Ραγιάδες και πάλι ραγιάδες

Περίμεναν σαν τα πρόβατα για να ψωνίσουν στο 

κατάστημα της πολυεθνικής….

Ραγιάδες και πάλι ραγιάδες……………..

Έμοιαζε με διαδήλωση, αλλά δεν ήταν! 

Ένα ανθρώπινο κοπάδι, κυρίως νεαρής ηλικίας πατρινών, περίμεναν υπομονετικά στην ατελείωτη ουρά, που είχε σχηματιστεί, για να περάσουν το κατώφλι του καταστήματος Σουηδικής αλυσίδας ρούχων, στο κέντρο της Πάτρας.

Οι εκατό πρώτοι θα έπαιρναν δώρα …εκπλήξεις, ενώ όσοι και όσες ψώνιζαν επιδεικνύοντας την πρόσκληση των εγκαινίων θα είχαν 20% έκπτωση.

Μια μέρα ενωρίτερα, η Πάτρα, η πόλη καταγωγής του υπουργού Παιδείας Α. Λοβέρδου, που …διέταξε ΕΔΕ για την …απουσία του από τη δοξολογία, θρηνούσε μια ακόμη αυτοκτονία, ενός 62χρονου απολυμένου σχολικού φύλακα, θύματος της Μνημονιακής βαρβαρότητας.

Δεν ξέρω τι είδους ζωή ζούμε τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των Μνημονίων. 

Πάντως σε ανθρώπους τέτοια ζωή δεν αξίζει.

Εσαεί επίκαιρος ο στίχος του Κώστας Βάρναλη: 

<<Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!>>

Ένα νέφος μοιρολατρίας και αλλοτρίωσης σκεπάζει τη χώρα. 

Κακομοιριά και ευθυνοφοβία. 

Ραγιαδισμός και ωχαδερφισμός. 

Μοναδικά μέσα επιβίωσης: το σκύψιμο του Χατζηαβάτη, ή η πονηριά του Καραγκιόζη. 

Περάσαμε από την παθητικότητα της γλυκιάς αναμονής στην νιρβάνα της απόλυτης αποχαύνωσης, περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να μας βγάλει για μια ακόμη φορά από την κρίση.

Όμως, κάθε τραγωδία δεν έχει τον από μηχανής Θεό της. 

Ή, μάλλον, στη σημερινή βάρβαρη εποχή ο «από μηχανής θεός» βρίσκεται μέσα μας και θα έπρεπε, ήδη. να είχαμε φροντίσει να εμφανιστεί στους δρόμους, στις πλατείες και όπου αλλού «κτυπά η καρδιά» της καθημερινότητάς μας.

Θυμηθείτε, πόσο …κολακευτικά, εμμέσως πλην σαφώς, για την δουλοπρέπεια των Ελλήνων είχε μιλήσει ο Ζαν-Κλωντ-Γιουνγκερ: 

«Αν υλοποιούσαμε στη Γερμανία ή στη Γαλλία τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν στην Ελλάδα, θα είχε γίνει εξέγερση στη βόρεια Ευρώπη»!