεται σε διαφορετικό έτος, το αντικείμενο του προσδιορισμού της ημερομηνίας και το γεωγραφικό μήκος μπορεί να είναι λάθος όπως μέχρι 2 ημέρες εκατέρωθεν, νωρίτερα ή αργότερα. Στη Γρηγοριανή Μεταρρύθμιση το 1582 αντικατέστησαν αυτό το λάθος από την παρεμβαλλόμενη ημέρα, ήτοι την 29 Φεβρουαρίου.

Ο πίνακας του Μετωνικού κύκλου

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/11/metonikos-kuklos-selinis.html#ixzz1L8DTImEx

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Μετωνικός κύκλος της Σελήνης"

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ. ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μεταξύ των πολλών άλλων ξεδιάντροπων υποσχέσεων που ακούμε προεκλογικά, από τα δυο κόμματα εξουσίας, είναι η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, την οποία ουδέποτε είδαμε να πραγματοποιείται. Αντ’ αυτού, οι πολιτικοί άνδρες, προκειμένου να εισέλθουν στην συνομοταξία της υπό φορολόγηση αυτής τάξης, μας οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση. Μια αρνητική επίδοση με ιστορία που κρατάει από ιδρύσεως του νέο-ελληνικού κράτους. Η χυδαιότητα της ταύτισης του κράτους με την πολιτεία, και αλίμονο με την πατρίδα.

Η σημερινή κυβέρνηση του «Μνημονίου», πασχίζει άπελπις να συμμαζέψει το φορολογικό κομφούζιο, δίχως κανένα αποτέλεσμα, όπως δείχνουν οι σχετικοί αριθμοί που κατατίθενται από τις οικονομικές αναλύσεις, που ανακοινώνει ακόμη και η ίδια.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, όπως λέει και το παρακάτω τραγουδάκι:

«Μια πατάτες μια σαλάτα και ελίτσες Καλαμών, κι άιντε πάλι από τα ίδια, μια ζωή πατερημών».

Επωδός (ρεφραίν) τραγουδιού του ρεμπέτη Καπλάνη, μισό αιώνα πίσω.

Τι να φταίει άραγε και ο Ρωμιός δεν θέλει, με κανέναν θεό, να είναι συνεπής προς τις φορολογικές του υποχρεώσεις; Φαίνεται όμως ότι η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. Ξεκινά από τότε που άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο της Ιστορίας, οι πρώτες καλά οργανωμένες πόλεις, στη γη των Ελλήνων. Μια περίπτωση λοιπόν του προβλήματος αυτού, αλλά κυρίως την λύση που επέλεξαν οι πολίτες οι ίδιοι, για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος – λύση τέλεια όπως θα δούμε – θα καταθέσω στην συνέχεια.

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ

Ένα μέτρο με το οποίο κατέστησαν αδύνατη την φοροδιαφυγή των πλούσιων πολιτών οι Αθηναίοι. Ένα μέτρο που εάν εφαρμόζονταν σήμερα θα έλυνε το ζήτημα της φοροδιαφυγής των μεγάλων εισοδημάτων.

Οι Αθηναίοι υποχρέωναν τους πλουσιότερους των δέκα φυλών να κατασκευάζουν πολεμικά πλοία. Κάθε φυλή εξέλεγε 120 πρόσωπα μεταξύ των πλουσιοτέρων. Οι μισοί απ’ αυτούς που ονομάζονταν συμμορία, συνενώνονταν μ’ όλες τις συμμορίες των άλλων φυλών και διαιρούνταν, όλοι μαζί σε τέσσερις συμμορίες των 300 ατόμων η κάθε μια.

Οι εναπομένοντες μισοί των δέκα φυλών, που περιελάμβαναν τους λιγότερο πλούσιους, παρέμεναν επικουρικοί και συνεισέφεραν ανάλογα. Η κάθε μια από τις τέσσερις συμμορίες είχε δικό της στρατό και δικό της ρήτορα. Πλούσιοι θεωρούνταν όσοι είχαν περιουσία δέκα ταλάντων.

Εάν κάποιος από τους πλούσιους, που τους υποδείκνυε η κάθε φυλή, ζητούσε την απαλλαγή του από την τριηραρχία (έξοδα κατασκευής, συντήρησης), με την δικαιολογία ότι δεν είναι πλούσιος, τότε δικαιούνταν ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης να δηλώσει αποδοχή του αξιώματος, υπό τον όρο να ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία του ενιασταμένου. Η πράξη αυτή καλούνταν αντίδοσις.

Είναι ολοφάνερο ότι κανείς πλούσιος δεν θα ήταν πρόθυμος να ζητήσει απαλλαγή από την τριηραρχία, κινδυνεύοντας ν’ ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία κάποιου, ο οποίος διέθετε μικρότερη από την δική του. Η αντίδοση ίσχυε στην τριηραρχία, στην χορηγία, στην εστίαση και στην γυμνασιαρχία. Οι δημόσιες αυτές λειτουργίες ήταν ετήσιες και επομένως κάθε χρόνο γίνονταν αντιδόσεις.

Ο ενιστάμενος, αυτός δηλαδή που ζητούσε απαλλαγή, όφειλε να υποδείξει αυτόν που θεωρούσε πλουσιότερό του. Εάν ο τελευταίος αυτός αμφισβητούσε τον ισχυρισμό του ενισταμένου, ακολουθούσε δίκη, ειδική για την περίπτωση αυτή. Κατ’ αυτή ο καθένας τους ορκίζονταν ότι ορθώς και δικαίως αποφαίνονταν για την περιουσία του, και εντός τριημέρου υπέβαλλε λεπτομερή κατάστασή της. Μετά απ’ αυτό παραπέμπονταν η υπόθεση στο αρμόδιο δικαστήριο, στο οποίο γίνονταν συζήτηση περί της αξίας της περιουσίας, περί των βαρών της κλπ. (Δημοσθ. Προς Φαίν. 5).

Εν τω μεταξύ, καθένας από τους διάδικους προφυλακτικώς μπορούσε να κατάσχει την περιουσία του αντιδίκου του και να την σφραγίσει (Δημοσθ. Κατά Μειδίου 79). Η εναλλαγή της περιουσίας (αντίδοση) λάμβανε χώρα πριν από την έκδοση της δικαστικής απόφασης (Ισοκρ. περί αντιδόσεως 5).

Στην αντίδοση περιλαμβάνονταν η εναλλαγή όλης της περιουσίας, τα ζώα οι δούλοι (Λυσίου περί αντιδ. 1), οι αποκτήσεις (Δημοσθ. Κατ’ Αφόβου Β, 17), και τα χρήματα (Δημοσθ. Προς Λεπτίνη). Κατ’ εξαίρεση απαλλάσσονταν από την αντίδοση τα μεταλλεία («πλην των εν τοις έργοις τοις αργυρίοις»), οι κληρουχίες (Δημοσθ. Περι Συμμοτιών 16), τα κοινωνικά δηλαδή τα αδιαίρετα και οι περιουσίες που συνεπάγονται προσωποπαγείς υποχρεώσεις, όπως η διατροφή της μητρός.

Κατά την συζήτηση της αντίδοσης ήταν δυνατόν να συζητηθούν ορισμένες εξαιρέσεις των ανταλλακτέων.

Είναι αξιοθαύμαστη η απλότητα αλλά και η αποτελεσματικότητα του φορολογικού αυτού μέτρου. Παραδίδει η πολιτεία τους πλούσιους πολίτες στο έλεγχο της υποχρεωτικής ειλικρίνειας του καθενός, και προς την πολιτεία και προς στους ανθρώπους της ίδιας οικονομικής επιφάνειας.

Από τις πολλές αναφορές σε συγκεκριμένα περιστατικά που διαθέτουμε, από τους ρήτορες της εποχής, είναι φανερό ότι η διαδικασία αυτή εφαρμόζονταν συχνά. Και ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης υπήρξαν αντίδικοι σε περιπτώσεις αντιδόσεων.

Βιβλιογραφία: «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ». Συγγραφέας, Ι. Δ. Ζέπος
Πηγή

http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=2179

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ. ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ"

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός

Του Νίκου Λυγερού

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός. Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες. Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε. Δεν θα περάσουν οι προπαγάνδες της ηττοπάθειας, διότι ο καθένας μας δεν είναι παρά μια κορυφή ενός δέντρου που έχει τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες μέσα στο χρόνο. Και δεν είναι τα φαινόμενα της μόδας που μπορούν να μας κατασπαράξουν. Άνθρωποι σαν τον Μίκη μας, μάς δείχνουν τον δρόμο. Όσο έχουμε μαζί μας γίγαντες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μπορεί για τους άλλους να είμαστε μια λεπτομέρεια πάνω στο γεωπολιτικό σκηνικό, αλλά αυτή η λεπτομέρεια είναι πάντα εδώ, παρούσα ακόμα κι αν είναι καταπατημένη μερικές φορές. Δεν είμαστε μόνο θύματα. Ο ελληνικός λαός μπορεί να δέχεται αμφισβητήσεις, συνεχίζει να παράγει το έργο του. Ξέρει να αντιστέκεται, όταν υπάρχει κίνδυνος κι έχει τους δικούς του που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα. Επιπλέον, ακόμα και μέσα στα δεινά δεν φοβάται να κάνει καινοτομίες οι οποίες δεν είναι μόνο προς όφελος του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άνθρωποι σαν τον Ελ Γκρέκο δεν περίμεναν τίποτα από τους άλλους και τα έδωσαν όλα. Ο Ελύτης κι ο Σεφέρης δεν έγραψαν μόνο για την Ελλάδα. Μέσω του ελληνισμού άγγιξαν όλη την Ανθρωπότητα. Και στον επιστημονικό τομέα, άνθρωποι σαν τους Καραθεοδωρή, Παπακυριακόπουλο και Παπανικολάου δημιούργησαν έργο με παγκόσμια εμβέλεια ακόμα κι αν δέχτηκαν κατηγορίες από την ίδια τους την πατρίδα. Ξεπέρασαν όλοι τους την κοινωνική μιζέρια, για να προσφέρουν με την αντίστασή τους, με τη θυσία τους. Αυτοί οι άξιοι, θέλουν δεν θέλουν οι άλλοι που μας υποσκάπτουν, ήταν Έλληνες, όπως κι ο Μητρόπουλος κι η Κάλλας. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει τα επιτεύγματα και τα κατορθώματα των δικών του, επειδή δέχτηκε κριτικές. Δεν περίμενε ποτέ βοήθεια παρά μόνο στα μυθιστορήματα και κατάφερε να επιζήσει και μετά από μεγάλες καταστροφές. Ναι είναι ένας μικρός λαός με ελάχιστο πληθυσμό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένει ικανός όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά μπόρεσε να αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση λόγω της αντίστασής του. Δεν είναι μικρό πράγμα το να είσαι Έλληνας, όχι για λόγους εθνικιστικούς και γελοίους, αλλά γιατί το βήμα έχει το βάρος της μνήμης ακόμα και σε χώρους της λήθης. Και δεν είναι τυχαίο, αν επινοήσαμε ως λαός μέσω της γλώσσας μας μα και της σκέψης μας έννοιες τόσο αφαιρετικές όσο είναι τα μαθηματικά, η μουσική κι η στρατηγική. Είμαστε εδώ για να δώσουμε, όχι για να πάρουμε!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7237-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός"

Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό

Το Ερεχθείο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς.

Προβληματική παραμένει η χρονολόγηση του ναού. Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη ο ναός κτίστηκε κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου, ανάμεσα στο 421 με 406 π.Χ., με μια πιθανή διακοπή γύρω στο 413 π.Χ. εξαιτίας της ήττας στη Σικελική Εκστρατεία. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη που τη διατύπωσε ο W. Dorpfeld, η ανέγερση ξεκίνησε ανάμεσα στο 438 - 431 π.Χ. Ο ναός αποτελούσε μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή, μαζί με τον Παρθενώνα και τα Προπύλαια, με πιθανό αρχιτέκτονα τον Μνησικλή.

Από μια επιγραφή που βρέθηκε στην Ακρόπολη πληροφορούμαστε ότι κατά την επανάληψη των εργασιών αρχιτέκτονας την πρώτη χρονιά ήταν κάποιος Φιλοκλής, που αντικαταστάθηκε τη δεύτερη χρονιά από τον Αρχίλοχο. Η ιδιορρυθμία του ναού οφείλεται στο σχήμα του που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο σχήμα των αρχαίων ναών και οφείλεται:
α) στην ανωμαλία του εδάφους, μια και το έδαφος δεν ήταν επίπεδο,
β) στο γεγονός ότι στο κτίριο έπρεπε να συμπεριληφθούν οι παλαιότερες λατρείες,
γ) οι μυστηριακού χαρακτήρα λατρείες που τελούνταν επέβαλαν μια εντελώς διαφορετική μορφή κτιρίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό"

Γρηγόριος Μαρασλής (1831-1907): εθνικός ευεργέτης και μαικήνας.

Γρηγόριος Μαρασλής

Ο Γρηγόριος Γ. Μαρασλής, εθνικός ευεργέτης και μαικήνας γεννήθηκε στην Οδησσό το 1831. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο Ρισελιέ έκανε καριέρα στη δημόσια διοίκηση με επιστέγασμα την εκλογή του ως δημάρχου της Οδησσού το 1878. Παρέμεινε σ΄ αυτό το αξίωμα έως το 1895. Δεκαεπτά χρόνια της ζωής του, από αυτό το υψηλό αξίωμα, τα αφιέρωσε στην υπηρεσία της πόλης αναμορφώνοντας και στολίζοντάς της με την κατασκευή σημαντικών δημόσιων κτιρίων. Το δημοτικό μικροβιολογικό εργαστήριο, το μουσείο καλών τεχνών, ο βοτανικός κήπος, τα δημοτικά εκπαιδευτήρια, το πτωχοκομείο, το γηροκομείο, το εστιατόριο των ορφανών παιδιών, το δημοτικό «άσυλο ύπνου» και πολλά άλλα είναι μερικά που πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του με δικά του έξοδα. Στην Οδησσό ακόμα έφτιαξε τη βιβλιοθήκη Μαρασλή, από την οποία εκδίδονταν έργα επιστημονικά και λαογραφικά ξένων και Ελλήνων συγγραφέων. Με την επιμέλεια του Χατζηκώστα και του καθηγητή Αναστ. Μάλτου εκδόθησαν 118 συγγράμματα. Με βάση αυτά γράφτηκαν «Αι Παροιμίαι» και «Παραδόσεις» από το Ν. Γ. Πολίτη, τα «Νομίσματα του κράτους των Πτολεμαίων» του Ι. Σβορώνου, τα «Άπαντα» του Βαλαωρίτη, τα «Ανάλεκτα» του Άγγελου Βλάχου κ.ά. Στα έργα που εξελληνίστηκαν ανήκουν: «Η Ιστορία της Ελλάδας» των Κούρτιου – Λάμπρου, «Γενική Παθολογία» του Ποδβισότσκι, «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας» και πολλά άλλα.

Λάτρης της επιστήμης και των τεχνών, βιβλιόφιλος, ξεχώρισε για τις αγαθοεργίες του, τη φιλανθρωπία του και τις δωρεές του. Η ευεργετική και κοινωνική διάσταση του έργου του μέχρι σήμερα παραμένει ανεκτίμητη.

Ισόβιος πρόεδρος της Ελληνικής Αγαθοεργού Κοινότητος Οδησσού, συνετέλεσε ώστε η ελληνική παροικία να μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα για την εξυπηρέτηση των αναγκών των Ελλήνων πάροικων. Πρόσφερε στην κοινότητα το σπίτι του πατέρα του «το σπίτι της Φιλικής Εταιρείας», το γηροκομείο της Κοινότητας, ένα ακίνητο στην οδό Πούσκιν και πολλές χορηγίες στην ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Με χρήματα του Μαρασλή και εκτός συνόρων Ρωσίας χτίστηκαν πέντε εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία και Κωνσταντινούπολη: το Μαράσλειο διδασκαλείο Αθηνών, το Ορφανοτροφείο Κέρκυρας, τη Μαράσλειο Σχολή της Φιλιππούπολης, το Μαράσλειο Ελληνικό και Πρακτικό Εμπορικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης και άλλες πολλές δωρεές με επιστέγασμα την ίδρυση της «Βιβλιοθήκης Μαρασλή».

Για την πολυσχιδή δημόσια και κοινωνική του δραστηριότητα, τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Δημάρχου όσο και μεταγενέστερα, τιμήθηκε με τις ανώτερες διακρίσεις της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Τουρκίας, του Βασιλείου του Σιάμ κ.ά.

Πέθανε την 1η Μαΐου του 1907 και ετάφη στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας στην Οδησσό.

• Πρεσβεία της Ελλάδος στην Ουκρανία
• Εφημερίδα “Ημερησία” ένθετο αφιέρωμα στον Γρ। Μαρασλή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γρηγόριος Μαρασλής (1831-1907): εθνικός ευεργέτης και μαικήνας."

Μαρίνος Χαρμπούρης

O Μαρίνος Χαρμπούρης είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μηχανικής, κάτι που αναγνωρίστηκε με το επίτευγμά του να κάνει εφικτή τη μεταφορά ενός βράχου 2000 τόνων σε απόσταση 20 χιλιομέτρων.

Ο Χουρμούρης γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1729, σπούδασε στη Μπολόνια και βρέθηκε να υπηρετεί ως αξιωματικός του Ρωσικού Μηχανικού στην Αγία Πετρούπολη. Εκείνη την εποχή αυτοκράτειρα ήταν η Μεγάλη Αικατερίνη Πασών των Ρωσίων. Μέσα στο κλίμα του εθνικισμού που επικρατούσε και προκειμένου να γίνει φανερή η εδραιωμένη κυριαρχία και να καταπνίγει κάθε σκέψη για αντίθετες ενέργειες, κατασκευάζονταν έργα των οποίων το μέγεθος είχε σκοπό να προκαλέσει δέος.

Ένα από αυτά περιελάμβανε την κατασκευή ενός γιγαντιαίου αγάλματος. Έφιππος ο αυτοκράτορας καλπάζει πάνω σ' ένα τεράστιο βράχο, ποδοπατάει ένα φίδι και σταματάει με μία καθησυχαστική προς τον λαό χειρονομία. Ο κατασκευαστής του, Φαλκονέ, χρειάστηκε 4 χρόνια για να ολοκληρώσει το δημιούργημά του.

Ωστόσο, η μεγαλοπρέπειά του, επέβαλε το αριστούργημα που δημιουργήθηκε να τοποθετηθεί σε μια βάση ανάλογων διαστάσεων, για να δώσει την αίσθηση του εξωπραγματικού και ανυπέρβλητου. Ο ίδιος ο δημιουργός προέβλεπε ένα γιγαντιαίο βράχο, σχεδόν λόφο, διαστάσεων 10x10x10 μέτρων, ο οποίος, για κατασκευαστικούς λόγους, θα δημιουργείτο από μικρότερους συνδεδεμένους μεταξύ τους με μεταλλικούς συνδέσμους.

Ο δαιμόνιος λοιπόν Κεφαλονίτης, επεσήμανε ότι μια τέτοια λύση μπορεί να φαίνεται εφικτή, αλλά θα είχε κάποια προβλήματα ως προς το αποτέλεσμα της κατασκευής. Οι σύνδεσμοι κάποτε θα σκούριαζαν και ως εκ τούτου θα είχαμε μια άσχημη εικόνα για το κύρος του όλου εγχειρήματος και το γόητρο του αυτοκράτορα. Η λύση του ενιαίου βράχου πίστευε ότι ήταν η μοναδική. Όμως ένα τεράστιο πρόβλημα είχε να αντιμετωπιστεί. Πώς θα έφτανε από τις γύρο περιοχές της Αγίας Πετρούπολης ένας τέτοιος βράχος τεραστίων διαστάσεων και βάρους στο σημείο που θα τοποθετούσαν το άγαλμα.

Με την ικανότητά του όχι μόνο στη σκέψη, αλλά και στο λόγο, κατάφερε να κατατρώσει ένα εξωπραγματικό αλλά πέρα για πέρα υλοποιήσιμο και αποτελεσματικό σχέδιο για τη μεταφορά του βράχου. Και παράλληλα να πείσει την αυτοκράτειρα να το χρηματοδοτήσει με υπέρογκα ποσά (300.000 ασημένια γαλλικά φράγκα) και ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό.

Μετά από μήνες, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, τελικά κατάφερε να φέρει σε πέρας την γιγαντιαία και απίστευτη για την εποχή αποστολή του. Ένας ενιαίος βράχος 2.000 τόνων μεταφέρθηκε από απόσταση 20 χιλιομέτρων στο προκαθορισμένο σημείο, περνώντας μέσα από στεριά και θάλασσα, βάλτους και ποτάμια. Και πάνω από όλα ολόκληρος, όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί και όπως δηλώνει πολύ περήφανος ο ίδιος ο Χαρμπούρης, χωρίς να χαθεί ούτε μία ανθρώπινη ζωή.

Το κατόρθωμά του έγινε μύθος και αναφέρθηκε σε φυλλάδια της εποχής, ενώ ο ίδιος ο Χουρμούρης τιμήθηκε με πολυάριθμα φυλλάδια. Γράφτηκε βιβλίο από τον ίδιο για το μεγάλο αυτό εγχείρημα, κάτι που κατόρθωσε να γράψει τον εκλεκτό συμπατριώτη μας με χρυσά γράμματα στην ιστορία των μεγάλων Ρωσικών Αυτοκρατοριών.

Σήμερα έχει γραφτεί νέο βιβλίο με στοιχεία για αυτό, ενώ υπάρχει και σχετικό ντοκιμαντέρ και έκθεση για μια προσωπικότητα αρκετά γνωστή στη Ρωσία.

Πηγή

http://www.kefalonitis.com/articles.php?action=view_listing&articles_id=180&articles_category_1=19

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μαρίνος Χαρμπούρης"

Ενας σερ μιλάει για τους κινδύνους της πολιτιστικής κληρονομιάς

Διάλεξη από τον καθηγητή σερ Κόλιν Ρέφιου στις 11 Μαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κυκλαδίτικο αγαλματίδιο που βρέθηκε διαμελισμένο έπειτα από ανασκαφές στη νησίδα της Κέρου

Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επί τάπητος. Και μάλιστα από έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος των ενδιαφερόντων του, τα τελευταία χρόνια, στην επισήμανση και την καταγγελία της παράνομης διακίνησης αρχαιοτήτων. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ σερ Κόλιν Ρένφριου, ο οποίος θα δώσει μία διάλεξη στις 11 Μαΐου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα «Προστατεύοντας την Πολιτιστική Κληρονομιά: Η Πρόκληση του Διεθνούς Εμπορίου Αρχαιοτήτων».

Η λεηλασία και η καταστροφή των αρχαιολογικών χώρων για την τροφοδότηση της διεθνούς αγοράς ......

........με παράνομες αρχαιότητες, η δημιουργία - στο παρελθόν - ιδιωτικών συλλογών ή και συλλογών μεγάλων μουσείων με αρχαία έργα, που είχαν παράνομα εξαχθεί από τη χώρα τους ακόμη και η άποψη, ότι οι συλλέκτες είναι οι «πραγματικοί αρχαιοκάπηλοι» καθώς και ο διφορούμενος ρόλος κάποιων σημαντικών μουσείων είναι από τα θέματα που θα τεθούν από τον κ. Ρένφριου.

Να σημειωθεί ότι τα τρέχοντα ερευνητικά του ενδιαφέροντα του ιδίου επικεντρώνονται στη θεωρία της αρχαιολογίας, την ευρωπαϊκή προϊστορία (ειδικά του Αιγαίου), την αρχαιολογική επιστήμη (με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο DNA και τη μοριακή γενετική) και την προέλευση της γλωσσικής πολυμορφίας.

Η ομιλία οργανώνεται από την «Πρωτοβουλία για την Ανάδειξη της Πολιτιστικής Κληρονομιάς» σε συνεργασία με τον Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών και με την υποστήριξη του British Council.

Πού και Πότε
Πανεπιστήμιο Αθηνών, αμφιθέατρο Δρακοπούλου (Πανεπιστημίου 30). Τετάρτη 11 Μαΐου, ώρα 19.00. Η διάλεξη θα γίνει στα αγγλικά

Πηγή

http://strymonas.blogspot.com/2011/04/blog-post_30.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενας σερ μιλάει για τους κινδύνους της πολιτιστικής κληρονομιάς"

Ἀκόμη μία ἱστορία Εὐρωπαίων ἀπατεώνων!

Ὁ ὁπλουργὸς Μυλωνᾶς καὶ οἱ καραμπίνες ποὺ ἐδημιούργησε γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ στρατό… Ποὺ ὅμως κρύβουν ἀκόμη ἕνα, ἀπὸ τὰ πολλὰ, οἰκονομικὸ ἔγκλημα εἰς βᾶρος τῶν Ἑλλήνων. Ἀπὸ ποιούς; Μὰ ἀπὸ τοὺς ἀσπόνδους «φίλους»! Τοὺς Ἄγγλους!

Φιλονόη.

Ο ΟΠΛΟΠΟΙΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΕΣ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΣ

Στα 1868 η ελληνική κυβέρνηση με προτροπή του Μιχαήλ Σπυρομήλιου (1800-1880) παράγγειλε 16.000 καραμπίνες τύπου Remington με επαναληπτικό μηχανισμό οπισθογεμούς όπλισης από τη Μεγάλη Βρεττανία. Για το λόγο αυτό κατέβαλε σε μετρητά προκαταβολικά ένα ευσεβέστατο ποσό προς τη βρεττανική κυβέρνηση! Τα όπλα αυτά ποτέ δεν έφθασαν στο προορισμό τους στην Ελλάδα! ”Χάθηκαν κατά τη διάρκεια της αποστολής”!!!.

Έτσι ο σοφός Σπυρομήλιος μην έχοντας πλέον άλλη επιλογή (χρήματα άλλα δεν υπήρχαν) έδωσε εντολή σε κάποιον έλληνα οπλουργό του ελληνικού στρατού ονόματι Μυλωνά (σύμφωνα και με άλλες πηγές ταγματάρχης¹), να κατασκευάσει όσες περισσότερες γινόταν καραμπίνες τύπου Remington ² για χρήση του ελληνικού στρατού ο οποίος τότε ήταν κακοπλισμένος με παλαιά και φθαρμένα όπλα ακατάλληλα για την άμυνα της χώρας. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον οπλουργό αυτόν πέραν του επιθέτου του.

Όσα είναι γνωστά για τον Μυλωνά προέρχονται από πληροφορίες του Πολεμικού Μουσείου του Ιταλικού Στρατιωτικού Φρουραρχείου (Τρίτου Σώματος Ιταλικού Στρατού) πού έδρευε στη βορειοϊταλική πόλη της Πάδουας πρό 27 ετών ακόμα (επί της Via Altinate 3) και πού τότε είχα επισκεφθεί γιά κάποιες ιστορικές έρευνες πάνω στην ασφυξία μεδηλητηριώδη αέρια των εμπολέμων ιταλών και αυστριακώνστρατιωτών κατά τη διάρκεια των 16 μαχών πού έλαβαν χώρα στο Ισόντσο της Βορείου Ιταλίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ενημέρωση σχετικά με τον οπλουργό Μυλωνά προήλθε από τον Ιταλό αξιωματικό του μουσείου ειδήμων τέτοιων θεμάτων, καθώς οι μοναδικές σήμερα σωζώμενες καραμπίνες του αποτελούν συλλεκτικά κομμάτια προφανώς μεγάλης αξίας.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τρείς καραμπίνες σε χρήση του ελληνικού στρατού κατά τον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897. Η αριστερή είναι καραμπίνα γαλλικής κατασκευής εμπροσθογεμής με μεταλλική βέργα, η μεσαία είναι ελληνικής κατασκευής πάλι μέ βέργα του οπλοποιού Μυλωνά, η δεξιά είναι οθωμανική καραμπίνα γερμανικού τύπου μέ βέργα. (Φέρει στον υποκόπανο το έμβλημα του οθωμανικού στρατού το γνωστό ''Ασκερί Τουγκρασί'' (έμβλημα πού αντικατέστησε ο Κεμάλ Ατατούρκ με αυτό της νεώτερης Ρεπουμπλικανικής Τουρκίας ήδη από τα 1921). Κάτω από τις καραμπίνες διακρίνεται το φέσι έλληνος αξιωματικού των τσολιάδων (ευζώνων), πού τότε αποτελούσε το κυρίως σώμα κρούσεως της ''ελίτ'' του ελληνικού στρατού. Φέρει το σχόλιο Yunan Fesi (Ελληνικό Φέσι) στα τουρκικά και στα αγγλικά από κάτω.

Ο δυναμικός και πατριώτης Μυλωνάς εκπλήρωσε την επιθυμία αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, παραδίδοντας 8 χιλιάδες καραμπίνες τύπου Remington πού του ζητήθηκαν.

 Στον υποκόπανο κάθε καραμπίνας έθεσε το σήμα του με την υπογραφή ”Μυλωνάς”. Έκτοτε οι καραμπίνες αυτές ονομάστηκαν από τον ελληνικό στρατό ”Μυλωνάδες” και με αυτή την ονομασία έμειναν στην ιστορία. Τέτοιες καραμπίνες κοσμούν κάποια ιταλικά μουσεία πολέμου αλλά και άλλα μερικών βαλκανικών χωρών όπως και αυτό του Πολεμικού Μουσείου της Κωνσταντινουπόλεως.

Κάποιες από τις καραμπίνες πού έφτιαξε ο θρυλικός έλληνας οπλουργός χρησιμοποιήθηκαν 29 χρόνια αργότερα στη μάχη του Δομοκού ³ (1897) όπου ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε οικτρά. Τα ελληνικά αυτά εκθέματα του τουρκικού μουσείου αποτελούν τωτινά λάφυρα πού έπεσαν στη κατοχή του οθωμανικού στρατού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ἀκόμη μία ἱστορία Εὐρωπαίων ἀπατεώνων!"

Ηρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;

Φθάνει η σειρά της μοναρχίας;

Οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο συνεχίζονται ακάθεκτα. Ο πόλεμος στην Λιβύη δεν λέει να τελειώσει και η κατάσταση στην Συρία γίνεται όλο και χειρότερη.
 Η Δύση παρακολουθεί φοβισμένη και ρωτά: μήπως ήρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;
Και αν συμβεί κάτι στο βασίλειο των Σαούδ τι θα γίνει με το πετρέλαιο;
Μετά λοιπόν την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν και την Λιβύη γιατί όχι και η Σ. Αραβία; Στο κάτω κάτω της γραφής πρόκειται για μια ακόμα μεσαιωνική μοναρχία με έναν βασιλιά τόσο παλιό που μπροστά του ο Μουμπάρακ και ο Καντάφι μοιάζουν παιδάκια.
Το καθεστώς στη Σ. Αραβία είναι απολυταρχικό και εκλείπουν η ελευθερία του τύπου, της έκφρασης και της θρησκείας. Έχει δηλ. όλα τα συστατικά για μια ξεγυρισμένη επανάσταση. Έχει όμως και κάτι παραπάνω.
Όπως φαίνεται στο παραπάνω γράφημα(1) (κόκκινη καμπύλη με τιμές στον δεξιό κατακόρυφο άξονα) ο πληθυσμός της χώρας έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και θα συνεχίσει να αυξάνεται γραμμικά φθάνοντας λίγο κάτω από τα 30 εκ. το 2016 σύμφωνα με πρόβλεψη του ΔΝΤ. Το στοιχείο αυτό συνδυαζόμενο με το γεγονός ότι το πετρέλαιο αποτελεί το 75% των εσόδων και το 90% των εξαγωγών σημαίνει ότι η χώρα θα βρεθεί πολύ σύντομα σε μεγάλους μπελάδες. Γιατί;

Μα επειδή η αύξηση του πληθυσμού σημαίνει και την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, στοιχείο που συνεπάγεται την μείωση των εξαγωγών. Η μείωση των εξαγωγών μεταφράζεται σε λιγότερα έσοδα.
Σύμφωνα με μία έκθεση του CBC World, το 40% της αύξησης της παραγωγής κατευθύνεται πλέον στην κάλυψη των αυξημένων αναγκών της χώρας στο εσωτερικό της. Επίσης ένα άρθρο του Bloomberg αναφέρει ότι οι εξαγωγές πετρελαίου μειώθηκαν κατά 4.9%, από τα 6.36 στα 6.05 εκ. βαρέλια ανά ημέρα, για πρώτη φορά τον περασμένο Δεκέμβριο. Και αυτό παρόλο που η παραγωγή αυξήθηκε φθάνοντας στα 8.37 εκ. βαρέλια ανά ημέρα, τιμή που αποτελεί υψηλό δύο χρόνων.
Μέχρι το 2028, οι εσωτερικές ενεργειακές απαιτήσεις θα φθάσουν τα 8 εκ. βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου ανά ημέρα. Η αύξηση είναι υπερδιπλάσια δεδομένου ότι πέρυσι ήταν 3.4 εκ. βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου ανά ημέρα.
Συνολικά τον περασμένο Δεκέμβριο η παραγωγή έπεσε κατά 14% σε σχέση με τον Νοέμβριο, στα 55.5 εκ. βαρέλια ανά ημέρα. Η τιμή αυτή αποτελεί ιστορικό χαμηλό από το 2002.
Όμως ας επιστρέψουμε στην Σ. Αραβία. Η ανεργία στην χώρα είναι πλέον σε διψήφιο νούμερο. Αυτό μπορείτε να το δείτε στο γράφημα(1) στην κορυφή της ανάρτησης όπου η ανεργία αναπαρίστανται με τις μπλε μπάρες με τιμές στον αριστερό κατακόρυφο άξονα. Οι Σαουδάραβες δεν δουλεύουν (μάλλον το θεωρούν εξευτελιστικό) και στηρίζονται στο πετρέλαιο. Η χώρα τους όμως βάσει του επόμενου γραφήματος(1) από τον FAO (παγκόσμιος οργανισμός τροφίμων) βρίσκεται μεταξύ των χωρών που εξαρτώνται περισσότερο από το εξωτερικό για την σίτιση του πληθυσμού. Με απλά λόγια, χρησιμοποιούν μέρος των εσόδων από το πετρέλαιο για να εισάγουν τρόφιμα. Βλέπετε, με το πέρασμα των χρόνων η έρημος δυστυχώς γι' αυτούς δεν πρασίνισε, αν και θα μπορούσε. Όμως οι Σαούδ προτίμησαν τα λούσα από έναν συνετό προγραμματισμό που θα καθιστούσε την χώρα παραγωγό τροφίμων.
Όπως είδαμε και εδώ, ακριβώς αυτή η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης σε ενέργεια ήταν που οδήγησε στην εξέγερση στην Αίγυπτο. Συνέβη ακριβώς την στιγμή που η χώρα έπαψε να εξάγει πετρέλαιο και το διοχέτευε όλο στην εσωτερική αγορά. Έτσι μπορούσαν οι Αιγύπτιοι να έχουν φθηνή βενζίνη. Δεν μπορούσαν όμως να έχουν και φθηνή τροφή αφού πλέον δεν είχαν χρήματα για να την αγοράσουν. Στο προηγούμενο γράφημα(1) φαίνεται ότι και η Αίγυπτος βρίσκεται στο κόκκινο με περισσότερο από 70% μέση εξάρτηση της σίτισης από τις εισαγωγές τροφίμων. Έπεσε πείνα και η κατάσταση έγινε αφόρητη. Αναπόφευκτα ξέσπασαν οι γνωστές αναταραχές.
Η Σ. Αραβία δεν έχει φθάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Με τους ρυθμούς αύξησης του πληθυσμού της όμως, δεν θα αργήσει η στιγμή αυτή. Και τότε οι μπελάδες δεν θα αφορούν μόνο τους Σαούδ αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Βλέπετε η Σ. Αραβία έχει την μερίδα του λέοντος στις εξαγωγές πετρελαίου. Δεν είναι ούτε Αίγυπτος, ούτε και Λιβύη.

Read more: http://center24.blogspot.com/2011/04/blog-post_29.html#ixzz1Kz78bl86

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηρθε η ώρα της Σ. Αραβίας;"

ΤΟ BBC ΑΠΑΝΤΗΣΕ

Οι Άγγλοι και το BBC αγνοούν την Ελληνική γλώσσα!!!
Μια ένα απλό σερφάρισμα στην επίσημη ιστοσελίδα του BBC, μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι οι Άγγλοι μας έχουν τελείως "γραμμένους", αγνοώντας την Ελληνική γλώσσα, αφού αν θελήσετε να μεταφράσετε τα νέα τους, μπορείτε μεν να τα μεταφράσετε σε πολλές γλώσσες, αλλά όχι στα Ελληνικά!!

Azeri, Bangla, Burmese, Hausa, Hindi, Indonesian, Kinyarwanda, Kirundi, Kyrgyz, Nepali, Pashto, Persian, Sinhala, Swahili, Tamil, Urdu, Uzbek, Vietnamese, είναι μερικές από τις γλώσσες (ανάθεμα αν γνωρίζουν και που βρίσκονται όλοι αυτοί στον χάρτη), μαζί με τα Τούρκικα παρακαλώ, όπου μπορείτε να μεταφράσετε την σελίδα τους.
Άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ;
Άλλη μια προπαγάνδα ενάντια σε εμάς και την ιστορία μας;
Ή κάτι άλλο που σίγουρα ζητάει απάντηση;
Ας επικοινωνήσουμε από σήμερα όλοι μας στο BBC και ας ρωτήσουμε γιατί δεν υπάρχει και η Ελληνική μας γλώσσα ανάμεσα σε όλες τις άλλες.
Θα πάρουμε απάντηση;;;
Όποιος έχει ήδη επικοινωνήσει μαζί τους και έχει λάβει απάντηση ας μας την στείλει να την δημοσιεύσουμε
.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ Κο ΚΑΙΤΣΑ ΤΟ BBC ΑΠΑΝΤΗΣΕ
OnNews.gr Dear Mr Kaitsas

Reference CAS-730121-4GB6QG
Thanks for contacting us regarding the BBC website.
I understand that you are unhappy the BBC website does not offer a translation into Greek.
Whilst I appreciate your concerns, the translation of the BBC website is controlled by the BBC World Service which operates separately to the BBC, and you should contact them directly with your concerns via the following link:
http://www.bbc.co.uk/worldservice/institutional/2009/03/000000_contact_us.shtml
Thanks for taking the time to contact us.
Kind Regards
Mark Roberts
BBC Complaints
www.bbc.co.uk/complaints
NB This is sent from an outgoing account only which is not monitored. You cannot reply to this email address but if necessary please contact us via our webform quoting any case number we provided.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ BBC ΑΠΑΝΤΗΣΕ"

Κ. Π. Καβάφης - Η Ζωή και το Εργο του

Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1863 (29 Απριλίου) και πέθανε στην ίδια πόλη το 1933 την ημέρα των γενεθλίων του. Ηταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Ι. Καβάφη (Κωνσταντινούπολη, 1814 - Αλεξάνδρεια, 1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού, από φαναριώτικο γένος που οι ρίζες του φαίνεται πως είναι βυζαντινές και της Χαρίκλειας Φωτιάδη (Νιχώρι Κωνσταντινουπόλεως, 1834 - Αλεξάνδρεια, 1899) από παλαιότατη οικογένεια της Πόλης. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη πνευματική φυσιογνωμία της Αλεξάνδρειας.
Ο μικρός Καβάφης ζει τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού των Καβάφηδων στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, στεγάζονταν τα γραφεία του ακμαιότατου εμπορικού οίκου «Καβάφης & Σία» (κύριος συνέταιρος ο Γεώργιος Καβάφης, θείος του ποιητή, εγκατεστημένος στο Λονδίνο), ενώ η οικογένεια του Πέτρου Καβάφη διαβίωνε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο και στο δεύτερο πάτωμα, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό, Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο θυρωρό!
To 1870 με το θάνατο του πατέρα Καβάφη αρχίζει, ουσιαστικά, η σταθερή πορεία της οικογένειας προς την οικονομική κρίση και παρακμή. Το 1872 η Χαρίκλεια Καβάφη μετακομίζει με τα παιδιά της στην Αγγλία όπου και θα παραμείνουν τα επόμενα έξι χρόνια (κυρίως στο Λίβερπουλ αλλά και στο Λονδίνο). Ο μικρός Καβάφης σπουδάζει σε αγγλικό σχολείο όπου και διδάσκεται για μητρική του γλώσσα την αγγλική αλλά παράλληλα μαθαίνει και ελληνικά και γαλλικά. Μετά από λίγα χρόνια παραμονής στην Αγγλία αναγκάζονται να επιστρέψουν στην Αλεξάνδρεια καθώς τα οικονομικά της οικογένειας πηγαίνουν άσχημα και η οικογενειακή επιχείρηση διαλύεται. Ο Καβάφης συνεχίζει τις σπουδές του στο Εμποροπρακτικό Λύκειο «Ερμής» ενώ παράλληλα υπάρχουν σαφή στοιχεία ότι κατά το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην επιστροφή από την Αγγλία (1878) και στο ξεκίνημα της φοίτησης στον «Ερμή» (1881), ο Καβάφης είχε αρχίσει να μελετά και να εργάζεται πνευματικά από μόνος του, χρησιμοποιώντας βιβλία από τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Σ' αυτήν την τριετία ανάγεται και η φιλόδοξη απόπειρά του να συντάξει ένα ιστορικό λεξικό, προσπάθεια που δεν ολοκληρώθηκε αφού τα λήμματα του έργου σταμάτησαν «στη μοιραία λέξη Αλέξανδρος».
Το 1882, στη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης κατά των Αγγλων, πηγαίνει με την οικογένειά του για τρία χρόνια (ως τον Οκτώβριο του 1885) στην Κωνσταντινούπολη, στο σπίτι του φαναριώτη παππού του, Γεωργάκη Φωτιάδη. Η τριετής παραμονή του Καβάφη στην Πόλη αποδεικνύεται ιδιαιτέρως σημαντική και κρίσιμη για διαφορετικούς λόγους. Σύμφωνα με τις βιογραφικές σημειώσεις της Ρίκας Σεγκοπούλου, ο ομοσεξουαλισμός του άρχισε να εκδηλώνεται στα 1883. Παράλληλα, γνωρίζουμε, ότι ο ποιητής άρχισε να εκφράζει ζωηρό ενδιαφέρον για να ακολουθήσει πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα. Φυσικά, το πιο αξιοσημείωτο αυτής της περιόδου, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του στην Πόλη συμπίπτει με τις πρώτες μαρτυρημένες συστηματικές του προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Τεκμήριο της πρώιμης αυτής προσπάθειας του Καβάφη, αποτελεί μια ομάδα αδημοσίευτων από τον ίδιο ποιημάτων, τα οποία εκδόθηκαν μαζί με άλλα ανέκδοτα ποιήματα το 1968 από το Γ.Π. Σαββίδη. Τον καιρό εκείνο συμπληρώνει και τις μελέτες του πάνω στην αρχαία και μεσαιωνική ελληνική φιλολογία που τις είχε αρχίσει την εποχή ακόμα που βρισκόταν στην Αγγλία.
Τον Οκτώβριο του 1885, ο Καβάφης γυρίζει στην Αλεξάνδρεια μαζί με τη μητέρα του και τους αδελφούς του, Αλέξανδρο και Παύλο. Με την επιστροφή του, ο Καβάφης εγκαταλείπει την αγγλική υπηκοότητα (που είχε αποκτήσει ο πατέρας του στα 1850) και παίρνει την ελληνική.
Τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή στην Αλεξάνδρεια είναι μια περίοδος προσαρμογής. Ο Καβάφης αρχίζει να εργάζεται, όχι ακόμη συστηματικά, αλλάζοντας διάφορα επαγγέλματα όπως του δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Τηλέγραφος» (1886), του μεσίτη στο Χρηματιστήριο Βάμβακος (1888) και του άμισθου γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων (1889-1892) όπου και θα προσληφθεί ως έκτακτος έμμισθος υπάλληλος το 1892 και θα εργαστεί μόνιμα εκεί επί τριάντα χρόνια, μέχρι το 1922, φτάνοντας στο βαθμό του υποτμηματάρχη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κ. Π. Καβάφης - Η Ζωή και το Εργο του"

Η γενοκτονία των Ινδιάνων, ένα ξεχασμένο Ολοκαύτωμα...!!!

 Ο όρος γενοκτονία, καθιερώθηκε επίσημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να περιγράψει εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική και επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο γεωγραφικό τόπο.

Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται είτε με διαδοχικούς ομαδικούς φόνους, είτε μέσω άλλων μεθόδων που συμβάλουν στην μαζική εξόντωση ατόμων που ανήκουν σε συγκεκριμένη φυλή.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές γενοκτονίες που συναντά κανείς στην...ανθρώπινη ιστορία είναι το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί, το Holodomor της Ουκρανίας, τις θηριωδίες των αποικιοκρατικών καθεστώτων στην Ασία και την Αφρική, καθώς και η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων από τον Οθωμανικό στρατό.Η μεγαλύτερη όμως γενοκτονία που συνέβη ποτέ στην πλανήτη, αλλά και ταυτόχρονα η λιγότερο συζητημένη, είναι αυτή των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικανικής Ηπείρου.

Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της «ανακάλυψης» της Αμερικής, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, πάνω από 80.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική το 1919 έφτανε τους 400.000, μόλις… 18 με 19 εκατομμύρια λιγότεροι σε σύγκριση με το 1492, όπως αναφέρει το Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans). Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, (1992, σ. 74-75, s.151), κάνει λόγο για 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά, μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. Όπως όλα δείχνουν, οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά τα προνόμια που είχαν να κατοικούν σε πλούσια εδάφη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η γενοκτονία των Ινδιάνων, ένα ξεχασμένο Ολοκαύτωμα...!!!"

Βέρμαχτ και Τσάμηδες: Τα άγνωστα εγκλήματα στην Ελλάδα

Πριν από 70 χρόνια, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, καθισμένος σε ένα μπαρ της 51ης οδού στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο ποιητής Γ.Χ. Οντεν αισθάνθηκε την οσμή του επερχόμενου θανάτου. Ηταν η ημέρα που ξεκινούσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Επειτα από έξι χρόνια, με τη λήξη του, η ανθρωπότητα θα μετρούσε 50 εκατομμύρια νεκρούς. Τι συνέβη στο Λιντς της Αυστρίας και ποια τεράστια εικόνα δημιούργησε εκείνον τον «ψυχοπαθή θεό», όπως ονομάζει τον Χίτλερ ο ποιητής;

Επτά δεκαετίες αργότερα ακόμη έρχονται στο φως στοιχεία για την εποχή, τα οποία παρέμειναν ανεξερεύνητα στα αρχεία. Και τα περισσότερα φυσικά αναφέρονται στην Ευρώπη.

Για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσε η χώρα μας τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και στην περίοδο της γερμανοϊταλικής και βουλγαρικής Κατοχής και του Εμφυλίου που ακολούθησε έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες, σε σημείο που να είναι βέβαιος κανείς ότι δεν υπάρχει καμιά αφώτιστη πλευρά και τίποτε που να μην έχει ειπωθεί.
Ωστόσο το δίτομο έργο του Χέρμαν Φρανκ ΜάγερΑιματοβαμμένο εντελβάιςπου κυκλοφόρησε εφέτος μας διαψεύδει- κι ευτυχώς.
Πέραν των νέων πεδίων και της πληθώρας των στοιχείων που προσκομίζει στην ιστορική έρευνα, καθιστά προφανές, μέσω των τεκμηριωμένων πληροφοριών που περιέχει, αυτό στο οποίο οφείλεται το αίσθημα ενοχής της μεταπολεμικής Γερμανίας, δηλαδή η συλλογική ευθύνη για τα ναζιστικά εγκλήματα, κάτι παρόμοιο θα λέγαμε με το προπατορικό αμάρτημα.
Ο Μάγερ αποδεικνύει ότι το σύνολο του ναζιστικού στρατιωτικού μηχανισμού συμμετείχε στα εγκλήματα, ότι δεν ήταν μόνο- ή κυρίως- τα Ες Ες που τα διέπραξαν και ότι ακόμη και επίλεκτα σώματα φημισμένα για τη στρατιωτική τους ηθική βαρύνονται με εγκληματικές πράξεις απίστευτης βαρβαρότητας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βέρμαχτ και Τσάμηδες: Τα άγνωστα εγκλήματα στην Ελλάδα"

Προτεινόμενο για το ΝΟΜΠΕΛ Λογοτεχνίας 2011 το νέο βιβλίο του Παύλου Πισσάνου

Με την Ακαδημαϊκή υποστήριξη του «ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» στο οποίο προεδρεύει ο Ακαδημαϊκός κ. Ευάγγελος Μουτσόπουλος, ο Παύλος Πισσάνος, προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2011 με το τελευταίο του βιβλίο «ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΖΩΗ».

Η Ακαδημία για το Νόμπελ Λογοτεχνίας στην Στοκχόλμη θα δεχθεί μεγάλο αριθμό από υποψηφιότητες από όλα τα κράτη του κόσμου.

Η αρχική επιλογή θα γίνει τον Απρίλιο, η επόμενη τον Μάιο και τον Δεκέμβριο του 2011, θα ορισθεί ο πρώτος νικητής στην Λογοτεχνία. Η Ακαδημία θα εξετάσει και τις γενικότερες συγγραφικές και λογοτεχνικές δραστηριότητες των υποψηφίων. Στην περίπτωση αυτή, το πλούσιο βιογραφικό του Παύλου Πισσάνου περιλαμβάνει 90 περίπου βιβλία και σενάρια Αρχαιολογικά, Ιστορικά, Θρησκειολογικά και Φιλοσοφικά, 250 δοκίμια, άρθρα και συγγράμματα φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά, 110 εκπομπές στην Ελληνική τηλεόραση, περισσότερες από 150 διαλέξεις Ακαδημαϊκού χαρακτήρα, οργάνωση 6 Παγκοσμίων Συνεδρίων και περίπου 50 ντοκιμαντέρ εκπαιδευτικών, αρχαιολογικών και ιστορικών θεμάτων που προβάλλονται στην Διεθνή Τηλεόραση, των οποίων παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ο ίδιος.

Ένα μεγάλο μέρος από το έργο του Παύλου Πισσάνου εστάλλει στην Ακαδημία της Στοκχόλμης για να ελεγχθεί από τις Αρμόδιες Επιτροπές κρίσεως.

Εν τω μεταξύ, στις προσθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, έκανε την εμφάνισή του το νέο πολυτελές βιβλίο, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένα απίστευτα εντυπωσιακό φράκταλ.


Με πρόθεση να κηρύξει “ανένδοτο πόλεμο” εναντίον του Επιστημονικού κατεστημένου, ο συγγραφεύς καλύπτει με απόλυτη επιστημονική και φιλοσοφική τεκμηρίωση την υπόθεση των χαμένων κειμένων του Αριστοτέλη για το «Ακίνητον κινούν» και το «αεί Θείν» τα οποία συγκροτούσαν, την σήμερα προδομένη θεωρία του Αιθέρα.

Το έτος 1887 δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο Albert Michelson και Edward Morley, πραγματοποίησαν ένα πείραμα και «απέδειξαν» ότι ο Αιθήρ δεν υπάρχει στον κοσμοχώρο, διαδραματίζοντας το ρόλο «Πεδίου Σταθερού Υποβάθρου» πάνω στο οποίο πατά και μεταδίδεται το φως. Ο Αϊνστάιν, υποστήριξε με την σειρά του την μη ύπαρξη του Αιθέρα και έκτοτε το απαύγασμα της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης, ο Αιθήρ, που αποτελούσε το πρωτογενές υλικό της οργάνωσης και γέννησης της Δημιουργίας, μπήκε στο χρονοντούλαπο της κατευθυνόμενης Επιστήμης.

Ο Παύλος Πισσάνος ανέσυρε από τη σκόνη και τις αράχνες των οργανωμένων συμφερόντων την θεωρία του Αιθέρα και με την βοήθεια κορυφαίων Ελλήνων Επιστημονικών Συμβούλων, απέρριψε στο βιβλίο του, με τεκμηριωμένα στοιχεία, το πείραμα των ΜΜ (Michelson και Morley) αναλύοντας την δράση της διττής φύσεως, του Αιθέρα, της Κινητής και Ακινήτου, στην Επίγεια και την Επουράνια Ζωή.

Εδώ, πρέπει να τονισθεί ότι, εφόσον η σύγχρονη επιστημονική κοινότητα αποδεχθεί την νέα θεωρία υπάρξεως του Αιθέρα, θα ανατραπούν πολλές απόψεις, θέσεις και κανόνες για τις έννοιες του Χώρου και του Χρόνου, της Βαρύτητας, της Απροσδιοριστίας και της διάδοσης του Φωτός και γενικότερα των Νόμων και των Κανόνων που διέπουν την κβαντική Φυσική, την Κοσμολογία και την Κοσμογονία.

Δεκαπέντε ακαδημαϊκοί και επιστήμονες από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, προλογίζουν το βιβλίο του Παύλου Πισσάνου, ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ενώ ήδη η Αγγλική του έκδοση είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες του κόσμου

Η επίσημη σελίδα του Π.Πισσάνου.
Πηγή
http://irakleitos.blogspot.com/2011/04/2011.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προτεινόμενο για το ΝΟΜΠΕΛ Λογοτεχνίας 2011 το νέο βιβλίο του Παύλου Πισσάνου"

Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται

Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου».
 Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές.
 Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός (από τον προσκυνημένο στον Ιμπραήμ, Νενέκο) είναι μέσα στα γονίδια μας.
Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός.
ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση».
 Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».
ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού.
Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως.
ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί.
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται"

Εκεί όπου μαρτύρησε ο Ρήγας Φεραίος

Το έργο πρόκειται να εγκαινιαστεί από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς και τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, παρουσία του δημάρχου της πόλης του Βελιγραδίου Ντράγκαν Ντίλας, του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Δημ. Δρούτσα, των υπουργών Πολιτισμού της Σερβίας και της Ελλάδας Μπρ. Μάρκοβιτς και Παύλου Γερουλάνου, των πρέσβεων Ελλάδας και Σερβίας και άλλων επισήμων.


Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων (ΕΚΒΜΜ) σε συνεργασία με τον δήμο Βελιγραδίου εκπόνησε για το μνημείο ένα σχέδιο μετατροπής του σε μουσείο - πολιτιστικό κέντρο αφιερωμένο στον Ρήγα Φεραίο, στην ιστορία του πύργου και στους απελευθερωτικούς αγώνες των Σέρβων και εν γένει των βαλκανικών λαών.
Το έργο υλοποιήθηκε με συγχρηματοδότηση από ελληνικούς φορείς (υπουργείο Εξωτερικών, υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, ΕΚΒΜΜ και Βουλή των Ελλήνων) και σερβικούς οργανισμούς (δήμος Βελιγραδίου και «Belgrade Fortress»).
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
http://greeknation.blogspot.com/2011/04/blog-post_7535.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εκεί όπου μαρτύρησε ο Ρήγας Φεραίος"

Οι μυκηναϊκές τοιχογραφίες και η σύγχρονη έρευνα

Mycenaean Wall Paintings in Context, Αθήνα 11-13 Φεβρουαρίου, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (διοργάνωση ΑSCSA-KERA)

Το παρακάτω κείμενο στοχεύει να παρουσιάσει τα όσα έλαβαν χώρα στο διεθνές συνέδριο με θέμα Mycenaean Wall Paintings in Context, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 11-13 Φεβρουαρίου, από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών (ΑSCSA) και το Κέντρο Ελληνικής και Ρωμαϊκής Αρχαιότητας (KERA).

 Στόχος του συνεδρίου ήταν η παρουσίαση νέων τοιχογραφημάτων από τη Μυκηναϊκή Ηπειρωτική Ελλάδα και συγκεκριμένα από την Πελοπόννησο και τη Βοιωτία.

Το συνέδριο άνοιξε ο Καθηγητής John Bennet με μια διάλεξη σχετικά με την αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στις εικονιστικές-αφηγηματικές τοιχογραφίες και τον χώρο που διακοσμούσαν.

 Μέσα σε αυτό το πνεύμα, της αρχιτεκτονικής δηλαδή συνάφειας των αποσπασματικών κατά κανόνα τοιχογραφιών, κινήθηκαν και οι υπόλοιποι ομιλητές, Αμερικανοί, Άγγλοι και κυρίως Έλληνες, οι οποίοι αποτελούσαν και την πλειονότητα.
Μέσα από μια σφαιρική θεώρηση που έκανε ο Ανδρέας Βλαχόπουλος της θηραϊκής εικονογραφίας σε σχέση με τη μινωική και μυκηναϊκή, ακολούθησε ένας κύκλος ανακοινώσεων στον οποίο παρουσιάστηκαν ως επί το πλείστον τοιχογραφήματα τόσο παλαιότερα, ιδωμένα κάτω από ένα νέο ερμηνευτικό πρίσμα, όσο και νέα, από πρόσφατες ανασκαφές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι μυκηναϊκές τοιχογραφίες και η σύγχρονη έρευνα"

Η ΙΕΡΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

------------------------------- «Φιλόξενες κοπέλες, υπηρέτριες τής Πειθούς στην πλούσια Κόρινθο, εσείς, που καίτε τις χρυσές στάλες τού λιβανιού, οι σκέψεις σας πετούν προς την ουράνια μητέρα των ερωτικών επιθυμιών, την Αφροδίτη, πού σας επιτρέπει, κόρες μου, να μαζεύετε στις χαρωπές σας κλίνες τον καρπό τής τρυφερής σας νιότης». Εγκώμιο τού Πίνδαρου (“Εγκώμια”, 3), για τις περισσότερες από 1.000 ιερές πόρνες τού ναού τής Αφροδίτης στην Αρχαία Κόρινθο (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378). Η Κόρινθος είναι το μεγάλο λιμάνι τού ελληνικού κλασικού κόσμου, ή καλύτερα τα λιμάνια, αφού η γεωγραφική θέση τής πόλης τής επιτρέπει να ελέγχει τούς δυο κόλπους, απ΄ τη μια και την άλλη μεριά τού Ισθμού της. Μέρος συνάντησης εμπόρων και ταξιδευτών Ανατολής και Δύσης, είναι και υποχρεωτικό πέρασμα για όλους εκείνους, που κινούνται ανάμεσα στη βόρειο Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Εμπόριο, οικονομικές και λιμενικές δραστηριότητες συμβάλλουν στο να γίνει η Κόρινθος μια πόλη ιδιαίτερα ζωντανή. Τα πλούτη των κατοίκων της, η πολυτελής και διεφθαρμένη ζωή τους είναι φημισμένα ...σ΄ όλους τούς λαούς της Αρχαιότητας και, αν η φήμη τής Αθήνας είναι κυρίως πολιτική και πνευματική, τής Κορίνθου συνδέεται με την ηδονή και την ακολασία. Όμως, η Κόρινθος αποτελεί κυρίως, για τούς αρχαίους και τούς συγχρόνους, την πόλη τής ιερής πορνείας. Πιθανόν οι εμπορικές σχέσεις, που η πόλη από νωρίς είχε με τις ασιατικές χώρες να εξηγούν την εγκατάσταση ιερόδουλων στην Ακροκόρινθο. Αυτή η συνήθεια, που έκανε διάσημη την Κόρινθο, εξαφανίζεται το 146 π.Χ., όταν η πόλη καταστρέφεται από τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Ιερή πορνεία και ανατολικές θρησκείες Αν υπάρχει κάποιο φαινόμενο στην Αρχαιότητα, που ερεθίζει τη φαντασία των ανθρώπων, αυτό σίγουρα είναι η ιερή πορνεία. Θα ήταν επικίνδυνο να θελήσουμε να διαμορφώσουμε άποψη διαβάζοντας ορισμένα μυθιστορήματα, όπως την Αφροδίτη τού Πιερ Λουΐ και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι οι πληροφορίες μας γι΄ αυτό το θέμα είναι λιγοστές. Παρ΄ ότι αυτή η συνήθεια εντάσσεται πλήρως στη ζωή ορισμένων ελληνικών πόλεων σαν την Κόρινθο, δεν ανήκει στον καθ΄ αυτό ελληνικό πολιτισμό και αντιστοιχεί σε μια σύλληψη τής θεότητας, που είναι ξενικής προέλευσης. Εξ άλλου δεν πρέπει να υπερβάλλουμε τη σημασία της στον ελληνικό κόσμο, αφού ασκείται μόνο σε ορισμένους τόπους όπως η Κόρινθος, η Πάφος ή το όρος Έρυξ στη Σικελία. Η πρακτική τής ιερής πορνείας επιβεβαιώνεται αντίθετα πολύ περισσότερο στη Μικρά Ασία, στην Περσία ή και στην Αίγυπτο, όπου αποτελεί μέρος τής λατρείας σε ορισμένες θεότητες, που αργότερα αφομοιώθηκαν από την Αφροδίτη. Είναι δύσκολο να συλλάβουμε τους βαθύτερους σκοπούς αυτής τής ιερής πορνείας, επειδή οι ιστορικοί ή οι γεωγράφοι τής Αρχαιότητας, κυρίως Έλληνες, που μιλούν για το θέμα εκπλήσσονται κυρίως από το σκανδαλώδη χαρακτήρα, που παρουσιάζουν παρόμοιες πρακτικές στα αμύητα μάτια τους. Η βαθιά σημασία τού τυπικού πολύ λίγο τους ενδιαφέρει και οι εξηγήσεις που δίνουν σχετικά είναι συχνά φαντασιοπληξίες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΕΡΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"

Μανουήλ Χρυσολωράς

Μανουήλ Χρυσολωράς

(Κων/πολη, 1350-Κωνστάντζα Ελβετίας, 1415)

Έλληνας λόγιος που άκμασε στην Ιταλία στις αρχές του 15ου αιώνα, ο πρώτος που εδραίωσε τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας στην Δύση και επευφημήθηκε ως «homo prope divinus of incredibili humanitate» και πρωτεργάτης της Αναγέννησης. Προσωπικός φίλος του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου, υπηρετούσε από το 1390 ως πρέσβης των Παλαιολόγων στην Ιταλία, όπου και προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Το 1396 ιδρύθηκε ειδικά γι’ αυτόν στην Φλωρεντία από τον Κολούτσιο Σαλουτάτι μία έδρα Ελληνικής Φιλολογίας, την περίοδο 1397 – 1400 δίδαξε στην Μπολώνια και αργότερα στα Πανεπιστήμια της Βενετίας, του Παρισιού και της Ρώμης.

Το 1408 ο πάπας Αλέξανδρος ο Ε τον έχρισε καρδινάλιο και του ανέθεσε να εργαστεί για την ΄Ενωση των Εκκλησιών. Οργάνωσε την Σύνοδο της Κωνστάντζας (1414 – 1415), έλαβε μέρος ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων και κέρδισε με την ευγλωττία του πάρα πολλούς από τους συμμετέχοντες και μάλιστα προτάθηκε από πολλούς για επόμενος πάπας (πέθανε ωστόσο κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνόδου) και θάφτηκε στο «παρεκκλήσι των Δομινικανών» ή «Inselhotel».

Συνέγραψε πολλά έργα ιστορικά, δογματικά και φιλολογικά, σημαντικότερο των οποίων θεωρείται το «Ερωτήματα», μία Γραμματική της Ελληνικής γλώσσας προς χρήση των ξένων σπουδαστών (η οποία εκδόθηκε στην Βενετία πολύ μετά τον θάνατό του, το έτος 1471 και έκτοτε γνώρισε πολλές επανεκδόσεις). Μετέφρασε στα λατινικά την «Πολιτεία» του Πλάτωνος και την επιμέλεια της μετάφρασης έκανε ο μαθητής του Ουμπέρτος Δεκέμβριος, ενώ σημαντικό θεωρείται και το έργο του «Επιστολές», στο οποίο συγκρίνει την αρχαία και την σύγχρονή του Ρώμη.

http://www.gnwsis.gr/
http://politistiko-3glykaganarg.blogspot.com/2009/12/blog-post_27.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μανουήλ Χρυσολωράς"

Βραβείο της Europa Nostra στην Αρχαία Μεσσήνη

Το πρώτο βραβείο της Europa Nostra στην κατηγορία της διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς απονέμεται στην Αρχαία Μεσσήνη, για το σύνολο της αναστήλωσης και διαμόρφωσης του χώρου, ενώ η επίσημη τελετή απονομής θα γίνει στο Άμστερνταμ στις 10 Ιουνίου και θα ακολουθήσει ειδική τελετή στην Αρχαία Μεσσήνη.

Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνεται μεταξύ των 27 νικητών για τα βραβεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρωπαϊκής Ενωσης/Europa Nostra, εκ των οποίων τα 6 θα ονομαστούν «grand prix» στην διάρκεια της τελετής ως τα πιο σημαντικά επιτεύγματα πολιτιστικής κληρονομιάς του 2011.

Ο καθηγητής Αρχαιολογίας και διευθυντής του ανασκαφικού έργου της Αρχαίας Μεσσήνης Πέτρος Θέμελης, δήλωσε για τη βράβευση: «Είναι μια σπουδαία διάκριση αυτή για την Αρχαία Μεσσήνη και σημαίνει ότι μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα οικονομικά εμπόδια. Η Μεσσήνη αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς ως ένας χώρος πρότυπο και οι αναστηλώσεις και οι διαμορφώσεις που έχουν γίνει μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για όλους τους αρχαιολογικούς χώρους.
Πρόκειται για μια ολόκληρη πόλη που άρχισε ξανά να λειτουργεί, να είναι ελκυστική, να συγκεντρώνει επισκέπτες και όσοι πηγαίνουν εκεί να εμπνέονται και να ενθουσιάζονται. Εκτός από την τελετή στο Αμστερνταμ θα γίνει ακόμα μία στην Αρχαία Μεσσήνη το φθινόπωρο, όπου θα είναι παρόντα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και θα κάνουμε μια γιορτή στον κήπο του Μουσείου της Αρχαίας Μεσσήνης».

Το βραβείο της Europa Nostra δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα, εκτός από ένα συμβολικό ποσό της τάξης των 10.000 ευρώ, ωστόσο είναι ανεκτίμητης αξίας η φήμη που αποκτάει το μνημείο.

Η τελετή απονομής βραβείων στο Άμστερνταμ αποτελεί μέρος του ετήσιου ευρωπαϊκού συνεδρίου πολιτιστικής κληρονομιάς της Europa Nostra.

Στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απονομή του βραβείου στην Αρχαία Μεσσήνη τονίζεται μεταξύ άλλων: «Η Αρχαία Μεσσήνη βραβεύεται λόγω μεγάλης κλίμακας της διατήρησής της και γιατί οι αναστηλωτικές επεμβάσεις έχουν αποκαλύψει τις ιδιότητες και τη σημασία της, ως διοικητικού και θρησκευτικού κέντρου, καθώς και το δημόσιο χώρο αυτής της σπουδαίας ελληνικής πόλης του 4ου αιώνα π.Χ.

Ετσι, είναι σημαντικό μνημείο και εμπλουτίζει την κλασική κληρονομιά ολόκληρης της Ευρώπης. Τα έργα που έχουν πραγματοποιηθεί έχουν μετατρέψει τα αρχαία ερείπια σε έναν καλά οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο που συνδυάζεται φυσικά με το τοπίο. Επιπλέον, έχει επιτραπεί η επαναχρησιμοποίηση της αρχαίας πόλης στα δημόσια κτήρια, όπως το Στάδιο και το Εκκλησιαστήριο για την εκτέλεση υψηλού επιπέδου σύγχρονων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και άλλων δραστηριοτήτων».

Η Europa Nostra είναι η φωνή της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ευρώπη. Συγκεντρώνει και εκπροσωπεί 250 μη κυβερνητικές οργανώσεις, 150 σχετικούς οργανισμούς και 1.500 μεμονωμένα μέλη από περισσότερες από 50 χώρες που έχουν δεσμευτεί για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και των φυσικών τοπίων της Ευρώπης. Παρέχει ένα δίκτυο για διάλογο, τιμά τα καλύτερα πολιτιστικά επιτεύγματα, οργανώνει εκστρατείες κατά των απειλών σε ευάλωτα πολιτιστικά κτήρια, σε χώρους και σε τοπία και εκστρατείες για αειφόρες πολιτικές και υψηλά πρότυπα ποιότητας στην πολιτιστική κληρονομιά. Ο Plácido Domingo διορίστηκε ομόφωνα πρόεδρος της Europa Nostra τον Ιούνιο του 2010 από τη γενική συνέλευση για την αφοσίωσή του στον τομέα αυτό

Πηγή: Μ. Τομαρά, Ελευθερία

http://erroso.blogspot.com/2011/04/europa-nostra.html#ixzz1Ktgi6YMK

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βραβείο της Europa Nostra στην Αρχαία Μεσσήνη"

“Η χώρα μου λέγεται Μακεδονία”

Οι Οικολόγοι Πράσινοι και ο ευρωβουλευτής κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος, έχοντας δίπλα τους τη βουλευτή των Σκοπίων Λιάνα Πόπουσκα, εξέφρασαν την αντίθεσή τους για τη δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου στα Βαλκάνια. Μάλιστα, ο κ. Τρεμόπουλος κάλεσε την κυβέρνηση να ελέγξει δημοσίευμα του 2008 σε εφημερίδα των Σκοπίων, σύμφωνα με το οποίο την περίοδο Καραμανλή είχαν προχωρήσει συζητήσεις με την κυβέρνηση Γκρούεφκσι για να δημιουργηθεί πυρηνικό εργοστάσιο στη FYROM.

Η βουλευτής των Σκοπίων παίρνοντας τον λόγο, ζήτησε να μην προσφωνείται η χώρα της FYROM γιατί το θεωρεί προσβλητικό και ότι η χώρα της λέγεται «Μακεδονία» χωρίς να υπάρξει αντίδραση από τον κ. Τρεμόπουλο.

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=63363&catID=77

http://gdailynews.wordpress.com/2011/04/28/%CE%B7-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“Η χώρα μου λέγεται Μακεδονία”"

Αμαζόνες

Αμαζόνες, οι θρυλικές γυναίκες πολεμίστριες.

Ο μύθος τους παραμένει μέχρι σήμερα ζωντανός γοητευτικός γεμάτος μυστήριο, συνεχίζοντας να εξάπτει και την πιο αδιάφορη φαντασία.
Τις πρωτοσυναντούμε στον Τρωικό Πόλεμο, να παίρνουν το μέρος των Τρώων και να πολεμούν εναντίον των Αχαιών.
Τις συναντούμε στους άθλους του Ηρακλή και του Θησέα, στην περίφημη Αμαζονομαχία, στην εκστρατεία του Διόνυσου, στις θρυλικές διηγήσεις για την Ατλαντίδα…

Ποιες ήταν όμως οι Αμαζόνες; Υπήρξαν στην πραγματικότητα; Πού κατοικούσαν; Πώς ζούσαν; Πώς λειτουργούσε η μητριαρχική τους κοινωνία; Ποια ήταν τα πιστεύω τους; Πώς χάθηκαν; Ερωτήματαχωρίςαπαντήσεις? Η μήπως όχι?

Οι Αμαζόνες δεν ήταν απλά ένας μυθικός λαός, ένα απόκτημα της φαντασίας των Ελλήνων, ούτε μακρινή ανάμνηση της μητριαρχίας αλλά ένας ιστορικός λαός. Οι Αμαζόνες ήταν κοινότητες κυνηγών και πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά, δηλαδή γνήσιες Ελληνίδες και σε καμία περίπτωση δεν ανήκαν όπως λανθασμένα πολλοί ισχυρίζονται στο γένος των Σκύθων, το αποδεικνύει ο Μ. Αλέξανδρος και το εξηγεί πεντακάθαρα ο Ηρόδοτος : ότι κάθε φορά διεκδικούσαν δυναμικά τα «αντρικά» πολεμικά τους δικαιώματα από τους Σκύθες:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμαζόνες"

Ελληνικό βαμβάκι: το μοναδικό μη μεταλλαγμένο παγκοσμίως

Με πιστοποίηση «No NGO» θα είχε την αναγκαία προστιθέμενη αξία

Αντιστροφή ρόλων για Ελλάδα και Τουρκία συντελείται τα τελευταία χρόνια καθώς οι «μέρμηγκες» Τούρκοι αγοράζουν την πρωτογενή παραγωγή από τους «τζίτζικες» Έλληνες κατά τη ρήση Πάγκαλου και της δίνουν προστιθέμενη αξία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) μόνον το 2020 η Τουρκία εισήγαγε περίπου το 60% του παραγόμενου εκκοκισμένου βαμβακιού της Ελλάδας (143.781 τόνοι ή 234 εκατομμύρια ευρώ). Ταυτόχρονα βέβαια τα Τουρκικά βαμβακερά κατακλύζουν τη χώρα και τους επιστρέφουμε πολλαπλάσιο συνάλλαγμα αφού η μεταποίηση του προϊόντος σταματά στην εκκόκκιση ή το πολύ στο νήμα (πρωτογενής μεταποίηση).
Την ίδια ώρα οι γείτονες συνεχίζουν τις εισαγωγές ζώντων ζώων από όλες τις Βαλκανικές χώρες (κυρίως αρνιά και δευτερευόντως βοοειδή) συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν βάσεις για την επέκταση της κτηνοτροφίας τους.
Αρκετοί κτηνοτρόφοι πούλησαν μέσα στο χειμώνα τα αρνιά τους σε ζωέμπορους που λειτουργούσαν για λογαριασμό τουρκικών μονάδων, καθώς αδυνατούσαν να τα διατηρήσουν λόγω της ραγδαίας αύξησης της τιμής των ζωοτροφών.
Για τη χώρα μας η Τουρκία αναδεικνύεται σε κυρίαρχο εξαγωγικό προσανατολισμό για τα αγροτικά της προϊόντα, ωστόσο στο εμπορικό ισοζύγιο η πλάστιγγα γέρνει καταφανώς προς την πλευρά της Τουρκίας αφού οι εισαγωγές μας ιδίως σε λαχανικά είναι υπερδιπλάσιες.Σε ότι αφορά το ελληνικό βαμβάκι αυτό έχει απωλέσει τις αγορές της Δυτικής Ευρώπης και απευθύνεται μετά την Τουρκία προς αγορές του τρίτου κόσμου, όπως η Αίγυπτος που εισήγαγε το 2010 το 18% του ελληνικού προϊόντος. Αυτό σημαίνει προφανώς ότι το ελληνικό προϊόν δεν λαμβάνει καμία προστιθέμενη αξία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικό βαμβάκι: το μοναδικό μη μεταλλαγμένο παγκοσμίως"

ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Ο ΣΑΚΟΣ: (1200 π.Χ.)

Ομηρικός Σάκος – Sakos (shield) of Homeric era

Ο τύπος αυτής της ασπίδας αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα σαν ένας από τους τύπους των ασπίδων τον οποίο οι Έλληνες πολεμιστές χρησιμοποιούσαν περισσότερο. Κατασκευαζόταν από ένα ή περισσότερα στρώματα δέρματος, εκτός εξαιρέσεων όπως π.χ. οι ασπίδες των ηρώων Οδυσσέα και Αίαντα του Τελαμώνιου που είχαν από τέσσερα έως και επτά στρώματα βοείου δέρματος αντιστοίχως. Τα δερμάτινα αυτά στρώματα ήταν τεντωμένα σε ξύλινο πλαίσιο με εσωτερική ενίσχυση από πλέγμα κλαδιών, πιθανότατα λυγαριάς. Ο ειδικός μελετητής Άγγλος Peter Connolly στο βιβλίο του «Η πολεμική τέχνη των Ελλήνων» την αναφέρει σαν πυργωτή ασπίδα λόγω των διαστάσεών της.
Η εξωτερική πλευρά ήταν κατά κανόνα επενδυμένη με έλασμα από χαλκό για μεγαλύτερη αντοχή στα κτυπήματα και έφερε διάφορες διακοσμητικές ανάγλυφες παραστάσεις και ηλώσεις. Η ασπίδα είχε ημικυλινδρικό σχήμα με ανύψωση στο επάνω μέρος της και είχε ύψος όσο ενός ανδρός καλύπτοντας τον πολεμιστή από τα πόδια έως τον λαιμό – ποδυνεκείς κατά τον Όμηρο. Διέθετε τελαμώνα για το κρέμασμά από τους ώμους και είχε μονή λαβή για την κράτησή της.
Πρέπει να παρείχε αρκετή προστασία στον πολεμιστή που την κρατούσε και να εξοστράκιζε όσα από τα πλήγματα δεν σταματούσαν στα επάλληλα στρώματα των δερμάτων που έφερε.
Η ΟΚΤΩΣΧΗΜΗ ΑΣΠΙΔΑ: (1200 – 1000 π.Χ.)

Οκτώσχημη Ασπίδα Μυκηναϊκής εποχής – 8shaped Shield of Mycaenean Era

Εξέλιξη του σάκου υπήρξε η οκτώσχημη ασπίδα. Το όνομά της το πήρε από το σχήμα της που πράγματι έμοιαζε με ένα τεράστιο οκτώ και είχε ύψος όσο σχεδόν του πολεμιστή που την κρατούσε. Η κυρτότητά της ήταν μεγαλύτερη με αποτέλεσμα το αντίπαλο ξίφος ή βέλος να μην φτάνει εύκολα τον πολεμιστή πίσω της σε περίπτωση διάτρησής της. Στην μέση της περίπου έφερε μία στένωση που επέτρεπε ευκολότερα την χρήση του ξίφους ή του ακοντίου.

Η βασική της όμως καινοτομία ήταν η ξύλινη οξεία ράχη που υπήρχε καθ’ όλο το ύψος της και η οποία της έδινε την δυνατότητα κατά την διάρκεια της πολεμικής σύρραξης και ιδιαίτερα κατά το στάδιο του ωθισμού, να διασπά την ενότητα των ασπίδων του εχθρού και να εισχωρεί στις γραμμές του, ενέργεια που οδηγούσε στην σύγχυση και στην συνέχεια στην διάλυση της εχθρικής παράταξης.

Πιθανότατα άνδρες ειδικών σωματικών δυνατοτήτων να είχαν την αποστολή αυτής της διάσπασης των εχθρικών γραμμών με τις ασπίδες τους. Κατασκευαστικά ήταν φτιαγμένη από έναν χιαστί ξύλινο σκελετό – κανόνες – με υπόστρωμα από πλεκτά κλαδιά λυγαριάς, τα οποία επικαλύπτονταν από δέρμα βόειο συρραμμένο και για την συγκράτησή της έφερε υποτυπώδη δερμάτινο πόρπακα και αντιλαβή.
Μειονέκτημα αποτελούσε το γεγονός ότι τα κενά τα οποία άφηνε, λόγω του σχήματός της, επέτρεπαν το πέρασμα των πληγμάτων εκ μέρους του εχθρού κατά του πολεμιστή που την κρατούσε.
Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ: (1500 – 1200 π.Χ.)
Ο τύπος αυτής της ασπίδας αντικατέστησε στον ελληνικό χώρο τις δύο προηγούμενες οι οποίες ως εκ της κατασκευής τους ήταν μεν ασφαλείς αλλά βαριές και δύσχρηστες. Η νέα ασπίδα η οποία υιοθετήθηκε ήταν επίπεδη, κυκλική, ξύλινη και μικρότερη από τις προηγούμενες με διάμετρο από 80 εκ. έως 1.0 μ.
Εξωτερικά είχε δερμάτινη επένδυση, μεταλλική περιφέρεια – άντυγα – πιθανόν δε και μεταλλικές εξωτερικές πρόσθετες επικαλύψεις. Στο επάνω της μέρος ήταν κομμένη ελλειψοειδώς και στην εξωτερική της επιφάνεια είχε μεταλλικά εξογκώματα που έδειχναν σαφώς τον επιθετικό της χαρακτήρα. Εσωτερικά και στο κέντρο είχε μια χειρολαβή και έναν δερμάτινο τελαμώνα για την ανάρτησή της από τον λαιμό έτσι που το ελλειπτικό κόψιμο στην φάση της πορείας να ευρίσκεται στο κάτω μέρος ώστε να επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στον κάτοχό της ασπίδας.
Η κράτησή της από την χειρολαβή σε ώρα μάχης έφερνε την ελλειψοειδή εγκοπή δεξιά έτσι που ο πολεμιστής να μπορεί να χειρίζεται άνετα τόσο το έγχος – ακόντιο – όσο και το άορ.

Ασπίδα Ύστερης Μυκηναϊκής Εποχής – Shield of Late Mycenaen Era

Πολλές παραστάσεις παρουσιάζουν αυτή την ασπίδα στρογγυλή χωρίς ελλειψοειδή εγκοπή, επίσης δε να φέρει εσωτερικά για την κράτησή της τόσο πόρπακα όσο και αντιλαβή. Παραλλαγή του τύπου αυτού της ασπίδας ήταν η λεγομένη «ασπίδα του Κιτίου». Σε αυτή την ασπίδα το ελλειψοειδές σχήμα είχε την μορφή V και στο κάτω μέρος της περιφέρειάς της ήταν κομμένη οριζόντια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ"