Ο βομβαρδισμος των πυρηνικων αντιδραστήρων απο την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία.

1]Κωδικός: «Επιχείρηση Βαβυλών».---
 Το Ισραήλ είχε παραγγείλει το F-16 από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις πρώτες παραδόσεις να είναι προγραμματισμένες για το 1982. ---Ωστόσο, το Ισραήλ άδραξε μια ευκαιρία για να αγοράσει F-16 νωρίτερα, όταν η πώληση του αεροσκάφους στο Ιράν ματαιώθηκε όταν ο Σάχης ανατράπηκε. Αυτά τα αεροσκάφη άρχισαν να έρχονται τον Ιούλιο του 1980, και το Ισραήλ είχε 53 από αυτά κατά τη στιγμή της επιχείρησης στο Οσιράκ.
To πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν εξελίσσεται με ταχύ ρυθμό. Αν οι Ισραηλινοί θα αναλάβουν δράση, αυτό θα πρέπει να γίνει σύντομα. Οι φήμες κυκλοφορούν εδώ και χρόνια: Το Ισραήλ ετοιμάζεται για μια επίθεση στα αναδυόμενα πυρηνικά όπλα του Ιράν. Η Τεχεράνη συνεχίζει να αντιστέκεται σθεναρά στις διπλωματικές και οικονομικές πιέσεις που δέχεται, για να σταματήσει την προσπάθειά για μια ατομική βόμβα.
Τον Φεβρουάριο, το Ισραήλ προειδοποίησε ανοιχτά ότι το παράθυρο ευκαιρίας για μια επιτυχημένη στρατιωτική επιχείρηση κλείνει, και μια επίθεση δεν θα μπορούσε να καθυστερήσει πολύ περισσότερο, αν είναι να πραγματοποιηθεί. Μια σειρά από εκθέσεις ανέφερε ότι το Αμερκανικό Πεντάγωνο πιστεύει ότι το Ισραήλ μπορεί να επιτεθεί ήδη από τις επόμενες βδομάδες.
Υπάρχουν αναπόφευκτα συγκρίσεις, με μια κατάσταση με σημαντικές ομοιότητες πριν από 30 χρόνια, όταν η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία βομβάρδισε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Ιράκ, λίγο πριν να ενεργοποιηθεί.
 Αυτή είναι η ιστορία του Oσιράκ: Για πρώτη φορά στην ιστορία, ένας πυρηνικός αντιδραστήρας που καταστράφηκε ολοσχερώς από στρατιωτική επίθεση.
Ορόσημο το Εντέμπε
Ήταν στις 4 Ιουλίου 1976 όταν ισραηλικά κομάντο απελευθέρωναν στο αεροδρόμιο Εντέμπε της Ουγκάντα δεκάδες ομήρους. Όπως ακριβώς έπραξαν στο Εντέμπε, οι Ισραηλινοί είχαν πολλές φορές ενεργήσει δυναμικά στο παρελθόν: Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1969, μετέφεραν από την Αίγυπτο με ελικόπτερο ένα πλήρες νέο σταθμό ραντάρ στο Ισραήλ, Ισραηλινοί πράκτορες φέρνουν στο λιμάνι του Χερβούργου στην κατοχή τους πέντε ταχύπλοα και τα κατευθύνουν στο Ισραήλ, τα οποία η Γαλλία επισήμως δεν παρέδιδε, λόγω του εμπάργκο όπλων στη Μέση Ανατολή. Αυτές οι αστραπιαίες επιχειρήσεις ήταν ουσιαστικά η στρατιωτική σφραγίδα ενός λαού, ο οποίος θέλει να είναι διαφορετικός από την πρόσφατη φήμη του - δεν παζαρεύει, δεν δέχεται άλλο να είναι θύμα: Το πήρε απόφαση να πολεμά.



Το φθινόπωρο του 1980, οι ισραηλινές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες ανέφεραν ότι ο πυρηνικός αντιδραστήρας Oσιράκ, 12 μίλια νοτιοανατολικά της Βαγδάτης, θα τεθεί σε λειτουργία από τον Ιούλιο έως και τον Νοέμβριο του 1981. Ο Ιρακινός δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν δεν είχε καμία ανάγκη για έναν αντιδραστήρα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ή για άλλους ειρηνικούς σκοπούς. Τα αποθέματα πετρελαίου του Ιράκ το κατετάσσουν έκτο στον κόσμο. Αυτό που πραγματικά ήθελε ο Σαντάμ από τον αντιδραστήρα ήταν το ατομικό καύσιμο, από το οποίο θα μπορούσε να εξαχθεί το πλουτώνιο για την κατασκευή του πυρήνα μιας ατομικής βόμβας. Ο στόχος για τη βόμβα του μπορούσε να είναι και το Ισραήλ.



Αν το Ισραήλ επρόκειτο να δράσει, θα έπρεπε να γίνει σύντομα. Μόλις ο αντιδραστήρας ήταν σε λειτουργία και τροφοδοτούνταν με ουράνιο – ένας βοβμαρδισμός του θα είχε ως αποτέλεσμα να εξαπλωθεί ραδιενεργό νέφος σε όλη τη Βαγδάτη. Ο Σαντάμ είχε πάρει αντιδραστήρα του από τη Γαλλία, που ήταν και η πηγή της πυρηνικής τεχνολογίας του Ισραήλ τη δεκαετία του 1950. Από τότε, οι Γάλλοι είχαν κάνει μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτικής του και προσπάθησαν να βελτιώσουν τις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Στον απόηχο των ελλείψεων πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη μετά το αραβικό πετρελαϊκό εμπάργκο του 1973-1974, η Γαλλία ήταν πρόθυμη να αποκτήσει έναν ασφαλές διάδρομο εφοδιασμού της με πετρέλαιο.

Γαλλικά πυρηνικά αντί φθηνού πετρελαίου



Όταν το Ιράκ ήρθε για ψώνια στο Παρίσι, για να αγοράσει έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, η Γαλλία διαπίστωσε την ιρακινή προσφορά πετρελαίου σε ευνοϊκές τιμές. Μια ιδιαίτερα ελκυστική προσφορά. Τα πιθανά κέρδη από τις πωλήσεις όπλων ήταν μια άλλη γαλλκή εκτίμηση. Το 1975, οι Γάλλοι συμφώνησαν να πωλήσουν στο Ιράκ τον 70 MW αντιδραστήρα «Όσιρις» και έναν χαμηλής ποιότητας αντιδραστήρα εκπαίδευσης «Ίσιδα». Η Ιταλία, με παρόμοια κίνητρα, συμφώνησε να παρέχει ένα εργοστάσιο επανεπεξεργασίας πυρηνικών καυσίμων για το διαχωρισμό του πλουτωνίου, ενώ η Βραζιλία συμμετείχε με την προσφορά ουρανίου.



Το 1976, άρχισαν οι εργασίες για ένα πυρηνικό συγκρότημα στην περιοχή Al Tuwaitha, κοντά σε μια στροφή του ποταμού Τίγρη. Το γαλλικό όνομα για το μεγάλο αντιδραστήρα ήταν «Οσιράκ,» που συνδυάζει την «Όσιρις» και το «Ιράκ». Ο αντιδραστήρας μετονομάστηκε από τον Σαντάμ και τους άλλους Ιρακινούς ηγέτες σε «Ταμούζ Ι» και «Ταμούζ ΙΙ, » μετά από το όνομα «Ταμούζ 17» (17 Ιουλίου), η ημερομηνία της αγοράς τους το 1958. Έξω από το Ιράκ, το πυρηνικό συγκρότημα συνέχισε να είναι γνωστό ως «Οσιράκ».



Το 1978, η Γαλλία συμφώνησε στα αιτήματα του Ιράκ για εμπλουτισμό του ουρανίου για στρατιωτικούς σκοπούς, για να τροφοδοτηθούν οι αντιδραστήρες, και για να αντικατασταθεί το χαμηλότερης ποιότητας καύσιμο. Τον Απρίλιο του 1979, μέρη αυτών των αντιδραστήρων καταστράφηκαν μετά από σαμποτάζ στη Γαλλία, λίγο πριν μεταφερθούν στο Ιράκ. Αυτή η επιχείρηση έριξε το χρονοδιάγραμμα πίσω κατά έξι μήνες. Πολλοί κατηγόρησαν ότι πίσω από την επιχείρηση ήταν ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών Μοσάντ.



Ο αντιδραστήρας Ταμούζ ΙΙ ενεργοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1980. Τον Ιούνιο του 1980, η πρώτη αποστολή εμπλουτισμένου ουρανίου έφθασε στο Ιράκ. Το Ισραήλ προσέφυγε στη Γαλλία και την Ιταλία για να σταματήσουν την στήριξη στο Ιράκ, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν ήταν εκείνη τη στιγμή ο διεθνής παρίας που θα γίνει μετά την εισβολή του στο Κουβέιτ το 1990.



Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ, ήταν θετικά διακείμενες στον Σαντάμ, ο οποίος είχε σε εξέλιξη έναν πόλεμο με το Ιράν από τον Σεπτέμβριο του 1980. Οι ΗΠΑ θεωρούσαν το Ιράν, το οποίο είχε φέρει πρόσφατα στην κατοχή του 52 Αμερικανούς ομήρους για περισσότερο από ένα χρόνο, ωςτον κύριο εχθρό στην περιοχή. Η αμερικανική CIA ήταν αντίθετη με την υπόλοιπη αμερικανική τάση και έδωσε στο Ισραήλ σχεδόν απεριόριστη πρόσβαση σε εικόνες από τους αναγνωριστικούς δορυφόρους ΚΗ-11 της περιοχής Al Tuwaitha.



Η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας είχε αναφέρει ότι ο ιρακινός αντιδραστήρας δεν χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς. Ωστόσο, οι έλεγχοι της ΔΟΑΕ ήταν προφανώς ελλιπείς. Τα επιθεωρηθέντα έθνη μπορούσαν να ασκήσουν βέτο σε επισκέψεις από επιθεωρητές που δεν ήταν επιθυμητοί, και οι Σοβιετικοί και οι Ούγγροι έκαναν όλες τις επιθεωρήσεις στο Ιράκ. Επιπλέον, τα επιθεωρηθέντα έθνη μπορούσαν να επιλέξουν ποιά εγκατάσταση ήταν προς επιθεώρηση. Στην περίπτωση του Οσιράκ, οι επιθεωρητές δεν είχαν τη δυνατότητα να δουν το ιταλικό εργαστήριο επανεπεξεργασίας.

Σχέδιο επίθεσης



Ο Μεναχέμ Μπεγκίν, Πρωθυπουργός του Ισραήλ, εκπροσωπούσε την σκληρή γραμμή της χώρας του. Πίστευε ότι ο αντιδραστήρας Οσιράκ έπρεπε να εξαλειφθεί, αλλά ήταν αντιμέτωπος με δύο διαφορετικές γνώμες στο δικό του γραφείο. Ανάμεσα σε αυτούς που ήταν εναντίον μιας στρατιωτικής επίθεσης ήταν ο υπουργός Άμυνας Εσέρ Βάιτσμαν, και ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Σιμόν Πέρες, ο πρώην υπουργός άμυνας. Οι αντίπαλοι φοβόντουσαν ότι ακόμα και μια επιτυχημένη επιχείρηση θα είχε ως αποτέλεσμα να αναβληθεί απλώς το πρόβλημα, με καταστροφικές συνέπειες για το Ισραήλ στη διεθνή κοινή γνώμη.



Κύριοι υποστηρικτές μιας επίθεσης ήταν ο Αριέλ Σαρόν, απόστρατος στρατηγός και ήρωας πολέμου, ο υπουργός Εξωτερικών Γιτζάκ Σαμίρ, ο Ραφαέλ Ειτάν, Αρχηγός του Επιτελείου των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, και ο Υποστράτηγος Ντέιβιντ Ιρβυ, διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας του Ισραήλ. Τον Ιούλιο του 1980, το Ισραήλ έθεσε το ζήτημα του ιρακινού αντιδραστήρα δημόσια και προειδοποίησε ότι το Ισραήλ θα αντιδράσει στην απειλή. Η απόφαση για βομβαρδισμό λήφθηκε εν κρυπτώ τον Οκτώβριο του 1980.



Ο σχεδιασμός για την καταστροφή του αντιδραστήρα είχε αρχίσει το 1978. Ένα πιθανό μοντέλο ήταν η επιχείρηση του Ισραήλ στην Εντέμπε, αλλά η προσέγγιση απαιτούσε την ανάληψη δράσης επίγειων δυνάμεων και μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, όπως και μεγάλων, αργοκίνητων αεροσκαφών - υπερβολικά περίπλοκη και επικίνδυνη εξέλιξη. Η αμερικανική αποτυχία στην επιχείρηση «Desert One» τον Απρίλιο του 1980, όταν απέτυχε η προσπάθεια στην απελεύθερη των ομήρων στην Τεχεράνη, ελήφθη επίσης υπόψη.



«Επιχείρηση Βαβυλών»: Το Οσιράκ θα ήταν μια αεροπορική πράξη. Ήταν ένα συγκρότημα σε πάνω από 600 μίλια απόσταση, με τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία στο ενδιάμεσο. Η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ δεν είχε πετάξει μια αποστολή στην εν λόγω περιοχή. Τα περισσότερα από τα αεροσκάφη της δεν θα μπορούσαν να φέρουν ένα πλήρες φορτίο βομβών χωρίς ανεφοδιασμό καθ 'οδόν προς τον στόχο, και ο ανεφοδιασμός στον αέρα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο της αποκάλυψης της επιχείρησης.Το Οσιράκ θα ήταν μια αεροπορική πράξη. Ήταν ένα συγκρότημα σε πάνω από 600 μίλια απόσταση, με τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία στο ενδιάμεσο. Η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ δεν είχε πετάξει μια αποστολή στην εν λόγω περιοχή. Τα περισσότερα από τα αεροσκάφη της δεν θα μπορούσαν να φέρουν ένα πλήρες φορτίο βομβών χωρίς ανεφοδιασμό καθ 'οδόν προς τον στόχο, και ο ανεφοδιασμός στον αέρα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο της αποκάλυψης της επιχείρησης.



Το αεροσκάφη που επελέγησαν για την επιχείρηση έγιναν διαθέσιμα από σύμπτωση: Το Ισραήλ είχε παραγγείλει το F-16 από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις πρώτες παραδόσεις να είναι προγραμματισμένες για το 1982. Ωστόσο, το Ισραήλ άδραξε μια ευκαιρία για να αγοράσει F-16 νωρίτερα, όταν η πώληση του αεροσκάφους στο Ιράν ματαιώθηκε όταν ο Σάχης ανατράπηκε. Αυτά τα αεροσκάφη άρχισαν να έρχονται τον Ιούλιο του 1980, και το Ισραήλ είχε 53 από αυτά κατά τη στιγμή της επιχείρησης στο Οσιράκ. Η ταχύτητα και το μικρό μέγεθος του F-16 περιόριζαν το ευάλωτο του αεροσκάφους σε εχθρικά πυρά. Με εσωτερική χωρητικότητα καυσίμου συν την κεντρική και τις πλευρικές δεξαμενές, το F-16 θα μπορούσε κάνει την απαιτούμενη απόσταση χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό.



Το Ισραήλ είχε στο οπλοστάσιό του πυρομαχικά ακριβείας αλλά με τα «έξυπνα» όπλα έπρεπε να ληφθούν υπόψιν ορισμένες επιπλοκές, όπως οι επιπτώσεις του καιρού και η απαίτηση να πετάξουν τα αεροσκάφη ένα συγκεκριμένο προφίλ για την άφεση των όπλων. Υπολόγισαν ότι με οκτώ βόμβες άμεσα στο στόχο, μπορούν να τον καταστρέψουν, και ότι με 16 καλά στοχευμένες βόμβες σε χαμηλό επίπεδο θα υπάρχει 99% πιθανότητα επιτυχίας: Οκτώ αεροσκάφη, 16 βόμβες, δύο ανά πέντε δευτερόλεπτα.



Το υπολογιστικό σύστημα του F-16 υποστήριξε την απόφαση για τη διενέργεια της επίθεσης με συμβατικές βόμβες. Η δύναμη κρούσης θα αποτελείται από οκτώ F-16, το καθένα με δύο βόμβες Mark 84 των 1.000 κιλών η μία, με 6 μαχητικά F-15 ως κάλυψη.



Η Ειδική Μοίρα



Τα F-16 είχαν εξοπλίσει μια νέα Μοίρα που σχηματίστηκε στην αεροπορική βάση Ράματ Ντάβιντ, βόρεια του Τελ Αβίβ, στην κοιλάδα Ιεζραέλ. Ο διοικητής της βάσης ήταν ο συνταγματάρχης Ιγταχ Σπέκτορ, σεβαστός στην Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία για το γεγονός ότι κατέρριψε πολυάριθμα εχθρικά ΜiG το 1973 στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Δώδεκα Ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδεύτηκαν σε F-16 στην αμερικανική αεροπορική βάση Xίλλ στη Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών, πριν από την παράδοση του πρώτου μαχητικού αεροσκάφους. Πίσω στο Ισραήλ πέταξαν ασκήσεις σε χαμηλό υψόμετρο. Δεν είχαν πει τίποτε για την αποστολή που εκπαιδεύονταν, αλλά ήταν εύκολο να το μαντέψει κανείς.



Η Ιρανική Πολεμική Αεροπορία έκανε την πρώτη προσπάθεια να καταστρέψει τον αντιδραστήρα Οσιράκ, το Σεπτέμβριο του 1980. Δύο ιρανικά F-4 επιτέθηκαν με πυραύλους και όπλα, αλλά προκάλεσαν μικρή ζημιά. Ο Σαντάμ έστειλε αργότερα το μήνυμα ότι η πυρηνική προσπάθεια στρεφόταν κατά «του σιωνιστικού εχθρού», και όχι κατά του Ιράν.



Τα πληρώματα για την εκτέλεση της ισραηλινής επίθεσης είχαν επιλεχθεί από τους Ειτάν και Ιρβυ. Η δύναμη κρούσης των F-16 χωρίστηκαν σε δύο μέρη, με τέσσερα μαχητικά η κάθε ομάδα. Ο Ζεεβ Ραζ θα ηγείτο της πρώτης ομάδας και ο Αμίρ Ναχούμι της δεύτερης. Η εκπαίδευση ήταν σε καλό δρόμο όταν ο Σπέκτορ αποφάσισε ότι ήθελε να πετάξει με την αποστολή. Ο Σπέκτορ πέταξε μερικές εκπαιδευτικές αποστολές με F-16 από την βάση Ραματ Νταβιντ, αλλά δεν έλαβε την πλήρη εκπαίδευση. Ο Ραζ παρέμεινε αρχηγός της αποστολής και ο Σπέκτορ το νούμερο δύο.



«Επιχείρηση Βαβυλών»: Η δύναμη κρούσης θα αποτελείται από οκτώ F-16, το καθένα με δύο βόμβες Mark 84, με τα μαχητικά F-15 ως κάλυψη. Ο βομβαρδισμός προγραμματίστηκε για την ημέρα της Κυριακής, με βάση την λανθασμένη όπως αποδείχτηκε υπόθεση, ότι οι Γάλλοι και Ιταλοί τεχνικοί θα πρέπει να αναπαύονται κατά την μέρα αυτή. Τα F-16 θα επιτεθούν από τα δυτικά προς τα ανατολικά, προς το τέλος της ημέρας, με τον ήλιο που δύει στην πλάτη. Η επιδρομή είχε αρχικά προγραμματιστεί στις 17 του Μάη, αλλά ακυρώθηκε μετά από πιέσεις του Πέρες, ο οποίος προέτρεψε να περιμένουν μέχρι μετά τις επερχόμενες γαλλικές εκλογές. Ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν, πιθανόν να είναι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, είχε διαβεβαιώσει τον φίλο του Πέρες ότι θα σταματούσε την στρατιωτική δραστηριότητα του αντιδραστήρα. Μετά τις εκλογές, ωστόσο, ο Πρόεδρος Μιτεράν δυστυχώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν υποχρεωμένος να συμμορφωθεί με την προηγούμενη συμφωνία με το Ιράκ.



Η επίθεση, μετά από συνολικά τρεις ακυρώσεις, επαναπρογραμματίστηκε από τον Μπεγκίν για την Κυριακή, 7 Ιουνίου. Ο Πέρες ηγούνταν του Μπεγκίν στις δημοσκοπήσεις. Υπολογίζοντας ο δεύτερος ότι θα έχανε τις επερχόμενες εκλογές, αποφάσισε η επιχείρηση να ολοκληρωθεί πριν αναλάβει την πολιτική ηγεσία ο απρόθυμος Πέρες.



Μαχητικά F-16 και F-15 αναπτύχθηκαν στην αεροπορική βάση Έτζιον στην χερσόνησο του Σινά, από όπου θα ξεκινήσει η επίθεση. Οι τηλεφωνικές γραμμές από τη βάση, εκτός από μερικές για την επίσημη χρήση, διακόπηκαν. Τα οκτώ F-16 φορτώθηκαν με όπλα για την αποστολή. Κάθε ένα έφερε δύο βόμβες Mark 84, δύο πυραύλους AIM-9L Sidewinder, μια κεντρική δεξαμενή 300 γαλονιών και δύο πλευρικές δεξαμενές 370 γαλονιών. Κύλησαν στον διάδρομο απογείωσης στις 15:55 μ.μ., 16.55 μ.μ. στο Ιράκ.



Ογδόντα δευτερόλεπτα πάνω από το Οσιράκ



Ο βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας, στο κατάστρωμα του σκάφους του στον Κόλπο της Άκαμπα, είδε το πέρασμα των F-16, με ανατολική κατεύθυνση. Ο Χουσεΐν, ο ίδιος ένας πιλότος, ίσως να αναγνώρισε τι ήταν. Έστειλε ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς το Ιράκ, αλλά ποτέ δεν έγινε δεκτό από κάποια επίσημη αρχή.



Τα F-16 και F-15 δεν ακολουθούν μια ευθεία γραμμή προς το στόχο. Φυσικά η πορεία τους ήταν έτσι προγραμματισμένη για να αποφευχθεί να εντοπιστούν από τα ραντάρ της Ιορδανίας προς τα βόρεια και από τα Ε-3 της Σαουδικής Αραβίας. Με σιγή ασυρμάτου, πέταξαν από την πλευρά της Σαουδικής Αραβίας με 360 κόμβους (414 mph) και περίπου 150 πόδια πάνω από την έρημο. Λίγο πριν από τη διέλευση στο Ιράκ, περίπου 55 λεπτά μετά την απογείωση, οι πιλότοι αναλαμβάνουν τον έλεγχο από τον αυτόματο πιλότο, για να απορρίψουν τις πλευρικές δεξαμενές των αεροσκαφών, οι οποίες ήταν επικίνδυνες μαζί με τις βόμβες δίπλα τοποθετημένες κάτω από τα φτερά, αλλά και για να γίνουν πιο ελαφριά και να αυξηθεί η εμβέλειά τους.



Το αρχικό σημείο για την επίθεση, κρίσιμο για την προσέγγιση, υποτίθεται ότι ήταν ένα αλάνθαστο χαρακτηριστικό ανάγλυφο: Ένα νησάκι στη μέση μιας λίμνης. Οι πρόσφατες βροχές όμως σκέπασαν το νησί με νερό, και ο Raz τα έχασε για μια στιγμή, με τους υπολογισμούς του να τον βγάζουν λίγο πιο μακριά. Πενήντα μίλια μακριά, η συνοδεία των F-15 συνοδών σκαρφάλωσε στα 25.000 πόδια για να πετάξει περιπολία και να παρέχει αεροπορική κάλυψη. Η δύναμη κρούσης είχε ενημερωθεί να περιμένει αντίδραση από την επίγεια ιρακινή αεράμυνα μετά το πέρασμα Ευφράτη, αλλά εκεί δεν υπήρχε κανένας. Οι Ισραηλινοί γύρισαν βορειοανατολικά προς το στόχο.



Το πυρηνικό συγκρότημα ήρθε στη θέση του μπροστά στις όχθες του Τίγρη. Ήταν ένα τέταρτο τετραγωνικό μίλι μεγάλο, ο λευκός θόλος της εγκατάστασης Οσιράκ στη μέση, με το ιταλικό εργαστήριο, τον αντιδραστήρα «Ίσιδα,» καθώς και διάφορα εμπορικά καταστήματα και κτίρια από την πλευρά του.



«Επιχείρηση Βαβυλών»: Αυτά τα αεροσκάφη άρχισαν να έρχονται τον Ιούλιο του 1980, και το Ισραήλ είχε 53 από αυτά κατά τη στιγμή της επιχείρησης στο Οσιράκ. Η ταχύτητα και το μικρό μέγεθος του F-16 περιόριζαν το ευάλωτο του αεροσκάφους σε εχθρικά πυρά. Με εσωτερική χωρητικότητα καυσίμου συν την κεντρική και τις πλευρικές δεξαμενές, το F-16 θα μπορούσε κάνει την απαιτούμενη απόσταση χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό.Τέσσερα χιλιόμετρα από το στόχο, τα F-16 σκαρφάλωσαν απότομα στα 5.000 πόδια. Η τακτική ήταν να βουτήξουν από υψόμετρο κατά του στόχου με ταχύτητα πάνω από 600 μίλια ανά ώρα σε γωνία επίθεσης 35 μοιρών, απελευθερώνοντας τις βόμβες με μεγάλη ταχύτητα από τα 3.500 πόδια. Οι βόμβες ήταν προγραμματισμένες να εκραγούν με αρκετή καθυστέρηση μόνο μέσω του διαπεράσματος του σκυροδέματος του θόλου του αντιδραστήρα. Λόγω ενός λάθους στο προκαθορισμένο σημείο, ο Ραζ ξεκίνησε την βουτιά του αργά και πέταξε μια θηλιά γύρω από τον στόχο για να εναρμονιστεί. Αυτό σήμαινε συναγερμό στο νούμερο δύο του, τον Άμος Γιαντλίν, ο οποίος βομβάρδισε τελικά πρώτος, με τον Ραζ να ακολουθεί σε μερικά δευτερόλεπτα. Το επόμενο F-16 ακολουθεί από πίσω.



«Eshkol 8»



Τα F-16 όρμησε προς τα κάτω για το συγκρότημα Οσιράκ στις 18:35 μ.μ. ώρα Ιράκ. Από την πρώτη βόμβα έως την τελευταία, είχαν παρέλθει μόνο 80 δευτερόλεπτα. Οι πρώτες βόμβες διαπέρασαν το σκυρόδερμα του θόλου, οι επόμενες βρήκαν τον στόχο τους στο εσωτερικό του αντιδραστήρα. Ο καπνός και φλόγες έγιναν ορατές, όταν 14 από τις 16 βόμβες έπληξαν τον στόχο (σύμφωνα με άλλες πηγές οι 15 από τις 16 βόμβες πέτυχαν τον στόχο τους) και κατέστρεψαν τον αντιδραστήρα. Οι δύο βόμβες που είχαν χάσει στον στόχο τους, ήταν από τον Σπέκτορ. Ο αντιδραστήρας «Ίσις» και το ιταλικό εργαστήριο δεν υπέστησαν ζημιές.



Η αεράμυνα της περιοχής ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Το προσωπικό ήταν στο εστιατόριο για το δείπνο, τα ραντάρ κλειστό και κρύο. Οι υπερασπιστές του αντιδραστήρα είδαν μερικά πλάνα του τελευταίου από τα F-16, πυροβολώντας εδώ και κει, χωρίς ραντάρ ή την βοήθεια των υπολογιστών.



Τα F-16 αποχορούν από τον στόχο, σπάζοντας απότομα αριστερά, λίγο πριν την αναρρίχηση για το ραντεβού με τα F-15. Μετά την επαλήθευση ότι δεν είχαν απώλειες, ο Ραζ τους οδήγησε σε μια ευθεία γραμμή νοτιοδυτικά των συνόρων της Σαουδικής Αραβίας και στη συνέχεια μέσω της Ιορδανίας πίσω στην αεροπορική βάση Έτζιον. Δεν συνάντησαν καμία αντίσταση στο δρόμο για τον προορισμό τους και προσγειώθηκαν στο Έτζιον στις 7 μ.μ.



Ήταν στον αέρα για 3 ώρες και 10 λεπτά



Το αεροσκάφη που επελέγησαν για την επιχείρηση έγιναν διαθέσιμα από σύμπτωση: Το Ισραήλ είχε παραγγείλει το F-16 από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις πρώτες παραδόσεις να είναι προγραμματισμένες για το 1982. Ωστόσο, το Ισραήλ άδραξε μια ευκαιρία για να αγοράσει F-16 νωρίτερα, όταν η πώληση του αεροσκάφους στο Ιράν ματαιώθηκε όταν ο Σάχης ανατράπηκεΣε αντίθεση με τις προσδοκίες, οι ξένοι τεχνικοί θεωρητικά εργάζονταν την Κυριακή, αλλά όταν έγινε η επίθεση αργά την ημέρα, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ήδη εγκαταλείψει την θέση εργασία τους, όταν η εγκατάσταση δέχτηκε την επίθεση. Ένας Γάλλος τεχνικός σκοτώθηκε. Οι απώλειες των Ιρακινών, αναλόγως των πηγών, κυμαίνονται από μηδέν έως 10 άτομα, τα περισσότερα ίσως από τους απρογραμμάτιστους πυροβολισμούς της ιρακινής αεράμυνας. Ο Σαντάμ διέταξε την εκτέλεση του διοικητή της συγκεκριμένης ζώνης αεράμυνας καθώς και όλους τους στρατιωτικούς στην περιοχή από τον βαθμό του ταγματάρχη και πάνω. Είκοσι τρεις άλλοι αξιωματικοί και οι πιλότοι στάλθηκαν στη φυλακή.



Τα ονόματα των πιλότων της συγκεκριμένης επιχείρησης, παραμένουν μυστικό του κράτους του Ισραήλ. Με μία εξαίρεση: Δεδομένου ότι ο ισραηλινός αστροναύτης Ιλάν Ραμόν, το 2003, σκοτώθηκε κατα την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου «Κολούμπια», το Ισραήλ ανακοίνωσε επίσημα ότι είχε λάβει ως πιλότος μαχητικού F-16 μέρος στην επιχείρηση.



Οργή κατά του ΟΗΕ



Το Ιράκ και η Γαλλία παραπονέθηκαν με πίκρα στον ΟΗΕ. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες επέκριναν την επίθεση του Ισραήλ σε έναν γαλλικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα κοντά στη Βαγδάτη, ως μια «αδικαιολόγητη πράξη κοντόφθαλμης επιθετικότητας». Ως άμεσο επακόλουθο, οι ΗΠΑ ανέστειλαν τις παραδόσεις των F-16 στο Ισραήλ - προσωρινά. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Ρίγκαν ανακοίνωσε σύντομα ότι υπάρχει ουσιαστική επαναξιολόγηση της σχέσης των Ηνωμένων Πολιτειών με το Ισραήλ, ούτε η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών προβλέπει καμία αλλαγή.



Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ της Αυστρίας κατήγγειλε την επίθεση στο Οσιράκ ως μια σαφή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Το 1976, είχε επιτεθεί φραστικά κατά της ισραηλινής επιδρομής στο Εντέμμπε. Η αξιοπιστία του Βαλντχάιμ σχετικά με το θέμα του Ισραήλ έφθασε στο ναδίρ, όταν αποκαλύφθηκε αργότερα ότι ήταν μέλος του κόμματος των Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.



Ορισμένες άλλες φωνές κατέληξαν σε διαφορετικό συμπέρασμα: «Η επίθεση στο Οσιράκ επέτρεψε τον υπόλοιπο κόσμο να επιδοθεί σε ένα όργιο υποκρισίας». Η εξάλειψη του αντιδραστήρα ήταν προς όφελος όλων, συμπεριλαμβανομένου του αραβικού κόσμου, ο οποίος ανησυχούσε για την πιθανή πυρηνική κυριαρχία του Ιράκ. Η πολιτική τύχη του Μπεγκίν άλλξε άρδην, το κόμμα του Λικούντ κέρδισε τις εκλογές του Ιουνίου και παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι τον Οκτώβριο του 1983, όταν ο Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος τον είχε υποστηρίξει σθεναρά, τον διαδέχθηκε.



Μεγάλο μέρος του διεθνούς θυμού προς το Ισραήλ σύντομα είχε ξεθωριάσει. Οι παραδόσεις των F-16 στο Ισραήλ επαναλήφθησαν μερικές βδομάδες αργότερα, και η Γαλλία αρνήθηκε να πωλήσει στο Ιράκ τον αντικατάσταση του κατεστραμμένου αντιδραστήρα. Με τον καιρό, ο κόσμος είχε κάθε λόγο να είναι ευτυχής που ο Σαντάμ δεν διέθετε πυρηνικά όπλα. Ακόμα και οι γείτονες Άραβες Αράβων είχαν προσχωρήσει στο συνασπισμό κατά του Ιράκ, όταν εισέβαλε στο Κουβέιτ το 1990. Κατά τη διάρκεια του πολέμου το 1991, οι συμμαχικές δυνάμεις κατέστρεψαν ό, τι είχε απομείνει από το συγκρότημα Al Tuwaitha. Μετά τον πόλεμο, ο Υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Τσένι είπε ότι ο βομβαρδισμός του Οσιράκ «έκανε τη δουλειά μας πολύ πιο εύκολη στην Καταιγίδα της Ερήμου».



Δεύτερη ισραηλινή επίθεση σε πυρηνικό αντιδραστήρα



Χρόνια αργότερα, το Ισραήλ πραγματοποίησε μια νέα επίθεση εναντίον μιας άλλης πυρηνικής εγκατάστασης, αλλά αυτή τη φορά ο κόσμος έδωσε πολύ λιγότερο προσοχή. Το 2007, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ γνώριζαν για έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, και πιθανώς ένα υπό ανάπτυξη πρόγραμμα πυρηνικών όπλων - στη Συρία με την βοήθεια της Βόρειας Κορέας. Η Συρία, μόλιες δέκα μέρες μετά την ισραηλινή πίθεση στο Οσιράκ, ανακοίνωνε τα δικά της πυρηνικά σχέδια. Τον Σεπτέμβριο του 2007 ισραηλινά F-15 και F-16 κατέστρεψαν την συριακή εγκατάσταση χρησιμοποιώντας πυραύλους Maverick και βόμβες 500 λιβρών.



O βομβαρδισμός του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Οσιράκ, υπό ένα ευρύτερο πολιτικό πρίσμα, δεν είχε αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα για την Ιερουσαλήμ. Ο μουσουλμανικός κόσμος δεν έπαψε να θέλει να αποκτήσει την ατομική βόμβα – και την απέκτησε. Το Πακιστάν γίνεται η πρώτη μουσουλμανική χώρα που έχει στην κατοχή της πυρηνικά όπλα, και εάν για το Οσιράκ ήταν αρκετά οκτώ F-16 για να καταστρέψουν τον στόχο τους, για την περίπτωη του Ιράν, οι περισσότεροι ειδικοί είναι σύμφωνοι ότι ίσως δεν αρκεί το σύνολο των υφιστάμενων πολεμικών αεροσκαφών του Ισραήλ, για να καταστραφούν αυτή την φορά οι στόχοι.



Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, έχει μεγαλύτερη ουσία - και ανησυχία: «Όποιος λέει αργότερα είναι να διαπιστώσει ότι αργότερα είναι πολύ αργά». Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, έχει μεγαλύτερη ουσία - και ανησυχία. Παρά το γεγονός ότι ο πρώτος στόχος για την ιρανική ατομική βόμβα θα μπορούσε είναι το Ισραήλ, ένα τέτοιο όπλο θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει απειλή για την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον Σεπτέμβριο του 2009, οι ΗΠΑ αποκάλυψαν ότι το Ιράν διαθέτει μια πυρηνική εγκατάσταση στα έγκατα ενός βουνού κοντά στην πόλη Κουμ, 100 μίλια νοτιοδυτικά της Τεχεράνης. Τον Ιανουάριο του 2012 το Ιράν αναγνώρισε επίσημα ότι είχε αρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου εκεί. Ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ προειδοποίησε στις 2 Φεβρουαρίου ότι εάν το Ιράν προχωρήσει το πυρηνικό του πρόγραμμα, το παράθυρο ευκαιρίας για μια στρατιωτική επιχείρηση είναι να κλείσει: «Όποιος λέει αργότερα, είναι να διαπιστώσει ότι αργότερα είναι πολύ αργά». http://www.fox2magazine.net