Του Νίκου Λυγερού
Οι υδρογονάνθρακες της ελληνική ΑΟΖ είναι πλέον μια χειροπιαστή πραγματικότητα που δεν πρέπει να εγκλωβιστεί μέσα σε μια αναμενόμενη γραφειοκρατία. Οι διαδικασίες πρέπει να είναι αποτελεσματικές για να είμαστε ελκυστικοί ως προς τους επενδυτές. Πρέπει λοιπόν σε συνδυασμό με την θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ και τις διαπραγματεύσεις για τις απαραίτητες οριοθετήσεις, πρέπει να τρέξουν οι κατάλληλες υπηρεσίες για την τεμάχιση των θαλάσσιων οικοπέδων μέσω μαθηματικών, γεωλογίας και πετροχημείας για να υπάρχει μια ισορροπημένη κατάσταση μεταξύ τους έτσι ώστε να είναι όντως ανταγωνιστικά σε σχέση με ξένα θαλάσσια οικόπεδα αλλά και μεταξύ τους αλλιώς μερικά από αυτά θα μείνουν χωρίς υποψήφιες εταιρείες και μάλιστα θα πρέπει να βρεθούν και κατάλληλα κριτήρια για να μη γίνει το ανάλογο λάθος με τα οικόπεδα 1, 4 και 13 της ΑΟΖ της Κύπρου. Βέβαια το οικόπεδο 1 είναι ούτως ή άλλως σε κοντινή απόσταση και το οικόπεδο 13 έχει πολύ μικρές διαστάσεις και θα μπορούσε να είχε ενσωματωθεί παραδείγματος χάρη σε άλλο οικόπεδο. Αλλά για το οικόπεδο 4 που με τις νέες σεισμικές μελέτες έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο πλούσιο από τις αρχικές εκτιμήσεις και έχει μεγαλύτερο βάθος από το γειτονικό οικόπεδο, έπρεπε να είχε ένα άλλο κριτήριο για να προωθήσει κατάλληλα τους επενδυτές. Αυτόν τον χειρισμό πρέπει ν’ αποφύγουμε για τα θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ. Το καλό είναι ότι έχουμε μαζί μας ανθρώπους σαν τον Σόλωνα Κασσίνη, τον Ηλία Κονοφάγο και τον Αντώνη Φώσκολο που μπορούν να βοηθήσουν πρακτικά και αποτελεσματικά την πατρίδα μας σε αυτή τη φάση που είναι κρίσιμη πριν ανοίξει ο μεγάλος γύρος αδειοδότησης. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από στρατηγική και επιστήμη για να πάρει τις σωστές πολιτικές αποφάσεις για να περάσουμε τις οικονομικές δυσκολίες. Ας βάλουμε λοιπόν στην άκρη τα γραφειοκρατικά κι ας γίνουμε αποτελεσματικοί για να είμαστε ουσιαστικοί στο μέλλον.
Αναρτήσεις
