Ἡ σφαγὴ ἄρχισεν εἰς ὅλα τὰ μέρη τῆς πόλεως, τὸ τουφέκι ἐδούλευε πανταχοῦ καὶ ἀνηλεῶς καὶ κατὰ τρεῖς ὁλοκλήρους ἡμέρας ἐσκοτώνοντο πάσης ἡλικίας ἄνθρωποι ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἀνήλικα. Οι Ἕλληνες ἐδῶ ἐξεδικήθησαν δι ὅσα τόσους χρόνους εἴχαμεν πάθει ἀπὸ τοὺς τυράννους μας. Πολλοὶ δὲ Τοῦρκοι, οἵτινες ἐκλείσθησαν εἰς τὰ σπίτια των, ἐπροτίμησαν καὶ ἐκάησαν μέσα εἰς αὐτὰ μὲ τῇς φαμίλιαις των παρὰ νὰ παραδοθοῦν εἰς τοὺς δούλους των.
Πολλοὶ καπεταναῖοι καὶ ἄλλοι Ἕλληνες ἀπὸ φιλανθρωπίαν ἤθελαν νὰ σώσουν κανένα Τοῦρκον. Ἄλλος ὅμως Ἕλλην, τοῦ ὁποίου ὁ Τοῦρκος τὴν γυναῖκα, τὸ παιδὶ ἢ καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον εἶχε ἀδικήσει, ἅμα ἔβλεπε τὸν ἐχθρόν του τοῦ ἄναπτεν ἀπὸ πίσω τὴν πιστόλαν, ἢ τὸ τουφέκι του. Ὅσοι ἤθελαν νὰ σώσουν Τούρκους καὶ νὰ κάμουν καλὸν ἔτρεχαν κίνδυνον, διότι πολλάκις τὸ βόλι ἐπέρνα τὸν Τοῦρκον καὶ ἐφόνευε καὶ τὸν Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ τοῦ σώσῃ τὴν ζωήν. Καὶ οὕτω τοὺς ἄφηκαν εἰς τὴν διάκρισιν των. Δὲν ἦτο κανένας Τοῦρκος, ὁ ὁποῖος νὰ μὴν εἶχε δύο καὶ τρεῖς ἐχθρούς. Διότι ποτὲ των δὲν ἐσυλλογίσθησαν, ὅτι θὰ σηκωθοῦν οἱ ῥαγιᾶδές των καὶ θὰ ζητήσουν τὴν ἐλευθερίαν των. Τὸ δὲ κακὸν ἔξαφνα τοὺς ἦλθεν εἰς τὸ κεφάλι των.
Δὲν τοὺς ἐσκότωσαν λοιπὸν ἀπὸ ὡμότητα οἱ Ἕλληνες τοὺς Τούρκους, καθώς ἡ πολιτισμένη Εὐρώπη μᾶς ἐκατηγόρησεν, οὖτε διὰ κανένα ἄλλον σκοπόν, καθώς εἴδαμεν, ἀλλὰ ἀπὸ δικαίαν ἐκδίκησιν, τὴν ὁποίαν ἔτρεφαν ἐναντίον των. Ἐμέθυσαν δὲ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐκδικήσεως ἐνθυμηθέντες τὴν τυραννίαν τῶν Τούρκων ἐναντίον αὐτῶν καὶ τῶν πατέρων των. Ηὗραν ἐμπρὸς των τοὺς ἐχθρούς των, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀτιμάσει αὐτοὺς τους ἰδίους, καὶ εἶχαν σκοτώσει καὶ αἰχμαλωτίσει πολλοὺς συγγενεῖς καὶ γνωρίμους κατὰ τὸν παρόντα πόλεμον, τὰ δὲ αἵματα τῶν φονευθέντων ἀκόμη ἄχνιζαν. Καὶ ὅμως τοὺς καλοὺς Τούρκους, ὅσοι πρότερον δὲν τοὺς ἐκακομεταχειρίζοντο, τοὺς ἐπῆραν μαζύ των καὶ τοὺς ἐπεριποιήθησαν ὅσον τὸ δυνατὸν καλλίτερα, τοὺς εἶχαν ὁμοτραπέζους των, τοὺς ἔσωσαν καὶ τοὺς ἔστειλαν ὅπου ἤθελαν.
Οἱ Ἑβραῖοι τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ αὐτοὶ ἐχάθηκαν μαζύ μὲ τοὺς Τούρκους, καὶ ἐθανατώθησαν μὲ περισσοτέραν ἐχθρότητα, διότι οἱ Ἕλληνες ἀπεστρέφοντο αὐτὸ τὸ Ἔθνος ἐκ πατρικῆς παραδόσεως διὰ τὴν σταύρωσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ διὰ τὰς νεωστὶ γενομένας ὑπ’ αὐτῶν κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὕβρεις εἰς Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἰδίως διὰ τὸν ἐμπαιγμόν, τὸν ὁποῖον ἔκαμαν εἰς τὸ πτῶμα τοῦ ἀπαγχονισθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου, καὶ δι’ ἄλλα ἀκόμη κακά, τὰ ὁποῖα ἀλλοῦ ἔπραξαν. Εἰς τὴν Κορώνην ἔκαμαν μυρίας κακώσεις κατὰ τοῦ ἐκεῖ ἀρχιερέως καὶ τοῦ διακόνου του, καὶ ἀφοῦ καὶ τοὺς δύο ἐφόνευσαν, ἔρριψαν ἔπειτα τοὺς νεκροὺς των ἔξω τοῦ φρουρίου ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ τείχους, καὶ μὲ πολλὴν καταφρόνησιν καὶ ἐμπαιγμόν ἔλεγαν εἰς τοὺς ἔξωθεν πολιορκητὰς Ἕλληνας νὰ πάρουν κρέας ἂν ἔχουν ἀνάγκην.
Εἰς δὲ τὸ Ναύπλιον πάλιν οἱ ἐκεῖ Ἑβραῖοι, ὡς θὰ διηγηθῶμεν κατόπιν, σκληρῶς ἐβασάνισαν τὸν πληγωθέντα καὶ αἰχμαλωτισθέντα ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀξιωματικὸν Ἀναγνώστην Κελπερῆν. Τοιοῦτοι εἶναι οἱ Ἑβραῖοι, ἀσυμβίβαστοι πρὸς τοῦς Χριστιανούς…….
Φωτάκου ἤ Φωτίου Χρυσανθακοπούλου, ἀπομνημονεύματα περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως 1821-1825, σελ.292-294, τόμος Α.
Τὸ παραπάνω κείμενον εἶναι ἡ ἀπάντησις τοῦ Φωτάκου σὲ ὅσους κατηγόρησαν τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὶς σφαγές στὴν Πεολοπόννησο.
Εἶναι ὁ ἐπίλογός (μου) καὶ τὸ τέλος τοῦ «ἀφιερώματος» στὸ τρίτο ἐπεισόδιο τῆς ἐπιχειρήσεως καταργήσεως τῆς ἱστορίας μας ἀπό τὴν ὁμάδα Βερέμη καὶ μέσῳ τοῦ ΣΚΑΙ.
Καὶ εἰς ἄλλα μὲ ὑγείαν
Φιλονόη.
http://filonohpontou.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου