Η ιστορία του μέλλοντος της Ιερισσού

Του Νίκου Λυγερού
Όταν βρίσκεσαι σε μια περιοχή που αποτελεί το σταυροδρόμι μεταξύ του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης μέσω του Αριστοτέλη και του Αγίου Όρους, δεν έχεις καν το δικαίωμα να καταστραφείς, διότι αποτελείς κληρονομικό πλούτο για την Ελλάδα. Και ο λόγος είναι απλός. Ένα από τα πιο δύσκολα κατορθώματα είναι να δημιουργείς παρελθόν. Έτσι όταν το έχεις, το πιο δύσκολο είναι να το διατηρήσεις. Η Ιερισσός έχει την ιδιότητα ως περιοχή, της ιστορικής συνέχειας. Δίχως παύση, η περιοχή κατοικείται από την Αρχαιότητα, διότι ποτέ στην ιστορία της δεν πόνταρε στη μονοκαλλιέργεια. Ενώ πολλά χωριά που έκαναν αυτό το στρατηγικό λάθος, δεν υπάρχουν πια. Όταν επιπλέον εντοπίζεις ότι μια πράξη είναι μη αναστρέψιμη στην περιοχή, δεν έχεις το δικαίωμα να την δοκιμάσεις, αφού δεν θα μπορεί κανείς πια να την διορθώσει στο μέλλον. Ουσιαστικά η Ιερισσός δεν έχει το δικαίωμα να πεθάνει. Είναι λοιπόν υποχρεωμένη να αναζητήσει μια ανθρώπινη στρατηγική ανάπτυξης που να δίνει προοπτικές όχι μόνο στους κατοίκους της αλλά σ’ όλη την περιοχή. Δεν μπορεί να βρίσκεσαι στο μονοπάτι του Αγίου Όρους και να μην το αξιοποιείς όταν ξέρεις ότι οι προσκυνητές αποτελούν έναν πληθυσμό που έχει πνευματικές αξίες και αναζητά μια ποιοτική ζωή. Δεν μπορεί να βρίσκεσαι στην περιοχή του Αριστοτέλη και να μην υπάρχει ένα κέντρο αριστοτελικών σπουδών που να φιλοξενεί ειδικούς από όλο τον κόσμο. Στην ουσία δεν μπορείς να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο οντότητες με μια παγκόσμια αναγνωρισιμότητα και ν’ αναρωτιέσαι ακόμα πώς πρέπει να το αξιοποιήσεις. Δεν γίνεται να έχεις μια φημισμένη περιοχή για τις καλλιέργειές της και να μην έχεις εφαρμόσει ζεόλιθο για να βελτιώσεις τις αποδόσεις τους, την παραγωγή και την ποιότητα, ενώ εξοικονομείς νερό, λιπάσματα και αποφεύγεις βαριά φυτοφάρμακα. Όταν έχεις ως τοποθεσία το ασύγκριτο πλεονέκτημα να συνδυάζεις τον Ελληνισμό, τον Χριστιανισμό, το φυσικό κάλλος και τον ποιοτικό τουρισμό, είναι απαράδεκτο να θεωρείς ότι δεν έχεις μέλλον. Στην πραγματικότητα, πριν απελευθερώσεις τη γη από οποιαδήποτε παρέμβαση που είναι μη αναστρέψιμη, πρέπει να απελευθερώσεις τα κατεχόμενα του μυαλού σου. Γιατί όταν για χρόνια και δεκαετίες σ’ έχουν πείσει ότι δεν έχεις καμιά άλλη προοπτική από το να σε εκμεταλλεύεται ένας φορέας που προκαλεί εξάρτηση σε σένα και καταστροφή στη γη σου, έχεις όντως την εντύπωση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και στο τέλος το πιστεύεις. Η δυσκολία ενός αγώνα είναι αυτή που δίνει την αξία σ’ ένα λαό. Στην Ιερισσό δεν γονάτισε η αντίσταση γιατί είναι του Ελληνισμού και δεν έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στους κατακτητές. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η αντίσταση όσο και σθεναρή να είναι, αν δεν έχει προοπτικές, θα υπάρξει κορεσμός. Γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να αξιοποιηθεί το ασύγκριτο πλεονέκτημα της περιοχής. Οι συνεταιρισμοί που αναδεικνύουν την παράδοση και τον πολιτισμό της περιοχής μέσω της παραγωγής προϊόντων πρέπει να ενισχυθούν με την εφαρμογή του ζεόλιθου ειδικά τώρα που θα υπάρξει και ελληνικός ζεόλιθος μέσω της Θράκης. Με αυτόν τον τρόπο θα βοηθηθεί και η εξωστρέφεια που δίνει ακόμα περισσότερες δυνατότητες ανάπτυξης για την Ιερισσό. Και όλα αυτά γίνονται με σεβασμό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Έτσι ώστε να υπάρχει μια συνέχεια και για τους επόμενους στην περιοχή. Κι όταν έχεις ως δυνατότητα να έχεις δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες λόγω Χαλκιδικής, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις και να δημιουργήσεις προστατευόμενες ονομασίες προέλευσης που αναδεικνύουν το τοπικό στοιχείο της ιδιαιτερότητας σε εθνικό επίπεδο αλλά και διεθνές όταν μπορείς να το συνδυάσεις με το έργο του Αριστοτέλη και τους θησαυρούς του Αγίου Όρους. Η Ιερισσός λόγω πολιτισμού και Ανθρωπότητας δεν μπορεί να πεθάνει, είναι λοιπόν καταδικασμένη να ζήσει και αυτό μπορεί να γίνει με τον συνδυασμό της αντίστασης με την ανάπτυξη μέσω ανθρώπινης στρατηγικής.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=17160&l=gr