Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ έγινε πρόσφατα 56 χρόνων, αλλά δεν το γιόρτασε. Θανατοποινίτης, που τα τελευταία... μισά χρόνια της ζωής του (τα 28 από τα 56) ξοδεύονται στο «πράσινο μίλι» μιας ομοσπονδιακής φυλακής έξω από το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνιας, δεν ενδιαφέρεται για γενέθλια αλλά για τη ζωή του.
Το ανώτατο δικαστήριο θα αποφαίσει για τη ζωή τού επί 28 χρόνια θανατοποινίτη Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Αφροαμερικανός, πρώην Μαύρος Πάνθηρας, δημοσιογράφος στρατευμένος στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης των μαύρων, ενοχλητικός πολιτικός ακτιβιστής και οδηγός ταξί για βιοπορισμό, ο Μουμία οδηγείται αυτές τις μέρες και πάλι ενώπιον των λευκών δικαστών του, σε μια νέα δίκη που άρχισε την περασμένη Δευτέρα για να κρίνει οριστικά αν θα εκτελεστεί στην ηλεκτρική καρέκλα ή αν θα σαπίσει ως ισοβίτης στο κελί του.
Η περιπέτεια του ξεκίνησε το 1981, όταν συνελήφθη ως δολοφόνος ενός λευκού αστυνομικού της Φιλαδέλφειας, σε μια ένοπλη συμπλοκή μαύρων και αστυνομικών στους δρόμους της πόλης. Δικάστηκε από αμιγώς λευκό δικαστήριο κάτω από εξαιρετικά αμφίβολες συνθήκες «δίκαιης δίκης» και το 1982 του επιβλήθηκε θανατική ποινή. Με ισχυρά στοιχεία ότι ο Μουμία υπήρξε θύμα αστυνομικής σκευωρίας, υποκινούμενης από το άσβεστο ρατσιστικό μίσος των μεσοαστών Αμερικανών, αναπτύχθηκε μια διεθνής εκστρατεία υποστήριξης του μαύρου αγωνιστή, αθροίζοντας κάπου 30.000 υπογραφές πολιτών όλου του κόσμου, που ζητούν σήμερα να μπει ακόμη μία και μοναδική υπογραφή, εκείνη του αμερικανού προέδρου Ομπάμα, για να δοθεί χάρη σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει -και δεν πρέπει- να γίνει μάρτυρας του αντιρατσιστικού αγώνα στις ΗΠΑ.
Η νέα δίκη, που άρχισε με κατάμεστη την αίθουσα στο εφετείο της Φιλαδέλφειας και με μεγάλες διαδηλώσεις (με διεθνείς συμμετοχές) στην πόλη, είναι η τελευταία από μια σειρά άλλες δίκες, που απάλλασσαν ή επικύρωναν την αρχική θανατική καταδίκη. Το σημαντικό είναι ότι αυτή τη φορά, εκείνος που κρίνεται δεν είναι ο Μουμία αλλά το πανίσχυρο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Απόδειξη του νομικού μπλεξίματος της υπόθεσης, αυτό το «παράδοξο» διαμορφώθηκε σχεδόν αυτονόητα όταν το 2001 υπήρξε απόφαση εφετείου που διατηρούσε την ενοχή του Μουμία αλλά ακύρωνε τη θανατική ποινή, επιβάλλοντας ισόβια κάθειρξη. Ακολούθησε έφεση επί της απόφασης εκείνης, και το 2008 ξανάγινε εφετείο στη Φιλαδέλφεια, που διατήρησε την απόφαση του 2001. Κανονικά, εδώ θα έπρεπε να μπει τελεία. Οι συγγενείς του θύματος, η «Αδελφότητα Αστυνομικής Τάξης» της Φιλαδέλφειας, καθώς και δημοτικοί σύμβουλοι και ο κυβερνήτης της Πενσυλβάνιας, άσκησαν νέα έφεση, κι αυτή τη φορά ήταν το Ανώτατο Δικαστήριο που κλήθηκε να αποφασίσει. Τον Ιανουάριο του 2010, αποφάσισε. Εξομοίωσε την υπόθεση Μουμία με μια άλλη, γνωστή ως υπόθεση Σπίσακ, επίσης με θάνατο αστυνομικού και επιβολή θανατικής ποινής, και κάλεσε το εφετείο της Φιλαδέλφειας να αναθεωρήσει την απόφαση του 2008. Με άλλα λόγια, αυτό που κρίνεται σήμερα στη νέα δίκη του Μουμία είναι αν οι δύο υποθέσεις ταυτίζονται, δηλαδή αν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε σωστά πέρυσι τον Ιανουάριο.
Η νέα δίκη θα κρατήσει πολύ. «Απόφαση δεν αναμένεται αν δεν περάσουν εβδομάδες ή και μήνες» γράφει ο τοπικός τύπος. Οι δικηγόροι είναι κυνικότεροι: όποια απόφαση κι αν υπάρξει, ο Μουμία θα μείνει μέσα πολύ καιρό ακόμη, διότι «οι εφέσεις είναι αυτονόητες». Στο μεταξύ τα χρόνια τρέχουν. Θανατοποινίτης ή ισοβίτης, ο Μουμία -σύμβολο και θύμα των ρατσιστικών ενοχών της χώρας του- έχει μετατραπεί σε όμηρο της αμερικανικής Δικαιοσύνης, αυτής που πάνω του στηρίζει άλλοθι που δεν της αξίζουν.
ΠΗΓΗ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου