Τα αλητάκια της ανθρωπιάς (σκηνή 1η)

Το θεατρικό έργο «Τα αλητάκια της ανθρωπιάς» γράφτηκε από τον Νίκο Λυγερό για τους μαθητές της Στ’ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου του Πλακιά Κρήτης, μετά από παραγγελία του δασκάλου τους Κάτσιου Κωνσταντίνου, ο οποίος είναι και οργανοπαίχτης. Τα ονόματα των προσώπων είναι αληθινά.

Βλέπουμε ένα παραδοσιακό καφενείο κι ακούγεται ένα μπουζούκι να παίζει το τραγούδι: Ένας αλήτης πέθανε. Όταν ανοίγει εντελώς η σκηνή, βλέπουμε έναν οργανοπαίκτη στη γωνία. Πριν τελειώσει καλά καλά, εισέρχεται στο καφενείο μία ομάδα άτακτων παιδιών.

Αλέξανδρος: Πού θα παίξουμε σήμερα;
Ευτύχης: Δείχνοντας ένα τραπέζι στο κέντρο. Σ' αυτό, σ' αυτό.
Kλάους: Κάθομαι εδώ!
Γιάννης: Πάλι;
Άννα: Αφού του φέρνει γούρι…
Φιορέλα: Αφού δεν παίζετε με λεφτά… Τι πειράζει;
Κώστας: Επειδή δεν πειράζει, το λέει! Γελάνε όλοι. Γιατί αν πείραζε, θα σου έλεγα εγώ…
Δέσποινα: Ακόμα να φτάσουν οι άλλοι…

Έρχονται δύο παιδιά επιπλέον.

Μανώλης: Φτάσαμε!
Ερμής: Κι εσείς μάς ψάχνετε;
Αλέξανδρος: Ποιος άλλος σας ψάχνει;
Μανώλης: Η κακούργα η κοινωνία!
Ερμής: Πάψε, Μανώλη!
Μανώλης: Μα…
Κλάους: Τι έγινε, παιδιά;
Ερμής: Παραλίγο να μας πιάσουν!
Γιάννης: Ποιοι;
Ερμής: Τα όργανα!
Μανώλης: Οι τσιτσιφιόγκοι…
Άννα: Μα τι κάνατε;
Ο οργανοπαίχτης αρχίζει να παίζει: Που ‘σαι Θανάση; τραγουδάει και τα παιδιά του συνοδεύουν το ρεφραίν.

Φιορέλα: Πάλι παίζετε Θανάση !
Ερμής: Η παράδοση, παράδοση !
Κωστής : Καλά κάνουν! Εδώ παίζει όλη η κοινωνία μαζί μας κι οι άλλοι δεν λένε τίποτα.
Άννα : Μήπως τα παραλέτε;
Ερμής: Δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες! Η πιάτσα είναι πιάτσα κι ας λέει η κοινωνία.
Μανώλης: Μας έλειπε ο Θανάσης!
Αλέξανδρος: Έτσι είναι οι φίλοι! Λοιπόν, παίζουμε;
Ερμής: Βέβαια. Φέρτε τράπουλα!
Μανώλης: Θα παίξουμε με την τύχη μας!
Ερμής: Στη μνήμη του Θανάση.
Μανώλης: Που πέθανε για μας…
Αλέξανδρος: Δεν ήξερε να κάνει και τίποτα άλλο. Γέλιο.

Κάθονται όλοι γύρω απ' το τραπέζι. Τα κορίτσια πάνε προς τον οργανοπαίχτη.

Κλάους: Αφού ξέρετε ότι δεν δέχεται παραγγελίες.
Γιάννης: Κάνει πάντα ό,τι γουστάρει!

Ο οργανοπαίχτης κάνει νόημα με το κεφάλι.

Και μιλιά δε βγάζει.
Κωστής: Έτσι είναι οι βουβοί!
Αλέξανδρος: Δεν είναι βουβός, απλώς αποφάσισε να ζήσει με τη σιωπή του.
Κωστής: Μα είναι ζωή αυτό;
Φιορέλα: Αυτό είναι ζωή! Όλα τα άλλα είναι εξάρτηση!

O μουσικός αρχίζει να παίζει το Άπονη ζωή.

Μανώλης: Και τώρα πώς θα παίξουμε με τέτοιο κομμάτι;
Αλέξανδρος: Δεν αλλάζουν τα χαρτιά!
Ερμής: Κι αν η τράπουλα είναι σημαδεμένη;
Αλέξανδρος: Πάντα είναι! Απλά, ποιος το προσέχει;
Κλάους: Και πώς θα σπάσουμε πλάκα;
Αλέξανδρος: Όπως κάνεις από παιδί.
Άννα: Δεν θα το αντέξω αυτό!
Γιάννης: Κι εμείς να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε! Στο κάτω κάτω της γραφής, η φτώχεια δεν αλλάζει.
Κλάους: Σωστά!
Μανώλης: Έτσι μπράβο παιδιά!
Ερμής: Τι σου κάνει η σιωπή!
Μανώλης: Κι η μουσική!
Φιορέλα: Κερνάμε εμείς!
Μανώλης: Τι πράγμα; Κερνάνε οι γυναίκες;
Ερμής: Αυτές δεν είναι..
Μανώλης: Τι;
Ερμής: Καρακάξες! Ας μας κεράσουν!
Μανώλης: Εντάξει, εντάξει!
Άννα: Έψα για όλους!
Μανώλης: Κοίτα λεβεντιά οι γυναίκες!
Αλέξανδρος: Πάλι καλά που έχουμε κι αυτές…
Γιάννης: Γιατί;
Αλέξανδρος: Αδέλφια θέλουμε, όχι αδελφές. Αμάν πια. Αλλιώς, ποιος θα κρατά τον μπαγλαμά;

Ο μουσικός αρχίζει Τα ματόκλαδά σου λάμπουν.

Φιορέλα: Αυτό είναι για μας!

Τα κορίτσια αρχίζουν να χορεύουν. Και τα αγόρια σηκώνονται από το τραπέζι αφήνοντας την τράπουλα.

Μανώλης: Τι σου κάνουν οι γυναίκες!
Γιάννης: Δείχνουν το παράδειγμα… σε μια κοινωνία του κουτσομπολιού και της παρέας.
Κωστής: Δεν είναι λίγο βαρύ αυτό;
Γιάννης: Άλλο είναι βαρύ… Αλλά άστο… Δεν βλέπεις τι κάνουν με την πατρίδα μας;
Κωστής: Και τι κάνουν με την πατρίδα;
Γιάννης: Μπερδεύουν ακόμα και τις βούρτσες. Τουλάχιστον με τις γυναίκες δεν ψαχνόμαστε.
Κωστής: Έχεις δίκιο… Ειδικά στις διεθνείς σχέσεις.
Αλέξανδρος: Νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο.
Κλάους; Αλλά εμείς δεν μασάμε!
Ερμής: Είμαστε τα αλητάκια της ανθρωπιάς!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7305-gr.html