Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Τα κολοκύθια της Ειρήνης (σκηνή 2η)

Το θεατρικό "Οι νέες Εκκλησιάζουσες" γράφτηκε από τον Νίκο Λυγερό για τις μαθήτριες της Στ' τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου του Πλακιά Κρήτης, μετά από παραγγελία της δασκάλας τους Αριστέας και του δασκάλου Κάτσιου Κωνσταντίνου. Τα ονόματα των προσώπων είναι αληθινά.

Όλα τα κορίτσια έρχονται στη σκηνή με κολοκύθια.
Έλλη: Είστε σίγουρες ότι όλοι θα καταλάβουν το νόημα;
Μελίσσα: Για τα κολοκύθια, λέω!
Μαριάννα: Ε, άμα δεν το δουν, τι να πω;
Έλλη: Καλά, καλά, μια παρατήρηση έκανα!
Γεωργία: Λοιπόν, τώρα που έχουμε όλες κολοκύθια, θα δείξουμε τον ανδρισμό μας!
Μελίσσα: Τι έκανε λέει;
Γεωργία: Για να υπερασπιστούμε την Ειρήνη, πρέπει να είμαστε γενναίες.
Έλλη: Κι έχουμε ανάγκη τα κολοκύθια;
Αρετή: Αν η κοινωνία μας δεν δει τα κολοκύθια, δεν θα μας πιστέψει!
Αντριάννα: Αν είναι δυνατόν;
Ιασμή: Εξαρτόμαστε από τα κολοκύθια λοιπόν;
Μαρία: Αν ήξερες πόσο, δεν θα τα έτρωγες με τόση αθωότητα…
Κατερίνα: Και τώρα που θα μας δουν με κολοκύθια, δεν θα πουν ότι είμαστε γελοίες;
Αρετή: Μην ανησυχείς, το γελοίο δεν σκοτώνει!
Μαρία: Κι ό,τι δε σε σκοτώνει, σε δυναμώνει.
Κατερίνα: Αφού το λέτε… Φαίνεστε τόσο σίγουρες…
Γεωργία: Η κοινωνία είναι σίγουρη!
Κατερίνα: Κι εμείς τι είμαστε;
Αρετή: Επικίνδυνες βέβαια, αφού θέλουμε την Ειρήνη.
Γεωργία: Για να την προστατέψουμε.
Έλλη: Και γιατί είμαστε επικίνδυνες;
Αρετή: Διότι οπλοφορούμε με σύμβολα!
Μαριάννα: Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
Κατερίνα: Τα σύμβολα είναι πιο δυνατά από τα όπλα;
Γεωργία: Ο Gandhi απελευθέρωσε τον λαό του με αλάτι!
Αρετή: Το σύμβολο της φιλοξενίας στην Αρχαία Ελλάδα.
Μελλίσα: Κι εσύ που το ξέρεις αυτό;
Αρετη: Το έμαθα από τους δασκάλους.
Έλλη: Ήταν στην ύλη;
Μαρία: Όχι βέβαια.
Έλλη: Μα γιατί;
Μαρία: Η ανθρωπιά είναι εκτός ύλης.
Κατερίνα: Αλήθεια;
Μαρία: Η ανθρωπιά είναι μόνο ενέργεια.
Ιασμή: Με την ενέργειά της θα βοηθήσουμε την Ειρήνη.
Μελίσσα: Και πώς θα το κάνουμε αυτό;
Γεωργία: Αν έρθει κάποιος να την πειράξει…
Μαρία: Θα τον κάνουμε πίτα!
Μελίσσα: Μα πώς;
Μαρία: Με τα κολοκύθια!
Αρετή: Κολοκυθόπιτα!
Αντριάννα: Η αγαπημένη μου…
Κατερίνα: Τώρα κατάλαβα τον συμβολισμό.
Γεωργία: Τι νόμιζες;
Κατερίνα: Καλύτερα να μην το πω…
Γεωργία: Α, κατάλαβα!
Κατερίνα: Τι κατάλαβες;
Γεωργία: Καλύτερα να μην το πω!
Αρετή: Η ιδέα είναι άλλη.
Μελίσσα: Τι είναι πάλι αυτό;
Αρετή: Έχετε ακούσει για τα πράσινα άλογα;
Έλλη: Ναι και όχι. Δεν ξέρω πια αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Αρετή: Τα κολοκύθια θα είναι τα πράσινα άλογά μας!
Κατερίνα: Και τώρα περιμένεις από το κοινό μας να καταλάβει και αυτόν τον συμβολισμό;
Γεωργία: Όταν θα δει την παράσταση θα πει:
Τι κολοκύθια και πράσινα άλογα!
Έλλη: Δεν το πιστεύω.
Κατερίνα: Και θα πουν αυτό για την Ειρήνη;
Μαρία: Βέβαια! Τι άλλο να πουν βλέποντάς μας;
Μαριάννα: Θα δώσουν περισσότερο σημασία στα κολοκύθια παρά σε μας;
Γεωργία: Εμάς θα μας φάνε λάχανο.
Μαρία: Ενώ τα κολοκύθια θα τους κάνουν πίτα!
Μαριάννα: Σωστό και αυτό.
Έλλη: Τότε τι περιμένουμε κορίτσια;
Αρετή: Εκείνον που δεν ήρθε στην άλλη παράσταση.
Έλλη: Ποιόν;
Αρετή: Τον Godot!
Έλλη: Μα αυτός…;
Αρετή: Είναι μαύρη!
Μελίσσα: Αχ! Αυτό δεν το έπιασα…
Έλλη: Μήπως να ζητήσουμε από τον συγγραφέα να μην τα κάνει τόσο δύσκολα τα πράγματα…
Γεωργία: Μπα… Αυτός δεν ακούει κανέναν για τέτοια…
Μαρία: Και δεν μασάει…
Έλλη: Κι εμείς τι θα κάνουμε όταν το κοινό δεν καταλαβαίνει;
Ιασμή: Θα του χαμογελάμε και θα μας χαμογελάει…
Γεωργία: Ένα χαμόγελο παρακαλώ!
Πηγαίνουν όλες μπροστά μπροστά στη σκηνή και απλώς χαμογελάνε και περιμένουν.
Είδατε, έπιασε!
Αρετή: Δεν ξέρουν ότι το χαμόγελο του παιδιού είναι σοβαρό θέμα…
Μαριάννα: Γι’ αυτό χαμογέλασαν;
Μαρία: Όχι. Απλώς για να μην πουν τίποτα.
Κατερίνα: Μα και όταν δεν λες τίποτα, κάτι σημαίνει.
Κοιτάν όλες μαζί το κοινό.
Μαρία: Νομίζω πως το σκέφτονται!
Έλλη: Σοβαρά;
Κατερίνα: Δηλαδή κάτι καταφέραμε…
Ιασμή: Αφού δεν μας έριξαν ντομάτες!
Μαρία: Μα κήπο θα το κάνουμε εδώ;
Αρετή: Ο Βολταίρος λέει ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με τον κήπο μας.
Κατερίνα: Αυτό το είπες εσύ ή ο συγγραφέας;
Αρετή: Το ελεύθερο πνεύμα!
Κατερίνα: Τώρα σωθήκαμε.
Έλλη: Από τι, από τι;
Γεωργία: Μήπως να του κάνουμε μια παραγγελιά;
Αρετή: Μόνο οι μαθητές κάνουν παραγγελίες!
Μελίσσα: Είναι πρόβλημα αυτό…
Μαριάννα: Κι αν το πούμε στην Κυρία Αριστέα;
Κατερίνα: Θα το κάνει για μας;
Αντριάννα: Αφού είναι η δασκάλα μας…
Μαρία: Καλή ιδέα!
Ιασμή: Αλλά να δούμε πρώτα το κείμενο πριν το παίξουμε.
Αρετή: Θα είναι πιο δύσκολο αλλιώς.
Κατερίνα: Κι αν δεν είναι ειρηνιστής;
Γεωργία: Αποκλείεται!
Μελίσσα: Και πως το ξέρεις;
Γεωργία: Είδα τις αναφορές…
Έλλη: Πώς το έκανες αυτό;
Γεωργία: Σκέφτηκα τι λέγαμε!
Μαρία: Πρώτη φορά σκεφτόμαστε τι λέμε!
Κατερίνα: Λες; Για να το σκεφτώ… Σωστά…
Αρετή: Και ο Σωκράτης πήγαινε στις παραστάσεις του Αριστοφάνη!
Γεωργία: Και μάλιστα σηκωνόταν για να τον δει το κοινό όταν τον κατηγορούσε.
Μαρία: Άλλο πράγμα το να είσαι φιλόσοφος!
Μαριάννα: Κανείς δεν μπορεί να σε γονατίσει!
Αρετή: Διότι δεν γονατίζεις...
Μελίσσα: Και θα το δεχθεί;
Γεωργία: Ναι!
Κατερίνα: Πως το ξέρεις;
Γεωργία: Γιατί είμαστε οι επόμενοι άνθρωποι!

1 σχόλιο:

  1. Μπράβο σε τέτοιες πρωτοβουλίες και πόσο μάλλον όταν αφορούν τα παιδιά της επαρχίας. Μπράβο στους δασκάλους του Πλακιά...και στους πολύ άξιους μαθητές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts with Thumbnails