Ήρθε η ώρα της ελληνικής ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Όλα τα γεγονότα που γίνονται λόγω της κυπριακής ΑΟΖ, δημιουργούν ένα πολύ καλό και δυναμικό timing. Όλες οι αντιδράσεις και οι στάσεις των ξένων χωρών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αμερική, η Ρωσία, η Γαλλία, η Γερμανία και το Ισραήλ κατά των κινήσεων της Τουρκίας, δείχνουν χειροπιαστά και πρακτικά τη δύναμη του Δίκαιου της Θάλασσας. Έτσι όταν μια χώρα επιλέγει να ανακηρύξει την ΑΟΖ της και να οριοθετήσει τα όριά της μέσω της μέσης γραμμής, μπορεί στη συνέχεια να βρεθούν σύμμαχοι οι οποίοι λόγω κρατικών συμφερόντων αλλά και των εταιρειών τους, που θα υποστηρίξουν τις θέσεις της σε γεωοικονομικό επίπεδο για ν' ακολουθήσει μετά και η γεωπολιτική διάσταση. Η ΑΟΖ λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις ως καταλυτικό στοιχείο, αφού επιτρέπει σε άλλες χώρες και ειδικά σε ευρωπαϊκές να κρατήσουν μια θέση σταθερή λόγω του υπόβαθρου. Η τριμερής επαφή που έγινε στο Κάιρο ενισχύει ουσιαστικά το όλο πλαίσιο και δίνει μάλιστα παράδειγμα και για μια άλλη τριμερή επαφή, η οποία θα γίνει στο Τελ Αβίβ. Η σκακιέρα έχει αλλάξει στην Ανατολική Μεσόγειο και όλοι βλέπουν ότι πρόκειται πια για ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όπου μπορεί να επιτευχθεί μια ισορροπία Pareto κι όχι μόνο μια ισορροπία Nash. Έτσι τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν κάθε συμφέρον να γίνουν εξορύξεις σε ΑΟΖ κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφύγει ολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση την ενεργειακή της εξάρτηση από ξένους παράγοντες. Η Αμερική και η Ρωσία θέλουν να παίξουν στην περιοχή και με τις πετρελαϊκές τους εταιρείες, όπως είναι η Noble, η Gazprombank και Novatec αφού διαχειρίζονται ήδη το οικόπεδο 12 και είναι υποψήφιες στα οικόπεδα 5, 6, 7 και 8. Η Γαλλία μέσω της Total διαχειρίζεται τα οικόπεδα 10 και 11 και είναι υποψήφια συνολικά σε 7 από τα 9 θαλάσσια οικόπεδα που είχαν υποψηφιότητες. Η Γερμανία έχει ανάγκη από πράσινη ενέργεια για να σταματήσει εξ ολοκλήρου το πυρηνικό της πρόγραμμα και η πιο ισχυρή λύση είναι βέβαια το φυσικό αέριο. Και αυτό της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί το μέλλον. Όσον αφορά στην Ιταλία μέσω της ENI βρίσκεται στα θαλάσσια οικόπεδα 2,3 και 9. Κατά συνέπεια αν συνυπολογίσουμε όλα αυτά τα δεδομένα με το ενδιαφέρον που υπάρχει για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ήρθε η ώρα της υλοποίησης σε πρακτικό επίπεδο με τα στίγματα, τους υπολογισμούς μέσω διαγραμμάτων Voronoi, τον καθορισμό της μέσης γραμμής με την Αίγυπτο και με την Κύπρο αλλά βέβαια και με την Ιταλία, αφού τώρα όλοι οι παίκτες της περιοχής ακολουθούν ένα στρατηγικό μείγμα, διότι οι θεσμικές τους στρατηγικές συγκλίνουν προς τον ίδιο σκοπό, δηλαδή τη στρατηγική αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου με την ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=17562&l=gr