Πάνω από όλα οι Τούρκοι σέβονται τη βία

‘Φιλελεύθερος’
«Μάριος Ευρυβιάδης: Η βία στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις»

Η κλιμακούμενη με υπαιτιότητα της Τουρκίας κρίση της χώρας αυτής με το Ισραήλ και ποια τα κίνητρα και οι στόχοι της Άγκυρας, είναι ίσως το κυριότερο ερώτημα που απασχολεί την περίοδο αυτή πολλές δυτικές πρωτεύουσες πέραν των άμεσα ενδιαφερομένων κρατών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η πιο πρόσφατη κλιμάκωση άρχισε με τη δημοσιοποίηση στις 2 Σεπτεμβρίου της Έκθεσης Ρalmer του ΟΗΕ αναφορικά με τα γεγονότα γύρω από το Μαβί Μαρμαρά, το τουρκικό πλοίο που ήταν επικεφαλής ανθρωπιστικού δήθεν στολίσκου που αποπειράθηκε τον περασμένο χρόνο να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας. Οι Ισραηλινοί αντέδρασαν και δέκα από τους Τούρκους ακτιβιστές που επιτέθηκαν στους Ισραηλινούς σκοτώθηκαν. Κατά την Έκθεση, ναι μεν το Ισραήλ χρησιμοποίησε υπέρμετρη βία, ναι μεν το Ισραήλ έπρεπε να εκφράσει τη λύπη του δημόσια για το γεγονός αυτό, ναι μεν έπρεπε να πληρώσει αποζημιώσεις στα θύματα, αλλά οι πράξεις του Ισραήλ, δηλαδή ο αποκλεισμός της Γάζας και η χρήση βίας σε αυτοάμυνα, ήταν καθόλα νόμιμη.

Το γεγονός αυτό εξαγρίωσε τους Τούρκους που δεν μπορούν να διανοηθούν, πόσο δε μάλλον να χωνέψουν ότι η Έκθεση δικαίωνε το Ισραήλ. Ας υπογραμμισθεί εδώ ότι κάθε άλλο παρά φιλικός προς το Ισραήλ υπήρξε ο οργανισμός του ΟΗΕ όλα αυτά τα χρόνια.

Ωστόσο, αυτό που κατά την εκτίμηση μου έκανε τους Τούρκους, «Τούρκους», ήταν το παρασκήνιο γύρω από την Έκθεση και η κατά τους Τούρκους συνέργεια, συνωμοσία καλύτερα, μεταξύ Ουάσιγκτον και Ιερουσαλήμ και μεταξύ του εβραϊκού λόμπυ στις ΗΠΑ και τον ελεγχόμενο από τους Εβραίους διεθνή Τύπο (όπως επανειλημμένως έχει δημόσια δηλώσει ο Ερντογάν).

Η συγκεκριμένη Έκθεση υπήρξε έτοιμη εδώ και μήνες αλλά η Τουρκία δεν επέτρεπε τη δημοσιοποίησή της διότι δεν την δικαίωνε. Εκτός από τα δύο ανεξάρτητα μέλη στην Επιτροπή του ΟΗΕ συμμετείχαν ένας Ισραηλινός και ένας Τούρκος που συνεχώς έβαζε βέτο. Έμμεσα αλλά ενεργά συμμετείχε και η Ουάσιγκτον μέσω της οποίας η Τουρκία πίεζε και εξασφάλιζε τη μη δημοσιοποίηση της Έκθεσης, πιστεύοντας ότι στο τέλος το «ειδικό» βάρος της με την Ουάσιγκτον θα της επέτρεπε να κάνει το δικό της.

Εδώ χρειάζεται μια εξαιρετικά σημαντική ιστορική παρένθεση. Με τις πλάτες της Ουάσιγκτον σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι και τα συγκεκριμένα γεγονότα, η Τουρκία έπαιρνε πάντα ό,τι ήθελε. Το πόσο κακομαθημένο παιδί της Ουάσιγκτον (και της Δύσης) υπήρξε η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοηθεί διότι πάντα είτε κλαψούριζε, είτε απειλούσε, είτε εκβίαζε και πάντα η Ουάσιγκτον την εξυπηρετούσε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν υπηρετούσα στην πρεσβεία της Κύπρου στην Ουάσιγκτον τη δεκαετία του 1980 έναν Αμερικανό διπλωμάτη να μου λέει:

«Η διαφορά σας με την Τουρκία είναι η εξής: μας ζητάτε εκατό πράγματα, ανταποκρινόμαστε στο ένα και μας ευχαριστείτε δεόντως και υπερβολικά. Με τους Τούρκους, ικανοποιούμε τα 99 αιτήματα και έρχονται και μας βρίζουν για το ένα που έμεινε ανικανοποίητο».

Το ζήτημα των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και της Κύπρου αποτελεί κλασικό παράδειγμα της ικανοποίησης όλων των τουρκικών αιτημάτων. Όποτε είχε να κάνει επιλογή η Ουάσιγκτον επέλεγε να ικανοποιήσει την Άγκυρα. Και μιλώντας για Εκθέσεις, ίσως αξίζει εδώ να θυμίσουμε την ξεχασμένη Έκθεση του 1965 του Μεσολαβητή του ΟΗΕ Galo Ρlaza για την Κύπρο, που η Ουάσιγκτον ουσιαστικά (μαζί με τους σφογγοκωλάριούς της, τους Εγγλέζους) ακύρωσε αφού πολέμησε με δόντια και με χέρια τη μη δημοσιοποίησή της επειδή «έθιγε» την Άγκυρα (μια πραγματικά χαμένη και ξεχασμένη ευκαιρία για επίλυση του Κυπριακού που οι ιδεοληπτικοί των χαμένων ευκαιριών αγνοούν διότι τους χαλάει τη σούπα).

ΤΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ Ως το πιο κακομαθημένο παιδί της Δύσης, η Τουρκία εισέπραξε αθροιστικά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι πρόσφατα από τη Δύση, υπό τη μορφή άμεσης βοήθειας, δάνεια (δανεικά και αγύριστα), χαριστικές πιστώσεις και πλεονάζον στρατιωτικό υλικό, ένα ποσό που ξεπερνά κατά πολύ τα 100 δισ. δολάρια. Αυτό είναι χωρίς προηγούμενο και ξεπερνά ακόμα και τη βοήθεια προς το Ισραήλ. Χωρίς την αρωγή και στήριξη της Δύσης, η Τουρκία σήμερα θα ήταν κάτι μεταξύ Αιγύπτου (υπερπληθυσμός) και Πακιστάν (πραξικοπήματα). Χωρίς επίσης την αρωγή και στήριξη των ΗΠΑ σε συνεργασία με το Ισραήλ η εικόνα της Τουρκίας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική και δεν θα μπορούσε μια «εξαγνισμένη» Άγκυρα να αγνοεί το γενοκτονικό της παρελθόν, να κατέχει την Κύπρο, να σφάζει Κούρδους κατά το δοκούν, και να αυτοπροβάλλεται ταυτόχρονα ως μοναδικός παράγων διεθνούς ηθικής.

Ο τερματισμός της τουρκικής ψευδαίσθησης

ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ περίπτωση της Έκθεσης Ρalmer οι Τούρκοι πνέουν μένεα κατά της Ουάσιγκτον και συγκεκριμένα της Χίλαρι διότι όχι μόνο δεν συνέτισε τους Ισραηλινούς αλλά συνωμότησε μαζί τους σε μια καθόλα «εβραϊκή συνωμοσία». Η συνωμοσία αυτή ήταν η διαρροή της Έκθεσης Ρalmer στην εβραϊκών συμφερόντων μεγάλη αμερικανική εφημερίδα «Νew Υork Τimes» που τερμάτισε όλο το παρασκήνιο και την τουρκική ψευδαίσθηση ότι η Τουρκία, στο τέλος της ημέρας, είναι πιο σημαντική για τις ΗΠΑ χώρα από το Ισραήλ.

Οι Αμερικανοί βέβαια προσπάθησαν να κατευνάσουν τους Τούρκους με παραχωρήσεις/διευκολύνσεις στον πόλεμο κατά των Κούρδων όπου βλέπουμε μια έξαρση των επιθέσεων της τουρκικής αεροπορίας που δεν είναι δυνατή χωρίς την άμεση στήριξη του αμερικανικού στρατού. Αλλά η προσπάθεια του Μέγα Μάγιστρου Νταβούτογλου να βάλει σφήνα μεταξύ Ουάσιγκτον και Ιερουσαλήμ έπεσε στο κενό. Έτσι άρχισαν οι έντονες αντιδράσεις Ερντογάν - Γκιουλ- Νταβούτογλου στις 2 Σεπτεμβρίου, μέρα δηλαδή που η δημοσιοποίηση της Έκθεσης έγινε αναπόφευκτη λόγω της διαρροής που προηγήθηκε. Η δημοσιοποίηση της Έκθεσης και η ταυτόχρονη άρνηση της Ουάσιγκτον να συστρατευθεί με τη Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία προκάλεσε το «ξεσάλωμα» των Τούρκων.

Πώς θα πορευθεί η Άγκυρα στη συνέχεια; Ας κρατήσουμε μια εκτίμηση ενός Ισραηλινού διπλωμάτη που υπηρετούσε στην Άγκυρα τη δεκαετία του 1950: “Αbove all, the Τurks respect force and the more brutalityitisexpressed, the better theylike, appreciate and understand it”. Μετάφραση: «Πάνω από όλα οι Τούρκοι σέβονται τη βία και όσο πιο κτηνωδώς εκφράζεται, τόσο περισσότερο τους αρέσει, την εκτιμούν και την κατανοούν».

ΠΗΓΗ

http://www.efylakas.com/archives/10163