Μινωικός πολιτισμός

Μέρος δεύτερον
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ
Η πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας στη μινωική Κρήτη είχε ως εξής:
• Οι βασιλείς ήταν εκπρόσωποι των θεοτήτων. Η εξουσία τους συγκεντρωνόταν κυρίως γύρω από το θρησκευτικό στοιχείο, το οποίο, όπως επιβεβαιώνεται από τα πλούσια σε αριθμό ευρήματα, διαδραμάτιζε καίριο ρόλο στην κοινωνική ζωή. Ο βασιλιάς, λοιπόν, ήταν μια ηγετική μορφή, που είχε διοικητική, νομοθετική αλλά κατεξοχήν θρησκευτική εξουσία.
• Οι ευγενείς και οι συγγενείς της βασιλικής οικογένεια, είχαν το ρόλο του συμβουλευτικού σώματος του βασιλιά.
• Το ιερατείο αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες που διαχωρίζονταν σε διάφορους βαθμούς εξουσιαστικής δύναμης.
• Οι επαγγελματίες τεχνίτες, οι γραφείς και οι υψηλοί αξιωματούχοι ανήκαν στο ανακτορικό προσωπικό και λόγω της εξειδίκευσής τους είχαν ιδιαίτερα προνόμια.
• Οι άνθρωποι στις πόλεις ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία, τη ναυτιλία και το εμπόριο.
• Οι οικιακοί βοηθοί και οι δούλοι ήταν απαραίτητοι, όπως γίνεται αντιληπτό από τις ανάγκες που προέκυπταν από την κοινωνική οράνωση της μινωικής κοινωνίας.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η θρησκεία στη ζωή των Μινωιτών βρισκόταν στην κορυφή της κοινωνικής τους ζωής. Τα πρώτα θρησκευτικά στοιχεία εμφανίστηκαν την Προανακτορική Περίοδο. Τη βάση της λατρευτικής τους πίστης αποτελούσε η θεά της γονιμότητας ή η μεγάλη μητέρα, συνοδευόμενη από το μύθο που ακολουθούσε τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου του εραστή της θεάς. Συμβολικά, τα δύο γεγονότα που αφορούν την αρχή και το τέλος της ζωής συμπίπτουν με τον κύκλο της ζωής στη φύση. Δηλαδή, η άνοιξη με τη γέννηση των νέων βλαστών και την αναπτέρωση από την καταστολή και ο χειμώνας με το τέλμα της ψύξης- θανάτου της φύσης. Υπεύθυνο για όλα τα θρησκευτικά θέματα ήταν το ιερατείο. Στα καθήκοντά του ανήκαν: Οι τελετουργίες, οι οποίες συχνά είχαν σκοπό την πρόκληση της γέννησης του θεού(εραστή θεάς)-της ζωής στη φύση, αλλά και τη θεοφάνεια, την εμφάνιση της θεάς στους ανθρώπους μέσω εκστατικού χορού, ο οποίος οδηγούσε στον οραματισμό της. Οι θυσίες, οι οποίες ήταν αναίμακτες αλλά και αιματηρές, θυσιάζοντας ζώα -κυρίως ταύρους- αλλά και ανθρώπους, όπως φαίνεται από ενδείξεις πρόσφατης μαρτυρίας ευρήματος στην περιοχή των Αρχανών. Οι εξορκισμοί, οι οποίοι ήταν μέρος μαγικών τελετών με σκοπό την ίαση ασθενειών και την άρση άλλων δυσκολιών της ζωής. Τέλος, οι θρησκευτικές πομπές, οι οποίες είχαν χαρακτήρα επίδειξης πολύτιμων αντικειμένων λατρείας και προσφοράς προς τους θεούς. Το μεγαλύτερο μέρος των θρησκευτικών πληροφοριών οφείλεται στην τέχνη, χάρη στο μεγάλο αριθμό λατρευτικών αντικειμένων και τοιχογραφιών που σώζονται. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα ρυτά, τα οποία ήταν τελετουργικά αγγεία που χρησιμοποιούνταν στις θυσίες. Το πιο γνωστό ρυτό είναι η ταυροκεφαλή -σπουδαίο κατασκεύασμα της λιθοτεχνίας- της Υστερομινωικής II Περιόδου (1500-1550π,Χ.).
Το αγγείο γέμιζε με το απαραίτητο υγρο απο μια οπή στον τράχηλο και άδειαζε από μια άλλη από το ρύγχος.
Σε αυτό το χαρακτηριστικό σύμβολο της μινωικής θρησκείας βασίζονται τα ταυροκαθάψια, το γνωστό επικίνδυνο θρησκευτικό αγώνισμα κατά το οποίο ο αγωνιζόμενος -ο ταυροκαθάπτης- έπρεπε με λαβή να πιαστεί από τα κέρατα του ταύρου, ύστερα με ευελιξία να πηδήξει πάνω από την πλάτη του για να προσγειωθεί τελικά στο πίσω μέρος του ζώου.
http://www.dimos-pylou-nestoros.gr