Το να μην πληρώνει κάποιος τους φόρους του, όταν οι συμπολίτες του τους πληρώνουν, είναι έγκλημα. Σημαίνει ότι αυτός που το κάνει ζει εις βάρος των άλλων. Ότι απολαμβάνει υπηρεσίες χωρίς να πληρώνει μεταφέροντας το κόστος στους συμπολίτες του. Σε ένα τέτοιο καθεστώς η φοροδιαφυγή είναι καταδικαστέα και ο φοροφυγάς ένας απατεώνας. Υπάρχει ωστόσο ένα έγκλημα πολύ χειρότερο από την φοροδιαφυγή: η ίδια φορολογία. Κι ενώ η φοροδιαφυγή είναι ισοδύναμε με την απάτη, η φορολογία ισοδυναμεί με τη ληστεία, όπου ληστής είναι το κράτος.
Το κράτος εξασκώντας το μονοπώλιο της βίας εξαναγκάζει τους πολίτες να παραδώσουν μέρος της περιουσίας τους σε αυτό. Οι πολίτες έχουν το φυσικό δικαίωμα να αμύνονται στη ληστεία της ιδιωτικής τους περιουσίας από όπου κι αν προέρχεται. Συνεπώς για να υπάρξει κρατική φορολόγηση η οποία θα νομιμοποιείται στην συνείδηση των πολιτών πρέπει να προϋπάρξουν δύο βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, η φορολογία να είναι η ελάχιστη δυνατή, και η οποία θα χρηματοδοτεί ένα ελάχιστο κράτος. Δεύτερον, οι πολίτες να έχουν το δικαίωμα να εξασκήσουν αποτελεσματικό έλεγχο στο κράτος που τους φορολογεί.
Το μεγάλο κράτος (π.χ. το σκανδιναβικό σοσιαλιστικό μοντέλο) δικαιολογεί την υψηλή φορολόγηση των πολιτών του για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος ονομάζεται «αναδιανομή», δηλαδή το κράτος αναλαμβάνει να εξισορροπήσει τις κοινωνικές ανισότητες παίρνοντας λεφτά από τους πλούσιους και δίνοντάς τα στους φτωχούς. Ο δεύτερος λόγος αφορά στην παροχή κρατικών υπηρεσιών υψηλής ποιότητας, π.χ. άριστα σχολεία, νοσοκομεία, κοινωνική μέριμνα, κλπ., αλλά και στη χρηματοδότηση έργων υποδομής εθνικής σημασίας, όπως και στην χρηματοδότηση της τέχνης ή της επιστήμης.
Αυτό είναι σημαντικό ζήτημα το οποίο έχει διαφύγει πλήρως της ανάλυσης ξένων και ημετέρων. Η Λαγκάρντ και οι λοιποί βορειοευρωπαίοι απαιτούν οι Έλληνες να «πληρώνουν τους φόρους τους». Δεν γνωρίζουν, ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν, ότι το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας είναι από τα πιό άδικα του κόσμου. Έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να χρηματοδοτεί διεφθαρμένους εφοροεισπράκτορες και ένα άχρηστο κράτος όπου η μαζική πλειοψηφία των υπαλλήλων του όχι μόνο δεν παράγουν κάτι χρήσιμο αλλά εμποδίζουν και όσους προσπαθούν να το κάνουν χρήσιμο στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά ας αφήσουμε για λίγο την Ελλάδα, κι ας δούμε το ζήτημα της φορολόγησης εν γένει. Επειδή η φορολόγηση των πολιτών είναι το πιο σημαντικό ζητούμενο για την ύπαρξη του Κράτους οφείλουμε να την εξετάσουμε από όλες τις σκοπιές, την ιδεολογική, την οικονομική και την ηθική.
Όπως εξήγησα, μια από τις δικαιολογίες για φορολόγηση είναι η αναδιανομή του πλούτου. Το Κράτος αναλαμβάνει να εισπράξει χρήματα από τους πολίτες με την υποχρέωση να τα ξαναδώσει πίσω με τρόπο ώστε να ωφελούνται όλοι. Ποιος όμως ελέγχει ότι το Κράτος θα κάνει την αναδιανομή αυτή με τον σωστό ή δίκαιο τρόπο; Και ποιος, τελικά, είναι ο «σωστός» ή «δίκαιος» αυτός τρόπος; Πού βρίσκονται οι καλοί άγγελοι που θα σκεφτούν το καλό της κοινωνίας και όχι το δικό τους όταν κάθονται πάνω σε ένα βουνό από χρήματα των άλλων; Οι αποφάσεις για την αναδιανομή των φόρων λαμβάνονται από την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει ότι η κάθε κυβέρνηση, οποιουδήποτε κράτους, έχει προς συμφέρον της να χρησιμοποιήσει τον πλούτο που αφαίρεσε εξαναγκαστικά από τους πολίτες της για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Όσο περισσότερο ελέγχουν την εξουσία οι πολίτες τόσο περισσότερο η κυβέρνηση αυτή θα προσπαθήσει να κάνει μια δίκαιη αναδιανομή. Το αντίθετο είναι επίσης αληθές, κάτι που συμβαίνει στην Ελλάδα από ιδρύσεως του κράτους μας. Ο μη έλεγχος της εξουσίας από τους πολίτες θα οδηγεί πάντα σε ρήξη τους πολίτες με το πολιτικό σύστημα. Κι όπως μας έχει διδάξει η ιστορία όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αργά ή γρήγορα, το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε για αυτούς ακριβώς τους λόγους. Το ίδιο και ο «Ελληνικός σοσιαλισμός» των τελευταίων τριάντα χρόνων. Κάποια στιγμή τα λεφτά των άλλων πάντα τελειώνουν. Όσο μεγαλύτερο το Κράτος τόσο περισσότερους πόρους καταναλώνει. Στο τέλος, όπως στην περίπτωση της χώρας μας, το Κράτος γίνεται τόσο γιγάντιο που αντί να υπηρετεί την κοινωνία την απομυζά. Η κοινωνία γίνεται υπόδουλη στο Κράτος, αφού οι φόροι των πολιτών αναλώνονται στην χρηματοδότησή του. Το αδηφάγο Κράτος αρχίζει τότε να δανείζεται στο όνομα των πολιτών του υποθηκεύοντας το μέλλον τους.
Η μεγάλη διαφθορά των πολιτικών και των επιχειρηματικών κύκλων που συμβιώνουν με το μεγάλο Κράτος είναι απόρροια του μεγέθους του Κράτους. Όσο μεγαλύτερη η πίττα τόσο μεγαλύτερη η αδιαφάνεια και η διαφθορά. Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης γιγάντωσαν το κράτος με αποτέλεσμα να βουλιάζουν οι κοινωνίες μας στα χρέη και στη διαφθορά. Αντί να γίνεται αναδιανομή των φόρων και επιστροφή τους στους πολίτες οι φόροι αναλώνονται από το ίδιο το Κράτος και τους ημέτερούς του. Πρόκειται για μια στυγνή ληστεία με κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Αυτός είναι ο καπιταλισμός των ημετέρων (crony capitalism), συχνά ονομαζόμενος παραπλανητικά ως «σοσιαλδημοκρατία», όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι. Αυτό είναι το πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει αν θέλουμε να έχουμε περισσότερη ελευθερία ως άτομα και ως πολίτες.
George Zarkadakis
http://www.blemilo.com/2012/07/blog-post_10.html
.png)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου